Leprous

Aphelion

InsideOut (2021)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 23/08/2021
Το σερί των αριστουργηματικών άλμπουμ δείχνει να σπάει, με τις ποιοτικές απώλειες όμως να παραμένουν στο minimum
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στην αστρονομία, το aphelion ενός ουράνιου σώματος είναι το σημείο της τροχιάς του στο οποίο βρίσκεται μακρύτερα από τον ήλιο. Ο τίτλος από μόνος του ήταν ικανός να εξάψει τη φαντασία για το που θα το πάνε αυτήν τη φορά οι πάντα συνεπείς στο διετές ραντεβού τους με τη δισκογραφία - και πάντα σε μονές χρονιές! - λατρεμένοι μας Leprous. Ο τίτλος υποδηλώνει κάτι κρύο, σκοτεινό και απόμακρο, και ίσως οι συνθήκες δημιουργίας του να είχαν όντως αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά με τον κόσμο σε γενικό lockdown, το περιεχόμενο του άλμπουμ όμως είναι από διαφορετική πάστα.

Η πορεία των Leprous έως τώρα είναι ένα πραγματικό φαινόμενο και είμαι από εκείνους που συμφωνούν κατά γράμμα με την ανάλυση που έκανε πρόσφατα ο Χρήστος περί της προόδου και της συνέπειας τους. Θα συμπληρώσω ότι η μπάντα έχει την παράξενη «ευλογία» του να μην έχει κυκλοφορήσει κάποιο μαζικό, οριστικό αριστούργημα αλλά έξι σχετικά ισοδύναμους δίσκους, εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο ότι δεν θα συγκρίνονται εσαεί με τα ίδια τους τα πεπραγμένα αλλά θα μπορούν να εξελίσσονται απρόσκοπτα. Παρόλα αυτά, έχουν θέσει τον πήχη πάρα πολύ ψηλά και κάθε νέος τους δίσκος δημιουργεί την απορία αν θα μπορέσουν πάλι να ξεπεράσουν τον προηγούμενο. Είναι νομοτελειακό ότι αυτό δεν θα συμβαίνει για πάντα και το "Aphelion" είναι ίσως το πρώτο άλμπουμ των Leprous που δεν δημιουργεί γρήγορη κατάφαση, ειδικά όντας το follow up ενός πολύ κρίσιμου άλμπουμ όπως το "Pitfalls" - δουλειάς που ίσως και να έδωσε για λίγο ανάσα ζωής σε όλο το prog.

Ηχητικά το "Aphelion" μοιάζει να στέκεται κάπου ανάμεσα στο (προσωπικό αγαπημένο) "Malina" και το "Pitfalls", ας θεωρήσουμε λοιπόν δεδομένο ότι οι οπαδοί που περιμένουν αναβίωση των πιο metal ημερών (αν υπάρχουν τέτοιοι), δεν θα εκτιμήσουν τις ομορφιές του. Κι ενώ αποτελεί φαινομενικά μια δουλειά συνολικά λιγότερο pop από τον προκάτοχο της, είναι ταυτόχρονα πιο φωτεινή, πιο ελαφριά και πιο πολύχρωμη από το "Pitfalls". Στο δελτίο τύπου, ο Einar δηλώνει περήφανος για την πολυσυλλεκτικότητα του "Aphelion" κι έχει κάθε λόγο να είναι: οι Leprous μπαίνουν σε κουτάκια λιγότερο από κάθε άλλη φορά.

Τα δέκα tracks της κανονικής έκδοσης του "Aphelion" σχηματίζουν πράγματι μια πολύ μεγάλη ηχητική τροχιά, καλύπτοντας τα πάντα από, σχεδόν παραδοσιακές, μπαλάντες ("Castaway Angels") ως το καθαρό prog metal ("Nighttime Disguise"), με πολλές ενδιάμεσες στάσεις σε κλασικίζοντα, cinematic και synthpop ηχοτόπια. Η εξέλιξη των Leprous στον τομέα της ενορχήστρωσης είναι εκπληκτική: κάθε τραγούδι διαθέτει τα κατάλληλα παιξίματα, τα τέλεια γεμίσματα από κάθε όργανο και μια πληθώρα ηχοχρωμάτων, με την μπάντα να κάνει άριστη χρήση των εγχόρδων, των synths και των πνευστών. Η παρουσία των Raphael Weinroth-Browne στο τσέλο και Chris Baum στο βιολί καθώς και η συμμετοχή της μπάντας πνευστών Blåsemafiaen είναι κάτι παραπάνω από αισθητή: Είναι καίρια. Το πρώτο single "Running Low" έχει προεξοφλήσει τέλεια όλα τα παραπάνω.

Έχοντας εξασφαλίσει λοιπόν ότι το κάθε track αποτελεί τεχνικά και στιλιστικά έναν μικρό θησαυρό, το βάρος πέφτει στη δυναμική των ίδιων των συνθέσεων. Εδώ λοιπόν, για πρώτη φορά σε δίσκο των Leprous - τουλάχιστον για τον γράφοντα - , η εμπειρία των ακροάσεων αποδείχτηκε παράξενη, με τραγούδια που με ενθουσίασαν αμέσως αλλά και τραγούδια που πήρε αρκετές ακροάσεις για να εκτιμηθούν. Προφανώς η ποιότητα των συνθέσεων δεν αποτελεί πρόβλημα - οι Leprous γράφουν καλά τραγούδια με την ευκολία που πετάς πετραδάκια στη θάλασσα -, η συνολική του εικόνα όμως δεν είναι πεντακάθαρη.

Η αυτοαναφορικότητα για την ώρα δεν είναι σοβαρά αισθητή, αν και τα φωνητικά arpeggio του Einar και οι χορωδιακές φράσεις των backing vocals στα ρεφρέν είναι, τουλάχιστον, οικεία. Εξάλλου το γεγονός ότι τραγούδια σαν τα εξαίσια "Silhouette" και "The Silent Revelation" παραπέμπουν υπερβολικά στο "Malina" λειτουργεί μάλλον θετικά. Η μπάντα βέβαια εισάγει και νέες εκφράσεις στο οπλοστάσιο της: δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες οι slide κιθάρες που περιπλέκονται με Floyd/Queen επιρροές και indie rock αισθητική στο "All The Moments", ούτε η σχεδόν «χολιγουντιανή» ορχηστρική λογική του "The Shadow Side". Από την άλλη, tracks όπως το "Out Of Here" είναι τέλεια ακριβώς όπως είναι, παραδίδοντας αυτό το αμάλγαμα της έξυπνης και συναισθηματικής heavy μουσικής που μάθαμε να ζητάμε από τους Leprous.

Στον αντίποδα, τα συχνά σκαμπανεβάσματα σε ρυθμούς και δυναμικές εντός των κομματιών, δημιουργούν, σε στιγμές, ζητήματα ροής. Τα "Have You Ever?" θα μπορούσε να θεωρηθεί ως και αδιάφορο αν δεν διέθετε τρομερό ρεφρέν, το εσωστρεφές "On Hold" είναι ίσως η πιο συγκλονιστική στιγμή του άλμπουμ αλλά αργεί χαρακτηριστικά να χτιστεί, το δε "Nighttime Disguise" (το περιβόητο τραγούδι στο οποίο συμμετείχαν και οι οπαδοί) ξεκινάει θαυμάσια με prog ρεσιτάλ από όλη την μπάντα, διαθέτει ένα εξαιρετικό jazzy πέρασμα και καταφέρνει να μετριάσει τις εντυπώσεις με τα εντελώς αχρείαστα brutal φωνητικά του φινάλε. Μου μένει λοιπόν η τελική εντύπωση ότι κάποιο από το υλικό του "Aphelion" θα μπορούσε να ακουστεί ακόμα πιο εξαιρετικό αν η μπάντα είχε λειτουργήσει συνθετικά με λίγο πιο συμπαγή και λιτό τρόπο.

Τα τύμπανα του Baard Kolstad είναι ξανά ένας δίσκος από μόνα τους και η κιθαριστική δουλειά εξαιρετικά έξυπνη, αισθάνομαι όμως ότι οι κιθάρες και ειδικά τα riffs, πρέπει να ξαναγίνουν σημαντικά ως δομικά στοιχεία, ισορροπώντας τις πολύ προσωπικές συνθέσεις του Einar. Συνεχίζοντας στιχουργικά από εκεί που κατέληξε ο προκάτοχος του, το "Aphelion" μοιάζει να είναι το δεύτερο μέρος μιας βαθιάς βουτιάς στην ψυχανάλυση. Από αυτή την άποψη, είναι ο λογικός συνεχιστής του "Pitfalls", χωρίς όμως να έχει τα σκοτεινά του περιγράμματα και την concept-ική του αίσθηση. Αυτή είναι τελικά και η βασική αδυναμία ενός κατά τ' άλλα θαυμάσιου άλμπουμ: δεν έχει το δικό του χρώμα και δεν συγκροτεί μια συνεκτική καλλιτεχνική πρόταση, παρά περισσότερο αποτελεί μια συλλογή από όμορφα και πολυεπίπεδα τραγούδια.

Χωρίς να είναι ούτε αριστούργημα αλλά ούτε και στραβοπάτημα, το "Aphelion" είναι μια ιστορία από την οποία κανείς δεν θα βγει χαμένος. Οι Leprous εξακολουθούν να είναι κορυφαίοι στον ηχητικό χώρο που εκπροσωπούν και οι φίλοι τους θα απολαύσουν έναν ακόμα δίσκο γεμάτο με μοναδικές μουσικές στιγμές, στον ίσως πιο πλουραλιστικό στιλιστικά, αλλά και χαλαρό καλλιτεχνικά, δίσκο της καριέρας τους. Παραμένουμε συνεπιβάτες στην τροχιά τους και περιμένουμε την επόμενη στροφή.

Spotify

  • SHARE
  • TWEET