Klone

Όταν ανακοινώθηκε ο νέος δίσκος των Klone τόσο σύντομα μετά την κυκλοφορία του περσινού "Meanwhile", η αλήθεια είναι ότι παραξενεύτηκα, αλλά δεν το ανέλυσα πολύ. Μόνο αργότερα άρχισα να παρατηρώ σε μυστικοπαθή σχόλια και ανεπιβεβαίωτες αναφορές κάποιες φημολογούμενες κόντρες με την δισκογραφική στέγη της Pelagic Records που άφηναν αιχμές για την ποιότητά του. Για να μην τα μασήσω κι εγώ με τη σειρά μου, θα τα μεταφέρω όπως τα λένε κι οι ίδιοι σε μία περιθωριακή συνέντευξη που έδωσαν στα πλαίσια του φετινού Hellfest: καθώς το καλλιτεχνικό τους όραμα έμοιαζε να ξεμακραίνει απ’ αυτά που θα ήθελε η δισκογραφική – κάτι που εξηγεί γιατί κυκλοφόρησαν το "Le Grande Voyage" και το "Meanwhile" υπό την αιγίδα της KScope - έφτασε η ώρα που η συνεργασία έπρεπε να λήξει, και οι όροι του συμβολαίου να ικανοποιηθούν ώστε να λυθεί. Όπερ και εγένετο, μέσω υλικού απ’ τα παλιά που ανασύρθηκε και πέρασε από επεξεργασία, ώστε να μπορεί να σταθεί αυτοτελές και αξιοπρεπές στη δισκογραφία του συγκροτήματος.

Ξαναζεσταμένο φαγητό, διεκπεραιωτική κυκλοφορία, να βγει η υποχρέωση. Υπό αυτό το πρίσμα, η φήμη του "The Unseen" κινδυνεύει να αμαυρωθεί πριν καν βρεθεί στα ράφια των δισκοπωλείων και τα ψηφιακά αρχεία των streaming πλατφορμών. Ωστόσο, δεδομένου του επαγγελματισμού και αισθητικού κριτηρίου που διαθέτει το συγκρότημα, το "The Unseen" δεν πρόκειται για έναν δίσκο παντελώς αχρείαστο και περιττό, διαφαίνεται, όμως, μία έλλειψη εύρους που του αφαιρεί πόντους απ’ το μπόι του. Πολύ μακριά απ’ το να είναι ένα μπαγιάτικο σκουπίδι, το "The Unseen" μάλλον είναι ο πιο αδύναμος δίσκος τους εδώ και μία δεκαετία.

Πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε το "Le Grande Voyage", το νέο άλμπουμ των Γάλλων progsters κάνει ξανά άλμα στον ήχο του, ξεμακραίνοντας απ’ το πιο βαρύ, μεταλλικό στυλ του "Meanwhile". Το γεγονός ότι μπήκαν στο στούντιο φουριόζοι να βγει το άλμπουμ, τους οδήγησε σε μία αφιλτράριστη και πιο άμεση προσέγγιση στη σύνθεση, καθιστώντας εν τέλει τη δημιουργία του άλμπουμ πιο απολαυστική για τους ίδιους. Πιο απελευθερωμένοι, έκαναν αυτό που ήθελαν χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, κάτι που ίσως τους έλειψε ως χρόνια επαγγελματίες μουσικοί που κάθε βήμα τους αντιμετωπίζεται ως «δήλωση».

Το "The Unseen" δεν θα συνταράξει κόσμο, ούτε θα τους κερδίσει νέους οπαδούς αν δεν το κατάφεραν οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Δεν διαφέρει, ούτε προσθέτει κάτι νέο. Μέσα στην οικειότητα, οι Klone ξεδιπλώνουν με μαεστρία έναν πολύ δικό τους ήχο, αιθέριο, με κιθαριστικούς αρπισμούς και πανέμορφες μπασογραμμές που μοιράζονται ισόποσα μεταξύ γκρουβ και μελωδίας. Τα φωνητικά του Yann Ligner ακούγονται σαν μέταλλο ίσα ίσα επιχρωματισμένο από ένα λεπτό στρώμα σκουριάς. Σόλο σαξοφώνου (στα διδυμάκια "Interlaced" και το ομώνυμο που ανοίγουν το δίσκο) γεννούν συναισθήματα γύρω από έναν λυρισμό στην prog που πια σπάνια επιτυγχάνεται με τέτοια διακριτική χάρη.

Θα βρούμε και ανατατικά ρεφραίν που πλημμυρίζουν την ψυχή στο "The Magnetic", εκεί που η αισιοδοξία και η αγάπη αναδεικνύονται πιο ξεκάθαρα ως άξονες του δίσκου, αλλά και στο "After the Sun", με το ξεκάθαρο ρυθμικό του παιχνίδι, και το μαγευτικό του κιθαριστικό σόλο. Απ’ την άλλη, όμως, ο δίσκος γίνεται πιο ματ μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι τα κομμάτια έχουν μεν διακριτές προσωπικότητες (το "Desire Line" βρίσκουμε ένα blues ίχνος, λ.χ.), όμως παρά την αρτιότητά τους, είναι γεγονός ότι ακούγονται βολεμένα και εσωστρεφή. Ακόμη και το δωδεκάλεπτο "Spring", δίνει πολλές υποσχέσεις περιπέτειας με τα αραχνοϋφαντα αρπίσματά του, τις κλιμακώσεις, τα εφέ, και αποτελεί ένα απ’ τα πιο πλούσια τραγούδια του δίσκου, για να πάει στο τέλος να κλείσει με μία επαναλαμβανόμενη φράση που δεν οδηγεί πουθενά, ενώ μάλιστα πιάνει σχεδόν τη μισή διάρκεια του κομματιού.

Το ότι είναι ένας δίσκος άξιος να φέρει το όνομα του συγκροτήματος πάνω χωρίς να λογίζεται ως ξεπέτα, δεν σημαίνει ότι διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον και προσφέρει κάτι νέο. Ενδεχομένως, να είναι μόνο μία πρόγευση απ’ το επόμενο άλμπουμ, το οποίο θα έχει έναν πιο «επίσημο» χαρακτήρα, κι θα έχει δεχτεί περισσότερη προεργασία. Όλα αυτά είναι αδιάφορα, όμως. Στο παρόν, ο νέος δίσκος των Klone είναι μάλλον άνισος, και είτε το ρίξουμε στο νεφελώδες background της δημιουργίας του είτε όχι –μπορεί να είναι και εντελώς αδιάφορο στην τελική–, ελπίζουμε η επόμενη δουλειά τους να προσθέτει ένα νέο λιθαράκι στο οικοδόμημά τους, και να μην επαναπαυθούν στο ύψος που έχουν φτάσει.

Bandcamp | YouTube