Vola

Μια από τις νέες δυνάμεις του σύγχρονου prog metal είναι αναμφίβολα οι Vola. Ήδη από το ντεμπούτο τους "Inmazes" μας είχαν απασχολήσει,ωστόσο, προσωπικά, χρειάστηκα το "Applause Of A Distant Crowd" για να δεθώ μαζί τους και έκτοτε να παρακολουθώ στενά την αλματώδη εξέλιξη τους ανα τα χρόνια.

Η μοντέρνα προσέγγισή στον progressive ήχο, τους κατατάσσει ηχητικά κάπου ανάμεσα σε Periphery, Leprous και Calligula’s Horse, τουλάχιστον στην αρχή τις καριέρας τους. Η τάση για πειραματισμό, που ήταν έκδηλη στο προ τριετίας ‘Witness" φαίνεται πως έχει μειωθεί και τα πράγματα στο "Friend Of A Phantom" είναι αρκετά πιο ξεκάθαρα.

Το πρώτο δείγμα με το "Paper Wolf" είχε έρθει σχεδόν ένα χρόνο πριν και έθετε τις βάσεις για κάτι πραγματικά σπουδαίο. Το djenty prog metal τους «κουμπώνει» απόλυτα με τα χαρακτηριστικά μελωδικά φωνητικά του Asger Mygind, ο οποίος μου φέρνει αρκετά σε ύφος τον Patrick Watson με τα falsetto του. Από τις πιο δυναμικές συνθέσεις και το "Break My Lying Tongue" που ακολουθήσε. Πιο μελωδικό το "I Don’t Know How We Got Here" και σαφώς μια από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου με αρκετά δυνατό ρεφρέν. Τέταρτο και τελευταίο single/video ήταν μια συνεργασία, αυτή με τον Anders Friden (In Flames) στο "Cannibal" - εναρκτήριο κομμάτι του "Friend Of A Phantom".

Με όλες τις συνθέσεις που έχουν προηγηθεί της κυκλοφορίας του άλμπουμ να είναι εξαιρετικά ποιοτικές, το στοίχημα ήταν να μην περιορίζονται οι καλές στιγμές εκεί. Ένα στοίχημα που εύκολα κερδίζεται. Οι λόγοι πολλοί. Μερικοί εξ αυτών, οι παρακάτω:

"Glass Manequin" - ένα ατμοσφαρικό κομμάτι με φωνητικά που φέρουν την μελαγχολία του Jonas Renkse (Katatonia) να συνοδεύονται από πλήκτρα και ηλεκτρονικά στοιχεία στην πιο εναλλακτική στιγμή του "Friend Of A Phantom". Το djent ξέσπασμα στο κλείσιμο του "Bleed Out" ή το ρεφρέν του "Hollow Kid" - από τα κορυφαία του δίσκου.

Αν το "Friend Of A Phantom" είναι η πρώτη επαφή με τους Vola, πιστεύω πως ο ενθουσιασμός της νέας ανακάλυψης θα πάρει καιρό να κοπάσει. Σαν συνέχεια του "Witness" στέκεται αν μη τι άλλο στα ίδια, ίσως και ψηλότερα επίπεδα υπό την έννοια ότι δεν περιλαμβάνει περιττό δευτερόλεπτο. Μπορεί να μην έχει τον πειραματισμό του προκατόχου του, αλλά μια πιο κατασταλαγμένη υφολογική πρόταση της μπάντας. Βρισκόμενοι στον τέταρτο δίσκο τους, οι Δανοί, δεν έχουν λόγο να αισθάνονται μειονεκτικά σε σχέση με μπάντες όπως οι Tesseract, οι Leprous και οι Haken ενδεικτικά και δικαιουνται μια θέση στις καλύτερες (prog) κυκλοφορίες του 2024.