Marillion

Καταξιωμένοι, καλλιτέχνες με την παλιομοδίτικη έκφανση του όρου, και επίμονοι στη δημιουργία μουσικής τέχνης για κατανάλωση από ακροατές με μεράκι, οι Marillion συνεχίζουν να προσφέρουν στον ήδη υπάρχοντα «μύθο» τους νέες δισκογραφικές δουλειές - κοσμήματα. Εξάλλου, πόσα συγκροτήματα υπάρχουν εκεί έξω που να κυκλοφορούν το δέκατο όγδοο άλμπουμ τους και να καυχώνται ότι είναι μια δουλειά που έχει να πει πράγματα και να προκαλέσει; Οι Marillion με τον Hogarth είναι ένα σύγχρονο συγκρότημα, ταυτόχρονα διαχρονικό και επίκαιρο και με κάθε νέα του δισκογραφική προσφορά, η βρετανική μουσική παραγωγή εμπλουτίζεται και ισορροπεί.

Το "F.E.A.R", το ακρωνύμιο του οποίου αναλύεται σε "Fuck Everyone And Run", είναι το έναυσμα που παρέχει ο Hogarth για να προσεγγίσει ο ακροατής τη θεματολογία που επέλεξαν οι Marillion για το νέο τους μουσικό ταξίδι. Επηρεασμένοι από το σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, την ιδέα της παγκοσμιοποίησης, της βιαιότητας, του υπερκαταναλωτισμού και της ανέλιξης ατόμων που ελέγχουν οικονομίες και ολόκληρες χώρες, οι Marillion επανακαλύπτουν λόγους να συνεχίζουν να γράφουν μουσική και στίχους που θα αποτελέσουν τροφή για σκέψη. Και οι εξελίξεις στη Μεγάλη Βρετανία ενέπνευσαν στιχουργικά τον Hogarth να πολιτικοποιηθεί και τους υπόλοιπους να βρουν ακόμα ένα κίνητρο να περιδιαβούν μονοπάτια παρόμοιας έμπνευσης με τον προκάτοχο του "F.E.A.R". Μιας και το "Sounds That Can’t Be Made" ήταν ένα εξαιρετικό άλμπουμ, ενδεχομένως το κορυφαίο της μετά-Marbles εποχής. Για τους Marillion, προφανώς και ήταν ακόμα ένα άλμπουμ, το δέκατο έβδομο, οπότε η ποιοτική τους σταθερά θα ακολουθούσε την προκαθορισμένη της πορεία. Έτσι λοιπόν, το "F.E.A.R", άμεσα αναγνωρίσιμο από την πρώτη ακρόαση, φέροντας όλα εκείνα τα υπέροχα Marillion στοιχεία που καθιερώθηκαν με την έλευση του Steve Hogarth, είναι το επόμενο βήμα και το νέο κόσμημα στη δισκογραφική τους διαδρομή.

Σε παραδοσιακές φόρμες, το άλμπουμ περιέχει πέντε συνθέσεις, εκ των οποίων οι τρεις αποτελούνται από περαιτέρω στοιχεία, με τη μορφή των κλασικότροπων suites. Οι τρεις αυτές σουίτες λοιπόν ("El Dorado", "The Leavers", "The New Kings") συνδέονται μεταξύ τους θεματολογικά, αναλύοντας την ιδέα του φόβου στη σύγχρονη εποχή και τη χειραγώγηση του πλήθους από πλευράς πολιτικής, ΜΜΕ, αλλά και την επίδραση στις κοινωνικές δομές. Και αν ακούγεται πολυφορεμένο και δήθεν ανατρεπτικό, το θέμα αυτό, με το οποίο καταπιάνονται οι Marillion είναι ένα εξαιρετικά επικαιροποιημένο concept με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση από τους μαέστρους Steve Rothery (κιθάρα) και Mark Kelly (πλήκτρα). Το "El Dorado" θυμίζει το αντίστοιχο πρώτο κομμάτι του προηγούμενου άλμπουμ, "Gaza", κινείται σε ανάλογα πλαίσια και καταπιάνεται με το προσφυγικό ζήτημα, την ξενοφοβία και στα δεκαεπτά λεπτά της διάρκειάς του οι βασικές επιρροές που ακολουθούν τους Marillion σε ολόκληρη την πορεία τους γίνονται εύκολα αντιληπτές. Κυρίως οι Gilmour καταβολές του Steve Rothery, έχουν πλέον γίνει κτήμα του και οι κιθάρες του "F.E.A.R" αντλούν ξανά την ανάλογη δόση έμπνευσης από τις Floyd-ικές διδαχές. Αν ο Hogarth είναι υπεύθυνος για την αδιαπραγμάτευτα εξαιρετική πορεία των Marillion και την εσωστρέφεια στην ηχητική τους ταυτότητα, ο Rothery είναι αυτός που βάζει την πιο αναγνωρίσιμη υπογραφή στις πιο αναγνωρίσιμες στιγμές τους. Παρέα βέβαια με τον Kelly, ο οποίος στο "F.E.A.R" φαίνεται να ξανακοίταξε προς τις Tony Banks πινελιές του παρελθόντος και φρόντισε σε σημεία να εμπλουτίσει το νέο άλμπουμ με εντυπωσιακά πλήκτρα, απόλυτα ταιριαστά με τις ερμηνείες και την ηχητική μαγεία στην οποία εξελίσσονται οι συνθέσεις.

Το "Living In Fear" παραπέμπει στο "Living With The Big Lie" και το "Brave" φυσικά, ενώ αισθητικά και οι δύο ακόμα μεγάλες συνθέσεις, έχουν ηχητικές παραπομπές στις μεγάλες στιγμές επί Hogarth των Marillion και αναδεικνύουν το ταλέντο του συγκροτήματος σε όλο το μεγαλείο του καλλιτεχνικού του εκτοπίσματος. Εξάλλου, συνθέσεις σαν το "The New Kings", το οποίο στηλιτεύει τα παραπάνω με μια δόση ειρωνείας και πραγματισμού απέναντι στον καπιταλισμό, διανθίζονται από τη γνήσια συνθετική ομορφιά με την οποία το συγκρότημα έχει διαχρονικά εμπλουτίσει τον ήχο του. Οι Marillion ακόμα και μετά από δεκαοκτώ δίσκους, συνεχίζουν να προκαλούν τις ικανότητές τους και να παρουσιάζονται εξαιρετικά φιλόδοξοι και δημιουργικοί με διάθεση να μη σταματήσουν να εντυπωσιάζουν. Αυτή η διαχρονικά ποιοτική και περιπετειώδης φύση τους είναι που θα συνεχίσει να τους διατηρεί στην κορυφή του μουσικού στερεώματος που εκπροσωπούν. Και όταν παράγουν ένα άλμπουμ, το οποίο θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει μεταξύ του "Brave" και του "The Sounds..." ή ακόμα και του "Marbles", είναι σαφές ότι οι συγκεκριμένοι τύποι παραμένουν για τους οπαδούς τους ένα συγκρότημα το οποίο, όχι μόνο συντηρεί τον ήχο του προοδευτικού rock, αλλά και τον εξελίσσει.