Four Stroke Baron

Τους Four Stroke Baron δεν μπορείς να τους ξεχάσεις. Άπαξ και ακούσεις την μουσική τους, εκείνη θα βρει τρόπο να φωλιάσει σε μία γωνία του μυαλού σου, όσο μικρή κι απόμερη, και θα αρχίσει να φυτρώνει. Κάπως έτσι έγινε με μένα, τουλάχιστον, όταν άκουσα το "Sundowner" απ’ τον προηγούμενο δίσκο τους, "Classics" (2021). Έμεινε εκεί στο νου μου ως το ιδιοσυγκρασιακό single ενός συγκροτήματος με λαρυγγικά φωνητικά (η κυρίαρχη σύγκριση συνήθως γίνεται με τους Tears For Fears), alternative prog παραγωγή και γκρούβα, και λίγη παράνοια για γαρνιτούρα, τόση όση. Έμειναν εκεί θαμμένοι μέχρι την ανακοίνωση του "Data Diamonds", όπου και αναγκάστηκα να επιστρέψω, να σκάψω βαθύτερα, και να χαρτογραφήσω τον αλλοπρόσαλλο εαυτό τους, όπως τον χτίζουν νότα τη νότα στα τρία τους άλμπουμ ως τότε. Κι αν στο ντεμπούτο τους, "King Radio" (2015), κι έπειτα στο "Planet Silver Screen" (2018), υπήρχε ένας προσανατολισμός και η εφεύρεση ενός λεξιλογίου αχαλίνωτου, ταιριαστού με τους επιταχυμένους κοινωνικούς ρυθμούς μας, τότε στο "Classics" υπήρχε μία αίσθηση ενδόρρηξης, όπου όλη αυτή η μανιακή ταχύτητα οδηγούσε εν τέλει σε μία ανέμελη κατάρρευση, καθώς ο δίσκος έδειχνε να μπορεί να βρίσκεται παντού και πουθενά. Όλα αυτά μας εισάγουν στο "Data Diamond", που πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησαν πριν τρία χρόνια.

Για αρχή, να πάρουμε τα φωνητικά. Αν οι Cynic πήραν την απόφαση να αντικαταστήσουν τα άγρια φωνητικά με vocoder και να ακούγονται έτσι εξωγήινοι, τότε οι Four Stroke Baron αξιοποιούν οποιοδήποτε τρικ ώστε τα φωνητικά τους να ακούγονται σαν μία ψηφιακή, παραμορφωμένη σούπα που στάζει από το μόντεμ σου. Υπάρχει κάτι ιντερνετικό στον ήχο των φωνητικών, μία καμένη και φριζαρισμένη πολλαπλότητα που καραδοκεί για να ανατρέψει ένα ρεφραίν, ένα κουπλέ, σκόρπιες φράσεις αριστερά και δεξιά, μαζί με κραυγές, ουρλιαχτά, και μιμητισμούς (παραπέμπει λίγο και στους SikΤh). Κι όλα αυτά, πάνω από μία μουσική που θυμίζει τα πυρετώδη όνειρα του Heavy Devy (είπαμε ότι είχε επιμεληθεί τη μίξη του "Classics";): η μοντερνομεταλλίλα είναι παρούσα, όμως προκαλείται διαρκώς, οπότε δίπλα στα blastbeats, τα breakdowns, και τα djent κουρδίσματα, θα σκοντάφτεις διαρκώς πάνω σε σκοτεινά σύνθια, ηχητικά κολάζ, trip hop, hyper καταστάσεις, μία δόση anime, και μπόλικο κινηματογραφικό φιλτράρισμα.

Στην αρχή επρόκειτο να είναι δύο EP, το "Data" και το "Diamond", ένα βαρύ "Deliverance" απέναντι σ’ ένα ψηφιακό κι ηλεκτρονικό "Damnation", όμως εν τέλει τα δύο έγιναν ένα ενιαίο, συμπαγές, και αδιαφοροποίητο άλμπουμ, που φαίνεται να μιλάει μία γλώσσα πρωτόγνωρη - ή μάλλον, την πρωτοσυναντήσαμε το 2021. Μετά από το "On Mute", που λειτουργεί σαν πρελούδιο, μπαίνει το φρενήρες "Monday", όπου όλη η αποδιοργάνωση των Four Stroke Baron θα σκάσει στα μούτρα μας, σαν τρελόμπαλα που πετάχτηκε με δύναμη στον τοίχο. Το πρώτο μισό, μοιάζει να αποτελείται από εξαιρετικά hits, με το "The Witch" και "Cyborg Pt. 3 (Because I’m God)" να είναι πιο άμεσα, με μία riffολογία που εμένα με πήγε στους Chevelle, με την ένταση, όμως, γυρισμένη στο 11.

Παρ’ όλο που στο δεύτερο μέρος του εξακολουθούμε να βρίσκουμε κολλητικές στιγμές, κάτι που αποδεικνύει ότι η επιλογή του ντουέτου Witt και Valarino να συνθέσουν αυθόρμητα μεν, αλλά με εστίαση στην ευκολομνημόνευτη μελωδία, έχει δώσει καρπούς, νομίζω ότι έχει πιο αφηρημένα τμήματα, με διαλόγους και δυσαρμονικά φωνητικά (το "Open the World" είναι μία Οδύσσεια από μόνο του), ενώ το τελείωμα με το μακροσκελές "Data Diamond", που ακούμε και τον Paul Masvidal στο ρεφραίν, αλλά και τον Adam Janzi των Vola στα ντραμς, είναι η πιο συναισθηματική στιγμή, βυθισμένη σε μία ‘80s νοσταλγία.

Στο τέλος, φυσικά, ξεκινάει κι η συζήτηση γύρω απ’ την απαιτητικότητά του. Παρ’ όλο που διαρκεί σαράντα λεπτά, δίσκος είναι ακραίος με τον δικό του τρόπο, καθώς παλινδρομεί μεταξύ πόλων: υπερβολικά συνθετικός, αλλά και ζωώδης, αυθόρμητος, όμως μέσα από ένα πρίσμα τεχνολογικής προτεραιοποίησης, σ’ ένα χωνευτήρι που δημιουργεί μία υπερφόρτωση συναισθημάτων, έτσι όπως αδηφάγα καταναλώνει είδη, ιδέες, σημεία αναφοράς (απ’ όλες τις πιθανές στιγμές στη μουσική ιστορία, εδώ κάνουν ένα πέρασμα οι Earth, Wind, & Fire!). Όλο αυτό μοιάζει κουραστικό, ένα αστείο, κακόγουστο ή διασκεδαστικό δεν έχει σημασία, ένας εγκεφαλικός αυνανισμός χωρίς απόληξη, κάτι πολύ μπερδεμένο για να έχει αξία να ασχοληθείς μαζί του, ίσως και ένα προϊόν που ποντάρει στο shock-value του υπερερεθισμού. Ο πρωταγωνιστής του βίντεο που συνοδεύει το άλμπουμ πάντως, φαίνεται κι εκείνος να περνάει από μία παλέτα διαφορετικών συναισθημάτων πριν καταλήξει στο γέλιο, αφού θα διαβάσει όλους τους ασυνάρτητους, εν πολλοίς, στίχους των τραγουδιών σε μία μικρή οθόνη. Πιστεύουμε ότι γελάει επειδή κατάλαβε μία ανώτερη αλήθεια, ή επειδή μαστούρωσε από την απουσία συνεπούς νοήματος;

Το "Data Diamond" μπορεί να είναι το διαμάντι που κρύβεται κάτω από την σκουπιδοπληροφορία, μπορεί να είναι απλά αστραφτερός άνθρακας, όμως δεν γίνεται να μην σε διεγείρει, αρνητικά ή θετικά – πάντως έντονα – όσο σε ακουμπά. Διαολεμένα αποπροσανατολισμένο, αφόρητα υπερφορτωμένο, μα και απρόσμενα κολλητικό θα ήταν η ετυμηγορία, για έναν δίσκο που περισσότερο από πολλούς στη metal ακούγεται σαν μία διασταύρωση ψύχωσης και τεχνολογικού glitch. Καθώς ζούμε σ’ εποχές ακόρεστες, που ζητούν ολοένα και μεγαλύτερο όγκο και πληροφορία, υπερζευγάρωμα ειδών (έχει καν νόημα να μιλάμε για στενές κατηγορίες πλέον;), την επίκληση στην αυθεντικότητα ως brand-name (λέγε με "old-school"), και την αμφισβήτηση του ρηξικέλευθου ανθρώπινου παράγοντα στο τελικό προϊόν, έχει ενδιαφέρον το πώς ένα συγκρότημα απ’ την Νεβάδα καταφέρνει να παίξει μ’ αυτό το χάος, αποτυπώνοντάς το, αγκαλιάζοντάς το, κι αυτή τη φορά μάλιστα με τρόπο πολύ πιο φειδωλό και εστιασμένο από πριν. Στην τελική, από το μεταμοντέρνο prog κολάζ που περνάει με καταναλωτική μανία από τα πάντα για να καταλήξει σε εύκολες διχοτομήσεις και σχήματα, σαν διαχρονικές αξίες, καλύτερα εκείνο που επιμένει στο αβέβαιο, και μας ενθαρρύνει να το δούμε κι εμείς με την ελπίδα να βρούμε νέες απαντήσεις.

Υ.Γ.: Για μία πιο εύπεπτη βερσιόν του "Data Diamonds", υπάρχει το επίσης χωνευτήρι ιδεών "Mountainhead" των Everything Everything.

Υ.Γ.2: σε μία σειρά εξωφύλλων φτιαγμένων από ΑΙ, μάλλον έρχεται να προστεθεί κι αυτό εδώ, μιας και τα credits αναφέρονται με δυαδικό αλφάβητο σε κάποιο "Cyborg" ως υπεύθυνο. Η κουβέντα γύρω απ’ την τέχνη του ΑΙ έχει σηκώσει ενδιαφέρουσες συζητήσεις εκεί έξω.

Bandcamp
Spotify