For All We Know

Όταν ο Ruud Jolie ξεκίνησε το προσωπικό του project πριν από 13 ολόκληρα χρόνια, το κίνητρό του ήταν αποκλειστικά και μόνο η αγάπη του για το μελωδικό progressive metal και η ανάγκη του για μια δημιουργική έκφραση έξω από τα πλαίσια των Within Temptation, των οποίων αποτελεί σταθερά τον lead κιθαρίστα από το 2001.

Φτάνοντας στο τρίτο άλμπουμ μετά από τόσα χρόνια, και δεδομένου ότι σε κάθε δουλειά οι βασικοί του συνεργάτες είναι οι ίδιοι, μπορούμε να πούμε ότι οι For All We Know μοιάζουν περισσότερο με ένα κανονικό σχήμα, παρά με προσωπικό του εγχείρημα, έστω κι αν κινούνται με πολύ αργούς ρυθμούς, κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ κάθε 6-7 χρόνια. Το δίδυμο των Leo Margarit και Kristoffer Gildenlow σε κάνει να σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να είναι και το rhythm section των Pain Of Salvation, στους οποίους ποτέ δεν συνυπήρξαν, ο Macro Kuypers στα πλήκτρα προσδίδει ακριβώς αυτό που πρέπει και ο Wudstik είναι πλέον ένας έτοιμος prog ερμηνευτής, πατώντας εμφανώς καλύτερα στα πόδια του.

Για μια ακόμα φορά, όπως μας είχε πει κι ο ίδιος ο Ruud, η τεχνική δεν είναι στο επίκεντρο της μουσικής πρότασης των For All We Know και σίγουρα δεν είναι το πρώτιστο στοιχείο που τον ελκύει στο prog. Οι διακριτές μελωδίες, οι όμορφα δουλεμένες φωνητικές γραμμές και εν τέλει τα ίδια τα τραγούδια είναι που βρίσκονται στο προσκήνιο, με το prog στοιχείο να προδίδει βαθμούς ελευθερίας σε διάφορα επίπεδα, κι εν τέλει να καθιστά το συνολικό αποτέλεσμα πιο ενδιαφέρον.

Οι Dream Theater κι οι παλιοί Pain Of Salvation μπορούν να χρησιμεύσουν ως σημεία αναφοράς, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να είναι και παραπλανητικές οι αναφορές τους, καθώς φτάνοντας στο τρίτο άλμπουμ τους οι For All We Know έχουν έναν αρκετά δικό τους, διακριτό ήχο, ο οποίος καθορίζεται τόσο από την φωνή του Wudstik,όσο από την μελωδική προσέγγιση του Jolie που συνδυαστικά προσδίδουν μια συνθετική ταυτότητα .

Για τον πρώτο αυτό που προκαλεί (ευχάριστη σε μένα) έκπληξη είναι το πως μοιάζει να έχει επηρεαστεί από τον James LaBrie, με σημεία όπως αυτά στο μέσο του "Lifeline" να θυμίζει εποχές "Awake" και μετά το μέσο του "This Hell We Know" να φέρνει στο νου μια εποχή "Train Of Thought"/ "Octavarium". Σε καμία περίπτωση αυτοί οι συνειρμοί δεν καθορίζουν την συνολική προσέγγιση του Wudstik, ο οποίος πχ στο κλείσιμο του "Goodbye" μοιάζει σαν ένα κράμα Steve Hogarth και Tommy Karevik, και περισσότερο λειτουργούν ενισχυτικά προς την αίσθηση βελτίωσης που αφήνει σε αυτό εδώ το άλμπουμ.

Τολμώ να πω ότι δεν υπάρχει σύνθεση που να υστερεί, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια τραγούδια θα πήγαινα με την τριάδα των "Lifeline", "This Hell We Know" και "The Future That Came Too Soon" με το πιο ακουστικό/μπαλαντέ "All We Did Was Hide" να ακολουθεί από κοντά, βγάζοντας ένα feeling κάπου μεταξύ των Soen και του Steven Wilson. Επίσης, πολύ ενδιαφέρον είναι το πιο proggy "Flaws" με την σχεδόν 8λεπτη διάρκειά του, καθώς και το πολύ όμορφο κλείσιμο με το "Goodbye", στην έτερη μπαλαντοειδή σύνθεση του άλμπουμ.

Το "By Design Or By Disaster" μοιάζει σαν την ολοκλήρωση μιας άτυπης τριλογίας από πλευράς των For All We Know (ακόμα και σε επίπεδο γενικής θεματολογίας των τραγουδιών ή και των artwork) που επιβεβαιώνει ακόμα πιο πειστικά από τους προκατόχους του ότι σε αυτό το σχήμα ξεχειλίζει η ποιότητα, ενώ πάντα προέχει η μεστότητα. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι επιφυλάσσει το μέλλον για ένα σχήμα σαν αυτό, για το αν αυτή εδώ η δουλειά θα τους βοηθήσει να ενισχύσουν την αναγνωρισιμότητά τους ή να κάνουν κάποιο βήμα παραπάνω, αφού έχουμε να κάνουμε με έναν χώρο που έχει πολλές ιδιαιτερότητες, ενώ και τα μέλη της μπάντας συνεχίζουν να έχουν άλλες βασικές προτεραιότητες. Όμως, πραγματικά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι στον χώρο του μελωδικού progressive metal θα κυκλοφορήσουν πολύ καλύτερες δουλειές, μέσα στη χρονιά που διανύουμε.