Gamma Ray, Silent Winter, Desert Near The End @ Floyd, 10/12/24

Μια σπουδαία μουσική βραδιά έμελλε να επιστεγάσει τα 40 χρόνια κυκλοφορίας του του περιοδικού Metal Hammer, με πρωταγωνιστές τους Gamma Ray και άξιους συμπαραστάτες δύο αξιοπρόσεκτες ελληνικές μπάντες. Ο λόγος για τους Desert Near The End και τους Silent Winter, οι οποίοι είχαν το τιμητικό μα και καθόλα απαιτητικό ρόλο να ανοίξουν την εμφάνιση και να ζεστάνουν το κοινό για την αρμάδα του Kai Hansen.

Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά τους, το set των Desert Near The End είχε ήδη ξεκινήσει όταν ο κόσμος ξεκίνησε να εισέρχεται στο γνωστό μαγαζί της Πειραιώς, με τους Αθηναίους heavy/thrashers να έχουν λιγοστό χρόνο στη διάθεση τους για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Με νέο δίσκο στις αποσκευές της το ανταγωνιστικό “Tides Of Time”, η μπάντα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το μισάωρο που είχε στη διάθεση της, προλαβαίνοντας να παρουσιάσει και υλικό από το πιο πρόσφατο πόνημα της. Highlight, δε, της εμφάνισης τους υπήρξε το ντουέτο με την Έφη Ευαγγελινού (των Euphrosyne) στο “Damnation”, μια φωνητική συνύπαρξη που έκανε πιο ιδιαίτερο το έτσι κι αλλιώς ατμοσφαιρικό υπόβαθρο της σύνθεσης.

Για τους Silent Winter, που ακολούθησαν, οι συστάσεις περιττεύουν. Οι Βολιώτες power metallers, με τη φωνητική συμβολή του Μιχάλη Λίβα, υπήρξαν ένα act αρκετά πιο γνώριμο στον κόσμο που ήδη είχε κατακλύσει το χώρο, κάτι που φάνηκε και από τις ζεστές αντιδράσεις του με την έναρξη της εμφάνισης τους. Με το “Utopia” να είναι ακόμη φρέσκο στα αυτιά μας, το εναρκτήριο “We Burn The Future” μέσα από εκείνο υπήρξε οικεία εισαγωγή, έχοντας και το ρόλο της προθέρμανσης μέχρι να βρει η μπάντα πλήρως τα εκτελεστικά πατήματα της.

Το “Shout” αποτέλεσε τη στιγμή που τα πράγματα απογειώθηκαν, με τη συμμετοχή του κοινού να είναι έντονη, χάρη και στην καίρια καθοδήγηση του Λίβα, ο οποίος, ομολογουμένως, πατούσε καλύτερα από όλους πάνω στη σκηνή και απέδωσε τα μέγιστα στα απαιτητικά φωνητικά του καθήκοντα. Το ρυθμικό, παλιοί Strato-meets-ύστερους Manowar “Hands Held High” στάθηκε ως μια ξεχωριστή, άκρως συναυλιακή πινελιά, με την συνολική εικόνα του σχήματος, παρά τα όποια μικρά εκτελεστικά ψεγάδια και τα προβλήματα ήχου που έτσι κι αλλιώς υπήρχαν στη βραδιά, να κρίνεται δεδομένα ανταγωνιστική. Άλλο ένα συναυλιακό γαλόνι, λοιπόν, για την μπάντα του Κυριάκου Μπαλάνου, μετά το προ διετίας support στους Helloween, αλλά και προσωπικό, καθώς απέσπασε την πολύτιμη υπογραφή του Kai Hansen στην λευκή του κιθάρα.

Πάνω από μια δεκαετία πέρασε για να δούμε τους Gamma Ray ξανά από τα μέρη μας, με την μπάντα πλέον να εμφανίζεται πολυμελής και ανανεωμένη, μετά την προσθήκη του Frank Beck πίσω από το μικρόφωνο, ώστε να δίνει πολύτιμες ανάσες στον Kai Hansen. To Floyd πλέον έμοιαζε ασφυκτικά γεμάτο, με το ιντερλούδιο του “Heading For Tomorrow” (βλ. “Welcome”) να δίνει το σινιάλο για τα όσα θα ακολουθούσαν. Εν μέσω αποθέωσης και με τις πρώτες νότες του “Land Of The Free” να ακούγονται, για κάτι λιγότερο από δύο ώρες θα ήμασταν μάρτυρες μιας πανηγυρικής εμφάνισης, που θα συνέδεε το εκκωφαντικό συναυλιακό παρελθόν με το σημερινό, ελπιδοφόρο παρόν.

Τα “Last Before The Storm” και “Avalon” θα αποτελούσαν το έναυσμα για το κοινό ώστε να συμμετέχει ολοένα και περισσότερο, με την μπάντα να είναι απόλυτα σφιχτοδεμένη επί σκηνής, υποστηρίζοντας άψογα την πληθωρική περσόνα του Πατέρα του ευρωπαϊκού power metal. Όσο, δε, για τον – ας το παραδεχτούμε – μάλλον προβληματικό ήχο σε αρκετά σημεία του set, είναι γεγονός ότι δεν επηρέασε τη διάθεση μας στο ελάχιστο. Δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, καθώς η ίδια η ιστορία του ιδιώματος ξεδιπλωνόταν μπροστά μας, με το sing along να κυριαρχεί σε κομμάτια όπως το “Man On A Mission” ή το “Dethrone Tyranny”.

Η ιστορία με τη βουτιά του Kai Hansen από τον εξώστη έχει περάσει στο ελληνικό συναυλιακό θυμικό πλέον, με τον ίδιο να θυμάται και να μας υπενθυμίζει αυτήν την – κάπως παράτολμη – στιγμή σε κάποιον ενδιάμεσο λόγο του. Ωστόσο, αυτή ήταν και μια ακόμη διαπίστωση για τους νεότερους από εμάς που τη γνωρίζαμε σαν να τη ζήσαμε, για το βιωματικό χαρακτήρα που έχει αυτή η μουσική και η μυθολογία της. Τη ζούμε αυτή τη μουσική ως το μεδούλι της, αποστηθίζοντας συνθέσεις και χαράσσοντας τες βαθιά στο ψυχισμό μας, θέτοντας τες ως θεμέλια για ένα ιδανικό μότο ζωής που (θα θέλαμε να) ακολουθούμε.

Μια τέτοια στιγμή στέκει και το “Rebellion In Dreamland”, αυτή η μυθική σύνθεση που αποδόθηκε σε όλο της το μεγαλείο και, για τον γράφοντα, υπήρξε η πλέον συγκινητική διαπίστωση των όσων προαναφέρθηκαν. Από εκεί κι έπειτα, η βραδιά όντως είχε μετατραπεί σε μια μεγάλη, προσωπική για τον καθένα γιορτή, με τις Helloween «παραγγελιές» να αιτιολογούνται αλλά και – ορθώς – να απορρίπτονται από τον Kai με το γνωστό, ευδιάθετο του ύφος και τα “Heaven Can Wait” και “Somewhere Out In Space” να παρασέρνουν τα πάντα στο διάβα τους.

Υπό το παραπάνω πρίσμα, η ολιγόλεπτη διακοπή κατά την οποία η αρχισυνταξία του γνωστού μεταλλικού εντύπου πήρε το λόγο, υπήρξε μια μάλλον άβολη διακοπή στο καταιγιστικό ρου των γεγονότων, απαραίτητη, βέβαια, λόγω του ιστορικού της συμπλήρωσης τόσων δεκαετιών στο χώρο. Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως, με τα καλά και τα άσχημα του, το συγκεκριμένο έντυπο αποτέλεσε για μια πλειονότητα του εγχώριου μεταλλικού κοινού, ένα μέσο που συνάντησε σε ευαίσθητες ηλικίες και το κατεύθυνε στην περιήγηση του εντός του σκληρού ήχου.

Ενός ήχου που ο Kai Hansen αποτελεί άφθαρτο τοτέμ, λαμβάνοντας τον μέγιστο σεβασμό και την αναγνώριση που του αξίζει στο ανεπανάληπτο encore των “Heading For Tomorrow” και “Send Me A Sign”, τα οποία και ολοκλήρωσαν μέσα σε κλίμα αποθέωσης τη βραδιά. Μιας βραδιάς που λίγη σημασία είχαν οι μικρές – μικρές λεπτομέρειες της, όπως το αν ο Frank Beck έχει πραγματικό λόγο στην μπάντα (έχει, αφού φωνητικά κουμπώνει καλά στο υλικό, και ιδιοσυγκρασιακά ταιριάζει με τους υπόλοιπους), ή πόσο παικταράς και φοβερή μορφή στέκει ο Dirk Schlächter (που προφανώς στέκει). Η μεγάλη εικόνα τη θέλει να αξίζει το χαρακτηρισμό της μνημειώδους, με το θυμικό να κυριαρχεί της αντικειμενικότητας.