Whom Gods Destroy

Με τους Sons Of Apollo να μπαίνουν στον πάγο επ αόριστον (για να μην πουμε πως διαλύθηκαν, αν και μάλλον αυτή είναι η αληθεια), ο Derek Sherinian με τον Ron Thal Bumblefoot αποφάσισαν να μην αφήσουν τη μουσική τους χημεία ανεκμετάλλευτη. Ανασυντάχθηκαν επιστρατεύοντας εξαιρετικούς μουσικούς για να τους πλαισιώσουν, και να συνεχίσουν ως το "πνευματικό παιδί" των Sons Of Apollo, με τους Dino Jelusick (Jelusick, Trans-Siberian Orchestra, Whitesnake) στα φωνητικά, τον Bruno Valverde (Angra) στα τυμπανα και τον Yas Nomura (The Resonance Project) στο μπάσο.

Πως προσέγγισαν λοιπόν αυτό το νέο εγχείρημα; Ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο στον οποίο ξεκίνησαν. Αυτή τη φορά, με μια συνολικά πιο heavy προσέγγιση. Με το καλημέρα, και το "In The Name Of War", παίρνουμε γρήγορα μια συνοπτική ιδέα για το "Insanium". Τα περίεργα μετρήματα είναι εδώ, όπως και τα χαρακτηριστικά πλήκτρα του Derek. Ο Dino με τη Whitesnake-ική του χροιά, φέρνει μια διαφορετική όψη ερμηνευτικά, όντας αρκετά πιο έντονος και επιθετικός με τον τόνο του. Κατά τ’άλλα, ότι θα περίμενε κανείς από αυτή τη σύμπραξη, θα το βρει εδώ. Δεξιοτεχνία, πολυπλοκότητα, εκπλήξεις στη δομή των κομματιών.

Στο "Over Again", η επιθετικότητα είναι ακόμη πιο εμφανής. Σε ένα κουπλέ όπου η φωνή αγγίζει τα όρια του extreme metal (με αμφιλεγόμενη επιτυχία), η σκοτεινή ατμόσφαιρα επικρατεί και τα σόλο διαδέχονται το ένα το άλλο, οι Whom Gods Destroy μας δίνουν να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται να αφήσουν σύντομα το πόδι από το γκάζι.

Ο συνθετικός πυρήνας της μπάντας αποκαλύπτεται στο "The Decision". Διατηρώντας τα περίεργα μετρήματα, τα syncopated riffs, αλλά και τις χαρακτηριστικά "Sherinian-ικες" ατμόσφαιρες, χτίζει ένα κομμάτι που αφήνει έντονο το αποτύπωμα της ταυτότητάς τους, σε μια απο τις δυνατότερες στιγμές του δίσκου. Το "Crawl" είναι άλλη μια αξιόλογη σύνθεση, που δεν αφήνει το πόδι από το γκάζι και έχει μερικά από τα καλύτερα σολο τόσο στην κιθάρα όσο και στα πλήκτρα.

Σε αντίθεση με το αμιγές prog metal του υπόλοιπου άλμπουμ, στο "Find My Way Back" βλέπουμε ένα πιο hard rock πρόσωπο από τη μπάντα, όπου λάμπει και ο Dino με τη φωνάρα του και τη δυνατή του ερμηνεία. Αντιθέτως, το "Crucifier" μοιάζει λίγο αποπροσανατολισμένο και χάνεται στην προσπάθεια του να ακουστεί πιο heavy απ’ότι χρειάζεται.

H ορχηστρική παράνοια έχει την τιμητική της στο Hypernova 158, ένα δύστροπο κομμάτι που φέρνει μακρινές μνήμες απο Planet X σε μια πιο metal εκδοχή, με πρόδηλη τη διάθεση εντυπωσιασμού. Εντυπωσιακό μεν, αξιομνημόνευτο όχι ιδιαίτερα δε.

Συνήθως τα ομότιτλα τραγούδια ενός άλμπουμ αποτελούν το επίκεντρο της προσπάθειας, και το "Insanium" ως το μεγαλύτερο σε διάρκεια δείχνει αυτή την πρόθεση. Παρόλα αυτά, δεν καταφέρνει να κάνει το βήμα παραπάνω που ίσως θα περιμέναμε από αυτή την εκλεκτική παρέα μουσικών, αλλά μοιάζει περισσότερο σαν μια συγκόλληση ιδεών σε μια επιτηδευμένη απόπειρα δημιουργίας ενός "επικού" αποτελέσματος.

Στα θετικά του "Insanium" συγκαταλέγεται ο άρτιος ήχος που υποστηρίζει τα πολύπλευρα επίπεδα της ενορχήστρωσης, και φυσικά η απόδοση όλων των μελών της μπάντας, που είναι άλλωστε δεξιοτέχνες ο καθένας στο χώρο του. Η εξίσωση φέρνει θετικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως και να εντυπωσιάζει. Εάν οι Whom Gods Destroy προσαρμόσουν τις συνθέσεις τους για να επιτρέψουν στη μελωδική τους πλευρά να βγει περισσότερο στο προσκήνιο, με έμφαση στο αξιομνημόνευτο των επιμέρους στιγμών, μοιάζει βέβαιο πως θα μας απασχολήσουν ακόμη περισσότερο στο μέλλον.