Leprous

Είναι κάποιοι δίσκοι, που τους ακούς μονοκοπανιά, και σε απορροφούν στον κόσμο τους. Κάτι ολοένα δυσκολότερο στην εποχή της γρήγορης κατανάλωσης και της δυσκολίας συγκέντρωσης. Αυτό μου συνέβη και με το "Pitfalls", αν και είχε προηγηθεί μια πρόγευση με τα singles "Below" και "Alleviate", που όμως δεν ήταν αρκούντως αντιπροσωπευτική της πλήρους εμπειρίας.

Η πρώτη γεύση λοιπόν, ήταν εν μέρει αναμενόμενη για κάποιον που έχει παρακολουθήσει όλη την πορεία των Leprous ως τώρα, με τα ολοένα και πιο τολμηρά, προοδευτικά τους βήματα και τη διάθεσή τους να αψηφούν συστηματικά τα όρια των ειδών και των πλέον συντηρητικών και ειδεχθών κατ’ εμέ «πρέπει». H πορεία θα έλεγε κανείς πως ήδη από το "Malina" ήταν προδιαγεγραμμένη, αλλά η τόλμη της μπάντας μεγαλύτερη από τις προσδοκίες.

Το "Pitfalls" είναι ο λιγότερο metal δίσκος της μπάντας, δεν τίθεται αμφιβολία. Είναι επίσης ο πιο συναισθηματικός και ευθύς, αλλά ταυτόχρονα θα τολμήσω να πω και ο πλέον προοδευτικός. Το ταξίδι του Einar μέσα από την κατάθλιψη τραβά και τον ακροατή στον πάτο, και όλο το εύρος συναισθημάτων που βιώνει κανείς μέσα από την ασθένεια εξερευνείται μέσα από ρυθμούς, ήχους και μελωδίες.

Ως προς τη ροή του, το άλμπουμ χωρίζεται σε δυο μέρη. Το πρώτο μισό, πατάει πολύ στα ηλεκτρονικά στοιχεία, με τις κιθάρες να παίζουν πιο συνοδευτικό ρόλο. Το "I Lose Hope" μοιάζει οξύμωρο με τον χορευτικό του ρυθμό, ενώ το "Observe The Train" θυμίζει καλοκαιρινό παιδικό όνειρο που έχει κάποιες σκοτεινές πτυχές. Το χορευτικό ρυθμικά ύφος συνεχίζεται στο "Βy My Throne", ενώ το "Alleviate" με τη φοβερή ερμηνεία του Einar κλείνει αυτό το πρώτο μισό ακουμπώντας περισσότερο τον ενορχηστρωτικό πλούτο που επακολουθεί.

Η συνέχεια κλιμακώνει ολοένα και περισσότερο τα συναισθήματα, αλλά και μας κάνει να νιώθουμε πιο οικεία όσον αφορά στο μουσικό προσανατολισμό. Στο "At The Bottom" έχουμε ένα ξέσπασμα, τις κιθάρες να δυναμώνουν και τα έγχορδα να χρωματίζουν υπέροχα τον ήχο. Για το "Distant Bells", μπορώ να πω απλά πως κυριολεκτικά ανατριχιάζω κάθε φορά που το ακούω. Ένα αέναο buildup, τα θρηνητικά έγχορδα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, και κάπου στο τέλος η έκρηξη με όλη την μπάντα, δομούν ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει ποτέ η μπάντα.

Το "Foreigner" είναι μάλλον ότι πιο κοντινό στους γνωστούς μας Leprous, με τα γκάζια να ανεβαίνουν, σε μια μάχη για να παραμείνεις ζωντανός όπως ωμά περιγράφουν οι στίχοι, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι σε όσους φοβούνται ότι η μπάντα έχει ρίξει μαύρη πέτρα στο παρελθόν.

Σε αντίθεση με άλλες «παραδόσεις» του prog που έχουν καταπατηθεί με περισσό θράσος από τη μπάντα, ο δίσκος κλείνει με το μεγαλύτερο, και πιο περίπλοκο κομμάτι του, το "The Sky Is Red". Eπίτηδες εως τώρα απέφυγα να αναφέρω το δεύτερο πυλώνα που κάνει τους Leprous ξεχωριστούς. Αυτός ο πυλώνας είναι ο drummer Baard Kolstad, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του. Στο "The Sky Is Red", το τραγούδι πατά κατά βάση στη φωνή του Einar και το drumming του Baard, που μεταλλάσσεται από αέρινο σε ισοπεδωτικό, με απίστευτο groove, περίπλοκο μα συνάμα τόσο φαινομενικά απλό. Κάπου μετά τα μισά του κομματιού, η ατμόσφαιρα γίνεται ζοφερή, σχεδόν εφιαλτική, όπως και η επαναφορά των αρνητικών συναισθημάτων και σκέψεων σε ένα καταθλιπτικό μυαλό, και το συγκλονιστικό φινάλε απλά σε αφήνει με το στόμα ανοικτό.

Δεν μπορώ να παραλείψω την αναφορά στην εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή, με έναν ήχο γεμάτο, οργανικό, πλούσιο και ζωντανό που τόσο λείπει στις μέρες μας. Η λάμψη των εγχόρδων, η διαπεραστικότητα της φωνάρας του Einar, η ένταση αλλά και η απαλότητα όπου χρειάζεται των τυμπάνων, όλα συνεπικουρούν σε ένα άψογο ηχητικό αποτέλεσμα.

Αν θέλουμε να λέμε πως όντως μας αρέσει η progressive μουσική, δεν μπορούμε παρά να επικροτούμε και να θαυμάζουμε μπάντες που έχουν το θάρρος να αλλάζουν και να εξελίσσονται. Οι Leprous όπως και με το "Malina" έτσι και με το "Pitfalls", αποδεικνύουν πως θα κάνουν τα πάντα για να ακολουθήσουν πιστά το καλλιτεχνικό τους όραμα, ρισκάροντας να απογοητεύσουν αυτούς που αρκούνται στην ασφάλεια της συνήθειας. Μέσα όμως από τον πειραματισμό και την εντιμότητα, αγγίζουν συναισθηματικές κορυφές που ξεπερνούν οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση και προσδοκία.