Blaze Bayley, Absolva @ Gagarin 205, 08/11/24

Ονόματα που έχουν μια συνέχεια στον χρόνο, προσφέρουν στα μέλη που περνάνε από τις τάξεις τους την ιδιότητα της περίπου αιώνιας αγάπης των οπαδών. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Blaze Bayley, ο οποίος πέρασε από τις τάξεις των τεράστιων Iron Maiden για μια πενταετία στο τέλος των '90s. Οι δύο δίσκοι που έβγαλε μαζί τους δεν είναι από τους πιο αγαπημένους της μπάντας, αν και έχουν κι αυτοί τους οπαδούς τους. Ο Blaze μπορεί να έχει φεύγει εδώ και είκοσι πέντε χρόνια για να επιστρέψει ο Dickinson, όμως ο χρόνος του με τους Maiden δεν μπορεί να σβήσει. Με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από την ένταξή του σε αυτούς, μας επισκέφθηκε για δύο συναυλίες.

Ο Blaze μας είχε προϊδεάσει ότι θα διέθετε περίπου μία ώρα από τότε που θα άνοιγαν οι πόρτες του Gagarin μέχρι λίγο πριν την εμφάνιση των Absolva για να φωτογραφηθεί και να υπογράψει ένα αντικείμενο για όσους επιθυμούσαν. Η κατάσταση της υγείας του επιβάλλει να είναι προσεκτικός πλέον, οπότε οι μαραθώνιοι σαν αυτούς που είχαμε δει παλιότερα που υπέγραφε για ώρες μετά τις συναυλίες, μάλλον τελείωσαν οριστικά. Εμείς τον είχαμε δει από κοντά παλιότερα, οπότε αφήσαμε άλλους να πάνε στο meet & greet και να ανταλλάξουν δυο κουβέντες με ένα προσιτό πρώην μέλος των Iron Maiden.

Εδώ και αρκετά χρόνια, οι Absolva αποτελούν το προσωπικό σχήμα του Blaze Bayley στις περιοδείες που αυτός κάνει. Με την ευκαιρία της μίνι περιοδείας του Blaze σε Ελλάδα και Βουλγαρία, οι Absolva εκτός από το να εμφανιστούνε μαζί του, ανοίξανε κιόλας τις συναυλίες παίζοντας ένα δικό τους set. Τα αδέρφια Chris και Luke Appleton στις κιθάρες (ο Chris και στη φωνή), ο Karl Schramm στο μπάσο και ο Martin McNee στα τύμπανα ζεστάθηκαν οι ίδιοι και ζέσταναν και τον – αρκετό – κόσμο που βρισκόταν στο Gagarin για να τους δει.

Τα κομμάτια τους δεν είναι ακριβώς αξιομνημόνευτα, όμως ο ήχος τους και η προσήλωσή τους ήταν όπως έπρεπε. Γι’ αυτό άλλωστε και τόσο καλή ανταπόκριση στο “Never Back Down” ή στο “Never A Good Day To Die”. Προλογίζοντας το “Refuse To Die” ο Chris μας είπε ότι είναι οι Absolva και ότι αρνούνται να πεθάνουν, ενώ το κλείσιμο έγινε με το “From Beyond The Light”. Για περίπου τρία τέταρτα της ώρας, πήραμε καλοπαιγμένο metal όχι μεν από τα πάνω ράφια, αλλά ικανοποιητικό ως ορεκτικό  γι’ αυτό που θα ακολουθούσε.

Ο Blaze Bayley μας είχε υποσχεθεί ένα επετειακό set για την επέτειο των τριάντα χρόνων από την ένταξή του στους Iron Maiden και ακριβώς αυτό μας έδωσε. Μόλις λίγα λεπτά μετά την αποχώρηση των Absolva από τη σκηνή, αυτοί επανήλθαν, αυτή τη φορά κάτω από ένα πανό με τη φωτογραφία του Blaze. Αφού έπαιξαν λίγες νότες, εμφανίστηκε και ο Blaze-αρος, εν μέσω χειροκροτημάτων και αποθέωσης. Είναι αλήθεια ότι λαμβάνει πολλή αγάπη από τον κόσμο και ακούγεται λογικό να το εκτιμά τόσο πολύ, όπως αναφέρει σε όλες σχεδόν τις συνεντεύξεις του.

Το ξεκίνημα έγινε με τρία κομμάτια από το “The X Factor”, με το πάντοτε φοβερό “Sing Of The Cross” να κερδίζει, προφανώς, το μεγαλύτερο χειροκρότημα. Πριν από το “Judgement Of Heaven” ο Blaze ευχαρίστησε όλους τους – πολλούς, όπως ανέφερε – Έλληνες που αγόρασαν διαδικτυακά το μπλουζάκι της περιοδείας που δεν έγινε ποτέ λόγω της ασθένειάς του και τον βοήθησαν οικονομικά με αυτόν τον τρόπο σε μια δύσκολη στιγμή τους.

Το setlist βασίστηκε πράγματι στην περίοδο που ο Blaze ήταν στους Maiden, με πολύ λίγες τζούρες από τους δύο τελευταίους προσωπικούς του δίσκους, το φετινό “Circle of Stone” και το “War Within Me”, που βγήκε προ τριετίας. Το “Rage” είναι για κάποιον που σκότωσε τον καλύτερό του φίλο σε μια στιγμή που θόλωσε και η ερμηνεία του Blaze έβγαλε τον πιο θεατρικό του εαυτό στην επιφάνεια.

Το “Pull Yourself Up” είχε την καλύτερη ανταπόκριση από τα λίγα προσωπικά του που μας είπε και το τέλος τον βρήκε να φτύνει τους στίχους με πόνο στην έκφρασή του. Ενώ το “Warrior” το αφιέρωσε στους μεταλλάδες, που κάποιοι τους λένε ηλίθιους ή τους κοροϊδεύουν που φοράνε μπλουζάκια από συγκροτήματα και ακούνε αυτή τη μουσική.

Η φωνή του Blaze ήταν σε τρομερά μεγάλο βαθμό ίδια με τους δίσκους και ευτυχώς φάνηκε ότι δεν επηρεάστηκε από το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε πρόσφατα. Παρεμπιπτόντως, όσοι ντουμάνιασαν το Gagarin αξίζουν μία έξτρα αναφορά σε σχέση με όση τους κάνω συνήθως. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επέβαλαν τη συνήθειά τους σε έναν εμφραγματία που έχει υποστεί και σοβαρό χειρουργείο by-pass. Ο σεβασμός πήγε σύννεφο (κυριολεκτικά) και, ευτυχώς, δεν περιορίστηκε καμία απολύτως ελευθερία για μια ακόμη φορά.

Πέραν αυτού του μόνιμου προβλήματος που υπάρχει σχεδόν παντού, οι ιστορίες του Blaze εξακολουθούσαν να είναι ενδιαφέρουσες και να δίνουν «κάτι» παραπάνω στα κομμάτια. Όπως ας πούμε η φανταστική εμπειρία που είχε όταν ο Dave Murray πήγε σπίτι του και γράψανε το “When Two Worlds Collide” και η συγκίνηση του να γράφει μαζί με τους παιδικούς του ήρωες και να χρησιμοποιούν τους στίχους και τις μελωδίες του.

Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν το “The Clansman”, ένα κομμάτι που οι ίδιοι οι Iron Maiden παίζουν ακόμα και σήμερα. Μπασάρα, κόσμος να χτυπιέται και να τραγουδά χωρίς αύριο και crowd surfing – όπως έγινε σε όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια του, κατ’ εμέ, κάπως παρεξηγημένου “Virtual XI”. Μια πολύ ωραία και συναισθηματική εκτέλεση ήταν αυτή του “2 A.M.”, την οποία ο Blaze αφιέρωσε σε όσους έχουν όνειρα και δουλεύουν σε δουλειές που δεν τους αρέσουν μέχρι να τα πραγματοποιήσουν. Ο ίδιος ανέφερε ότι έχει δουλέψει σε ξενοδοχεία ή ότι έχει παίξει μπροστά σε τριάντα ή σε πενήντα άτομα και δεν τα παράτησε, μέχρι που έφτασε να παίζει μπροστά σε χίλια.

Το λίγο cringy “Como Estais Amigos” έγινε από στίχους που έδωσε στον Gers όταν του έπαιξε μια συγκεκριμένη μελωδία και του τους ζήτησε και αφορούν έναν φίλο του που είχε σκοτωθεί στον πόλεμο των Φώκλαντ. Ευτυχώς αμέσως μετά ήρθε μια σπουδαία στιγμή, το “Wrathchild” αφιερωμένο στον Παυλάρα που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο πριν από λίγες μόλις ημέρες.

Είχαμε μπει στην τελική ευθεία. Στο σπουδαίο “Man On The Edge” ο Blaze έπαιξε μαζί μας ζητώντας να φωνάξουμε όσο πιο δυνατά μπορούσαμε. Πριν από το καταιγιστικό “Futureal” μας είπε για τα όνειρά του (ενώ η μπάντα έπαιζε κάτι σαν το “Purple Rain”, να σημειωθεί!). Το “The Angel And The Gambler” ήταν ένα δίκαιο κλείσιμο, απλώς κάποιοι θα προτιμούσαμε να το έπαιζε ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς τα ενδιάμεσα παιχνιδίσματα και τις συστάσεις που έκοψαν αρκετά από τα ρεφραίν.

Τι είδαμε την Παρασκευή το βράδυ στο Gagarin; Τον πρώην τραγουδιστή των Iron Maiden να τιμά το παρελθόν του έχοντας μαζί του μια μπάντα με την οποία έχει δέσει πολύ καλά. Κομμάτια που οι ίδιοι οι Maiden έχουν να παίξουν δεκαετίες (που είναι φυσιολογικό με τον κατάλογο που έχουν) να ξαναζωντανεύουν μπροστά μας. Τον Blaze να μην έχει χάσει καθόλου τη φωνή του και να στέκεται όπως τον έχουμε μάθει και συνηθίσει. Τον κόσμο να ανταποκρίνεται και να ευχαριστιέται, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα που εγγυήθηκε την επιτυχία της βραδιάς. Ε, δε θέλαμε και κάτι άλλο από τη βραδιά!

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος