Satan, Wildfire @ Κύτταρο, 12/01/24

Στο φτωχό, ως είθισται, συναυλιακό πρόγραμμα του Ιανουαρίου, η εμφάνιση των θρυλικών Satan στο Κύτταρο έμοιαζε με όαση στην έρημο για τους φίλους του κλασικού heavy metal, πολλές μέρες πριν η θερμοκρασία πέσει σε φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα. Σε ένα περίεργο deja-vu, καθώς έχουμε απολαύσει αμέτρητες φορές τους διόσκουρους Steve Ramsey και Graeme English με τους Skyclad, αλλά και τον Russ Tippins ήδη δύο φορές με τους Tanith, θα βλέπαμε τους σπουδαίους εκπροσώπους του NWOBHM για δεύτερη φορά στην χώρα μας, πέντε περίπου χρόνια μετά την τρομερή headline εμφάνισή τους στο δεύτερο Into Battle Festival. Εκτός από το τρομερό υλικό του παρελθόντος, τόσο η παρούσα σύνθεση της πεντάδας, ακριβώς ίδια με εκείνη που ηχογράφησε το εμβληματικό "Court In The Act" 40 και κάτι χρόνια πριν, όσο και το τρομερό σερί των τεσσάρων δίσκων την τελευταία δεκαετία, αποτελούσαν εχέγγυα μιας εμφάνισης που προβλέπονταν, και θα αποδεικνύονταν, ονειρική.

Σε ρόλο opening act, φαινομενικά οι Wildfire απείχαν υφολογικά αρκετά από τους Βρετανούς. Φαινομενικά καθώς το κλασικό heavy metal αποτελεί κοινό τόπο των δύο σχημάτων, με τους Αθηναίους να βασίζονται στο αμερικάνικης κυρίως προέλευσης μελωδικό heavy metal. Με μικρή καθυστέρηση στο έναρξη και αρκετό κόσμο να προμηνύει ένα γεμάτο στην πορεία Κύτταρο, η εξάδα παρουσίασε σε 45 λεπτά υλικό από το ομότιτλο EP του 2021 αλλά και το full-length ντεμπούτο που αναμένεται μέσα στη χρονιά, συν μια αξιόλογη εκτέλεση του ύμνου "Gutter Ballet" των Savatage. Παρά το φορτωμένο με δύο κιθάρες και πλήκτρα σχήμα, η εξάδα έβγαλε πολύ καλό ήχο και έπεισε με την απόδοσή του υλικού της, συνολικά αλλά και μεμονωμένα, αποδεικνύοντας παράλληλα ότι μπορεί να καλύψει το εγχώριο κενό στο ιδίωμα, τόσο σε συναυλιακό, όσο και σε δισκογραφικό επίπεδο. Αναμένουμε λοιπόν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ, με την βεβαιότητα ότι αξίζει να τους ξαναδούμε ζωντανά.  [Θ.Ξ.]

Με ελάχιστη καθυστέρηση, οι Satan ανέβηκαν στη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών από ένα γεμάτο Κύτταρο. Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του ιστορικού βρετανικού heavy metal σχήματος ήταν πλέον γεγονός. Μετά το πρώτο fuzz-άρισμα των λίγων δευτερολέπτων, όλα δρομολογήθηκαν για μια εμφάνιση άνω της μιαμισης ώρας, η οποία μάλλον δύσκολα θα λησμονηθεί. Κοινώς, η πεντάδα μας χάρισε απλόχερα μια υψηλοτάτου επιπέδου συναυλία, τόσο σε ενέργεια και μεταδοτικότητα όσο και σε απόδοση. Με σύμμαχο τον απόλυτο ήχο, η μουσική των Satan ακούστηκε ζωντανά όπως όφειλε.

Με το μοναδικό heavy metal των Βρετανών να παρελαύνει ζωντανά, ο ενθουσιασμός του κοινού συντονιζόταν με της μπάντας. Το πρώτο live της χρονιάς για τους Satan ήταν με βεβαιότητα το ίδιο για σημαντικό μέρος των παρευρισκόμενων, γεγονός που καθόρισε σε σημαντικό βαθμό και τις αντιδράσεις (ή μη) του κοινού. Σίγουρα, το υψηλής έντασης ύφος των Satan φαντάζει ιδανικό για να πυρπολήσει ένα club show, και, μπορεί η πλειοψηφία των παρευρισκομένων να μην ήταν υπερ του δέοντος εκδηλωτική, αλλά με βεβαιότητα συνεισέφερε στο να «λυθεί» ο εμβληματικός frontman, και φανατικός λάτρης του Dr. Who, όπως εμπεδώσαμε, Brian Ross, και να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον με τα, βρετανικού χιούμορ, συχνά του λογύδρια. Ακόμη και όταν επέλεγε να «επιπλήξει» κόσμο που συζητούσε κατά τα σχόλιά του ανάμεσα στα κομμάτια, ο άψογος τραγουδιστής, που φωνητικά μας χάρισε μεγάλες στιγμές, το έκανε με ζεστό τρόπο.

Σε καθαρά μουσικά πλαίσια, οι Satan τίμησαν αναμενόμενα το κλασικό “Court In The Act” του 1983. Η «χρονομηχανή» με την οποία μας μετέφεραν σε εκείνα τα ιστορικά χρόνια για το ιδίωμα, δεν κάμφθηκε από ηλικία, περιστάσεις, ή οτιδήποτε άλλο. Η έναρξη με τα “Trial By Fire” και “Blades Of Steel” ήταν η ιδανική, αλλά αναμενόμενα το NWOBHM σχήμα θα τιμούσε και την ποιοτικότατη «δεύτερη ζωή του». Έτσι, το καταιγιστικό “The Devil’s Infantry” μέσα από το “Atom By Atom” το δαιδαλώδες “Into The Mouth Of Eternity” από το ποιοτικό “Cruel Magic” ή το πατροπαράδοτο “Ascendancy” από το πιο πρόσφατο “Earth Infernal” βρήκαν αποδοχής, γεγονός που έχει τη δική του σημασία.

Οι Satan δεν αποτελούν ένα ακόμη retro act, και η προσέλευση της Παρασκευής δεν βασίστηκε απλά και μόνο σε μια νοσταλγική διάθεση για παρελθόντα μεγαλεία. Το σερί δίσκων τους εδώ και δέκα χρόνια έχει κερδίσει και κοινό εκτός του προβλεπόμενου, το πάθος και η αφοσίωσή τους, αλλά κυρίως ο σεβασμός και η αίγλη που χαρακτηρίζουν την προσέγγισή τους στον ήχο σήμερα, έχουν συνεισφέρει το δικό τους λιθαράκι για το κλίμα που χαρακτήριζε τη βραδιά. Με λίγα λόγια, οι Satan μεγάλωσαν, ωρίμασαν, αλλά δεν «γέρασαν». Ο συγκλονιστικός, και επί σκηνής, κινητήριος μοχλός Russ Tippins, που ήδη πριν δύο μήνες μας μάγεψε ζωντανά και με τους Tanith, ακόμη και αν εκ πρώτης όψεως φάνταζε σαν το χαμένο μέλος των Ramones, δεν δυσκολεύτηκε να μας κάνει να τον χειροκροτήσουμε για τα όσα θαυμαστά έκανε με την κιθάρα του. Μαζί με τους Steve Ramsey και Graeme English (επίσης Scyclad) στα έγχορδα, ξεδίπλωσαν το τόσο ιδιαίτερο, στρυφνό και απαιτητικό, μα συνάμα μελωδικό, riffing τους, που βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή της ηχητικής διαφορετικότητας των Satan.

Κάποια στιγμή, ο Ross μας είπε πως οδεύαμε προς το τέλος της εμφάνισης της μπάντας. Βέβαια, αυτή δεν θα μπορούσε να επέλθει χωρίς αναφορά στο “Life Sentence”. Ο δίσκος – επιστροφή της μπάντας και ένα από τα κορυφαία metal άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας, πιθανώς κατ’ εμέ και καθαρά μουσικά το απόγειο των Satan, έδειξε τα μεταλλικά του δόντια με το μπάσιμο του “Testimony” μέσα από αυτόν, με το κοινό να επιβεβαιώνει με την αποδοχή του την σημασία του άλμπουμ. Με ένα πέρασμα και από το υποβλητικό “Alone In The Dark”, οι Satan μας αποχαιρέτησαν προσωρινά. Κάπου εκεί, o διοργανωτής ανέβηκε στη σκηνή και μεταξύ όσων ανέφερε, επεσήμανε τη σημασία της στήριξης μικρών underground συναυλιών όπως της παρούσης, για την ουσιαστική επιβίωση της σκηνής και του ήχου. Περιττό να πούμε πως συμφωνούμε, αφού όπως έχουμε αναφέρει και από τις ηλεκτρονικές μας σελίδες, «υπόγεια» ιδιώματα αναπνέουν και obscure συγκροτήματα ανθίζουν ως επί το πλείστον χάρη στην έμπρακτη στήριξη του ενεργού κοινού.

Οι Satan επέστρεψαν στη σκηνή και η συναυλία έγινε γιορτή. Με το κοινό «λυμμένο» και την ευφορία στα ύψη, η δυάδα των “Twenty Twenty Five” και “Siege Mentality” από το προαναφερθέν “Life Sentence” μας έστειλε, απλά τα πράγματα. Πάρτε και ένα “No Turning Back” και φινάλε με τον παλαιολιθικό δυναμίτη του “Kiss Of Death” και η αυλαία έπεσε με χαμόγελα και αποθέωση. Είναι τέτοιες συναυλίες, που συνοψίζουν στο έπακρο τα όσα μπορεί να προσφέρει αυτή η μουσική σε ζωντανό πλαίσιο. Είναι όμως και τέτοιες βραδιές, που υπενθυμίζουν πως το παραδοσιακό heavy metal διαθέτει κάποιες εκλεκτές αρετές που σε σωστό πλαίσιο μπορούν να επικοινωνηθούν ακόμη και σήμερα με πειστικότητα, αγάπη, πώρωση. Η σαρωτική επιστροφή των Satan στα μέρη μας ήταν άκρως επιτυχημένη, και δικαίωσε τον χαρακτήρα του «άχαστου». Στην εποχή του εφήμερου hype, μερικά πράγματα διατηρούν ακόμη την αξία τους. Όπως η κληρονομιά της μπάντας με το πιο κουλ όνομα στο είδος. [Α.Ζ.]