Into Battle Festival Vol. V - Day 1 (Sortilege, Sacral Rage, Bus The Unknown Secretary, Idmon's Aegis, Leatherhead) @ Κύτταρο, 27/09/24
Οι ιστορικές βραδιές που τείνουν να γίνουν συνήθεια για το εγχώριο συναυλιακό γίγνεσθαι
Σπουδαίο διήμερο μας επεφύλασσε η πέμπτη κατά σειρά ενσάρκωση του αγαπημένου, πλέον, Into Battle Festival της Eat Metal Records, με μια δεκάδα μπάντες να δίνει η καθεμία τον καλύτερο της εαυτό επί σκηνής. Καταρχάς στην πρώτη, αμιγώς ελληνική ημέρα και κατ’ επέκταση στην πιο διεθνών προδιαγραφών δεύτερη, το lineup του φεστιβάλ υπήρξε ποικιλόμορφο υφολογικά και παρουσίασε σχήματα από το παρόν και το παρελθόν του ευρύτερου παραδοσιακού metal.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά τους. Το ρόλο του εναρκτήριου act του φεστιβάλ, σε μια ώρα αρκούντως δύσκολη από άποψης προσέλευσης κόσμου, θα επιτελούσαν οι πρωτοεμφανιζόμενοι Leatherhead. Οι Λαρισαίοι metallers ετοιμάζονται στα τέλη του Οκτώβρη να κυκλοφορήσουν το παρθενικό τους άλμπουμ και τα όσα μας έδειξαν, ανέβασαν τις προσδοκίες μας στο κατακόρυφο.
Ψυχωμένο heavy/speed metal, με πρωτοκλασάτα riifs, ενδιαφέροντα leads κι έναν τραγουδιστή που κεντρίζει την προσοχή με τις ερμηνείες και την επί σκηνής παρουσία του, η περίληψη των όσων προσέφερε η μπάντα μοιάζει κατατοπιστική. Με επί σκηνής άνεση, κινητικότητα, αλλά και την απαραίτητη πόζα που πάντοτε προσδίδει επιπλέον πόντους συναυλιακά, οι Λαρισαίοι υπήρξαν η ιδανικότερη εκκίνηση για τα όσα θα βλέπαμε μετέπειτα. Σε προσωπικό, επίπεδο, δε, πλέον ανυπομονώ για το επερχόμενο, ομότιτλο ντεμπούτο τους, καθώς τα όσα παρουσιάσανε από αυτό υπήρξαν δείγματα μεγάλης κλάσης.
From Beyond (Intro)
Equinox
Dressed To Kill
Vampire’s Kiss
Tomahawk
Into The Werewolf’s Lair
When Death Is Near
House On The Left
The Awakening (Intro)
Leatherhead
Ακολούθως, οι ταχύτητες μπορεί να έπεφταν ελαφρώς, αλλά αντίστοιχα ανήλθε το επικό στοιχείο, με τους Idmon's Aegis να ανεβαίνουν επί σκηνής. Αρκετά πιο λιτοί ως προς τη σκηνική τους παρουσία, αλλά βαρυσήμαντοι μουσικά όσο ένα υπέρβαρο αμόνι, οι Αθηναίοι είναι το alter ego των Wrathblade, μοιραζόμενοι με τους τελευταίους πρώην και νυν μέλη τους.
Υποβλητικοί κι επιβλητικοί, δεν άργησαν να ζεσταθούν και να μας παρασύρουν με το επικότροπο heavy metal τους, το οποίο είναι γεμάτο σωστές επιρροές, μεράκι και βαθιά γνώση επί του αντικειμένου. Ομοίως με τους προαναφερθέντες Λαρισαίους, ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους στα τέλη της χρονιάς και όλοι οι φίλοι του επικού κι ανόθευτου ατσαλιού, ετοιμαστείτε για κάτι σπουδαίο.
Στα της εμφάνισης τους, δε, δεν χωράνε πολλά - πολλά. Βγαίνοντας στη σκηνή χωρίς φιοριτούρες, έπαιξαν και βασίστηκαν απόλυτα στη μουσική τους, μας ευχαρίστησαν και κέρδισαν το θερμότερο χειροκρότημα μας, ως ένα σχήμα από οπαδούς για οπαδούς αυτής της μουσικής - συνθήκη που σέβομαι κι εκτιμώ απεριόριστα.
Accurst Play
Warlord’s Return
Cyanean Rocks
Fare To Fame Eterne
August Issue
Ceryneian Hind
Divine Providence
Enceladus
Αν για τις προηγούμενες μπάντες υπήρχε το στοιχείο της έκπληξης, για τους Bus The Unknown Secretary αυτό απουσίαζε για όλους τους σωστούς λόγους. Βλέπετε, οι Αθηναίοι heavy rockers είναι από τα σχήματα που έχουμε απολαύσει ζωντανά σε πολλές και διάφορες περιστάσεις, με πιο πρόσφατη εκείνη του release show τους για τον εξαιρετικό νέο τους δίσκο. Έτσι, ξέρουμε τι να περιμένουμε και κάθε φορά ανταμειβόμαστε ανάλογα, αφού η μπάντα διαθέτει ανέκαθεν αυτόν τον συναυλιακό αέρα που ανεβάζει κατακόρυφα ζωντανά τις συνθέσεις της.
Έτσι κι εδώ, παρουσιάζοντας υλικό τόσο από το ακόμη φρέσκο "We Are The Night", όσο και από παλιότερες κυκλοφορίες τους, έδειξαν ευθύς εξαρχής τη διαφορά μεταξύ του ανερχόμενου και του μπαρουτοκαπνισμένου. Με αβίαστα παιξίματα, ενέργεια κι ένα παρεΐστικο attitude, οι Bus ξέρουν πολύ καλά τι να κάνουν για να κερδίσουν το κοινό - απλά είναι ο εαυτός τους, μουσικά κι έξω - μουσικά.
Με τόνους καλής εννοούμενης Sabbath-ίλας, δύο κιθαρίστες που συνεργάζονται πλέον με κλειστά μάτια και ένα set γεμάτο κολλητικές κομματάρες, οι Bus στέκουν ως μια μπάντα που θα ταίριαζαν σε κάθε περίπτωση και σε οποιοδήποτε roster ενός φεστιβάλ, αφού το σημαντικότερο, το να κάνουν δικό τους το ακροατήριο και να του μεταδώσουν την αστείρευτη ενέργεια τους, το πετυχαίνουν διάνα. Άνετοι κι ωραίοι, ήπιαν τα μπυράκια τους επί σκηνής, έπαιξαν τις μουσικάρες τους και δεδομένα θα μας βρουν εκεί και στην επόμενη εμφάνιση τους.
Over The Hills
We Are The Night
Somebody Spits On You
Nevermind/Realise
Amass Empathy
I’ll Be Dead For You
Rumors
Under My Skin
Fallen
Sacral Rage, κυρίες και κύριοι. Επιτέλους, η μπαντάρα ξαναεμφανίστηκε στο προσκήνιο, ετοιμοπόλεμη και σαν να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία της διαστρική αποκάλυψη. Το υψηλών προδιαγραφών tech-thrash τους προφανώς και υπήρξε ό,τι πιο ακραίο υφολογικά θα παρουσιαζόταν στο φεστιβάλ, αν και αυτό το χαρακτηριστικό δεν πτόησε κανέναν από τους παρευρισκόμενους ώστε να απολαύσουν τα επί σκηνής πεπραγμένα τους - κάθε άλλο.
Ήδη από το soundcheck, στο οποίο ο Μάριος ζεσταινόταν με διάφορα Annihilator και Mercyful Fate θέματα, αναμέναμε κάτι το αποκαλυπτικό και η διαίσθηση μας δεν έπεσε έξω. Πώς θα γινόταν, άλλωστε, όταν μιλάμε για ένα σχήμα που βρίσκεται ξεκάθαρα στην παγκόσμια αφρόκρεμα του ήχου του, με δύο κορυφαία άλμπουμ, παικταράδες μουσικούς που εκτελεστικά και συνθετικά εντυπωσιάζουν με τις ικανότητες του, και μια φωνή που καταπίνει πλανήτες με κάθε της επανεμφάνιση;
Εκκίνηση με "En Cima Del Mal" και " Lost Chapter E.: Sutratma", επίσκεψη στο αστρονομικό χάος του "Beyond Celestial Echoes", παράνοια, τρέλα και σχιζοειδής διαταραχή μαζί μουσικά· οι Sacral Rage δεν είχαν έρθει για να πάρουν αιχμαλώτους μετά το τέλος της συναυλιακής τους επέλασης. Είναι, δε, πραγματικά εκπληκτικό ότι οι ίδιοι μπορούν και αναπαράγουν το πολυσχιδές των συνθέσεων τους και συναυλιακά δίχως εκπτώσεις στον ήχο, επίτευγμα που πιστώνεται καταρχάς στον Μάριο κι εν συνεχεία στο ασύλληπτο rhythm section τους.
Έχοντας δει την μπάντα σε διάφορες περιστάσεις σε αυτήν της την οσονούπω δεκαπενταετή παρουσία, θα σταθώ μονάχα στο γεγονός ότι αν και πιο «μαζεμένοι» σε ό,τι αφορά το κομμάτι του showmanship σε σχέση με άλλες τους εμφανίσεις, οι ίδιοι - και το κοινό - έμοιαζαν να καταχαίρονται με αυτήν τους την επανεμφάνιση. Ακόμη κι έτσι, ο Δημήτρης Καρτάλογλου αποτελεί σπουδαία φωνή και πληθωρικό frontman, για την απόδοση τους δεν υπάρχει υπόνοια ψεγαδιού που θα μπορούσε να αναφερθεί και το μόνο παράπονο στέκει πως τους θέλουμε ξανά πιο δραστήριους συνολικά - έξι χρόνια από το ασυναγώνιστο "Beyond Celestial Echoes" είναι πάρα πολλά, ακόμη και σε διαστρικούς όρους.
En Cima Del Mal
Lost Chapter E: Sutratma
Vaguely Decoded
Inner Sanctum Asylum
A Tyrannous Revolt
Master Of A Darker Light
Samsara (L.C.E.)
Lost Chapter E: Amarna’s Reign
Waltz In Madness
Ειλικρινά, αν πριν μερικά χρόνια μου έλεγε κάποιος ότι θα είχα την ευκαιρία να δω τους θρυλικούς Sortilege ζωντανά, όχι μία, αλλά δύο φορές μέσα σε μια πενταετία, θα τον περνούσα για «τρελό». Έστω και με εντελώς διαφορετικό lineup αυτή τη φορά (με μοναδική σταθερά τον Christian Augustin), οι θρύλοι της γαλλικής heavy metal σκηνής επέστρεψαν, έχοντας μαζί τους και νέο υλικό, αλλά το κυριότερο τη φλόγα να καίει ακόμη για τα καλά μέσα τους.
Με το μαγαζί της Ηπείρου αρκετά γεμάτο πλέον, η εκκίνηση με τα κολλητά "Amazone" και "D’Ailleurs" θα εξασκούσα τα γαλλικά μας στα sing along, καθώς η μπάντα που συνοδεύει πια τον μυθικό frontman αποδείχθηκε ικανότατη εκτελεστικά. Ο τελευταίος, μάλιστα, φαντάζει μια απόλυτα cool επί σκηνής περσόνα, δίχως να αποχωρίζεται ποτέ τα γυαλιά ηλίου του, αν και αυτό λίγο μας ενδιαφέρει. Στα σημαντικά, ο Γάλλος ερμηνευτής υπήρξε συγκλονιστικός, αποδίδοντας αψεγάδιαστα τα πλέον απαιτητικά σημεία από τους τόσους και τόσους ύμνους του παρελθόντος που μας παρουσίασαν.
Υπέροχα γραφική η προσπάθεια του να επικοινωνήσει έστω και λίγο στα ελληνικά με το κοινό (χάρη και στο «σκονάκι» που του έδινε βασικές ελληνικές λέξεις, βλ. efcharisto και giassou ), μπορεί να πει κανείς ότι απέδωσε ακόμη καλύτερα από την προ πενταετίας εμφάνιση του στα μέρη μας. Μεγάλο πράγμα, αν το σκεφτεί κανείς, αφού η ηλικία του Γάλλου είναι τέτοια που εύκολα θα δικαιολογούσε ημίμετρα - τα οποία σε καμία περίπτωση δεν συνέβησαν.
Κατά τα λοιπά, η προσπάθεια της μπάντας να κυκλοφορήσει νέο υλικό είναι αξιόλογη, αλλά, στην άμεση σύγκριση με τα κομμάτια του παρελθόντος, έχασαν κατά κράτος και αποτέλεσαν μια, τρόπον τινά, «κοιλιά» στη ροή του set τους. Λίγο πτόησε αυτό, πάντως, τον κόσμο, ο οποίος μετά από κάποιο σημείο υπήρξε απόλυτα εκδηλωτικός, χωρίς να έλειψαν και τα ανάλογα stage dives.
Συνολικά, αποτελεί ευεργέτημα για όλους όσους αγαπάμε ιστορικά σχήματα σαν και το εν λόγω, το γεγονός πως έχουμε την ευκαιρία, τόσο μέσω του Into Battle Festival, όσο και στο Up The Hammers, να τα παρακολουθούμε και βιώνουμε κι επί σκηνής, ανεξαρτήτως φόρμας και απόδοσης τους. Όταν, δε, τα αποτελέσματα είναι και πολύ παραπάνω από αξιοπρεπή όπως στην προκειμένη, μπορούμε να κάνουμε λόγο για ιστορικές βραδιές, ορόσημα για το εγχώριο συναυλιακό γίγνεσθαι.
Amazone
D’Ailleurs
Phoenix
Le Sacre Du Sorcier
Chasse Le Dragon
Messager
Marchand D’Hommes
Poseidon
Delire D’Un Fou
Civilisation Perdue
Progeniture
Babylone
Cyclope
Toujours Plus Haut
Vampire
Quand Un Aveugle Rêve
Trahison
Mourir Pour Une Princesse
Sortilege