Beardfish

Οι Beardfish ανήκουν σ' εκείνη την κατηγορία συγκροτημάτων που δεν έχουν κακό δίσκο. Μπορεί να υπάρχουν δίσκοι που θα σ' αρέσουν περισσότερο ή λιγότερο, ίσως δίσκοι που να μην σε αφορούν ιδιαίτερα (όπως το ντεμπούτο τους, με τους Σουηδικούς στίχους να το κάνουν πιο δυσπρόσιτο), όμως κακό δίσκο δεν έχουν. Απ' τα δύο "Sleeping In Traffic" και μετά, μπορούμε να μιλάμε για ένα σεμιναριακό συγκρότημα αστείρευτης ενέργειας και έμπνευσης, που διατηρούσε το progressive rock ζωντανό και περιπετειώδες. Με κάθε διαδοχικό δίσκο, γίνονταν καλύτεροι, φτάνοντας στο σημείο να πειραματίζονται και με τα άγρια φωνητικά στο πιο βαρύ και metal "The Void". Όταν το 2016, στον απόηχο ακόμη του "+4626-Comfortzone", ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους, η prog σκηνή έχασε ένα σπουδαίο συγκρότημα.

Άλμα στο χρόνο, στο 2023, όταν οι Beardfish επανενώνονται για μία ζωντανή εμφάνιση σε Σουηδικό φεστιβάλ. Η ανακοίνωση νέου δίσκου δεν αργεί να έρθει. Όπως δήλωσαν, η επαναδραστηριοποίηση είχε ξεκινήσει ήδη τρία χρόνια πριν, όταν οι διαφωνίες που τους έριξαν έξω απ' τις ράγες μπήκαν στην άκρη, όμως ήθελαν να έχουν κάτι απτό προτού δηλώσουν οποιαδήποτε παρουσία. Το "In the Autumn" κάνει την αρχή ως πρώτο single και ξυπνά τα συναισθήματα. Όσο πρέπει σε διάρκεια, ήταν αρκετά οικείο, όμως έδειχνε προς μία λίγο διαφορετική προσέγγιση, με τις prog φόρμες να είναι μεν παρούσες, αλλά πιο απελευθερωμένες και τζαμαριστές, χωρίς αυστηρές δομές και αλλαγές. Ταυτόχρονα, το ντουέτο του τραγουδιστή και γενικού συνθέτη, Rikard Sjöblom με την σύντροφό του, Amanda Örtenhag, έθετε ιδανικά τον τόνο του άλμπουμ, που έχει να κάνει με την αγάπη, στις μυριάδες μορφές της.

Αν κάθε κυκλοφορία των Beardfish έχει μία υποβόσκουσα τάση που το ξεχωρίζει απ' τα υπόλοιπα, τότε η ειδοποιός διαφορά του "Songs for Beating Hearts" έγκειται στον πιο χαλαρό και συμφωνικό χαρακτήρα του. Δεν βασίζεται τόσο στην ‘70s prog παράνοια ενός Zappa, αλλά στα πιο λυρικά και βουκολικά μονοπάτια της Σκανδιναβικής prog σκηνής, και τις απλωμένες jam συνθέσεις. Ακούς το "Ecotone", με τα κελαριστά αρπίσματα και τα αιθέρια φωνητικά ή το ομώνυμο με τις φρενήρεις κιθάρες και το groove των Motorpsycho στο μπάσο, και καταλαβαίνεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχεις χαρακτηριστικές Beardfish στιγμές, όπως το κεντρικό riff του "Out In The Open", του εικοσάλεπτου έπους που χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια, όμως ακόμη κι έτσι υπάρχουν στιγμές που διαπιστώνεις ότι η προσέγγιση εδώ δεν ακολουθεί το prog δόγμα του «περισσότερο ίσον καλύτερο». Αντιθέτως, παρά τα μελωδικά παιχνίδια και τις φράσεις που διαδέχονται η μία την άλλη φέρνοντας στο νου neo-prog διαλογισμούς στυλ Phideaux, υπάρχει μία πιο γραμμική προσέγγιση, που δεν φοβάται να αφήσει κενά χώρου εκεί που παλαιότερα θα υπήρχε κάτι. Έτσι, ο δίσκος προσωπικά με φέρνει πιο κοντά στο "On Her Journey To the Sun" απ' το προσωπικό σχήμα του Rikard Sjöblom, τους Gungfly, παρά στην prog έξαρση ενός "Destined Solitaire".

Ακόμη και στιχουργικά, οι Beardfish διατηρούν ένα πιο ήπιο προφίλ, χωρίς τα μεγάλα παραμύθια και τις αστείες ή μυστήριες ιστορίες. Αντιθέτως, εδώ έχουμε πιο προσωπικούς στίχους, με τη μορφή εσωτερικών ή εξωτερικών διαλόγων, που μιλούν με νηφάλια γλυκύτητα αλλά και αισιοδοξία για τις ανθρώπινες σχέσεις. Μου είναι, μάλιστα, δύσκολο να μην θεωρήσω ότι σε πολλά σημεία θίγονται οι σχέσεις μεταξύ των μελών του group, που έχουν περάσει τα τελευταία 21 χρόνια μαζί, είτε υπό τη σκέπη των Beardfish, είτε σε άλλα σχήματα.

Το μόνο που ηχητικά και θεματικά μοιάζει λίγο πιο παράταιρο, είναι το "Torrential Downpour", το λίγο noir λίγο western οκτάλεπτο που κλείνει τον δίσκο. Πρόκειται για ένα απ' τα πιο όμορφα κομμάτια τους, κι ίσως απ' τις πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ γενικά. Σκοτεινό και απρόβλεπτο, μοιάζει να εκλύει μία ιδιαίτερη ένταση, πολύ περισσότερο απ' τα προηγούμενα κομμάτια.

Είναι ευτύχημα που μπορούμε και μιλάμε για μία νέα δουλειά των Beardfish το 2024, που είναι μάλιστα και ποιοτική. Το νήμα δεν το πιάνουν ακριβώς από εκεί που το άφησαν το 2015, αλλά εφόσον δεν έμειναν στάσιμοι μουσικά, αυτό δεν προκαλεί εντύπωση. Το "Songs for Beating Hearts" θα αποτελέσει εξαιρετική αφορμή για να προσελκύσουν νέο κόσμο, κι όποιο άτομο δεν έχει κάνει ακόμη deep-dive στην δισκογραφία τους, να ξέρει ότι θα χτυπήσει φλέβα χρυσού. Για το μακροχρόνιο και πιστό ακροατήριο των Σουηδών, όμως, πρόκειται για μία υπόσχεση που εκπληρώθηκε με πανέμορφο τρόπο, ακόμη κι αν δεν ενδώσουμε στις φανφάρες περί «καλύτερης δουλειάς τους» απ' τα δελτίου τύπου. Ας ελπίσουμε, τώρα, να καταφέρουμε κάπως να τους δούμε κι από κοντά.

Bandcamp | Spotify