Neal Morse

Το αιώνιο ερώτημα μεταξύ ποιότητας και ποσότητας θα είναι πάντα επίκαιρο: Ποιο είναι το σημείο στο οποίο η δεύτερη δρα εις βάρος της πρώτης; Η απάντηση διαφέρει βάσει των συνθηκών και των επιμέρους καλλιτεχνικών κινήτρων, και συγκεκριμένα στον κόσμο της (ευρύτερης) prog μουσικής ο κανόνας μάλλον διαφέρει από τα συνήθη, καθώς το “more is more” συχνά υπερισχύει του “more is less”. Πόσο δε όταν μιλάμε έναν από τους πιο παραγωγικούς μουσικούς του χώρου, τον σπουδαίο Neal Morse.

Στην πραγματικότητα, ο Neal έχει κερδίσει το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι η αστείρευτη δημιουργικότητά του ουδέποτε αποτέλεσε τροχοπέδη, ούτε χρειάστηκε ποτέ ως δικαιολογία για κάποιο μέτριο αποτέλεσμα. Όμως, την ίδια στιγμή, τα έργα ενός δημιουργού – έστω ασυνείδητα – συγκρίνονται το ένα με το άλλο, και ο Neal έχει πλέον κυκλοφορήσει τόσες πολλές δουλειές, με όλα τα επιμέρους project του, που κάθε νέα δουλειά έχει ένα επιπρόσθετα δύσκολο έργο, αυτό του να βρει μια διακριτή θέση σε μια τόσο πλούσια (ενδεχομένως και χαώδη) δισκογραφία.

Υπό αυτό το πρίσμα, και με δεδομένο το ότι πλέον θα πρέπει να συνηθίσει να πορεύεται χωρίς τον αδελφικό του φίλο και μουσικό του συνοδοιπόρο Mike Portnoy, κάθε νέα κυκλοφορία του Neal Morse συνοδεύεται κι από μια μεγαλύτερη αμφιβολία. Όμως, όπως λέει και η γνωστή φράση «God works in mysterious ways»…

Ο Morse βρίσκεται σε μια φάση της καριέρας του όπου έχει βρει έναν νέο ενδιαφέρον στις progressive rock όπερες. Σε αυτές περιλαμβάνει όλα τα παραδοσιακά progressive στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις προσωπικές δουλειές του και συνεχίζει να γράφει concept άλμπουμ θρησκευτικού χαρακτήρα, με βασική όμως διαφορά το ότι για τους επιμέρους χαρακτήρες τις ιστορίας εμπλέκει καλεσμένους ερμηνευτές, στους οποίους δίνει συγκεκριμένους ρόλους. Το πρώτο εγχείρημα του "Jesus Christ: The Exorcist" χρίστηκε από ιδιαίτερη επιτυχία και συνεχίστηκε (με λιγότερη επιτυχία) στο "The Dreamer - Joseph: Part One", το οποίο κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες. Τώρα, έρχεται να ολοκληρώσει την ιστορία του δεύτερου, επιστρέφοντας περισσότερο στην προσέγγιση του πρώτου.

Στο "The Restoration - Joseph: Part Two" ο Neal επιχειρεί εκ νέου μια πιο Broadwayική προσέγγιση, δίνοντας περισσότερο χώρο και χρόνο στους καλεσμένους ερμηνευτές, αν και κρατάει φυσικά (και δικαίως) τον πρωταγωνιστικό ρόλο για τον εαυτό του. Παράλληλα, ανοίγει την μουσική παλέτα περισσότερο σε σχέση με το πρώτο μέρος, παρουσιάζοντας πολλές εναλλαγές ύφους και ρυθμών κατά τη διάρκεια του άλμπουμ: από το pomp rock, τους (πάντα παρόντες) Kansas και το ορθόδοξο prog των '70s, στα πολυφωνικά Gentle Giant-ικά, χορωδιακά μέρη, κι από το contemporary rock σε latin, jazzy – ή πείτε τα όπως θέλετε -ξεσαλώματα. Το μόνο σίγουρο είναι πως το άλμπουμ δεν σε αφήνει να ησυχάσεις όσο το ακούς… με την καλή έννοια πάντα...

Αυτά τα δυο σημεία – η αξιοποίηση κι η απόδοση των καλεσμένων ερμηνευτών, καθώς και η μουσική ποικιλία –αποτελούν τα πιο δυνατά χαρτιά του άλμπουμ. Βεβαίως, υπάρχει και η υποδομή των καλών συνθέσεων, της πολύ καθαρής παραγωγής και των εξαιρετικών παιξιμάτων, όπως υπάρχουν και κάποια πολύ σημαντικά εξτραδάκια, όπως η παρουσία των Alan Morse (κιθάρα) και Bill Hubauer (πλήκτρα) στο "Restoration" φερ' ειπείν. Λεπτομέρειες ενδεχομένως, που ενδεχομένως μπορούν να κάνουν τη διαφορά δε, για έναν οπαδό σαν του λόγου μου.

Την πραγματική διαφορά με το πρώτο μέρος την καταλαβαίνεις αρκετά νωρίς: με το που ακούς το "My Dream" με την υπέροχα κολλητική μελωδία του και τις υπέροχες ερμηνείες των Nick D’Virgilio και Ross Jennings και την άμεση συνέχειά του στο εξίσου εντυπωσιακό "Dreamer In The Jailhouse".  Εδώ έχουμε ξεκάθαρα top class prog, από την πρώτη ακρόαση…

Παράλληλα, τραγούδια όπως το εναρκτήριο "Cosmic Mess" ή το "I Hate My Brothers" είναι βγαλμένα από το εγχειρίδιο των συνθετικής δεινότητας του Morse κι αποτελούν πραγματικά καλές/μεστές συνθέσεις, ενώ στο "Make Like A Breeze" ο Ted Leonard μας υπενθυμίζει γιατί θεωρείται εκ των κορυφαίων prog ερμηνευτών στον prog χώρο εδώ και πολλά χρόνια, από τις εποχές των Enchant.

Στην ροή του άλμπουμ υπάρχουν κάποια μεταβατικά και σύντομα σε διάρκεια μεν, proggy όσο δεν πάει δε τραγούδια, όπως το "The Argument" και το "Bring Ben" που είναι χαρακτηριστικά του ταλέντου που έχει ο Morse να γράφει εντυπωσιακά πολυφωνικά μέρη, ενώ συνθέσεις σαν τα "All Hail" και το "The Brothers Repent Joseph Revealed" δίνουν τον απαραίτητο χώρο για να αναδειχθούν περισσότερο οι μουσικές δεξιότητες και η ερμηνευτική δεινότητα των συμμετεχόντων, ειδικά στην κλιμάκωση του δεύτερου.

Όμως, είναι το τελείωμα που έρχεται να απογειώσει το άλμπουμ, με την τριάδα "Restoration", "Everlasting", "Dawning Of A New Day". Ειδικά το “Everlasting φέρνει στο νου το υπέρτατο "The Storm Before The Calm" από το "Testimony" και αποτελεί μια μικρή μουσική πανδαισία, την οποία μάλλον είναι προτιμότερο να απολαύσει κάποιος μόνος του, παρά να προσπαθήσω να την περιγράψω.

Μετά από τόσα χρόνια, τόσα άλμπουμ και άπειρες ώρες μουσικής ακρόασης, ο Neal Morse συνεχίζει να με εντυπωσιάζει και με δουλειές σαν αυτή εδώ με πείθει ότι ο κορεσμός δεν έχει έρθει ακόμα. Είναι μάλλον δύσκολο να αποφανθώ που μπορεί να σκοράρει στο σύνολο της δισκογραφίας του (ακόμα και των σόλο δουλειών του μόνο) το "The Restoration", αλλά σίγουρα μπορώ να πω ότι και τους ήδη οπαδούς των μουσικών του θα ικανοποιήσει, ενώ θα μπορούσε να πείσει κάποιον νέο ακροατή να ασχοληθεί περεταίρω μαζί του. Ως εκ τούτου, δεν έχω κανέναν λόγο να μην προτείνω σε κάποιον (που θα είχε το ενδιαφέρον) να μην καταπιαστεί με τη νέα αυτή δισκογραφική δουλειά του Morse. Και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου να μην έχει αμφιβολίες για κάποια πράγματα.