Hammerfall

Πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε τα όσα έχουν καταφέρει οι Hammerfall εδώ και κάτι λιγότερο από 30 χρόνια που δραστηριοποιούνται. Ξεκίνησαν με ένα σπουδαίο, κλασικό πια ντεμπούτο και συνέχισαν με σπασμένα τα φρένα για τουλάχιστον μια δεκαπενταετία έπειτα (κι εκείνο το ποιοτικό «διάλλειμα» του "Infected").

Κατόπιν, έκαναν το απαραίτητο reboot κι από το "(r)Evolution" μέχρι και σήμερα περνούν δεύτερη νιότη, με μονάχα ανταγωνιστικά άλμπουμ και την αίσθηση του άφθαρτου να διακατέχει κάθε τους βήμα. Συνεπείς κι ασυναγώνιστοι σε αυτό που κάνουν, οι Σουηδοί είναι μια μπάντα που ξέρουμε κι εμπιστευόμαστε πια, και η οποία δεν μας απογοητεύει σχεδόν ποτέ. Έτσι και φέτος, το "Avenge The Fallen" απεικονίζει τον Hector σε θέση μάχης, όντας ακόμη ένα άλμπουμ που θα ευχαριστηθούμε για όσο παίζει.

Το πατροπαράδοτο heavy/power των Hammerfall στηρίζεται από πάντα στις ευκολομνημόνευτες στιγμές, είτε μιλάμε για riffs, μελωδίες ή τις τόσο χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές του αγέραστου Joacim Cans. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ, με το άλμπουμ να είναι ταχυδύναμο, να έχει τις απαραίτητες μπαλαντοειδείς «ανάσες», αλλά να μην κάνει κοιλιά πουθενά, ικανό προσόν για ένα δίσκο 45 και πλέον λεπτών.

Βέβαια, σε συγκριτικά επίπεδα ποιότητας, το άλμπουμ προσεγγίζει περισσότερο το "Built To Last" παρά τα δύο προηγούμενα, ανώτερα πονήματα τους, αν και μιλάμε για μικρές διαφορές εντός της ίδιας συνθετικής νόρμας. Κομμάτια που θα διεκδικήσουν θέση σε μελλοντικά set τους υπάρχουν κι εδώ και είναι τουλάχιστον 3-4, με το single "The End Justifies", το υμνικό "Hail To The King" και το καταιγιστικό "Burn It Down" να ξεχωρίζουν.

Από εκεί κι έπειτα, όσο κι αν αγαπώ την μπάντα κι απολαμβάνω αυτό που κάνει, έχω την αίσθηση ότι δύσκολα θα φτάσει ξανά στο σημείο να κυκλοφορήσει έστω ένα άλμπουμ σαν το "No Sacrifice, No Victory" - όχι δε κάτι ακόμη πιο πίσω. Κοινώς, ένα δίσκο με σερί δυνητικά hits, με κομματάρες που δεν εφευρίσκουν τον τροχό αλλά ωθούν σε υψωμένες γροθιές στις ακροάσεις τους. Ρεαλιστικά, είναι κάτι που δεν ενοχλεί που δεν συμβαίνει - αλλά πολύ θα θέλαμε να συμβαίνει - μα είναι και αναμενόμενο ως ένα σημείο.

Στην τελική, μια σπουδαία μπάντα δεν χαρακτηρίζεται μονάχα από τις όποιες κορυφές της, αλλά εξίσου - αν όχι περισσότερο - από τη συνέπεια της στο να παραμένει σε υψηλές δημιουργικές κι εκτελεστικές (σε live συνθήκες) πτήσεις. Και οι Hammerfall, το τελευταίο το έχουν επιτύχει στον βέλτιστο βαθμό.