«A Buyer's Guide»: Korn

It’s On! Ένας οδηγός δισκογραφίας για τους πιονέρους του nu metal

Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 10/10/2019 @ 17:45

Ήταν 11 Οκτωβρίου 1994 όταν έσκασε το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ των -τότε- παιδιών από το Bakersfield της California. Το nu metal ως τότε φυσικά και υπήρχε σαν είδος αφού ήδη από τα '80s υπήρχαν metal και rock συγκροτήματα (Faith No More, Primus, Helmet, Red Hot Chili Peppers) που ακουμπούσαν σε είδη όπως το ραπ, το ποπ, το funk και μέσα από ένα μουσικό fusion θέτανε τις βάσεις για την εκτίναξη του είδους από το ‘93 και μετά. Φυσικά υπήρχε το groove metal των Machine Head, Pantera και Strapping Young Lad και στην εξίσωση εκεί στην Αμερική των αρχών του '90 μπήκε και το hip hop. N.W.A, Dr.Dre, Cypress Hill, Run DMC όλοι αυτοί επηρέασαν και βοήθησαν να δημιουργηθεί αυτό που το 1994 ονομάστηκε "nu metal".

Korn

Korn, Deftones, Limp Bizkit, Slipknot, Coal Chamber και άλλοι πολλοί ξεπήδησαν από την Καλιφόρνια (κυρίως) με τον νονό του nu metal Ross Robinson στην παραγωγή των περισσότερων από αυτών. Πολλοί (ειδικά στην Ελλάδα του διπόλου Maiden-Metallica και τίποτα άλλο) μίσησαν το νέο αυτό είδος και δεν μπορούσαν να ανεχτούν το ‘μολυσμένο’ του χαρακτήρα αυτόν είδος από άλλες επιρροές και τα βίντεοκλιπ με τα Αμερικανάκια με το ραπ ντύσιμο να χτυπιούνται με τον ήχο των ηλεκτρικών κιθάρων και του χαμηλοκουρδισμένου μπάσου. Ωστόσο το είδος άντεξε, έβγαλε διαμάντια, υπάρχει ακόμα και εξελίσσεται. Είναι η μουσική της εφηβείας πολλών από εμάς και των πάρτυ για εμάς που δεν ακούγαμε παραδοσιακό heavy metal αλλά θέλαμε κάτι πιο εναλλακτικό και σκληρό.

Οι Korn θεωρούνται ως αυτοί που βγάλανε τον πρώτο nu metal δίσκο στην ιστορία της μουσικής με το ντεμπούτο τους. Βγάλανε ίσως το πιο επιτυχημένο εμπορικά δίσκο στην ιστορία του είδους με το τρίτο "Follow The Leader" με τρελές πωλήσεις και βραβεία Grammy. Από την απογείωση του 1998, στην προσγείωση του 2003 με τη αποχώρηση του βασικού κιθαρίστα Brian ‘Head’ Welch ο οποίος προσπάθησε να καταπολεμήσει του δαίμονες του εθισμού του στα ναρκωτικά δοκιμάζοντας τα πάντα αλλά τελικά τον κέρδισε η Εκκλησία και ο Χριστιανισμός και αποχώρησε για να αφοσιωθεί στο να γιατρευτεί η ψυχή του κυρίως. Αυτός που έφυγε από φαγωμάρα ήταν ο ντραμερ David Silveria το 2006 και ουσιαστικά έριξε το γκρουπ στη χειρότερη περίοδο της ιστορίας του με τα επόμενα τρία άλμπουμ να είναι πολύ κατώτερα των περιστάσεων. Η επιστροφή του Head το 2012 έδωσε νέα ζωή στο γκρουπ με αποκορύφωμα το τελευταίο τους "The Nothing" που είναι πραγματικά εξαιρετικό.

Korn

Επηρέασαν όσο λίγοι τη σκηνή, γνώρισαν τεράστια επιτυχία και αποδοχή παγκοσμίως και εδώ και τρεις δεκαετίες έχουν περάσει μεν από χίλια μύρια κύματα με αποχωρήσεις, εθισμούς, φαγωμάρες αλλά είναι πάντα εδώ με μπροστάρη τον Jonathan Davis να γράφουν ακόμα μουσική με συνέπεια και -ενίοτε- πειραματισμούς. Παρακάτω λοιπόν παραθέτουμε έναν μουσικό οδηγό των δώδεκα άλμπουμ τους από το 1994 μέχρι και πριν τον φετινό ο οποίος αν και πολύ καλός, θα ήταν άδικο να συμπεριληφθεί στη λίστα.

Spotify Playlist

 
Korn - Korn

Korn
(Immortal/Epic, 1994)

"Are you ready?". Η εικονική κραυγή στην έναρξη του "Blind" έχει σημαδέψει τον πρώτο δίσκο των Korn που είναι και ένα μουσικό ορόσημο στο χωρο της ‘σκληρής’ μουσικής, πείτε τη metal, alternative, nu, όπως θέλετε πείτε την. Είναι το άλμπουμ που βάζει το "nu" μπροστά από το "metal" και που έμελλε να επηρεάσει ορδές συγκροτημάτων που ακολούθησαν. Επέδρασε όσο λίγα άλμπουμ στον σύγχρονο αμερικάνικο σκληρό ήχο αφού δημιούργησε ένα νέο ηχόχρωμα στη metal μουσική. Από που να το πιάσεις και πού να το αφήσεις; Από το υποχθόνια τρομακτικό εξώφυλλο με τη σκιά ενός ανθρωπόμορφου τέρατος να πέφτει πάνω σε ένα κοριτσάκι σε ένα πάρκο; Από τον slapping του μπάσου από τον Fieldy ή τις άναρθρες κραυγές του Davis στο "Ball Tongue"; Τα ναρκωτικά είναι βασικός πρωταγωνιστής σε όλα σχεδόν τα τραγούδια είτε σαν εθισμός που παγιδεύει είτε με ένα πιο χιουμοριστικό ύφος όπως στο "Helmet In The Bush" που μιλάει για στυτικές δυσλειτουργίες λόγω κατανάλωσης ουσιών. "Faget" είναι η εξιλέωση του Davis για το bullying που υπέστη ως νεαρός στο Bakersfield επειδή άκουγε Duran Duran και Cure, οι πίπιζες του -σταθερού σε όλα τα live- "Shoots And Ladders", ιδανικός πρόλογος σε αγριεμένες διασκευές παιδικών τραγουδιών και φυσικά το "Daddy" που δεν μιλάει για τη κακοποίηση του Davis από τον πατέρα του αλλά από έναν άλλο και για το γεγονός ότι ο πατέρας του δεν τον πίστευε οταν ζήτησε τη βοήθεια του. Το καλύτερο τους άλμπουμ με διαφορά, ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.

Korn - Follow The Leader

Follow The Leader
(Immortal/Epic, 1998)

Αν υπάρχει λίστα με τα πιό μισητά άλμπουμ στο χώρο του metal σίγουρα το τρίτο πόνημα των Korn θα ήταν στο τοπ-3. Αν το "Korn" γέννησε το nu-metal, σίγουρα το "Follow The Leader" με τα 12 πρώτα ‘τραγούδια΄ να είναι σιωπή πέντε δευτερολέπτων, είναι αυτό που έβαλε το nu metal στα ραδιόφωνα ολόκληρου του κόσμου. Το πανέμορφο εξώφυλλο του Todd McFarlane (βλ. Spawn) συνοδεύει σαν εικόνα ένα άλμπουμ γεμάτο ύμνους των 90’s ("Freak On The Leash", "Got The Life") που εκτόξευσε τους Korn σε στρατοσφαιρικά ύψη επιτυχίας, τους κέρδισε το πρώτο από τα δύο βραβεία Grammy της καριέρας τους και αγαπήθηκε/μισήθηκε όσο κανένα. Ήταν αρκετά δύσκολο για τον ‘παραδοσιακό’ κόσμο του μεταλ να αποδεχθεί το airplay που απολάμβαναν κάποιοι που έπαιρναν το metal, το funk, το hip-hop και τη rap και παίζανε ένα fusion πράγμα, χαμηλοκουρδισμένο, σκληρό και που προκαλούσε χιλιάδες κόσμου να κοπανιέται αλύπητα στις αμέτρητες συναυλίες που δώσανε σε ολόκληρο τον κόσμο. Σύμφωνα με τον Davis το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε ένα στούντιο γεμάτο πάντα με κόσμο να κάνει σεξ, γυναίκες παντού, αλκοόλ και φυσικά άφθονη κοκαϊνη. Ότι και να ήταν τους βοήθησε πάντως. Και αν κάτι είναι παράλληλα τόσο αγαπητό και τόσο μισητό τότε αυτό και μόνο δείχνει πολλά. Το nu metal δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτόν το δίσκο.

 

Korn - Untouchables

Untouchables
(Immortal/Epic, 2002)

Δύο χρόνια και τέσσερα εκατομμύρια δολάρια. Τόσο στοίχισε η παραγωγή του πέμπτου δίσκου των Korn και φαίνεται. Όλα είναι προσεγμένα στην εντέλεια από τη φωνή του Davis που ακούγεται αψεγάδιαστη μέχρι τα ντραμς που για να βρούν ήχους μόνο για τα ντραμς ψάχνανε δύο μήνες και είχανε στο στούντιο 50 μικρόφωνα μόνο για τα ντραμς. Η ψυχωση του παραγωγού Michael Beinhorn (Red Hot Chili Peppers, Marilyn Manson) απέδωσε αφού πρόκειται για την επιτομή σε ότι έχει να κάνει με ήχο Korn και είναι το άλμπουμ για το οποίο οι Korn πραγματικά ‘ιδρώσανε τη φανέλα’ και δώσανε το καλύτερο τους εαυτό μουσικά και στιχουργικά. Ο Davis δήλωσε ότι δεν έχει ξαναδουλέψει σκληρότερα όσο για την παραγωγή αυτού του δίσκου. Δύσκολος δίσκος με δεκατέσσερα κομμάτια όλα σχεδόν πάνω από τέσσερα λεπτά και θέλει το χρόνο του για τον κατανοήσεις και εκτιμήσεις. Οι Korn δείξανε ένα τεράστιο...δάκτυλο σε όλες τι nu metal απομιμήσεις που είχαν ξεπηδήσει σαν μανιτάρια εκείνη τη περίοδο και έδειξαν ότι αυτοί έχουν το κάτι παραπάνω και σαν ηγέτες του χώρου μπορούν να χωρέσουν ένα χιτάκι "Here To Stay" και μια metal βόμβα τύπου "Bottled Up Inside" αλλά και ψαγμένα σκοτεινά κομμάτια όπως το "Thoughtless" και το διεστραμμένο και πολύμορφο "Make Believe".

Korn - Issues

Issues
(Immortal/Epic, 1999)

Οι Korn ήταν σε φοβερή φόρμα και ένα μόλις χρόνο μετά το "Follow The Leader" έρχεται και δεύτερο χτύπημα. Ο Davis αποφάσισε να κόψει τις κραιπάλες και να χαλαρώσει το rock ‘n’ roll lifestyle και με συνέπεια και ηρεμία και υπό τη καθοδήγηση του παραγωγού Brendan O’Brien (Aerosmith, Bruce Springsteen, The Killers και πολλούς άλλους) έγραψαν ένα άλμπουμ που ήταν Korn, χωρίς πειραματισμούς και φανφάρες και έδωσαν στους οπαδούς αυτό που περίμεναν. Το εξώφυλλο με το ξεκοιλιασμένο παιδικό κουκλάκι ήταν αποτέλεσμα ενός διαγωνισμού του MTV το οποίο και αγκάλιασε ακόμα περισσότερο τους Korn προβάλλοντας τους συνεχώς, ειδικά το "Falling Away From Me" και το "Somebody Someone". Ίσως ο λιγότερο ‘nu’ δίσκος τους με λιγότερα hip hop στοιχεία και πιό alternative και industrial, γνώρισε ευρεία αποδοχή και από τη πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του βρέθηκε στο νο1 της Αμερικής.

 
Korn - Life Is Peachy

Life Is Peachy
(Immortal/Epic, 1996)

Περισσότερο αποτέλεσμα momentum παρά ότι είχαν κάτι συγκεκριμένο να πουν, η συνέχεια του ντεμπούτου τους ήταν ωμή, βίαια και παράγωγο της φάσης που περνούσαν εκείνη την εποχή οι Korn. Ευτυχώς υπήρχε ο Ross Robinson να τους συμμαζέψει και να τους στρώσει στη δουλειά γιατί από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά η κατάσταση είχε αρχίσει να ξεφεύγει. Στίχοι όπως "I don't know what to say/So what?/Cunt,Fuck,Shit, Bitch" ("K@#%!") δεν γράφονται έτσι απλά. Συνήθως έγραφαν ότι τους κάπνιζε εκείνη τη στιγμή, όπως το "A.D.I.D.A.S" που απλά το συνέθεσε ο Davis μια μέρα που ας το πούμε ευγενικά, σκεφτόταν μόνο το σεξ. Ωστόσο μουσικά πρόκειται ίσως για ότι πιό punk και ‘βρώμικο’ έχουν γράψει ποτέ οι Korn και με αρκετές hip hop επιρροές. Δεν είναι τυχαία η διασκευή του "Wicked" του Ice Cube παρέα με τον Chino Moreno (Deftones). To "No Place To Hide" του κέρδισε τη δεύτερη υποψηφιότητα σε Grammy και το άλμπουμ γνώρισε αρκετά μεγάλη επιτυχία αφού έγινε διπλά πλατινένιο. Οι Korn απέδειξαν ότι είχαν έρθει για να μείνουν και η εμπορική απογείωση δεν άργησε να έρθει δύο χρόνια αργότερα με το "Follow The Leader".

Korn - The Serenity Of Suffering

The Serenity Of Suffering
(Roadrunner, 2016)

Η επιστροφή του Brian ‘Head’ Welch στις τάξεις των Korn επανέφερε τους Καλιφορνέζους στο δρόμο των επιτυχιών. Το "Paradigm Shift" ήταν ένας κανονικός Korn δίσκος που ακουγόταν χωρίς να θέλεις να βροντοφωνάξεις ‘τί σκατά είναι αυτό που ακούω’ και επανέφερε και μια ηρεμία στο συγκρότημα. Η ηρεμία αυτή μεταφράστηκε σε αρκετό downtuning και στο πολύ βαρύ (ίσως το πιό βαρύ μέχρι τότε) "The Serenity Of Suffering". Από scatting μέχρι death metal κραυγές μόνο οι πίπιζες λείπουν για να γίνει ένας κλασσικότατος Korn δίσκος και αυτόν επεδίωξαν. Να κάνουν κάτι που ξέρουν καλά αλλά στον υπέρτατο άριστο βαθμό. Με τραγούδια όπως το "Rotting In Vain", "A Different World" με τον Corey Taylor (Slipknot), το υπέροχο ρεφρέν του "Take Me" και φυσικά την υπερκομματάρα "Black Is The Soul" είναι ο δίσκος αυτός που επανέφερε τους Korn στη συνείδηση των περισσότερων από εμάς ως ένα κορυφαίο συγκρότημα της σκληρής μουσικής. Βάλτε στο μίγμα την εξαιρετική παραγωγή, τη σκοτεινή εσωστρέφεια και τους κλασσικά ‘ψαγμένους’ στίχους του Davis και έχουμε τους Korn του 2016 να ακούγονται σύγχρονοι, νορμαλ και Korn (επιτέλους).

Korn - Take A Look In The Mirror

Take A Look In The Mirror
(Immortal Records, 2003)

Να και ένα παράδειγμα δίσκου που όλοι θάβουν αλλά εγώ θα το υπερασπιστώ ως ένα πολύ καλό Korn άλμπουμ. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ισάξιο ενός "Issues" ή "Life Is Peachy" αλλά δεν είναι τόσο κακό όσο πολλοί γράφουν και λένε εκεί έξω. Μετά το "Untouchables" και τα τρελά λεφτά και πίεση για την παραγωγή του, ο Jonathan Davis ανέλαβε αυτός την παραγωγή, οι Korn γυρίσαν στα απλά πράγματα και έφτιαξαν ένα σκληρό, δυνατό ναι οκ απλό αλλά ένα δίσκο με φοβερά κομμάτια και απορώ γιατί δεν βρίσκουν την αναγνώριση που αξίζουν. Οι Korn είχανε ως τότε γνωρίσει απίστευτη παγκόσμια επιτυχία και απλά θέλανε να κοιτάξουν τον εαυτό τους στο καθρέφτη και να γράψουν μουσική που γουστάρουν και αυτόν ακριβώς πράξανε. Μάλλον βέβαια αυτόν που είδε ο Head στον καθρέφτη δεν τον ενθουσίασε και βαθιά βουτηγμένος στον εθισμό του αποφάσισε να φύγει και να αφοσιωθεί στον χριστιανισμό. Το άλμπουμ περιέχει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψαν κατά την ταπεινή μου άποψη: "Right Now", "Let’s Do This Now", "Here It Comes Again", "Did My Time" από το soundtrack της Lara Croft. Ακόμα και η συνεργασία με τον ράπερ Nas στο "Play Me" είναι ενδιαφέρουσα. Ο τελευταίος καλός δίσκος της πρώτης περιόδου των Korn.

 
Korn - The Path Of Totality

The Path Of Totality
(Roadrunner, 2011)

Υπάρχει εδώ και και όχι στη λίστα "Discount" μόνο και μόνο επειδή οι Korn τόλμησαν, αδιαφόρησαν για τους πάντες και πειραματίστηκαν στο έπακρον παρατώντας το metal-σε οποιαδήποτε μορφή του- και μας έδωσαν ένα dubstep δίσκο! Προσωπικά όσο και αν εκτιμώ τα άκρα του πειραματισμού, υπάρχουν και κάποια όρια (μπορεί και όχι, συνεχίζουμε). Δυσκολοχώνευτο και ακραίο με συνεργασίες με μεγάλα (;) ονόματα του dubstep και ίσως τη καλύτερη στιγμή το χορευτικό και διασκεδαστικά διεστραμμένο "Narcissistic Cannibal" με τον Skrillex. Απο τους αγαπημένους δίσκους του Davis ο οποίος ακούει ηλεκτρονική μουσική στον ελεύθερο χρόνο του και μάλλον το 2011 οι υπόλοιποι Korn του είπανε ‘μας ζάλισες ορίστε κάνε ότι θες’. Θα είχε περισσότερο νόημα αν ηταν προσωπικό άλμπουμ του Davis και οχι μια κυκλοφορία Korn αφού πρόκειται για τον πλέον άσχετο δίσκο στη δισκογραφία του αλλά παραδόξως οχι τον χειρότερο. 

 
Korn - Korn III: Remember Who You Are

Korn III: Remember Who You Are
(Roadrunner, 2010)

Πιθανότατα ο χειρότερος δίσκος των Korn. Μάλλον οι ίδιοι προσπαθώντας να μας κάνουν να ξαναθυμηθούμε ποιοί είναι ξεχάσανε οι ίδιοι ποιοί είναι. Θέλανε να σφραγίσουν τη μεγάλη επιστροφή τους μετά την αποτυχία του "Untitled" αλλά η μονοτονία και έλλειψη έμπνευσης μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τί διάολο σκεφτόντουσαν; Η επιστροφή τους Ross Robinson στα deck δεν φτάνει να δώσει κάτι στο γκρουπ που ανακυκλώνει τα ιδια και τα ίδια σε ένα άλμπουμ χωρίς λόγο ύπαρξης. Μόνη αξιόλογη στιγμή τα "Oildale [Leave Me Alone]" και "Let The Guilt Go". O ίδιος ο Davis δήλωσε ότι ο δίσκος ήταν το μεγαλύτερο λάθος των Korn και ποιοί είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε μαζί του;

 
Korn - MTV Unplugged

MTV Unplugged
(EMI, 2007)

Οι Korn παίζουν τα τραγούδια τους χωρίς ηλεκτρικές κιθάρες με πιάνα και ταμπούρλα και το αποτέλεσμα είναι κακό εώς αστείο. Με εξαίρεση τη συμμετοχή του Robert Smith (Cure) στο πραγματικά υπέροχο medley "Make Me Bad - In Between Days" τα υπόλοιπα τραγούδια είναι απλώς πρόχειρα παιγμένα και με ολίγον βαρεμάρα και μπλαζέ ύφος. Δεν είναι όλοι Nirvana ή Alice In Chains να ακούγονται εκπληκτικά ακουστικά και δυστυχώς οι Korn μάλλον δεν έπρεπε καν να το επιχειρήσουν. Ο ηλεκτρισμός τους πάει καλύτερα για τα θυμωμένα, άγρια, σκοτεινά τραγούδια τους και είναι άχαρο και επίπονο να ακούς τον Davis να μας πατρονάρει για το bullying και μετά να σφάζει το "Creep".

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET