Grand Magus

Πόσα χρόνια έχουν οι Σουηδοί να κυκλοφορήσουν δίσκο αξιώσεων και όχι μεμονωμένα αξιοπρεπή τραγούδια; Δέκα θα πω, επειδή θεωρώ πως ο πιο πρόσφατος ολοκληρωμένος δίσκος τους υπήρξε το "Triumph And Power" και από κει και πέρα ένα κομπιλέισο συνθέσεων που φανέρωνε ταυτόχρονα τη δυναμική της μπάντας μα και τις αδυναμίες της. Λες και μας διαβάζουν ένα πράμα, η πρόταση του Κώστα εισακούστηκε, το απαραίτητο διάλειμμα κράτησε πέντε χρόνια, το εξώφυλλο προδιαθέτει θετικά και μα τον Odin, σε εφτά γραμμές έχει ήδη λήξει η ακροάση σε τριάντα πέντε λεπτά.

Βασικά, το εξώφυλλο μού θύμισε ένα από τα αγαπημένα μου comic, το οποίο διαβάζεται πανεύκολα ακούγοντας τη νέα δουλειά τού εκ Στοκχόλμης τρίο, καθώς ό,τι πιάνω από τους στίχους θα μπορούσε να γέμιζε το συννεφάκι των διαλόγων και όχι μόνο. Μου έλειψε το κέφι και η όρεξή τους, δεν το κρύβω, όπως επίσης και η ταύτισή μου μαζί τους. Με βαριά καρδιά ζήτησα και έλαβα το πρόμο, αναμένοντας μια μετριότητα εκ νέου. Έλα όμως που ο JB έχει κέφια και σολάρει ουσιαστικά, ενώ οι έτεροι δύο κρατάνε τα μπόσικα σαν το εμβληματικό rhythm section των AC/DC.

Οι Grand Magus ευνοήθηκαν από την πανδημία, ακόμα και στα σκατά θα βρεις χρυσάφι. Όχι πάντως με τη λογική μιας καρικατούρας που προσπαθούσε να μας πείσει ότι εκείνη την περίοδο κάναμε αποταμίευση, αλλά με τη λογική μιας απαραίτητης και ζωτικής σημασίας παύσης. Τέρμα ο δίχρονος κύκλος που περιλαμβάνει νέο δίσκο και συναυλίες και άντε πάλι από την αρχή. Νισάφι, κάτι που ψιθυρίζουμε συχνά πυκνά οι ακροατές και εραστές συγκροτημάτων. Ο πρώτος θεματικός τους δίσκος βρίσκεται προ των πυλών, αφορά το αρχαίο αγγλoσαξονικό ποίημα του Beowulf και φαντάζει αντάξιος της 25ετής πορείας τους.

Βεβαίως πρωταγωνιστούν ο Beowulf & o Grendel και ο καθένας λέει την ιστορία του ή κομμάτια της, οι αληθινοί πρωταγωνιστές πάντως εντοπίζονται στα riffs, στα σόλο και στα ρεφρέν που κατακλύζουν το δίσκο, λες και η μπάντα επαναπροσδιορίστηκε, χρησιμοποιώντας τα απολύτως απαραίτητα στοιχεία του heavy metal: διασκέδαση προερχόμενη από το πάθος του δημιουργού. Γαμώ, για βάλε τα εναρκτήρια riffs από τα "Wheel of Pain" & "The Black Lake" και πες πιο προτιμάς. Ακριβώς εκεί εστιάζεται και η δυναμική τούτου του δίσκου: τα αγαπημένα δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο, μήτε τρία, παρά ολάκερα τα τριάντα πέντε λεπτά που διαρκεί η νέα προσπάθεια της μπάντας.

Δε γνωρίζω αν έπαιξαν κάτι από αυτά στη φετινή τους ηλιόλουστη εμφάνιση στα μέρη μας. Με σιγουριά δηλώνω πως η μπάντα χρειάζεται ψυχρό καιρό, κλειστό club με εξώστη κατά προτίμηση για εμάς τους γηραιότερους, και πως η φωνή του JB θα μπορούσε να συνοδεύει την ανάγνωση κάποιου επικού μυθιστορήματος, έστω και αν πλέον αποδεικνύεται μετρημένος στις φωνητικές του υπερβολές. Αμφέβαλα για το μέλλον τους και το "Sunraven" αποδεικνύει πειστικά, της σκέψης μου το αναληθές. Κεφάτοι και έγκαβλοι όσο ποτέ πριν. Skål!

Bandcamp