Mother Of Millions

Πολλές φορές μένει μια φράση, ένα γνωμικό η κι ένας στίχος, που μένει σαν το φως ενός φάρου σε ανεξερεύνητα νερά, να δείχνει το δρόμο. "Rise Evolve". Σε δυο λέξεις, αποτυπωμένη και συμπυκνωμένη η πορεία των Mother Of Millions. Από το άγουρο (αλλά ίσως κι αδικημένο) "Human", στο άλμα του "Sigma" που έκανε ένα άλμα σε ποιότητα αλλά και φιλοδοξία. Κι από κει, στο μεγαλεπήβολο "Artifacts" που έφερε μια καλοδεχούμενη θεατρικότητα και έσκαψε βαθιά σε κάθε επίπεδο του ήχου τους, για να ανακαλύψει και νέα κρυμμένα κομμάτια του.

Κι ύστερα, το σοκ της απώλειας. Απώλειας ενός φίλου, συνοδοιπόρου, συνδημιουργού. Εκεί δυο επιλογές υπάρχουν. Παύση, ή διάρκεια. Με το όραμα να παραμένει αδιάβλητο, οι Mother Of Millions αναδιοργανώθηκαν, μετουσιώνοντας όλα αυτά τα συναισθήματα σε ήχους, λέξεις και στιγμές. Ορμώμενοι από την απώλεια, μιλώντας για τη ζωή.

Αναμφίβολα, το "Magna Mater" είναι ο πιο βαρύς δίσκος της μπάντας, κάτι που γίνεται εμφανές από το εναρκτήριο "Inside", που θέτει τις βάσεις για τη συνέχεια με τον ογκώδη αλλά συνάμα κινηματογραφικό του ήχο. Στο "Feral" τα riffs πρωταγωνιστούν, η χορωδιακή προσέγγιση στις φωνητικές μελωδίες φέρνει μια ενδιαφέρουσα αντίθεση, ενώ το κλείσιμο είναι ισοπεδωτικό.

Τίποτα δε σε προετοιμάζει όμως για το επόμενο σοκ. Μόνο σαν σοκ μπορώ να χαρακτηρίσω το ομότιτλο "Magna Mater". Από τις φορές που η ανατριχίλα έρχεται αβίαστα, και δεν είναι στιγμιαία. Από πότε οι Mother Of Millions παίζουν doom; Κιθάρες που σου καρφώνουν την καρδιά, και ο Γιώργος Προκοπίου δείχνει χίλια πρόσωπα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τα screams διαδέχονται τα σπαρακτικά leads. Κι έπειτα, μια γυναικεία φωνή, ένα ρυθμικό τελετουργικό. Η μια σφαλιάρα μετά την άλλη. Το πνιγερό σκοτάδι, σιγά σιγά σπάει από μια αχτίδα αισιοδοξίας. Στο τέλος, μια αίσθηση κάθαρσης. Οι Mother όχι απλά επέστρεψαν, αλλά ανοίγουν πόρτες που ίσως δεν τολμούσαν πιο πριν, πόρτες που οδηγούν σε σαγηνευτικά μονοπάτια.

Ξεπερνώντας (προσωρινά) το σοκ, η συνέχεια του άλμπουμ παραμένει καθηλωτική. Το "Celestial" μοιάζει φτιαγμένο για live. Το "Liminal" φέρνει μια άλλη πλευρά στο προσκήνιο. Πλήκτρα κι ευάλωτα φωνητικά χτίζουν μια αιθέρια ατμόσφαιρα.Η μελωδία σημαδεμένη με τη χαρακτηριστική σφραγίδα τους. Κάθε ανέβασμα έντασης κι ένας κόμπος στο λαιμό.

"You said
We’ll last forever
Please stay up late
Forever will fade out"

Σαν προπομπός του τι έπεται, το "The Line" έχει μια ανορθόδοξη δομή, σαν να ακροβατεί σε μια ενδιάμεση πραγματικότητα. Το συναισθηματικό κρεσέντο του "Halo" είναι άλλη μια κομβική στιγμή στο τελετουργικό.

Εκεί πάνω που είχες αρχίσει να ξεπερνάς το σοκ κι απλά να ταξιδεύεις, έρχεται το "Irae" για την δεύτερη, αποτελειωτική σφαλιάρα. Η συνειδητοποίηση. Η ένταση ανεβαίνει διαρκώς, ο κλοιός σφίγγει και σε πνίγει, αλλά ταυτόχρονα σε απελευθερώνει. Ο θρίαμβος του επιλόγου στο "Space", που αναθεωρεί θέματα που προϋπήρξαν, με άλλο πρίσμα, δοσμένα μια παρηγορητική χροιά.

Στο δίλημμα "Παύση, ή διάρκεια", οι Mother Of Millions επέλεξαν το δεύτερο. Ίσως να μην είχαν και άλλη επιλογή τελικά, αν κρίνουμε από το "Magna Mater". Ένα άλμπουμ ορόσημο για τη μπάντα αλλά και τον σύγχρονο προοδευτικό ήχο.

Bandcamp