Ανασκόπηση 2025: Jazz

The Necks

Οι The Necks είναι φαινόμενο: μετά από 40 χρόνια πορείας, το εικοστό (!) τους full length με τίτλο "Disquiet" είναι, απλά, ένα από τα καλύτερα της καριέρας τους. Ένα γαργαντουικό έργο τριών ωρών, όπου μέσα σε τέσσερις τεράστιες συνθέσεις αποτυπώνονται όλα όσα έχουν κάνει αυτό το τρίο να θεωρείται θρυλικό - με το 74λεπτο "Ghost Net" να αποτελεί μια σημαντική στιγμή της μουσικής, συνολικά. Από την soft jazz στην post minimalism και από τις ρυθμικές πολυρυθμίες στις μικροκινήσεις της ambient, το άλμπουμ αυτό συμπυκνώνει παλιές και νεότερες αναζητήσεις του γκρουπ και συνιστά μια σπάνια αισθητική κι ηχητική εμπειρία. Σου ζητά υπομονή και να αψηφήσεις για λίγο τον κόσμο, η ανταμοιβή που σου προσφέρει όμως είναι πολλαπλάσια. Ένα ακατάκτο μα ευγενικό αριστούργημα.

Yom X Ceccaldi

Ένα σκοτεινό, ethnic έργο, μία εσωτερική προσευχή, μία αναζήτηση, μία κρυφή ματιά στον κόσμο ενός καλλιτέχνη. Ο ρυθμός της σιωπής ("Le Rythm Du Silence") είναι ένα άλμπουμ που σχεδόν ντρέπεσαι να προσεγγίσεις, τόσο προσωπικό το νιώθεις. Υπάρχει κάτι το πανάρχαιο που ξεπηδάει μέσα από το κλαρινέτο του Yom και το βιολί του ενός αδελφού Ceccaldi όσο ο έτερος αδελφός είναι υπεύθυνος για το ρυθμικό κομμάτι με το τσέλο του. Αδύνατο να το κατατάξεις μουσικά αλλά σίγουρα πολύ συγγενικό με τη σύγχρονη jazz που δε φοβάται να αγκαλιάσει και να ενσωματώσει κουλτούρες και πολιτισμούς από όλο τον κόσμο, πρόκειται για ένα συγκλονιστικό έργο αν το αφήσεις να σε παρασύρει.

Yazz Ahmed

Τετάρτη δουλειά για την Βρετανίδα με ρίζες από το Bahrain τρομπετίστρια Yazz Ahmed και η μοντέρνα spiritual jazz που μας παρουσιάζει γίνεται όλο και πιο ευρεία και φαντασμαγορική. Το Arabic jazz στοιχείο είναι κυρίαρχο, με την Ahmed μάλιστα να σκύβει με προσοχή για έμπνευση πάνω από τα παραμύθια της ιδιαίτερης πατρίδας της, το αποτέλεσμα όμως είναι σύγχρονο κι επίκαιρο, καλά μπολιασμένο όπως είναι με την αισθητική της σημερινής λονδρέζικης σκηνής. Το "A Paradise In The Hold" είναι ένα άλμπουμ παραμυθένιο, μεθυστικό και πολύχρωμο που μέσα στα 70 πλούσια λεπτά του παρελαύνουν μπροστά μας μια σειρά από διαφορετικές επιρροές, ενωμένες κάτω από την ήρεμη δεξιοτεχνία της Yazz Ahmed. Στα συν επίσης, οι ενδιαφέροντες καλεσμένοι και η χρήση φωνητικών, σε έναν ήδη έξοχο δίσκο.

Makaya McCraven

Το "Off The Record" λειτουργεί σαν σημείο καμπής. Είναι ένα ενιαίο έργο που ενώνει τέσσερα φετινά EPs και τα μετατρέπει σε έναν ζωντανό, διαρκώς εξελισσόμενο οργανισμό. Χτισμένο πάνω σε live αυτοσχεδιασμούς και «ραμμένο» στο στούντιο του Σικάγο, ο δίσκος αιχμαλωτίζει την ωμή ενέργεια της σκηνής και τη μεταμορφώνει σε υβριδικά ηχοτοπία όπου jazz, hip hop, funk και ηλεκτρονική συνυπάρχουν χωρίς τριβή. Ο McCraven εμφανίζεται πιο εστιασμένος από ποτέ. Δεν υπάρχει καμία χαλαρή στιγμή, κανένα εύκολο πέρασμα, μόνο συνεχής κίνηση και μια ροή που θυμίζει τη ρευστότητα του "In The Moment" αλλά με την καθαρότητα και την τόλμη του "Universal Beings". Οι παρεμβάσεις του Jeff Parker δίνουν ζεστασιά, ενώ η μπάντα επικοινωνεί με ματιές και αναπνοές. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ που αποδεικνύει ότι ο Makaya έχει πλέον το δικό του ιδίωμα και το εξελίσσει με εντυπωσιακή συνέπεια. Μιλάμε για τρομερή δισκάρα.

Ben LaMar Gay

Μέσα στον μεγάλο κόσμο της jazz, λίγα πράγματα μας καθήλωσαν φέτος τόσο όσο το τρίτο άλμπουμ του κορνετίστα από το Chicago Ben LaMar Gay. Ελάχιστοι δίσκοι είναι ικανοί να ισχυριστούν ότι μπορούν να καλύψουν τοσο μουσικό έδαφος όσο το "Yowzers", άλμπουμ που αλλάζει και μεταμορφώνεται διαρκώς σε κάθε μία από τις 12 αναπάντεχες συνθέσεις του. Από το blues ως την spiritual jazz κι από την folk ως στην καθαρά ακαδημαϊκή πειραματική μουσική, το άλμπουμ αποτελεί κορυφαία avant-jazz έκφραση, μην γνωρίζοντας όρια και στεγανά. Το κουαρτέτο του Gay - τέσσερις μουσικοί που αλλάζουν συνεχώς όργανα και ρόλους - διαμορφώνει ένα περιπετειώδες μουσικό περιβάλλον που κυριαρχείται από το παιχνίδισμα και την αυθεντική δημιουργικότητα και μας χαρίζει έναν καινοτόμο, ποιητικό δίσκο αυτοσχεδιαστικής έκφρασης.

Mary Halvorson

Συνεχίζοντας το εξαιρετικό της σερί τα τελευταία χρόνια, η κιθαρίστρια Mary Halvorson επιστρέφει με το "About Ghosts" - δουλειά που μπορεί άνετα να προσμετρηθεί ανάμεσα στις κορυφαίες της. Εδώ η Halvorson ρίχνει το βάρος της στην σύνθεση κι όχι στην κιθάρα, εκμεταλλευόμενη την τρομερή παρουσία των οκτώ μουσικών που την πλαισιώνουν, σε τύμπανα, μπάσο, βιμπράφωνο, σαξόφωνα, τρομπόνι και τρομπέτα. Οι ενορχηστρώσεις είναι λοιπόν στο προσκήνιο και η μουσική μένει ανοιχτή σε διάφορους πειραματισμούς, χωρίς όμως να θυσιάζει την μελωδικότητα και την ευγενική της φυσιογνωμία καθόλη την διάρκεια του άλμπουμ. Θα λέγαμε πως πρόκειται για μια δουλειά που αναμιγνύει τα πιο έξοχα "θηλυκά" χαρακτηριστικά της σπουδαίας δημιουργού της, με μια αλαφροίσκιωτη, στοιχειωμένη αίσθηση.

Linda May Han Oh

Το "Strange Heavens" της Linda May Han Oh είναι ένα άλμπουμ που αποδεικνύει πόσο ώριμη και ακριβής έχει γίνει η συνθετική της φωνή. Με το μπάσο της να λειτουργεί σαν σταθερός άξονας, η Oh χτίζει συνθέσεις που αιωρούνται ανάμεσα στη μελωδία και στην περιπέτεια, αφήνοντας τον χώρο να γεμίσει με λεπτομέρειες και αναπνοές. Δίπλα της, ο Ambrose Akinmusire προσφέρει τις πιο εκφραστικές και εσωτερικές ερμηνείες της πρόσφατης πορείας του, με την τρομπέτα του να ανοίγει συνεχώς νέες διαδρομές μέσα στα κομμάτια. Ο Tyshawn Sorey, από την πλευρά του, δίνει ένα σετ τυμπάνων που μοιάζει άλλοτε αέρινο και άλλοτε γήινο, πάντα με την ακρίβεια και τη διορατικότητα που τον χαρακτηρίζουν. Μαζί διαμορφώνουν ένα τρίο σχεδόν τηλεπαθητικό, όπου κάθε παρέμβαση γίνεται μέρος μιας ενιαίας ροής. Ένας δίσκος συγκεντρωμένος, παραδοσιακός ευφυής και βαθιά ζωντανός.

Carl Allen

Σε μια χρονιά όπου η σύγχρονη jazz ανοίχτηκε σε κάθε πιθανή κατεύθυνση, το "Tippin’" του Carl Allen έρχεται σαν υπενθύμιση της αφοπλιστικής δύναμης της παράδοσης. Με τη βοήθεια των Christian McBride και Chris Potter, ο Allen χτίζει ένα τρίο που αναπνέει το πνεύμα της bop. Είναι ευθύ, καθαρό, γεμάτο χώρο και ένταση. Η επιλογή των κομματιών, από Parker και Hubbard μέχρι Metheny και Barron, λειτουργεί σαν μικρή ιστορική περιήγηση, ενώ οι αυθεντικές συνθέσεις των μελών ενισχύουν το προσωπικό αποτύπωμα του σχήματος. Η ηχογράφηση στο Van Gelder Studio δεν είναι απλώς ένα νεύμα στο παρελθόν, είναι η ιδανική σκηνή για ένα δισκο που τιμά την κληρονομιά, χωρίς να γίνεται αναχρονιστικό. Ευτυχώς η παράδοση δεν αναπαράγεται αλλά ανανεώνεται με ευφυία, σιγουριά και μια αίσθηση αφήγησης που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Μακράν το πιο παραδοσιακό της χρονιάς!

John Scofield / Dave Holland

Πρόκειται για το πρώτο συνεργατικό άλμπουμ ανάμεσα στους τεράστιους αυτούς μουσικούς, και δεν προξενεί εντύπωση πως, σε αυτήν την περίπτωση, μια ηλεκτρική κιθάρα κι ένα κοντραμπάσο φτάνουν και περισσεύουν. Ένας διαρκής διάλογος ανάμεσα στα δύο όργανα, με ιδιαίτερα πλούσια έκφραση, χαρακτηρίζει το "Memories Of Home", σε ένα μελωδικό ταξίδι που φέρει τόσο τον contemporary αέρα της ECM όσο και την αύρα του κλασικού post-bop. Το άλμπουμ αποτελείται από συνθέσεις και των δύο - παλιές και νέες - και σε απορροφά μέσα σε μια ρομαντική αίσθηση, με την καταπληκτική δεξιοτεχνία των μουσικών να μην κουράζει και να μην παίρνει περισσότερο χώρο από όσο της πρέπει. Ειδικά ο Scofield μοιάζει να καλυτερεύει (κι άλλο!) όσο περνούν τα χρόνια, με το παίξιμο του να γίνεται όλο και πιο ουσιώδες. Ευελπιστούμε να ακούσουμε κι άλλες δουλειές από τους δύο αυτούς μάστορες.

Prepared

Το "Module" ισορροπεί μαεστρικά ανάμεσα στην παράδοση και το πειραματικό. Βασισμένο στην post-bop, το άλμπουμ χρησιμοποιεί ασυνήθιστες υφές, μη τυπικές αρμονίες και ρυθμικά πειράματα που ανοίγουν δρόμους προς το modal και το avant-garde. Το τρίο από το Μόναχο αποτελείται από τον Chris Gall στο πιάνο, τον Christoph Holzhauser στα τύμπανα και τον Flo Riedl στο κλαρινέτο, και οι τρεις χρησιμοποιούν τα όργανα με τρόπο που αψηφά τα συμβατικά όρια, δημιουργώντας ατμόσφαιρες γεμάτες αυθορμητισμό και εξερεύνηση. Κάθε κομμάτι φαίνεται να γεννιέται οργανικά, αλλά η ελευθερία στην εκτέλεση μετατρέπει την παράδοση σε πεδίο πειραματισμού. Η παράδοση είναι η αφετηρία για καινοτομία, συνδυάζοντας γνώριμα στοιχεία με ανατροπές και έκπληξη. Το αποτέλεσμα είναι μια εμπειρία ταυτόχρονα στοχαστική και συναρπαστική, που δείχνει πώς η παράδοση μπορεί να εξελιχθεί μέσα από τη δημιουργικότητα και την τόλμη. Θα μπορούσε να είναι και στις πιο κάτω πεντάδες άνετα.

Check also: Joe Lovano & Marcin Wasilewski Trio - "Homage", John Patitucci - "Spirit Fall", Joshua Redman - "Words Fall Short", Sasha Berliner - "Fantôme", Johnathan Blake - "My Life Matters", Jacob Mann - "32"

Nels Cline

Το "Consentrik Quartet" βρίσκει τον κιθαρίστα Nels Cline να συνδυάζει παράδοση και πειραματισμό με αβίαστη δεξιοτεχνία. Μαζί του η Ingrid Laubrock στο σαξόφωνο, ο Chris Lightcap στο μπάσο και ο Tom Rainey στα τύμπανα δημιουργούν μια ομάδα με έντονη χημεία και αίσθηση περιπέτειας. Από κομμάτια που φλερτάρουν με την μοντέρνα jazz-rock μέχρι τα πιο ατμοσφαιρικά και πειραματικά η μουσική κυλά ανάμεσα σε groove, ελεύθερη αυτοσχεδιαστική εξερεύνηση και δυναμική αντίστιξη. Η σχέση Cline και Laubrock είναι η καρδιά του κουαρτέτου, με διάλογους που εναλλάσσονται ανάμεσα σε θερμότητα και αιθέρια ηχοχρώματα, ενώ η ρυθμική ομάδα προσθέτει βάθος και ένταση. Με διάρκεια πάνω από μία ώρα, το Consentrik Quartet τιμά τη δημιουργικότητα της σκηνής του Μπρούκλυν που εχουν καταλήξει και οι τεσσερις και δείχνει πώς η jazz μπορεί να είναι ταυτόχρονα γνώριμη και καινοτόμα, rock, fusion και συγχρονα πειραματικά τολμηρή.

Girls In Airports

Η σύγχρονη jazz των Δανών που κλέινουν πλέον 15 χρόνια δισκογραφίας, δεν απογοητεύει ποτέ. Η καταγωγή τους εξασφαλίζει ότι δε θα αποκτήσουν ποτέ την αίγλη των όποιων Badbadnotgood πχ αλλά δεν υστερούν σε τίποτα σε άποψη ή εκτέλεση. Το "Imaginal" είναι εξίσου καλό σημείο να τους γνωρίσετε όσο και κάθε άλλο στη δισκογραφία τους αν όχι και καλύτερο από πολλά αφού τους βρίσκει ώριμους και σε απόλυτο έλεγχο της Τέχνης τους. To σαξόφωνo απλώνει τον ήχο, τα πλήκτρα ορίζουν τη μελωδία, τα διάφορα κρουστά δημιουργούν τη βάση και τα έγχορδα έρχονται ως συγκολλητική ουσία να τα ενώσουν όλα τα παραπάνω σε έναν συμπαγή ήχο.

Pino Palladino & Blake Mills

Ο Pino Palladino είναι - φυσικά - ο θεός του άταστου μπάσου κι ο Blake Mills γνωστός ως ο κιθαρίστας των Fiona Apple, Alabama Shakes κλπ. Στο δεύτερο συνεργατικό τους άλμπουμ μετά το "Notes With Attachments" του 2021, οι δύο μουσικοί εξερευνούν βαθύτερα την χημεία τους και δημιουργούν ένα άλμπουμ που μοιάζει ακόμα ανώτερο. Το κλειδί του "That Wasn't A Dream" είναι πρωτίστως η δημιουργική φαντασία των δημιουργών του με τον Mills να εντυπωσιάζει με την baritone και την άταστη κιθάρα του και τον Palladino να κάνει, γι ακόμη μια φορά, θαύματα στο μπάσο. Μελωδικό, ατμοσφαιρικό και με μια διάθεση ανεξάντλητου fusion, οι μουσικοί χρησιμοποιούν όλους τους ήχους που μπορούν να παράξουν περίπου σαν χρώμα πάνω σε έναν καμβά. Εξαιρετικό και μοναδικό.

Okonski

Δεύτερο άλμπουμ μετά το θαυμάσιο προ διετίας "Magnolia" για το τρίο των Steve Okonski (πιάνο), Aaron Frazer (τύμπανα) και Michael Montgomery (μπάσο) και το "Entrance Music" συνεχίζει από εκεί ακριβώς που σταμάτησε ο προκάτοχος του: οι συνθέσεις είναι απαλές και γαλήνιες, φθινοπωρινές και μελαγχολικές. Το πιάνο του Okonski βρίσκεται στο απόλυτο κέντρο των συνθέσεων με το rhythm section να έχει έναν καθαρά υποστηρικτικό ρόλο, όμως αυτό δεν ενοχλεί, αφού η μουσική δεν μοιάζει να επιθυμεί τόσο την αναζήτηση μιας ηχητικής ισορροπίας, όσο το να αναδείξει πλούσιες, κλασικές, παλιομοδίτικες μελωδίες. Αν και σε στιγμές φλερτάρει επικίνδυνα με το να θεωρηθεί background music, το άλμπουμ τελικά σε κερδίζει με την ατμοσφαιρικότητα και την γύμνια του. Τέλειο soundtrack ονειροπολήσεων.

Kamasi Washington

Στο "Lazarus", ο Kamasi Washington δημιουργεί έναν σχεδόν κινηματογραφικό ήχο που συνδυάζει spiritual jazz, fusion και πολυφωνικές, ιδανικό για την ατμόσφαιρα και το sci-fi της σειράς. Τα σαξόφωνα ουρλιάζουν, τα τύμπανα σφυροκοπούν με τελετουργική ένταση και οι ενορχηστρώσεις φέρνουν στο μυαλό επικά έργα, θυμίζοντας Coltrane μέσα από ένα σύγχρονο, κοσμοπολίτικο φίλτρο γεμάτο gospel, funk και ψυχεδελικές επιρροές. Ο ήχος παραμένει αφηγηματικός και χαοτικά όμορφος ταυτόχρονα, αναδεικνύοντας τις κρίσιμες στιγμές της αφήγησης και υπερβαίνοντας συχνά τη δράση που συνοδεύει. Το άλμπουμ στέκεται αυτόνομο ως ένα από τα πιο δυνατά σύγχρονα jazz έργα της χρονιάς. Η συνεργασία με τη σκηνή του anime και η έμπνευση από τον Watanabe Shinichiro προσδίδουν μια σχεδόν υπερβατική διάσταση, μετατρέποντας το σε soundtrack που ακούγεται και σαν πλήρες, ανεξάρτητο άλμπουμ jazz υψηλής ποιότητας ξαναλέω.

Check also: Mathias Eick - "Lullaby", Branford Marsalis Quartet - "Belonging", Gregory Uhlmann, Josh Johnson & Sam Wilkes - "Uhlmann Johnson Wilkes", Emil Brandqvist Trio - "Poems for Travellers", Brad Mehldau - "Ride Into The Sun"

Alabaster DePlume

Ο Alabaster DePlume, όλο και περισσότερο, μοιάζει σαν ο ιδανικός jazz εκφραστής των νεότερων γενεών. Στους δίσκους του κυριαρχούν ζητήματα που μοιάζουν να είναι σημαντικα στον χωροχρόνο μας - η θεραπεία, η ψυχική ενδυνάμωση, η αξιοπρέπεια, η ομορφιά - και το υπέροχο "A Blade Because A Blade Is Whole" δεν αποτελεί εξαίρεση. Η τεχνοτροπία του στο σαξόφωνο δημιουργεί αναπόφευκτα spiritual υπερβατικές εικόνες, τα φωνητικά του είναι όμως γήινα, τρυφερά και γεμάτα ενσυναίσθηση. Οι μελωδίες υψώνονται γενναίες και πανώριες και το άλμπουμ συνολικά ακούγεται, όπως πάντα, ποιητικό και ζεστό. Εδώ θα βρει κανείς μερικές από τις καλύτερες του συνθέσεις, καθώς και μια υπόνοια ότι αρκετό από το υλικό σαν να θέλει να βγει έξω από την σκιά της jazz και να λουστεί σε έναν indie ήλιο.

The Circling Sun

Στο "Orbits", οι Νεοζηλανδοί μπαίνουν για τα καλά στην ακτίνα της spiritual jazz. Εκεί όπου το ντεμπούτο τους δίχασε, εδώ βρίσκουν ρυθμό και ταυτότητα και παρουσιάζουν τον πιο καθαρα κοσμικό και πνευματικό δίσκο της χρονιάς. Οι ανυψωτικές χορωδίες μπλέκονται με απαλά πιάνα και πνευστά, δημιουργώντας στιγμές καθαρής ευφορίας. Τα στρώματα από σύνθια και κρουστά δίνουν μια 70s αύρα, αλλά με μοντέρνα παραγωγή που κρατά τον ήχο φρέσκο. Η μπάντα ακούγεται πιο σίγουρη, πιο δεμένη, με το rhythm section να κρατάει σταθερά τον κύκλο και τα φλάουτα-σαξόφωνα να ζωγραφίζουν ατμόσφαιρες που ανοίγουν τον χώρο σαν μαγεία. Είναι ένας δίσκος που ρέει χωρίς υπερβολές, φιλικός αλλά και ουσιαστικός και επιβεβαιώνει πως το πνευματικό vibe όχι μόνο δεν «πέθανε», αλλά εξακολουθεί να προσφέρει θερμότητα, χρώμα και έναν μικρό παράδεισο διαλογισμού μέσα και σε αυτή τη χρονιά.

Web Web

Νέα μονοπάτια για τους πολυεθνικούς, αλλά με έδρα το Βερολίνο, Web Web αφού για το "Plexus Plexus" φέρνουν στην παρέα τους τον JJ Whitefiled (γνωστός και ως Karl Hector και μέλος μεταξύ άλλων και των Embryo) και τη φαζαριστή κιθάρα του. Αυτό αναγκαστικά τους οδηγεί σε διαφορετικές και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις, πιο funk αλλά και krautrock. Από την άλλη, το υπέροχο σαξόφωνο του αγαπημένου Tony Lakatos και τα πλήκτρα του Di Gioia, μαζί με τη στιβαρή βάση των Gall και Von Kaphengst, της πρωταρχικής σύνθεσής τους δηλαδή, από μόνα τους κάνουν τους Web Web ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σύγχρονα συγκροτήματα και μόνιμους προσκεκλημένους στην ανασκόπησή μας.

Marshall Allen

Και μόνο η είδηση της κυκλοφορίας του συγκεκριμένου δίσκου ήταν αρκετή για να προκαλέσει αίσθηση στην jazz κοινότητα. Βαλ’τε τα κάτω. Ένας θρύλος της jazz, κυκλοφορεί στα 100 του χρόνια το ντεμπούτο δίσκο του! Ο Allen, ακούραστος ηγέτης της Arkestra μετά το θάνατο του Sun Ra, στην πρώτη του δουλειά υπό το όνομά του και μόνο, δεν έχει το απωθημένο του πειραματισμού να τον οδηγεί αλλά μια βαθιά γνώση και εμπειρία για την καλή μουσική. Αυτό τον ωθεί σε πιο μελωδικά και smooth μονοπάτια, συνοδεία ορχήστρας, ακόμα και σε ένα τραγούδι με πανέμορφα φωνητικά της Neneh Cherry (θετή κόρη του παλιού συνεργάτη του, Don Cherry).

Ancient Infinity Orchestra

Σε πείσμα των καιρών - και παρα το γεγονός πως κάποτε είχαν σχεδόν εξαφανιστεί - τα μεγάλα jazz ensembles κρατούν ακόμα. Ένα από αυτά είναι οι Ancient Infinity Orchestra από το Leeds, ένα σχήμα 15 μουσικών (με ηγέτη τον κοντραμπασίστα Ozzy Mosey) που επέστρεψε φέτος με το τρίτο του άλμπουμ "It's Always About Love". Η μπάντα βρίσκεται ξεκάθαρα στον χώρο της spiritual jazz, αν και η πληθώρα ενορχηστρωτικών επιλογών δίνει σαφώς την δυνατότητα και για περαιτέρω πειραματισμούς. Το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής όμως είναι αργό και ονειρικό, η άρπα δίνει συχνά έναν αγγελικό τόνο, και τα ψήγματα κλασικής μουσικής κάνουν το κλίμα ακόμα πιο χαρούμενο και ανατατικό. Παράξενα φωτεινοί για τους κυνικούς μας καιρούς, οι Ancient Infinity Orchestra είναι μια όαση μελωδίας.

Check also: Cosmic Ear - "Traces", Brandee Younger - "Gadabout Season", Rob Clearfield - "Voice in the Wilderness", Organic Pulse Ensemble - "Oppression Is Nine Tenths of the Law", Brandee Younger - "Gadabout Season", Muriel Grossmann - "Breakthrough"

Hedvig Mollestad Trio

Η πρωθιέρεια του σκληρού fusion, με κιθάρες που δεν αστειεύονται και riff που φλερτάρουν με το metal, μας έχει συνηθίσει μόνο σε εξαιρετικές δουλειές και το "Bees In The Bonnet" είναι άλλη μία τέτοια. Μας έχει καλομάθει λοιπόν με αποτέλεσμα ίσως το φετινό άλμπουμ να μην έλαβε την αγάπη που του άξιζε. Όμως δε γίνεται να μην υποκλιθούμε για άλλη μία φορά σε μία βιρτουόζο της εξάχορδης που παραμένει απίστευτα ουσιαστική σε σύνθεση και παίξιμο και να αναρωτηθούμε τι άλλο πρέπει να κάνει για να ανακηρυχθεί σε σύγχρονη guitar heroine. Λέτε αν ήταν άντρας να είχε λάβει ήδη την αναγνώριση αυτή; Κακίες.

Niechęć

Στο "Reckless Things" οι Niechęć πιάνουν το νήμα από το "Unsubscribe" και το τραβούν σε σκοτεινότερα, πιο ανήσυχα τοπία. Η μπάντα συνεχίζει να λυγίζει τα όρια της σύγχρονης jazz, ανακατεύοντας post-rock ένταση, ηλεκτρονικούς παλμούς και αυτοσχεδιαστικές εξάρσεις σε έναν ήχο που ισορροπεί ανάμεσα στη μελαγχολία και την έκρηξη. Τα synths και τα πιο φευγάτα beats δημιουργούν μια ψυχρή ατμόσφαιρα, ενώ το σαξόφωνο -άλλοτε παθιασμένο, άλλοτε απειλητικό- οδηγεί τις συνθέσεις σαν αφηγητής σε έναν κόσμο που μοιάζει έτοιμος να καταρρεύσει. Παρά την κάπως τραχιά παραγωγή, το άλμπουμ είναι στιβαρό, δεμένο, γεμάτο λεπτομέρειες και ατμόσφαιρες που στέκονται ανάμεσα σε οργή και περισυλλογή. Είναι μια ρεαλιστική, σκοτεινή ματιά στο σήμερα. Οχι όπως το θέλουμε, αλλά όπως είναι ρε. Και γι’ αυτό ακριβώς παραμένει μια από τις πιο συναρπαστικές δουλειές της φετινής ευρωπαϊκής jazz(-rock).

Action & Tension & Space

Και jazz αλλά και prog/psych, αυτό το διαμαντάκι από τη Νορβηγία (πού αλλού) παίζει με τα είδη σε μία καταπληκτική ανάμειξη που ειδικά για τους φίλους τον πιο φευγάτων, ελαφρώς διαστημικών πες-τα-και-spiritual ακουσμάτων είναι χαράς ευαγγέλιο. Δεν είναι τυχαίο που ονόμασαν το δίσκο τους "New Dimensions". Ειδικότητά τους τα απλωμένα διαστήματα όπου στρώνονται οι ήχοι, με διάφορα κρουστά, κουδούνια και σύνθια να δίνουν τον τόνο ώστε πάνω τους να σχολιάζουν οι ηλεκτρικές κιθάρες και ενίοτε τα πλήκτρα, ενώ η ρυθμική βάση είναι αυτή που αποφασίζει καθοριστικά αν το ύφος θα είναι πιο rock ή πιο jazz.

Krokofant

Οι Νορβηγοί Krokofant έχουν ήδη αποδείξει πόσο μπαντάρα είναι, με αποκορύφωμα το "Fifth" του 2021. Στο "6" επιστρέφουν στην πρωτόλεια μορφή τους, αυτή του power trio, με αποτέλεσμα η μουσική τους να ηχεί πιο επιθετική κι ενεργητική από ποτέ. Από τις prog σκιές των King Crimson ως την hard-bop και τα free jazz ξεσαλώματα, η μπάντα αφιερώνεται σε ένα (τυπικό για τη νορβηγική σκηνή) fusion ανάμεσα σε jazz και prog που είναι αδιαπέραστο. Κιθάρα, σαξόφωνο και τύμπανα σε ολομέτωπη επίθεση, με την κιθάρα του Tom Hasslan να στέκεται κατά την άποψη μας ανάμεσα στις κορυφαίες του ιδιώματος. Εμπιστευτείτε με κλειστά μάτια - αν και δυστυχώς ο αναπάντεχος θάνατος του ντράμερ Axel Skalstad ίσως επηρεάσει το μέλλον αυτού του καταπληκτικού γκρουπ.

I like To Sleep

Το "Spectral Vibes", πέμπτο full length της μπάντας με το περίεργο όνομα, είναι ο θρίαμβος του outsider: αυτό που ξεκίνησε ως ένα ακόμη jazz/prog γκρουπ απόλυτο τυπικό της Nordic σκηνής, έχει πλέον μετατραπεί σε ένα πειραματικό fusion αγρίμι. Το τρίο (τύμπανα, μπάσο, mellotron/vibraphone) διαθέτει την αναμενόμενη fuzz-αριστή νορβηγική νοοτροπία, αυτή την φορά όμως φωνάζει τον Mats Gustafsson κι ένα κουαρτέτο εγχόρδων και δημιουργεί ένα μαγικά ευρύ άλμπουμ που τεντώνεται προς μπόλικες κατευθύνσεις. Μάλιστα ετοιμάζουν και νέο άλμπουμ μαζί με την εξαιρετική Trondheim Jazz Orchestra οπότε προβλέπουμε πως θα μας απασχολήσουν ξανά και σύντομα. Ακόμα κι αν αυτό δεν γίνει όμως, το άλμπουμ αυτό μπαίνει ήδη στο fusion πάνθεον του 2025 - κι ας έρχεται από το underground.

Check also: Eli Winter - "A Trick Of The Light", Nankai Trio - "Antarctica", John Zorn - "Through The Looking Glass", Casiopea - "True Blue"

Kokoroko

Δεν είναι ξεκάθαρο αν οι Kokoroko είναι για όσους θέλουν την jazz τους με πολλές κουταλιές funk ή ανάποδα, για όσους θέλουν την funk τους να λοξοκοιτάει προς την jazz. Το σίγουρο είναι ότι εδώ τα beats είναι έντονα, το τραγούδι εντελώς neo-soul, η μουσική αισθαντική και η αφρικανική επιρροή εμφανής στο μεγαλύτερο μέρος του "Tuff Times Never Last". Οι πολλές (κυρίως γυναικείες) φωνές χαρακτηρίζουν το δίσκο και του δίνουν μία γλύκα και απαλότητα που σε αγαστή συνεργασία με το mid-tempo χορευτικό χαρακτήρα τους ξεχειλίζει ερωτισμό. Δε θα βρείτε πολλούς δίσκους στην εν λόγω ανασκόπηση να μπορούν να υπερηφανευτούν για κάτι τέτοιο.

The Sorcerers

Το μόνο "κακό" των The Sorcerers από την πόλη του Leeds είναι πως peak-αραν ποιοτικά πολύ νωρίς, μόλις με το δεύτερο τους άλμπουμ. Φέτος κυκλοφόρησαν το τέταρτο τους με τίτλο "Other Worlds And Habitats" και τους βρίσκει να συνεχίζουν την άριστη ethio-jazz που μας έχουν συνηθίσει. Η μουσική τους είναι αθεράπευτα funky και γκρουβάτη, το ethio στοιχειο εμποτίζει τις σκοτεινές μελωδίες και τις τεχνοτροπίες των πνευστών και - αυτήν την φορά - θα βρούμε κι ένα νέο space στοιχείο που προφανώς επιθυμεί να διακοσμήσει το concept του άλμπουμ. Είναι αδύνατο να μην περάσεις καλά ακούγοντας τους The Sorcerers, σχήμα που μοιάζει σαν να ξεπετάχτηκε αυθεντικά από κάποια obscure ταινία των 70s, έχοντας ένα vintage πνεύμα που δεν αποτελεί απλώς tribute ή μίμηση αλλά έχει ουσία.

Black Flower

Οι Black Flower επιστρέφουν με το "Kinetic" που τιμά απόλυτα τον τίτλο του: καθαρή κίνηση. Φυσικά συνεχίζει το γνώριμο μείγμα ethio-jazz, afrobeat και ανατολίτικων πινελιών, αλλά με έναν πιο στεγνό, άμεσο και μοντέρνο ήχο, όπου κάθε groove λειτουργεί σαν παλμός που μεταδίδεται κατευθείαν στο σώμα. Το "Monkey System" με τη Meskerem Mees δίνει ξεχωριστή δυναμική, ενώ το "Violet Drift" κατεβάζει τους ρυθμούς με μια νεοψυχεδελική αύρα που αναδεικνύει την ατμοσφαιρική πλευρά της μπάντας. Τα "Underwave" και "Conundrums" δείχνουν πώς οι Βέλγοι χτίζουν πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις χωρίς να τις μπουκώνουν, κρατώντας μια συνεχή, υπνωτιστική ροή. Με λίγα λόγια, άλλο ένα άλμπουμ που αποδεικνύει γιατί οι Black Flower παραμένουν από τις πιο αξιόπιστες και ζωντανές δυνάμεις της ευρωπαϊκής νέας jazz.

The Budos Band

Μπορεί να έχουν χάσει εδώ και καιρό αυτό το κάτι που για ένα διάστημα τους έκανε το πιο καυτό όνομα στην jazz/soul αλλά παραμένουν ένα συγκρότημα που όρισε έναν ήχο. Eξακολουθούν να υπηρετούν με αξιοπρέπεια σε κάθε τους κυκλοφορία τον ethio-funk ήχο με κάποια rock στοιχεία που ειδκά στα live φτάνουν μέχρι τους Sabbath! Στην έβδομη δουλειά τους πλέον απλώς ικανοποιούν τη βάση τους προσφέροντας μία από τα ίδια αλλά και αρκετά διαφορετικά ώστε να αξίζει τον κόπο η ακρόαση και η απόκτηση του δίσκου. Αν η σταθερότητα είναι αρετή, τότε οι Budos Band εδώ την εξασκούν με τον καλύτερο τρόπο.

Calibro 35

Οι μάστορες της κινηματογραφικής jazz επανέρχονται με αυτό που κάνουν καλύτερα από κάθε άλλον αυτή την εποχή. Σίγουρα το "Exploration" δεν καινοτομεί αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι μία άξια προσθήκη στη jazz που συναντιέται με τη funk και τη library music. Πολλά ακούγονται ως επαναλήψεις μουσικών θεμάτων που ίσως κάπου κάποτε έχουμε δει να ντύνουν ταινίες, όμως αυτή η οικειότητα είναι τόσο μειονέκτημα όσο και πλεονέκτημα. Τέλος πάντων, ποιος είπε ότι η jazz δεν μπορεί να είναι απλά και μόνο διασκεδαστική; Το γεγονός ότι είναι Ιταλοί προσδίδει αυθεντικότητα στο όλο εγχείρημα αφού η παράδοση της χώρας στο συγκεκριμένο είδος είναι τεράστια.

Check also: Jimi Tenor - "Selenites, Selenites!", Hiromi's Sonicwonder - "Out There", Femi Kuti - "Journey Through Life", Jazz Is Dead - "Ebo Taylor JID022", La BOA / Tony Allen - "La Boa Meets Tony Allen", Kwashibu Area Band - "Love Warrior's Anthem"

[Ahmed]

Το κουαρτέτο (πιάνο, σαξόφωνο, μπάσο, τύμπανα) από το Λονδίνο έχει ήδη χτίσει την φήμη ενός φανταστικού free-jazz αυτοσχεδιαστικού γκρουπ, το τρίτο του άλμπουμ όμως με τίτλο [Sama’a] έσκασε πάνω μας με την δύναμη ενός σοκ. Κατά κάποιον τρόπο, η μουσική τους είναι κάπως προσβάσιμη (για free jazz), ταυτόχρονα όμως είναι τόσο έντονη και "στα κόκκινα" που προκαλεί στον ακροατή μια παράξενη έκσταση και πνευματικότητα. Τέσσερις μουσικές τελετουργίες, άνω των 15 λεπτών η κάθε μία, συγκροτούν ένα τρομακτικά έντονο άλμπουμ που σε παρασέρνει, επιχειρώντας ένα αθέατο πάντρεμα ανάμεσα σε εποχές και παραδόσεις. Κι ενώ οι [Ahmed] εμπνέονται από το έργο του Ahmed Abdul-Malik (συνθέτη, μπασίστα και oud player απο τα ‘70s), κάτι μας λέει πως οι ίδιοι θα μας απασχολήσουν πολύ-πολύ περισσότερο.

Oren Ambarchi, Johan Berthling & Andreas Werliin

To "Ghosted III" είναι το τρίτο. Κιθάρα. Αλλά πολύ ζόρικο. Είναι ο Oren Ambarchi με τη ρυθμική «καρδιά» των Fire!, Johan Berthling και Andreas Werliin, να συνεχίζουν το υγρό, υπόκωφο concept της σειράς με τη μεγαλύτερη συνοχή και αυτοπεποίθηση μέχρι τώρα. Οι συνθέσεις κινούνται ανάμεσα σε μινιμαλιστικά ambient σκιρτήματα και υπνωτικές jazz-fusion λούπες, με τον Berthling να κρατά σχεδόν παντού τον κεντρικό ρόλο. Οι παλμικές γραμμές δίνουν στον δίσκο μια ψυχογεωγραφική αίσθηση σταθερής κίνησης, σαν να περπατάς σε σκοτεινό λαβύρινθο. Ο Ambarchi δουλεύει περισσότερο ως αρχιτέκτονας υφών παρά ως πρωταγωνιστής, ενώ ο Werliin χτίζει γεωμετρίες τύπου Liebezeit. Ναι ρε Can. Υπάρχουν στιγμές που αγγίζουν Natural Information Society ή Bitchin Bajas, με μια new age διαύγεια που δεν γίνεται ποτέ άνευρη. Eίναι το πιο καλοζυγισμένο κεφάλαιο μιας τριλογίας που συνεχίζει να ρευστοποιεί τα όρια ανάμεσα σε jazz, παράνοια και κινηματογραφική αφαιρετικότητα.

PainKiller

Η θρυλική τριάδα των John Zorn, Bill Laswell, Mick Harris επέστρεψε το 2024 - μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια - με το "Samsara" και ολοκλήρωσε μια άτυπη τριλογία μες στο 2025 με τα "The Equinox" και "The Great God Pan". Φυσικά, τα avant/jazz/grind μεγαλεία των 90s ανήκουν δυστυχώς στο παρελθόν. Η μοντέρνα ενσάρκωση των PainKiller έχει περισσότερα ambient στοιχεία, ηλεκτρονικά τύμπανα (λόγω και των προβλημάτων υγείας του Harris) και τον Zorn σε πρώτο πλάνο να παίζει το σαξόφωνο με τον γνωστό οργιαστικό του τρόπο. Τα δύο φετινά άλμπουμ είναι λίγο καλύτερα από το "Samsara", έχοντας λίγη περισσότερη ποικιλία σε tempo. Λειτουργούν καλά σαν ένα παράξενο, υποθετικό sci-fi soundtrack, με το μέλλον και το πολύ μακρινό παρελθόν να συμπλέκονται. Τους αγαπάμε ακόμα.

Ill Considered

Οι Ill Considered επιστρέφουν με το "Balm" που βυθίζεται σε ένα πυκνό, σχεδόν στοιχειωμένο ήχο, όπου το avant-garde τρίο του Idris Rahman συνδυάζει σκοτεινά ambient drones με σκοτεινά κρουστά και πονεμένες, σχεδόν ετοιμοθάνατα πνευστά. Το αποτέλεσμα είναι μια ατμόσφαιρα καθηλωτική, σαν μια αργή κάθοδος σε άγνωστα νερά όπου κάθε κύμα κρύβει μια απειλή. Παρά τη ζοφερή υφή του, το αλμπουμ δεν είναι απελπισμένο. Βγάζει το γαμημένο μέσα από τις ραγισμένες αλλά υπερήφανες γραμμές των πνευστών μια λεπτή, επίμονη σπίθα ελπίδας, που λειτουργεί σαν φάρος σε σκοτεινή θάλασσα. Τρόμος. Οι ρυθμοί, συχνά υπνωτικοί και κάπου tribal, ωθούν τη μουσική προς μια βιωματική έκσταση, κάνοντας τον δίσκο να μοιάζει με ένα εσωτερικό ταξίδι επιβίωσης και κάθαρσης. Πραγματικά από τα πιο όμορφα και σκοτεινά της χρονιάς.

James Brandon Lewis

Η διπλή παρουσία του James Brandon Lewis φέτος επιβεβαιώνει γιατί θεωρείται από τις πιο ανήσυχες και συγκινητικά ειλικρινείς φωνές του σύγχρονου τενόρου σαξοφώνου. Αν και τα δύο άλμπουμ του χαρτογραφούν διαφορετικές όψεις της δημιουργικότητάς του, το "Apple Cores" λειτουργεί ως ο πραγματικός πυρήνας αυτής της περιόδου. Εϊναι ένα έργο που βράζει από ενέργεια, στοχασμό και μια σχεδόν πνευματική ένταση. Εκεί, ο Lewis επεκτείνει το λεξιλόγιό του χωρίς να θυσιάζει την άμεση, ανθρώπινη διάσταση της μουσικής του, οι φράσεις του μοιάζουν με κύματα που χτυπούν σε βράχια, διαλύονται και ξαναγεννιούνται και πηγαίνει μεχρι και σε funk μονοπάτια. Το "Abstraction Is Deliverance" πιο δομημένο, μελωδικό και εσωστρεφές με κουαρτέτο, κρατάει κάτι πιο παραδοσιακό. Μαζί συνθέτουν ένα δίπτυχο που δείχνει έναν καλλιτέχνη σε απόλυτη δημιουργική ορμή.

Check also: Mats Gustafsson, Ken Vandermark, Tomeka Reid & Chad Taylor - "Pivot", Ches Smith - "Clone Row", Gilles Torrent - "Buleria", David Murray Quartet - "Birdly Serenade", Zoh Amba - "Sun"

SML

Το περσινό τους ντεμπούτο "Small Medium Large" το ψιθύρισε και το φετινό "How You Been" το φωνάζει: οι SML είναι πιθανόν από τις πιο καυτές nu jazz μπάντες του πλανήτη και, μάλλον, το μέλλον του ήχου. Το κουιντέτο των Anna Butterss (μπάσο), Jeremiah Chiu (synths), Josh Johnson (σαξόφωνο), Booker Stardrum (κρουστά) και Gregory Uhlmann (κιθάρα) δημιουργεί μια μουσική που αγκαλιάζει φυσικούς και ηλεκτρονικούς ήχους με τρόπο πολύ προσωπικό και δημιουργικό. Σουρεαλιστικά beats, εξωγήινοι ήχοι στα synths, μηχανικές υφές και συγκαλυμμένοι αυτοσχεδιασμοί είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της μουσικής τους, αυτό όμως που κάνει εντύπωση είναι πως το τελικό αποτέλεσμα παραμένει διασκεδαστικό, παρά την πολυπλοκότητα του. Όλα δείχνουν πως μια μπαντάρα έχει γεννηθεί,, αναμένουμε να δούμε με ενδιαφέρον τις τροπή μπορεί να πάρει ο ήχος τους στο μέλλον.

Red Snapper

Βετεράνοι της acid jazz και nu-jazz πριν καλά καλά ο όρος αυτός υπάρξει, οι Red Snapper είναι από τα μέσα της δεκαετίας του 90 ήδη εγγύηση πρωτοπορίας και ανοιχτού πνεύματος. Το γεγονός ότι μετά από τόσα χρόνια το φετινό "Barb And Feather" ακούγεται τόσο μέσα στη σύγχρονη ευρύτερη jazz σκηνή όσο αν είχε κυκλοφορήσει από ένα νεόκοπο συγκρότημα, είναι δείγμα της αξίας τους. Η διασκευή τους στο "Sound And Vision" του Bowie είναι, αν και όχι χαρακτηριστικό του υπόλοιπου άλμπουμ, το κερασάκι στην τούρτα και ένας τρόπος να δείξουν πώς η jazz, η pop, η dub και η ηλεκτρονική μουσική μπορούν να ενυπάρχουν στον ήχο τους.

Natural Information Society & Bitchin Bajas

Σε δεύτερη συνεργασία, μια δεκαετία μετά το "Automaginary", οι Natural Information Society του Joshua Abrams και οι Bitchin Bajas χτίζουν στο "Totality" ένα ηχητικό οικοσύστημα όπου το «κοσμικό» και το «τελετουργικό» συναντιούνται με απόλυτη φυσικότητα. Ο δίσκος χωρίζεται κάπως, με τις δυο πρώτες συνθέσεις να απλώνονται σαν αφαιρετικά, κυκλικά μάντρα από guimbri, κλαρινέτο, αρμόνιο και συνθετικές ριπές, διαμορφώνοντας μια ζεστή, υπνωτική ροή που φέρνει στο μυαλό παρελθόν και ιστορία. Στη δεύτερη πλευρά, οι ρυθμοί γίνονται πιο επίγειοι, σε modal ιδέες και περιπλέκονται με προοδευτικές κλιμακώσεις και tribal λεπτομέρειες. Οι δύο κόσμοι jazz και ας πουμε προχωρημένα ηλεκτρονικά κάτι, συγχωνεύονται ολοένα πιο οργανικά. Η τελική εντύπωση είναι αυτή ενός πνευματικού, θερμού, καθηλωτικού πλήρως επιτυχημένου ταξίδιου στον χώρο και στον χρόνο, από δύο projects που ξέρουν να αναπνέουν σαν ένα σώμα. Οι ΝΙS φέτος εβγαλαν και το "Perseverance Flow", τσεκάρετε.

Bloto

Οι Πολωνοί Bloto έχουν ήδη ξεχωρίσει ως ένα από τα καλύτερα μυστικά του ευρωπαϊκού jazz underground και το φετινό "Grzyby" διατηρεί αυτήν την πεποίθηση. Παρά την πολύ μικρή διάρκεια του άλμπουμ (μόλις 25 λεπτά), οι αρετές αυτού του σχήματος δεν μπορούν να κρυφτούν. Τα εκπληκτικά τους beat είναι εμφανώς επηρεασμένα από το hip-hop (και μάλιστα από τον ήχο των 90s, όπως λένε οι ίδιοι) και οι ενορχηστρώσεις ρευστές και απόκοσμες. Η μουσική, άλλοτε abstract και πειραματική κι άλλοτε στα όρια του lounge, είναι μεθυστική, μοιάζει δε να είναι το τέλειο soundtrack για νυχτερινή οδήγηση σε κάποια τερατώδη μεγαλούπολη. Για γκρουπ που παίζει μαζί μόνο για επτά χρόνια, οι Bloto έχουν ήδη καταφέρει πολλά, και ο δρόμος είναι ακόμα ανοιχτός. Αν ήταν Άγγλοι, θα τους ηξεραν όλοι…

Alfa Mist

Με το "Roulette", ο Alfa Mist (κατά κόσμον Alfa Sekitoleko) φτάνει στην έκτη του σόλο δουλειά κι ακούγεται σε μεγάλα κέφια. Μέσα σε 15 συνθέσεις και μια σειρά από ενδιαφέρουσες συνεργασίες, το άλμπουμ καλύπτει τεράστιο έδαφος, από την jazz rap ως αδιόρατες neoclassical αναφορές, δεν χάνει όμως ποτέ την σπιρτάδα και την ζωντάνια του. Πρόκειται λοιπόν για ένα fusion εντελώς ανένταχτο, μερικώς προσαρμοσμένο στα ζητούμενα την σύγχρονης σκηνής του Λονδίνου αλλά και με έντονο προσωπικό ύφος. Το concept του άλμπουμ - μια δυστοπία κοντινού μέλλοντος - παρέχει το έδαφος για το παιχνίδισμα ανάμεσα σε φιλοσοφικές ιδέες και μουσικούς ήχους, όντας ονειρικό, αιθέριο και ταξιδιάρικο. Σε αυτή την σκηνή, ο Alfa Mist εξακολουθεί να ηχεί ως πρωτοπόρος και κάθε δουλειά του έχει το δικό της ενδιαφέρον, με τον ίδιο να εξακολουθεί να εξελίσσεται συνθετικά.

Check also: GoGo Penguin - "Necessary Fictions", Resavoir & Matt Gold - "Horizon", Gerald Clayton - "Ones & Twos", Red Snapper - "Barb And Feather", Moses Yoofee Trio - "MYT", Laura Agnusdei - "Flowers Are Blooming in Antarctica"

Mob

Ήδη από το ντεμπούτο τους προκάλεσαν αίσθηση με το πόσο οργανικά μπορούν να ενταχθούν στη σύγχρονη jazz σκηνή του εξωτερικού και τις διάφορες προσμίξεις της. Στο "ΙΙ" πάνε τον ήχο ακόμα παραπέρα με περισσότερες επιρροές από παρεμφερή είδη, κυρίως της ηλεκτρονικής (αλλά και όχι μόνο) σχολής. Ό,τι πιθανόν χάνεται σε ομοιογένεια κερδίζεται σε αίσθηση περιπέτειας και εξερεύνησης ενώ, όταν χρειαστεί, αποδεικνύουν ότι μπορούν να είναι και (πιο) «παραδοσιακά» jazz. Μπορεί στο δεύτερο πόνημά τους οι MOb να μη μας έκαναν σοφότερους ως προς το «ποιοι πραγματικά είναι» όμως μας έκαναν συμμέτοχους αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας πορείας προς την ανακάλυψη.

Yiannis Kassetas

Το "Far" βρίσκει τον Γιάννη Κασέτα στην πιο ώριμη και δημιουργική του φάση, ως συνέχεια αλλά και υπέρβαση του "Lucid Dream". Με ένα σταθερό κουιντέτο, Παπαδόπουλος, Χριστοδούλου, Θεοδωρίδης, Κλωνής, ο Κασέτας συνθέτει ένα άλμπουμ που λειτουργεί σαν χαρτογράφηση των επιρροών του. Ερχεται από το Ερεβάν και τον Tigran Hamasyan και πάει μέχρι τον Debussy και τη Νέα Υόρκη που πάντα φωτίζει το παίξιμό του. Οι επτά συνθέσεις κινούνται με άνεση ανάμεσα στο λυρικό και το επικό, στο περιπετειώδες και το απολύτως μελωδικό, δείχνοντας έναν μουσικό που ξέρει να μετατρέπει τις αναφορές του σε προσωπική γλώσσα. Το κουιντέτο παίζει σαν ενιαίος οργανισμός, χτίζοντας έναν ζωντανό, πολύχρωμο καμβά που ταιριάζει απόλυτα με το σαξοφωνο. Ο δίσκος επιβεβαιώνει πως ο Κασέτας παραμένει στην πρώτη γραμμή της σύγχρονης ελληνικής jazz, συνεχίζοντας μια πορεία που δείχνει ακόμη να έχει μέλλον.

The Soul Peanuts

Μια συνθεση του Diz που την ακούμε και στο εκπληκτικό "Jazz Αt Massey Hall" ειναι ξεκάθαρα η επιρροή για το όνομα τους και για το πρώτο κομμάτι, με τα λόγια να ακούγονται σχεδόν ίδια. Αυτό βεβαια έχει την λέξη Salt στην αρχή. Αρα.. λογοπαίγνιο.. μπαγάσικο. Ο δίσκος έχει ένα ζεστό, παιχνιδιάρικο και απόλυτα groovy κράμα soul-jazz, funk και boogaloo. Το organ trio των Ραφαήλ Μελετέα, Έρικ Παναγόπουλου και Γιάννη Παπαδούλη αναπτύσσει έναν ήχο γεμάτο κίνηση, με hammond που στροβιλίζεται, κιθάρα που «τραγουδά» και ντραμς που κρατούν ακαταμάχητο ρυθμό, ή να το πω καλύτερα, παλμό. Ηχογραφημένο σε πολλά διαφορετικά σημεία, το άλμπουμ αποπνέει DIY φρεσκάδα αλλά και επαγγελματική συνοχή, αποκαλύπτοντας μια μπάντα που τιμά τα κλασικά organ trios τύπου Jimmy Smith ενώ μεταφέρει το πνεύμα αυτό στη σημερινή αθηναϊκή σκηνή. Είναι ακραία ευχάριστο.

The City Trio

Οι The City Trio στο ομώνυμο άλμπουμ τους για τη Jazz Breeze παρουσιάζουν ένα κομψό, αέρινο πορτρέτο της σύγχρονης αθηναϊκής jazz, με τον George Micros στο πιάνο να λειτουργεί σαν τον κεντρικό διαμορφωτή του ύφους τους. Το τρίο κινείται με λεπτότητα, σε έναν ήχο που ισορροπεί ανάμεσα στη λυρική cool jazz και στις πιο κινηματογραφικές, νυχτερινές υφές, με μελωδικές γραμμές που θυμίζουν στιγμές από Bill Evans φυσικά, αλλά και την πιο αφαιρετική, φωτεινή πλευρά της ευρωπαϊκής σχολής. Τα κομμάτια χτίζονται με καθαρότητα, χωρίς υπερβολές με πιάνο που αφηγείται, μπάσο που αναπνέει πλατιά και τύμπανα που περπατούν ήσυχα αλλά αποφασιστικά. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που γλιστρά απαλά, σαν βραδινός περίπατος σε μια ήρεμη πόλη. Είναι ξεκάθαρα μια όμορφη, συνεκτική πρώτη δήλωση ταυτότητας για το σχήμα αυτό.

Petros Klampanis

Αν πούμε ότι ο Πέτρος Κλαμπάνης είναι ο Έλληνας Avishai Cohen θα το εννοούμε με την καλύτερη δυνατή πρόθεση και χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε την προσωπικότητα που ο ίδιος φέρνει ως κατάθεση στη μουσική του. Είναι όμως και ο καλύτερος τρόπος να περιγράψουμε τη μουσική του πορεία, που με κάθε δίσκο γίνεται όλο και πιο ισχυρή. Το "Latent Info" έρχεται να συνεχίσει το ποιοτικό σερί του ριζωμένου στην παράδοση "Tora Collective". Παρότι το ελληνικό στοιχείο δεν είναι αντίστοιχα προωθημένο, σαφέστατα ο Κλαμπάνης όχι μόνο δεν απαρνείται αλλά ενστερνίζεται τη μουσική της καταγωγής του και αυτό, μαζί με την μελωδικότητα των μπασογραμμών του, τις όμορφες συνθέσεις και τους αξιόλογους συνεργάτες στο trio του, μας δίνει ένα δίσκο διαμάντι, όχι μόνο για την ελληνική jazz.

Τσέκαρε και τα: Los Tre - "Taha Mu", Vangelis Vrachnos - "Astrografia", Circa19 + Savina Yannatou - "Flickering", Tereza Catarov (Bereris, Ziarkas, Stylianides) - "Koren", Maria Manousaki - "Behind Closed Doors", Yako Trio - "Woven", Reprise Quartet - "Cycles", Paraskevas Kitsos - "New Faith"

Mac Miller

Έχουν συμπληρωθεί ήδη επτά χρόνια από τον πρόωρο θάνατο του Mac Miller, το όνομα του όμως, αντί να ξεχνιέται, μοιάζει να παραμένει το ίδιο επίκαιρο. Μία από τις αιτίες είναι πως, όπως προκύπτει και από την δεύτερη μετά θάνατον κυκλοφορία του με τίτλο "Baloonerism", ο Mac Miller φαίνεται ότι ήταν πιο πολυτάλαντος απ’ όσο είχε αρχικά φανεί. Η συγκεκριμένη δουλειά ηχογραφήθηκε το 2014 και προφανώς έμεινε στο συρτάρι ως πολύ jazz και soul για τα τότε δεδομένα του, στο σήμερα όμως αποκαλύπτεται σαν εξαιρετική jazz rap. Το βαριεστημένο αλλά αλήτικο flow του μπλέκεται με μια σειρά από όμορφες ιδέες κι ενορχηστρώσεις, χτίζοντας ένα εκκεντρικό contrast ανάμεσα σε old school μουσικές και τους στίχους που συνήθως σχετίζονται με ναρκωτικά και κατάθλιψη. Συνολικά, το άλμπουμ είναι εξαιρετικό και σε κάνει να σκέφτεσαι πως το παλικάρι είχε πολλά να δώσει.

De La Soul

Το "Cabin Ιn Τhe Sky" των De La Soul είναι ένας από τους πιο απροσδόκητα ταιριαστούς δίσκους στη φετινή jazz ανασκόπηση, γιατί παρότι προέρχεται από έναν θρυλικό hip-hop πυρήνα, λειτουργεί σαν γέφυρα ανάμεσα στη μαύρη μουσική παράδοση και στη σύγχρονη αυτοσχεδιαστική αισθητική. Το άλμπουμ απλώνει την παραγωγή του σε ζεστά, οργανικά grooves, soul-jazz χορδές, live drums και μ’ έναν τρόπο θυμίζει τον τρόπο που η alternative jazz κινείται σήμερα. Είναι μουσική ρυθμικά ανοιχτή, ενορχηστρωτικά ευέλικτη και βαθιά συναισθηματική. Οι De La Soul αρκετά χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο παραδίδουν κάτι που μοιάζει με session μουσικών σε στούντιο, με beats που αναπνέουν, λεπτομέρειες που θυμίζουν Blue Note 90s revival και μια διάθεση που συνομιλεί άνετα με Makaya και την ευρύτερη hybrid σκηνή.

McKinley Dixon

Για όσους παρακολουθείτε διεθνή μουσικά site, θα έχετε αντιληφθεί ότι το πέμπτο άλμπουμ του McKinley Dixon συγκαταλέγεται στα πιο high-scoring άλμπουμ της χρονιάς. Και δικαίως: Είναι! Μην αφήσεις τον Τύπο όμως να σε πείσει ότι το "Magic, Alive!" είναι απλώς ένα hip-hop άλμπουμ. Στα 35 λεπτά του δεν υπάρχει ούτε ένα δανεισμένο sample κι ότι ακούς είναι original μουσική, γραμμένη και παιγμένη από μια κανονικότατη jazz μπάντα. Και τι τραγούδια! Συνθέσεις όπως τα "Recitatif" ή "We’re Outside, Rejoice!" είναι μικρά διαμάντια που υπογραμμίζουν περαιτέρω το όμορφο concept του άλμπουμ περί φιλίας και παιδικότητας. Κάπως έτσι, ο McKinley Dixon μας παραδίδει ένα jazz rap άλμπουμ με ορίζοντα δεκαετίας για το ιδίωμα και καταγράφει το πρώτο του κανονικό αριστουργημα, ακριβώς την στιγμή που συμπληρώνει τα 30 του χρόνια. Θα περάσουμε καλά με αυτόν τον τύπο!

Freddie Gibbs & The Alchemist

Το "Alfredo 2" του Freddie Gibbs σε παραγωγή του The Alchemist συνεχίζει την αψεγάδιαστη συνεργασία που ξεκίνησε με το πρώτο "Alfredo". Αν και ριζικά hip‑hop, τα ρυθμικά patterns, οι sampling τεχνικές και οι ατμοσφαιρικές jazz ιδέες δίνουν στο άλμπουμ μια γέφυρα προς την jazz αισθητική. Μπορεί ρε παιδί μου να ακουστεί από φίλους της τζαζ. Ο Alchemist χρησιμοποιεί πιο προς τα ‘κει ήχους, πνευστά και κιθάρες με τρόπο που θυμίζει σύγχρονες jazz‑rap και nu‑jazz προσέγγισεις, ενώ οι στίχοι του Gibbs διατηρούν έντονη αφηγηματική και αυτοβιογραφική αμεσότητα. Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο που, χωρίς να είναι παραδοσιακή jazz, ενσωματώνει jazz στοιχεία στη σύγχρονη urban μουσική, καθιστώντας το πανέμορφο.

Ambrose Akinmusire

Το "Honey From A Winter Stone" κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο και έβαλε τον πήχη ψηλά για την jazz όλης της χρονιάς. Ο τρομπετίστας Ambrose Akinmusire έχει ήδη ξεχωρίσει ως ένας μουσικός που υπερβαίνει τα genres, εδω όμως υφαίνει ένα πραγματικά εντυπωσιακό σκηνικό. Το άλμπουμ βασίζεται σε τρεις πυλώνες: την post bop, την contemporary neoclassical (με την συμμετοχή του φανταστικού Mivos Quartet) και την hip-hop (με τον έξοχο Kokayi). Το αποτέλεσμα είναι συχνά εντυπωσιακό - όπως για παράδειγμα στο αριστουργηματικό 15λεπτο "Muffled Screams" - αν και όντας μια δουλειά 75 λεπτών χάνει σε στιγμές την συνάφεια του. Ακόμα κι έτσι όμως, πρόκειται για μια εντυπωσιακή δουλειά και δεν προξενεί καμία εντύπωση πως το άλμπουμ διεκδίκησε μπολίκα βραβεία, ανάμεσα τους και το Grammy καλύτερου jazz δίσκου.

Check also: Larry June & 2 Chainz & The Alchemist - "Life Is Beautiful", Damon Locks - "List of Demands", Emma-Jean Thackray - "Weirdo", Saba & No I.D. - "From The Private Collection", LAUSSE THE CAT - "The Mocking Stars"

Cécile McLorin Salvant

Στο "Oh Snap", η Cécile McLorin Salvant επιβεβαιώνει γιατί θεωρείται από τις πιο εκφραστικές φωνές της σύγχρονης jazz. Η τεχνική της είναι άψογη, με ακρίβεια στην άρθρωση και έλεγχο της φράσης, ενώ η ερμηνεία της φέρει ένταση και χιούμορ. Κάθε κομμάτι είναι μικροαφήγηση, με στοιχεία swing, blues και cabaret, συνδεδεμένα με μια σύγχρονη αίσθηση πειραματισμού. Η φωνή της λειτουργεί όχι μόνο ως μελωδικό όργανο αλλά και ως αφηγητής, μεταφέροντας συγκίνηση και χαρακτήρα. Το άλμπουμ αναδεικνύει τον διαρκή διάλογο της φωνής με την παράδοση της jazz, ενώ ανοίγει δρόμους για νέες εκφραστικές αρτιστικ προσεγγίσεις.

Mon Laferte

"Femme Fatale" η Mon Laferte καθώς φέρνει την ένταση της θεατρικής ερμηνείας στο προσκήνιο της jazz σκηνής. Η φωνή της είναι δραματική, με soul‑περικείμενες νότες και εκφραστικά ξεσπάσματα που θυμίζουν τις μεγάλες jazz τραγουδίστριες. Ο τρόπος που εναλλάσσει λεπτεπίλεπτες φράσεις με δυναμικές κορυφώσεις δημιουργεί μια αίσθηση ιστορίας και προσωπικής αφήγησης. Παρά τη ριζικά pop/latin προέλευσή της, η ενορχήστρωση και οι φωνητικές της επιλογές συνδέουν το άλμπουμ με jazz αισθητική, κάνοντας το παράδειγμα για τη διασταύρωση φωνής και jazz πειραματισμού στον 21ο αιώνα. Απαλό και απολαυστικό.

Enji

Το "Sonor" της Enji χρησιμοποιεί τη φωνή ως καθαρό εργαλείο πειραματισμού. Χωρίς να ακολουθεί παραδοσιακή μελωδική δομή, η ερμηνεία της δημιουργεί ατμοσφαιρικές υφές, στρώματα και σχεδόν ηλεκτρονικά εφέ με ανθρώπινη προέλευση. Από το λαιμό. Η jazz διάσταση εμφανίζεται στον τρόπο που οι φράσεις και οι παύσεις αναπλάθουν το χώρο, θυμίζοντας free jazz πειραματισμό και αυτοσχεδιασμό. Η Enji μετατρέπει τη φωνή σε όργανο και συνθετικό στοιχείο ταυτόχρονα, κάνοντας το "Sonor" ένα τολμηρό δείγμα σύγχρονης jazz αισθητικής, όπου η φωνή οδηγεί τη σύνθεση και καθορίζει τη δομή, χωρίς να περιορίζεται σε παραδοσιακές φόρμες. Ανεπανάληπτο.

Eliana Glass

Το "E" ισορροπεί ανάμεσα στη jazz και τη σύγχρονη μελωδικότητα της pop. Η φωνή της είναι ζεστή, εκφραστική και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικη, με αβίαστη ικανότητα να εναλλάσσει ευαίσθητες νότες με δυναμικές κορυφώσεις. Οι συνθέσεις υποστηρίζουν τη φωνή με μικρά σε καθε κομμάτι jazz σχήματα, πνευστά και κιθάρες, δημιουργώντας σκοτεινή ατμόσφαιρα. Η Glass αξιοποιεί την jazz παράδοση χωρίς να περιορίζεται σε αυτήν, φέρνοντας τη φωνή σε πρώτο πλάνο ως κύριο μέσο έκφρασης. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ που τιμά την τεχνική, την ελευθερία και τον προσωπικό χαρακτήρα της φωνής, συνδέοντας το σύγχρονο ήχο ενός τραγουδοποιού.

Hyldon & Adrian Younge

Στο "Jazz Is Dead 023" η φωνή γίνεται μέρος μιας πολυδιάστατης σύνθεσης, ενταγμένη σε groove‑based ενορχηστρώσεις και ρετρό αισθητική. Οι Hyldon & Adrian Younge τιμούν την τραγουδιστική παράδοση της jazz, χρησιμοποιώντας φωνητικά σαν μελωδικό και ρυθμικό στοιχείο ταυτόχρονα. Η ερμηνεία τους συνδυάζει soul και funk επιρροές, με έντονη εκφραστικότητα. Η παραγωγή αναδεικνύει τη φωνή μέσα σε πλούσια ορχήστρα, δημιουργώντας σύνθεση που ακούγεται κλασική αλλά είναι σύγχρονη. Το άλμπουμ είναι παράδειγμα για το πώς η φωνή μπορεί να συνδεθεί με μια jazz παράδοση, groove και πειραματισμό, που νόμιζες δεν θα ταιριάζει, διατηρώντας ζωντανό το ενδιαφέρον του ακροατή.

Check also: Brittany Davis - "Black Thunder", Lea Maria Fries - "Cleo", Roxana Amed - "Todos Los Fuegos"

Makaya McCraven @ Gazarte, 22/11/25

Ο Makaya McCraven με το τρίο του μετέτρεψε το Gazarte σε εργαστήριο ζωντανού sampling. Τα κομμάτια όπως το "Away" και το "Sweet Stuff" έπλεκαν αυτοσχεδιασμό, πολυεπίπεδους ήχους και ρυθμικά μοτίβα, ενώ η αλληλεπίδραση με το κοινό δημιούργησε μια εμπειρία όπου η μουσική γινόταν φυσική, ζωντανή και διαρκώς εξελισσόμενη.

Mulatu Astatke @ CT Theater, 25/11/25

Ο πατέρας της ethio-jazz στα 81 του έδειξε πως η μουσική του δεν είναι απλώς εκτέλεση, αλλά παρουσίαση ιστορίας. Με τη μπάντα σε απόλυτη σύμπνοια, τα βιμπράφωνα και τα κρουστά δημιούργησαν τελετουργική ατμόσφαιρα. Από το "Yèkèrmo Sèw" στο "Mulatu", η κάθε νότα μετέφερε ενέργεια, γνώση και μια γλυκόπικρη νοσταλγία που μάγεψε το κοινό.

Luke Stewart @ Ρομάντσο, 19/02/25

Το Luke Stewart Silt Trio, με Gerald Cleaver και Brian Settles, ξεδίπλωσε spiritual jazz, ακατέργαστη ενέργεια και αυτοσχεδιασμούς, προσφέροντας στο κοινό μια έντονη, μαγευτική μουσική εμπειρία που όσοι την έζησαν δεν θα την ξεχάσουν.

Billy Cobham @ Gazarte, 20/11/25

Ο θρυλικός drummer έδειξε γιατί το fusion είναι στο DNA του. Από το "Times Of My Life" στο "Red Baron", κάθε χτύπημα είχε βάθος, ακρίβεια και φυσικότητα. Η μπάντα έπαιζε σαν ενιαίο σώμα και τα solos του Cobham ήταν ιερά, υποβλητικά και γεμάτα ενέργεια, αποδεικνύοντας πως η ηλικία και η μαγκούρα δεν περιορίζει την έκρηξη και τη μουσική αρτιότητα.

Fire! @ Gazarte, 26/09/25

Το θρυλικό τρίο από τη Σουηδία γέμισε το χώρο με ένταση, αυτοσχεδιασμό και ωμή ενέργεια. Ο Mats Gustafsson στα πνευστά, ο Johan Berthling στο μπάσο και ο Andreas Werliin στα τύμπανα έπλασαν ένα συνεχές κύμα free jazz, ψυχεδελικού rock και drone, με κορυφώσεις και σιωπές που έκαναν το κοινό να βιώνει τη μουσική σωματικά, σχεδόν μεταφυσικά.

Είδαμε και τους: SunRa Orchestra και πετάξαμε στον ουρανό, τον Amaro Freitas σε παρειστικη αλλά φανταστική φάση, την Arooj Aftab στην λυρική του ΙΣΝ και τα αυτιά μας μαγεύτηκαν, τους Svante Söderqvist Trio, Norman & Corrie και φυσικά τους EABS που μας έμειναν απο το AthensJazz, τον πολύ Adrian Younge που πραγματικά μας πήγε αλλού και φυσικά τον αρχοντα, τον γίγαντα Kamasi Washington στο Γαλάτσι με μικρότερη ορχήστρα από το απαιτούμενο, αλλά με απίθανα κομμάτια και ενεργεια.

Mulatu Astatke

Ο Mulatu αξίζει μια απαραίτητη και ειδική μνεία εδώ γιατί απλώς δεν γίνεται να αγνοήσεις το "Mulatu Plays Mulatu" το οποίο λειτουργεί σαν μια φανταστική ματιά πίσω σε έξι δεκαετίες μουσικής. Δεν είναι ο νέος δίσκος που θα μπει στα κορυφαία (αν και μαλλον είναι μέσα στα καλύτερα) ουτε μια φετινή (σε συνθέσεις) κυκλοφορία που θα δεσπόζει σε μια πεντάδα της φετινής μας ανασκόπησης. Αλλά επαναφέρει τον ήχο του και ντύνει ξανά παλιές μελωδίες, τις ανανεώνει με νέες ενορχηστρώσεις και αυτοσχεδιασμούς που αντικατοπτρίζουν το πώς νιώθει σήμερα. Στα 81 του, ο δημιουργός της ethio-jazz δεν προσπαθεί ούτε να αλλάξει ρότα ούτε να αναπαράγει το παρελθόν, απλώς το ξαναφωτίζει με την ωριμότητα και τη ζωντάνια του τώρα. Είναι ένας θρύλος που συνεχίζει να ταξιδεύει τον κόσμο, ένας θρύλος που εξακολουθεί να θυμίζει γιατί η μουσική του παραμένει διαχρονική. O δίσκος ειναι must have!