Steve Hackett

Στα μέρη που γεννήθηκε ο εμβληματικός κιθαρίστας Steve Hackett, δηλαδή στη Γηραιά Αλβιώνα, συνηθίζουν να λένε πως «δεν μπορείς να μάθεις νέα κόλπα σ’ ένα γέρικο σκυλί», κι αυτό ισχύει διπλά και τριπλά όταν το εν λόγω σκυλί συνέγραψε το βιβλίο με τα κόλπα ευθύς εξαρχής. Διότι αν είναι να συζητήσουμε για τον Steve Hackett, πρέπει να το κάνουμε με προμετωπίδα την ιστορική πορεία του στις χρυσές prog μέρες των Genesis - την φλόγα των οποίων κρατά αναμμένη πέντε δεκαετίες μετά - αλλά και για την αξιοπρόσεκτη solo καριέρα του που μετρά τριάντα στούντιο δίσκους με ιδιαίτερο συνθετικό εύρος, που η κιθάρα ενίοτε δεν είναι καν το κεντρικό όργανο. Τι νέο να περιμένουμε, αυτή τη φορά, από τον μεσιέ Hackett, λοιπόν, που φαίνεται να συνεχίζει με ιδιαίτερη πίστη στο μελωδικό του ύφος; Τίποτα νέο και παράτολμο, παρά μόνο μία εξαιρετική εκδοχή όσων με επιμονή και μαεστρία γνωρίζει να κάνει τόσα χρόνια.

Το "The Circus and the Nightwhale" ομολογώ με ξάφνιασε πολύ θετικά. Παρά την λυρική τους μεγαλοπρέπεια, τα τελευταία του πονήματα όπως το "Under a Mediterranean Sky" και "At the Edge of Light" μάλλον αφορούσαν περισσότερο τους βαμμένους οπαδούς του, και ελάχιστα μπορούσαν να συγκινήσουν ή να ιντριγκάρουν το ευρύτερο κοινό. Εδώ όμως πρόκειται για έναν δίσκο που αναβιώνει την prog concept λογική των "Snow Goose", "666", "The Wall", και φυσικά "The Lamb Lies Down on Broadway", με την ιστορία να εξελίσσεται σταδιακά (και «χαλαρά» όσον αφορά στους στίχους) μέσα από σύντομες συνθέσεις διαφόρων διαθέσεων και στυλ. Στα πλαίσια του autofiction, το "The Circus and the Nightwhale" ακολουθεί τον χαρακτήρα Travla στο αρχετυπικό ταξίδι του ήρωα που μαθαίνει τον κόσμο μέσα σε ένα διττό περιβάλλον, του τσίρκου από τη μία και του θαλάσσιου κήτους που απειλεί να τα καταπιεί όλα απ’ την άλλη -ένα ακόμη σύμβολο που συναντάμε σε πλείστες πόσες ιστορίες- ενώ παράλληλα κάτω από τις λέξεις ο δημιουργός μας καλεί να ανιχνεύσουμε αναφορές στης δική του ζωή, των προκλήσεων που είχε να αντιμετωπίσει, κοκ.

Στα σαράντα πέντε λεπτά του, υπάρχει μία γενικότερη αίσθηση ότι κανένα κομμάτι δεν επιβαρύνει την αντοχή και την υπομονή μας. Απ’ το "People of the Smoke" που ανοίγει το δίσκο μέχρι και το "White Dove" που τον κλείνει, η μουσική είναι θεατρική, γεμάτη αφηγηματικά ξεσπάσματα, με τα μουσικά είδη να παρελαύνουν δημιουργώντας ένα ηχητικό κολάζ, όπου η prog ευαισθησία βρίσκει την pop rock στροφή των ‘80s, η όπερα συναντά την φολκ και το soundtrack παίζει με το noir και την world music. Βιρτουόζος, ο Hackett δεν δείχνει κανένα σημάδι τεχνικής κόπωσης, αντιθέτως μας χαρίζει ξανά γευστικές κιθαριστικές στιγμές, με το tapping να έχει την τιμητική του, εμπνευσμένα σόλο, και εντυπωσιακά leads.

Για να έχουμε, όμως, μία συνολική εποπτεία του ταλέντου που περιλαμβάνει ο δίσκος, ας κάνουμε μία σύντομη αναφορά στους κυριότερους παιχταράδες που ξεχωρίζουν στον δίσκο: στα ντραμς ο Craig Blundell (από τους Frost* κυρίως, αλλά τον έχουμε μάθει και από την συνεργασία του με τον έτερο πολυγραφότατο Steven Wilson), ο από καιρό συνεργάτης του Roger King στα πλήκτρα (ψαχτείτε με τους The Mute Gods), στο μπάσο ο Jonas Reingold που έχει περάσει από μερικά από τα διασημότερα neo-prog συγκροτήματα, και ο jazz Rob Townsend στο σαξόφωνο για ακόμη μία φορά, δίνοντας τα ρέστα του στο "Circo Inferno". Ειδική μνεία στην υπέροχη φωνή της Amanda Lehmann, η οποία στο "Ghost Moon and Living Love" με τα αγγελικά της φωνητικά στρέφει τα φώτα πάνω της. Τέλος, πίσω απ’ όλα αυτά δεν γίνεται να παραγνωρίσουμε την συνεισφορά της Jo Lehmann, της συγγραφέως συζύγου του Hackett, που συνδημιούργησε το concept και τους στίχους, σκέφτηκε τον τίτλο, και γενικώς συμβάλλει με την γνώμη της στη μουσική κατεύθυνση.

Παρ’ όλο που μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποια από τα κομμάτια ως καλύτερα ή αγαπημένα, νομίζω όσα έχουν εντρυφήσει στην prog διηγητική γνωρίζουν πως δεν είναι τόσο αυτό το ζητούμενο, όσο η συνολική πρόσληψη του έργου -κι αυτός ήταν εξαρχής ένας από τους στόχους της prog, πενήντα χρόνια πριν, να πει «όχι» στα singles! Στο σύνολό του, λοιπόν, ο δίσκος, είναι ένα απολαυστικό παράδειγμα ορθόδοξου prog, κι αν ορισμένα εφέ και ιδιαιτερότητες τον φέρνουν αναπόφευκτα στο σήμερα, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί σε μία άλλη δεκαετία. Στο επίκεντρο, όμως, ο μειλίχιος και φωτεινός Steve Hackett σε έναν δίσκο που δεν μας χρωστούσε, αλλά μας τον έδωσε. Μπορεί τo "The Circus and the Nightwhale" να μην συγκρίνεται με μεγαθήρια όπως το "Voyage of the Acolyte", το δεχόμαστε με χαρά όμως ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της ύστερης περιόδου του, κι ένας δίσκος που τον έκανε και πάλι επίκαιρο για κάθε λάτρη της progressive rock «όπως παλιά».

Bandcamp
Spotify