Vipassi

Είναι φορές που διστάζει κανείς να γράψει τη γνώμη του ένα θέμα που ίσως νιώθει δεν ανήκει στη σφαίρα των γνώσεων του. Πολλές φορές αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται από τις προσδοκίες που γεννά ένα έργο τέχνης ή το πόσο ψηλά τοποθετείται ο πήχης τόσο του καλλιτέχνη όσο και του κριτή. Ειδικά αν δεν έχεις γνώσεις μουσικής θεωρίας ή δεν παίζεις κάποιο όργανο είναι ίσως ‘άδικο’ έστω να επιχειρήσεις να γράψεις κάτι για albums σαν το "Lightless" όπου κανείς συναντά το υψηλότερο επίπεδο τεχνικής κατάρτισης και μουσική που δύσκολα κάποιος μπορεί να περιγράψει δίχως να αδικήσει αφού η ολότητα και η πυκνότητα των χαρακτηριστικών της πολλές φορές είναι απλά συντριπτική.

Μετά το παραπάνω disclaimer θα επιχειρήσω να περιγράψω περισσότερο τα συναισθήματα που δημιούργησε το δεύτερο, instrumental, album των βιρτουόζων Αυστραλών -κυρίως- μουσικών (που επιβάλλεται να αναφερθούν ονομαστικά): Daniel Presland στα drums (πρώην Ne Obliviscaris), Ben Boyle στη κιθάρα (Hadal Maw και πρώην Primordial), Benjamin Baret επίσης κιθάρα (Ne Obliviscaris) και ο τρομερός Arran McSporran (Cosmitorium) στο μπάσο. Το όνομα Vipassi αναφέρεται στη 22η μετενσάρκωση του Βούδα και αναφέρεται στην διαύγεια, στο να μπορείς να πορευτείς μέσα στα συναισθήματα σου. Και με τη μουσική τους είναι φανερό ότι αυτό επιχειρούν μέσα από μια διαρκή εναλλαγή εικόνων και ελεγχόμενα χαοτικών μοτίβων που δεν πέφτουν στην παγίδα της ‘επίδειξης’ αλλά έχουν ως βάση τη μελωδία και τις εικόνες που θέλουν να δημιουργήσουν στο μυαλό του ακροατή, φυσικά με πλατφόρμα την απαράμιλλη τεχνική και ενορχήστρωση των κομματιών. Και κανένα άλλο κομμάτι δεν το καταφέρνει καλύτερα αυτό από το δεκάλεπτο αριστουργηματικό "Promethea" που κλείνει το album και που σε μεταφέρει στις φλόγες που καίνε στο υπέροχο εξώφυλλο. Σε στιγμές θα σε ταξιδέψει, σε άλλες θα σε ξεσηκώσει με την black αισθητική του. Το ομότιτλο κομμάτι "Lightless" ξεκινά ‘χαλαρά΄ αλλά διαπιστώνει κανείς κάτι που βρίσκει σε όλο το album και αυτό είναι το έντονο και χαρακτηριστικό μπάσο του McSporran που φαίνεται να οδηγεί τους υπόλοιπους. Στο "Labyrinthine Hex" τα drums είναι γρήγορα και αναλαμβάνουν να παρασύρουν σε ένα κρεσέντο επιθετικότητας που μόλις πάει να ξεφύγει επανέρχεται σε χαμηλότερες στροφές. Ένα συνεχόμενο πάνω-κάτω σε ταχύτητα και αξία έχουν όλοι οι ήχοι στο background που είναι κάτι παραπάνω από απλά συμπληρωματικοί αλλά συνθέτουν μια πλήρη εικόνα της ιστορίας του κομματιού.

Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι πως η απουσία φωνητικών είναι απολύτως συμβατή και μάλλον οποιαδήποτε φωνή μάλλον θα αλλοίωνε το αποτέλεσμα. Θέλει προσπάθεια αυτό. Στο "Phainestai", το riff της κιθάρας είναι επικό και πρόκειται από τα καλύτερα prog κομμάτια που θα ακούσεις φέτος. Πέντε μαγικά λεπτά γεμάτα μελωδία, blast beats, εναλλαγές και απλά νόημα. Γεμίζεις μουσική και είναι πέρα για πέρα ικανοποιητικό και δροσερό όσο το κελάρυσμα του νερού στο φινάλε του. Το "Ruination Glow" εντυπωσιάζει και αυτό με τις διακυμάνσεις του και τη brutal αισθητική του ενώ ένα διαμάντι ακόμα κρύβεται στο "Neon Rain" που ‘παραβιάζει’ τρόπο τινά το instrumental του πράγματος με τους tribal λαρυγγισμούς του και ενώ στην αρχή τα drums ακούγονται σαν να ψάχνονται, στη συνέχεια γίνεται η μετάβαση σε ένα συγκλονιστικό κινηματογραφικό θέμα όπου από το πουθενά έρχεται ένα τρομερό κιθαριστικό σόλο και το κομμάτι εκτινάσσεται στην στρατόσφαιρα της επικότητας και του συναισθήματος.

Θα μπορούσα ίσως να γράψω χιλιάδες λέξεις σε έκθεση ιδεών, σε μια υποσυνείδητη προσπάθεια να προσθέσω εγώ στίχους στη μουσική των Vipassi αλλά επαφίεται στον καθένα από εμάς να πλάσουμε τις δικές μας εικόνες και να ταξιδέψουμε στα άδυτα της ψυχής μας με οδηγό ένα υπέροχο album με μερικούς από τους καλύτερους και τεχνικά αρτιότερους μουσικούς της progressive σκηνής. Το φώς της φωτιάς στο εξώφυλλο είναι σίγουρα ότι θα φωτίσει τις πιό σκοτεινές γωνιές της καρδιάς σας.