Azure

Στα βάθη της ασφάλειας, της χαμένης ζούγκλας, η Fym Sallow μελετάει και μελετά. Μέχρι τη μέρα που μια μάγισσα, από αυτές που κατέχουν την τέχνη της ψευδαίσθησης, επικαλείται την άγνωστη ακόμα και στην ίδια, εσωτερική της δύναμη και τη βάζει στο δρόμο της αναζήτησης του Umbral, του σκοτεινού artifact.

Οι Azure είναι μια progressive rock, κατά κύριο λόγο, μπάντα που μας έρχεται από τη Βρετανία. Η αλήθεια είναι ότι αγνοούσα την ύπαρξη τους μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο μου η φετινή, τρίτη στο σύνολο, δουλειά τους με τίτλο "Fym". Στην πρώτη επαφή, την προσοχή μου τράβηξε το πολύ όμορφο, γεμάτο χρώματα, εξώφυλλο αλλά και το concept του, με θέμα που μίλησε κατευθείαν στον παραμυθά, DM μέσα μου.

Ο δίσκος χωρίζεται, τυπικά, σε δύο μέρη. Το πρώτο αποτελείται από επτά τραγούδια με ενιαία όμως ροή, όπως άλλωστε επιβάλλει και το concept. Ξεκινάει με το "The Azdinist//Den Of Dawns" όπου μας συστήνεται η κεντρική ηρωίδα και παίρνουμε μια πρώτη ιδέα για το γενικό theme, ενώ κλείνει με το "The Lavender Fox" και την προσωρινή αλλαγή του αφηγητή που οδηγεί σε μια κορύφωση της ιστορίας και την αποκατάσταση της κεντρικής φιλίας της.

Στο πρώτο αυτό μέρος, που λέτε, έχουμε την πορεία της Fym από την ασφάλεια της φωλιάς στη ζούγκλα μέχρι την απρόσιτη φωτεινή καρδιά του παγωμένου βασιλείου. Με την παρότρυνση μιας άγνωστη μάγισσας, ανέβηκε το βουνό του σοφού, ανακάλυψε τη δύναμή της, πέταξε με το μαγικό της φίλο, μια λεβαντί φτερωτή αλεπού, και λυπήθηκε την ομορφιά της ανθισμένης φύσης με αποτέλεσμα να πέσει σε παγίδες και να ακρωτηριάσει το φίλο της.

Μουσικά το πρώτο μέρος είναι ένα φανταστικό progressive rock κομψοτέχνημα, με όλα τα στοιχεία και την περιπέτεια που πρέπει να έχει ένα τέτοιο. Άριστα παιξίματα, υπέροχη φωνάρα με τόνους εκφραστικότητας, και πολλά ετερόκλητα στοιχεία που εξυπηρετούν την ανάπτυξη και την κλιμάκωση και της μουσικής αλλά και της ιστορίας.

Το "The Azdinist" μας βάζει αμέσως στις μεγάλες μελωδίες, τις φωνητικές γραμμές και τα γυρίσματα που τεντώνουν αυτιά. Τα κιθαριστικά σόλο είναι εκεί, τα funky περάσματα επίσης, μαζί με φοβερά πλήκτρα. Αν από το πρώτο κομμάτι έχουμε ακούσει τόσα τι θα συμβεί συνολικά σε αυτό το δίσκο; Το "Fym" μπαίνει χωρίς να πάρω χαμπάρι ότι άλλαξε κομμάτι και το πρώτο που μου φέρνει στο μυαλό είναι οι σημερινοί Haken, στην αρχή δηλαδή γιατί στην πορεία κλέβουν την παράσταση τα σόλο. Λοιπόν, οι μουσικοί που παίζουν σε αυτή τη μπάντα δεν υπάρχουν, ακόμα και για τα prog δεδομένα. Στο τρίτο κομμάτι υπάρχει μια 70s αισθητική που προφανώς όμως δεν το κλειδώνει, αφού το ηχητικό μέρος είναι συνεχώς και πλήρως εναρμονισμένο με την πορεία της ιστορίας.

Το κεντρικό τραγούδι στο πρώτο μέρος του δίσκου είναι βέβαια το εντεκαλεπτο και εντελώς εντυπωσιακό "Sky Sailing/Beyond The Bloom/Wilt". Αλλαγές διάθεσης, αντεγκλήσεις ανάμεσα στις κιθάρες και τα πλήκτρα, θεατρικότητα, όλα μαζί δημιουργούν ένα έπος που καθηλώνει. Στο αγχωτικό "Weight Of The Blade", κυρίαρχη θέση έχουν τα πλήκτρα και η ερμηνεία, αλλά δε γίνεται να μην προσέξει κανείς το φοβερό ντράμινγκ που υποστηρίζει το κομμάτι.

Στο προτελευταίο τραγούδι του πρώτου μέρους πέφτουν οι τόνοι, αφού η ηρωιδα μας κοιτάει μέσα της για να προχωρήσει και να φτάσουμε στο "The Lavender Fox". Συγκλονιστικά θεατρικό και σοκαριστικά όμορφο, ένας άριστος απόγονος των Queen που γράφει μιούζικαλ, απίστευτη κομματαρα.

Εδώ κλείνει το πρώτο μέρος του δίσκου. Παύση, ανάσα, για να μπούμε στο δεύτερο μέρος αυτού του μουσικοθεατρικού επιτεύγματος, που όμοιο του έχω πολύ, μα πολύ καιρό να ακούσω.

Το δεύτερο μέρος ξεκινάει με το "Agentic State", και νέο ρόλο για την ηρωίδα μας που παίρνει τη θέση του δεξιού χεριού του κακόβουλου δράκου Majgyn με σκοπό να τερματίσει τη μοχθηρή ηγεμονία του, ενώ καταλήγει στο μεγάλο φινάλε της ιστορίας, "Moonrise".

Σε αυτό το μισό, που λέτε, η Fym αποδέχεται τον καινούργιο της ρόλο με τίμημα όμως να βάψει το χέρι, αλλά και τη συνείδηση της, με αίμα, πολύ αίμα, κι όταν πια δεν αντέχει άλλο στήνει συνωμοτική πλεκτάνη στον αιμοδιψή δράκο διαχωρίζοντας τον εαυτό της σε δύο πανομοιότυπες μορφές. Η περιπλάνηση της θα την φέρει και πάλι στον πραγματικό της φίλο, την αλεπού, που χωρίς φτερά, πλέον, θα θυμίσει και στους δυο τους ποιοί ήταν και ποιοί έγιναν. Η τελική μάχη θα δοθεί, και το αποτέλεσμα θα μαθευτεί, στο τέλος, μόνο στο τέλος αυτού του δίσκου.

Μουσικά το δεύτερο μέρος του δίσκου, αν και πατάει στα ίδια βασικά υλικά, έχει μια πιο μεγάλη υφή, με πιο δραματική χροιά. Θα έλεγα ότι έχει λίγο πιο παρόντα τα metal στοιχεία, και πιο επιθετικές τις βιρτουόζικες αρετές της μπάντας.

Το "Agentic State" μας επαναστατήνει την ηρωίδα, στην καινούργια θέση της στην ιστορία, πιο σκληρή η μουσική εδώ όπως κι ο ρόλος της. Το κομμάτι απογειώνεται από τη μέση και μετά με τα υπέροχα σόλο και την απόγνωση στη φωνή του Chris Sampson που σταδιακά μετατρέπεται σε οργισμένη επίθεση. Στη συνέχεια έχουμε το τριλεπτο "Doppelganger", χορευτικό με καλή διάθεση, disco ρυθμό, Michael Jackson αναφορές και μια funky κιθάρα που κατεβάζει παπάδες. Το επόμενο, "The Portent", είναι το πιο σκοτεινό του δίσκου, πάντα για τα πλαίσια του που είναι εν γένει εξαιρετικά φωτεινά. Συναισθηματικές ερμηνείες, με μια αλλαγή στη μέση βγαλμένη από τα ονειρικά τοπία ενός προγκρεσιβά Lewis Carroll. Φυσικά το κομμάτι που κάθε οπαδός του prog θα κυκλώσει ως το κεντρικό του δεύτερου μέρους είναι το 16λεπτο "Trench Of Nalu". Το κομμάτι έχει τόσες ιδέες, τόσες εναλλαγές, τόσα διαφορετικά θέματα που δε σε αφήνει να βαρεθείς ποτέ στην πορεία του. Αργά μέρη, γρήγορα, με διακυμάνσεις στις εντάσεις και κρυμμένα μυστικά να ανακαλύψεις παντού. Έχω την εντύπωση ότι όσες φορές και να το ακούσω, θα έχω πάντα άλλα τόσα πράγματα να ανακαλύψω και να θαυμάσω. Η κατακλείδα της ιστορίας είναι το "Moonrise", που και μουσικά και θεματικά είναι το σβήσιμο του δίσκου.

Θα μπορούσε ο δίσκος να είναι χωρισμένος σε δύο ξεχωριστά άλμπουμ; Ναι. Θα ήταν πιο εύπεπτος και ευκολομνημόνευτος έτσι; Αναμφίβολα. Θα ήταν αντικειμενικά καλύτερο να είχε χωριστεί; Κατηγορηματικά όχι. Όταν πήρα απόφαση ότι δε θα τον μάθω, δε θα τον αποκωδικοποιήσω εύκολα ή άμεσα, και αφέθηκα στη μουσική και το παραμύθι του πραγματικά με μάγεψε. Με κάθε ακρόαση γίνεται και καλύτερος, και έχει καταφέρει να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου, μια περίοδο μάλιστα που έχω πολύ, πολύ καλά άλμπουμ που μπορώ να βάλω να παίξουν.

Το "Fym" είναι ένα αριστούργημα που απευθύνεται σε κάθε οπαδό του prog. Δε βλέπω τον τρόπο να αφήσει αδιάφορο οποιονδήποτε εκτιμάει τα έργα του Neal Morse, ειδικά της Portnoy εποχής, και υπάρχουν αναφορές από τους σύγχρονους Haken, τους Dream Theater, τους prog γίγαντες των 70s, μέχρι τους Coheed And Cambria. Το αποτέλεσμα είναι τεράστιο, από κάθε άποψη. Ένα άλμπουμ που, στα δικά μου χαρτιά, είμαι σίγουρος ότι θα βρίσκεται το Δεκέμβρη στις ψηλότερες θέσεις των δίσκων της χρονιάς.