Μοιραζόμενος τις απόψεις του μέσω του Rocking.gr, προσπαθεί να ισορροπήσει στην λεπτή γραμμή μεταξύ υποκειμενικού οπαδισμού και αντικειμενικής οπτικής περί μουσικής. Καθώς κινείται ηχητικά σε μια περιοχή...

Attic
Return Of The Witchfinder
Ακολουθώντας τις διδαχές από το απαγορευμένο συναξάρι του King Diamond, οι Attic κοινωνούν ακόμη έναν κορυφαίο δίσκο στο ποίμνιο τους
Σπουδαία μπάντα. Οι Attic ανήκουν εύκολα σε αυτήν τη συνομοταξία σχημάτων που αυτό που κάνουν, το κάνουν τόσο καλά, που δύσκολα μπορείς να βρεις κάτι εναντίον τους. Σύμφωνοι, οι επιρροές από τα κατά καιρούς σχήματα του Βασιλέως Διαμαντή (βλ. King Diamond, Mercyful Fate) είναι προφανής, κυρίως στον τομέα των φωνητικών, αλλά έτσι όπως διυλίζεται σε κάτι ολόδικο τους, δεν φαίνεται ξενική. Τουναντίον, με τον ίδιο τον King Diamond να παραμένει σιωπηλός εδώ και χρόνια, οι Attic δεν είναι απλώς το ιδανικό υποκατάστατο, αλλά μια ιδιαίτερη μπάντα που χτίζει τη δική της στοιχειωμένη ιστορία, δίσκο με το δίσκο.
Με το “Sanctimonious” να αποτελεί ένα από τα κορυφαία traditional metal άλμπουμ των ‘10s, ο πήχης υπήρχε ήδη ιδιαίτερα υψηλός, με το “Return Of The Witchfinder” να έχει δύσκολο έργο. Όμως, όχι μόνο εκπληρώνει τις προσδοκίες που υπήρχαν για αυτό, αλλά ανταμοίβει πλουσιοπάροχα για τα τόσα χρόνια αναμονής, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα το δημιουργικό όραμα των Γερμανών.
Σαφώς πιο πομπώδεις κι αφηγηματικοί, με τις black metal προεκτάσεις και πάλι παρούσες κι εκφραζόμενες με Dissection-ικές μελωδίες και υφέρποντα τρόμο σε ατμόσφαιρες κι ερμηνείες, το “Return Of The Witchfinder” δείχνει το δρόμο προς το μεγαλειώδες κι επικό. Ο Meister Cagliostro, δε, στέκει ως ένας σπουδαίος ερμηνευτής, καθώς ακολουθεί τις διδαχές από το απαγορευμένο συναξάρι του King Diamond, τις οικειοποιείται και τις κοινωνεί στο σατανικό του ποίμνιο με τον πιο διεστραμμένο τρόπο.
Αμετροεπής και ανατριχιαστική χρήση του falsetto, οπερατικά φωνητικά, θεατρικότητα και δραματοποίηση των φράσεων – κλειδιά με τον κατάλληλο, θεοσκότεινο χρωματισμό τους – οι ερμηνείες του στέκουν καθηλωτικές και φανερώνουν ότι, όταν υπάρχει ταλέντο, ακόμη και η πιο ισχυρή επιρροή μπορεί να αποκτήσει προσωπικό τόνο.
Οι, δε, διπλές κιθάρες χτίζουν δρόμους προς την άβυσσο, αρκούντως μελωδικές για να σε υπνωτίσουν με τα θέλγητρα τους, ώστε να σε κομματιάσουν κατόπιν με το πολυποίκιλο του riffing τους. Εξαιρετική για ακόμη μια φορά δουλειά από ένα ικανότατο κιθαριστικό δίδυμο, το οποίο αποτίνει εμμέσως φόρο τιμής σε κάθε ιστορικό guitar duo, αλλά κλίνει σαφώς προς τη σφαίρα του extreme metal, σώματι και πνεύματι.
Με ένα από τα τραγούδια της χρονιάς για τον κλασσικό metal χώρο στις αποσκευές τους (βλ. το ανατριχιαστικό “The Thief’s Candle”, με το riff που, σε έναν άλλο κόσμο, θα μπορούσε να παραπέμπει ακόμη και σε Τρύπες), σταθερά αποκρυφιστική αισθητική στο storytelling και αδιαπραγμάτευτο ταλέντο στη σύνθεση κι εκτέλεση, οι Attic δεν λαθεύουν. Το “Return Of The Witchfinder” αποτελεί τη δική τους, σπουδαία επιστροφή, διεκδικώντας το θρόνο για όσο καιρό «αναπαύεται» ο ίδιος ο Βασιλιάς.