Golden R. Festival (Mayhem, Warlord, Gaerea, Suicidal Angels, Varathron, Sorcerer, κ.ά.) @ Πολιτιστικό & Αθλητικό Κέντρο «Νίκος Σαρμάνης», Νέα Αγχίαλος, 29-31/08/24

Πρόλογος

Τα τελευταία χρόνια, όπως έχει γίνει αντιληπτό τα εγχώρια metal festival εκτός Αθηνών ενδυναμώνονται αισθητά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαρκούς επέκτασης είναι το Golden R. Festival στο Βόλο, που μετρά σχεδόν 20 χρόνια ύπαρξης, και που φέτος, κατάφερε να διαθέτει μια σύνθεση που εκτεινόταν σε μεγάλο φάσμα του ήχου, πλαισιώνοντας εγχώρια σχήματα με εμβληματικά ονόματα του εξωτερικού. Για πρώτη φορά, το τριήμερο φεστιβάλ διοργανώθηκε στη Νέα Αγχίαλο, και παρά τα πλάνα του καιρού που ανέτρεψαν μερικώς, ευτυχώς, την ομαλή διεξαγωγή του, δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε.

Βλέπετε, η είδηση πως οι θρυλικοί Mayhem θα ξεκινούσαν την επετειακή τους περιοδεία για τα 40 χρόνια ύπαρξης από τα μέρη μας, έκανε την παρουσία μας υποχρεωτική. Μέχρι να φτάσουμε όμως στην απόλυτη φεστιβαλική κορύφωση, ας τα πάρουμε με τη σειρά για ένα τριήμερο, που τα είχε όλα. Σε καθαρά συναυλιακό πλαίσιο, αξίζει να αναφερθεί πως ο ηχητικός εξοπλισμός και η σκηνή του Golden R. Festival ήταν άρτια, παρέχοντας εντυπωσιακό ήχο σε όλα τα σχήματα που εμφανίστηκαν στη σκηνή. Ο χώρος ευνοεί open air φεστιβάλ και μεγαλύτερης κλίμακας, αν και η διαμόρφωση πιθανώς να έπαιρνε βελτιώσεις. Η πρώτη απόπειρα όμως κρίνεται θετική.

Ημέρα 1^η

Πρώτο σχήμα που εμφανίστηκε στη σκηνή του Golden R. Festival, με μικρή καθυστέρηση του προγραμματισμένου, ήταν οι Spiral Ion (Generator). Το τοπικό heavy metal σχήμα κλήθηκε απέναντι σε υψηλές θερμοκρασίες να εκκινήσει το τριήμερο, και παρά τις απαιτήσεις της θέσης και της ώρας το έπραξαν ικανοποιητικά. Παραδοσιακό, '80s metal βρετανικής κοπής, διασκευή στο "Man On A Silver Mountain" (τι ποιών;) με hard rock αδυναμίες, και έμφαση στα κιθαριστικά σόλο. Παραδοσιακή εκκίνηση, για ένα φεστιβάλ που τιμάει τον εν λόγω ήχο.

Η συνέχεια είχε επίσης '80s, αλλά πιο αγριεμένα. Οι Psyanide από τη Θεσσαλονίκη κινήθηκαν σε πιο extreme μονοπάτια, και το melo-death υλικό τους με εμφανή tech-thrash σημεία κέρδισε το κοινό που αυξανόταν. Τα φωνητικά έφερναν στο προσκήνιο πιο groove/core επιρροές, και το σχήμα, δίνοντας έμφαση στο φετινό του άλμπουμ, "Vertigo" φάνηκε πως έχει πολλά να δώσει στο μέλλον.

Με τις εναλλαγές ανάμεσα στα σχήματα να είναι άμεσες, αλλά και τους Turnstile από τα ηχεία να ντύνουν μουσικά τα κενά, οι Kin Beneath Chorus έλαβαν θέσεις μάχης. Μένουμε συμπρωτεύουσα, και το metallic hardcore σχήμα έφερε ευθύς εξαρχής τα breakdowns στο προσκήνιο. Mid-tempo ξεσπάσματα, σποραδικά blastbeats, αλλά κυρίως μια διάθεση (και το ρίσκο) από πλευράς φεστιβάλ να επεκτείνει ηχητικά το φάσμα που φιλοξενεί, προσεγγίζοντας μεταγενέστερα metal ιδιώματα.

Επιστροφή όμως στα '80s και το παραδοσιακό metal, με ένα αγαπημένο σχήμα για το εγχώριο κοινό. Οι Crimson Fire γνωρίζουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν για να ξεσηκώσουν τους λάτρεις του traditional heavy/power metal, και από την εμφάνιση, μέχρι την τελευταία δισολία η μπάντα παρουσιάστηκε άψογη, δεδομένων των όσων πρεσβεύει, και τηρουμένων των αναλογιών. Δισολίες, φωνητικά υψηλής έντασης, κίνηση στη σκηνή, επιρροές από το πιο obscure φάσμα του NWOBHM μέχρι και σε AOR, και για περίπου 40 λεπτά η μπάντα ξεσήκωσε πραγματικά τον κόσμο, ο οποίος ανεξαρτήτως μουσικών καταβολών, φάνηκε να διασκεδάζει στο έπακρο.

Προσωπικά μιλώντας, μια από τις μπάντες που περίμενα να δω στο τριήμερο, ήταν οι Melan Selas. Το εγχώριο black metal σχήμα με το περσινό "Zephyrean Hymns" αποτελεί ένα από τα ποιοτικότερα δείγματα ελληνικού black metal των τελευταίων ετών, και ευτυχώς για εμάς, η προσωπικότητα της μπάντας ξεδιπλώθηκε στη σκηνή επιβλητικά. Οι ερμηνείες της Astraea έδιναν μια ατμοσφαιρική χροιά στα παραδοσιακά riffs, και το παιχνίδισμα ανάμεσα στις επιρροές των μεγάλων παλαιών της εγχώριας σκηνής με αυτούς της νορβηγικής, υπό την διαμεσολάβηση απαγγελιών, έδεσε εξαιρετικά όσο ερχόταν η νύχτα. Έβλεπα ζωντανά για πρώτη φορά το συγκρότημα από τα Τρίκαλα, και πλέον ανυπομονώ να το ξαναπετύχω σε κάποιο gig. Δεν είναι εύκολο οι εν λόγω μουσικές να πείθουν και ζωντανά διατηρώντας το κλίμα τους, και το συγκρότημα ήταν άψογο, και δικαίως καταχειροκροτήθηκε.

Οι Sunburst επέστρεψαν φέτος με τον δεύτερο δίσκο τους, οκτώ χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, "Fragments Of Creation". Το ολοκαίνουριο "Manifesto" αποτελεί μια από τις καλύτερες progressive metal κυκλοφορίες της χρονιάς, και το prog παρεάκι της συντακτικής μας ομάδας, μας είχε δασκαλέψει να δώσουμε προσοχή. Με σεμιναριακό ήχο, εντυπωσιακά φωνητικά, και με μια πιο μοντέρνα προσέγγιση στις μεγάλες '90s στιγμές του ιδιώματος που εκπροσωπούν, οι Sunburst κέρδισαν το στοίχημα του slot παρά το απαιτητικό τους υλικό. Ομολογουμένως, η πρώτη ημέρα του Golden R. είχε υφολογικό εύρος, και η progressive εκπροσώπησή της ήταν άψογη.

Μια βόλτα στο κοινό είχε καταστήσει εμφανές πως οι Gaerea ώθησαν κόσμο να επισκεφθεί την Νέα Αγχίαλο, σε μια εντυπωσιακή προσθήκη στο billing του φεστιβάλ. Η περσινή τους εμφάνιση στην Αθήνα ήταν συγκλονιστική, ενώ με δίσκους όπως το "Mirage" το black metal σχήμα από την Πορτογαλία έχει αναδειχθεί ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ιδιώματος σήμερα. Έχοντας το προνόμιο να λιώνουμε εδώ και καιρό το επερχόμενο "Coma", μπορούμε να διαβεβαίωσουμε πως αυτή η σχέση θα ενταθεί στο προσεχές μέλλον.

Με εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, ένα frontman που καθήλωσε κάθε παρευρισκόμενο, και εντυπωσιακές post δυναμικές στις συνθέσεις, οι Gaerea ήταν ισοπεδωτικοί. Κομμάτια όπως το "Mirage", "Deluge", το νέο "World Ablaze" και το μεγάλο κλείσιμο με το "Laude", επί σκηνής αποδώθηκαν εντυπωσιακά, με τον συντονισμό των μελών της μπάντας να είναι σεμιναριακός. Οι Gaerea οικοδομούν τις κυκλοφορίες τους με γνώμονα την ζωντανή τους απόδωση, και δίνουν έμφαση στα μεγάλα και επιβλητικά σημεία, τα οποία όταν σκάνε ζωντανά σε καθηλώνουν. Φωνητικά θεατρικά, κινησιολογία για σεμινάριο, ξεσπάσματα επιβλητικά, και μια headline, πραγματικά, εμφάνιση η οποία έπιασε απροετοίμαστη μεγάλη μερίδα του κοινού. Πλέον όμως όλοι οφείλουν να ξέρουν.

Η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, που κύλισε σχεδόν άψογα, είχε ως headliners τους Suicidal Angels. Το κορυφαίο εγχώριο thrash metal σχήμα βρίσκεται σε εξαιρετική περίοδο με την ουσιαστική του δισκογραφική επιστροφή με το φετινό "Profane Prayer", στο οποίο βάσισαν και το σετ της εμφάνισής τους. Για περίπου μια ώρα, η τετράδα σήκωσε σκόνη, το κοινό άνοιξε τα πιο μεγάλα moshpits της ημέρας, άναψε καπνογόνα, και η αμφίδρομη αγάπη κοινού και καλλιτέχνη έδειξε το δρόμο. Οι Suicidal Angels δεν έχει σημασία πλέον σε πόσο μεγάλη σκηνή θα βρεθούν, ξέρουν να τη γεμίζουν, και όντας πλέον βετεράνοι, διαθέτουν το εκτόπισμα για μια απολαυστική εμφάνιση.

Ειδικά σε ζωντανό πλαίσιο, κομμάτια όπως το "The Return Of The Reaper" και το συναυλιακό κλασικό αγαπημένο "Bloodbath" αποδίδουν τα μέγιστα. Φυσικά, ο απόλυτος χαμός έλαβε χώρα στο διαχρονικό σταθμό που ονομάζεται "Apokathilosis", αλλά ομολογουμένως ήταν στιγμές όπως το διαφοροποιημένο "Deathstalker" που αποδόθηκε εξαιρετικά ζωντανά, όπου η μπάντα ξεδίπλωσε τις ικανότητές της στο έπακρο. Η Πέμπτη έριξε αυλαία με παθιασμένο τρόπο, και οι Suicidal Angels δεν άφησαν κανένα παραπονεμένο.

Ημέρα 2^η

Έπειτα από μια περιήγηση στον Βόλο (με ανοχή στην μυρωδιά σήψης που επικρατούσε εξαιτίας της γνωστής κατάστασης στο λιμάνι), επιστρέψαμε την Παρασκευή στη Νέα Αγχίαλο νωρίς για να προλάβουμε την έναρξη και τους Human Genom. To ντόπιο prog/power σχήμα είχε μπροστά του εμφανώς περισσότερο κόσμο συγκριτικά με την αντίστοιχη ώρα της προηγούμενης ημέρας, και άρπαξε την ευκαιρία. Με υλικό από το επικείμενο άλμπουμ αλλά και μια διασκευή στο "Living After Midnight" των Judas Priest, οι Human Genom χειροκροτήθηκαν. Η δεύτερη μέρα, παρά τις καιρικές προβλέψεις, ξεκίνησε ζεστά.

Οι Thelemite είναι ένα από τα σχήματα που επρόκειτο να κάνουν ντόρο στο τριήμερο. Από τις ποιοτικότερες περιπτώσεις του εγχώριου heavy metal αμερικανικής κοπής, το σχήμα ανέβηκε στη σκηνή και με χαρακτηριστική άνεση απέδωσε το υλικό του, που βασίστηκε στο περσινό "Survival Of The Fittest", έκανε και το πέρασμά του από το "Some Heads Are Gonna Roll", και ανέβασε τις εντάσεις σε μια ημέρα που θα κυριαρχούσε το retro στοιχείο. Ομολογουμένως, ειδικά τα πιο up-tempo κομμάτια της μπάντας φάνηκαν να δένουν συναυλιακά, και έτσι προετοιμαστήκαμε για στροφή προς το extreme metal.

Σειρά είχαν οι Βολιώτες black metallers Exilium Noctis. Το νεοσύστατο σχήμα κινείται σε εντελώς παραδοσιακά μονοπάτια του ιδιώματος, και με την κατάλληλη εμφάνιση και σκηνική παρουσία, κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον όση ώρα βρέθηκαν στη σκηνή. Πάντα θα αξίζει σε ένα φεστιβαλικό billing λίγο παραδοσιακό black metal και τα μελωδικά και επιθετικά riffs της μπάντας ανέβασαν τις εντάσεις και προσωπικά ευελπιστώ να έχει και στουντιακή συνέχεια η ενθαρρυντική και άρτια εμφάνιση που παρακολούθησα.

Αν εκτιμάς το επικό heavy metal, τότε σίγουρα έχεις εξοικειωθεί με τους Achelous. Το αθηναϊκό σχήμα, που φέτος με τον τρίτο του δίσκο, "Tower Of High Sorcery" έστρεψε πολλά κεφάλια προς το μέρος του, ξεσήκωσε το κοινό με άνεση headliner σχήματος από το εξωτερικό. Πράγματι, ως παρατηρητής, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω πως η ανταπόκριση του κοινού και η επαφή με το υλικό της μπάντας, καθώς και ο αέρας με τον οποίο το παρουσίασαν ζωντανά, ήταν εξαιρετικά. Μεγάλες ερμηνείες, πομπώδη μέρη αλλά και συνθέσεις που κέντριζαν το ενδιαφέρον, εντός πάντα των αυστηρών ορίων του ήχου, απέδειξαν πως και επί σκηνής, οι Achelous δεν στερούνται σπιθαμής των ατμοσφαιρών και ηχοτοπίων που επικαλούνται στουντιακά.

Δεν είχα δει ποτέ ζωντανά τους Flames, και η αποκλειστική τους εμφάνιση στα πλαίσια του Golden R. Festival θα αποτελούσε ιδανική αφορμή. Εκείνο το καταραμένο "Made In Hell" αποτελεί θεμέλιο λίθο του εγχώριου thrash metal οικοδομήματος και η κληρονομιά των Flames σαφής και αναγνωρισμένη. Το σχήμα ξεκίνησε την εμφάνισή του δυναμικά, παρουσιάζοντας κομμάτια από το μακρινό παρελθόν αλλά και το δημιουργικό παρόν, και στιγμές όπως το "Mercy Denied" ξεσήκωσαν moshpits και σκόνη. Οι Flames παρουσιάστηκαν δεμένοι και με σφιχτή απόδοση του oldschool thrash metal τους θα μας χάριζαν μια συγκινητική εμφάνιση – επιστροφή στο παρελθόν.

Δυστυχώς όμως ο καιρός κάπου εκεί είχε αντίθετη άποψη. Περίπου στα μέσα της εμφάνισης της μπάντας, μια καταιγίδα ξέσπασε, συνοδευόμενη από έντονες ριπλες ανέμου, και η συναυλία διακόπηκε άδοξα. Ο κόσμος αναζητούσε οποιοδήποτε, κατά βάση φυσικό, στέγαστρο, η βροχή δυνάμωνε και φαινόταν σαφές όσο περνούσε η ώρα πως η φεστιβαλική ημέρα δεν θα συνεχιζόταν. Περιμένοντας να δούμε πως θα εξελιχθεί επίσημα το φεστιβάλ, αρκετή ώρα αργότερα, και με την μπόρα να μην έχει κωπάσει, η διοργάνωση έφερε νωρίτερα τα πούλμαν να παραλάβουν τον κόσμο και ενημέρωσε πως Warlord και Destruction δεν θα εμφανιστούν. Για τους πρώτους, επεσήμανε πως θα ανέβαιναν στη σκηνή εμβόλιμα την επόμενη ημέρα, ενώ για τους γερμανούς thrash metal θρύλους, πως θα προγραμματιστούν στο μέλλον δύο εν Ελλάδι εμφανίσεις τους, δωρεάν για τους κατόχους εισιτηρίων της δεύτερης ημέρας (και τριημέρου).

Ημέρα 3^η

Οι καιρικές προβλέψεις δεν μας άφηναν να ηρεμήσουμε το άγχος μας για την πλούσια τρίτη και τελευταία ημέρα του φεστιβάλ, αλλά αυτό δεν μας πτόησε από το να τιμήσουμε για τελευταία φορά τα τσιπουράδικα του Βόλου. Δεν χάσαμε όμως πολύ χρόνο και κατευθυνθήκαμε προς το πολιτιστικό κέντρο, όπου οι ντόπιοι Deus Dethroned εμφανίστηκαν νωρίτερα του προβλεπόμενου, ξεδιπλώνοντας το black/death metal τους. Το σχήμα σε μια σύντομη εμφάνιση παρουσίασε υλικό από τα EP του και ζέστανε το παρευρισκόμενο κοινό, πριν αυτό ξαναβραχεί. Η καταιγίδα ξέσπασε εκ νέου, και σκορπιστήκαμε ξανά για να βρούμε κάλυμμα. Ομολογουμένως, δεν υπήρχε τόσο έντονος αέρας και η ένταση της βροχής δεν ήταν ίδια με της Παρασκευής, η σκηνή δεν ήταν σε λειτουργική κατάσταση όμως με τον εξοπλισμό έκθετο, αλλά οι εμφανίσεις των Graywitch, Isolert (λίγες ημέρες έμειναν για νέο δίσκο!) και Afterimage «κάηκαν».

Κανά δίωρο αργότερα η διοργάνωση ενημέρωσε πως το πρόγραμμα θα συνεχιστεί αρχής γενομένης από το πολυαναμενόμενο αποκλειστικό σετ των Warlord. Το σχήμα του Mark Zonder (πλέον), που την Τετάρτη ήταν και το main act του secret show που είχε ανακοινώσει η διοργάνωση, εμφανίστηκε εν μέσω χειροκροτημάτων και για περίπου 80 λεπτά παρουσίασε υλικό από όλη την σταδιοδρομία του. Με την απουσία του μακαρίτη Bill Tsamis εμφανή, αν και ηχητικά το κιθαριστικό δίδυμο ήταν άψογο, το σχήμα έδωσε βάση στο κλασικό του υλικό, και το μπάσιμο με το "Lucifer’s Hammer" θα συγκινεί διαχρονικά.

Ομολογουμένως, έχω ανάμεικτα συναισθήματα για τη χρήση του ονόματος της μπάντας από τον Zonder (με προεξάρχοντα τα τύμπανα του στη μείξη ζωντανά) και τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν, όσο και για την φετινή τους κυκλοφορία. Θα επιμείνω πως ο τραγουδιστής Giles Lavery, αν και φορμαρισμένος, δεν ανταπεξέρχεται πλήρως στο ανατατικό στοιχείο των συνθέσεων, ενώ η προσέγγιση στα πλήκτρα που είχαν αυξημένη παρουσία σε μερικά κομμάτια, έδινε έναν ανανεωτικό αέρα στις συνθέσεις, αν και ήθελα πιο δυναμικά κιθαριστικα΄ρυθμικά μέρη. Η ζωντανή απόδοση βέβαια τρομερών τραγουδιών όπως των "Winds Of Thor", "Black Mass", "Delivers Us From Evil", "City Walls Of Troy" και φυσικά του "Child Of The Damned" βρήκαν μεγάλης ανταπόκρισης από ένα κοινό που ανυπομονούσε και απορρόφησε πλήρως την εμφάνιση. Επαγγελματική πέρα ως πέρα παρουσία από τους Αμερικανούς.

Ένα από τα στοιχήματα του τριημέρου ήταν οι Σουηδοί Sorcerer. Το ιστορικό επικό doom metal σχήμα είναι ιδιαίτερα αγαπητό στην Ελλάδα, και από την προ δεκαετίας επαναδραστηριοποίησή του με το ποιοτικότατο "In The Shadow Of The Inverted Cross" αλλά και τη συνέχεια με το σπουδαίο "The Crowning Of The Fire King" έδειξε πως έχει πραγματικό λόγο παρουσίας σε μια εποχή που το ιδίωμα επανακάμπτει στο underground. Το σετ τους βασίστηκε στο περσινό "Reign Of The Reaper" και ομολογουμένως, αν και η μπάντα ήταν αλάνθαστη φωνητικά και μουσικά, το βαρύ mid-tempo metal τους δεν έμοιαζε ιδιαίτερα ταιριαστό στην εν λόγω θέση του billing, αλλά και από τη σύσταση του κοινού ως προς τις μουσικές του προτιμήσεις. Θεωρώ πως εν μέρει το σχήμα αδικήθηκε λίγο, αλλά δεν θα πω ποτέ όχι σε καλο και ειλικρινές doom metal.

Αυτή θα ήταν η τρίτη φορά που θα έβλεπα φέτος τους Varathron. Και όπως αποδείχθηκε, δεν θα ήταν αρκετή. Όπως έχουμε γράψει πολλάκις στις ηλεκτρονικές σελίδες, η παρούσα φάση της μπάντας, ειδικά συναυλιακά, δικαιώνει πλήρως την τεράστια κληρονομιά της. Οι Varathron βγήκαν με αέρα κολοσσιαίου συγκροτήματος, που είναι, και θα μπορούσαν άνετα να είναι οι headliners του φεστιβάλ, αν δεν ακολουθούσε ό,τι ακολουθούσε. Από τα περάσματα από το θρυλικό "His Majesty At The Swamp", όπου κομμάτια όπως το "Unholy Funeral" ή το "Nightly Kingdoms" ισοπέδωναν οτιδήποτε κινούταν, μέχρι τις πιο πρόσφατες στιγμές του, το black metal σχήμα ήταν συγκλονιστικό.

Τα φωνητικά του Necroabyssious ήταν επιβλητικά, τα τύμπανα και οι μελωδίες ευκρινέστατα και σε ισορροπία, και το σχήμα αεικίνητο. Το "Patriarchs Of Evil" δικαίως έχει αγαπηθεί αφού αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας τους και έτσι "Tenebrous", "Saturnian Sect" και "Ouroboros Dweller" ξεσήκωσαν το κοινό. Για σχεδόν μια ώρα, οι Varathron έπαιζαν δίχως ανταγωνισμό, και καταλήξαμε να μην μας φτάνει. Από το περσινό "The Crimson Temple" μέχρι τις απαρχές με το "Genesis Of Apocryphal Desire", γίναμε μάρτυρες, εκ νέου, ενός ανεξίτηλου κεφαλαίου black metal ιστορίας. Διεθνώς.

Με την ώρα περασμένη, αφού οι ανακατατάξεις στο πρόγραμμα το έφεραν μια ώρα πίσω, όλα ήταν έτοιμα για την πολυαναμενόμενη (και λίγα λέω) εμφάνιση των Mayhem. Δύο χρόνια βλέπετε, ήταν πολλά. Ένα video στο background άρχισε να ανασύρει εικόνες από τα '80s της μπάντας και της πρώτης μετενσάρκωσής της, και με περάσματα από αναγνωρίσιμες στιγμές, φωτογραφίες, σκηνές από video-clip, σαν το ντοκιμαντερικό ισοδύναμο του Lords Of Chaos, για να φτάσουμε στο σήμερα, ήτοι το "Daemon". Οι Νορβηγοί, με την παρούσα τους σύνθεση, σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια, στην εν λόγω επετειακή περιοδεία θα γιόρταζαν όλο το μήκος και το εύρος της καλλιτεχνικής τους σταδιοδρομίας. Το μπάσιμο έτσι, με "Malum" και "Bad Blood" μας συγκλόνισε.

Telloch και Ghul έπαιζαν τα πάντα άψογα, ο Hellhammer σόκαρε κάθε παρευρισκόμενο, αλλά η παράσταση άνοικε στον εμβληματικό Attila Scihar. Το ταξίδι στην αφετηρία συνεχίστηκε, το "Psywar" από το "Esoteric Warfare" άνοιξε pits, με το κλινικό, φρικαλέο ηχητικό αποτέλεσμα να αφήνει τα στόματα ανοιχτά. Τότε, στην οθόνη φάνηκαν τρείς λέξεις. "Ordo Ad Chao". Δέος. To "Illuminate Eliminate", με την μπάντα να προσαρμόζει (!) τον ήχο της στην στουντιακή εκδοχή, και τον Ούγγρο Ηγεμόνα (© ξέρει ποιος) και πλέον ο Attila, που είχε αλλάξει εμφάνιση, ανέλαβε να μπει στο ρόλο του Maniac. Τα κομμάτια μέσα από το "Chimera" έχαιραν μεγάλης ανταπόκρισης, με το ωμό black metal προσωπείο τους να συνδυάζεται άριστα με τις βροντές και τους κεραυνούς στο φόντο. Κάπου εκεί η εμφάνιση άρχισε να ανεβάζει πολύ επικίνδυνα στροφές.

Οι Mayhem είχαν σκοπό να παρουσιάσουν ένα legacy σετ που «τικάρει» όλα τα κουτάκια της κληρονομιάς τους, ακόμη και σε «τουριστικό» επίπεδο. Εγγενώς black metal το θέαμα, και σε επίπεδο υπερβολής όσο και ατμόσφαιρας, μπορούσε να ισορροπεί ανάμεσα σε θριαμβευτικές εκτελέσεις και απαγγελίες μέσα από το avant-garde ορόσημο του "Grand Declaration Of War", ή τα κρυφά διαμάντια του "Wolf’s Lair Abyss" EP, και το πομπώδες, θεατρικό στοιχείο. Με τέτοια Φωνή και Παρουσία του frontman βέβαια, τι να περιμένεις. Όλα είχαν φτάσει για το ειδικό αφιέρωμα στο δίσκο που άλλαξε τον ακραίο ήχο. Ένα σύντομο βίντεο μας υπενθύμισε την επιρροή του "De Mysteriis Dom Sathanas" και η εισαγωγή του "Freezing Moon" έπεσε πάνω μας. Χάος. Καπνογόνα. Τραγούδι. Παγανιστικός τρόμος. Υπόκλιση. Δάκρυα. Darkness, is growing.

Η απόδοση του ομότιτλου δε, σοκαριστική. Δυστυχώς δεν πήραμε το πλήρες DMDS πακέτο, αλλά δεν ξεχάσαμε και την πρώιμη εκδοχή αυτου του ανοσιουργήματος. Ο Attila μας καληνύχτισε και τα φωνητικά του Dead από το "Live In Leipzig" συντρόφευσαν την μπάντα στην καταιγιστική απόδοση του "Funeral Fog". Αυτό που θα ακολουθούσε, ομολογουμένως λίγοι το περίμεναν. Σε ένα διάλειμμα, ο Necrobutcher πήρε το μικρόφωνο αφού μας ευχαρίστησε έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν της μπάντας και δη στις απαρχές της, και κάλεσε στη σκηνή δύο μέλη που στήριξαν τον τιτάνα Mayhem στα γεννοφάσκια του. Manheim στα τύμπανα, και Messiah στα φωνητικά! Κόκκινος φωτισμός, και πλέον θα περνούσαμε σε ένα παρατεταμένο ανκόρ όπου αποδόθηκε σχεδόν ολόκληρο το "Deathcrush" EP μπροστά στα έντρομα μάτια μας. Εισαγωγή με "Silvester Anfang" και το έλα να δεις. Λύσσα, grind, ηχητικός εξτρεμισμός. Carnage. Pure Fucking Armageddon.

Δεν ξέρω αν συνειδητοποιούσαμε τι ζούσαμε.

Επίλογος

Με αυτή την ιστορική, σχεδόν δίωρη εμφάνιση στη Νέα Αγχίαλο Βόλου, πρώτη των Mayhem στα πλαίσια της επετειακής περιοδείας τους σε Ευρώπη και μετέπειτα Η.Π.Α., και με βεβαιότητα την πιο εντυπωσιακή τους στη χώρα μας, έλαβε χώρα το φετινό Golden R. Festival. Αντί επιλόγου, και συμμεριζόμενος και την άποψη της παρέας με την οποία βιώσαμε αυτό το χαοτικό τριήμερο, οφείλω να ομολογήσω πως παρά τις αντιξοότητες, και τις όποιες βελτιώσεις (αναμενόμενα) επιδέχονται σε επίπεδο οργανωτικό, επικοινωνιακό καθώς και στησίματος, η απόπειρα του Golden R. να «μεγαλώσει» και να αποτελέσει ένα ανταγωνιστικό και θελκτικό συναυλιακό «προϊόν» υπέρ της επαρχίας, κρίνεται σε γενικές γραμμές επιτυχημένη. «Σκοτώνοντας» τον οπαδό μέσα μου, και πέραν της ιστορικής εμφάνισης των Mayhem, ομολογώ, κριτικά βέβαια, πως επρόκειτο για ένα αμιγώς metal φεστιβάλ με αγάπη για τον ήχο και το (εγχώριο) underground, αλλά και διάθεση να εξελιχθεί. Η συνέχεια πλέον, αναμένεται με ενδιαφέρον.

Photos: Elena Vasilaki photography για Golden R. Festival