Need, Corrupted Symmetry @ Κύτταρο, 12/11/24

Πώς πέρασαν σχεδόν δυόμιση χρόνια από την τελευταία φορά που είδαμε τους Need επί σκηνής, ούτε που το καταλάβαμε. Όχι βέβαια ότι δεν μας έλειψαν από τα συναυλιακά δρώμενα, μάλλον το αντίθετο. Το επετειακό live για τα δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του αγαπημένου "Orvam: A Song For Home" που επανακυκλοφορεί με μίξη δια χειρός Έκτορα Τσολάκη ήταν αυτό που λέμε “άχαστο”, και μια ευκαιρία να αναθερμάνουμε τη σχέση μας με τη μπάντα.

To άνοιγμα της βραδιάς έγινε με τους Corrupted Symmetry, μια σχετικά νεοσύστατη μπάντα που κυκλοφόρησε πριν περίπου ένα χρόνο το πρώτο της demo, και κινείται στο χώρο του progressive-power metal. Θα πω η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, καθώς παρά το άγουρο της εμφάνισής τους και το εμφανές τους τρακ κατά στιγμές, στάθηκαν πολύ καλά στη σκηνή του Κυττάρου.

Πολύ δεμένοι παικτικά, με ήχο που τους βοήθησε, φάνηκαν σαν μια πολλά υποσχόμενη μπάντα για το χώρο, τιμώντας αναμφίβολα τις επιρροές τους (Dream Theater, Fates Warning, Conception) και με την ενέργεια και την όρεξή τους κέρδισαν το ζεστό χειροκρότημα από το κοινό. Στιγμές σαν το "Sands Of Time" αλλά και το τελευταίο τους single "As Dark As The Sun" έδειξαν ότι έχουν τα εχέγγυα να μας απασχολήσουν στο μέλλον. Με το νέο τους δίσκο να είναι στα σκαριά, σίγουρα θα περιμένουμε να δούμε ολοκληρωμένη την πρότασή τους, ενώ παραπάνω εμπειρία επί σκηνής θα τους δώσει και λίγο περισσότερη άνεση για να αποδώσουν το απαιτητικό τους υλικό. Σίγουρα τα θεμέλια είναι εκεί.

Με τη χαρά της επανασύνδεσης να είναι αισθητή πάνω και κάτω από τη σκηνή, το "Lifeknot" έδωσε μια εκρηκτική έναρξη για τους Need. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ήχος, απόδοση, όρεξη όλα στο τέρμα με το καλημέρα. Προφανώς την τιμητική του θα είχε λόγω ημέρας το υλικό του "Οrvam", και το δαιδαλώδες "Entheogen" μας συνεπήρε με την ατμόσφαιρα και την αλληλουχία των riffs του. 

Το στοιχείο των Need που όσοι έχουν παρευρεθεί σε live τους μπορούν να αναγνωρίσουν και τους ξεχωρίζει συναυλιακά, είναι η αλληλεπίδρασή τους με το κοινό και η ψυχή που καταθέτουν πάνω στη σκηνή. Ο αεικίνητος Γιάννης Βογιατζής που οργώνει τη σκηνή, κοπανιέται και συγκινεί με τις ερμηνείες του. Ο Γιώργος Τζαβάρας σαν άνθρωπος με 1000 διαφορετικά πρόσωπα, νιώθεις ότι κοιτάει καθέναν ξεχωριστά στο κοινό και μοιράζεται μαζί του τα συναισθήματα που βγαίνουν από τα πιο βαριά riffs μέχρι και τα πιο συναισθηματικά σόλο. Ο Αντώνης Χατζηκωνσταντής που με τα πλήκτρα του γεμίζει κινηματογραφικά τον ήχο, και βγάζει πολλές φορές το πιο βαρύ growl που απορείς από που ήρθε. Το rhythm section των Βίκτωρα Κουλουμπή και Στέλιου Πασχάλη που κάνει τα πιο περίπλοκα μέτρα παραδόξως headbang-able.

Στις νεότερες στιγμές της δισκογραφίας τους, το "Rememory" παραμένει προσωπικό αγαπημένο κι αν κρίνουμε από το πόσο ο κόσμος τραγουδούσε γύρω μας έχει καθιερωθεί σαν ένα από τα στανταράκια των live τους. Όσο η μπάντα και ο κόσμος ζεσταινόταν, τόσο το live απογειωνόταν. Στο "Mother Madness", σύσσωμο το Κύτταρο συνόδευε στα φωνητικά και ήταν ένα από τα βασικά highlights της βραδιάς. Είναι αξιοθαύμαστο πως τα τρια μέρη της "A Song For:" τριλογίας ταυτόχρονα δείχνουν την εξέλιξη της μπάντας σε συνθετικό επίπεδο, αλλά ταυτόχρονα έρχονται να δέσουν αρμονικά σε ένα ζωντανό περιβάλλον. Το σερί από "Avia", το πάντα ισοπεδωτικό "Tilikum" που έκανε τους σβέρκους μας να ξεσκουριάσουν, το κάπως παραμελημένο "Construct" και το αποκορύφωμα με το "Nemmortal" ολοκλήρωσαν ιδανικά το κύριο σετ.

Φυσικά, δε θα ήταν ένα ολοκληρωμένο live αν δεν είχαμε το "Orvam", που ήρθε για να κλείσει τη βραδιά.  “There is no future for us it's all been decided” - στίχοι που δυστυχώς ακούγονται ακόμη πολύ επίκαιροι, και προκαλούν την ίδια συγκίνηση. Από τις πρώτες κιόλας νότες ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος. Η αξία αυτού του τραγουδιού ακόμη και μέσα από τα μικρά λάθη παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Ο Γιάννης έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε από ενέργεια, ενώ έχω την εντύπωση ότι και ο Αντώνης στα πλήκτρα έχει κάνει κάποιες πολύ στοχευμένες αλλαγές στους ήχους του, κάνοντας το κομμάτι να ακούγεται ακόμη πιο μεγαλειώδες στο τέλος του. Κάθε υποψία φωνής στο τελευταίο "Orvam" μας είχε αφήσει προ πολλού, και το πολύ θερμό χειροκρότημα στο τέλος επιβεβαίωσε το κοινό βίωμα. Μας είχαν λείψει οι Need από τη σκηνή. Ελπίζουμε η επόμενη φορά να είναι πολύ πιο σύντομα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος