Riot City, Thelemite @ Κύτταρο, 16/06/24

Τα φεστιβάλ έχουν βεβαίως την χάρη τους και διαθέτουν μοναδικά χαρακτηριστικά, το σίγουρο είναι όμως ότι τους καλοκαιρινούς μήνες θα μας λείψουν τα club shows. Οι ανερχόμενοι και μανιασμένοι Καναδοί Riot City μέσα στην ...όρεξη επιβεβαίωσαν με τον καλύτερο τρόπο την δυναμική των κλειστών χώρων, στο πάντοτε φιλόξενο Κύτταρο που έριξε αυλαία μέχρι τις αρχές του φθινόπωρου. Έχοντας ήδη ανεώσει το ραντεβού με την διοργάνωση του Up The Hammers Festival για τους Fifth Angel στον ίδιο χώρο, ας δούμε πιο αναλυτικά όσα συνέβησαν το βράδυ της Κυριακής στο κέντρο της πόλης.

Τους Thelemite τους είχαμε δει τον περασμένο Σεπτέμβριο να ανοίγουν την δεύτερη ημέρα του τέταρτου Into Battle Festival, είχαν αφήσει αρκετά καλές εντυπώσεις και αποτελούσαν αναμφισβήτητα όσο ταιριαστή και ελαφρώς διαφορετική επιλογή χρειαζόταν για να μας βάλουν στο νόημα όσων θα ακολουθούσαν. Είχαν στην φαρέτρα τους ένα σχετικά φρέσκο άλμπουμ που κατέχει υψηλή θέση στη λίστα με τις πρόσφατες εγχώριες classic metal κυκλοφορίες, πολύ καλό ήχο ως σύμμαχό τους, και κυριότερα την ικανότητα και την διάθεση να βγάλουν ενέργεια που θα ικανοποιούσε το κοινό σε ένα ήδη σχεδόν γεμάτο Κύτταρο στον κάτω χώρο.

Με επιρροές που σκοπίμως δεν κρύβονται αλλά αντιθέτως αναδεικνύονται, η τετράδα χώρεσε σε ένα γεμάτο 45λεπτο οκτώ πρωτότυπες συνθέσεις ρίχνοντας το βάρος στα πιο πρόσφατα "Thelemism" και "Survival Of The Fittest", και ολοκλήρωσε με το θεϊκό "Some Heads Are Gonna Roll" των Θεών Judas Priest. Την τιμητική της είχε κυρίως η άλλη πλευρά του Ατλανικού, σε ένα εύρoς από τις πιο μελωδικές και κλασικές εκφάνσεις του heavy metal μέχρι το σκληρό US power. Προσωπικά ξεχώρισα το ανατολιτικό "Antolia" με την ωραία μπασαδούρα του πολυπράγμονα Νίκου Μιχαλακάκου, το Night Of The Wolf" που έφερε τον Ozzy στο προσκήνιο και το καταρχάς doom-ίζον "Eternal Evil".

Σε ατομικό επίπεδο, την περισσότερη προσοχή συγκέντρωσε αναμενόμενα ο Γιάννης Μανόπουλος στον απαιτητικό διττό ρόλο κιθαρίστα και τραγουδιστή. Αν μη τι άλλο, όταν σόλαρε απέδειξε ότι μπορούσε να τα καταφέρει θαυμάσια, ενώ και στα φωνητικά η συνολική προσπάθεια ήταν αξιόλογη, δεδομένων των υψηλών απαιτήσεων του υλικού. Άξιος συμπαραστάτης ο Ρένος των The Silent Wedding που κοπανοούσε ακατάπαυστα με ακρίβεια τα τύμπανα, κρατώντας απόλυτα τον ρυθμό για την ομάδα. Πρόσημο λοιπόν σαφέστατα θετικό, με τους Thelemite να δικαιώνουν απόλυτα την παρουσία τους, αποτελώντας ιδανική πρόταση για κάθε ανάλογη περίσταση.

Μπορεί να είχαμε πάρει μια καλή γεύση για τις συναυλιακές δυνατότητες των Riot City στο Up The Hammers του 2023, αλλά το τί μας επιφύλασσαν οι Καναδοί speed metallers σε αυτήν τους την headline επέλαση, δεν μπορούσε να το χωρέσει ο ανθρώπινος νους. Με δύο δισκάρες στις αποσκευές τους από το 2019 και το 2022, τεράστια αποθέματα ενέργειας και ένα κοινό συνειδητοποιημένο πλήρως ότι μπροστά του θα έβλεπε ένα από τα πιο καυτά νέα σχήματα του παραδοσιακού metal ήχου, η μπάντα δεν μας άφησε να πάρουμε ανάσα για κάτι λιγότερο από δύο συνεχόμενες ώρες.

Με εκκίνηση του set τους με το τρομερό "The Hunter", θα γινόμασταν μάρτυρες μιας ισοπεδωτικής εμφάνισης, που τα λόγια μοιάζουν λίγα για να περιγράψουν την πραγματική ένταση και υπόσταση της. Κιθάρες στην τσίτα, ένας τραγουδιστής - screamer που κατάπινε πλανήτες σε καθεμιά από τις αμέτρητες τσιρίδες του, ένα rhythm section - οδοστρωτήρας που κονιορτοποιούσε τα πάντα στο διάβα του, οι Riot City είναι το metal που συμβαίνει τώρα και είμαστε τυχεροί που το βιώνουμε.

Στο πιθανόν μεγαλύτερο ever setlist που έχουν παρουσιάσει ποτέ, με τη γνωστή παράδοση των διοργανώσεων που επιμελείται ο Μανώλης Καραζέρης να τηρείται κι εδώ (με το “Tyrant” να αποδίδεται δύο φορές), με άσβεστη φλόγα πάνω και κάτω από τη σκηνή, μοιάζει δεδομένο πως ζήσαμε ένα από τα κορυφαία συναυλιακά δρώμενα της τρέχουσας χρονιάς, αν όχι παραπάνω.

Μιλάμε για μπάντα με δύο δίσκους, υπενθυμίζω, με το sing along να μην σταματά ποτέ, τις αντιδράσεις να στέκονται τουλάχιστον συγκινητικές και την μπάντα, θριαμβεύτρια, να μας ανταμείβει καθώς συνειδητοποιούσε πως οι εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπο της δεν σταματούσαν στιγμή. Μόνο χαρούμενα πρόσωπα μπορούσες να διακρίνεις όπου κι αν γύριζες, με την αρμάδα του Cale Savy να είναι ασταμάτητη, και την όλη φάση να θυμίζει μια μεγάλη γιορτή του σκληρού ήχου, αφού και το αναμενόμενο crowd surfing είχαμε, και τα mosh pits άνοιξαν προς το τέλος του set τους, και γνωστές φυσιογνωμίες του εγχώριου μεταλλικού χώρου παρέλασαν από τη σκηνή κάποια στιγμή (βλ. τον προαναφερθέντα διοργανωτή, αλλά και τον Ανδρέα Ανδρέου της No Remorse Records).

Ασταμάτητοι, αδυσώπητοι, καταιγιστικοί. Αυτοί ήταν οι Riot City στο δικό τους εγχώριο συναυλιακό veni vidi vici, έναν απόλυτο θρίαμβο του ατσαλιού – και αλίμονο σε όποιον απώλεσε την ευκαιρία να βιώσει την ιστορία εν τη γενέσει της. Δεν υπάρχουν λόγια – μονάχα υψωμένες γροθιές και άναρθρες κραυγές πώρωσης, για ένα από τα καλύτερα νέα σχήματα του σκληρού ήχου εκεί έξω. [Σ.Κ.]

(ΥΓ: Το setlist παραδίδεται με επιφύλαξη)

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούκας