Dream Theater @ Μιλάνο 25/10/24 & Ρώμη 26/10/24

Εισαγωγή – Οδοιπορικό

Ήταν ένα χρόνο πριν που ήρθε η ανακοίνωση της επιστροφής του Mike Portnoy στις τάξεις των Dream Theater κι έφερε μαζί της το πρώτο κύμα ενθουσιασμού. Ακολούθησαν μετά από λίγο πρώτα η ανακοίνωση ότι θα έμπαιναν στο στούντιο για να γράψουν το νέο τους άλμπουμ και εν συνεχεία οι πρώτες ημερομηνίες για την επιστροφή στην ενεργή συναυλιακή δράση. Το ότι βιάστηκαν λιγάκι να την βαφτίσουν περιοδεία ως επετειακή για τα 40 χρόνια της μπάντας δεν μας απασχόλησε ιδιαίτερα, αντιθέτως αποτέλεσε έναν έξτρα λόγο για να καταστήσει τις εμφανίσεις ακόμα πιο εορταστικές.

Οι Theaterικοί του site συσκεφθήκαμε χωρίς πολλές χρονοτριβές και αποφασίσαμε ότι η Ιταλία είναι ο ιδανικός προορισμός βάσει των ημερομηνιών. Παρέα με τον Νίκο Καταπίδη, τον Παντελή Κουρέλη και τον hall of famer Κωστή Αγραφιώτη καταστρώσαμε το σχέδιο μάχης και – αφού για τους Dream Theater μιλάμε – κλείσαμε διπλό χτύπημα σε Μιλάνο και Ρώμη, δύο συνεχόμενες βραδιές.

Ως αναπολογητικά nerds του συγκροτήματος, η σύνθεση της ομάδας ήταν ιδανική ώστε για ένα 3ημερο να μονοπωλούν οι κουβέντες για το κάθε τι σχετικό με αυτό: αδικήθηκε η εποχή Mangini, και με ποιο τρόπο; Τι θα φέρει πίσω ο Portnoy που είχε λείψει; Πως ανταποκρίνεται ο James LaBrie ανά τα χρόνια; Ranking της δισκογραφίας, ranking των live άλμπουμ, b-sides, bootlegs, καλύτερες εμφανίσεις τους που έχουμε παρευρεθεί και φυσικά πολύ κουβέντα για το επερχόμενο "Parasomnia"…

Με αφορμή τόσο το νέο στούντιο άλμπουμ, αλλά και την επικείμενη καλοκαιρινή τους εμφάνιση στο Release Athens Festival θα προσπαθήσουμε να βάλουμε πολλά από τα παραπάνω σε μια σειρά για να τα μοιραστούμε ως άρθρα και ως απόψεις (και συνεντεύξεις) μέσα από τις σελίδες του site. Προς το παρόν θα εστιάσουμε στις δυο εμφανίσεις της μπάντας σε Μιλάνο και Ρώμη και θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε το κλίμα των όσων είδαμε, ακούσαμε και ζήσαμε συνολικά. (ΧΚ)

Μιλάνο 25/10

Το Μιλάνο μας υποδέχθηκε φουλ ντυμένο στο γκρι και με ένα διαρκές – αλλά όχι ιδιαίτερα ενοχλητικό – ψιλόβροχο, καθιστώντας κάπως αποτρεπτικό το σκηνικό για βόλτες πριν τη συναυλία. Όχι πως είχαμε και πολύ χρόνο βέβαια, καθώς θέλαμε να βρεθούμε σχετικά νωρίς στο Forum di Assago ή για να συνεννοούμαστε καλύτερα στην έδρα της μπασκετικής Αρμάνι Μιλάνο, που φέτος δεν το λες ότι θριαμβεύει κιόλας. Ε, σιγά μην δεν έπαιρναν έναν εμφατικό διπλό και οι Dream Theater εκεί μέσα… αν και με καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες κόσμου, μάλλον εντός έδρας πρέπει να ένιωθαν.

Αφού φροντίσαμε να πιάσουμε τις θέσεις μας μπροστά στην αρένα, κάπου ενδιάμεσα της κονσόλας του ήχου και της σκηνής ώστε να διασφαλίσουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα οπτικά και ακουστικά, αναμέναμε καρτερικά μέχρι να σβήσουν τα φώτα και να πέσει το μεγάλο πανί με το εικαστικό των 40 χρόνων που έκρυβε τη σκηνή. Όπερ και εγένετο μετά τις πρώτες νότες του "Metropolis pt.1: The Miracle And The Sleeper", το οποίο έφερε κι έναν μικρό πανζουρλισμό στο κοινό, απολύτως αναμενόμενα…

Εγώ πάλι έχω καταλήξει εδώ και καιρό πως το "Images And Words" απολαμβάνει την μοναξιά του «αγαπημένου μου άλμπουμ όλων των εποχών» και συνεχίζω να απολαμβάνω κάθε νότα του. Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, ο James LaBrie δεν μπήκε στο ίδιο επίπεδο με την υπόλοιπη μπάντα που έμοιαζε να έχει κατέβει από άλλον πλανήτη. Λογικό σε ένα βαθμό όταν πρέπει να ξεκινήσει με κάτι τόσο απαιτητικό, και παρά το γεγονός ότι δεν συμμερίζομαι ούτε στο ελάχιστο και δεν εκτιμώ καθόλου την ανθρωποφαγία προς μέρους του, σχεδόν προβληματίστηκα αν θα συνέχιζε έτσι η βραδιά. Ευτυχώς, δεν συνέχισε καθόλου έτσι…

Για τους υπόλοιπους έναν προς έναν δεν ξέρω τι να πρωτοπώ ή αν πρέπει να πω κάτι. Ο Myung βρίσκεται στη δική του διάσταση, ο Rudess -ας πει ο καθένας ό,τι θέλει - είναι μουσική διάνοια, η συγκίνηση να βλέπεις τον Portnoy πίσω από το drum kit και να τα δίνει όλα ήταν από μόνη της τεράστια, ενώ πρώτος μεταξύ ίσων θα είναι πάντα ο John Petrucci, που είναι αδύνατο να μη σε καθηλώσει.

Μπορεί να ανέφερα ότι προσωπικά έχω στην κορυφή το "Images And Words", αλλά στη συλλογική συνείδηση των οπαδών της μπάντας, μια ματιά και μόνο στα t-shirt θα καταστήσει σαφές ότι την πρώτη θέση στις προτιμήσεις την έχει το "Metropolis pt.2: Scenes From A Memory". Γεγονός που θα επιβεβαιωθεί από τις αντιδράσεις στα "Overture 1928" και "Strange Deja-Vu" που ζεσταίνουν και τον τελευταίο παρευρισκόμενο. Η αγία τριάδα της δισκογραφίας των Dream Theater κλείνει πολύ νωρίς, με το εμβληματικό "The Mirror" και το αναπόφευκτο headbanging που το συνοδεύει να συμπληρώνει το εντυπωσιακό ξεκίνημα της βραδιάς. Ήδη τα πολύ προσεγμένα visuals προσθέτουν πόντους, και κυρίως ο ήχος έχει αρχίσει να αγγίζει το άριστο, παραμένοντας σε αυτό το επίπεδο σε όλη την υπόλοιπη βραδιά.

Το "Panic Attack" που ακολουθεί δεν μοιάζει με προφανή επιλογή, αλλά η έντασή του και τα καταπληκτικά τεχνικά μέρη του το καθιστούν απολαυστικό ζωντανά, ενώ το "Barstool Warrior" αποτελεί την πρώτη επιλογή από την εποχή του Mike Mangini, με τον James LaBrie να το προλογίζει με μερικά πολύ ωραία λόγια και σκέψεις γύρω από τους στίχους του.

Εδώ θα κάνω παύση και θα πω ότι μπορεί ο καθένας να θέλει όποιον τραγουδιστή φαντάζεται πίσω από το μικρόφωνο των Dream Theater, αλλά εγώ δεν θα προτιμούσα να ακούσω το "Hollow Years" να ερμηνεύεται από κανέναν άλλο, ειδικά τόσο καλά που το απέδωσε. Ένα από τα highlight της βραδιάς, σε μια συγκινητική εκτέλεση που συνδυάζει την εκδοχή του demo με αυτή του "Live At Budokan" και τον Petrucci να μας αφήνει σχεδόν με δάκρυα με το σόλο του.

Ανεβάζοντας ξανά τους ρυθμούς το πρώτο μέρος κλείνει με το εντυπωσιακότατο ζωντανά "Constant Motion" από το (λίγο αδικημένο) "Systematic Chaos" και το fan favorite "As I Am" να μας οδηγεί σε headbanging και sing along, κλείνοντας ιδανικά το πρώτο μέρος της συναυλίας.

Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που προσφέρει ο Portnoy όταν επιμελείται τις ζωντανές εμφανίσεις των Dream Theater είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, όπως το "Dance Of The Dream Man" από το Twin Peaks με το οποίο αποχώρησε η μπάντα για το 20λεπτο απαραίτητο διάλειμμα…

… και για κάποιο λόγο δένει τέλεια με το ολόφρεσκο "Night Terror" που άνοιξε το δεύτερο σετ. Προσωπικά, μου άρεσε πάρα πολύ το νέο τους τραγούδι από το "Parasomnia" και ζωντανά ήταν καταιγιστικό. Δεν το βλέπω να βγαίνει εύκολα από τα μελλοντικά σετ τους να ξέρετε…

Δεύτερο τραγούδι εποχής Mangini, με το μπαλαντέ "This Is The Life" να αποδίδεται άψογα, πριν το "Under A Glass Moon" σηκώσει πάλι το Forum στο πόδι. Εδώ περιμέναμε να ακούσουμε ένα από τα ωραιότερα κιθαριστικά σόλο όλων των εποχών και ο Petrucci όχι μόνο δεν μας απογοήτευσε, αλλά μας έδωσε και τα μυαλά στα χέρια.

Ίσως οι λιγότερο αναμενόμενες επιλογές ήταν το ακουστικό/εισαγωγικό "Vacant" και το instrumental "Stream Of Consciousness" που όμως αποδόθηκαν τέλεια και ειδικά το δεύτερο θα το έβαζα στις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς, βάσει απόδοσης και παιξιμάτων, αλλά το απόλυτο highlight ήρθε ακριβώς μετά, με το κλείσιμο του δεύτερου σετ…

Πως ακριβώς να περιγράψω το εύρος των συναισθημάτων που μου δημιουργεί αυτό το 25λεπτο έπος, δεν ξέρω ειλικρινά. Πέρασε σαν να ήταν 5 λεπτά. Το ένα μαγικό μέρος μετά το άλλο, υπέροχες μελωδίες, απίστευτα παιξίματα, ακόμα κι ένα μικρό λάθος από τον Petrucci για να είμαστε βέβαιοι ότι δεν είναι ψεύτικα αυτά που ακούμε. Λόγω διάρκειας το βλέπω δύσκολο να χωράει σε φεστιβαλικό σετ, όπως αυτό το καλοκαιριού στο Release Festival αλλά να εύχεστε να είναι εκεί…

Πριν (και χωρίς καμία καθυστέρηση) το σόου συνεχιστεί με το encore, στις οθόνες προβάλλεται το σημείου από την ταινία του Μάγου του Οζ που λέει «there’s no place like home» και όλοι πιάνουμε το υπονοούμενο. Ισχύει Mike! Καλώς σε βρήκαμε σπίτι σου και πάλι!

Κι αν από το "Home" περιμέναμε να ενθουσιαστούμε, αυτό που δεν περιμέναμε ήταν να μας συγκινήσει τόσο πολύ το "The Spirit Carries On" που ήταν το τραγούδι που έκανε όλο το γήπεδο να τραγουδάει με μια φωνή περισσότερο από κάθε άλλο. Με κάθε ειλικρίνεια (και δέος) η στιγμή που μπαίνει το «safe in the light that surrounds me» είναι μια στιγμή μέθεξης, ειδικά αν τη ζεις με καλούς φίλους, σε ένα από τα αδιαμφισβήτητα highlights της βραδιάς…

… η οποία θα κλείσει εμφατικά με το εμβληματικό "Pull Me Under". Στο οποίο είμαστε σίγουροι ότι πολλοί περίμεναν στη γωνία για να σταυρώσουν τον LaBrie, αλλά η απόδοσή όλων και του James (τηρουμένων κάποιων συνθηκών) θα τους αφήσει άπραγους εν τέλει και θα βρει εμάς σε μια μίνι έκσταση να παραμιλούμε για το πόσο υπέροχη και ονειρική ήταν η συναυλιακή βραδιά που μόλις είχαμε ζήσει.

Ένα 3ωρο γεμάτο συγκινήσεις και απίστευτου μουσικού επιπέδου σόου, που άφησε λίγο κουρασμένα τα πόδια, αλλά το πνεύμα έτοιμο για να το ξαναζήσουμε από την αρχή 24 ώρες μετά. (ΧΚ)

Ρώμη 26/10

Ταξίδι με τρένο από το βροχερό Μιλάνο στην ηλιόλουστη Ρώμη, για τη δεύτερη εμφάνιση των Dream Theater στο θερμό ιταλικό κοινό. Μετά από λίγο χαλαρό τουρισμό (και πάντα καλοδεχούμενη ιταλική κουζίνα) είχαμε αποφασίσει να είμαστε στο χώρο από νωρίς ώστε να είμαστε πολύ κοντά στη σκηνή.

Φτάνοντας στο Palazzo dello Sport (αρκετά) νωρίτερα από το άνοιγμα του χώρου, η ουρά είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζεται. Από το booth με το merch το "Night Terror" μας υποδέχτηκε με το που φτάσαμε, ενώ ακούγαμε διάσπαρτα και ελληνικά, κάτι που δείχνει πως δεν ήμασταν οι μόνοι που κάναμε αυτό το ταξίδι.

Προσωπικά μιας και την προηγούμενη μέρα είχα και το task να βγάλω φωτογραφίες, περίμενα αυτή την εμφάνιση για να την απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς κανένα άγχος.

Καταφέρνοντας να βρεθούμε κάπου στην τέταρτη σειρά από τη σκηνή και να έχουμε όσο το δυνατόν καλύτερη οπτική, κάθε απόπειρα να μετακινηθούμε για να πάρουμε ένα νερό (η μια μπύρα) φαινόταν μάταιη, με τον κόσμο να έχει γεμίσει από νωρίς το χώρο. Ένα venue αρκετά διαφορετικό από του Μιλάνου, με μια κυκλική αίσθηση που το έκανε να μοιάζει λίγο πιο άμεσο και μαζεμένο.

To "Psycho Theme" επέστρεψε σαν intro των συναυλιών μετά από δεκαπέντε χρόνια, τα λέιζερ έκαναν το επετειακό backdrop να ζωντανεύει, και οι πρώτες νότες του "Metropolis Pt.1" έφεραν ενθουσιασμό και χειροκροτήματα. Mε τον James να είναι σαφώς καλύτερος από το Μιλάνο αλλά και να αποφεύγει (καλώς) να πιάσει νότες που δεν του βγαίνουν πλέον, φάνηκε από νωρίς πως θα είχαμε μια εξαιρετική εμφάνιση γι ακόμη μια φορά.

O δεσμός των Dream Theater με το ιταλικό κοινό κρατάει πολλά χρόνια τώρα, και από τις πρώτες νότες του "Overture 1928" οι μελωδίες γιγαντώθηκαν με τον κόσμο να τραγουδάει κάθε σόλο. Στο "Strange Deja Vu", ταρακουνήθηκε όλο το venue με το χαρακτηριστικό riff του στυλοβάτη John Myung που στωικά συνεχίζει να θεμελιώνει τον ήχο της μπάντας.

Η πιο heavy πλευρά της μπάντας στο "The Mirror" με τη μοναδική εμφάνιση της επτάχορδης του John Petrucci ήταν όσο ισοπεδωτική περιμέναμε, με τον Jordan Rudess να έρχεται με το keytar του για να ροκάρει λίγο με τους υπόλοιπους φεύγοντας από το διαστημόπλοιο που έχει χτίσει στα πλήκτρα του. Στο "Panic Attack" η γενιά του guitar hero αναθάρρησε, και ο LaBrie έδειξε ότι στα κομμάτια που παίζουν στις δυνάμεις του και το εύρος της ερμηνείας παραμένει ακόμη υποδειγματικός.

Κι αν αναρωτιόμασταν ποια τραγούδια της Mangini εποχής θα παίξει η μπάντα με τον Portnoy στα τύμπανα, όπως είδαμε και στο Μιλάνο οι επιλογές ήταν όχι προφανείς αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσες. Το "Barstool Warrior" εκ-Portnoy-ίστηκε αλλάζοντας αρκετά αλλά όχι στην ουσία του, και έμοιαζε τόσο φυσικά ταιριαστό.

Μετά το Μιλάνο, συζητούσαμε πόσο συγκλονιστικό ήταν το "Hollow Years". Τώρα ξέραμε τι να περιμένουμε. Αλλά και πάλι, η δύναμη αυτού του κομματιού, στην αρχική του μάλιστα μορφή όπως είναι και στα "Falling Into Infinity Demos", είναι μαγική. Όλο το στάδιο τραγουδούσε μαζί με τη μπάντα, οι φακοί των κινητών φώτισαν όλη την αρένα και τις κερκίδες, και ο John Petrucci γι ακόμη μια φορά μας συγκίνησε με το σόλο του τόσο στο ξεκίνημα όσο και στο κλείσιμο του κομματιού. Το μικρό τζαμάρισμα στο τέλος ξαναθύμισε τις εποχές που οι Theater έκαναν αυτοσχεδιασμούς και είχαν εκπλήξεις σε κάθε τους εμφάνιση.

H ολοκλήρωση του πρώτου μέρους ανέβασε τις ταχύτητες. "Constant Motion" από το Systematic Chaos και τον Mike Portnoy να αστειεύεται με τον James αλλάζοντας τον στίχο "Apocalyptic mind debris" σε "Apocalyptic JAMES LABRIE" και τους δυο να ανταλλάσσουν χαμόγελα και γέλια. Το "As I Am" έχει καθιερωθεί από ότι φαίνεται σε σταθερά για τα live τους, και κρίνοντας από την απήχησή του όχι κι άδικα.

Μετά τις απαραίτητες ανάσες και το εικοσάλεπτο διάλειμμα, ένα βίντεο - αναδρομή σε όλη τη δισκογραφία έπαιζε από τις οθόνες συνοδεία ενός συμφωνικού medley ενορχήστρωσης του Joseph Stevenson (που έχει κάνει και στο παρελθόν αντίστοιχο εγχείρημα), φτάνοντας στο επερχόμενο "Parasomnia" και τις στοιχειωτικές πρώτες νότες του "Night Terror" να επαναφέρουν τη μπάντα στη σκηνή. Χαρακτηριστικά Dream Theater κομμάτι, που ηχεί σαφώς καλύτερο live και σαν φυσική συνέχεια τόσο της εποχής Portnoy όσο και του "A View From The Top Of The World".

To δεύτερο κομμάτι της εποχής Mangini, "This Is The Life" ξεκίνησε με ένα απρόοπτο, καθώς ο Mike σταμάτησε λίγο μετά το intro για να δείξει στο κοινό πως κάποιος είχε λιποθυμήσει, και τον James να ζητά την παρέμβαση του προσωπικού ασφαλείας για την παροχή βοήθειας. Αφού ο άνθρωπος μεταφέρθηκε για πρώτες βοήθειες, το live συνεχίστηκε κανονικά. Επιστροφή στο "Images And Words" με το "Under A Glass Moon", σε μια σεμιναριακή εκτέλεση. Ο James σταθερά πλέον στο υλικό του Images (κυριως) έχει αλλάξει κάποιες μελωδίες για να είναι πιο κοντά στο εύρος της φωνής του, και ακουγόταν αξιοπρεπέστατος.

Το "Vacant" στην εναλλακτική του εκτέλεση παραμένει βαθιά συναισθηματικό, ενώ το "Stream Of Consciousness" αποτέλεσε ένα ακόμη highlight της βραδιάς, με όλη τη μπάντα να αποδίδει υποδειγματικά το κομμάτι, αλλά ταυτόχρονα να δείχνει να το διασκεδάζει με την ψυχή της. Χαλάλι τα 20 χρόνια που είχε να παιχτεί αυτό το κομμάτι ζωντανά.

Τις μέρες πριν τα live, συζητούσαμε με τους υπόλοιπους για κομμάτια που θέλαμε να δούμε. Είχα καταφέρει μέχρι και το Μιλάνο να φάω ελάχιστα spoilers για το set. Χαρακτηριστικά είχα αναφέρει ότι αν έπαιζαν το "Octavarium" ζωντανά πολύ πιθανό να με έπιαναν τα ζουμιά. Είναι άλλωστε το αγαπημένο μου κομμάτι από τους Dream Theater. Στο Μιλάνο η έκπληξή μου συνεχίστηκε με δάκρυα που ήρθαν σε διάφορες στιγμές του κομματιού. Στη Ρώμη, ψυλλιασμένος πια, ήξερα τι να περιμένω. Αλλά τα δάκρυα ήρθαν ξανά. Και γι’ άλλη μια φορά, οι Theater απέδειξαν μέσα σε είκοσι τέσσερα λεπτά πως η μουσική μπορεί να γίνει ένα ταξίδι που ξυπνάει συναισθήματα που δεν ήξερες ότι έχεις.

Step after step we try controlling our fate
When we finally start living it's become too late

Προσωπικά πιστεύω κι εδώ να είχε τελειώσει το live, θα ήμουν υπερβολικά χαρούμενος κι ευχαριστημένος. Αλλά το "less is more" δεν έπαιζε ποτέ με τους Theater.

"There is no place like home" - και οφείλουμε να συμφωνήσουμε. Όσο κι αν ο Mike Mangini τίμησε τη θέση του και προσέφερε τη δική του πινελιά στην ιστορία της μπάντας, ο Mike Portnoy πίσω στο σπίτι του βγάζει έναν αέρα και μια ενέργεια που ομολογουμένως είχε λείψει. Encore-όνειρο, με το "Home" να ξεσηκώνει τις ιαχές του κόσμου. Στο απίθανο "The Spirit Carries On" όλοι μια αγκαλιά να τραγουδάνε, η νεαρή δεσποινίδα δίπλα μας να κλαίει με λυγμούς από τη χαρά της κι εμάς να συνειδητοποιούμε πως μια φαινομενικά απλή μπαλάντα έχει γίνει ορόσημο για τα live των Dream Theater. Μια πραγματικά μαγική στιγμή.

Υπό άλλες συνθήκες, το πολυπαιγμένο "Pull Me Under" ίσως γινόταν αναμενόμενο για κλείσιμο, αλλά ήταν ό,τι πιο ταιριαστό κλείνοντας τον κύκλο από το κομμάτι που έκανε το μεγάλο "μπαμ". Ο LaBrie σε μεγάλα κέφια, αντί να είναι κουρασμένος έδωσε ό,τι ενέργεια του είχε απομείνει και μας εξέπληξε θετικά.

Ένα από τα highlights της ημέρας, ο μικρός φίλος της μπάντας που είχε ανέβει στους ώμους του πατέρα του και ήταν ενθουσιασμένος. Ο Mike Portnoy τον είδε, του πέταξε μια μπαγκέτα κι ο μικρός την έπιασε στον αέρα με τη μια και πλάνταξε στο κλάμα, σε μια αν μη τι άλλο συγκινητική στιγμή!

Οι όποιες προσδοκίες υπήρχαν πριν από αυτές τις δυο μέρες, ξεπεράστηκαν κατά πολύ. Εμφανίσεις που σε σημεία είχαν ένα γιορτινό χαρακτήρα, μια μπάντα που παίζει δαιμονισμένα καλά, και με έκανε να νιώθω όπως ένιωθα πριν 20 χρόνια βλέποντας έφηβος τότε τα DVD τους. Κι αν η επετειακή περιοδεία έχει υποψία ενός legacy act, κάθε άλλο παρά legacy act θυμίζει η απόδοση όλων. Ο James κλείνοντας μας ευχαρίστησε λέγοντας "Thank you for keeping the dream alive" , κι εμείς τους ευχαριστούμε που μας κάνουν ακόμη να ονειρευόμαστε. "We’ll meet again my friends, someday soon" (NK)

Highlights

Setlist:

Υπέροχες επιλογές κομματιών από των Mike σε γενικές γραμμές και στημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει εξαιρετική ροή σε όλο το 3ωρο. Θα ξεχωρίσω τα "Hollow Years", "Octavarium" και "Spirit Carries On" συνολικά κι από τις δυο ημέρες, με το "Stream Of Consiousness" να ακολουθεί από κοντά (ΧΚ)

Οι Dream Theater μας υπενθύμισαν (και το θυμήθηκαν και οι ίδιοι) ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους είναι τόσο τεράστιο συγκρότημα, είναι τα χορταστικά setlists που μας χαρίζουν στις συναυλίες που είναι "an evening with" – όπως ήταν αυτές τις Ιταλίας. Η εκτέλεση του "The Mirror" ήταν καταπληκτική, τα "Constant Motion" και "Night Terror" ήταν καλύτερα από τις studio εκτελέσεις, τα "Under A Glass Moon" και "Home" ήταν παραπάνω από υπέροχα, το "The Spirit Carries On" ήταν απίστευτα συγκινητικό. Μόνο «παράπονο», η έλλειψη κάποιου κομματιού από το "Six Degrees Of Inner Turbulence", αλλά σε ένα σχεδόν τρίωρο έπος, αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες. (ΠΚ)

To όνειρο που πίστευα ότι δε θα γινόταν, το "Octavarium" live. Παραδόξως, highlights και οι δυο μπαλάντες που μας συγκίνησαν, "Hollow Years" και "The Spirit Carries On" - δεν έχω κάτι, απλά κάτι μπήκε στο μάτι μου. (ΝΚ)

Ήχος:

Στο Μιλάνο υπήρχαν στιγμές που ο ήχος άγγιζε το τέλειο, όντας αδιανόητα καλός κι ευκρινής. Και στη Ρώμη ήταν πάρα πολύ καλός, ελάχιστα πιο δυνατά, κάτι που μπορεί να έχει να κάνει και με τη θέση μας στο χώρο (3-4 γραμμή μπροστά) (ΧΚ)

Όσο καλύτερος γινόταν μέσα σε μια αρένα κατασκευασμένη για αγώνες μπάσκετ. (ΠΚ)

Δυνατός ίσως παραπάνω απ’ότι χρειαζόταν σε σημεία, εξαιρετικός επιτρέποντάς μας να ξεχωρίζουμε τα πάντα κάθε στιγμή. (ΝΚ)

Απόδοση:

Ό,τι και να προσπαθήσουμε να περιγράψουμε είναι λίγο. Η μπάντα είναι σε τρομερή φόρμα. (ΧΚ)

Είχα να τους δω σε τόσο μεγάλη φόρμα που να συνδυάζει εκτελεστική δεινότητα και όρεξη/διάθεση, σχεδόν είκοσι χρόνια. Περνάνε πάρα πολύ καλή περίοδο και η συγκεκριμένη περιοδεία είναι τρομερή ευκαιρία να τους δει κάποιος οπαδός – είτε παλιός, είτε καινούργιος. (ΠΚ)

Αν αναλογιστεί κανείς οτι μιλάμε για μουσικούς που έχουν πατήσει ή πλησιάζουν τα 60 χρόνια, η απόδοσή τους οριακά είναι αδιανόητη. Συνδυασμός τεχνικής αρτιότητας με ενέργεια και ενθουσιασμό που φαίνεται. Η έλλειψη click track είναι πολύ καλοδεχούμενη και επανέφερε τη ζωντάνια στα live τους. (ΝΚ)

James LaBrie:

Φαντάζομαι ότι πολλοί θα επιμείνουν στην άποψη που ήδη έχουν, αλλά ο James ήταν συνολικά πολύ καλός ως κι εντυπωσιακός σε υλικό που είναι πιο κοντά στο τωρινό του εύρος. Ξεκίνησε λίγο νωθρά στο Μιλάνο αλλά ανέβηκε και στη Ρώμη ήταν φανταστικός και σε μεγάλα κέφια (ΧΚ)

Όποιος δεν πάει να τους δει γιατί φοβάται ότι «o LaBrie θα καταστρέψει τη συναυλία με τα φάλτσα του», κακό του κεφαλιού του. Ο James με την εξαίρεση του πρώτου τραγουδιού, όπου προφανώς έψαχνε να βρει τα πατήματά του και τον τρόπο να ακούει καλύτερα τους άλλους, ήταν από πολύ καλός μέχρι και εξαιρετικός. Εντυπωσιακό το ότι τα κομμάτια του encore ήταν από τις καλύτερές του στιγμές. (ΠΚ)

Ο James είναι η φωνή των Dream Theater. Δεν είναι πια τριαντάρης, δεν έχει το εύρος που είχε, αλλά ήταν σταθερά καλός (και σε σημεία - "Octavarium" - συγκλονιστικός). (ΝΚ)

Mike Portnoy:

Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να αμφισβητεί τις μουσικές του ικανότητες. Επέστρεψε εκεί που ανήκει κι υπήρχαν στιγμές που ήταν one man show, με το εντυπωσιακό kit του, το παίξιμο, τις αντιδράσεις του και εν τέλει το πως μετέτρεψε ξανά τους Theater σε μια live μπάντα που το ζει επί σκηνής (ΧΚ)

Συνειδητοποίησα ότι τελικά μου είχε λείψει πίσω από το drumkit των Dream Theater. Ο Mike είναι μεγάλη μορφή και είναι ένα μέρος – ίσως μάλιστα και το μεγαλύτερο – της ψυχής τους. Το γεγονός ότι επέστρεψε και ότι φάνηκε να περνάει τόσο καλά μαζί με τους υπόλοιπους τέσσερις, με έκανε να χαμογελάσω πολλές φορές βλέποντάς τους. (ΠΚ)

Γεννημένος showman, ενθουσιώδης και χαμογελαστός, έμοιαζε να απολαμβάνει κάθε στιγμή πίσω από το kit. Η αλληλεπίδραση του με όλους (πλην του στωικού John Myung) έδειξε το δέσιμό τους και πέρα από τη μουσική. Παικτικά, ο Mike Portnoy που ξέρουμε και αγαπήσαμε. (ΝΚ)

John Petrucci:

Όλοι τέλειοι, αλλά αυτός ο τύπος είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Δεν χορταίνεις να χαζεύεις το παίξιμό του και το πόσο αβίαστα βγάζει τέλεια το κάθε σόλο του. Απίθανος! (ΧΚ)

Νομίζω ότι δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν τον πάτερ Πετρούτσιο. Μοναδικός βιρτουόζος που μπορεί να σου βγάλει από την πιο μεγάλη αγριάδα στο "As I Am" μέχρι το πιο γλυκό συναίσθημα στο "Hollow Years". Απολαυστικός κιθαρίστας που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου από πάνω του. (ΠΚ)

Τι να πω για τον άνθρωπο που με έκανε να κάθομαι με τις ώρες και να παλεύω με τον εαυτό μου και την κιθάρα. Από τα περίτεχνα riffs, τα πιο απαλά αρπίσματα και τα μελωδικά του solo, ο John Petrucci είναι ένας guitar hero που καταφέρνει κάτι μοναδικό. Πέρα από τον εντυπωσιασμό για την αδιαμφισβήτητη δεξιοτεχνία του, μιλάει στην καρδιά με λίγες (η και πολλές) νότες όπως λίγοι καταφέρνουν να κάνουν. (ΝΚ)

Επίλογος

Ίσως κάποιοι να θεωρούσαν υπερβολή το ότι πήγαμε Ιταλία για να δούμε δυο φορές τους Dream Theater δυο βραδιές, back to back, και ειδικά με το ίδιο σετ. Εμείς θα πούμε «μακάρι να είχε και τρίτη!».

Κι όπως πολύ εύστοχα σχολίασε ο Παντελής Κουρέλης, οι Dream Theater είναι από τις λίγες μπάντες που θα μπορούσαν να παίξουν ένα σετ με τελείως διαφορετικά τραγούδια και να είναι το ίδιο εντυπωσιακοί και συναρπαστικοί! Στα επόμενα, λοιπόν! (ΧΚ)

Χάρηκα πάρα πολύ που είδα μια αγαπημένη μου μπάντα να στέκεται τόσο καλά στη σκηνή και να φαίνεται τόσο καλά ο ένας με τον άλλον. Το ότι το παρακολούθησα μαζί με εκλεκτή παρέα, το έκανε ακόμα καλύτερο. Μόνο Theater! (ΠΚ)

Μια μπάντα που καταφέρνει να έχει σχεδόν τρεις γενιές κοινό, να παραμένει παραγωγική και ενεργή σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο, είναι αν μη τι άλλο αξιοθαύμαστη. Αναμφίβολα οι Dream Theater μοιάζουν αναζωογονημένοι και σαν μια παρέα καλών φίλων, επανέρχονται για ένα νέο κεφάλαιο στην πλούσια ιστορία τους. Η εμπειρία μας αυτές τις δυο μέρες, ξαναξύπνησε μέσα μας την αγάπη και το παθος που έχουμε γι αυτή τη μπάντα. Μεχρι την επόμενη φορά. (ΝΚ)

Φωτογραφίες: Νίκος Καταπίδης