Ανασκόπηση 2024: Progressive Rock & Metal

Η αστροπύλη του 2024 κλείνει. Επιβιβαστείτε και δέστε τις ζώνες σας...

 Ρίχνοντας μια ματιά στις περίπου 10.000 λέξεις (όχι μέρες) που ακολουθούν, για μια ακόμα χρονιά βρίσκω την ανασκόπηση των όσων έλαβαν χώρα στον progressive rock και metal χώρο ίσως την πιο συναρπαστική. Διότι, μοιάζει σα να μη βγάζει κανένα νόημα και ταυτόχρονα να βγάζει απόλυτο νόημα…

Αυτή ακριβώς είναι η πεμπτουσία του prog, καθώς οι μουσικές που εμπίπτουν σε αυτό το είδος ενώνονται περισσότερο μέσα από το ελεύθερο πνεύμα και το state of mind των μουσικών, παρά από κάποια ηχητική, υφολογική ή ακόμα και στυλιστική συνάφεια.

Εμείς, ως συνήθως, συλλέξαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε, τα ταξινομήσαμε, και τα βάλαμε σε κατηγορίες μπας και μπει κάποια τάξη και υπάρξει κάποια ροή, πάντα προσαρμοζόμενοι στο πως εξελίσσεται το ίδιο το Prog ως ιδίωμα.

Το πιο prog νέο της χρονιάς
«Beat it!» Αν μπορείτε!

Οι Adrian Belew, Tony Levin, Danny Carey, Steve Vai συγκροτούν μια νέα μπάντα, η οποία θα περιοδεύει παίζοντας τραγούδια των King Crimson! Συγκεκριμένα, για να αποδίδουν ζωντανά τραγούδια από την 80s περίοδο της, και συγκεκριμένα από άλμπουμ όπως το "Discipline", το "Beat" και το "Three Of A Perfect Pair"! Ξέρω, κρίμα που δεν θα παίζουν το "Epitaph" ή κάτι από το πρώτο άλμπουμ… Στα σοβαρά τώρα, αν δεν είναι αυτό μια prog ονείρωξη, τότε τι είναι; Επίσης, να ενημερώσω όποιον ξεκίνησε να διαβάζει αυτή την ανασκόπηση πως αν έχει άγνωστες λέξεις ή ονόματα στο παραπάνω κείμενο, μένει μετεξεταστέος από τώρα! Και έχει μπροστά του πολλή μελέτη!

What a pleasant nightmare!
Εμ πως; Δεν θα σας λέγαμε για τους Dream Theater;

Φαντάζομαι οι περισσότεροι ξέρουν την διαχρονική σχέση λατρείας που έχουμε πολλά μέλη της ομάδα αυτού του site με τους Dream Theater. Πέρσι, το κεντρικό νέο της prog ανασκόπησης ήταν η επιστροφή του Mike Portnoy σπίτι του και φέτος είχαμε τους πρώτους καρπούς του γεγονότος αυτού να απολαύσουμε!

Πρώτα, σε δημιουργικό επίπεδο, η μπάντα έγραψε, ηχογράφησε και ολοκλήρωσε το νέο της άλμπουμ, "Parasomnia" το οποίο θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 2025, οπότε θα ασχοληθούμε εκτενώς με αυτό στην επόμενη ανασκόπηση (θα μπορούσαμε και σε αυτή, αλλά δεν το λέμε). Προς το παρόν, στην δημοσιότητα έχουν δοθεί τα "Night Terror" και "A Broken Man" της επερχόμενης δουλειάς, ενθουσιάζοντας την πλειονότητα των οπαδών τους (όχι όλων βέβαια, για τους Theater μιλάμε). Με εμφανή εστίαση στο δίπολο Petrucci/Portnoy, με heavy ήχο και σκοτεινό χαρακτήρα, το νέο concept άλμπουμ των ηγετών του progressive metal αναμένεται να μας απασχολήσει για πολύ καιρό. Σίγουρα μέχρι να τους δούμε το καλοκαίρι στα μέρη μας…

Παράλληλα, είχαμε και την επιστροφή του κλασσικού lineup επί σκηνής, η οποία ήταν ακόμα πιο μαγική. Εμείς ταξιδέψαμε για δυο back to back βραδιές σε Μιλάνο και Ρώμη και φύγαμε εκστασιασμένοι από τα γεμάτα τρίωρα σόου που παρακολουθήσαμε και ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε συντομότερο δυνατό.

Η θριαμβευτική επιστροφή πήρε σάρκα και οστά το 2024 και αναμένεται συνέχεια το 2025.

Οι (πολύ) παλιές καραβάνες του prog
Αν ήσασταν εκεί όταν έβγαζαν τις πρώτες δουλειές τους, να προσέχετε την υγεία σας!

David Gilmour - Luck And Strange

Από μόνη της η φράση «κιθαρίστας και τραγουδιστής των Pink Floyd» διαθέτει ένα ειδικό βάρος όμοιο του οποίου μπορούμε να συναντήσουμε σε ελάχιστες άλλες περιπτώσεις στη μουσική. Ο Gilmour δεν εκφράζεται πια συχνά καλλιτεχνικά και όποτε το κάνει, αυτό αποτελεί είδηση. Μετά από 9 χρόνια ξανάβγαλε φέτος studio δίσκο και περιόδευσε. Το "Luck And Strange" λίγα πράγματα μπορεί να προσθέσει στη δυσθεώρητη παρακαταθήκη του δημιουργού του, καταφέρνει όμως να σωρεύσει κι αυτό κάποια ακόμα λιθαράκια όπως το ομότιτλο κομμάτι, το "Scattered" ή το "Yes, I Have Ghosts". Αλλά, μόνο και μόνο που παίζει ακόμα ο Gilmour, αρκεί.

Steve Hackett - The Circus And The Nightwhale

Ζούμε ακόμη σε μία περίοδο που οι μεγάλοι καλλιτέχνες του πρόσφατου παρελθόντος, εκείνοι που έθεσαν πολλά απ’ τα θεμέλια της μουσικής που ακούμε, εξακολουθούν να ζουν και να δημιουργούν. Ο Steve Hackett δεν ανήκει απλά σ’ αυτή την κατηγορία, αλλά πηγαίνει παραπέρα, ως διαρκώς ανήσυχο δημιουργικό πνεύμα που δεν επαναπαύεται αλλά εξακολουθεί να προκαλεί καλλιτεχνικά τον εαυτό του. Μετά από νέες δισκγραφικές κορυφές, και ξεστρατήματα πειραματισμού, ο Μέγας Διδάσκαλος της progressive rock μουσικής επέστρεψε με έναν απολαυστικό δίσκο, γεμάτο τσιρκολάνικα χρώματα, αλλά και τον βαθύ μυστικισμό της νύχτας και της θάλασσας, για να δείξει πώς γράφεις ένα concept album που περνάει στα όρια του autofiction.

Kaipa - Sommargryningsljus

50 χρόνια στο κουρμπέτι έκλεισαν οι Kapia. Το 1973 τους έφτιαξε ο Hans Ludin, από το 1975 δισκογραφούν κι ακόμα το λέει η καρδούλα του, κυκλοφορώντας το 16ο στούντιο άλμπουμ τους. Το οποίο για ευνόητους λόγους θα το λέμε «16ο άλμπουμ» κι όχι με τον τίτλο που του έδωσαν. Παρόλο που η όλη προσέγγιση είναι φουλ «παλιακή» (μουσική από παππούδες για παππούδες θα έλεγε κανείς) ο ήχος του άλμπουμ είναι κάπως εκσυγχρονισμένος κι αυτό λειτουργεί θετικά. Διότι, η αλήθεια είναι πως παρά τα πολλά αναχρονιστικά στοιχεία του, τα παιξίματα είναι καλά και περιλαμβάνει κάμποσα όμορφα σημεία στα (σιγά μην ήταν λιγότερα από) 80 λεπτά του.

Mandoki Soulmates - A Memory Of Our Future

Αν κι ο Leslie Mandoki είναι πάρα πολλά χρόνια στα μουσικά δρώμενα και έχει συνδέσει το όνομά του με τεράστια ονόματα του rock χώρου, συστήθηκε στο prog κοινό ευρέως με το προ 3ετίας "Utopia For Realists: Hungarian Pictures". Τότε βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε θέματα του Bela Bartok, μετατρέποντάς τα σε εντυπωσιακές prog σουίτες, αλλά αυτή τη φορά στηρίζεται αποκλειστικά δικές του συνθέσεις, κινούμενος στο αναμενόμενα «αναγεννησιακό» progressive rock στυλ, με κάμποση από jazz. Μάλιστα, ηχογράφησε το "A Memory Of Our Future" με τελείως αναλογικά μέσα για να κυκλοφορήσει σωστά σε βινύλιο, ενώ φυσικά κι έχει μέσα στοιχεία όπως το φλάουτο του Ian Anderson, την ακουστική κιθάρα του Al Di Meola ή τα drums του Simon Phillips να το ομορφαίνουν. Σε σημεία η μουσική είναι πραγματικά υπέροχη, αλλά εν τέλει μπορεί να κερδίσει έναν (prog) ακροατή περισσότερο λόγω αυτών των σημείων, παρά των συνθέσεων συνολικά.

The Tangent - To Follow Polaris

Καμμία φορά όταν βασίζεσαι σε session μουσικούς αντί για κανονικό συγκρότημα, μπορεί να βρεθείς στη θέση να έχεις υλικό και όρεξη να ηχογραφήσεις έναν δίσκο αλλά όχι τους συνεργάτες να το κάνεις. Κανένα πρόβλημα από ό,τι φαίνεται για τον Andy Tillison, αφού όταν βρέθηκε σε παρόμοια κατάσταση απλά έπαιξε όλα τα όργανα μόνος του (εξού και η προσθήκη του for one στο όνομα). Δεν ξέρω αν είναι ανησυχητικό ή εντυπωσιακό το γεγονός ότι αυτό ουδόλως επηρεάζει το αποτέλεσμα που ακούγεται 100% σαν δίσκος των Tangent αποδεικνύοντας πως τελικά τη σφραγίδα στη μουσική βάζει πάντα ο ηγέτης τους. Από την άλλη βέβαια όσο ίδιο και να ακούγεται σε επίπεδο προσωπικότητας, τόσο κοινότοπο είναι μουσικά, χωρίς ποιοτικές κορυφές. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ήταν όντως προτιμότερη μία έγκαιρη αλλά μέτρια (όχι κακή) δουλειά φτιαγμένη από έναν μοναχικό δημιουργό σε σχέση με μία αργοπορημένη αλλά ομαδική που θα δημιουργούσε ποιότητα μέσα από την ποικιλία χαρακτήρων και προσεγγίσεων. Ίσως ο επόμενος δίσκος μας δώσει απάντηση.

Check Also: Γλυκιά η εκδίκηση του Jon Anderson αφού χρόνια μετά την πρόσληψη ενός τραγουδιστή από τους Yes που ανήκε σε ένα tribute συγκρότημά τους, αυτός κάνει σχεδόν το αντίστροφο με τους Band Geeks, ένα συγκρότημα φτιαγμένο από τον φοβερό Richie Castellano που διασκεύαζε online τραγούδια τους. Μετά από έναν χρόνο περιοδείας με κλασικές επιλογές των Yes, ηχογραφούν νέο υλικό που ακούγεται ακριβώς όπως το περιμένετε και αυτό εν τέλει, δεν είναι κακό.

Βγήκε κάνα αξιόλογο progressive rock δισκάκι το 2024; (part 1)
«Αμέ!» (πάρτε μια 5αδα)

Azure - Fym

Ένα τρομερό, θεματικό, progressive rock άλμπουμ που ξεκινάει από τις 70’s καταβολές του και τις φέρνει στο σήμερα περνώντας από γνώριμα ή μη φίλτρα. Οι επιρροές από Haken και Coheed And Cambria μέχρι Thank You Scientist μπαίνουν σε μια δομή και κλιμάκωση που είναι ιδιαίτερα δύσκολο να την ακολουθήσει ο τυχαίος περαστικός αλλά πραγματικά ανταποδοτική για αυτόν που θα του δώσει το χρόνο και την προσοχή που ζητάει. Δεν είναι δίσκος για λίγες ή επιπόλαιες ακροάσεις και δε θα τον αντιληφθεί ολοκληρωμένα κανείς αν δεν το συνδέσει με το concept, αλλά τα πολλά διαφορετικά πρόσωπα που παρουσιάζει είναι δεμένα υπέροχα σε ένα από τα ωραιότερα φετινά παραμύθια.

Neal Morse And The Resonance - No Hill For A Climber

Από τις τρεις φετινές δουλειές του Neal Morse αυτή είναι που στρέφεται περισσότερο προς την prog πλευρά του. Δύο πολύ μεγάλες συνθέσεις με τη δομή και την πολυεπίπεδη ανάπτυξη που συνηθίζει στα πιο προοδευτικά του έργα, με περάσματα εντυπωσιακά τόσο τεχνικά όσο και συνθετικά. Οι μελωδίες, η μεταδοτικότητα που βγάζουν οι ερμηνείες και οι φωνητικές του γραμμές θυμίζουν έναν δάσκαλο με αγάπη για τα παιδιά γύρω του αλλά και το καλλιτεχνικό αντικείμενο που με μεράκι διδάσκει. Το "Thief" από τα υπόλοιπα τρία, πιο μικρά και πιο βάτα κομμάτια, είναι αυτό που ξεχωρίζει με τη διαφορετικότητα της soundtrack jazz, μπολιασμένης με Floydικές αναφορές, αισθητικής του. Αν πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στις, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, φετινές δουλειές του νομίζω ότι θα καταλήξουμε τελικά εδώ, μάλλον.

Big Big Train - The Likes Of Us

Οι Big Big Train έχοντας να αντιμετωπίσουν την απώλεια του David Longdon επιλέγουν να συνεχίσουν, διατηρώντας τα στοιχεία που τους προσδιορίζουν από την αρχαία prog μουσική σκηνή της Βρετανίας, των Genesis και των Yes περασμένα στο σήμερα με έναν ήχο που δεν ακούγεται σε καμία περίπτωση απαρχαιωμένος. Η προσθήκη του Alberto Bravin στα φωνητικά είναι επιτυχημένη κυρίως, αλλά όχι μόνο, από τη σκοπιά οτι δε δημιουργεί συνειρμούς και συγκρίσεις με τον εκλιπόντα. Το άλμπουμ στηρίζεται από τη μία στις ωραίες μελωδίες που άλλοτε μεταφέρονται από τα πλήκτρα, άλλοτε από την κιθάρα, το βιολί ή τη φωνή, και στην αχαλίνωτη ανάπτυξη με όχημα το τεχνικό υπόβαθρο των μουσικών από την άλλη. Μεγάλες συνθέσεις που καταφέρνουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον χωρίς να γίνονται κουραστικές, σε έναν prog rock δίσκο όπως ήταν το prog rock πολύ παλιά, αλλά αν γράφονταν στο σήμερα.

Plantoid - Terrapath

Για αρκετό κόσμο φέτος αυτός ο δίσκος ήταν η καλύτερη prog rock κυκλοφορία της χρονιάς και η μεγάλη έκπληξη δεν είναι τόσο ότι είναι ντεμπούτο όσο ότι είναι αγγλικό. Μην κοιτάτε τη Σκανδιναβία, είχε καιρό να βγει ένα βρετανικό συγκρότημα τόσο ποιοτικό, τολμηρό και με εντελώς δικιά του προσωπικότητα που δεν τοποθετείται σε υποείδος εύκολα, ούτε έχει σαφείς αναφορές (βλ. αντιγραφές). Ο δικαιολογημένος θόρυβος από μερίδα του Τύπου, πέραν των συνηθισμένων prog καναλιών, αλλά και η απεύθυνση του συγκροτήματος σε ευρύτερο κοινό, έφερε αναγνώριση που τους έφτασε μέχρι και στις μικρές σκηνές σε indie φεστιβάλ. Το παρόν τους ανήκει ήδη, ελπίζουμε και για το μέλλον.

Beardfish - Songs For Beating Hearts

Η επιστροφή των Beardfish μετά από οκτώ χρόνια σκόρπισε ενθουσιασμό στους progsters, κι ειδικότερα σ’ εκείνους που έχουν αντιληφθεί ότι οι Σουηδοί αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά όχι πασίγνωστα γκρουπ, των τελευταίων πολλών ετών. Το "Songs For Beating Hearts" εκ πρώτης όψεως δεν μοιάζει καθόλου εντυπωσιακό ή μεγαλεπήβολο. Σε μια δεύτερη «ανάγνωση» όμως αποτελεί ένα προσγειωμένο, γλυκό και με πολλαπλά χαρίσματα άλμπουμ που, αν και δεν κοντράρει τα "Sleeping In Traffic", στέκεται στο ύψος των περιστάσεων σε όρους ποιότητας, αποτελώντας τελικά μια άξια συνέχεια μιας πραγματικά καλής δισκογραφίας.

Βγήκαν κι άλλα αξιόλογα progressive rock δισκάκια το 2024; (part 2)
«Κάτι βγήκε!» (πάρτε άλλη μια 5αδα)

Frost* - Life In The Wires

Δεκαοκτώ χρόνια μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο άλμπουμ, "Milliontown" ο ιθύνων νους των Frost*, Jem Godrey αναλαμβάνει για πρώτη φορά και πάλι τα φωνητικά, και αποφασίζει να το πάει σε full prog mode, κυκλοφορώντας ένα διπλό, concept άλμπουμ διάρκειας 90 λεπτών. Αν μη τι άλλο, οι proggers εκτιμούμε τέτοια φιλόδοξα εγχειρήματα, στο άλμπουμ παίζει drums o Greg Bundell (Steven Wilson) ξανά και πχ τα όσα ωραία γίνονται στα σχεδόν 16 λεπτά του "Life In The Wires (part 2)" δεν γίνεται να μας αφήσουν ασυγκίνητους. Κατά τα άλλα, θέλει το χρόνο του και δεν είναι για όλους. Αλλά, τα καλά και απαιτητικά prog άλμπουμ έτσι είναι συνήθως…

Prehistoric Animals - Finding Love In Strange Places

Χριστούγεννα έρχονται και το album των Σουηδών ταιριάζει ιδανικά για δωράκι σε κάποιον progster φίλο σας αφού θεματολογικά είναι σαν το "Love Actually" στην δυστοπική sci-fi με ρομπότ εκδοχή του. Έχει και ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι στο φινάλε και δένει υπέροχα. Απλοϊκά υπέροχο, χωρίς να κουράζει και με όμορφα concepts που κουμπώνουν αρμονικά με το progressive παίξιμο τους στο οποίο βρίσκεις πολλά 80’s στοιχεία με πολλά keyboards, και ολίγον cheesy pop που παραδόξως όμως λειτουργούν μια χαρά. Μια όμορφη παράσταση γεμάτη μελωδίες και ωραίες παράδοξες ιστορίες σε ένα από τα τρυφερότερα album του είδους εφέτος.

Neal Morse - The Restoration - Joseph - Part Two

Η φετινή σοδειά του Neal Morse ξεκίνησε με το δεύτερο μέρος της rock όπερας του Joseph που ήταν σαφώς πιο ενδιαφέρον από το πρώτο. Λέω rock γενικά και όχι prog rock γιατί, αν και η βάση του παραμένει σαφώς προοδευτική, εκτείνεται τελικά σε πολλά περισσότερα είδη και μονοπάτια. Θα βρεις ήχους από contemporary και aor, μέχρι soul, pop και επιρροές από Elton John, Queen και Gentle Giant. Το μέγεθος, η σύνταξη, η ποικιλία στις ερμηνείες και η ροή του δίσκου δικαιολογούν απόλυτα τον όρο ροκ όπερα με ένα εξαιρετικό σύνολο που είναι το ίδιο όμορφο σαν ολοκληρωμένο έργο αλλά και σαν μεμονωμένες στιγμές. Ο Neal Morse κατάφερε φέτος να φτιάξει δύο, φοβερά διαφορετικούς, δίσκους που καλύτερος είναι κάθε φορά αυτός που άκουσες τελευταίο.

Lucassen & Soeterboek's Plan Nine - The Long Lost Songs

Η σχέση του Arjen και του Robert Soeterboek πάει πολλά χρόνια πίσω, όπως και το συγκεκριμένο πρότζεκτ παρά το ότι έκανε χρόνια να παρουσιάσει τη μουσική του. Πιο μακριά από το progressive, χωρίς φυσικά να αποξενώνεται εντελώς από αυτό, και πιο κοντά σε AOR, hard rock φόρμες ο δίσκος στηρίζεται κυρίως στην εξαιρετική φωνή του Robert, το αδιαμφισβήτητα υψηλότατου επιπέδου songwriting του ψηλού και τις εξωπραγματικές καθαριστικές ικανότητες του Marcel Singor. Το σύνολο είναι άκρως διασκεδαστικό και μια ανανεωτική ανάσα, όσο κι αν έρχεται από πολύ πίσω, στη ροή της δισκογραφίας του Ολλανδού progressive ήρωα.

Kristoffer Gildenlow - Empty

Ε λοιπόν, δεν του το είχα του Kristoffer Gildenlow, και είναι πολύ πιθανό να μην του το είχατε ούτε εσείς. Ο συμπαθέστατος Σουηδός μουσικός που εντρυφεί σε λυρικό, και αρκετά ατμοσφαιρικό μπλουζοροκ φαινόταν ως τώρα να είχε δείξει ό,τι μπορούσε να κάνει με τα λίγο στενά και επαναλαμβανόμενα μοτίβα του. Όμως το "Empty" από νωρίς μέσα στη χρονιά χτύπησε κατευθείαν διάνα στην ευαίσθητη καρδούλα μου (κι ίσως και στη δική σας). Συνθέσεις που πηγαίνουν απευθείας στο συναισθηματισμό ενός παλιακού αλλά όχι παρωχημένου prog, μπαλάντες σαν πενταπόσταγμα μελαγχολίας, τρομερά ζεστή ενορχήστρωση, και υπέροχες ιδέες, που αγκιστρώνονται στο νου. Δίσκος φτιαγμένος για συγκεκριμένες ώρες, που όμως θα έδειχναν ακόμη πιο μόνες αν δεν είχαν αυτή την συνοδεία.

Check Also: O Kavus Torabi είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο prog κοινό τόσο μέσω του δικού τους συγκροτήματος (τους παροπλισμένους πια Knifeworld) όσο και ως ο άνθρωπος που πήρε τη σκυτάλη από τον Daevid Allen για να συνεχίσει (επάξια όπως αποδεικνύεται) την ιστορία των Gong. To εντελώς solo (παίζει τα πάντα μόνος του) "The Banishing" τον φέρνει να εξερευνά τα όρια που ενώνουν το prog με την ψυχεδέλεια.

Τι, έχει κι άλλο progressive rock; (part 3)
«Ε, κάτι λίγα έχει ακόμα, αλλά μην τρελαθείς κιόλας»

Jordan Rudess - Permission To Fly

Ο πολυπράγμων Jordan Rudess στη μικρή ανάπαυλα που του αφήνει το φορτωμένο πρόγραμμα των Dream Theater, σε συνεργασία με την κόρη του στους στίχους, ξεδιπλώνει τις prog rock καταβολές του σε μια πιο light εκδοχή. Πολλές ιδέες, πολλή μουσική, από τον μάγο που μοιάζει να μην σταματά να συνθέτει και να παραμένει παραγωγικός.

Meer - Wheels Within Wheels

Παρά το γεγονός πως οι Meer είναι ένα γκρουπ που εμπνέεται από μια (πολύ) παλιά pop, ο τρόπος που ενσωματώνουν αυτά τα στοιχεία μέσα στο προοδευτικό rock τους ξεχειλίζει φρασκάδα. Οι πανέμορφες, ζεστές χροιές των αδελφών Knut και Johanne Nesdal οδηγούν με ασφάλεια τις συνθέσεις μέσα από μελωδικά, λυρικά μονοπάτια προς ένα prog pop/rock ευκολοάκουστο και πανέμορφο, κάνοντας το τρίτο τους άλμπουμ να ακούγεται πλούσιο και περιπετειώδες καθόλη την διάρκεια του. Αν και μοιάζουν να αποτελούν ένα γκρουπ που απευθύνεται σε ακροατές με συγκεκριμένη αισθητική, είναι ξεκάθαρο πως οι Meer είναι άψογοι σε αυτό που κάνουν.

Haven Of Echoes - Memento Vivere

Δημιουργημένοι από τα ιδρυτικά μέλη των Spires και Frequency Drift, οι Haven Of Echoes κυκλοφορούν το δεύτερο δίσκο τους με τίτλο "Memento Vivere". Σύγχρονο prog rock με ψήγματα metal εδώ κι εκεί, που εξαπλώνεται σε χαοτικά ηχοτοπία που θυμίζουν διάστημα, παίζουν με τη μνήμη. Οι τέσσερις μακροσκελείς, όπως συνηθίζουν, συνθέσεις του "Memento Vivere" θα προκαλέσουν το μυαλό κάθε ακροατή να ακολουθήσει ενώ ταυτόχρονα κερδίζουν με έναν τρόπο οικείο την προσοχή. Διαμαντάκι της λεπτομέρειας, η ηλεκτρική άρπα της Nerissa Schwarz απογειώνει τη γραφή του δίσκου σε κάτι αχανές, με τον όμορφο τρόπο.

Dilemma - The Purpose Paradox

Στην Ολλανδία, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια progressive σκηνή που ανθίζει και μεγαλώνει. Ξεκίνησε από ακροατές που αγαπάνε αυτή τη μουσική και σιγά-σιγά παράγει μπάντες. Οι Dilemma έχουν φτάσει αισίως στο τρίτο τους άλμπουμ και πλέον περιλαμβάνουν μερικά γνωστά πρόσωπα στις τάξεις τους, όπως τον Kristoffer Gildenlow στο μπάσο και τον Wudstik (βλέπε Arjen Lucassen και For All We Know στα φωνητικά), ενώ την ενορχηστρική μπαγκέτα κρατάει ο drummer Collin Leijenaar, που έχει συνεργαστεί με τον Neal Morse στο παρελθόν. Στα 63 λεπτά του "The Purpose Paradox" θα βρει κανείς καλοφτιαγμένο και μεστό συνθετικά progressive rock. Φυσικά και είναι concept για όποιον θέλει να βουτήξει λίγο πιο βαθιά και φυσικά έχει πολύ ενδιαφέροντες guest εμφανίσεις από τον Derek Sherinian και τον Mark Lettieri των Snarky Puppy.

Herin - Hiding In Plain Sight

Ο Chris Herin υπήρξε ο ιθύνων νους των εξαιρετικά συμπαθητικών prog rockers Tiles, οι οποίοι κυκλοφόρησαν κάποιες πολύ καλές δουλειές τη δεκαετία του ’90. Στην πρώτη προσωπική του δουλειά, o Herin έχει δίπλα του τον πολύ Terry Brown στην παραγωγή και καμιά 30αριά εξέχοντες καλεσμένους εκ των οποίων ξεχωρίζουν ο Alex Lifeson, o Peter Frampton, o Randy McStine, ο Tim Bowness, καθώς και μέλη των Jethro Tull, Max Webster, Crown Lands, Safa, Discipline μεταξύ άλλων. Σε αυτή την all star μάζωξη πρωταγωνιστές παραμένουν τα ίδια τα τραγούδια που ισορροπούν μεταξύ του απλού και το progressive rock, με μια αμεσότητα αλλά και αδιαμφισβήτητη ποιότητα. Το δε θέμα με το οποίο καταπιάνεται (ο δεκαετής αγώνας του πατέρα του με τη νόσο του Αλτσχάιμερ) δίνει ακόμα περισσότερο βάρος και ουσία σε έναν ήδη πολύ ενδιαφέρον δίσκο.

Check Also: : To supergroup Six By Six δεν χάνει χρόνο, κι επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει το momentum του επιτυχημένου ντεμπούτου κυκλοφορώντας το "Beyond Shadowland", ενώ οι Airbag συνεχίζουν την πτωτική τους πορεία με το "The Century of the Self" να αποτελεί παράδειγμα πτωχευμένης καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. To ψυχεδελικό, καφκικό θα έλεγε κανείς αν κρίνει από το πρώτο κομμάτι take των KOYO (όχι αυτών των Koyo), κουβαλά μαζί του πολύ ενδιαφέρον και πολλά να ανακαλύψεις με το "Onism". Οι Motorpsycho που συνήθιζαν να είναι αγαπημένοι μας, συνεχίζουν ένα αξιοπρεπές σερί οπαδικών κυκλοφοριών με ακυκλοφόρητα κομμάτια τους στο "Neigh!!".

Κάτι που να αναμειγνύει prog με alternative;
«Ναι μωρέ, είχε κι από αυτό»

Von Hertzen Brothers - In Murmuration

Κινούμενοι σε πιο ροκ, και μάλιστα εμπορικό στο ύφος, δρόμο οι Von Hertzen Brothers κυκλοφορούν ένα δίσκο που προτάσσει τις μελωδίες και τα μεγάλα ρεφρέν μέσα από πιο απλές συνθέσεις. Αυτό ευτυχώς δεν κόβει καθόλου από το ενδιαφέρον του άλμπουμ αφού οι ιδέες, που σε αυτές στηρίζεται, είναι εκεί και το κουβαλάνε σε πολύ καλό επίπεδο. Τα παιξίματα και η παραγωγή είναι αψεγάδιαστα, όπως και οι ερμηνείες σε μία ακόμα πολύ καλή κυκλοφορία των Φινλανδών.

The Pineapple Thief - It Leads To This

Βετεράνοι στο alt prog, οι The Pineapple Thief περνάνε μία νέα νιότη εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια, απ’ την προσχώρηση του Gavin Harrison πίσω απ’ το drum kit. Μετά απ’ το αδιανόητα καλό και συναισθηματικό "In Your Wilderness", όμως, κάθε επόμενο βήμα δείχνει να ωχριά, και το "It Leads to This" παραμένει ένα καλοφτιαγμένο και καλογυαλισμένο άλμπουμ, όμως υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι λείπει. Ο Bruce Soord είναι σίγουρα μάστορας γλυκόπικρων μελωδιών, και οι τεχνικές του ικανότητες πίσω απ’ την κονσόλα του ήχου δύσκολα βρίσκουν αντίπαλο, όμως υπάρχει μία αίσθηση στειρότητας πίσω απ’ τη σύνθεση που έρχεται να κοντραριστεί με το συναισθηματικό στόχο που βάζει η μουσική του.

Pure Reason Revolution - Coming Up to Consciousness

Από συγκροτήματα που περνάνε νέα νιότη, όμως, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα απ’ τους Pure Reason Revolution. Απ’ το μαγνητικό "Eupnea" (2020) κι εξής, οι Βρετανοί έχουν συγχρονιστεί με το κοινό - ή μήπως συνέβη το αντίθετο; - και βγήκαν για τα καλά απ’ την ψύξη που είχαν μπει για επτά χρόνια. Το "Coming Up To Consciousness" συνεχίζει στα υψηλά στάνταρ ποιότητας, και με την διακριτή τους αισθητική παίζουν στα δάχτυλα την τεχνική-αλλά-και-pop εκδοχή progressive rock. Παίρνοντας έμπνευση απ’ τον χαμό του τετράποδου φίλου του, ο Jon Courtney και η παρέα του υπογράφουν έναν ακόμη λυρικό δίσκο, που υπογραμμίζει τις δυνάμεις τους και καθιστά πιο ανάγλυφη την ταυτότητά τους.

Klone - The Unseen

Οι Γάλλοι αποτελούν ένα απ’ τα αγαπημένα underdogs της παγκόσμιας prog σκηνής, κι αυτό είναι φανερό από το πώς έχουμε μιλήσει για προηγούμενες δουλειές τους. Όμως στο "The Unseen", το οποίο αποτελεί ένα κλείσιμο λογαριασμών με την Pelagic Records, ακούμε απ’ τη μία πολύ ενδιαφέρουσες συνθέσεις - ορισμένες είναι εξαιρετικές - αλλά απ’ την άλλη, απέχουν πολύ απ’ το να συναποτελέσουν μία πραγματικά ενδιαφέρουσα Klone ακουστική εμπειρία. Τεχνικά αρτιότατος, πιο τραχύς - κάτι που θα ενθουσιάσει μερίδα του κοινού που είχε νοσταλγήσει τις παλιές τους, Gojirικές μέρες - και αυθόρμητοι, οι Klone δεν απογοητεύουν, όμως η αλήθεια είναι πως αναμένουμε να δούμε τι θα φέρει το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα.

Four Stroke Baron - Data Diamond

Οι Four Stroke Baron είναι μία πραγματικά πολυτάλαντη μπάντα που έχει καταπιαστεί με διάφορες μεριές του prog - και όχι μόνο - ήχου. Οι φετινές αναζητήσεις του Data Diamond παλεύουν με την τεχνολογία, πράγμα πρόδηλο από τα ίδια τα φωνητικά που ακούγονται σχεδόν σαν παραμορφωμένη εκδοχή κάποιας AI φωνής. Δεν είναι όμως, σε αντίθεση, κατά πάσα πιθανότητα με το εξώφυλλο. Οι Four Stroke Baron έχουν ανακαλύψει κάτι, εκεί που άνθρωπος, τέχνη και τεχνολογία συνδέονται, και δίσκο με το δίσκο το σμιλεύουν για να φτάσουν στη δική τους αποκάλυψη.

Check Also: North Sea Echoes - "Really Good Terrible Things": Όταν οι Jim Matheos και Ray Alder βγάζουν παρέα δίσκο που μπαίνει στα check also, αυτό τα λέει όλα από μόνο. Το σχεδόν ambient/ακουστικό αυτό project έχει στιγμές που αξίζουν, αλλά συνολικά δεν θα έλεγε κανείς ότι ξεχωρίζει ιδιαίτερα.

Επίσης, οι Mountainhead δημιουργούν έναν απαιτητικό μα επιτελών το σκοπό του δίσκο με το πλούσιο συνθετικά "Everything Everything" .

Το progressive metal που ξεχώρισε το 2024 δεν ήταν μόνο progressive
«Αλήθεια είναι! Είχε και death, και post και black και διάφορα άλλα. Δες εδώ πράγμα»

Blood Incantation - Absolute Elsewhere

Αποτελεί μία απ’ τις πιο συχνές παρουσίες σε απανταχού λίστες για τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, κι ίσως όχι τυχαία. Έχοντας ήδη δώσει δύο σεμιναριακά άλμπουμ, οι Αμερικάνοι death metallers ανεβάζουν τον πήχη στοχεύοντας σε μία «οσκαρικού» τύπου κυκλοφορία. Τσεκάρουν όλα τα κουτάκια σε θεματολογία, μουσική δεξιοτεχνία, και καλλιτεχνική πρόταση, και παρ’ όλο που δεν είναι οι πρώτοι που συνδυάζουν ορθόδοξο death metal με 70’s prog rock, αντλoύν από διαφορετικές πηγές απ’ τις συνηθισμένες: εδώ έχουμε κυρίως τις πιο synth και ηλεκτρονικές παραφυάδες του ήχου, οι οποίες δένουν αρμονικά με την space θεματολογία. Ως αποτέλεσμα, το "Absolute Elsewhere" καταφέρνει να συνταράξει το metal στερέωμα, και να εμπνεύσει μία ολόκληρη νέα γενιά.

Opeth - The Last Will And Testament

Δεν είναι ότι οι Opeth ξαναβάλανε growls, ούτε ότι συμπεριλάβανε στοιχεία που παραπέμπουν στην εποχή του "Watershed", το σημείο αναφοράς τους βρίσκεται και πάλι στο progressive, όπως το φιλτράρουν και το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι τα τελευταία χρόνια, αλλά εκφράζεται μέσα από ένα πολύ σκοτεινό και ατμοσφαιρικό concept. Στα πλαίσια αυτού ξεδιπλώνονται όλες οι πτυχές ενός πολύ σύνθετου δίσκου που χρησιμοποιεί όλα τα διαθέσιμα μέσα για αυξήσει την εκφραστικότητά του, εξού και τα growls. Για να τον ακολουθήσεις χρειάζεται να εναρμονιστείς με την ιστορία και να μπεις στο θεατρικό stage που φτιάχνει ώστε να αποδεχθείς την ανάπτυξη του και την σχεδόν ανύπαρκτη επαναληψιμότητα. Το "Last Will And Testament" είναι τρομερό άλμπουμ γεμάτο υπέροχες στιγμές που δένουν άρρηκτα μεταξύ τους υπό το πρίσμα του συνόλου.

Ihsahn - Ihsahn

Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Ihshan σε όλη την καλλιτεχνική του πορεία, αυτό είναι το ανήσυχο πνεύμα που τον διακατείχε και η ανάγκη του να εξελίσσεται. Όταν φτάνει στο σημείο να κάνει ένα statement, δίνοντας το όνομά του στη νέα δουλειά του, είναι αναπόφευκτο πως κάτι ιδιαίτερο έχει να πει. Στο "Ihsahn" για πρώτη φορά συνθέτει μουσική που συνδυάζει την metal πλευρά του με την ορχηστρική, αλλά με τρόπο που η δεύτερη μπορεί να σταθεί αυτόνομη, κι όχι να υπάρχει εκεί για να τονίσει κάποια metal μέρη. Εξ ου και το άλμπουμ κυκλοφόρησε και σε instrumental ξεχωριστή εκδοχή. Αλλά, είναι το τέλειο ματσάρισμα των δυο πλευρών, παράλληλα με τις καταπληκτικές μελωδίες και την πάντα υποβόσκουσα μοχθηρότητα που καθιστούν το άλμπουμ υπέροχο από αρχή έως τέλους και το καθιστούν ως πιθανότατα το magnum opus της προσωπικής καριέρας αυτού του τρομερού μουσικού.

Iotunn - Kinship

Το δεύτερο βήμα των Δανών αναμενόταν με αγωνία από όσους είχαν ήδη απολαύσει το ντεμπούτο τους. Τελικά το "Kinship" αποδείχτηκε ένας από τους καλύτερους progressive metal δίσκους που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Πάντα μελωδικό, ενίοτε επιθετικό, συχνά ταξιδιάρικο, άλλοτε επικό, πειστικά τεχνικό, σταθερά λυρικό και ίσως αφύσικα ώριμο για την ηλικία των δημιουργών του, είναι ένας δίσκος στον οποίο μπορείς να ανακαλύπτεις πράγματα με κάθε άκουσμα. Τα πολυποίκιλα φωνητικά του Jón Aldará είναι το τέλειο συνοδευτικό όλων των μουσικών ιδεών που ακούμε στον δίσκο και με την εκφραστικότητά τους τον ανεβάζουν ένα επίπεδο.

Dvne - Voidkind

Το δεύτερο άλμπουμ των Dvne επιβεβαιώνει ή και υπερβαίνει όλες τις προσδοκίες που είχαν χτίσει με το "Etemen Aenka" πριν τρία χρόνια. Η μουσική τους αφήνεται ελεύθερη να τρέξει είτε προς πιο progressive είτε πιο post και sludge καταφύγια φτιάχνοντας ένα τρομακτικό άλμπουμ από κάθε οπτική. Τα επίπεδα της μουσικής είναι όλα διακριτά σε μια συμπαγή δομή που χάρη στην πανέμορφη παραγωγή τονίζει και συμπεριλαμβάνει ταυτόχρονα όλα τα επιμέρους στοιχεία. Ένα εξαιρετικό άλμπουμ που δείχνει ότι οι Dvne πλέον είναι το παρόν του ήχου, εκτός από το μέλλον του.

Check Also: Οι Anciients επιστρέφουν για να μας δείξουν πως γράφεται το progressive metal του σήμερα, χωρίς περιορισμούς, χωρίς ιδιωματικές παρωπίδες και με περίσσια έμπνευση στο υπέροχο "The Reach Of The Sun".

Είχε όμως και σπουδαία αμιγώς progressive metal άλμπουμ
«Φυσικά! Πάρε την βασική μας πεντάδα»

Mother Of Millions - Magna Matter

Το "Magna Matter", είναι από αυτούς τους δίσκους που όταν υποτιμάς το ψαροχώρι μας με την μεγαλοπρεπή του παρ’ όλα αυτά μουσική σκηνή. Μια από τις πιο καλογραμμένες σε επίπεδο συνθέσεων αλλά και παραγωγής δουλειές στον progressive σκληρό ήχο γράφτηκε εντός συνόρων και πρόλαβε ήδη να αγαπηθεί όπως του αξίζει. Οι Mother Of Millions είναι ένα συγκρότημα που κοιτάει στο σήμερα. Πάλεψε με την απώλεια, το πένθος και χωρίς ποτέ να ξεχνά, έβαλε πλώρη για κάτι μεγαλοπρεπές, και το πέτυχε. Δεν θα βρεις λεπτό εντός του "Magna Matter" που όχι απλά να μην θεωρήσεις περιττό, αλλά και να μην καταλαβαίνεις με απόλυτη σιγουριά το λόγο ύπαρξής του. Μόνος του αντίπαλος, το μέλλον.

Vola - Friend Of A Phantom

Σε μια διαρκώς ανοδική πορεία, οι Vola κρατούν το χαρακτήρα που τους κάνει τόσο ιδιαίτερους συνεχίζοντας να γράφουν κολλητικά κομμάτια. Κι αν ο πειραματισμός δείχνει να μετριάζεται, ο Djent πυρήνας συναντά την pop αισθητική καθιστώντας το "Friend Of A Phantom" ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δισκογραφικά εγχειρήματα του μοντέρνου progressive χώρου. Μια ακρόαση στο "Break My Lying Tongue" αρκεί για να σε πείσει.

Caligula's Horse - Charcoal Grace

Ξεπερνώντας τις δυσκολίες της πανδημίας και αποφεύγοντας την κατάρρευση, οι Caligula’s Horse ανασυγκροτήθηκαν και έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να δημιουργήσουν. Με το δαιδαλώδες "Charcoal Grace" μας χάρισαν ένα πολύπλευρο αριστούργημα που αν μη τι άλλο χρειάζεται χρόνο για να μπορέσει να γίνει κτήμα του ακροατή. Ας είναι αυτό το άλμπουμ η ευκαιρία να βρεί η μπάντα την επιτυχία που της αξίζει. 

Leprous - Melodies Of Atonement

Τα μαθήματα και η εμπειρία του "Aphelion", ενός δίσκου που ήταν πρακτικά τα απομεινάρια του "Pitfalls" έκαναν τους Leprous να επανεξετάσουν την προσέγγισή τους και να ανοίξουν έναν νέο δισκογραφικό κύκλο. Στο "Melodies Of Atonement", οι εντάσεις ανεβαίνουν ξανά και έρχονται σε ισορροπία με τον λυρικό τόνο που χαρακτηρίζει τη μπάντα. Κομματάρες σαν το "Silently Walking Alone" απογειώνονται στα live και επιβεβαιώνουν τη συλλογικότητα της συνεισφοράς στις συνθέσεις. Η ηγετική θέση των Leprous στον μοντέρνο χώρο του prog επισφραγίζεται κι επιβεβαιώνεται ξανά.  

Devin Townsend - PowerNerd

Τι να πει κανείς για τη μεγαλοφυία του καναδού. Ίσως ο πιο αναπολογητικός του δίσκος, το "PowerNerd" μιλάει στον nerd που κρύβει ο καθένας μέσα του, μέσα από τις ασχολίες και τα πράγματα που αγαπά. Απλοποιώντας σχετικά τις δομές του, αυτό το άλμπουμ καταφέρνει μέσα από την φαινομενική του χιουμοριστική προσέγγιση να θίξει σημαντικά ζητήματα, και κυρίως να λειτουργήσει σαν μια κινητήρια δύναμη που μετατρέπει τις δυσκολίες σε πλεονεκτήματα. Κι όλα αυτά, παραμένοντας εντυπωσιακά διασκεδαστικό.  

Chek Also: Οι Madder Mortem, το Νορβηγικό μαύρο διαμάντι που κοσμεί τις καρδιές όσων αγαπούν τον βίαιο ήχο του progressive ιδιώματος, κατακτούν άλλη μία κορυφή με το σαρωτικό "Old Eyes, New Heart" που συγκινεί, φυσικά με την αψεγάδιαστη φωνή της Agnete M. Kirkevaag στο προσκήνιο. Οι In Vain επιστρέφουν φέτος με το "Solemn", και παρ’ όλο που έχουν ολοκληρωμένη μουσική πρόταση, χρειάζονται πια το κάτι παραπάνω που θα τους μεταμορφώσει σε world-class act.

Μήπως είχε κι άλλα καλά αμιγώς progressive metal άλμπουμ
«Είχε. Δες την αναπληρωματική μας πεντάδα»

Evergrey - Theories Of Emptiness

Συνεχίζοντας το παραγωγικό τους σερί, οι Evergrey στο τελευταίο τους άλμπουμ δείχνουν πεπεισμένοι να πορευτούν σε μια δημιουργική συνέπεια. Γεμάτο με όμορφα κομμάτια, μελωδίες που μόνο ο Tom Englund και η παρέα του μπορεί να σκαρφιστεί, το "Theories Of Emptiness" συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές της μεταγενέστερης καριέρας τους.

Theraphosa - Inferno

Οποίος ενδιαφέρεται για ελιτίστικο γαλλικό metal με παραγωγή Gojira και τη γοητεία που ασκεί η μελαγχολία ενός ταξιδιού στις εννέα πύλες της κόλασης του Dante, τότε οι Theraphosa θα σας ικανοποιήσουν τα μάλα. Το ύφος κάθε κομματιού δένει με το εκάστοτε επίπεδο της κόλασης που περιγράφει με χαρακτηριστικό το λάγνο riff του "Lust" και το θυμό του "Wrath". To groove και τα breakdowns είναι διάσπαρτα παντού, οι φωνές εναλλάσσονται από clean σε πιο brutal όσο το ταξίδι πάει πιο βαθιά. Οι Παριζιάνοι ισορροπούν μεταξύ διαφορετικών επιρροών με ευκολία και είναι άδικο και δύσκολο να τους κατατάξεις μουσικά σε ένα στεγανό. Σε πλήρη αρμονία με την ιστορία ταξιδεύουν τον ακροατή μέχρι τα βάθη της κόλασης με έναν ελκυστικό τρόπο.

Wheel - Charismatic Leader

Οι Φινλανδοί prog metalers κυκλοφόρησαν φέτος τον τρίτο δίσκο τους, βελτιώνοντας αρκετά κάποια επιμέρους στοιχεία τους αλλά χάνοντας μια σημαντική ευκαιρία να διαφοροποιηθούν από τις επιρροές τους. Οι Tool αναφορές είναι ακόμα παρούσες αλλά πλέον βρίσκονται πολύ κοντά στον τρόπο που αυτές ενσωματώνονται στη μουσική των Karnivool. Υπάρχουν σημεία που θυμίζουν και άλλα πράγματα, όπως οι φωνητικές γραμμές στο κατα τ’ άλλα Tool-οειδές "Disciple" που φέρνουν σε Stone Sour. Είναι λίγο κρίμα γιατί ο δίσκος είναι γεμάτος φοβερές ιδέες, πολλές πολλές ιδέες, οριακά περισσότερες απότι μπορεί να αφομοιώσει ο μέσος ακροατής, ακόμα και progάς. Αν κατάφερναν να κάνουν πιο προσωπικό το πρίσμα υπό το οποίο τις παρουσιάζουν και να επέλεγαν αυτές που εξυπηρετούν περισσότερο μια δική τους πιο αυτόνομη ταυτότητα θα μπορούσε να είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο δίσκος. Όχι ότι είναι κακός, ούτε καν μέτριος, βασικά είναι αρκετά καλός, απλά είχε τις προοπτικές να είναι σπουδαίος.

Kingcrow - Hopium

Οι Ιταλοί προγκτεσιβάδες επιστρέφουν έξι χρόνια μετά το "The Persistence" και εννιά από το τρομερό "Eidos" με τον όγδοο δίσκο τους που κάνει σημαντική στροφή στον ήχο τους επιλέγοντας μια φόρμα πολύ κοντά σε αυτή των Leprous των τελευταίων δίσκων. Αλλά πολύ κοντά όμως, σε σημείο παρεξηγήσιμο. Από το εισαγωγικό τραγούδι είναι εμφανές ότι δεν τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα να διαφοροποιηθούν από τους Νορβηγούς και σε κομμάτια όπως το "White Rabbit’s Hole" μάλλον το παρακάνουν. Ε, τότε γιατί βρίσκονται σε αυτή τη λίστα; Μα γιατί το κάνουν πολύ καλά, σε σημείο που ενθουσιάζουν. Γράφουν κομμάτια που είναι τρομερά ποιοτικά και καλοστημένα, και σε τελική ανάλυση το μόνο στο οποίο υπολείπονται είναι ότι δεν έχουν Einar και Baard. Είναι αρκετό αυτό; Όχι αν θέλουν να ξεχωρίσουν, αλλά ναι αν θέλουν να τους ακούσουμε.

Rendezvous Point - Dream Chaser

Αυτά συμβαίνουν όταν ανεβάζεις τόσο ψηλά το πήχη των προσδοκιών. Όχι, το τρίτο album των Νορβηγών δεν είναι καθόλου κακό αλλά δεν είναι ίσως αυτό που περιμέναμε. Και όμως ξεκινά τρομερά με το μεθυστικό groove του "Don’t Look Up" αλλά γενικά πρόκειται για ένα album με ‘βαριά’ θεματολογία και όχι τόσο ευχάριστο. Περισσότερο ένας μεταβατικός δίσκος αφού οι επιρροές από Leprous είναι λιγότερες από ποτέ αλλά όχι -αναπόφευκτα- απαρατήρητες. Με μικρή διάρκεια και φανερή την υπερπροσπάθεια κάπου χάνουν το στόχο τους απλά για να βγει μια ιδέα. Κρατάμε μερικές στιγμές και το πανέμορφο "Still Water" και περιμένουμε το τέταρτο τους δίσκο στο εγγύς μέλλον.

Check Also: : Αν θυμάστε τους Omnerod, επιστρέφουν στην πλειονότητά τους ως Ubiquity, με το ντεμπούτο "The Ascendant Travels Among the Stars" για λίγη ακόμη ποιοτική progdeathίλα. Οι δε Quantum κάνουν ωραίο μπάσιμο με το "Down the Mountainside" παίζοντας μπάλα σε πολλά διαφορετικά ύφη prog. Οι Ιταλοί Bedsore κυκλοφορούν το "Dreaming The Strife of Love", προσφέροντας μία κρυφή αντίστιξη στους Blood Incantation ως προς το πάντρεμα death και 70’s prog, ενώ οι White Stones του Martin Mendez πήραν το χρόνο τους, και παρουσιάζουν την καλύτερη στιγμή τους ως τώρα με το "Memoria Viva.

Κάτι σε παραδοσιακό progressive metal είχε;
«Γιατί εμείς τους Dream Theater τους έχουμε εικόνισμα στο progressive metal μας»

For All We Know - By Design Of By Disaster

Ανάμεσα στα καλύτερα άλμπουμ τυπικού progressive metal της φετινής χρονιάς. Με φανερές τις επιρροές από Dream Theater και έμφαση στις χαρακτηριστικές μελωδικές γραμμές ο τρίτος δίσκος των For All We Know είναι μάλλον και ο καλύτερός τους. Τα πλήκτρα μαζί με τις κιθάρες των Ruud Jolie (Within Temptation) και Marco Kuypers στήνουν τη σκηνή, το εξαιρετικό rhythm section των Kristoffer Gildenlöw (ex Pain Of Salvation) και Léo Margarit (Pain Of Salvation) κρατάει τις στιβαρές βάσεις, αλλά την παράσταση κλέβει η φωνή του Wudstik με την απόδοση και την συναισθηματικότητά της. Το αποτέλεσμα στέκεται εξαιρετικό από όλες τις πλευρές.

Whom Gods Destroy - Insanium

Δεν χάρηκαν όλοι με την επιστροφή του Mike Portnoy στους Dream Theater. Πχ ο Bumblefoot με τον Derek Sherinian που είδαν στην εξέλιξη αυτή να διαλύονται οι Sons Of Apollo, στους οποίους είχαν επενδύσει πολλά. Δεν χασομέρησαν όμως, ούτε έκλαψαν πάνω από το χυμένο γάλα, παρά με συνοπτικές διαδικασίες τσίμπησαν μια από τις καλύτερες πρώτες ύλες σε φωνητικό επίπεδο, τον Dino Jelusick, καθώς και δυο εξαιρετικούς μουσικούς να τους πλαισιώσουν και έφτιαξαν τους Whom Gods Destroy. Συνεχίζουν αυτό που έκαναν με τους Sons με πιο πολλά Symphony X στοιχεία και το κάνουν αναμενόμενα καλά. Θα μπορέσουν να το κάνουν ακόμα καλύτερα όταν ο Jelusick δυναμώσει το προσωπικό στοιχείο στις ερμηνείες του και σταδιακά χτίσουν περισσότερο τον δικό τους χαρακτήρα.

Turbulence - Binary Dream

Οι Turbulence είναι μια progressive metal μπάντα από το Λίβανο με μεγάλη αγάπη για το legacy των Dream Theater, άλλωστε ως tribute band ξεκίνησαν. Η μουσική τους πρόταση συγκεντρώνει από σύγχρονες prog και djent επιρροές μέχρι jazz και την μουσική παράδοση του τόπου τους. Ο δίσκος εναλλάσσεται ανάμεσα σε instrumental και «συμβατικά» κομμάτια με κεντρικό σημείο το ομώνυμο 14λεπτο έπος που αναπτύσσονται πλήρως οι εξωγήινες ικανότητες των μουσικών του και η συνθετική τους ικανότητα. Μια πάρα πολύ καλή δουλειά που απευθύνεται αυστηρά στους οπαδούς του progressive metal.

Teramaze - Eli A Wonderful Fall From Grace

Οι αυστραλοί progressiv-άδες μοιάζει σαν να βγάζουν ένα δίσκο κάθε εξάμηνο. Με φαινομενικά αστείρευτη παραγωγικότητα, συνεχίζουν με έναν concept δίσκο να προσφέρουν ποιοτικό, μελωδικό progressive metal. Χωρίς να παρουσιάζουν κάτι ρηξικέλευθο, ακολουθούν πιστά την πορεια που έχουν χαράξει, και γι ακόμη μια φορά θα εκτιμηθούν από πολύ συγκεκριμένο κοινό, που ψάχνει τον "παραδοσιακό" ήχο και σε μπάντες μικροτερου βεληνεκούς από τα μεγαθήρια του χώρου. 

Vicinity - VIII

Αν και υπάρχουν για σχεδόν είκοσι χρόνια, οι Νορβηγοί Vicinity παραμένουν στις παρυφές του underground. Αδίκως, θα προσθέσουμε, ακούγοντας το τρίτο τους πόνημα με τον τίτλο "VIII". Η μπάντα τα κάνει όλα ολόσωστα - τα ζεστά riffs, οι διάλογοι με τα όμορφα πλήκτρα, τα περήφανα φωνητικά, είναι όλα δείγματα ενός καλά ψημένου και καλοδουλεμένου γκρουπ. Ακόμα κι η παραγωγή και το εξώφυλλο, υποδεικνύουν γενναία αισθητική από ένα συγκρότημα που αξίζει να ακουστεί παραπάνω, ειδικά αν μπάντες όπως οι Dream Theater, οι Evergrey, οι Threshold ή οι Haken είναι του γούστου σου.

Check Also: Σημαντική σημειώνεται και η κυκλοφορία των Αμερικανών Leviathan (όχι αυτών των Leviathan), που με παραδοσιακή προσέγγιση prog-power δημιουργούν το ελπιδοφόρο "Stories Of Impossible Light".

Η εγχώρια σοδειά είχε κάτι;
«Πέραν των Mother Of Millions εννοείς; Ναι είχε»

Sunburst - Manifesto

Σαν υπόσχεση που επιτέλους εκπληρώνεται, το "Manifesto" των Suburst έσκασε φέτος για να διεκδικήσει μία θέση στις καλύτερες prog κυκλοφορίες της χρονιάς, όχι μόνο για τα εγχώρια δεδομένα, αλλά για τα παγκόσμια. Συμφωνικό, βαρύ, μελωδικό, αλλά και γεμάτο τρομερές ιδέες, το "Manifesto" αποτελεί μία υποστασιοποίηση των καλύτερων πτυχών του ήχου, και συνδέεται με χρυσή κλωστή με αντίστοιχες δουλειές του παρελθόντος. Η συναισθηματική, δε, πλήρωση που επιτυγχάνεται στις κορυφώσεις είναι επαρκές επιχείρημα για να κλείνει σύντομα η κουβέντα για την ποιότητά του. Μοναδικό σημείο κριτικής, πως η συνολική αύρα παραπέμπει αυτοστιγμεί στις καταβολές τους, κάτι στο οποίο συμβάλλει και η uncanny ομοιότητα του Γεωργίου με τον Roy Khan.

Fading Echoes - Shadow Of Another

Ένα καινούργιο progressive σχήμα από το Βόλο που κοιτάζει το metal από τη ματιά των Fates Warning, των Savatage και των Dream Theater. Προσέγγιση που βρίσκεται πιο κοντά στα ‘90s από ότι στο σήμερα αλλά κερδίζει με όπλο τις όμορφες μελωδίες στα πλήκτρα και τα σόλο της κιθάρας. Βασικός πυλώνας της μπάντας είναι η παραγωγή συναισθημάτων και το καταφέρνει, αφήνοντας τελικά πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Jupiter Fungus - Garden Electric

Νεοσύστατο ελληνικό σχήμα που θέλει να βουτήξει στα άδυτα της δεκαετίας του ’70 και να βαπτιστεί στους ήχους του, οι Jupiter Fungus είναι η πρόταση που χρειάζεται οποιοδήποτε άτομο έχει χαρτογραφήσει το είδος και θέλει τώρα να εντρυφήσει παραπάνω. Παρά την γνώριμη σύστασή του, όμως, με ενορχηστρώσεις που μοιάζουν σαν να βγήκαν από χρονοντούλαπο, το "Garden Electric" εξακολουθεί να αναδύεται ως μία φανταστική και καλοδουλεμένη πρόταση, γεμάτη πολυπρισματικές ιδέες και στρώσεις μελωδίας.

Orra - Glimmer Of Hope

Δυστυχώς, δεν είναι μεγάλη η εκπροσώπηση του prog-power στα ελληνικά χώματα και ιδίως τα πρόσφατα χρόνια. Αυτό έρχεται να αλλάξει με την εμφάνιση των Orra, ενός άκρως ενδιαφέροντος νέου σχήματος που βουτά κατευθείαν στις λαμπρές εποχής του prog power και φέρνει μαζί του κάτι από τη μέση εποχή Fates Warning. To "Glimmer Of Hope", αναδεικνύεται αυτοαναφορικό ως προς το ιδίωμα που εκπροσωπεί, τοποθετώντας στο προσκήνιο έναν ήχο που μοιάζει να χάνεται με επιβιώνει στις καρδιές μας και ευτυχώς, στη μουσική εκεί έξω. Η ποιότητα του θα κερδίσει σίγουρα οπαδούς του ιδιώματος και πιο «μεταλλάδες» οπαδούς του prog.

Methexis - Potential Deltas

Το "Potential Deltas", τέταρτο άλμπουμ του project των Methexis του Νικήτα Κίσσονα, είναι μια αρκετά απρόβλεπτη και ανατρεπτική δουλειά. Η σχέση της μουσικής εδώ με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του progressive rock είναι πιο απόμακρη απ’ όσο θα περιμέναμε, το άλμπουμ όμως παραμένει προοδευτικό στην ουσία του. Μέσα από διάφορα genres και στυλ, με "αγγλική" και " ελληνική" πλευρά και με πολλά παραδοσιακά αλλά και popular στοιχεία, ο Κίσσονας παραδίδει ένα άλμπουμ αεικίνητο και πολύ βιωματικό, για δημιουργό και ακροατή. Όχι το καλύτερο άλμπουμ για να ξεκινήσεις την σχέση σου με τους Methexis αλλά ικανό να το αγαπήσεις.

Check Also: Η δουλειά με την οποία οι Need ξεπετάχτηκαν τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά συμπλήρωσε φέτος δέκα χρόνια από την κυκλοφορία της. Με αυτή την αφορμή, επανεκδόθηκε σε μια περιποιημένη remixed και remastered εκδοχή και τυπώθηκε και για πρώτη φορά σε βινύλιο. Το "Orvam" άνοιξε στους Need πόρτες όπως αυτή του αμερικανικού φεστιβάλ ProgPower, στο οποίο το είχαν παρουσιάσει ολόκληρο τη χρονιά που βγήκε. Στην Αθήνα φέτος βολευτήκαμε με το Κύτταρο και θυμηθήκαμε τόσο γιατί μας αρέσει αυτός ο δίσκος, όσο και γιατί μας αρέσει αυτή η μπάντα. Γιατί κάθε φορά είναι μια βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού της.

Επίσης, δύο από τα πιο σημαντικά κοτοπουλοπράγματα στο pop culture είναι το κοτόπουλο- αιώνιος αντίζηλος του Peter Griffin και η b-movie "Poultrygeist" - με αυτές τις αναφορές θα ήταν αδιανόητο να μην προσέχαμε κατ’ επέκταση το νέο δίσκο των παρανοϊκών με όλη την καλή έννοια Allen's Hand, "Chicken King". Μην σε παρασύρει το χιούμορ του, ο δίσκος είνιαι ποιοτικότατο alt prog όπου σε μια δυστοπία, περίεργα πράγματα συμβαίνουν. Σε μια άλλη, πιο ρεαλιστική δυστοπία, εκτυλίσσεται η ιστορία του "The Year 2200" των Skags, οι οποίοι σμιλεύουν το alt prog rock τους με metal πινελιές και αναφορές στους The Gathering, πάνω από όλα όμως, μελοποιούν μια εξαιρετική ιστορία δικής τους έμπνευσης.

Εγώ, όμως, το prog μου το θέλω πειραματικό και περιπετειώδες
«Εντάξει σκάσε, καταλάβαμε. Δες εδώ»

Sleepytime Gorilla Museum - Of The Last Human Being

Για 17 ολόκληρα χρόνια, το Μουσείο ήταν κλειστό. Οι λιγοστοί αλλά πιστοί ακόλουθοι του σχήματος που αποτελεί σύμβολο για το avant-prog των 00s είχαν όμως φέτος την χαρά να δούνε το Μουσείο να ανοίγει ξανά τις πόρτες του. Όλα είναι εδώ όπως τα αφήσαμε: μια παλαβή θεατρικότητα, μια αναρχική ανατρεπτικότητα, φαντασία αστείρευτη και γνήσια σουρεαλιστικό πνεύμα. Το "Of The Last Human Being" δεν είναι καλύτερο, ούτε χειρότερο, από την κλασική τριπλέτα δίσκων που έβγαλαν προ εικοσαετίας. Είναι η φυσική συνέχεια και συντροφιά της, ένα παρδαλό, τρελό prog πανηγύρι που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο.

Bent Knee - Twenty Pills Without Water

Οι Bent Knee αποτελούν ένα απ’ τα πιο ιδιόμορφα prog συγκροτήματα εκεί έξω, που αναμοχλεύουν τις φόρμουλες και τις δοκιμασμένες ιδέες, και τις βάζουν με το κεφάλι κάτω. Η εντυπωσιακή τους πορεία, όμως, δοκιμάστηκε αρκετά με το στραβοπάτημα που ακούει στο όνομα "Frosting", αλλά και στην αποχώρηση του βασικού ιδρυτικού μέλους Ben Levin. Η τρελοπαρέα, όμως, γνωρίζει πολλά καντάρια μουσικής, και έτσι ο πειραματικός εκτροχιασμός θα κατέληγε με ασφάλεια ξανά στις ράγες. Ιδού, λοιπόν, το "Twenty Pills Without Water", ένας υπέροχος δίσκος indie prog, με τρομερό συναισθηματικό εύρος, έξυπνες μελωδίες, πλούσια ενορχήστρωση, και ένα μουσικό άστρο που φέγγει ξανά λαμπερό.

Extra Life - The Sacred Vowel

Απ’ τα πιο ιδιόρρυθμα progressive rock άλμπουμ για τα οποία θα διαβάσεις σε αυτές τις σελίδες, το "The Sacred Vowel" αποτελεί συνέχεια του αξιοσημείωτου "Secular Works Pt.2" που κυκλοφόρησε προ διετίας. Οι Extra Life φαίνεται να έχουν ενεργοποιηθεί για τα καλά, και συνεχίζουν με τις στρυφνές μελωδίες να χαράζουν τη δική τους καλλιτεχνική πορεία. Οι χαρακτηριστικές φωνητικές μελωδίες εδώ θα δανειστούν αρκετά απ’ τη folk, και θα διατηρήσουν τη μεγαλοπρέπειά τους ακόμη κι αν δεν ακούγονται εξίσου μεσαιωνικές, ενώ η ενορχήστρωση θα γίνει περισσότερο ζεστή. Τι κάνει ένα συγκρότημα μοναδικό; Να υπηρετεί την ιδιοτροπία του απενοχοποιημένα και μέχρι τέλους.

Ou - 蘇醒 II: Frailty

Μόνο ως ευχάριστο νέο μπορώ να δω ότι πλέον η Ασία συμμετέχει στη Δυτική μουσική αγορά, καθώς μαθαίνεις πώς μπορεί διαφορετικά να μεταβολίζεται ένα είδος. Οι Ou, προσφάτως δημιουργημένο σχήμα απ’ την Κίνα, ακούγεται υπερτεχνικό, φιλόδοξο, και φαντασμαγορικό και στον δεύτερο δίσκο του, με το djent να αποτελεί τον εκρηκτικό πυρήνα του. Ρομποτικά ρυθμικά που θυμίζουν κομπρεσέρ με λόξιγκα συνυφαίνονται με τα αιθέρια φωνητικά της Lynn Wu, τα οποία έρχονται αντισταθμιστικά να προσφέρουν μελωδία και σταθερότητα. Οι ιδέες υπάρχουν, η τεχνική είναι μαξαρισμένη, κι η υποστήριξη απ’ τον Devin Townsend ενδεικτική. Μόλις προστεθεί και η εμπειρία στην εξίσωση, ελπίζουμε ότι οι Ou θα ανθίσουν σε ένα απ’ τα καλύτερα djent συγκροτήματα της γενιάς τους.

Present - This Is Not the End

Το κύκνειο άσμα μίας εξέχουσας προσωπικότητας του Rock in Opposition, το ειρωνικά τιτλοφορούμενο "This Is Not the End" είναι η κατακλείδα των Present και του Roger Trigaux. Η μουσική ολοκληρώθηκε μετά θάνατον με τη βοήθεια των υπόλοιπων εμπλεκομένων, και πρέπει να προτείνεται με disclaimer, καθώς μόνο εύκολη εμπειρία δεν είναι. Αντιθέτως, πρόκειται για πυκνή, πειραματική, και αδιαφοροποίητη μουσική που θέλει υπομονή, ενώ εύκολα μπορεί να μοιάσει με άσκηση αντοχής. Αν δεν σ’ ενδιαφέρει αυτό το ομφαλοσκοπικό πρόσωπο της prog rock, μπορείς να προσπεράσεις άφοβα. Αν, πάλι, φοβάσαι ότι το είδος πέθανε αφήνοντας πίσω του μόνο φλύαρα φληναφήματα, φυσικά κι οφείλεις να αφουγκραστείς προσεκτικά.

Check Also: H Marjana Semkina συνεχίζει σόλο όσο οι iamthemorning μένουν στον πάγο κυνηγημένοι απ’ το πολιτικό καθεστώς της Ρωσίας, και κυκλοφορεί το εκπληκτικό "Sirin". Κι από το άβολο του εξώφυλλο που θυμίζει λίγο το αυτό του cult classic horror video game "Sanitarium" μέχρι το εσωτερικό του, το "The Stare" των Consider The Source θέτει ερωτήματα κατηγοριοποίησης. Με φωνητικές γραμμές που ουσιαστικά συνοδεύουν ως συμπληρωματικό όργανο και πληθώρα ψυχεδελικών και ανατολίτικων στοιχείων να στολίζουν τις συνθέσεις του, είναι μια πρόταση που οι φαν του είδους δεν πρέπει να παραλείψουν.

Έχω πάει Βερολίνο, μου αρέσει το kraut
«Κανονικά αυτό είναι δικό σου πρόβλημα»

Beak> - >>>>

Ξέρουμε όλοι ότι το progressive rock σε οποιαδήποτε μορφή του είναι πολύ δύσκολο να αναγνωριστεί και να γίνει αποδεκτό από ένα μεγαλύτερο κοινό στις μέρες μας. Οι λόγοι για αυτό δεν είναι της παρούσης, αλλά ως γεγονός δημιουργεί ένα ακόμα μεγάλο παράσημο για τους Beak> που παίζοντας πεισματικά ασυμβίβαστο μηχανικό krautrock στα χνάρια των Neu! και των Can κατάφεραν με κάθε κυκλοφορία να κερδίζουν όλο και περισσότερο κόσμο και να καταξιωθούν με τον τέταρτο αυτό δίσκο τους πέρα και έξω από τον prog χώρο με εμφανίσεις σε σημαντικά φεστιβάλ και μεγάλα κοινά. Και κάπως έτσι είχαμε την τιμή να τους απολαύσουμε και στη χώρα μας. Δίσκος της χρονιάς στο είδος του, χωρίς συζήτηση.

Faust - Blickwinkel (curated by Zappi Diermaier)

Κι αν το krautrock ζει μέσα από την αγάπη και επαναπροσέγγιση νεότερων γενιών μουσικών, αυτό δε σημαίνει ότι η παλιότερη γενιά δεν έχει τίποτα να πει επί του θέματος. Πόσο μάλλον όταν αυτή εκπροσωπείται από τον Zappi Diermaier, ακούραστο συνεχιστή της τεράστιας ιστορίας των Faust. Μέσα από το οργανωμένο χάος industrial θορύβων, κακοφωνιών, υπόγειων μελωδιών, τυχαίων ήχων και αυτοσχεδιασμών προκύπτει μουσική στερημένη κάθε συναισθηματικού βάθους αλλά ταυτόχρονα τόσο έντονη και διεισδυτική που είναι δύσκολο να σε αφήσει αδιάφορο. Αν μιλάμε για ασυμβίβαστη πραγματικά προοδευτική και πρωτοπόρα Τέχνη, οι διαχρονικά υποτιμημένοι Faust δε γίνεται να λείπουν από τη συζήτηση.

Hawkwind - Stories From Time And Space

Εδώ και σχεδόν 15 χρόνια, μετά την επιστροφή του Tim Blake δηλαδή και στη συνέχεια του Thighpaulsandra που τον διαδέχθηκε στα πλήκτρα, οι Hawkwind έχουν βρει τη φάση τους και παράγουν σταθερά καλές δουλειές που σπάνια ενθουσιάζουν αλλά και σπάνια απογοητεύουν. Κάπως έτσι και φέτος στέκουν περήφανα εκεί στη μέση, με το εντελώς δικό τους και αναγνωρίσιμο πλέον διαστημικό στυλ τους και τον πιλότο Dave Brock να καθοδηγεί ακόμα με μαεστρία το διαστημόπλοιο. Τα τραγούδια απλώνουν και οι συνθετικές δομές είναι χαλαρές οπότε δύσκολα θα επιστρέψεις σε μεμονωμένες στιγμές. Αυτό είναι ένα ταξίδι που το ζεις και το θυμάσαι από την αρχή ως το τέλος. Έστω κι αν το κάνεις μία μόνο φορά.

Orkestr - I

Όταν το space rock δε φοβάται να γίνει και electro pop ή να βουτήξει σε 80s σύνθια έχουμε δουλειές υπέροχες και αταξινόμητες όπως αυτή εδώ. Τα φωνητικά δεν έχουν τίποτα από τα τριπαριστά και φευγάτα στυλ των περισσότερων space rock συγκροτημάτων και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που ξεχωρίζουν από το σωρό. Στην πραγματικότητα η συμπερίληψή τους σε αυτή ή οποιαδήποτε άλλη πεντάδα κάτω από ένα υποείδος τους αδικεί, όμως σίγουρα αυτή η νυχτερινή ατμόσφαιρα που γεννούν τους κάνουν ελκυστικούς για τους φίλους του διαστημικού prog. Ακούστε και διαδώστε όμως πέρα από τα όρια αυτά.

Trees Speak - TimeFold

Σχεδόν δεν νοείται νέα χρονιά χωρίς δίσκο των Trees Speak πλέον, ενός συγκροτήματος που αρχίζει να γίνεται κατεστημένο στον ηλεκτρονικό, berlin school ήχο. Παίρνοντας τη σκυτάλη από πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής σκηνής όπως οι Tangerine Dream, ο Klaus Schulze και ο John Carpenter φτιάχνουν μουσικά τοπία που αναπτύσσονται και ολοκληρώνονται μόνο αν τα δεις στην ολότητά τους. Αντίθετα όμως με ό,τι συχνά έκαναν οι παραπάνω, σπάνε τη μουσική τους σε πολλά μικρά κομμάτια, αντί λίγων και ενιαίων. Παρότι πάντως οι μικρές αυτές μπουκίτσες μπορεί να δίνουν την ψευδαίσθηση ανεξάρτητων τραγουδιών, δεν παύουν να αποτελούν μέρος ενός εξαιρετικά δομημένου συνόλου.

Check also: Οι Zombi επέστρεψαν με νέα δουλειά μετά από τέσσερα χρόνια και δεν απέχουν πολύ από εκεί που τους αφήσαμε. Ίσες δόσεις prog rock και 80s ηλεκτρονικής μουσικής τύπου Miami Vice ανακατεύονται σε ομοιόμορφο μίγμα. Σε πιο παραδοσιακά space rock θέματα αλλά με αγάπη προς τους επαναλαμβανόμενους ρυθμούς πάνω στους οποίους τρέχουν κιθάρες, φωνή και πλήκτρα μπορούμε να βρούμε και να εκτιμήσουμε τους Moon Goose.

Πόσες ώρες παίζουν live αυτοί ρε;
«3-4 ώρες να υπολογίζεις»

Ayreon - 01011001 - Live Beneath The Waves

Η συγκλονιστική πραγματικότητα του να συλλέγονται ένα-ένα τα συνθετικά στοιχεία των Ayreon ώστε να παρουσιάζουν ζωντανά κάποιο από τα αριστουργήματα του πολυπαραγοντικού σχήματος του Arjen Lucassen, αποκτά ξανά σάρκα και οστά για την ζωντανή εκτέλεση του "01011001". Το "01011001 - Live Beneath The Waves" είναι ακριβώς το υπερθέαμα που περιμένει κανείς από μια ζωντανή εμφάνιση και ηχογράφηση των Ayreon - θρίαμβος. Με τα γλυκόπικρα κενά των αδικοχαμένων συντελεστών του να συμπληρώνονται από άξιους συνεχιστές, η συγκεκριμένη παράσταση είναι μια εμπειρία που δεν πρέπει να λείπει από τη ζωή κάθε prog ψυχής εκεί έξω.

Big Big Train - A Flare On The Lens

Κι ενώ η δημοτικότητα και η εκτίμηση που λαμβάνουν εντός της prog κοινότητας όλο και μεγαλώνουν, οι Big Big Train χτυπάνε για δεύτερη φορά μέσα στο 2024, αυτή την φορά με ένα live album. Μέσα σε ένα χορταστικό, σχεδόν τρίωρο τριπλό cd, το "A Flare On The Lens" παρουσιάζει μεγάλο μέρος των τριών μεγάλων συναυλιών που έδωσαν στο Cadogan Hall του Λονδίνου. Μαγευτική, πλούσια, μελωδική και με ποιοτικές 70s αναφορές, η μουσική των Big Big Train μετατρέπεται σε ένα μεγάλο χρωματιστό σύννεφο που τυλίγει το ακροατήριο - ή τέλος πάντων, αυτό το συναίσθημα δημιουργεί η ακρόαση αυτού εδώ του live. Ποιοτικότατο.

Transatlantic - Live At MorseFest 2022 - The Absolute Whirlwind

Δύο βραδιές, δύο διαφορετικά setlists, δύο ολόκληρες ζωντανές αποδόσεις από δύο μοναδικούς progressive rock δίσκους. Η πληθωρικότητα των Transatlantic σε όλο της το μεγαλείο, κλείνοντας έναν κύκλο που ίσως να ολοκληρώνει και την πορεία του prog supergroup. Μόνο θαυμασμός για μια μπάντα ορόσημο στο χώρο.

Marillion - An Hour Before It’s Dark: Live in Port Zélande 2023

Αυτή η κυκλοφορία ξεκίνησε πέρσι, ολοκληρώθηκε φέτος και αφορά την πλήρη αποτύπωση των τριών βραδιών που έπαιξαν οι Marillion στο Port Zelande, την «έδρα» των περιβόητων weekends τους. Οι τρεις δίωρες συναυλίες δεν είχαν κανένα ίδιο τραγούδι, όπως γίνεται συνήθως στα weekends. Το πρώτο βράδυ παίχτηκε το μισό και βάλε "F.E.A.R." και επιλογές - προφανείς και μη - από άλλες δουλειές. Το δεύτερο βράδυ παίχτηκε ολόκληρο το "An Hour Before It’s Dark", επιβεβαιώνοντας ότι η μπάντα πάντοτε πιστεύει τον πιο πρόσφατο δίσκο της. Το τρίτο βράδυ παίχτηκαν σπάνια κομμάτια που είχαν να παίξουν χρόνια, προς τέρψη των οπαδών που παρευρέθηκαν. Αν δεν έχετε βρεθεί σε Marillion weekend, επιδιώξτε το και δε θα χάσετε. Είναι το όνειρο του οπαδού.

Einar Solberg - The Congregation Acoustic

Μια κυκλοφορία που σε σημεία της γίνεται πραγματικά ανατριχιαστική. Θυμάμαι πολύ έντονα τη μέρα που έφτασε το promo στα χέρια μου, το έβαλα να το ακούσω στα ακουστικά μου σε μια καφετέρια που είχα πάει πρωί-πρωί να δουλέψω. Έμεινα χαμένος για μία ώρα και λίγα λεπτά να κοιτάω τον απέναντι τοίχο χωρίς να κάνω τίποτα. Ένα live που πραγματικά δεν μπορώ να διανοηθώ πόσο δυνατή εμπειρία ήταν για τους ανθρώπους που ήταν εκεί. Τα κομμάτια είναι γνωστά, και η αλήθεια είναι ότι φαίνεται πως είναι γραμμένα για να είναι πολύ διαφορετικά, αλλά όσοι το έζησαν πρέπει να είχαν μια από αυτές τις στιγμές ζωής.

Εγώ είμαι εδώ για τη μουσική, όχι για τις πληροφορίες
«Οκ, άκου αυτές τις instrumental κυκλοφορίες τότε»

The Omnific - The Law Of Augmenting Returns

Αν είσαι λάτρης του instrumental prog και δεν έχεις ακόμα ανακαλύψει τους Αυστραλούς The Omnific, well, σε περιμένει μια έκπληξη. Το τρίο - με έναν ντράμερ και δύο μπασίστες παρακαλώ - παίζει ένα εξωφρενικά πολύπλοκο και τεχνικό progressive rock/metal που ηχεί τρομερά περισσότερο ενδιαφέρον απ’ ότι θα πίστευε κανείς από, εχμμ, δύο μπάσα. Οι μουσικοί είναι όμως γεμάτοι φαντασία και ξέρουν να ισορροπήσουν ιδέες (και συχνότητες) κρατώντας το ενδιαφέρον αμείωτο, με τα πλήκτρα να γεμίζουν χώρους όσο κι όταν πρέπει. Αποπνέουν γενικώς μια ιδιαίτερη φρεσκάδα που θα θέλξει ακροατές που γουστάρουν prog φαινόμενα όπως τους Polyphia.

Vipassi - Lightless

Είχες ποτέ απορία για το πώς θα ήταν αν οι Ne Obliviscaris έβγαζαν instrumental δίσκο; Αν βγάλεις τα βιολιά από την εξίσωση, μάλλον θα ακουγόταν σαν τους Vipassi. Ουδόλως τυχαίο αφού ένα πρώην και ένα νυν μέλος τους απαρτίζουν μέλη της μπάντας. Με βάση τη μελωδία και τις εικόνες που θέλουν να δημιουργήσουν στο μυαλό του ακροατή, δημιουργούν ένα όμορφα χαοτικό αποτέλεσμα που η απουσία φωνής σε κάνει να συγκεντρωθείς στη μουσική και να απολαύσεις ένα ταξίδι προς την αποθέωση και την αιώνια μάχη του φωτός με το σκοτάδι. Ένα progressive έπος που θα φωτίσει τις πιο σκοτεινές γωνίες της καρδιάς σας.

The Aristocrats - Duck

Το prog rock ΔΕΝ έχει να κάνει με μουσική δεξιοτεχνία. Μπορεί να είναι και πολλά άλλα πράγματα. Όμως αν κάποιος αυτό είναι που ψάχνει, αν θέλει να του πέφτει το σαγόνι από τα παιξίματα, τη φαντασία και τις ικανότητες των μουσικών, δύσκολα θα βρει κάτι καλύτερο από τους Aristocrats. Και μάλιστα, όπως πάντα, με συνοδεία σημαντικών δόσεων χιούμορ. Ο Guthrie Govan είναι φυσικά η μεγάλη ατραξιόν, αλλά και οι Minnemann και Beller δεν πάνε πίσω. Για άλλη μία φορά βρίσκονται στις παρυφές της fusion με hard rock ήχο αλλά δε λείπουν και οι μελωδίες τις οποίες μπορείς να τραγουδήσεις - σχεδόν ακούς τα συναυλιακά «ωωω». Και η φετινή δουλειά τους είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τα ποιοτικά standard που μας έχουν συνηθίσει.

Night Verses - Every Sound Has A Color In The Valley Of Night: Part Two

ΟΙ Night Verses δεν είναι ένα συγκρότημα για αδύναμες ψυχές. Σαρωτικοί, εξαπολύουν μεθοδικά δουλευμένο instrumental progressive metal. Δεν τους έφτανε το κακό που μας έκαναν πέρυσι με το πρώτο μέρους του "Every Sound...", επέστρεψαν πάρα πολύ γρήγορα με το δεύτερο μέρος για να μας διδάξουν πως γίνεται να ολοκληρώσεις ένα τεράστιο έργο σε δύο μέρη χωρίς ίχνος ψελλίσματος, αρνούμενος να ακουστείς έστω για δύο δευτερόλεπτα βαρετός. Αν κάτι σε έχει κουράσει στο, ελάχιστο όσο είναι, post-rock, το σχήμα των Night Verses έχει χτίσει έναν ήχο κοντινό μα πολύ περισσότερο prog, παρασύροντας σιγά σιγά και άλλους προς το μέρος του. Περιμένουμε (ακόμη πιο) μεγάλα πράγματα από αυτούς.

Royal Time Machine - Royal Time Machine

Τί γίνεται όταν βάζεις τρεις παιχταράδες στο ίδιο δωμάτιο; Τι γίνεται όταν το Prog rock συναντά τη fusion; Οι Royal Time Machine είναι η απάντηση στο ερώτημα. Με τους Γιάννη Παπαδόπουλο (Scott Stapp) στην κιθάρα, Μιχάλη Ευδαίμων στο μπάσο και τον Γιώργο Κόλλια (Nile) στα τύμπανα, μέσα σε εννιά κομμάτια ξεδιπλώνουν τις δεξιότητές τους. Με αξιοθαύμαστη συνθετική ωριμότητα, το ομότιτλο άλμπουμ τους είναι βέβαιο ότι θα ικανοποιήσει κάθε επίδοξο μουσικό αλλά και φίλο της σύνθετης ορχηστρικής μουσικής. 

Χα! ξεχάσατε το fusion prog!
«Χα! Eτσι νομίζaτε»

Tigran Hamasyan - The Bird Of A Thousand Voices

Εδώ και χρόνια ο Tigran Hamasyan έχει καταξιωθεί στο μυαλό απανταχού των progάδων ως μία ξεχωριστή πρόταση, που να μπορεί να συνδυάζει djent ρυθμικά, τρομερή δεξιοτεχνία, αλλά και jazz πιανιστικά παιξίματα. Ωστόσο, με το φετινό του άλμπουμ κατακτά μία νέα, ανεξερεύνητη κορυφή, προσθέτοντας στη μείξη έντονα το φολκ στοιχείο. Με όχημα ένα Αρμένικο παραμύθι, και πλαισιωμένος από μία αφρόκρεμα μουσικών, ο Hamasyan παραδίδει ενενήντα λεπτά μουσικής, που είναι ικανά να ταξιδέψουν σε κόσμους απαράμιλλης ομορφιάς, αστείρευτης φαντασίας, μυριάδων χρωμάτων, υφών και διαθέσεων. Σε μία απ’ τις κορυφαίες κυκλοφορίας της χρονιάς, η μουσική έχει κοσμογονικές δυνάμεις, και αφηγηματική παντοδυναμία.

Elephant9 - Mythical River

Σίγουρα κάτι φέρνει μαζί του το Νορβηγικό κρύο, θες να είναι μέσα από το βόρειο σέλας, θες από την παραληρηματική νύχτα που δεν τελειώνει το χειμώνα, η ψυχεδέλεια που δημιουργούν πάντως οι Elephant9 είναι ισχυρός μάρτυρας. Φέτος, επιστρέφουν με το ήπιο "Mythical River", ταξιδεύοντας το μυαλό σε παράξενες μαθηματικές διαστάσεις που ορίζονται από τη μουσική την ίδια. Όσο ήπια βέβαια είναι η studio κυκλοφορία τους, τόσο χειμαρρώδης είναι ο live δίσκος τους μαζί με τον Terje Rypadal, "Catching Fire", όπου καταιγιστικά εξαπολύουν ορμή ισόποση με τη χαλαρότητα που εμφύσησαν στη studio φετινή εκδοχή τους. Κυκλοφορίες για δύο ταχύτητες, οι Elephant9 όπλισαν τη φαρέτρα τους το 2024 με μουσική για όλες τις ώρες της ημέρας.

Tom Penaguin - Tom Penaguin

Ο κιθαρίστας και πολυ-οργανίστας Tom Penaguin είναι Γάλλος, παραδίδει όμως το καλύτερο Canterbury άλμπουμ της χρονιάς σαν να ήταν γέννημα-θρέμμα της σκηνής. Εκπληκτικά παιξίματα και μαγική ατμόσφαιρα μιας ονειρικής jazz και prog συνένωσης, είναι τα βασικά συστατικά ενός άλμπουμ που μοιάζει σαν να κυκλοφόρησε από κάποιον βετεράνο. Η ροή των 37 λεπτών του είναι υποδειγματική και το ταλέντο του Tom είναι εξόφθαλμο. Άκου πως τα 14 λεπτά του "Housefly Leg" κυλάνε και μοιάζουν σαν μία στιγμή: τότε θα έχεις καλύτερη εικόνα ενός μουσικού που μάλλον θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον, δημιουργώντας τις προσδοκίες για πολύ ψηλό ταβάνι.

Papangu - Lampião Rei

Αν μπορείς να ακούσεις το prog σου σε γλώσσα άλλη των αγγλικών, τότε δεν χρειάζεται να ψάξεις αλλού. Το "Lampião Rei" είναι ο δίσκος που έψαχνες αν θέλεις ένα τραχύ, αλλά και αυθόρμητο prog δίσκο με jazz ρινίσματα. Από τα βάθη του underground και την ανατολικότερη ακτή της Βραζιλίας, οι Papangu παίζουν σαν να καλείται extreme συγκρότημα να παίξει σε τζαζ φεστιβάλ. Θα αισθανθείς, όμως, ότι δεν τους νοιάζει καθόλου να φανούν ψαγμένοι και βαθυστόχαστοι, μιας και η πληθωρικότητά τους προκύπτει εν τέλει Διονυσιακή, χυμώδης, και καρποφόρα. Απ’ τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους που θα ακούσεις φέτος αν σε ενδιαφέρει η προοδευτική μουσική που διατηρεί κάτι το οικείο.

The Verge - The Verge

Άλλο ένα νεόκοπο σχήμα από την πάντα ακμαία (και ηχητικά χαρακτηριστική) νορβηγική σκηνή έρχεται με την γνωστή jazz/prog φόρα. Οι Mahavishnu Orchestra σμίγουν με τις βαριές στιγμές των King Crimson, το rhythm section έχει το χαρακτηριστικό nordic γρέζι, τα σαξόφωνα μία ουρλιάζουν και μία ψιθυρίζουν, κι όλα γίνονται σωστά από το νεαρό αυτό trio. Στο ντεμπούτο τους δοκιμάζουν ένα μεγάλο εύρος από ηχητικές διαθέσεις και ατμόσφαιρες και τα καταφέρνουν περίφημα, με μερικές συνθέσεις να είναι πραγματικά top. Αν δουλέψουν και λίγο παραπάνω στην προσωπικότητα του ήχου τους, θα κάνουν θαύματα.

  • SHARE
  • TWEET