Evergrey

Ολοένα και περισσότερο, με συγκροτήματα όπως οι Evergrey, τους οποίους τυγχάνει να ακολουθώ από τα πρώτα τους βήματα, δηλαδή εδώ και πάνω από 20 χρόνια, νιώθω λίγο σαν… boomer. Δεν είμαι καν σίγουρος αν χρησιμοποιώ σωστά τον εν λόγω όρο, αλλά τον επικαλούμαι υπό την έννοια του ότι με κάθε νέο άλμπουμ τους, εδώ και χρόνια, βλέπω πολύ κόσμο να το αποθεώνει ως το καλύτερο της καριέρας τους και τους ίδιους να λένε πως είναι το πιο επιτυχημένο τους, ενώ εγώ διαρκώς σκέφτομαι ότι «καλό είναι, αλλά δεν είναι τόσο καλό όσο τα παλιά καλά τους». Εξαίρεση σε αυτή τη σταθερή συνθήκη αποτέλεσε το τεράστιο "Hymns For The Broken”, το οποίο αποτέλεσε την εκκίνηση της σύγχρονης εποχής των Σουηδών, προσδίδοντας σταθερότητα σε επίπεδο ήχου, συνθέσεων κι εμπορικής απήχησης.

Στα δέκα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε, αυτό εδώ είναι το έκτο στούντιο άλμπουμ που κυκλοφορούν, αποδεικνύοντας έναν υψηλό ρυθμό παραγωγικότητας κι έμπνευσης, αλλά κυρίως μια αξιοπρόσεκτη σταθερότητα στην ποιότητα που διατηρούν. Κάθε άλμπουμ είναι προσεγμένο, έχει πάντα καλή παραγωγή και τον Tom Englund να προσδίδει χαρακτήρα με τις ερμηνείες του. Και σε κάθε ένα από αυτά, υπάρχουν 2-3 (ή και παραπάνω) εξαιρετικά τραγούδια. Αλλά, κατ’ εμέ, κανένα δεν μπορεί σαν σύνολο να συγκριθεί με το "Hymns”, το "Recreation Day” ή το "Inner Circle”, αυτά δηλαδή που θεωρώ κορυφές της δισκογραφίας τους. Ούτε με άλμπουμ, όπως το "Solitude, Dominance, Tragedy” ή το "In Search For Truth” στα οποία έχω αδυναμία, έστω κι αν μιλάμε και για μια αρκετά διαφορετική μπάντα τότε. Ε, λοιπόν, η 14^η δισκογραφική τους δουλειά ήρθε να προβληματίσει λίγο περισσότερο…

Όπως μου ανέφερε ο Tom Englund (φωνή, κιθάρα και βασικός συνθέτης), στη μπάντα ένιωσαν λίγο σαν να έχουν εισέλθει σε μια ζώνη ασφαλείας με τα τελευταία άλμπουμ όσον αφορά στην ηχητική τους προσέγγιση και αυτό θέλησαν να το αλλάξουν, συνεργαζόμενοι με τον Adam "Nolly" Getgood (Periphery, Devin Townsend) στη μίξη του. Δεν ξέρω αν αυτός υπήρξε ο βασικός λόγος διαφοροποίησης, αλλά το "Theories Of Emptiness” ακούγεται πιο οργανικό και ευθύ σε σχέση με τους προκατόχους του, κι αυτό λειτουργεί αρκετά θετικά. Χωρίς απαραίτητα να αποκλίνουν από τα δομικά χαρακτηριστικά του ήχου που τους έχει καθιερώσει, οι Evergrey εδώ μοιάζουν πιο άμεσοι, προσφέροντας μάλλον την καλύτερη συνολικά δουλειά τους εδώ και δέκα χρόνια…

Μπορεί το πρώτο single και εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ, να μοιάζει ως ένα απόλυτα τυπικό single της μπάντας, που σε πιάνει με τη μια, αλλά μετά από μερικές ακροάσεις υποχωρεί, αλλά δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν αποτελεί κατάλληλη επιλογή ως πρώτη γεύση για τον ευρύτερο κόσμο. Την ίδια στιγμή, όμως, το άλμπουμ περιλαμβάνει ανάλογα πιασάρικα τραγούδια, με κολλητικά ρεφραίν, τα οποία εν τέλει θεωρώ αρκετά καλύτερα! Όπως το τόσο πιασάρικο (και δεύτερο single) "Say” ή το "Misfortune” με το ανθεμικό ρεφραίν του, και σίγουρα το "One Heart”, ένα τραγούδι που γράφτηκε υπό ειδικές συνθήκες και αποτελεί εν μέρει φόρο τιμής στον hair metal ήχο συγκροτημάτων όπως οι Skid Row και οι WASP, πάντα μέσα από το ηχητικό πρίσμα των Evergrey.

Ταυτόχρονα, υπάρχουν και οι πιο σκοτεινές, και κάπως πιο proggy στιγμές, με πιο ξεχωριστό το έντονα φορτισμένο "Ghost Of My Hero” και το "Cold Dreams”, στο οποίο συμμετέχει ως guest ο Jonas Renkse των Katatonia, αλλά το πιθανότερο είναι να μην το καταλάβει καν κάποιος ακούγοντας το τραγούδι. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο κλείσιμο του άλμπουμ με το ομότιτλο τραγούδι, που είναι η πιο μελωδική και διαφορετική στιγμή του, καθώς την πιανιστική μελωδία συνοδεύει μια απαγγελία με παιδική φωνή μερικών πολύ όμορφα γραμμένων σκέψεων του Tom γύρω από τι σημαίνει τελικά να νιώθεις κενός και λειτουργεί ιδανικά.

Μετά από όλα τα παραπάνω, μάλλον ευλόγως θα αναρωτηθεί κάποιος τι είναι αυτό που με προβληματίζει, σε ένα άλμπουμ που έχει καλά τραγούδια, ποικιλία ως προς το ύφος και τα συναισθήματα, εξαιρετική παραγωγή, αρκετά δυνατή συνοχή/ροή και φυσικά έναν top ερμηνευτή. Με προβληματίζει το γεγονός ότι και πάλι δεν καταφέρνει να με καθηλώσει όπως με καθήλωναν κάποτε - και συνεχίζουν να με καθηλώνουν - οι δουλειές των Evergey που θεωρώ κορυφαίες. Kαι κυρίως αν αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την προσωπική σχέση που έχω αναπτύξει εγώ με την μπάντα όλα αυτά τα χρόνια, παρά με την πραγματική αξία της εκάστοτε νέας μουσικής τους πρότασης.

Διότι, το "Theories Of Emptiness” είναι αδιαμφισβήτητα ένα πολύ καλά φτιαγμένο άλμπουμ, στεκούμενο πάνω των τεσσάρων προκατόχων στο σύνολό του, και πολύ δύσκολα δεν θα ενθουσιάσει όσους αγαπάνε την σύγχρονη αυτή εποχή των Evergrey, ούτε θα εκπλαγώ αν φέρει νέους οπαδούς στις τάξεις τους. Επιπρόσθετα, ίσως σηματοδοτεί το τέλος ενός κύκλου, με την αποχώρηση του Jonas Ekdhal πίσω από το drum kit (κι όχι μόνο - έστω κι αν στουντιακά μάλλον δεν θα επηρεάσει την μπάντα), προσδίδοντας έτσι μια επιπλέον φόρτιση.

Εν τέλει, καταλήγω στο συμπέρασμα πως αξίζει μια επιβράβευση σε μπάντες σαν τους Evergrey που συνεχίζουν να το παλεύουν και να παράγουν νέες μουσικές με τόση σταθερότητα, ποσοτικά και ποιοτικά, έστω κι αν δεν συγκλονίζουν τον κόσμο μας όπως κάποτε. Πιθανότατα, το καταφέρνουν για πιο νέες γενιές οπαδών. Και στο κάτω-κάτω, εικοσιπέντε χρόνια και δεκατέσσερα άλμπουμ μετά, δεν είναι πολλά τα συγκροτήματα που έχουν ανάλογη πορεία ή που κυκλοφορούν άλμπουμ σαν το "Theories Of Emptiness”, so there you go…