Papangu

Κάποιοι λίγοι και πολύ υποψιασμένοι prog ακροατές ίσως ανακάλυψαν πίσω στο 2021 το έξαλλο ντεμπούτο των Βραζιλιάνων Papangu με τίτλο "Holoceno". Ανάμεσα τους και το Underground Express, στήλη που δεν δίστασε να το ανακηρύξει μάλιστα και το καλύτερο underground άλμπουμ της χρονιάς. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν, τώρα ή στο μέλλον, το όνομα των Papangu ξεφύγει από τα στενά όρια του underground, ξέρω όμως ότι ακούγοντας και το ολοκαίνουριο "Lampião Rei" η μπάντα αξίζει ξανά να εκθειαστεί.

Διαβάζοντας το δελτίο τύπου, σκοντάφτει κανείς στον ενδιαφέρων όρο sludgy zeuhl που χρησιμοποιούν για την μουσική τους. Η αλήθεια είναι πως οι Papangu, όσο κι αν πατάνε πάνω στο παραδοσιακό 70s prog/zeuhl, το κάνουν με έναν «άγριο» τρόπο, προφανώς ως κατάλοιπο των metal καταβολών των μελών της μπάντας. Υπάρχει ένα ανεπαίσθητος tribal χαρακτήρας, ένα βαθιά τοπικό κι εξωτικό βραζιλιάνικο χρώμα που εμποτίζει την προοδευτική τους πρόταση και μερικά, ας τα πούμε extreme στοιχεία που έχουν απομείνει στα τραγούδια τους. Κάτι σκόρπια σχεδόν sludge φωνητικά στο "Acende A Luz II" και στο "Boitata", ένα νευρικό riffing εδώ κι εκεί, ένα σόλο drums με death metal στοιχεία στο "Maracutaia"!

Σε σχέση όμως με το άναρχο "Holocene", οι Papangu εδώ ραφινάρουν αισθητά τον ήχο τους και βουτάνε βαθιά στα νερά του jazz rock. Όσο το "Lampião Rei" κυλάει, τα λίγα metal στοιχεία υποχωρούν και ο πολύχρωμος, τρελός μουσικός τους κόσμος αναδύεται με αυτοπεποίθηση, φαντασία και άπλετο ταλέντο. Η καθαρή latin jazz του "Sol Raiar" και το υπέροχο fusion ήχων και τεχνοτροπιών στο υπέροχο "Ruinas" - το οποίο μου έφερε λίγο στο νου τους φανταστικούς δικούς μας Human Touch - στέκονται σαν ακρογωνιαίοι λίθοι όλων όσων μπορούν να σκαρώσουν οι Papangu.

Φυσικά, το σχήμα αγαπάει το παλιό progressive rock και κάποια χαρακτηριστικά του: ευχαριστιούνται να εκτελούν πανέμορφα σόλο και instrumental μέρη όπου βρίσκουν χώρο και λατρεύουν τους vintage ήχους στα keyboards. Δεν ηχούν όμως ρετρό, ούτε θυσιάζουν την ευθύτητα του songwriting. Παραμένουν αρκετά προσιτοί και μεταφέρουν ένα κέφι μέσα από τα τραγούδια τους, ακόμα κι αν το concept είναι αφιερωμένο στον τρομερό παράνομο/αντάρτη του περασμένου αιώνα με το παρατσούκλι Lampião και στην σκοτεινή του ιστορία. Δίπλα στα παραδοσιακά prog ηχοχρώματα, παρελαύνουν άπειρα κρουστά, φλάουτα, βιολιά και πολυποίκιλα φωνητικά, όλα όμως τελικά τα διαφορετικά στοιχεία - prog, jazz, metal ή folk - διατηρούν μια πολύ αξιέπαινη ισορροπία. Άκου το "Oferenda No Alguidar" και θαύμασε πως ένα ευθύ τετράλεπτο track μπορεί να χωρέσει τόσες πολλές αναφορές.

Καταλήγοντας, οι Papangu φαντάζουν σαν ένα τρομερά ταλαντούχο κι εκλεκτικό γκρουπ που, αν και αντλούν από παραδοσιακά υλικά, το κάνουν με μια φρεσκάδα που κάνει τελικά την θαυμάσια μουσική τους να φαντάζει απολύτως επίκαιρη και σύγχρονη. Τα 46 λεπτά του ‘’Lampião Rei’’ είναι γεμάτα χρώμα, ζεστασιά και περιπέτεια και, ακόμα και μετά από πολλές ακροάσεις, εξακολουθούν να αποκαλύπτουν όμορφα μικρά μυστικά. Το σεξτέτο από την πόλη Joao Pessoa και όλοι οι εξαιρετικοί guests και συντελεστές του άλμπουμ μας χαρίζουν μια μικρή στιγμή αληθινού prog μεγαλείου και καλά θα κάνουν τα απανταχού λαγωνικά να κοπιάσουν. Εδώ σας περιμένει ένα avant-prog διαμάντι.

Bandcamp