Satan

Σπουδαίο υπόδειγμα μπάντας. Οι Satan, πραγματικά, θα έπρεπε να αποτελούν παράδειγμα για το πώς μια παλιά, σχεδόν ξεχασμένη μπάντα, εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη δεύτερη ευκαιρία που της παρουσιάζεται, αφού οι Βρετανοί heavy metallers αποτελούν υπόδειγμα συνέπειας και δημιουργικής ποιότητας από τη στιγμή που επανενώθηκαν. Αειθαλείς, δημιουργικοί και σχεδόν ασταμάτητοι, συνεχίζουν να δισκογραφούν και να περιοδεύουν, αλλά κυρίως έχουν πραγματικούς λόγους να το κάνουν αυτό, αφού η έμπνευση υπάρχει, το κοινό τους μεγαλώνει και τα πάντα βαίνουν καλώς - τα πάντα, είπαμε;

Τολμώ να ομολογήσω πως ο επερχόμενος δίσκος της μπάντας, κι έβδομος συνολικά στην πορεία τους, με βρήκε προβληματισμένο στις πρώτες ακροάσεις, περισσότερο από ποτέ. Ο λόγος, ξεκάθαρος. Το δημιουργικό μη - μοτίβο της μπάντας που την ωθεί σε κάθε επόμενο δίσκο να παρουσιάζεται ολοένα και πιο στρυφνή συνθετικά, με απαιτητικές συνθέσεις που απαιτούν προσοχή, με «περίεργες» φωνητικές γραμμές και, τελικά, με τραγούδια που δεν σου μένουν κατευθείαν. Διόλου πρόβλημα υπό άλλες συνθήκες, κάπως προβληματικό από τη στιγμή που μιλάμε για heavy metal, ένα είδος που θέλει το hook του για να πιάσει τον εκάστοτε ακροατή και να τον κρατήσει.

Αλίμονο, δεν άρχισαν στα «γεράματα» οι Satan να παίζουν prog - όσο και αν το προσπαθεί σιγά - σιγά ο Russ Tippins και οι σχετικές επιρροές του. Αλλά αυτή η συνεχώς αυξανόμενη τάση (ήδη διαφαινόμενη έντονα στο "Earth Infernal") για πιο στρυφνές δομές, πιο κυκλοθυμικές συνθέσεις, πιο «δύσκολα» θέματα, φτάνει στο αποκορύφωμα της στο "Songs In Crimson", δίνοντας το πιο απαιτητικό σε ακροάσεις δίσκο των Βρετανών. Με τα άμεσα πιασάρικα refrains να απουσιάζουν και τα τραγούδια να αναπτύσσουν πολλαπλές ιδέες που θα μπορούσαν από μόνες τους να υποστηρίξουν την ύπαρξη τους, το υλικό του δίσκου είναι 100% αντιπροσωπευτικό του ήχου της μπάντας, αλλά παρουσιάζοντας και μια πρόοδο που το διαφοροποιεί από τους προκατόχους του.

Αμφιταλαντευόμενος αρκετά για την τελική ετυμηγορία, θαρρώ πως το "Songs In Crimson" δεν υπολείπεται στο ελάχιστο των προκατόχων του, αλλά παρουσιάζει το πιο δύσκολα προσβάσιμο δημιουργικό πρόσωπο της μπάντας. Χρειάζεται και απαιτεί ακροάσεις, αλλά εν τέλει ανταμείβει, επιτυγχάνοντας στο έπακρο το στόχο των ίδιων για ένα διαφορετικό άλμπουμ με κοινές συνισταμένες ως προς τον πυρήνα του ήχου τους. Άλλωστε, με επί μέρους στοιχεία που ελάχιστες μπάντες του είδους μπορούν να παρουσιάζουν με τέτοια συνέπεια (βλ. κιθαριστικά θέματα - το δίδυμο των Tippins και Ramsey παίζει να είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω και λίγοι γνωρίζουν), οι Satan είναι το κλασικό heavy metal όπως θα έπρεπε να είναι - συναρπαστικό, εξελισσόμενο, αειθαλές, αιώνιο.