Scald

Τα θανατικά στο χώρο του metal συνοδεύονται συνήθως από αμέτρητα ερωτήματα και υποθέσεις, ειδικά από τη στιγμή που αφορούν καλλιτέχνες σε μικρή ηλικία. Ενίοτε, και λόγω συγχρονισμού, περνούν και στη διάσταση του «θρύλου», χωρίς απαραίτητα να επισκιάζουν την εκάστοτε δημιουργία καθαυτή. Πόσα ακόμα έπη θα δημιουργούσε ο Quorthon; Τί μορφή θα είχαν οι Savatage αν ζούσε ο Criss Oliva; Πόσους δίσκους θα είχαμε ακούσει από τους Scald με τον Agyl;

Συμπληρώνοντας τις παραπάνω σκέψεις, το ντεμπούτο των Ρώσων πίσω στο 1997, ένα από τα διαμάντια του επικού doom metal, έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε λόγω της ποιότητάς του και αναρριχήθηκε εν συνεχεία σε θρυλικές κορυφές λόγω της απώλειας του εκφραστή του, λίγο πριν την κυκλοφορία του με τη μορφή κασέτας. Αναμενόμενα επήλθε το τέλος της μπάντας, το μοναδικό έργο της οποίας ουδέποτε ξεχάστηκε.

Με ταλαιπώρησε (η μπάντα) σε εκνευριστικό βαθμό ομολογώ, όταν το 2021 κυκλοφόρησε το EP "There Flies Our Wail!" και έσπαγα το κεφάλι μου να βρω από που προέρχεται η μελωδία της ομώνυμης σύνθεσης, μέσω της οποίας αποκαλύφθηκε και δισκογραφικά (είχε ήδη παρουσιαστεί στο φεστιβάλ Hammer of Doom το 2019) ο διάδοχος του Agyl στο μικρόφωνο. Με τη βοήθεια φίλων λοιπόν, αποκαλύφθηκε πως ο Felipe Plaza πατάει πάνω σε τούτη τη ρώσικη μελωδία. Ουφ.

Η αποδοχή και η ανταπόκριση που έλαβε το συγκρότημα των τεσσάρων αυθεντικών μελών και του νέου τραγουδιστή του, έφτανε και περίσσευε για να φουντώσει την όποια φωτιά έκαιγε μέσα τους και να τους οδηγήσει εκ νέου στο στούντιο για το δεύτερο δίσκο τους. Εκείνον που θα πέρναγε από κόσκινο από τους οπαδούς, που θα αντιμετωπιζόταν με σκεπτικισμό, που θα συγκρινόταν με το ντεμπούτο και από τον οποίο θα απουσίαζε η φωνή του Agyl. Ζόρικο, πάρτε λέει η μπάντα το πρώτο single: ρούνοι και hail the gods, hail the goddesses και η πρώτη γροθιά να σφίγγεται. Δε θα είναι και η τελευταία.

Αν υπάρχει ένα γεγονός που θεωρώ το πλέον σημαντικό σε τούτο τον πιο κρίσιμο ενδεχομένως δίσκο των Ρώσων, αυτό έγκειται στην παρουσία των αρχικών τεσσάρων και δη σε αυτή του ιδρυτή Velignor. Μέσω αυτού εξασφαλίζεται η ακεραιότητα των προθέσεων και του οράματος της μπάντας, η ένωση Σκανδιναβίας και Ρωσίας τόσο μουσικά όσο και θεματικά. Οι μυθολογίες των τόπων αυτών, τα μυστικιστικά τους στοιχεία και το νοερό ταξίδι από τον ένα τόπο στον άλλον αποτελούν τα δομικά υλικά ενός δίσκου αρχαϊκού και επικού doom metal.

Η απεραντοσύνη του παγωμένου βορρά και τα ταξίδια σε φουρτουνιασμένες θάλασσες που έλαβαν χώρο σε εκείνα τα μέρη κάποτε, αποδίδονται εξίσου επικά όσο και στο ντεμπούτο, με κύριο σημείο διαφοροποίησης, τη βελτιωμένη παραγωγή. Προφανώς και τη μεγαλύτερη εμπειρία των μουσικών, η οποία διατρέχει το δίσκο στην ολότητά του, αποτελώντας τη ραχοκοκοκαλιά του και τοποθετώντας σε δεύτερη μοίρα την απόδοση του Felipe Plaza. Εξυπηρετεί ικανοποιητικά το όραμα της μπάντας περί επικού doom metal και το έχει αποδείξει τόσο με τους Procession όσο και με τους Capilla Ardiente. Ούτε συγκλονιστικός, μα ούτε και διεκπεραιωτικός, παρά μόνο πιστός ακόλουθος μιας έντονα συναισθηματικής μουσικής κατεύθυνσης...

...που με διακριτικό και απόλυτα στοχευμένο τρόπο φέρει και folk χαρακτηριστικά στο "The Master Of The Lake", ενώνοντας για μία ακόμα φορά σλάβικα και σκανδιναβικά ηχοχρώματα. Και άλλες γροθιές σφίγγονται. Θεωρώ σχεδόν σίγουρα το σκεπτικισμό και την αμφιβολία από μερίδα ακροατών του ήχου. Η μπάντα βάζει αμφότερα στην άκρη, καθώς με πάσα ειλικρίνεια παρουσιάζει μια άρτια εκδοχή του επικού ήχου, ξεπερνάει το εμπόδιο της δισκογραφικής λήθης και τη νοσταλγία μιας σημαντικής απώλειας, ενώ ταυτόχρονα έρχεται και στέκεται περήφανα και πανάξια δίπλα σε φετινές κυκλοφορίες πλούσιες σε ατσάλι και μυστικισμό. Το 2/2 από τη Ρωσία είναι γεγονός.

YouTube