Sunburst

Πάνε κιόλας οκτώ χρόνια από την πρώτη δισκογραφική κυκλοφορία των Sunburst, "Fragments Of Creation", το οποίο μας είχε αφήσει με ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις. Με το πέρασμα των χρόνων, η όποια συνέχεια άρχισε να μοιάζει αμφίβολη. Η ανακοίνωση του "Manifesto" ήρθε απρόσμενα, και η πρώτη γεύση με το "Hollow Lies" ήταν κάτι παραπάνω απο ικανοποιητική. Με έναν πιο κινηματογραφικό, progressive προσανατολισμό, η μπάντα φάνηκε να έχει δουλέψει πολύ τον ήχο της και να έχει ωριμάσει, αποκτώντας τον δικό της χαρακτήρα. Όπως είχα γράψει και τότε, "Αν περιοριστούν οι επιρροές και καταφέρουν να βρουν τον προσωπικό τους ήχο, είμαι σίγουρος ότι θα μας εντυπωσιάσουν ακόμη περισσότερο". Όπερ και εγένετο.

Στο χώρο του progressive/power metal υπάρχει μια παγίδα, που λέγεται συμπαγής συνθετικός προσανατολισμός. Όταν έχεις μια μπάντα με παικταράδες, το ρίσκο η ζυγαριά να γείρει προς το τεχνικό κομμάτι αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το αξιομνημόνευτο των κομματιών είναι αρκετά μεγάλο. Στο "Manifesto", οι Sunburst πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο. Οκτώ συνθέσεις που σφύζουν απο μελωδίες, ρεφραίν που κολλάνε στο μυαλό, αλλά και riffs - "κεντήματα", συνθέτουν ένα παζλ που είναι αδύνατο να μην ικανοποιήσει κάθε φίλο του χώρου.

Από το ξεκίνημα κιόλας με το εμφατικό "The Flood" το οποίο ξεδιπλώνει τον πιο προοδευτικό χαρακτήρα τους, κάθε στοιχείο που μπορεί να δομήσει ένα οκτάλεπτο prog διαμαντάκι είναι εδώ. Η συνεισφορά του John K στην ενορχήστρωση κάθε άλλο παρά αμελητέα είναι, ενώ οι μελωδίες του Βασίλη Γεωργίου στα φωνητικά θα έκαναν καταξιωμένους μουσικούς του χώρου να κοκκίνιζαν από ντροπή. Κάτι που θα αποδειχθεί και στη συνέχεια καταλυτικό για όλο το άλμπουμ.

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο σε τούτο το άλμπουμ είναι πως δεν έχει σχεδόν ούτε μια περιττή στιγμή. Το σερί των "Perpetual Descent" με το υπέροχο ρεφραιν, το proggy "Inimicus Intus" με τα περίτεχνα riffs και το groov-άτο rhythm section αλλά και το Theater-ικό solo είναι ταυτόχρονα σαν φόρος τιμής σε μπάντες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στα 90’s/00’s (βλέπε Kamelot, Dream Theater, Symphony X), αλλά ταυτόχρονα τόσο χαρακτηριστικά Sunburst. Προσπάθησε να μην σιγοτραγουδήσεις στο "From the Cradle to the Grave", δε θα τα καταφέρεις.

Το ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ συμπυκνώνει στα έξι λεπτά του όλη την ουσία του ήχου τους. Με πιο μοντέρνα προσέγγιση, πλούσιο λυρισμό κι ένα από τα καλύτερα σόλο του Gus Drax, δυναμιτίζει το κλίμα. Η συμμετοχή του Bob Katsionis στα πλήκτρα ως επί το πλείστον διακριτική αλλά ουσιώδης. Το κλείσιμο με το "Nocturne" είναι όσο πιο επικό θα μπορούσε. Η κινηματογραφική προσέγγιση επιστρέφει, οι νεοκλασσικές επιρροές εμφανίζονται χωρίς να γίνουν κλισέ, και αφήνουν ένα αίσθημα ολοκλήρωσης.

Ίσως τελικά οι Sunburst να ήθελαν κάτι να μας πουν με τον τίτλο του δίσκου. Με αποφασιστικότητα, αδιαμφισβήτητη τεχνική αρτιότητα αλλά κυρίως με τραγούδια που μένουν στο μυαλό και σε κάνουν να θες να τα ακούσεις ξανά και ξανά, επανήλθαν με αέρα πρωταγωνιστή, βάζοντας τα γυαλιά για το πως ακούγεται το prog/power εν έτει 2024.