Firewind, Masterplan, Sunburst @ Gagarin 205, 07/12/24

Μια από τις πλέον αναμενόμενες συναυλιακές συμπράξεις έλαβε χώρα αυτό το σαββατόβραδο, με τους Firewind να επανέρχονται θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα, έπειτα από ένα σπουδαίο άλμπουμ σαν το "Stand United". Μάλιστα, αυτή τους η επανεμφάνιση θα τους ήθελε να υποδέχονται παλιούς τους γνώριμους επί σκηνής, σε μια συναυλία που αναμενόταν πως θα έχει πανηγυρικό χαρακτήρα – όπως και συνέβη. Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε και την επανεμφάνιση των Γερμανών Masterplan στη χώρα μας, έπειτα από αμέτρητα χρόνια απουσίας, αλλά και την παρουσία των Λαρισαίων Sunburst, χαρίζοντας μια μνημειώδη power metal βραδιά σε όσους παρευρέθηκαν στο γνωστό μαγαζί της Λιοσίων.

Με μία αισθητή αλλά απόλυτα αποδεκτή καθυστέρηση, λόγω της ουράς στην είσοδο, οι Sunburst πήραν τις θέσεις τους στο σανίδι περίπου δέκα λεπτά πριν τις οχτώ και η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται αυτόματα. Είτε πιστωθεί στην ποιότητα του υλικού του σχήματος, είτε στην εγγύτητα της prog-power-y πρότασής τους με το ύφος των μεγάλων πρωταγωνιστών ή/και τη διάθεση του κόσμου, είτε όπου αλλού, το αποτέλεσμα δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβητήσεις.

Τα κομμάτια του "Manifesto" αποδόθηκαν με όλη την απαραίτητη ένταση. Οι ερμηνείες του Βασίλη Γεωργίου έλαμπαν. Τα περάσματα του Gus Drax χτυπούσαν ασταμάτητα. Οι μικρές ανισορροπίες στον ήχο δεν αρκούσαν για να στοιχίσουν πραγματικά. Τα ρυθμικά ξεχώριζαν κι έτσι. Από τις οργανικές κορυφώσεις του "Beyond The Darkest Sun" μέχρι τα γκάζια του "Samaritan" και τη φορτισμένη αφιέρωση του "From The Cradle To The Grave", οι στροφές έπεφταν μόνο στιγμιαία από το κόκκινο.

Πάνε αμέτρητα χρόνια από τότε που οι Masterplan είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας, με την αρμάδα του Roland Grapow να στέκει ως μια από τις πολύ καλές power metal προτάσεις των '00s, που ωστόσο σιγά – σιγά έφυγαν από το προσκήνιο για διάφορους λόγους. Η επαναδραστηριοποίηση τους, πάντως, είναι απολύτως ευπρόσδεκτη, αφού μιλάμε για ένα ικανό σχήμα ενός μουσικού με γαλόνια στους Helloween, το οποίο έδειξε ότι επί σκηνής μπορεί να αποδώσει άκρως πειστικά.

Εκκινώντας με το "Enlighten Me" και παρουσιάζοντας μια επιλογή κομματιών από τις αρχές, κυρίως, της καριέρας τους, μαζί με δύο ύμνους από τα Helloween χρόνια του Grapow (βλ. "The Time Of The Oath" και "The Chance"), δεν δυσκολεύτηκαν να ζεστάνουν το κοινό, δείχνοντας να απολαμβάνουν αυτήν τους την επιστροφή εδώ.

Ο Rick Altzi, ο οποίος είχε τη δύσκολη αποστολή να ερμηνεύσει κομμάτια που έχουν αποδοθεί από φωνές όπως ο Jørn Lande, ο Michael Kiske και ο Andi Deris, τα πήγε περίφημα και υπήρξε αρκετά πληθωρικός στις επί σκηνής πόζες του, το rhythm section (στο οποίο βρίσκεται εδώ και χρόνια και ο Jari Kainulainen) στάθηκε στιβαρό, ενώ εύφημος μνεία πρέπει να γίνει και στον πληκτρά Axel Mackenrott, ο οποίος έζησε με το δικό του, τουλάχιστον εκφραστικό, τρόπο τη ζωντανή τους εμφάνιση.

Υποκειμενικά, θα τους θέλαμε σε μια δική τους, headline εμφάνιση στο προσεχές μέλλον, αφού έχουν το back catalogue για να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο, αλλά και να τους δούμε να επανέρχονται και δισκογραφικά βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις, αφού το – ήδη εφτά χρόνια πίσω – "Pumpkings" υπήρξε μια μάλλον βεβιασμένη, λανθασμένη κίνηση. Σε κάθε περίπτωση, κρίνοντας από τα όσα είδαμε και κρατώντας την εικόνα τους στα τελειώματα του "Crawling From Hell" με το οποίο έκλεισαν την εμφάνιση τους, σίγουρα υποστήριξαν και με το παραπάνω τη θέση τους στο lineup της βραδιάς.

Για τους Firewind οι συστάσεις περιττεύουν. Δεν είναι μόνο η συνεπής παρουσία τους στον μεταλλικό χώρο τις τελευταίες δυο και βάλε δεκαετίες. Δεν είναι η διόλου ευκαταφρόνητη δισκογραφία τους. Δεν είναι οι πάντα άξιες αναφοράς ζωντανές εμφανίσεις και τα γεμάτα προγράμματα των περιοδειών τους. Δεν είναι το ειδικό βάρος που πανάξια κέρδισε και κουβαλάει ο Gus G. Δεν είναι η ακλόνητη πίστη τους στις αρχές του heavy & power ήχου. Είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις που το όλον ξεπερνά κατά πολύ το άθροισμα των μερών.

Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, τα χαμόγελα πάνω και κάτω από τη σκηνή έδιναν κι έπαιρναν. Στους δεκαπέντε μήνες που μεσολάβησαν από την τελευταία συναυλία επί αθηναϊκού εδάφους, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στο στρατόπεδό της τετράδας. Η ενέργειά της παραμένει μεταδοτική όσο ποτέ. Ο σήμα κατατεθέν ήχος δεν έχει χάσει ούτε λίγη από την προσωπικότητά του. Μετά το δίκαιο άνοιγμα με τα φρέσκα "Fallen Angel" και "Stand United", η βουτιά στο παρελθόν με "I Am The Anger" και "Destination Forever" κούμπωσε σαν ό,τι πιο λογικό.

Τα ρυθμικά του Πέτρου Χριστοδουλίδη και του Jo Nunez έβαζαν τις βάσεις. Ο Herbie Langhans θα μπορούσε κάλλιστα να πείσει κάποιον ανυποψίαστο ότι βρισκόταν εκεί από τις πρώτες μέρες. Η κεντρική κάμερα δεν ξεκόλλησε στιγμή από την εξάχορδη του ιθύνοντα νου της μπάντας, για τον καλύτερο των λόγων· κάθε θέμα, κάθε lead γραμμή, κάθε σόλο, όλα μερακλίδικα και μετρημένα, χωρίς υπερβολές ή τεχνική για την τεχνική. Στο καθιερωμένο όργιο του "The Fire And The Fury" το air guitar ήταν μονόδρομος. Τα φλας στο "Longing To Know You" άναψαν αυτόματα.

Για όλες τις ένθερμες αντιδράσεις μέχρι εκείνο το σημείο, τα ντεσιμπέλ ανέβηκαν κατακόρυφα με το που ακούστηκε το όνομα του Apollo Papathanasio κι εκείνος βρέθηκε ανάμεσα στους πρώην συνοδοιπόρους του. Τα εισαγωγικά μέτρα του "Mercenary Man" έσκασαν με τη δύναμη ενός καλοζυγισμένου χτυπήματος. Τι κι αν ο μπροστάρης ακόμα έμοιαζε με παίχτη που μπήκε στο γήπεδο πριν προλάβει να ζεσταθεί. Το sing along ξεκίνησε αμέσως, οριακά καλύπτοντας και το μικρόφωνο. Στα "Allegiance" και "Maniac", σε ντουετίστικες εκδοχές με Herbie, το πάρτι είχε απογειωθεί.

Το κενό πριν το encore περισσότερο έβγαλε περισσότερο νόημα ως παύση για ανάσες παρά σαν κάτι άλλο. Το "Rising Fire" ξανάναψε τη φωτιά χωρίς πολλά-πολλά. Η δια χειρός Μπομπ Κατσιώνη καλησπέρα του "Breaking The Silence" και το γλέντι στο "Head Up High" σήκωσαν το venue στο πόδι. Το σεστέτο, πια, έπαιζε σε πλήρη αρμονία. Οι εναλλαγές από μικρόφωνο σε μικρόφωνο κι από κιθάρα σε πλήκτρα πετύχαιναν μόνο κέντρο. Το χοροπηδητό-όπως-παλιά κλείσιμο με "Falling To Pieces" πρόσθεσε το κερασάκι κι έκλεισε τη γιορτή όπως έπρεπε, on a high note, που λέμε στα Βαλκάνια.

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούκας