Jordan Rudess

Θα μπορούσε να ανοιχτεί μεγάλη κουβέντα γύρω από τον Jordan Rudess, το γιατί είναι μια μουσική ιδιοφυία ή για το πως φτάσαμε στο σημείο να υπάρχει κόσμος που έχει ενστάσεις για την συνολική συνεισφορά του στους Dream Theater. Συνήθως, η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει μικρό αριθμό ανθρώπων που τυγχάνει να μιλάνε πολύ και δυνατά, δίνοντας την εντύπωση πως υπάρχει κάποιο θέμα εκεί που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Η μόνη αλήθεια είναι πως μετά την είσοδο του Rudess στην μπάντα (25 χρόνια περίπου πριν) δεν υπήρξε ποτέ κανένα ίχνος υποψίας ότι θα μπορούσε να αλλάξει ξανά ο κάτοχος αυτής της θέσης. Και κάπως έτσι κλείνει η ιστορία.

Πέραν από τους Dream Theater (και τους Liquid Tension Experiment) ο Rudess είχε πάντα καλλιτεχνικές (αλλά και μουσικά τεχνολογικές) ανησυχίες, καθώς ασταμάτητη δημιουργικότητα, τις οποίες διοχέτευε μέσω διάφορων άλλων project, είτε ήταν οι συνεργασίες του με τον Rod Morgenstein των Dixie Dregs, είτε με τους Tony Levin και Marco Minnemann, είτε φυσικά μέσα από τις πολλές προσωπικές του δουλειές. Αυτή εδώ είναι η κάπου 20^η στο σύνολο, αλλά - αν δεν κάνω κάποιο λάθος - κάπου η 7^η ή 8^η ολοκληρωμένη στούντιο σόλο δουλειά του (εξαιρώντας outtakes, live, διασκευές κλπ) και έρχεται με μερικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με το παρελθόν.

Το "Permission To Fly" ο Rudess δεν ήθελε να αποτελέσει ούτε μια instrumental προσωπική δουλειά όπως οι περισσότερες, ούτε κάτι τόσο πειραματικό όσο στο προ 5ετίας "Wired For Madness" στο οποίο είχε πολλούς (και λαμπερούς) καλεσμένους και ετερόκλητες συνθέσεις. Ήθελε ένα κλασσικό prog άλμπουμ αλλά με ιδέες που πιθανότατα δεν ταιριάζουν τόσο στον κόσμο των Dream Theater, ή έστω εφάπτονται με ένα μέρος αυτού μόνο. Κι αφού βρήκε στο πρόσωπο του That Joe Payne (των The Enid, αλλά και των «δικών μας» Methexis) τον ερμηνευτή που έψαχνε και στον Darby Todd (Devin Townsend) τον κατάλληλο drummer, διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα που αποτελείται από εννιά τραγούδια, και σχεδόν μιας ώρας διάρκεια. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι ανέθεσε τη συγγραφή των στίχων στην κόρη του Ariana, η οποία είναι επαγγελματίας γλωσσολόγος, ενώ παρά τις τρομερές δεξιότητές/ικανότητες που έχει αναπτύξει και στην κιθάρα τα τελευταία χρόνια, τον βοήθησαν σε αυτόν τον τομέα οι (άσημοι στον πολύ κόσμο) Steve Dadaian και Bastian Martinez.

Αν κάτι θα έπρεπε να γνωρίζει ο ακροατής, πριν καν μπει στη διαδικασία να ακούσει το εν λόγω άλμπουμ, είναι πως από τον Jordan Rudess δεν υπάρχει περίπτωση να μην εισπράξει κάτι ποιοτικό, πραγματικά καλοπαιγμένο και καλοστημένο. Από την άλλη, κακά τα ψέματα, καμία από τις προσωπικές του δουλειές δεν μνημονεύεται ως κάτι το τόσο ξεχωριστό ώστε να μην νοείται οπαδός των Dream Theater (ή prog οπαδός γενικότερα) που να μην την έχει τσεκάρει. Και εδώ, παρόλο που το αποτέλεσμα είναι εμφανώς πιο εστιασμένο σε σχέση με το παρελθόν, ισχύουν όλα τα παραπάνω. Θετικά κι αρνητικά.

Υπάρχουν στιγμές που το πιάνο και τα πλήκτρα γενικότερα είναι πραγματικά εντυπωσιακά, ενώ σε κάποια σημεία (πχ στο "The Alchemist") έρχονται στο νου οι Dream Theater, δίνοντας στον ακροατή να κατανοήσει ενδεχομένως τι συνεισφέρει στο ηχητικό μίγμα της μπάντας ο Rudess. Ταυτόχρονα, ο Joe Payne είναι ένας πραγματικά καλός τραγουδιστής, με εύρος, εκφραστικότητα, skillset και θεωρητικά όλα τα προαπαιτούμενα για να έχει αυτή την (prestigious) θέση. Αλλά, επιτρέψτε μου να βρίσκω πως από ένα σημείο και μετά το ερμηνευτικό του ύφος γίνεται κάπως υπερβολικά μαλθακό ως και γλυκανάλατο, επηρεάζοντας και το συνολικό ύφος του άλμπουμ. Φαντάζομαι πως ο Rudess δεν ήθελε έναν ερμηνευτή με περισσότερη επιθετικότητα ή γρέζι, αλλά πχ ανάμεσα στις back to back μπαλάντες των "Embers" και "Shadow Of The Moon" χρειαζόταν κάτι πιο δυνατό ερμηνευτικά, με αποτέλεσμα να αδικούνται στη ροή του δίσκου δυο κατά τα άλλα πολύ συμπαθητικές συνθέσεις. Καταλήγω, πάντως, στο συμπέρασμα πως και τον Jordan και τον Payne τους ευχαριστήθηκα περισσότερο στα μακροσκελή, πιο proggy (και πιο πομπώδη) "Eternal" και "The Alchemist" που το εκφραστικό πλαίσιο είναι πιο ευρύ.

Εν τέλει, το "Permission To Fly" είναι ένα συμπαθητικό άλμπουμ, με στιγμές που ξεχωρίζουν κυρίως λόγω της τεχνικής δεινότητας του Rudess και στιγμών που έχουν κάτι από την αστρόσκονη της βασικής του μουσικής ενασχόλησης. Πρόκειται για μια δουλειά που μπορούν άφοβα να τσεκάρουν οι φίλοι των (ύστερων) Dream Theater ή γενικότερα του Jordan, αλλά που σε λίγο καιρό μάλλον θυμόμαστε ευχάριστα μεν κάπως αμυδρά δε, περισσότερο σαν μια ενδιάμεση στάση πριν τον πολυπόθητο επόμενο προορισμό. Νομίζω ξέρετε ποιον λέω.