Hekátē: «Υπάρχει η λάθος αντίληψη πως το πανκ ξεκίνησε από άντρες στην Αγγλία»

Τα μέλη των Hekátē συστήνονται στο Rocking και μιλούν για το εξαιρετικό ντεμπούτο τους, τη γυναικεία χειραφέτηση καθώς και την εγχώρια σκηνή και πραγματικότητα

Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 26/11/2020 @ 12:07

Πολλοί υποστηρίζουν, μεταξύ αυτών και εγώ, πως η εγχώρια σκηνή βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε ποιοτική έξαρση. Ίσως και να μην έπαψαν ποτέ να ξεπετάγονται νέες ενδιαφέρουσες μπάντες που έχουν πράγματα να επικοινωνήσουν. Οι Hekátē, είναι σίγουρα μια από αυτές. Κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό το εξαιρετικό ντεμπούτο τους, "Μέρες Οργής", το οποίο έρχεται να προστεθεί, αλλά ταυτόχρονα και να στέκεται αυτόφωτο, ανάμεσα στο πλήθος αξιοσημείωτων δίσκων που δίνει ακατάπαυστα η ελληνική punk σκηνή.

Οι μελαγχολικές και βαθιά συνειδητοποιημένες ατμόσφαιρες που αποπνέει το synthwave/post-punk των Hekátē, διαθέτουν μια ιδιαίτερη χροιά, άξια προσοχής. Συνεπώς, η επικοινωνία με τα μέλη της μπάντας ήταν από πλευράς μου μονόδρομος. Η Λυδία (φωνητικά), η Βίκυ (τύμπανα), η Χαρά (μπάσο) και η Ίριδα (synths) αποδέχθηκαν την πρόσκληση και μας αποκαλύπτουν τον καλλιτεχνικό κόσμο των Hekátē. Η κρισιμότητα της γυναικείας χειραφέτησης , οι θεματικές του δίσκου, η ιδιαιτερότητα του ήχου τους, τα βιώματα πίσω από τους στίχους, η εγχώρια σκηνή και φυσικά το ίδιο το punk, είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται με ειλικρίνεια και αμεσότητα από τις Hekátē στην κάτωθι συνέντευξη.

Hecate

Καλησπέρα σας, είμαι ο Αποστόλης, ελπίζω να είστε καλά, και με μεγάλη μου χαρά σας καλωσορίζω στο Rocking.gr! Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό σας ντεμπούτο! Είναι ειλικρινά, μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά. Ποιο είναι το feedback που λαμβάνετε μέχρι στιγμής;

Λυδία: Καλησπέρα Αποστόλη και ευχαριστούμε πολύ, και για τα καλά σου λόγια, αλλά και που μας δίνεις χώρο με τις ερωτήσεις σου. Μέχρι τώρα έχουμε λάβει, περιέργως, μόνο θετικές ανταποκρίσεις. Σίγουρα θα υπάρχουν και άτομα που δεν γουστάρουν το είδος που παίζουμε, αλλά γούστα είναι αυτά. Δεν έχουμε σκοπό να ευχαριστήσουμε τους πάντες, ούτε να εκπληρώσουμε τις όποιες προσδοκίες μπορεί να έχει κάποιο άτομο για εμάς.

Βίκυ: Καλησπέρα και σε σένα Αποστόλη και ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη και τα καλά σου λόγια. Είναι αλήθεια πως το feedback του κόσμου είναι πολύ θετικό. Φίλοι, γνωστοί αλλά και πολλοί άγνωστοι (πράγμα που μας χαροποιεί ιδιαιτέρως), μας πλησίασαν με τα καλύτερα λόγια. Τους άρεσε η μουσική που παίζουμε, χάρηκαν που είδαν καινούρια άτομα στον χώρο να παίζουν μουσική, ενθουσιάστηκαν με την παρουσία «θηλυκών προσωπικοτήτων» στη σκηνή. Δεν θα ξεχάσω τις αντιδράσεις των κοριτσιών μετά το πρώτο και μοναδικό μας μέχρι στιγμής live στο Κτήμα Πραποπούλου. Το να δίνεις δύναμη και θάρρος μέσα από τη μουσική σου σε άτομα που νιώθουν «αποκλεισμένα» από τον χώρο είναι κάτι που εξαρχής είχαμε στο μυαλό μας και σίγουρα είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους ύπαρξης της μπάντας.

Ένα δεύτερο lockdown είναι σε εξέλιξη και ειλικρινά δεν βλέπω τρόπο ώστε να ξεμπερδέψουμε σύντομα. Υπήρξαν δυσκολίες στην κυκλοφορία του δίσκου εξαιτίας της τρέχουσας πανδημίας;

Βίκυ: Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανυπομονούσαμε για τη διαδικασία της ηχογράφησης! Και σίγουρα δεν την είχαμε φανταστεί έτσι. Αρχικά η ηχογράφηση ξεκίνησε δίχως την τραγουδίστριά μας, διότι έπρεπε να είναι στο εξωτερικό. Ηχογραφήσαμε τα όργανα σε μια περίοδο που είχε αρχίσει να εμφανίζεται ο ιός και αφού τα τελειώσαμε έσκασε η πρώτη καραντίνα. Νιώσαμε τυχερές και κάπως ικανοποιημένες που μπήκαμε σε αυτήν έχοντας ήδη κάνει την πρώτη μας ηχογράφηση σα μπάντα. Με το που τελείωσε η καραντίνα, συναντηθήκαμε στο στούντιο πλέον όλες μαζί και τελειώσαμε τον δίσκο. Η μόνη κυρίως δυσκολία ήταν το ψυχολογικό κομμάτι της όλης φάσης, που πραγματικά δεν μας άφηνε να χαρούμε τελείως αυτό που μόλις είχαμε καταφέρει.

Λυδία: Ναι. Η πανδημία τραίναρε όλη τη διαδικασία. Ενώ αρχικά ελπίζαμε πως ο δίσκος θα είχε γυρίσει από το εργοστάσιο κοπής στα μέσα Σεπτεμβρίου, τελικά ήρθε στις αρχές Νοεμβρίου! Δεν καταφέραμε να το «ζήσουμε» όπως το είχαμε φανταστεί, αλλά το αποτέλεσμα μας αρέσει και ένα όνειρο πραγματοποιήθηκε!

Πήρατε το όνομα σας, από την αρχαία θεά Εκάτη. Συγκεκριμένα, αναφέρετε πως είστε τέσσερις γυναίκες με διαφορετικές διαδρομές, που συναντηθήκατε στην «αιώνια νύκτα της Αθήνας». Θα επιθυμούσατε να εξηγήσετε τόσο τον συμβολισμό όσο και το ποια είναι αυτή η «αιώνια νύκτα»;

Χαρά: Η πρώτη μας ιδέα ήταν το "Dark Entries" των Bauhaus, που για ευνόητους λόγους απορρίφθηκε στην πορεία! Το όνομα Hekate, λοιπόν, προέκυψε γιατί ταυτιζόμαστε με τα όσα εκπροσωπεί, τόσο σε μουσικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Όσο για την αιώνια νύχτα, είναι η ώρα την οποία νιώθουμε ελεύθερες και δημιουργικές, η ώρα που δεν χρειάζεται να φοράμε τα «προσωπεία» της δουλειάς και που βρίσκουμε τον εαυτό μας στους δρόμους της Αθήνας.

Λυδία: Το όνομα της μπάντας ήταν ιδέα της Χαράς. Μας είπε πως η θεά Εκάτη ήταν η θεά τη μαγείας στον κάτω κόσμο (#onceagothalwaysagoth), η θεά της εσωτερικής γνώσης, και των αλλαγών που συμβολίζονται από τα σταυροδρόμια. Όλα τα στοιχεία αυτά μας εκφράζουν. Η θεά αυτή έχει κάτι το πολύ σκοτεινό και συγχρόνως προκλητικά θηλυκό. Η αιώνια νύχτα είναι το μέρος όπου και οι τέσσερις «κατοικούμε» εδώ και χρόνια: η νυχτερινή ζωή της πόλης και του πανκ, που μας ευθυγράμμισε σα πλανήτες σε μία τυχαία συναστρία.

Για εμάς ήταν σημαντικό να θυμίσουμε στον κόσμο πως οι «άλλες» ταυτότητες δεν ήταν, ούτε είναι κάτι σπάνιο στις πανκ κοινότητες του κόσμου

Αυτό που μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον, είναι η δήλωση «Αφιερωμένο σε όλες τις «άλλες» ταυτότητες που υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις πανκ σκηνές ανά τον κόσμο». Νομίζω δίνει εξαρχής ένα στίγμα σχετικά με το που κινείστε καλλιτεχνικά αλλά και ιδεολογικά. Θα σας ήταν εύκολο να αναλύσετε τη δήλωση; Ποιοι είναι οι «άλλοι»;

Λυδία: Υπάρχει μία εσφαλμένη αντίληψη πως το πανκ ξεκίνησε από άντρες στην Αγγλία. Αυτό δεν ισχύει ακριβώς. Μπορεί να διαδόθηκε σε μέρη όπως η Αγγλία ή οι ΗΠΑ, αλλά δεν υπήρχε μόνο εκεί. Το πανκ ξεπήδησε σε πολλά μέρη του πλανήτη συγχρόνως, από πολλών ειδών ανθρώπους, και το φάσμα συμπεριλαμβάνει άτομα όλων των φύλων, όλων των χρωμάτων, όλων των εθνικοτήτων, όλων των σεξουαλικών προσανατολισμών, όλων των καταβολών. Τη δεκαετία του '70 δεν είχαμε μόνο τους Sex Pistols ή τους The Clash. Είχαμε και τους SS στην Ιαπωνία, τους Los Saicos στο Περού, τους μαύρους proto-punk Death στο Detroit και τους Pure Hell στην Pennsylvania, τις Castration Squad στο LA, τις Vulpes στην Ισπανία, τις Au Pairs στο Birmingham, και πολλές, πολλές ακόμα μπάντες που δεν ήταν λευκοί, ετεροφυλόφιλοι άντρες.

Η διαφορά είναι, πως για πολλά χρόνια, οι ιστορίες που ακούστηκαν και καταγράφηκαν, οι πιο δυνατές φωνές και οι πιο ορατές παρουσίες, ήταν αυτές των λευκών ανδρών. Για εμάς ήταν σημαντικό να θυμίσουμε στον κόσμο πως οι «άλλες» ταυτότητες δεν ήταν, ούτε είναι κάτι σπάνιο στις πανκ κοινότητες του κόσμου, απλά δεν είχαν ή έχουν την ίδια έκθεση ή αναγνώριση. Φυσικά είναι και ελαφρώς ειρωνικός όρος, γι’ αυτό είναι και σε εισαγωγικά η λέξη. Δεν θεωρούμε πως οι δεδομένες ταυτότητες είναι των αντρών, αλλά η ιστορική καταγραφή της παγκόσμιας πανκ σκηνής μας δίνει την αντίθετη εντύπωση. Με αυτή την επισήμανση θέλουμε να πούμε σε όλα τα διαφορετικά άτομα πως «σας ακούμε, σας βλέπουμε». Μακάρι να εμπνεύσουμε και να ενδυναμώσουμε κι άλλες διαφορετικές ταυτότητες να ξεκινήσουν μπάντες. Amplify each other.

Βίκυ: Όπως ανέφερα και παραπάνω, είναι πολύ σημαντικό ότι δεν υπάρχουν «διαφορετικές» παρουσίες στον χώρο μας. Με αυτό εννοώ διαφορετικότητα σε φύλο, φυλή, σεξουαλικότητα, εθνικότητα. Είναι ένας ανδροκρατούμενος χώρος και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. ‘Έχοντας συμμετάσχει σε διάφορες συνελεύσεις τα τελευταία χρόνια στην ελληνική πανκ σκηνή, παρατήρησα πολλές αντιδράσεις και κινήσεις ανθρώπων μέσα σε αυτή που δεν μου άρεσαν, ούτε σε μένα ούτε και σε πολλούς άλλους. Θα μου πεις αυτά πάντα θα υπάρχουν. Υπάρχουν άτομα όμως που νιώθουν αποκλεισμένα και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, ούτε εδώ, ούτε πουθενά. Οι καιροί αλλάζουν, γινόμαστε πιο ανοιχτά και επικοινωνιακά άτομα και ο κόσμος άρα και ο χώρος μας πρέπει να εξελιχθεί. Στον τρόπο που δέχεται, αντιλαμβάνεται και υιοθετεί τις αλλαγές αυτές.

Ευτυχώς η οργή αποτέλεσε κινητήρια δύναμη για πολλούς που επέλεξαν να κάνουν το αυτονόητο και να βγουν στον δρόμο

Στο ίδιο πλαίσιο, ο τίτλος του άλμπουμ είναι μετάφραση του περίφημου "Dies Irae". Καθίσταται σαφές όμως πως δεν μένετε μόνο στο θεολογικό παρακλάδι αλλά «επιτίθεστε» και στους καταπιεστικούς μηχανισμούς της κοινωνίας. Μπορεί η οργή να αποτελέσει εφαλτήριο ώστε να ξεπεράσουμε τον φόβο;

Χαρά: Αυτό που ζούμε εδώ και αρκετό καιρό μας αποδεικνύει πως όσοι είναι στην εξουσία χρησιμοποιούν τον φόβο για να περάσουν αντικοινωνικά , αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ήταν η επέτειος του Πολυτεχνείου, με απαγόρευση συναθροίσεων και απειλές για πρόστιμα και προσαγωγές. Ευτυχώς η οργή αποτέλεσε κινητήρια δύναμη για πολλούς που επέλεξαν να κάνουν το αυτονόητο και να βγουν στον δρόμο. Ο καταπιεστικός μηχανισμός πάντα θα χρησιμοποιεί τον φόβο για να καταφέρει να δημιουργήσει «νομοταγείς» πολίτες, υπάκουους και άβουλους, συνηθισμένους στην εξαθλίωση και τη μιζέρια. Νοιώθοντας, λοιπόν, βαθιά μέσα μας την οργή να μας πνίγει, σαν μπάντα και σαν άτομα που έχουν ασχοληθεί με τον DIY και αντιεξουσιαστικό χώρο, αντλήσαμε έμπνευση από αυτήν και τη διοχετεύσαμε στα τραγούδια μας.

Λυδία: Φυσικά. Η οργή έχει μέσα της φοβερή ωθητική δύναμη και πιστεύω πως τα πιο σημαντικά κινήματα (πολιτικά, ιδεολογικά, καλλιτεχνικά) εμπεριείχαν μία καταλυτική ποσότητα οργής. Όταν μπορούμε να πάρουμε αυτόν τον θυμό και να τον χρησιμοποιήσουμε ως καύσιμο, ως μέσο, τότε μπορεί να μας οδηγήσει στην κάθαρση, την επούλωση αλλά και την ουσιαστική αλλαγή. Οι καταπιέσεις που δέχεται η ανθρωπότητα (από τον φασισμό και τον ρατσισμό μέχρι την κλιματική αλλαγή και την οικονομική αστάθεια) μπορούν να έχουν μη-αναστρέψιμα αρνητικά αποτελέσματα πάνω στην ψυχική μας υγεία. Όταν μένουμε στην οργή, καταλήγει να μας τυφλώνει, να απορροφά την ύπαρξή μας και να γινόμαστε δέσμιοί της. Όταν, όμως, τη μετατρέπουμε σε μεταμορφωτική ενέργεια και δημιουργικότητα, μπορούμε να αρχίσουμε να οδεύουμε παράλληλα και προς τη μάθηση, την κατανόηση, την αλληλεγγύη.

Hekate - Μέρες Οργής

Πριν συζητήσουμε για το ηχητικό κομμάτι του "Μέρες Οργής", γίνεται από τους τίτλους κιόλας αντιληπτό, πως συνδυάζετε αγγλική και ελληνική γλώσσα. Πώς και δεν «περιοριστήκατε» αποκλειστικά σε μια γλώσσα; Θεωρείτε πως αυτή η επιλογή εντείνει το μήνυμα των στίχων;

Βίκυ: Σε μία γλώσσα; Θυμάμαι στις πρώτες συναντήσεις της μπάντας, είχε πέσει η ιδέα στο τραπέζι να τραγουδάμε σε 3 και 4 γλώσσες. Θέλαμε να πειραματιστούμε και είχαμε την ανάγκη να ακουστούμε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Λυδία: Η μητέρα μου είναι από την Αγγλία και μεγάλωσα δίγλωσση. Δεν γίνεται να ξεχωρίσω μία γλώσσα ως καλύτερο εργαλείο έκφρασης, γιατί και οι δύο γλώσσες όχι μόνο είναι κομμάτι της ταυτότητάς μου, αλλά χρησιμεύουν και διαφορετικά, ανάλογα τί θέλω να πω και το ύφος του κομματιού. Διχάστηκα στην αρχή, μήπως η χρήση μόνο μίας γλώσσας μας περιόριζε κάπως. Ήθελα από τη μία να φτάσει πολύ κόσμο το μήνυμα των στίχων, αλλά ήθελα να μπορεί να ταυτιστεί το ελληνικό κοινό μέσω του κοινού μας τόπου, που είναι η γλώσσα. Για παράδειγμα, οι Γενιά του Χάους με συγκινούνε απείρως περισσότερο από οποιαδήποτε αγγλόφωνη μπάντα, ακριβώς γιατί μιλάνε τη γλώσσα με την οποία κι εγώ βιώνω και επικοινωνώ καθημερινά με τους συνανθρώπους μου στην Αθήνα.

Μου αρέσει που δεν έχουμε κιθάρα. Δίνεται χώρος στα υπόλοιπα όργανα να κάνουν το «παιχνίδι» τους

Ηχητικά, κινείστε σε ένα πολυεπίπεδο post-punk, από synthwave μέχρι πιο παραδοσιακές, ηλεκτρισμένες φόρμες, παρά την απουσία κιθάρας. Γιατί επιλέξατε να δημιουργήσετε καλλιτεχνικά εντός αυτού του πλαισίου;

Bίκυ: Επιλέξαμε; Αυτή μας επέλεξε νομίζω! Πέρα από τη συνολική λατρεία που τρέφουμε όλες μας για την post-punk σκηνή, καμιά μας δεν γνώριζε τι ήθελε να βγάλει εξαρχής. Η μπάντα γενικά από την πρώτη μέρα, μέχρι και αρκετά πρόσφατα, βρίσκεται σε ένα πολύ όμορφο πειραματικό στάδιο. Μάθαμε να παίζουμε μουσική και να τραγουδάμε μέσα από τις πρόβες. Η Λυδία στην αρχή είχε έρθει να παίξει κιθάρα, που τελικά δεν έκατσε και ευτυχώς, διότι στράφηκε στο τραγούδι και τους στίχους, ανεβάζοντας τη μπάντα σε άλλο επίπεδο! Τέλος, μου αρέσει που δεν έχουμε κιθάρα. Δίνεται χώρος στα υπόλοιπα όργανα να κάνουν το «παιχνίδι» τους.

Ίριδα: Δεν θα έλεγα ότι δημιουργήθηκε από «επιλογή», δε "συμφωνήσαμε" κάτι εκ των προτέρων, θα έλεγα απλά ότι αυτό μας βγήκε. Συναντηθήκαμε και είχαμε μπάσο, τύμπανα, φωνή και σύνθι. Αρχίσαμε να παίζουμε και νιώσαμε ότι μας καλύπτει αυτό που μας βγαίνει και δε νιώσαμε ότι είναι οπωσδήποτε απαραίτητη η παρουσία μιας κιθάρας ή κάποιου άλλου οργάνου. Είναι ένας «περιορισμός» που ταυτόχρονα αποτελεί πρόκληση και ανοίγει άλλους δρόμους. Από κει και έπειτα, δεν ορίσαμε το ύφος στο οποίο θα κινηθούμε. Βγήκε πηγαία και αυτό φυσικά έχει να κάνει με τα ακούσματα και την εκάστοτε ψυχική διάθεση της κάθε μιας μας και όλων μαζί (αυτό με την ψυχική διάθεση βέβαια να το κοιτάξουμε, γιατί μάλλον, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δεν είμαστε και πολύ καλά!... Χαχα)

Ακούγοντας τον δίσκο θυμήθηκα την τρομερή αναφώνηση "there are too many boys on stage" των Soakie, με τους οποίους μοιράζεστε και την ίδια δισκογραφική στέγη. Πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα της ταυτότητας στην κοσμοθεωρία σας, και πως θεωρείτε πως μπορεί να ταυτιστεί με το καλλιτεχνικό σκέλος χωρίς να το φέρνει σε δεύτερη μοίρα;

Βίκυ: Εεεε καλά τα λένε τα παιδιά από την Αυστραλία. Γι’ αυτό κορίτσια, για πιάστε κανα όργανο!

Λυδία: Για μένα είναι πολύ σημαντικό, χωρίς όμως να είναι απαραίτητα υπεράνω της καλλιτεχνικής έκφρασης. Δεν θα αλλάξω, για παράδειγμα, κάτι στην καλλιτεχνική μου έκφραση ντε και καλά για να ακολουθήσει κάποιο κομμάτι της ταυτότητάς μου. Άλλωστε, πιστεύω η ταυτότητα του κάθε ανθρώπου είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου, οπότε και ενημερώνει την όποια έκφρασή του.

Την ίδια μέρα π.χ. που γίνεται κινηματογραφικό φεστιβάλ με συμμετοχή κουήρ ομάδων από την Ελλάδα και τις γειτονικές μας βαλκανικές χώρες, προβάλλεται στην τηλεόραση το Big Brother ή το Bachelor

Θα ήθελα να επιμείνω λίγο στο ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης. Καθίσταται διαρκώς σαφές, πως οι πολιτικές ταυτότητας έχουν δυναμική να επηρεάσουν εξελίξεις, όπως έως ένα βαθμό έγινε (και με τον τρόπο που έγινε), στις προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α.. Στην Ελλάδα, που θεωρείτε ότι βρισκόμαστε ως προς αυτό το ζήτημα, τόσο στη δημόσια σφαίρα όσο και στο πλαίσιο της γενικότερης ιδεολογικής ζύμωσης;

Ίριδα: Στην Ελλάδα είμαστε σαφώς πιο πίσω σε σχέση με τις περισσότερες χώρες του λεγόμενου «δυτικού κόσμου» σε πολλά επίπεδα, όπως ήμαστε και θα είμαστε πάντα. Τη δεκαετία του 1970, που το φεμινιστικό κίνημα ήταν σε έξαρση στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, εμείς ακόμη παλεύαμε με τη δικτατορία. Είμαστε Βαλκάνια, έχουμε μια Ορθόδοξη Εκκλησία με φοβερή δύναμη (απαράδεκτο!), ο θεσμός της οικογένειας (και δη της πατριαρχικής) είναι ο πυρήνας της κοινωνίας, οπότε η εικόνα του «δυνατού» άνδρα, προστάτη της οικογένειας και της νοικοκυράς γυναίκας που μεγαλώνει τα παιδιά είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας -ακόμη και αν πλέον συναντά κανείς οικογένειες που η γυναίκα κάνει δύο δουλειές και ο άντρας μένει σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά, ή και πάρα πολλές πλέον μονογονεϊκές οικογένειες.

Τρομακτικό είναι όταν κι εσύ η ίδια πιάνεις τον εαυτό σου να σου περνάνε στιγμιαία σκέψεις-αναπαραγωγή των κλισέ με τα οποία έχεις μεγαλώσει, και όσο και να νομίζεις ότι τα απέρριπτες, ότι τα έχεις δουλέψει και διώξει, είναι εκεί βαθιά ριζωμένα μέσα σου και ανά πάσα στιγμή μπορεί να αναπηδήσουν, έστω και στιγμιαία, για να σου θυμίσουν ότι είσαι και εσύ παράγωγο της ίδιας αυτής κοινωνίας, και ότι πρέπει να δουλεύεις συνέχεια με τον εαυτό σου. Θέλει πολλά χρόνια και πολλές αλλαγές για να ξεπεραστεί αυτό.

Γίνονται σίγουρα βήματα προς τα μπροστά, αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Και συνάμα γίνονται φυσικά και βήματα προς τα πίσω (στην Ελλάδα και παγκοσμίως). Την ίδια μέρα π.χ. που γίνεται κινηματογραφικό φεστιβάλ με συμμετοχή κουήρ ομάδων από την Ελλάδα και τις γειτονικές μας βαλκανικές χώρες, προβάλλεται στην τηλεόραση το Big Brother ή το Bachelor. Ή π.χ. τις προάλλες, χαζεύοντας σε ειδησεογραφικά site, πέφτω πάνω στην είδηση ότι στη Μπερλινάλε καταργούν τον διαχωρισμό γυναικείου και ανδρικού ρόλου στα βραβεία (άλλη πολύ μεγάλη κουβέντα και αυτή), και αμέσως μετά σκρολάροντας λίγο πιο κάτω, πέφτω στην είδηση ότι στην Ελλάδα κατοχυρώνεται το τσιρλίντινγκ ως επίσημο άθλημα για τα σχολεία.. Τι να πεις εκεί;

Κυκλοφορείτε το ντεμπούτο σας λοιπόν από τη La Vida Es Un Mus, «σπίτι» και των Chain Cult, η οποία έχει σημαντικό ρόλο στη σκηνή σήμερα. Προσωπικά, πέραν του δίσκου σας έχω λατρέψει φέτος και τα νέα Sial και Subdued. Πως προέκυψε η συνεργασία;

Λυδία: Με τον Paco, που τρέχει τη LVEUM, γνωριστήκαμε στην Αμερική το 2013 μέσω του Maximum Rocknroll που δούλευα. Έτσι συνεργάστηκα μαζί του, είδα πως δουλεύει, και έχω πολλούς φίλους ανά τον κόσμο που είναι στη δισκογραφική του, οπότε ήξερα ότι όχι μόνο είναι ποιοτική η δουλειά του, αλλά την αγαπάει πολύ και δουλεύει πολύ σκληρά για τις μπάντες που αναλαμβάνει. Παρακολουθώ χρόνια τις κυκλοφορίες του, και όταν του είχα αναφέρει ότι παίζω σε μία μπάντα μου είπε να του στείλω υλικό. Αφού το άκουσε, χωρίς δεύτερη κουβέντα μου είπε, «άμα θέλετε και εσείς, θα ήταν χαρά μου να σας κυκλοφορήσω τον δίσκο». And the rest is history, που λένε.

Η απελευθέρωση των γυναικών δεν σημαίνει πως κάτι πρέπει να χάσουν οι άντρες

Νομίζω πως το "Soapbox" ξεχωρίζει νωρίς στον δίσκο. Αρκετά up-tempo και ευθύ, μια ξεκάθαρη δήλωση. Υπάρχουν περιστάσεις ή βιώματα που ενέπνευσαν τη συγκεκριμένη σύνθεση; Νομίζω είναι το πιο προσωπικό τραγούδι του άλμπουμ.

Λυδία: Σίγουρα είναι βγαλμένο από τη ζωή. Συνέθεσα πολλά (όχι όλα) τα αρνητικά περιστατικά που έχω βιώσει και τα οποία ξέρω έχουν βιώσει κι άλλες γυναίκες. Ξεκινάει από τη στιγμή που βγαίνουμε από την πόρτα μας, συνεχίζει στη δουλειά που μπορεί να μας παραγκωνίζουν ή να μας εκμεταλλεύονται, αλλά μετά έχουν και την απαίτηση από πάνω να χαμογελάμε για να ομορφαίνουμε τη δική τους ύπαρξη. Μετά γελάνε όταν αυτό μας ενοχλεί, λες και δεν είμαστε άνθρωποι με συναισθήματα. Για τέτοιους άνδρες, ο σεξισμός είναι απλά ένα παιχνίδι: όσο θυμώνουμε, τόσους πόντους κερδίζουν. Και όταν αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι δικό μας, που δεν τους συμπεριλαμβάνει γιατί βαρεθήκαμε να μαχόμαστε για σεβασμό, νιώθουν στην απέξω, νιώθουν αποκλεισμό, παρόλο που διαχρονικά κατέχουν και καταλαμβάνουν τον περισσότερο χώρο.

Έχοντας συνηθίσει στο προνόμιο, ειδικά οι λευκοί και ετεροφυλόφιλοι άντρες, ξαφνικά νιώθουν την έμφυλη και φυλετική απελευθέρωση και χειραφέτηση ως καταπίεση. Εξ’ου και ο ειρωνικός στίχος: "the world is so unfair for a straight white man". Ξεχνάνε δύο βασικά πράγματα: το πρώτο είναι πως η ελευθερία του ενός ανθρώπου είναι προϋπόθεση για την ελευθερία του άλλου. Το δεύτερο είναι πως η απελευθέρωση των γυναικών δεν σημαίνει πως κάτι πρέπει να χάσουν οι άντρες. Όσοι νιώθουν έτσι, τότε πιθανόν θρηνούν το γεγονός ότι δεν έχουν πια την ελευθερία να κάνουν και να λένε ό,τι θέλουν χωρίς συνέπειες.

Δεδομένου, λοιπόν, ότι έχουμε διαφορετικά βιώματα από τις περισσότερες εγχώριες μπάντες, που απαρτίζονται κυρίως ή μόνο από άντρες, θεώρησα σημαντικό να αντικατοπτρίζεται αυτή η διαφορετικότητα σε κάποιους στίχους, ως ενωτικό στοιχείο για τις γυναίκες και τις θηλυκότητες, αλλά και ως πιθανό εργαλείο εκπαίδευσης για τους άντρες που μπορεί να μην έχουν μπει στη διαδικασία να σκεφτούν το θέμα του σεξισμού και της πατριαρχίας και πως πιθανόν τα διαιωνίζουν χωρίς να το καταλαβαίνουν.

Hecate

Αντιθέτως, το "Καλοκαίρι 2018", που αν καταλαβαίνω σωστά αναφέρεται στην πυρκαγιά στην ανατολική Αττική, είναι το πρώτο ελληνόφωνο κομμάτι του άλμπουμ. Γιατί επικεντρωθήκατε σε αυτό το γεγονός; Έχει κάποια σύνδεση με τη δημιουργία της μπάντας (επειδή διαβάζω πως έγινε το ίδιο έτος);

Λυδία: Ναι, έχει άμεση σχέση σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι πως η μπάντα σχηματίστηκε την άνοιξη του 2018, και οι τραγικές πυρκαγιές στις περιοχές Μάτι, Ραφήνα και Νέα Μάκρη έγιναν μόλις μερικούς μήνες μετά. Συγκλόνισε το πανελλήνιο, μαζί και εμάς. Σε προσωπικό επίπεδο, έτυχε να χάσω και γω το σπίτι μου ολοσχερώς στην πυρκαγιά της Πεντέλης το 1995 και έχω βιώσει από πρώτο χέρι αυτή την απώλεια, με στιγμάτισε το γεγονός αυτό. Επιπλέον, μία μέρα πριν την πυρκαγιά της Ραφήνας, ήμουνα εκεί με όλη μου την οικογένεια, μιας και είχαμε ένα τροχόσπιτο στο Κόκκινο Λιμανάκι. Φύγαμε μόνο και μόνο γιατί έπρεπε να πάμε την αδελφή μου στο αεροδρόμιο. Άμα είχαμε κάτσει ένα ακόμα βράδυ, σίγουρα θα είχαμε μείνει εκεί, με την ελπίδα ότι θα μπορούσαμε να περισώσουμε κάτι ή έστω να βοηθήσουμε κάπως. Πιθανόν να είμαστε και οι πέντε μας τώρα νεκροί. Οπότε έχει βαθιά προσωπική σημασία για μένα, και το κομμάτι αλλά και το γεγονός ότι κάθε χρόνο καίγεται η χώρα με μηδέν πολιτικό κόστος.

Εμείς προσωπικά διαλέγουμε να μην σφυράμε ανέμελα

Με το ίδιο κομμάτι, συμμετείχατε στην κίνηση στήριξης των προσφύγων της Μόριας μέσω της συλλογής Unity Vol.1.. Ήσασταν ένα από τα 160 ονόματα, σε μια, πρωτοφανή ως προς τη μαζικότητα της, εγχώρια πρωτοβουλία. Όταν δημοσιεύτηκε το δελτίο τύπου, είδαμε πλήθος αντιδράσεων, που όπως καταλαβαίνετε κινήθηκαν σε όλο το «πολιτικό» φάσμα…Τι θα απαντούσατε σε όσους επιμένουν να κατηγορούν τους εγχώριους καλλιτέχνες πως παίρνουν θέση, τόσο στο προσφυγικό, όσο και γενικότερα;

Ίριδα: Haters gonna hate, αυτό νομίζω θα απαντούσα. Είναι απόλυτο δικαίωμά σου (για να μην πω υποχρέωσή σου) ως άνθρωπος και ως κοινωνικό ον να παίρνεις θέση σε κάποια θέματα. Προφανώς και υπάρχουν αντίθετες απόψεις και φυσικά είναι και απόλυτο δικαίωμά σου να εκφράσεις την αντίθεσή σου. Θεωρητικά μπορεί να υπάρξει και εποικοδομητικός διάλογος μεταξύ των διαφωνούντων. Αλλά συνήθως δυστυχώς επικρατούν μονόλογοι και παραληρήματα διαφόρων ειδών και χρωμάτων παντού, στη Βουλή, στα κανάλια, στο ταξί, στο καφενείο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... Είναι λεπτό το όριο, μέχρι πού ασχολείσαι και προσπαθείς να κάνεις διάλογο και πού σταματάς να ασχολείσαι και απλά αδιαφορείς. Θέση πάντως δικαιούσαι, και οφείλεις, να παίρνεις πάντα.

Χαρά: Θεωρώ υποχρέωση του καθενός μας να παίρνει θέση σε τόσο σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, άσχετα με το αν είναι καλλιτέχνης ή όχι. Δικαίωμα του καθενός να έχει αντίθετη άποψη και να την εκφράζει ελεύθερα. Εμείς προσωπικά διαλέγουμε να μην σφυράμε ανέμελα. Γι’αυτό και αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε σε αυτή την πρωτοβουλία σαν μπάντα. Δεν βλέπω κάτι μεμπτό στο να χρησιμοποιεί μία μπάντα το υλικό της για να βοηθήσει κόσμο που το έχει ανάγκη.

Το "Καταραμένο Σύνδρομο" είναι η αγαπημένη μου στιγμή του άλμπουμ. Θέλετε να μιλήσετε για τη στιχουργική θεματική; Επιλέξατε διαφορετικό ύφος και στην εκφορά των φωνητικών, υπήρξαν συγκεκριμένες επιρροές;

Λυδία: Οι στίχοι στο κομμάτι αυτό, όπως και σημειώνεται στα credits του δίσκου, είναι από ένα ποίημα που έχει γράψει ο σύντροφός μου, Λευτέρης Γιακουμάκης, και είναι από ένα κόμικ του με τον τίτλο "Η Διχάλα". Είναι βασισμένο σε ένα μέτρο για τετράστιχο που λέγεται ρουμπαγιάτ, που χρησιμοποιούσε ο Πέρσης "αστρονόμος-ποιητής" Ομάρ Καγιάμ, ένας από τους αγαπημένους ποιητές του Λευτέρη. Το χρησιμοποίησα γιατί, πρώτον, μου άρεσε φοβερά η χρήση της γλώσσας, και, δεύτερον, γιατί, σαν από μηχανής θεός, βρήκα ότι ταίριαζε ακριβώς στο μέτρο που πάσχιζα να γράψω για το κομμάτι αυτό. Μαζί γράψαμε τα δύο τελευταία κουπλέ, για να έχουν συνοχή με τα προηγούμενα, αλλά και θεματικά να εκφράζουν ένα κοινό θέμα που μας απασχολούσε: ο θάνατος των φίλων μας.

Ο Λευτέρης είχε χάσει τον φίλο του τον Θανάση, και εμείς είχαμε χάσει τον φίλο μας τον Βαγγέλη, και θέλαμε το κομμάτι αυτό να είναι εις μνήμη αυτών των δύο ανθρώπων, αλλά και όλων των αδικοχαμένων φίλων. Τον Βαγγέλη τον γνώρισα το 2010 στο Καταραμένο Σύνδρομο (νυν Ίδρυμα 2.14) όπου και ήμουν μέλος της ομάδας, και ήθελα με τον τίτλο και τους στίχους να αποτυπωθεί το συναίσθημα που είχα μετά τον θάνατό του: ότι εξ ορισμού όλοι οι ζωντανοί είμαστε καταραμένοι στον θάνατο, και ζούμε κάτω από τη γη, σε υπόγεια και τάφους. Η φωνή μου βγήκε έτσι καθοδηγούμενη καθαρά από το συναίσθημα. Ομολογώ ότι συχνά έχω κλάψει στις πρόβες μας όταν λέμε αυτό το κομμάτι.

Γενικότερα, όταν τα φωνητικά γίνονται πιο επιθετικά, μου έρχονται στο μυαλό οι Eve Libertine και Joy De Vivre από Crass. Υπήρχαν μουσικοί και προσωπικότητες γένους θηλυκού, που σας ενέπνευσαν;

Χαρά:Προσωπικά στο μουσικό κομμάτι με έχουν εμπνεύσει μπάντες με γυναικεία παρουσία, είτε στα φωνητικά είτε στα όργανα. Άλλωστε και η φωνή όργανο είναι! Μπάντες κλασικές πια, όπως Sonic Youth, Siouxsie and the Banshees, Xmal Deutschland, Parálisis Permanente, αλλά και πιο σύγχρονες όπως Belgrado, Otzi και Sect.

Ίριδα: Οι L7 ήταν για μένα οι πρώτες που θαύμασα. Θα αναφέρω επίσης χαρακτηριστικά τις Electrelane. Tην Gudrun Gut επίσης για την όλη της πορεία και την Alisja Trout από Lost Sounds για το φοβερό νεύρο στη φωνή και τα σύνθια (αλητεία!). Η μεγάλη μου αγάπη βέβαια είναι η Toody Cole των Dead Moon. Στην εγχώρια σκηνή, οι Nonmandol και συγκεκριμένα η Εύα, την οποία τυχαίνει και γνωρίζω και θεωρώ εξαιρετική παρουσία στην ευρύτερη μουσική σκηνή της Αθήνας, και η Σόνια από Ναυτία και Αθίγγανους του Σύμπαντος, την οποία δε γνωρίζω όμως προσωπικά. Α, και η Έφη Σαρρή!

Λυδία: Αναμφισβήτητα. Το αναρχοπάνκ πάντα μου άρεσε, σε μουσικό και πολιτικό επίπεδο, και αυτή η επιθετικότητα που λες σίγουρα έχει αποτυπωθεί μέσα μου από την εφηβεία. Νομίζω τα πρώτα άτομα που με ενέπνευσαν ήταν η androgynous Marlene Dietrich και ο υπεραγαπημένος gender-bender David Bowie. Αργότερα στην εφηβεία μου ο Brian Molko των Placebo, η Debbie Harry των Blondie, η Laura Pleasants των Kylesa, η Jarboe, η Cosey Fanni Tutti των Throbbing Gristle, και πολλές ακόμα ασυμβίβαστες και αντικομφορμιστικές παρουσίες, όπως η Siouxsie Sioux, η Wendy O. Williams των Plasmatics, ο Prince. Πάντως, η πρώτη και παντοτινή μου εγχώρια έμπνευση είναι η Γιάννα των Χειμερία Νάρκη, και χαίρομαι πολύ που έχουμε γίνει και φίλες.

Βίκυ: Τα πρώτα-πρώτα μουσικά μου ακούσματα κινήθηκαν σε post-metal και sludge ήχους. Θυμάμαι τις τσιρίδες της Julie Christmas, και τη δυναμική φιγούρα της Laura Pleasants. Με γοήτευσαν, παρόλο που δεν παίζουν το «όργανό» μου, γιατί ήταν κάτι καινούργιο και «άγριο» ανάμεσα σε αυτό που είχα συνηθίσει να βλέπω (μεταλάδες-σκληροί άντρες παντού). Αφότου άρχισα να ακούω πανκ, άστο! Riot Grrrlzz everywhere!

Στόχος μου ήταν να καλέσω τους ακροατές να «ακούσουν» την πόλη

Ο δίσκος κλείνει με το εξαιρετικό ηχητικό κολλάζ του "Αθήνα". Τι θέλατε να πετύχετε με αυτήν την προσθήκη, και πιο συγκεκριμένα, τι περιλαμβάνει αυτό το ηχητικό τοπίο; Μεταδίδει μια αίσθηση αστικής παρακμής πάντως.

Λυδία: Το «Αθήνα» ήρθε σαν απόηχος ενός προσωπικού μου εγχειρήματος που λέγεται ΨΗΧΟΣ και μοιράζονται παρόμοια αισθητική και προσέγγιση. Απαρτίζεται από field recordings από την Αθήνα και την ελληνική ύπαιθρο, με μία συνέχεια που όσο περνάνε τα λεπτά εντείνεται και γίνεται πιο φορτισμένη και πιο βίαιη. Περιλαμβάνει ήχους από τη φύση, ταβέρνες στο Μοναστηράκι και παιδικές χαρές, με το τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη «Χθες το Βράδυ στο Σκοτάδι» όμως να παίζει από πίσω -τραβώντας έτσι μια συνδετική γραμμή ανάμεσα στον απαγορευμένο ήχο των ρεμπέτικων του παρελθόντος και το σήμερα.

Σιγά-σιγά ακούμε περιστέρια να τσακώνονται, γουρούνια σε μία στάνη και τον ασύρματο της αστυνομίας. Συνεχίζει με ήχους, φωνές, συνθήματα και κραυγές από πορείες στο κέντρο της Αθήνας, τον ήχο μιας γραφομηχανής να δουλεύει με μανιακό ρυθμό, έναν φόρο τιμής στη σημασία της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, με αποκορύφωμα τους εκρηκτικούς ήχους των κρότου λάμψης, των μολότοφ και της κατεδάφισης ενός κτιρίου. Αυτά αποτελούν μία μεταφορά για τη βίαιη καταπάτηση των δικαιωμάτων, την αντίδραση σε αυτή τη βία μέσω της αστικής αντίστασης, και την απότομη κατάρρευση την ανθρωπότητας. Κλείνει με κοράκια και πένθιμες καμπάνες.

Ο στόχος ήταν διττός. Ο πρώτος ήταν η αποτύπωση μιας «ασφαλούς» καθημερινότητας μέσα από ήχους που παραδοσιακά συνδυάζουμε με την ελληνική «ευτυχία» να έρχονται σε αντιπαράθεση με το αστικό, αστυνομοκρατούμενο κέντρο που βράζει. Ο δεύτερος ήταν να καλέσω τους ακροατές να «ακούσουν» την πόλη. Να δώσουν σημασία στη δύναμη του ήχου αλλά και της ακρόασης, και να σκεφτούν τους τρόπους με τους οποίους η ηχορύπανση των πόλεων κατακλύζει τις αισθήσεις μας ασταμάτητα σε καθημερινή βάση.

Hecate

Νιώθω πως την τελευταία δεκαετία, το εγχώριο post-punk, και το synth-punk πιο συγκεκριμένα, βρίσκονται σε έξαρση! Θα θέλατε να προτείνετε πέντε δίσκους για τον αναγνώστη, αν ήθελε να μυηθεί;

Ίριδα: Regressverbot - "Music For Ordinary Life Machines", Doric - "A Distorted Reality", Πανδημία/Era of Fear - split LP, Phoenix Catscratch - "Nectar & Wrinkles", Chain Cult - "Isolated", Γεμάτος Αράχνες ρε Φίλε (και παίζει να έβαζα και Abra Macabra, αν και είναι του 2008... έχει περάσει δεκαετία.)

Λυδία: Εγώ προτείνω Πανδημία, ΟΔΟΣ 55, Cold i και οπωσδήποτε Gay Anniversary!

Βίκυ: Η απάντηση ταιριάζει απόλυτα με ένα live στην Καλλιδρομίου το 2013 αν δεν κάνω λάθος: «ΟΔΟΣ 55, Πανδημία, Era of Fear, Gay Anniversary». Θα ήθελα να προσθέσω επίσης τους Σκοτοδίνη και να συμπληρώσω έναν δίσκο που είναι ό,τι πρέπει για βόλτα και ακουστικά στη μίζερη και άδεια Αθηνούλα μας: Blakaut - "Συσκότιση".

Η λέξη «συνεχιστές» ακούγεται υπεροπτική θεωρώ

Πριν λίγες μέρες δημοσιεύσαμε ένα αφιέρωμα σε 100 ελληνόφωνους rock δίσκους. Η ελληνική σκηνή, έχει μια σχετική παράδοση στο ύφος που υπηρετείτε, από τους Αντί… και Χωρίς Περιδέραιο, έως σήμερα. Θεωρείτε τους εαυτούς σας, τρόπον τινά συνεχιστές;

Χαρά: Μόνο και μόνο που σου έρχονται οι ΑΝΤΙ... και οι Χωρίς Περιδέραιο στο μυαλό κάνοντας μας αυτή την ερώτηση είναι μεγάλη τιμή για μένα προσωπικά! Αποτελούν μεγάλη έμπνευση για μένα, τους έχω λιώσει πολλά χρόνια τώρα και πάντα όταν τους ακούω νιώθω την ίδια ένταση και ρίγη! Η λέξη «συνεχιστές» ακούγεται υπεροπτική θεωρώ.

Λυδία: Επηρεασμένες ναι, αλλά όχι συνειδητά συνεχιστές. Μπάντες όπως οι ΑΝΤΙ..., οι Metro Decay, οι Χωρίς Περιδέραιο, με έχουν εμπνεύσει βαθιά. Δεδομένου ότι το σύνθι είναι κεντρικό όργανο στη σύνθεσή μας, και οδηγεί το μελωδικό κομμάτι, τέτοιες μπάντες αποτελούν σίγουρα σημείο αναφοράς για εμάς, χωρίς όμως να μας καθοδηγούν ευλαβικά. Δεν βάλαμε στόχο να ακουστούμε σαν αυτές τις μπάντες, αλλά το γεγονός ότι όλες τις αγαπάμε πολύ σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του.

Ίριδα: Δεν θα έλεγα «συνεχιστές», θα ήταν, αν μη τι άλλο, αλαζονικό. Σίγουρα μεγάλη αγάπη, επιρροή και σεβασμός. Αυτό.

Όσο δεν δίνεις χώρο στη διαφορετικότητα να εκφραστεί, τόσο πείθεσαι πως η διαφορετικότητα δεν μπορεί να εκφραστεί

Μιας και ανέφερα την ελληνική σκηνή, επισημαίνετε και εσείς το γεγονός πως, αναφορικά με την καλλιτεχνική σας φωνή, υπάρχει μικρό προηγούμενο. Που το αποδίδετε αυτό; Θεωρείτε πως υπάρχουν παθογένειες, όχι μόνο στην κοινωνία, αλλά εντός της σκηνής, που δεν άφησαν τέτοιες περιπτώσεις να ριζώσουν;

Λυδία: Προφανώς και υπάρχουν παθογένειες στην κοινωνία, και μία οποιαδήποτε μουσική σκηνή αποτελεί μία μικρογραφία της κοινωνίας που τη γέννησε. Όχι πως κάθε σκηνή είναι δέσμια των προβλημάτων της κοινωνίας, αλλά ελάχιστες μουσικές σκηνές αναπτύχθηκαν στο κενό. Αλλά, η πανκ μουσική ξεκίνησε ως αντίδραση στη σαπίλα της κοινωνίας, και θέλω να ελπίζω πως η τωρινή πανκ σκηνή συνεχίζει να δημιουργεί ως αντίδραση και αντίδοτο στη σαπίλα αυτή. Μία από τις παθογένειες που παρατηρούμε είναι η περιθωριοποίηση του διαφορετικού. Η μικρότερη παρουσία άλλων ταυτοτήτων εντός μιας πανκ σκηνής (γυναικών, κουήρ, τρανς, άλλων φυλών ή εθνικοτήτων) σίγουρα δεν είναι φαινόμενο που παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα. Αλλά, επειδή σαν χώρα είμαστε πιο πίσω από άλλες σε θέματα ισότητας των φύλων και αναγνώρισης ή καλωσορίσματος του διαφορετικού, αυτό φαίνεται και σε υποκουλτούρες όπως το πανκ.

Είναι και θέμα ιστορικής ανάπτυξης και προόδου της χώρας. Σαν χώρα είμαστε κατά 90% λευκοί, Χριστιανοί Ορθόδοξοι και Έλληνες. Δεν υπάρχει η ζύμωση που υπάρχει σε χώρες όπως η Αγγλία, η Αμερική, η Γαλλία ή η Γερμανία. Αυτές, βέβαια, έχουν άλλες παθογένειες. Όταν, όμως, δεν βλέπεις να αντιπροσωπεύεσαι σε μία ομάδα ανθρώπων, όπως σε μία μουσική σκηνή και ειδικότερα επί σκηνής, είναι πιο δύσκολο να ταυτιστείς με αυτήν. Όταν μάλιστα βρίσκεις και αδιαφορία, χλευασμό ή και εχθρότητα, τότε πιθανόν να μην νιώθεις άνετα ή ενδιαφέρον να ασχοληθείς. Το παράδειγμα που σου δίνεται, ή αυτό που σου περνάει η κοινωνία και ο περίγυρός σου από μικρή ηλικία, έχει τεράστια σημασία στην ανάπτυξη του χαρακτήρα, της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης ενός ατόμου.

Άμα από γενιά σε γενιά δίνεται η εντύπωση στα μικρά κορίτσια πως δεν μπορούν να παίξουν κιθάρα ή τύμπανα (ας κάνουν καλύτερα μπαλέτο) ή αντίστοιχα όταν λένε στα αγόρια ότι δεν είναι σωστό να κάνουν μπαλέτο (καλύτερα να παίζουν μπάλα), το πιο πιθανό είναι να μην το επιχειρήσουν καν. Όταν μετά έχεις να αντιμετωπίσεις τα ίδια ή παρόμοια πράγματα εντός μιας σκηνής, τότε γίνεται ακόμα πιο αποθαρρυντικό. Βέβαια, θεωρητικά το πανκ πάει ενάντια στα έμφυλα στερεότυπα, αλλά κάποιες εσωτερικευμένες προκαταλήψεις θέλουν γενιές να καταρριφθούν. Όσο δεν δίνεις χώρο στη διαφορετικότητα να εκφραστεί, τόσο πείθεσαι πως η διαφορετικότητα δεν μπορεί να εκφραστεί, μιας και διαιωνίζεται η ομοιογένεια από έναν φαύλο κύκλο αποκλεισμό και αποξένωσης. Το σίγουρο είναι, πως όσο ο χώρος διεκδικείται κι από άλλες ταυτότητες, τόσο πιο πολυποίκιλος γίνεται, και πιστεύω αυτό μόνο καλό μπορεί να μας κάνει.

Ίριδα: Συμφωνώ απόλυτα με τη Λυδία. Θα ήθελα να προσθέσω ως γενικό σχόλιο, για να μη φανεί στο σύνολο σα να «δαιμονοποιούμε» τους ετεροφυλόφιλους άνδρες, ότι σίγουρα και οι ίδιοι είναι πολλές φορές «θύματα» της ίδιας παθογένειας. Το πρότυπο του άντρα κυνηγού (στα νεοελληνικά «πέφτουλα») και δυνατού («νταή») είναι προφανώς κάτι που καταπιέζει και πολλούς από τους ίδιους τους άντρες. Ο κάθε άνθρωπος έχει τις αδυναμίες και ανασφάλειές του και είναι φριχτό να πρέπει να τις καλύπτεις, να μην επιτρέπεται να τις παραδεχτείς καν στον ίδιο σου τον εαυτό, μέχρι και το να υποδυθείς κάτι που δεν είσαι, προκειμένου να επιβιώσεις. Και για αυτό ο όλος αγώνας για αλληλοσεβασμό και αποδοχή είναι ένας αγώνας που αφορά όλους, όλες, όλα, ασχέτως καταγωγής, φύλου και προτιμήσεων.

Αν επιλέγατε πέντε δίσκους από την εξέλιξη της εγχώριας (punk ή εναλλακτικής) σκηνής, που θεωρείται πως είναι απαραίτητοι για να κατανοηθεί η εξέλιξη της, ποιοι θα ήταν;

Ίριδα: Θα πω τώρα κάποιους που μου έρχονται αυτήν τη στιγμή, με κάθε επιφύλαξη φυσικά... ίσως η λίστα αύριο να ήταν άλλη. Στο πλαίσιο του punk θα πω "Διατάραξη Κοινής Ησυχίας" (1984, συλλογή με Γενιά του Χάους, Γκρόβερ, Ex Humans, Panx Romana, Stress), "ΑΝΤΙ…" (1986), Πανικός - "Ο Πόλεμος Συνεχίζεται" (1990), "Antimob" (2012), "ΟΔΟΣ 55" (2016).

Φυσικά οι Τρύπες για την εγχώρια ("ροκ/εναλλακτική") σκηνή εν γένει, όπως πιστεύω ότι πολύ σημαντική στιγμή ήταν και η εμφάνιση των Terror X Crew, χωρίς να γνωρίζω πολλά από αυτήν τη σκηνή. Οι Acid Baby Jesus είναι επίσης μία πιο πρόσφατη σημαντική (αγγλόφωνη) στιγμή θεωρώ.

Λυδία: Γενιά του Χάους - "Γενιά του Χάους" LP (1986) ΑΝΤΙ… - "ΑΝΤΙ…" LP (1986), Αδιέξοδο - ".38" LP (1986) ANTIMOB - "Antimob" LP (2012), Gay Anniversary - "Μουσική Για Την Οικογένεια" LP (2019)

Χαρά: Χωρίς Περιδέραιο - "Χορός Για Μουσική" (1985), Αδιέξοδο/Γενιά Του Χάους ‎- "Καλή Σας Όρεξη" (1985), Sarabante ‎- "Remnants" (2011), ΟΔΟΣ 55 - "Οδός 55" (2016), Chain Cult ‎- Demo (2018), Gay Anniversary - "Μουσική Για Την Οικογένεια" (2019).

Βίκυ: ΚΑΛΥΜΜΕΝΗ ΤΕΡΜΑ!

Τελευταία ερώτηση, και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ για τον χρόνο σας. Παρά την πανδημία, και λαμβάνοντας υπόψη πως η συνέντευξη πραγματοποιείται εν μέσω ενός δεύτερου lockdown, υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια; Το κλείσιμο της συνέντευξης δικό σας.

Ίριδα: Οι λέξεις «μέλλον» και «σχέδια» είναι αρκετά αστείες στις μέρες μας, πράγματι. Σίγουρα υπάρχει διάθεση για live και για νέα κομμάτια… αλλά ας μην πούμε και πολλά, γελάμε. Να είμαστε καλά (σωματικά και ψυχικά) και να βγούμε από όλη αυτήν την τρέλα το συντομότερο!

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κυριαζίδης

  • SHARE
  • TWEET