Wheel

Το προ-τριετίας εξαιρετικό "Resident Human" βρήκε τους Wheel να εσωτερικεύουν τις εμφανέστατες Tool επιρροές τους, αρχίζοντας πλέον να διαμορφώνουν τον δικό τους ήχο. Η αναμενόμενη ερώτηση είναι "τώρα που πάμε;". Αυτή την ερώτηση καλείται να απαντήσει το "Charismatic Leaders", που πρόδηλα στηλιτεύει μια άβολη πραγματικότητα γεμάτη λαϊκισμό, "εύκολες" απαντήσεις σε σύνθετα προβλήματα, και έναν κόσμο που ολοένα και πλησιάζει στα πρόθυρα της κοινωνικής και περιβαλλοντικής κατάρρευσης.

Όπως η ίδια η μπάντα έχει δηλώσει, πρόκειται για μια την πιο "metal" δουλειά τους. Τα riffs βαραίνουν, γίνονται πιο ογκώδη και στακάτα. Οι ρυθμοί, αναμενόμενα περιπετειώδεις. Υπάρχουν και οι στιγμές ανάπαυλας, αλλά σαφέστατα πιο διάσπαρτες απο πριν. Οι δομές των κομματιών περιπλέκονται, σε εκπλήσσουν, σε αιφνιδιάζουν. Ακούγεται καλό, έτσι δεν ειναι;

Και κατα κανόνα είναι όντως. Η ερώτηση είναι, αν πάρεις τα καλύτερα υλικά, τα βάλεις όλα σε μια κατσαρόλα, θα έχεις ένα τέλειο φαγητό; Εξαρτάται. Κάπως έτσι νιώθω και με αυτό το άλμπουμ. Υπάρχουν στιγμές πραγματικά συγκλονιστικές. Ιδέες που σφύζουν από έμπνευση, σημεία που αναμφίβολα θα σε κάνουν τουλάχιστον να κουνήσεις το κεφάλι σου στο ρυθμό. Παρόλα αυτά, στο τέλος των πενήντα περίπου λεπτών διάρκειας, ίσως να μη σου μείνουν πάνω από δυο-τρία πράγματα. Θα μου πεις, για prog μιλάμε. Θέλει το χρόνο του, να ζυμωθεί μέσα σου και να ξεδιπλωθεί με κάθε ακρόαση.

Η παγίδα που στήνουν εν αγνοία τους οι Wheel είναι πως έχουν πολλές (αξιόλογες) ιδέες, που δεν ξέρουν πως να φιλτράρουν απ’ότι φαίνεται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, από τη μια να έχεις κομμάτια σαν το "Submission" που παρότι ξεπερνούν τα δέκα λεπτά, νιώθουν σαν πέντε, σε πετάνε από το ενα riff στο άλλο, απο τη μια ανατροπή στην επόμενη, χωρίς να σε αφήνουν να ησυχάσεις. Από την άλλη, αυτή η φόρμουλα δε λειτουργεί πάντα. Πάρε το "Saboteur" για παράδειγμα, που μοιάζει αποπροσανατολισμένο μέσα στον πλούτο των θεμάτων που το αποτελούν. Σε πιο συμπαγείς συνθέσεις όπως το "Disciple", το πιο στενό πλαίσιο λειτουργεί ευνοϊκά, και η προσήλωση στη βασική ιδέα δίνει τη βάση για παιχνίδι με τις δυναμικές και τις παράλληλες μελωδίες.

Το ακουστικό ιντερλούδιο "Caught in the Afterglow" δίνει μια ευπρόσδεκτη ανάσα ανάμεσα στον καταιγισμό των riffs, με σκοπό να ανοίξει το δρόμο για το εμφατικό κλείσιμο με το "The Freeze". To φάντασμα των Tool συνεχίζει να πλανάται αλλά να μην πρωταγωνιστεί, ενώ το solo με το octave εφε αλλάζει λίγο τον μονόπλευρο τόνο φέρνοντας μια νότα φαινομενικού αυτοσχεδιασμού σε ένα κατα τ’άλλα καλοσχεδιασμένο χάος.

Η αλήθεια ειναι πως το "Charismatic Leaders" με προβλημάτισε. Κι όχι γιατί δεν είναι ένα καλό άλμπουμ. Είναι ίσως η προσδοκία που μας δημιούργησαν, ότι μπορούν να δημιουργήσουν κάτι ακόμη πιο σπουδαίο. Αντ’ αυτού, συνεχίζουν να παρουσιάζουν μεμονωμένα σπουδαίες ιδέες, που όμως πνίγονται λίγο στο σύνολο τους, κι εν τέλει δεν αφήνουν την αίσθηση κομματιών που θα μας κάνουν να θέλουμε να τα ακούμε ξανά και ξανά.