Kingcrow

Η δουλειά, η πίστη κι η συνέπεια ανταμείβονται. Όλοι λένε πως το γνωρίζουν αλλά είναι πολύ λιγότεροι αυτοί που μπορούν να καυχηθούν ότι το πέτυχαν, με τους Ιταλούς Kingcrow των αδελφών Caffola, ναι, να ανήκουν σε αυτούς. Μετά από επτά άλμπουμ και σχεδόν 25 χρόνια δουλειάς, βλέπουν πια το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Hopium" να κυκλοφορεί από την μεγάλη Season Of Mist και το όνομα τους να μεγαλώνει αργά και σταθερά. Μάλιστα στην λίστα που συντάξαμε πρόσφατα και ονομάσαμε The New Prog, οι Kingcrow ήταν, στην συνείδηση των συντακτών, εκεί. Δεν μπήκαν στις λεπτομέρειες.

Στο πολύ καλό "The Persistence" του 2018, ο Χρήστος Καραδημήτρης είχε σωστά εντοπίσει μια αλλαγή νοοτροπίας, από τις πιο progressive metal φόρμες του παρελθόντος σε συνθέσεις πιο σφιχτές, ίσως λιγότερο βασισμένες στην τεχνική μα περισσότερο εστιασμένες στην διεύρυνση των επιρροών τους. Σήμερα, έξι χρόνια μετά, η αλλαγή αυτή συνεχίζεται και τα αποτελέσματα είναι, σε πολλές περιπτώσεις, εξαιρετικά. Χωρίς υπερβολή, πάνω από τις μισές συνθέσεις του "Hopium" διαθέτουν την στόφα και την ποιότητα ενός hit. Το "Kintsugi" δίνει μια καλή ιδέα, ακόμα περισσότερο η χιτάρα "Glitch" ή το υπέροχο "New Moon Harvest". Δύο τραγούδια που όλοι θα αποθέωναν αν ήταν γραμμένα από Leprous και Pain Of Salvation αντίστοιχα.

Ειδικά σε ότι αφορά τους Leprous, οι Kingcrow στέκονται πλέον πολύ κοντά σε ύφος. Σε πολλά τραγούδια τα synths παίρνουν τα ηνία και πολλές ιδέες, ειδικά στα verses, έχουν παραπλήσια προσέγγιση στα συγκοπτόμενα riffs. Υπάρχει μια εξαιρετική αίσθηση ισορροπίας στην ενορχήστρωση, με αποτέλεσμα σε κάθε τραγούδι να αλλάζει ο πρωταγωνιστής, ανάμεσα σε κιθάρες και synths. Πέραν των Leprous, οι ύστεροι Porcupine Tree, οι VOLA αλλά ίσως και οι Muse, αποτελούν σχήματα που φαίνεται πως έχουν συμβάλλει στο ύφος των Kingcrow. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω; Το περαιτέρω αγκάλιασμα κάποιων ήπιων ηλεκτρονικών στοιχείων - φανταστικό το "White Rabbit’s Hole", στα όρια του τυπικού trip-hop το "Night Drive" - αλλά και μια παρατεταμένη μελαγχολική διάθεση στην αρμονία των τραγουδιών.

Κι ενώ το υλικό είναι πολύ καλού επιπέδου, υπάρχουν δύο στοιχεία που, αν μιλήσουμε εντελώς ειλικρινά, ίσως δεν θα επιτρέψουν στους Kingcrow να γίνουν τόσο δημοφιλείς όσο οι Leprous. Το πρώτο είναι η φωνή του Diego Marchesi. Πρόκειται για έναν καλό τραγουδιστή, με ένα ενδιαφέρον μέταλλο που τον κάνει να θυμίζει παλαιότερο και πιο «κλινικό» prog metal, ο οποίος όμως δεν διαθέτει το χάρισμα του Einar ή του Daniel, ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων. Κάτι που θα μας έκανε να κρεμαστούμε από την ανάσα του, που για αυτό το στυλ μοιάζει κάπως απαραίτητο. Το δεύτερο στοιχείο είναι πως οι Kingcrow μοιάζουν ένα βήμα αργοπορημένοι. Αν αυτό το υλικό έβγαινε το 2018, ίσως μιλούσαμε διαφορετικά. Τώρα μοιάζουν λίγο σαν να αντιγράφουν/κυνηγούν τους άλλους ή έστω δίνουν αυτήν την εντύπωση.

Αν τους συγκρίνουμε λοιπόν με τις απόλυτες κορυφές του σύγχρονου prog, οι Kingcrow υπολείπονται, έστω και για λίγο. Αν όμως κρατήσουμε το τι έχουν καταφέρει ως σήμερα, τότε το "Hopium" είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ - πολύ παραπάνω από τίμιο ή αξιοπρόσεκτο. Ένα άλμπουμ γεμάτο πολύ όμορφα τραγούδια που αξίζουν να ακουστούν και να φέρουν το όνομα των Kingcrow πιο ψηλά στην συνείδηση του prog κοινού. Αν τους δοθεί η ευκαιρία, θα κερδίσουν πολλά, και με το σπαθί τους. Ακόμα κι αν μείνουμε όμως μακριά από κάθε κουβέντα περί επιτυχίας, το "Hopium" είναι ένα από τα progressive rock/metal άλμπουμ που αξίζει να κρατήσουμε από την φετινή σοδειά. Αυτό και μόνο αρκεί.

Bandcamp