Iotunn

Κάποιοι δίσκοι πάνε πιο βαθιά από άλλους, δίνουν ζωή σε αναμνήσεις ψεύτικες, σχηματισμένες ανάμεσα στα όρια του υπαρκτού και του ονείρου, φτιάχνουν καινούργιες λέξεις στα χείλη, άμορφες μα συνάμα λογικότερες απ' όλες τις άλλες και τελικά τρυπώνουν στο μέσα της καρδιάς, αλλάζοντας τον χτύπο της με μια λαχτάρα, από αυτές που δε σβήνουν, δεν ξεκουράζονται. Τέτοιο είναι το "Kinship", ένας δίσκος που θαρρείς πως οι Iotunn τον έχτισαν μόνο για σένα. Τα μικρά, και τα μεγάλα, του δωμάτια είναι γεμάτα με ήχους που σου μιλάνε με οικείες γλώσσες, κάθε χώρος και μια αναφορά στο είναι σου, σου διηγούνται ιστορίες που δε βίωσες ή ίσως τις έχεις ζήσει χωρίς να έχουν γίνει. Ένα δέντρο που οι ρίζες του χάνονται στο παρελθόν σου και οι καρποί του στέκονται ανάμεσα στα αστέρια.

Για να φτάσει εκεί ένας δίσκος δεν αρκεί μόνο η καλή μουσική, όχι σε καμία περίπτωση, χρειάζεται πολλά περισσότερα. Χρειάζεται να ξεκινάνε οι στίχοι από μέσα προς τα έξω, μα πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει τόσο δικό σου; Ένας εισβολέας ξένος προς εσένα, δε θα φτάσει ποτέ τόσο βαθιά, αλλά από την άλλη αν τα ξέρεις όλα εξαρχής θα χάσει το ενδιαφέρον του, όπως μια σβηστή οθόνη ή ένας καθρέφτης, ότι σου δείχνει το γνωρίζεις ήδη. Το "Kinship" είναι ένα αφήγημα μέσα σε πρωτόγονο πλαίσιο, με ήρωες ανθρώπους και τις επιλογές τους. Πρέπει να αφήσουν πίσω αυτά που δεν αφήνονται και να θυσιάσουν εκείνα που είναι έξω απ’ όλα τα όρια, με όραμα το αύριο, διαφορετικά θα κρατήσουν αλώβητο έναν δικό τους κόσμο, την ασφάλεια του χθές στο τώρα, με την υπόσχεση ότι οι επόμενοι θα προχωρήσουν.

Το εξώφυλλο σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η πρώτη συνάντηση, η πρώτη επαφή. Είναι αυτό που δημιουργεί την έντονη αναταραχή κι επιθυμία να γνωρίσεις το περιεχόμενο, να μάθεις τί βλέπεις, να ερμηνεύσεις την εικόνα, αυτή την υπέροχη εικόνα. Αλλά έχει και ύστερο ρόλο, όταν πια ξέρεις τι έχεις μπροστά σου και ψάχνεις να βρεις τη λεπτομέρεια, να αναγνωρίσεις τα σημάδια και τα σύμβολα βάζοντας άλλο ένα επίπεδο στην οικειότητα.

Μετά έρχεται η ώρα της μέθης. Ο ήχος οργανικός, φυσικός, με την ειλικρίνεια ενός αφηγητή που έχει κάτι σημαντικό να πει, και το λέει όπως είναι. Οκτώ κομμάτια, παραπάνω από μια ώρα έμπνευσης χωρισμένη σε τόσο λίγα μέρη. I’ve known you so long, σαστίζεις, «δεν μπορεί να μιλάει σε μένα», κι όμως είναι τόσο καθαρή η πρόταση που τελικά πείθεσαι. Η μουσική σε μαγεύει, άλλοτε φέρνει στο μυαλό τη λυρικότητα των Primordial κι άλλοτε πιάνεται από την επική χροιά των παιδικών σου χρόνων, οι Borknagar, οι Amon Amarth ως κι οι Running Wild περνούν μπροστά σου. Αλλά όλα αλλάζουν κάτω από αυτή τη φωνή. Μόνο αυτός, ο Aldará, από τα μικρά νησάκια στα βόρεια άκρα της Ευρώπης, θα μπορούσε να σε κάνει να νιώσεις το δίλημμα, να ζήσεις το βάρος της θυσίας που απαιτείται, you left me, και σπαράζεις.

Δεν υπάρχει περιττή στιγμή σε αυτό το δημιούργημα, όπως δεν υπάρχει τίποτα περιττό σε ένα ζωντανό σώμα. Ναι, ζωντανό είναι και τούτο, πώς αλλιώς να εξηγήσεις την αλλόκοτη αυτή αλήθεια, ότι σου μιλάει, σου απευθύνεται κι εσύ απαντάς, ξέροντας ακριβώς τι λόγια πρέπει να πεις, γιατί σου τα έχει πει αυτό. Κάθε λυγμός του "Mistland" γίνεται δικός σου, σηκώνεις τα μάτια ψάχνοντας για φώς, the light of resistance, κι εκεί προς το τέλος γίνεται ακραίο, με την ακρότητα όμως που σε σπρώχνει στο επόμενο βήμα, to the end, to the bitter end που λένε και οι άλλοι, εκείνοι οι μοναδικοί άλλοι που μπορείς να θυμηθείς να σου μιλάνε έτσι.

The prospect of discovery is further one of improvement, a grand incentive for exploration beyond security. Yet we cling to our sense of home and thus know and acknowledge the need to act against the purity of wisdom.

Ξαφνικά οι Δανοί ακούγονται περισσότερο σα Σουηδοί, πόσο πιο δικό σου να γίνει; Τέρμα οι αμφιβολίες, τώρα πόλεμος, μόνο πόλεμος. Κι ελπίδα. Πλέον έχεις καταλάβει, κι απολαμβάνεις, κάθε σόλο, κάθε ριφ, κάθε συγκλονιστική φωνητική γραμμή, θαυμάζεις την τελειότητα του. Μέχρι να φτάσεις στο τέλος, το πικρό τέλος. Το "Kinship" βλέπεις, δε σου δίνει την απάντηση, δε δίνει την εύκολη λύση. Θέτει το ερώτημα, είναι τελικά αλαζονεία και προδοτική μανία να φτύνεις τους άρρηκτους δεσμούς της οικογένειας, την ίδια σου την ιστορία, με σκοπό να αλλάξεις το ρυθμό του τραγουδιού, ή είναι ακριβώς αυτή, η απόλυτη πράξη νομοτελειακής συνειδητότητας;

Το "Kinship" δεν είναι μόνο ένας πολύ καλός δίσκος, έχει αυτή τη σπάνια ικανότητα να σε κάνει να νιώθεις ότι τον έχεις μαζί σου από χρόνια, να μιλάς γι’ αυτόν όπως μιλάς για εκείνους τους δίσκους που σε μεγάλωσαν. Να διαβάζεις και να τραγουδάς τους στίχους του ξανά και ξανά και να λυγίζεις κάτω από το μεγαλείο μιας από τις μεγαλύτερες φωνές των ημερών μας. Το "Kinship" είναι ένα αριστούργημα από αυτά που δε βγαίνουν συχνά κι όταν βγαίνουν, αφήνουν βροντερό το στίγμα τους.