Prehistoric Animals

Οι Prehistoric Animals μας έρχονται από από τη Σουηδία που ποτέ δεν απογοητεύει μουσικά και στο τέταρτο τους album συνεχίζουν σταθερά το sci-fi melodic prog τους αν και εκτιμώ πως τώρα πραγματικά το απογειώνουν τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Πατάνε σε 80s αισθητική και το αποτέλεσμα μοιάζει με ένα μεγαλοπρεπές rock musical που αποτελείται από αυτοτελείς ιστορίες αγάπης σε ένα δυστοπικό κόσμο. Ή όπως το περιγράφουν οι ίδιοι: ‘Μια δυστοπική version του Love Actually, όπου οι άνθρωποι βρίσκουν τη αγάπη στα πιό αναπάντεχα μέρη’. Και όντως, θα βρεί κανείς μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε ένα κορίτσι και μια cyber soldier, ο εργαζόμενος νούμερο 10 ανατινάζει το εργοστάσιο που δουλεύει για χάρη του υπαλλήλου νούμερο 4 ("He is number 4").

Έντονα keyboards και όμορφα grooves διανθισμένα με solos και μελωδίες που παρασύρουν και δεν κουράζουν, δημιουργούν ένα πολύ ευχάριστο περιβάλλον και μια ακρόαση που σε μεταφέρει στο sci-fi σενάριο που γράφουν με τους στίχους τους. Στο φουτουριστικό εννιάλεπτο (!) "The City Of My Dreams" ο Stefan Altzar (κιθάρα, φωνή, keyboards) τραγουδά για το σκηνικό του album, εκεί που θα εξελιχθούν οι ιστορίες του album. Δυναμικό αλλά ταυτόγχρονα και μελαγχολικό με όμορφα μουσικά θέματα που λειτουργούν ιδανικά για την εισαγωγή του album. Ενός album σχετικά μικρό σε διάρκεια με ουσιαστικά έξι κομμάτια και τρία fillers που λειτουργούν για την ενίσχυση της ιστορίας και ειδικά το "A bad day for the neon gods" λειτουργεί άψογα με την αισιόδοξη uplifting μελωδία του πριν το χαριτωμένα pop και υπερβολικά 80s "Living In A World Of Bliss". Στο "Unbreakable" ο ακροατής που θα εμβαθύνει στους στίχους θα εκτιμήσει το βάθος της ιστορίας αγάπης και φαντασίας που συνοδεύεται από ένα ‘βαρύ’ κομμάτι με διαφορετικά επίπεδα μελωδίας, ταχύτητας ακόμα και ήχου στα φωνητικά. Το "He Is Number 4" έχει μια ακόμα ιστορία για τη δύναμη της αγάπης αλλά μπορεί να είναι και το πιό προβλέψιμο και αδιάφορο κομμάτι του album. Ε δεν γίνεται να τα πετυχαίνουμε όλα.

Τουλάχιστον στο φινάλε το album κάνει αυτό που οι PA κάνουν καλύτερα και σε περισσότερο prog φόρμες που σου κρατάνε πάντα το ενδιαφέρον και με πιό uplifting μοτίβα ολοκληρώνουν με θετικό πρόσημο μια αξιολογότατη προσπάθεια. Το οχτάλεπτο άσμα (που γράφτηκε σαν χριστουγεννιάτικο τραγούδι) "Nothing Has Changed But Everything" θα ικανοποιήσει ακόμα και πολύ απαιτητικούς ακροατές τους είδους, κυρίως με το συναίσθημα και τη καρδιά που έχει. Τρυφερό με ένα παιδάκι στο ενδιάμεσο να εύχεται αγάπη και ειρήνη, αποφεύγει τη παγίδα του γλυκανάλατου καθώς εξελλίσεται σε ένα τρομερό κρεσέντο, την αποθέωση μιας rock παράστασης που στο τέλος το κοινό σηκώνεται όρθιο και χειροκροτά.