Over The Wall Crete Rock Festival: Satan, Crystal Viper, SoundtrucK, Hailsteel, κ.α. @ Γήπεδο Ε.Γ.Ο.Η., Ηράκλειο 23-24/08/24

Το Over the Wall Festival άνοιξε τις πόρτες του και έφερε την metal μουσική στην Κρητική πρωτεύουσα για άλλη μια χρονιά, στην έβδομη εκδοχή του από το 2016, καθώς είχαμε και τα χρόνια της πανδημίας που τα κράτησαν όλα στον πάγο για λίγο. Σε μία πόλη που, παρά το μέγεθός της, υστερεί σε metal συναυλιακά γεγονότα και κραταιά κοινότητα, είναι πραγματικά αξιέπαινο ότι έχουμε απολαύσει πλείστα ονόματα παγκόσμιου βεληνεκούς αλλά και ντόπιας underground σημασίας, από τους Uriah Heep, Diamond Head, Coroner, Doro, και Exciter μέχρι τους Need, Panx Romana, Doomocracy, Sacral Rage, SixforNine, και πολλά άλλα ακόμη από διαφορετικά παρακλάδια. Φέτος, το σερί συνεχίστηκε δυναμικά με τους Βρετανούς underground θρύλους Satan στην κορυφή του line-up, αλλά και με πλειάδα άλλων αξιόλογων ονομάτων, για τα οποία θα μιλήσουμε εκτενώς σε λίγο.

Με την ζωή μου να με μετακινεί σε διάφορους τόπους της Ελλάδας την τελευταία δεκαετία, η μοναδική άλλη φορά που είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ στο φεστιβάλ ήταν το 2018. Μόλις φέτος, και με τον πρόσφατο επαναπατρισμό μου, κατάφερα να δώσω το παρόν, και να έρθω σε μία μικρή επαφή με τα metal τεκταινόμενα της πόλης. Απόγευμα Παρασκευής, λοιπόν, και βρέθηκα στην περιοχή της Αμμουδάρας, όπου είχε επιλεγεί για να φιλοξενήσει το φεστιβάλ φέτος, το οποίο έχει λάβει χώρα όλα αυτά τα χρόνια εντός και εκτός των ιστορικών Ενετικών τειχών της πόλης.

Over the Wall Festival - Ημέρα Πρώτη

Η μικρή προσέλευση κόσμου στην προγραμματισμένη ώρα έναρξης οδήγησε στην απόφαση να καθυστερήσει σημαντικά η εμφάνιση του πρώτου ονόματος. Στις 18:30 ανέβηκαν οι νεοσυσταθέντες Ηρακλειώτες Caliber πάνω στη σκηνή, για να παρουσιάσουν το πρωτότυπο υλικό τους. Χωρίς πολλά λόγια, μπήκαν κατευθείαν στο ψητό με το "Towers", με την lead κιθάρα πιο μπροστά στον ήχο, κάτι που δεν άλλαξε στην πορεία. Ωστόσο, τα υπόλοιπα όργανα ακούγονταν ξεκάθαρα, μαζί με τη φωνή της Αλίκης να κυριαρχεί, σ’ ένα υλικό αρκετά ευρύ, αλλού λίγο alternative, με λίγο surf rock μπασογραμμές, metal ντραμς, και πιο rock κιθάρες. Παρά το δυνατό ήλιο και τον λίγο κόσμο που είχε συγκεντρωθεί, οι Ηρακλειώτες κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο έργο να ανοίγεις ένα διήμερο φεστιβάλ, ακόμη κι αν υπήρχε η διακριτική αμηχανία της πρώτης γνωριμίας με τον κόσμο και τη σκηνή. Η διασκευή που έκαναν, δε, στο "Smells Like Teen Spirit" κέρδισε τις εντυπώσεις, καθώς το πήραν και το έκαναν πραγματικά δικό τους.

Λίγο μετά τις 19:00 ήρθε η ώρα για τους Disillusive Play, ένα όνομα διόλου άγνωστο, καθώς έχουν κυκλοφορήσει ήδη δύο LP, το "Open Arms" (2018), αλλά και το περσινό "Songs For The Non-Existent". Με μπροστάρισσα την Αντιγόνη Καλαμαρά στο μικρόφωνο, οι Αθηναίοι εστίασαν αναμενόμενα στο πιο πρόσφατο υλικό τους, με το μπάσιμο να κάνει το εντυπωσιακό "Enough". Η ατμόσφαιρα κοντά στην παραλία έγινε αμέσως πιο σκοτεινή και βαριά, παρ’ όλο που ο καλοκαιρινός ήλιος ήταν ακόμη στον ουρανό, με εντυπωσιακές μελωδίες που δεν υποδαυλίστηκαν από τα μερικά παικτικά λάθη. Ιδιαίτερο και το πιο proggy "Sisyphus" με τις εναλλαγές σε ρυθμούς και ταχύτητες, αλλά και το πιο άγριο σε φωνητικά "Life’s Scars", με τις symphonic παραφυάδες του ήχου να με βοηθούν να συνδεθώ εύκολα λόγω οικειότητας ακουσμάτων. Το σαρανταπεντάλεπτο σετ έκλεισε με τα εντυπωσιακά "Queen Of The Night" και "Demon’s Glove", αφήνοντας συνολικά θετικές εντυπώσεις στον κόσμο ο οποίος είχε αρχίσει να μαζεύεται, ενώ το συγκρότημα πρέπει να κέρδισε χωρίς ανταγωνισμό τα άτομα με πιο goth ντυσίματα που είχαν στηθεί από κάτω.

Η τετράδα των αδερφών Ξάνθου από την Κύπρο, ή αλλιώς R.U.S.T.X., είχε αφήσει υποσχέσεις για το τι να περιμένουμε στην εμφάνισή τους. Γι’ αυτούς, μάλιστα, είχε μιλήσει χρόνια πριν ο Σπύρος Κούκας στο αφιέρωμα με δέκα Κυπριακές μπάντες heavy/power metal που αξίζει να ακούσει κανείς, έπαινος που επιβεβαιώθηκε. Πράγματι, η ενέργεια που έφεραν τα τέσσερα αδέρφια ήταν από την αρχή αποστομωτική. Με αέρα headliner, κατέλαβαν τη σκηνή, και παρουσίασαν ένα εκτενέστατο κατάλογο κομματιών, στο οποίο έδειξαν όχι μόνο όλες τις πλευρές της καριέρας τους (και από την εποχή που ονομάζονταν R.U.S.T., με διαφορετική σύνθεση), αλλά έπαιξαν κι ένα κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο τους, το οποίο μιλάει για την αγάπη του εαυτού όπως είναι, το "We Are Who We Are". Παράλληλα, τίμησαν και τις επιρροές τους, με covers στο "You’ve Got Another Thing Comin’" των Judas Priest, στο "Hammer of the Witches" των Manilla Road, αλλά και στο "Operation Mindcrime" των τεράστιων Queensryche, από ένα δίσκο που έχουν παίξει ζωντανά στην ολότητά του.

Με τρομερό ταλέντο και από τους τέσσερις, που μοιράζονταν καθήκοντα τραγουδιστή με ιδιαίτερη ευκολία, αδιαμφισβήτητα την παράσταση έκλεβε ο Παναγιώτης (κιθάρα), ο οποίος αεικίνητος και με περιβολή που δεν περνούσε απαρατήρητη, ζωντάνεψε το κοινό, πηγαινοερχόταν στη σκηνή, σκαρφάλωνε σε monitor και κατέβηκε να παίξει ανάμεσα στο κοινό κάνοντας διάφορες ακροβασίες. Ιδανική performer και η Κατερίνα, η οποία τόσο πίσω απ’ τα πλήκτρα, όσο και με τη φωνή της, μας μετέδιδε την ενέργειά της. Οι πιστοί οπαδοί από κάτω, φίλοι και μουσικοί συνοδοιπόροι, βοήθησαν πολύ στο να γιγαντωθεί το οικογενειακό κλίμα, ενώ το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο, ο κόσμος είχε αυξηθεί, και ο νυχτερινός αέρας έφερνε την αρμύρα απ’ τη θάλασσα που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά. Όταν το θεατρικό "Kalikatzaroi" και το "Journey Arrives" έκλεισαν την αυλαία, μπορούσαμε να πούμε ότι είχε μόλις συντελεστεί ένα μικρό metal party, το οποίο μας είχε ανοίξει για τα καλά τη διάθεση για το τελευταίο όνομα της βραδιάς που θα έβγαινε στη σκηνή σε λίγα λεπτά.

Η ώρα έδειξε 22:15, και οι μεταλλικοί πριονοτροχοί με τα σουβλερά δόντια είχαν τοποθετηθεί στη σκηνή, προετοιμάζοντας τον κόσμο να υποδεχτεί τους Hailsteel για δεύτερη φορά στην πόλη – η πρώτη ήταν το 2022 στη Στοά 60. Το Αθηναϊκό speed metal συγκρότημα, το οποίο έχει δείξει τα διαπιστευτήριά του σε πλείστες συναυλίες, αλλά και το ποιόν του σε διοργανώσεις με ξεκάθαρο πολιτικό χαρακτήρα, ήταν η μεγάλη υπόσχεση της βραδιάς. Έχοντας προσφάτως στις τάξεις του τον νέο της κιθαρίστα, τον Θάνο, ανέβηκαν πάνω στη σκηνή καταχειροκροτούμενοι, και ξεκίνησαν χωρίς πολλά πολλά έναν καταιγισμό από riffs. Το speedάτο thrash metal τους δεν άφηνε κανένα περιθώριο συζήτησης, και με την τρομερή τους ενέργεια πιστεύω συμπαρέσυραν κάθε παραβρισκόμενο άτομο. Η διάθεσή τους ήταν στα ύψη μιας και, παρ’ όλο που ήμασταν κοινό ικανό να χωρέσει σε κάποιο club, τα moshpit άνοιγαν, κι ο ενθουσιασμός δεν σταματούσε.

Άνετος frontman ο Βασίλης, φρόντιζε να ισορροπεί χιουμοριστικά διαλείμματα με πολιτικό σχολιασμό γύρω από κομμάτια όπως "Servare Intaminatum", "Violence of Law", αλλά και το "Warrior of the Sea", οι Hailsteel κατάφεραν να ανταποκριθούν στην πρόκληση να είναι headliners της βραδιάς, παρ’ όλο που πρόκειται για ένα νεοσύστατο σχήμα με έναν μόνο δίσκο στα μπαγκάζια της, το "Raw Rapid Aggressive" του 2022. Ωστόσο, ό,τι μπορεί να έκοβε η απειρία, το γέμιζε η καψούρα για το σανίδι και τη μουσική, με τον Στάθη μάλιστα να κατεβαίνει με το μπάσο του στο κοινό και να περικυκλώνεται από νεαρά μέταλλα. Το σέτλιστ τους προσεγμένο, περιλαμβάνοντας κομμάτια κι απ’ τον δεύτερο δίσκο που ετοιμάζεται, αλλά και έναν φόρο τιμής στις πιο punk ρίζες τους, το "Bro Hymn" από Pennywise.

Κι ενώ είχε προηγηθεί μία τριπλή εκτέλεση του "Our Speed Metal Kills Satan", ενός κομματιού με διάρκεια που κρατά κάτι παραπάνω απ’ το "You Suffer" των Napalm Death, στο τέλος, η ακούραστη τετράδα ανταποκρίθηκε στη λαϊκή ετυμηγορία, και έπαιξε ξανά εν είδει encore, τα "Violence of Law" και "Raw Rapid Aggressive", αν και με εμφανώς μειωμένα τα decibel, καθώς φάνηκε ότι τέτοια ντόπια συναυλιακά δρώμενα δεν γίνονται αποδεκτά ούτε σε παραθαλάσσιους χώρους μακριά από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές, κι έτσι είχαμε επισκέψεις απ’ την αστυνομία. Αυτό, όμως, δεν φάνηκε να πτοεί τη speed metal τετράδα, η οποία μέχρι τέλους έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, φυτεύοντας έναν σπόρο συμπάθειας στο Ηρακλειώτικο πληθυσμό που πιθανολογώ ότι θα έχει θεριέψει ως την επόμενη επίσκεψή τους.

Over the Wall Festival - Ημέρα Δεύτερη

Δεύτερη μέρα, και δώσαμε πάλι το παρόν στο γήπεδο του Ε.Γ.Ο.Η. ενώ υπήρχαν ακόμη λουόμενοι στην παραπλήσια αμμουδιά, τους οποίους και ζήλεψα λίγο. Δυστυχώς, υπήρξε πάλι καθυστέρηση στην έναρξη του προγράμματος που στοίχισε στους The Mercurials το μεγαλύτερο μέρος του show τους, μιας και τα παιδιά απ’ τη μουσική σχολή στο πρώτο τους live κατάφεραν να παίξουν μόνο δύο κομμάτια. Ακόμη κι έτσι, το "Crazy Train" και το "N.I.B." άφησαν περιθώριο να δείξουν τη δουλειά που είχαν προετοιμάσει, και καταχειροκροτήθηκαν πριν κατέβουν απ’ το σανίδι.

Χωρίς περεταίρω χρονοτριβή, ανέβηκαν στη σκηνή οι έτεροι μουσικοί εκ Κύπρου, οι Receiver. Με τον Γιώργο Ξάνθου των R.U.S.T.X. στα ντραμς, το αδελφό συγκρότημα ήρθε να παίξει κομμάτια απ’ το πρώτο του άλμπουμ, το "Whispers of Lore" που ακόμη δεν έχει κλείσει χρόνο. Epic metal ταξιδιάρικο και καλοπαιγμένο, με NWOBHM δισολίες και υπέροχα φωνητικά από τον δυναμίτη που ακούει στο όνομα Νικολέττα Κυπριανού, και τις συνθέσεις να απογειώνουν μία ήδη δυναμική σκηνική παρουσία. Δεν γίνεται να μην σε συνταράξει ένα τόσο καλογραμμένο κομμάτι όπως το "Starchaser" , ενώ αντίστοιχο προσωπικό highlight ήταν και το "Prowess and Decay". Μία πραγματικά ηλεκτρισμένη εμφάνιση που εν τέλει κατάφερε και ζέστανε μονομιάς το κοινό για την έναρξη της δεύτερης συναυλιακής μέρας.

Σειρά είχαν οι SoundtrucK, το southern rock συγκρότημα απ’ την Αθήνα, που είχε αυτή τη φορά πίσω από το μικρόφωνο τον τραγουδιστή και ραδιοφωνικό παραγωγό Γιώργο Ν. Φλωράκη. Με τρομερό ήχο, σφιχτό παίξιμο, καλοδουλεμένα solo, και άνεση πάνω στη σκηνή, μας αφιέρωσαν μία ώρα υλικού, συμπεριλαμβάνοντας κομμάτια απ’ το ομώνυμο ντεμπούτο τους (2012) και το δεύτερο άλμπουμ τους, "Voodoo" (2019), αλλά και απ’ το επερχόμενο, το οποίο εκπροσωπήθηκε απ’ το δυναμικό "Talk Box", όπου ο κιθαρίστας Βασίλης Παναγόπουλος ανέλαβε να παίξει και με το ιδιαίτερο εφέ - εκείνο το σωληνάκι που μπαίνει στο στόμα. Υπήρξαν μερικά τεχνικά προβλήματα, μάλιστα, στην κιθάρα του, αλλά αυτό δεν πτόησε ούτε εκείνον ούτε το συγκρότημα, που το αντιμετώπισαν με αρκετό χιούμορ, μαζί με το γεγονός ότι το κοινό έδειχνε να μην θέλει να φύγει απ’ τη σκιά και να πλησιάσει την σκηνή κάτω απ’ τον καυτό ήλιο. Με τραγούδια, όμως, όπως το "Stay" ήταν δύσκολο να μην μπούμε στη μουσική τους, ακόμη κι αν ήταν η μπάντα με τον λιγότερο συναφή ήχο, ενώ το κλείσιμο με το "Straight to Hell" ήταν εμφατικό.

Η ώρα είχε έρθει για να δούμε το πρώτο συγκρότημα του εξωτερικού, τους Πολωνούς Crystal Viper, και να διαπιστώσουμε αν τα όσα έχουν γράψει κατά καιρούς ο Πάνος και ο Σπύρος μεταφράζονται και σε ζωντανό, συναυλιακό περιβάλλον. Η Marta Gabriel και η παρέα της ήρθαν να κεράσουν λίγες απ’ τις σπουδαίες τους συνθέσεις, και γι’ αυτή τη φορά μόνο θα είχαν ξανά παρέα τον Blazej Grygiel, τον μπασίστα τους, ο οποίος αποχώρησε πέρυσι. Με την Marta να αναλαμβάνει χρέη τρίτης κιθάρας μαζί με το μικρόφωνο, λοιπόν, κι έναν απίστευτα συμπαθή τύπο να τα σπάει όλα στο μπάσο ενώ αλληλεπιδρούσε με το κοινό, οι Crystal Viper ξετύλιξαν ένα σερί από κομμάτια απαρτιζόμενο απ’ το σύνολο της εικοσαετούς δισκογραφίας τους. Παραδόξως, αν και λίγο καιρό πριν κυκλοφόρησαν το "The Silver Key", και βρίσκονται εδώ στα πλαίσια της περιοδείας του, οι Πολωνοί του αφιέρωσαν μόνο δύο κομμάτια.

Όχι ότι αυτό φάνηκε να χαλάει κανέναν, αφού με καθαρό και ογκώδη ήχο, αλλά και με μία πολύ ευδιάθετη σκηνική παρουσία, γεμάτη στυλιζαρισμένες πόζες, χαμόγελα, αλλά και αποστομωτικά παιξίματα, οι Crystal Viper μας έδωσαν μία γεμάτη μπουκιά απ’ το επικό και βαρύ metal τους. Στην άκρη της σκηνής, ο έτερος παλαιότερος του συγκροτήματος, ο Andy Wave, φρόντιζε να σολάρει διαρκώς, οριζόντια κι αδιακρίτως, ενώ ο πρόσφατος Giuseppe "Tiyris" Taormina έμενε διακριτικά στα ρυθμικά μέρη. Με ενωτικά μηνύματα για όλη τη metal σκηνή, έπαιξαν και το "Metal Nation", με τις αντοχές της Marta Gabriel να μοιάζουν ανεξάντλητες καθώς μοιραζόταν μεταξύ τραγουδιού, κιθάρας, και κοπανητού. Μία ολοκληρωμένη και επαγγελματική εμφάνιση απ’ το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Έμενε μόνο να εμφανιστούν πια οι μεγάλοι της βραδιάς, οι ανανεωμένοι Satan, που φαίνεται να περνούν την δεύτερη νιότη τους εδώ και μία δεκαετία, κυκλοφορώντας το ένα εντυπωσιακό άλμπουμ μετά το άλλο – και ετοιμαστείτε γιατί σύντομα έχουμε και το επόμενο. Μόλις λίγους μήνες μετά την τελευταία headliner εμφάνισή τους στη χώρα μας, o Brian Ross κι η παρέα του κατέβηκαν στην παραλία της Αμμουδάρας για να παίξουν ως αυτό που ξεκίνησαν πριν μπουν στην εξίσωση οι λοιπές μπάντες και projects που θα καταξίωναν ξεχωριστά τους μουσικούς πριν το reunion του 2011. Αναμενόμενα, το κοινό όχι μόνο ήταν το πολυπληθέστερο του διημέρου, αλλά ήταν και το πιο ενθουσιώδες, κολλημένο κοντά στη σκηνή για να απολαύσει τους NWOBHM θρύλους.

Με το ιστορικό πλέον ντεμπούτο να έχει την τιμητική του στην αρχή, οι Βρετανοί δεν χάρισαν κάστανα, αλλά μαζί με το βιτριολικό χιούμορ του Ross - ο οποίος φλέρταρε με την παρεξήγηση - και το καθηλωτικό παίξιμο του Tippins, μας έβαλαν στη χρονομηχανή Tardis και μας έκαναν απανωτά ταξίδια στο χρόνο, καλύπτοντας τέσσερις δεκαετίες υλικού. Προσωπικά, μπορώ να πω ότι, πέρα απ’ το καθολικής αποδοχής κιθαριστικό ντουέτο, απολάμβανα να ακούω τις μελωδικότατες και διόλου απλοϊκές μπασογραμμές του Graeme English, ο οποίος πέρασε όλη τη βραδιά μ’ ένα συνεσταλμένο και αχνό χαμόγελο.

Με διαρκή πειράγματα μεταξύ κοινού και μουσικών, ο Ross δεν σταμάτησε να γειώνει παρακλήσεις για κομμάτια - ακόμη κι απ’ τους Skyclad! -, ενώ δεν παρέλειπε να τσιγκλάει το κοινό όταν το έβρισκε πιο σιωπηλό απ’ όσο θα γούσταρε. Ακόμη κι έτσι, όμως, ο κόσμος δεν έκρυψε την αγάπη του για τα κομμάτια που εμπεριείχε το setlist, μαζί και με το "Turn the Tide" απ’ το επικείμενο "Songs In Crimson", με τον Ross να αστειεύεται ότι ακόμη δεν έχει μάθει καλά τους στίχους κι έτσι πασάλειψε μερικούς. Με σχολιασμό για την κατάσταση του πλανήτη, την καταστροφή του περιβάλλοντος, αλλά και την πίστη στον ένα ή τον άλλο Θεό, περάσαμε στο Ophidian, κι από εκεί στην υπερκομματάρα που λέγεται "Into the Mouth of Eternity".

Καθώς πλησιάζαμε στο τέλος κι ο χρόνος πίεζε με την ώρα κοινής ησυχίας, το συγκρότημα δεν κατάφερε να μας χαρίσει δύο κομμάτια στο encore, το "Siege Mentality" και το "Kiss of Death", όπως φάνηκε και απ’ το setlist που αλιεύσαμε απ’ τη σκηνή, κι έτσι έκλεισε αντί αυτών με το "Testimony". Ακόμη και με δύο τραγούδια μείον, όμως, νομίζω ελάχιστα άτομα μπορούσαν να παραπονεθούν για το show που παρακολούθησαν, και αυτό αποτυπωνόταν και απ’ την ευθυμία που έβλεπες στα πρόσωπα όλων όσοι αποχωρούσαν εκείνη τη στιγμή.

Τι μένει, λοιπόν, απ’ αυτό το συναυλιακό διήμερο; Για αρχή, ότι τα εγχειρήματα για την ανάδειξη της metal μουσικής μπορούν και φυτρώνουν ακόμη και σε αφιλόξενους εν πολλοίς τόπους, όπως είναι το Ηράκλειο. Το Over the Wall Festival αποτέλεσε και φέτος μία συγκέντρωση οικογενειακού μεν χαρακτήρα αλλά με εκλεκτούς επισκέπτες, που ανέβασε το ηθικό όσων λατρεύουν τον σκληρό ήχο. Οι ηλικίες που είδα, ειδικά στην πρώτη μέρα που ήταν με ελεύθερη είσοδο, υπονοούσαν μία ολόκληρη νέα φουρνιά μουσικόφιλων που μέσα απ’ αυτή την συνθήκη μπόρεσαν έστω και για λίγο να αισθανθούν κομμάτι ενός μεγαλύτερου όλου, μίας κοινής ταυτότητας με πολλές όψεις. Όπως είπε κι η Marta Gabriel των Crystal Viper, "όποιο είδος κι αν ακούτε, thrash, heavy, black, death, είμαστε μία οικογένεια, η metal οικογένεια", ίσως όχι πολυπληθής εν προκειμένω, και με μεγάλη ηλικιακή ψαλίδα, αλλά παρ’ όλα αυτά ορατή και πολυσυλλεκτική.

Με την Κρήτη να μετρά αυτή τη στιγμή τρία διαφορετικά metal φεστιβάλ σε τρεις διαφορετικούς νομούς, πράγμα αδιανόητο όταν εγώ ήμουν στην εφηβεία, νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε για μία αλλαγή πίστας, και για μία κοινότητα που αρχίζει και αναγνωρίζει τα μέλη που την συναπαρτίζουν, μέλη πρόθυμα να στηρίξουν έμπρακτα τέτοια συναυλιακά γεγονότα. Μπορούμε και πιο ορμητικά; Ναι, αναμφίβολα, το κάλεσμα δεν έχει πάψει να ηχεί. Αλλά οι ρωγμές στην άσφαλτο έχουν μεγαλώσει, και τα αγριόχορτα έχουν αρχίσει να πληθαίνουν.