Athena XIX

Απρόσμενα ήταν τα νέα της επιστροφής των παραγνωρισμένων Athena στο δισκογραφικό προσκήνιο. Βλέπετε, το ιταλικό σχήμα μπήκε σε μια περίοδο παρατεταμένης αδράνειας από τις αρχές των ‘00s, με την ανάκαμψη του να μην διαφαίνεται μέχρι πρότινος στον ορίζοντα. Παρόλα αυτά, η μπάντα που μας είχε εκπλήξει με το "A New Religion?" ετοιμάζεται για το τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ της, με την κλασική της σύνθεση σύσσωμη παρούσα.

Δύσκολη, πάντως, πολύ η εν λόγω συνθήκη, τόσο για την ίδια την μπάντα, όσο και για αυτούς που θα προσεγγίσουν τη νέα της μουσική, αφού οι εποχές δεδομένα αλλάζουν, το θυμικό όμως δύσκολα. Καθώς οι ίδιοι σε αυτήν τους την «αναγέννηση» επιλέγουν σαφώς πιο ογκώδεις και στακάτες ιδέες, παίρνοντας κάποιες αποστάσεις από το πιο μελωδικό, παρελθοντικό τους ύφος, η πρόκληση υφίσταται στο να κριθούν για τα όσα όντως προσφέρουν στο παρόν, και όχι στα όσα θα θέλαμε να προσφέρουν.

Με εκλεκτό guest τον Roy Khan των Conception (στο "The Seed"), δεν είναι δύσκολο να γίνουν παραλληλισμοί με την περίπτωση των τελευταίων, οι οποίοι ομοίως επανήλθαν πριν κάποιο καιρό, με ένα δίσκο αρκετά διαφορετικό από τα παρελθοντικά τους πεπραγμένα. Έτσι και οι Athena, στο πρώτο μέρος του νέου τους concept, επιλέγουν το σκοτάδι, τον όγκο και την πνιγηρή ατμόσφαιρα, έναντι της μελωδίας και της πιο παραδοσιακής prog/power προσέγγισης.

Τα ρυθμικά μέρη στέκουν επαναλαμβανόμενα, τα πλήκτρα προσθέτουν στοιχειωμένες νότες δυστοπίας παρά βγαίνουν μπροστά σε πιο πρωταγωνιστικό ρόλο και ο Fabio Lione, μια από τις διαχρονικά κορυφαίες power metal φωνές (αν και κορεσμένος τα τελευταία χρόνια, με συμμετοχές σε μπάντες, σε σταθερή ή όχι βάση), επιχειρεί μια πιο μετρημένη, λιγότερο οπερατική και πιο harsh (για τα δεδομένα του) ερμηνευτική προσέγγιση.

Το αποτέλεσμα, ένας δίσκος πνιγηρός, ιδιαίτερα σκοτεινός και αγχώδης, ο οποίος βρίσκεται πιο κοντά στο ύφος των Biomechanical φερ’ ειπείν, παρά στον ιταλικό power metal ήχο. Δύσκολα προσεγγίσιμο υλικό, το οποίο θέλει τον ακροατή στο κατάλληλο mood για να τον κερδίσει, αφού αρκετά εύκολα «κουράζει» εξαιτίας της υπερβολικά συμπαγούς φύσης του.

Δεν θα δηλώσω ενθουσιασμένος με τα όσα άκουσα σε ετούτη την επιστροφή των Athena, αλλά σίγουρα περίεργος για το δεύτερο μέρος του concept τους. Μέχρι τότε, το πρώτο μέρος του "Everflow" έχει το δικό του ενδιαφέρον, είναι σαφώς διαφοροποιημένο από τα όσα μας είχαν δείξει οι Ιταλοί προ εικοσαετίας (και βάλε), αλλά ταυτόχρονα όχι ιδιαίτερα πειστικό πως θα διεκδικήσει με αξιώσεις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις και τα επόμενα χρόνια.