Τα 100 καλύτερα άλμπουμ ελληνόφωνου rock

Ανεξαρτήτως είδους και εποχής, αυτά είναι τα 100 (+5) καλύτερα rock άλμπουμ με ελληνικό στίχο σύμφωνα με τους συντάκτες του Rocking.gr

To rock στην Ελλάδα πέρασε πολλά κύματα. Από «τους γιεγιέδες» και «τους χίπιδες» στο punk και το pop-rock. Από την ξενοφιλία και τον απαραίτητα αγγλικό στίχο, στην απόλυτη απαξίωση όποιου δεν τραγουδάει στα ελληνικά και πίσω πάλι στον αγγλικό στίχο. Από την αντιγραφή ξενόφερτων ειδών στη σταδιακή ένταξη ελληνικών, παραδοσιακών ή μη, στοιχείων. Το rock στην Ελλάδα δεν είναι ο δισκογραφικός λαβύρινθος της Αγγλίας ή της Αμερικής ή ακόμα και της Γερμανίας, ασφαλώς, αλλά και το να καλύψεις τις 5-6 δεκαετίες του σε ένα άρθρο δεν είναι και απλό πράγμα.

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο μπορούμε να υπερηφανευόμαστε στο Rocking.gr είναι ότι δε φοβόμαστε να πάρουμε θέση, να εκφέρουμε άποψη για ένα θέμα, όσο μεγάλο και ανυπέρβλητο μπορεί αυτό να φαντάζει, όσο δονκιχωτική μπορεί η ανάληψή του να είναι. Από σήμερα στην κατηγορία των «παράτολμων εγχειρημάτων» θα μπορούμε να προσθέσουμε άλλο ένα. Απευθύναμε στον εαυτό μας μία μεγάλη ερώτηση-πρόκληση και τολμήσαμε να απαντήσουμε:

«Ποια είναι τα 100 καλύτερα άλμπουμ ελληνόφωνου rock;»

... ρωτήσαμε κοιταζόμενοι στον καθρέφτη και όπως κάθε καλή ερώτηση που απαιτεί προσεκτική απάντηση, η πρώτη απόκριση ήταν να αναλύσουμε τι ακριβώς σημαίνει η κάθε λέξη της. Χωρίς αυτήν την εξήγηση, χωρίς την ερμηνεία που ακολουθεί, η παρακάτω λίστα θα είναι παράταιρη και ασύνδετη, παρά τις καλύτερες των προθέσεών μας. Θα ξεκινήσω να ορίζω τις λέξεις από το τέλος προς την αρχή, με αφετηρία τη σημαντικότερη.

Rock, λοιπόν. Σε μία χώρα όπου το rock ήρθε ως ξένο άκουσμα για να ενσωματωθεί στην κουλτούρα της με χίλια προβλήματα και παρερμηνείες, το να ξεχωρίσεις rock δίσκους είναι πολύ πιο δύσκολο απ' ό,τι αρχικά φαίνεται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αναζήτηση ξεκινάει από τη δεκαετία του '60 και μετά (αν και απ' ό,τι φάνηκε στην πράξη, η δεκαετία του '70 είναι η πρώτη που μας δίνει πραγματικά καλά rock άλμπουμ). Όμως, όσο περνάνε τα χρόνια η κατάσταση περιπλέκεται. Τα είδη ενσωματώνονται, διασταυρώνονται γεννούνε υποείδη. Επιρροές από την ελληνική παράδοση, επιρροές από το εξωτερικό, αλλά και rock ενορχηστρώσεις σε άλλα είδη, θολώνουν τα όρια. «Πού τελειώνει το rock και πού αρχίζει το pop ή το έντεχνο;», «Τι κάνουμε με έναν δίσκο που έχει ΚΑΙ rock τραγούδια, αλλά είναι κατά βάση άλλου είδους;». Δυστυχώς οι απαντήσεις από κάποιο σημείο και μετά έγιναν διαισθητικές και άφησαν έξω καλλιτέχνες που κατά τα άλλα μπορεί και να εκτιμούμε και να μας αρέσουν πολύ. Δεν υπάρχει ακριβής λόγος για παράδειγμα που ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δεν βρίσκεται στη λίστα πέραν του ότι δε βρήκαμε κανέναν δίσκο του να είναι ακριβώς rock, όσο κι αν μας αρέσουν κάποιοι. Από την άλλη ο Θ. Παπακωνσταντίνου νιώσαμε ότι, με τον δικό του ιδιοσυγκρασιακό τρόπο, έδωσε rock δίσκους και δεν μπορούσε να λείπει. Όταν κινείσαι διαρκώς σε γκρίζες ζώνες κάτι μπορεί να ξεφύγει και πιστέψτε με, υπήρξαν και πολλές εσωτερικές διαφωνίες, αλλά εν τέλει νιώθουμε περήφανοι ότι καμμία τάση του rock δε λείπει.

Αυτό μας φέρνει στο επόμενο θέμα. Μπορεί στην Ελλάδα κάποια είδη rock να τα υπηρετήσαμε καλύτερα από όλα, μπορεί και τα προσωπικά μας γούστα να μας έσπρωχναν σε μία κατεύθυνση να κυριαρχήσει έναντι της άλλης, αλλά είχαμε πάντα ως γνώμονα στην τελική λίστα να αντιπροσωπευθούν όλα ή έστω όσο γίνεται περισσότερα rock είδη και παρακλάδια. Από το experimental rock μέχρι το folk rock και από το punk μέχρι την jazz-rock. Τα άλμπουμ αυτά βρίσκονται στη λίστα ως καλύτεροι εκπρόσωποι κάποιου είδους και, αν «κλέβουν» τη θέση κάποιου δίσκου που πιθανόν μας αρέσει περισσότερο αλλά ανήκει σε ένα είδος που υπερ-εκπροσωπείται, αυτό είναι μία συνειδητή επιλογή.

Τελευταία εξήγηση για το τι είναι rock το ότι μιλάμε πάντα και μόνο για τη φόρμα. Τον ήχο. Το μουσικό είδος. Το αν ο εκάστοτε καλλιτέχνης ή συγκρότημα είναι "rock" ως αντίληψη/νοοτροπία/στάση ζωής, το αν ήταν κάποτε και άλλαξε μεγαλώνοντας, το αν υπήρξε διάττοντας αστέρας που εκμεταλλεύτηκε μία συγκυρία ή ακόμα και αν δε δήλωσε ποτέ rock, είναι μία δίκη προθέσεων που δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε, όχι τώρα τουλάχιστον, όχι με αυτήν την αφορμή.

Συνεχίζοντας να αναλύουμε την ερώτηση οφείλουμε να σταθούμε και στη λέξη που φαινομενικά είναι η πιο απλή. «Ελληνόφωνο rock» λέμε και προσέξαμε πολύ να το διαχωρίσουμε από το «ελληνικό rock». Το πρώτο αφορά σε ό,τι είναι rock όπως το ορίσαμε πριν και έχει ελληνικό στίχο. Το δεύτερο αφορά σε ένα είδος rock που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα και απέκτησε δικά του χαρακτηριστικά, ένα είδος με ρίζες σε πολλές μουσικές, αλλά που εν τέλει είναι δικό μας ως χώρα. Το ελληνικό rock είναι υποείδος του ελληνόφωνου και ως τέτοιο του φερθήκαμε. Παρεμπιπτόντως, ανέφερα rock με ελληνικό στίχο και όπως σε όλους τους ορισμούς, κάθε λέξη μετράει. Θέλουμε στίχο λοιπόν, instrumental δίσκοι δεν υπάρχουν στη λίστα μας ακόμα κι αν οι τίτλοι των συνθέσεων είναι στα ελληνικά, ακόμα κι αν το ίδιο συγκρότημα έχει στο παρελθόν κυκλοφορήσει δίσκο με ελληνικό στίχο.

Αν ιδρώσατε με την ανάλυση μέχρι τώρα και περιμένατε ότι έρχονται τα εύκολα πλέον, θα απογοητευτείτε. Ακόμα και η λέξη «άλμπουμ» δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται. Το ποιες κυκλοφορίες νομιμοποιούνται να είναι άλμπουμ και ποιες όχι είναι επίσης κάτι που μας βασάνισε αρκετά. Εν τέλει, λαμβάνοντας υπόψη και το πώς ο κόσμος αντιλαμβάνεται κάποιες κυκλοφορίες καταλήξαμε στους εξής βασικούς κανόνες. Τα άλμπουμ που μπαίνουν στη λίστα είναι από mini-LP και πάνω, πρωτότυπες κυκλοφορίες, όχι συλλογές διάφορων συγκροτημάτων (παρότι γίνεται μία εκτός λίστας αναφορά σε κάποιες ιστορικές τέτοιες), όχι split με άλλα συγκροτήματα, όχι best of αλλά ναι σε συλλογές υλικού ακυκλοφόρητου πιο πριν σε αυτήν τη μορφή (π.χ. συλλογή singles από συγκρότημα που αυτή ήταν η μόνη του δισκογραφική κατάθεση, κυκλοφορία δίσκου που πρότερα ήταν μέρος μιάς split κυκλοφορίας). Επίσης, αρκεί τα άλμπουμ αυτά να έχουν κυκλοφορήσει σε οποιαδήποτε φυσική μορφή, CD, βινύλιο ή κασέτα. Ψηφιακές κυκλοφορίες ΔΕΝ εξετάστηκαν. Κρατήστε και μία σημείωση ακόμα. Εξετάζοντας άλμπουμ μόνο, έμειναν εκτός αφιερώματος τραγούδια-ορόσημα που όμως βρέθηκαν σε λιγότερο ποιοτικά σύνολα, αγαπημένες συνθέσεις πολλών που έχουν τραγουδηθεί, χορευτεί, παιχτεί με μία κιθάρα σε μία παραλία. Καλά, αυτό το τελευταίο μάλλον όχι.

Αν οι υπόλοιπες λέξεις της ερώτησης έχουν με κάποιον τρόπο συγκεκριμένους ορισμούς, το να προσδιορίσεις το «καλύτερο» είναι σχεδόν αδύνατο. Αυτό που μπορούμε εξαρχής να πούμε είναι ότι κάνοντας τη δουλειά μας ακόμα πιο δύσκολη, το διαχωρίσαμε από το «σημαντικότερο». Κατά την εξέταση δηλαδή των άλμπουμ δε λάβαμε απαραίτητα υπόψη την «αντικειμενική» σημασία ενός άλμπουμ στο τότε και το εκεί, αλλά στη μουσική του αξία στο εδώ και το τώρα. Η αλήθεια είναι ότι αρκετές φορές αυτό ταυτίστηκε κάποιες όμως όχι. Ταυτόχρονα κάποια στιγμή έγινε αντιληπτό ότι θα έπρεπε να μπουν κάποια όρια στην παρουσία ορισμένων συγκροτημάτων αν θέλαμε το τελικό αποτέλεσμα να έχει κάποια ενημερωτική αξία. Υπάρχουν συγκροτήματα που θα μπορούσαν να βρίσκονται στη λίστα με όλη τους τη δισκογραφία, άλλοι καλλιτέχνες με τρεις και τέσσερεις δίσκους. Αποφασίσαμε να βάλουμε το εξής όριο και ταυτόχρονα το μαχαίρι στο λαιμό μας για τις επιλογές μας. Κανένα μουσικό σχήμα να μην έχει παρουσία με πάνω από δύο δίσκους, παρότι μεμωνομένοι καλλιτέχνες μπορεί να έχουν αθροιστικά πολλαπλή παρουσία σε διάφορα σχήματα, solo και με συγκρότημα. Έτσι έπρεπε να επιλέξουμε αναγκαστικά τον έναν ή το πολύ τους δύο καλύτερους δίσκους από διάφορα ονόματα αφήνωντας έτσι έξω ιστορικά και αγαπημένα (μας) άλμπουμ που όμως με αυτόν τον περιορισμό κόπηκαν με πόνο καρδιάς (ή και όχι). Κάπως έτσι έμεινε εκτός η περίφημη "Ξεσσαλονίκη" των Ξύλινων Σπαθιών, αφού κρίθηκε ότι οι δύο δίσκοι που θα δείτε παρακάτω είναι τελικά, μουσικά, καλύτεροι. Κάπως έτσι έπρεπε να επιλέξουμε δύο από τα τρία υπερκλασικά άλμπουμ του Β. Παπακωνσταντίνου, κάπως έτσι θυσιάστηκε η "Αγρύπνια" του Θανάση, το "Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές" των Κρίνων ή τα "Ζεστά Ποτά" των Κατσιμιχαίων. Μοναδική εσκεμμένη εξαίρεση για να αναδείξει αυτό που συνολικώς θεωρούμε ως αδιαπραγμάτευτη (;) αλήθεια στο Rocking.gr, η παρουσία των Τρύπες με τρεις δίσκους ως το καλύτερο και σημαντικότερο ελληνικό rock συγκρότημα. Και εδώ όμως η αναγκαστική απουσία κάποιων στιγμών από τη δισκογραφία τους είναι εμφανής.

Είναι κατανοητό ότι ακόμα και με όλους τους παραπάνω όρους, στο τέλος υπεισέρχεται και το προσωπικό (ή στη συγκεκριμένη περίπτωση συλλογικό) γούστο. Υπάρχουν αγαπημένα άλμπουμ των αναγνωστών μας που κόπηκαν από τη λίστα για λόγους που εξηγήθηκαν ήδη. Υπάρχουν και κάποια που κόπηκαν γιατί δε μας άρεσαν αρκετά, δεν άρεσαν σε αρκετούς από εμάς ή δεν άρεσαν και σε κανέναν από εμάς. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν τα σεβόμαστε ή δεν αξίζει να τα έχει ο κάθε αναγνώστης στην προσωπική του λίστα. Σε κάθε περίπτωση, βασική μας πρόθεση ήταν να προτείνουμε δίσκους που ίσως χάθηκαν μέσα στα χρόνια του ελληνόφωνου rock, να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι στο βαθμό του δυνατού (ειδικά της δεκαετίας του '90 με την υπερπαραγωγή κυκλοφοριών), να αποδείξουμε ότι εξαιρετικές κυκλοφορίες προκύπτουν ακόμα και τώρα παρά τις αντίθετες μόδες αλλά και φυσικά να τονίσουμε και να γιορτάσουμε άλλη μία φορά τη σημασία κάποιων άλμπουμ. Με βάση όλα τα παραπάνω ο αριθμός 100 μοιάζει ικανός να ικανοποιήσει τις προθέσεις μας για μία λίστα σφιχτή, γεμάτη από ποιότητα, είδη και ονόματα, αλλά και χωρίς σημαντικές ελλείψεις.

Αν εν τέλει τίποτα από τα παραπάνω δεν αποτελεί αξιόπιστο κριτήριο, κρατήστε ότι η επιλογή είναι ενδεικτική του γούστου της συντακτικής ομάδας του Rocking.gr που ασχολήθηκε και (ξανα)άκουσε πολλά περισσότερα άλμπουμ από αυτά που θα δείτε παρακάτω και δε διεκδικεί θέση αντικειμενικής αλήθειας. Διαβάστε τις περιγραφές, ανακαλύψτε πράγματα που ίσως σας αρέσουν, ξαναεπισκεφθείτε ίσως άλμπουμ με τα οποία μεγαλώσατε. Αν πετύχουμε αυτά, εμείς τουλάχιστον θα είμαστε ικανοποιημένοι.

Κώστας Σακκαλής

Spotify Playlist

Η παρουσίαση είναι χρονολογική ανά έτος και αλφαβητική εν συνεχεία

1
Γιώργος Ρωμανός - Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα
(1970)​
Γιώργος Ρωμανός - Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα
Δεν οριζεται αυτός ο δίσκος ως η απαρχή του ελληνόφωνου rock. Ο Σαββόπουλος έχει ήδη κυκλοφορήσει δύο δίσκους, αλλά αφενός έχει καλύτερες κυκλοφορίες (παρουσιάζονται ακολούθως) και αφετέρου κρίθηκε ταιριαστό να ξεκινήσει το αφιέρωμα με έναν δίσκο που ενορχηστρωτικά είναι ο πρώτος που, έστω εν μέρει, τοποθετεί το rock στην Ελλάδα ως πραγματικά σύγχρονο του ξένου. Ο Ρωμανός, πέρα από μία τεχνική στο τραγούδι που του επιτρέπει να γράφει δύσκολες αλλά ελκυστικές μελωδίες και να στριφογυρνάει τη φωνή του διατηρώντας ταυτόχρονα μία ελληνικότητα, είχε επιπλέον τη διαύγεια να συγκεντρώσει δίπλα του μουσικούς που μπόρεσαν να διαμορφώσουν ορισμένα (hippy έως heavy) psych τραγούδια παρότι η συνθετική βάση τους ήταν πιο κοντά στο λεγόμενο Νέο Κύμα. Ποιοτικά σταθερό μεν σύνολο, είναι οι στιγμές που η φαζαριστή κιθάρα του Καρακαντά βγαίνει στο προσκήνιο δε (όπως στα "Δύο Μικρά Γαλάζια Άλογα", "Η Γιαγιά" ή "Η Ζωή Είναι Ένα Παραμύθι" - όπου παρεισφρύει και η εισαγωγή του "Eight Miles High") που δεν έχουν προηγούμενο ή επόμενο στο ελληνόφωνο rock. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Δύο Μικρά Γαλάζια Άλογα"
2
Διονύσης Σαββόπουλος - Μπάλλος
(1971)​
Διονύσης Σαββόπουλος - Μπάλλος
Το τρίτο άλμπουμ του Διονύση Σαββόπουλου βρίσκει τον καλλιτέχνη στο απόγειο της ευρηματικότητας του, έχοντας δίπλα του το καλύτερο, πιθανά, συγκρότημα της εποχής του. Τα Μπουρμπούλια μπορεί να μην αναγράφονται στο εξώφυλλο, όμως χωρίς αυτά δεν θα είχαμε στα χέρια μας αυτό τον δίσκο-ορόσημο για όλη τη σύγχρονη ελληνική μουσική. Το ομώνυμο έπος που εκτείνονταν σε ολόκληρη την πρώτη πλευρά του βινυλίου, συνδυάζει αριστουργηματικά την παράδοση με το βαλκανικό στοιχείο και την ψυχεδέλεια, βάζοντας τις βάσεις πάνω στις οποίες πατάει μέχρι σήμερα σημαντικό κομμάτι της εγχώριας σκηνής. Παράλληλα όμως, συναντάμε σπουδαία κομμάτια όπως το "Κιλελέρ", το "Σημαία Από Νάϋλον", το "Έρχεται Βροχή, Έρχεται Μπόρα", το "Σ' Ευχαριστώ, Ώ! Εταιρία" και φυσικά τη διάσημη διασκευή στο "All Along The Watchtower" του Bob Dylan. Στιχουργικά, συνθετικά κι ενορχηστρωτικά, ο "Μπάλλος" είναι ένα πραγματικό αριστούργημα που θα συναντάμε σε κάθε λίστα κι αφιέρωμα που αφορά την ελληνική σκηνή και, προφανώς, δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το Top100 μας. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Mπάλλος"
3
Poll - Άνθρωπε...
(1971)
Poll - Άνθρωπε...
Όσοι δεν ήμασταν εκεί το 1971, έχουμε ακούσει τις θρυλικές ιστορίες της άφιξης των Poll στην εγχώρια σκηνή. Η σημαντικότητα του ντεμπούτου τους μπορεί να προκύψει μέσα από διαφορετικές αναγνώσεις. Μία μπορεί να είναι ο συγχρονισμός του με το κίνημα των hippies και τη δυναμική του flower power, όντας ένας δίσκος που έφερε την κοινωνική/φιλειρηνική θεματολογία της εποχής σε ελληνικό περιβάλλον - και μάλιστα στην Ελλάδα της δικτατορίας. Μία δεύτερη ανάγνωση αφορά το πραγματικά ποιοτικό μουσικό του περιεχόμενο, σ' ένα υλικό που πέραν των εμφανών pop του αναφορών, ενσωματώνει folk rock και ψυχεδελικά στοιχεία, ενώνοντας τα κάτω από τη σκεπή μιας υπέροχης τραγουδοποιίας. Τα γνωστά τραγούδια του άλμπουμ είναι εξαιρετικά, τα πιο άγνωστα εξίσου και η διαχρονικότητα του άλμπουμ στη συνείδηση του εγχώριου rock κοινού είναι αναντίρρητη. Η τελευταία ανάγνωση - το γεγονός ότι κανένα άλλο ελληνικό rock άλμπουμ δεν το ξεπέρασε ποτέ σε εμπορικότητα - είναι ίσως και η λιγότερο σημαντική. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ψάχνω Να Βρω Τον Φίλο Μου"
4
Νοστράδαμος - Νοστράδαμος
(1972)​
Νοστράδαμος - Νοστράδαμος
Η ένταξη της Δέσποινας Γλέζου (που είχε περάσει από τις τάξεις των Poll) στους Νοστράδαμος αρχικά ήταν να διαρκέσει δύο μήνες - ακριβώς όσο χρειαζόταν για να συμμετάσχουν στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Η βράβευση του «Δωσ' Μου Το Χέρι Σου» έκανε αυτούς τους δύο μήνες, χρόνια. Ο πρώτος τους και τελικά, μοναδικός τους δίσκος, που περιείχε και τη συγκεκριμένη επιτυχία, είναι ένα εξαίσιο δείγμα rock της εποχής, με χαρακτηριστικές πολυφωνίες («Ήταν Δώδεκα Παιδιά», «Τι Συμβαίνει»), ψυχεδελικές επιρροές («Ατλαντίς»), ποπ ενορχηστρώσεις («Δωσ' Μου Το Χέρι Σου») και πολύ δικαίως θεωρείται ένας από τους θεμέλιους λίθους αυτού που αποκαλούμε «ελληνική rock σκηνή». Δυστυχώς η κατηγορία για αποπλάνηση ανήλικης, που έκλεισε με οικονομικό συμβιβασμό, αποτέλεσε δολοφονία χαρακτήρα του Ιπποκράτη Εξαρχόπουλου και ταυτόχρονα την αρχή του τέλους των Νοστράδαμος. Τα τραγούδια τους απαγορεύτηκε να παίζονται οπουδήποτε από το τότε καθεστώς, με συνέπεια τη διάλυσή τους λίγο καιρό μετά. (Π.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Δωσ' Μου Το Χέρι Σου"
5
Πελόμα Μποκιού - Πελόμα Μποκιού
(1972)​
Πελόμα Μποκιού - Πελόμα Μποκιού
Μία αναλυτική εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν στην κυκλοφορία του δίσκου μπορείτε να διαβάσετε στη συνέντευξή μας με τον Γιάννη Κιουρκτσόγλου εδώ, τον ιδρυτή του συγκροτήματος που όμως τυπικά απουσιάζει από το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό όμως που παίζει ρόλο είναι ότι, έστω και κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, η σύνθεση των Πελόμα Μποκιού που τελικά ηχογράφησε το δίσκο αυτό έμελλε να είναι από τις αξιολογότερες συγκεντρώσεις μουσικών στο ελληνόφωνο rock. Από τους δύο τραγουδιστές μέχρι κάθε μουσικό δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος έχει προσφέρει τα περισσότερα, σε ένα δίσκο χωρίς filler. Επηρεασμένοι από το Woodstock και συγκροτήματα όπως οι Santana και οι Blind Faith, οι Πελόμα Μποκιού προσάρμοσαν τέλεια τον ελληνικό στίχο στο (πλέον) λεγόμενο κλασικό rock και είναι κρίμα που αυτή είναι η μοναδική τους κατάθεση σε LP, στην κανονική έκδοση του οποίου δεν περιλαμβάνεται και το ξακουστό single "Γαρύφαλλε, Γαρύφαλλε" παρά μόνο σε μετέπειτα επανακυκλοφορίες. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ανατριχίλα"
6
Διονύσης Σαββόπουλος - Το Βρώμικο Ψωμί
(1972)​
Διονύσης Σαββόπουλος - Το Βρώμικο Ψωμί
Δεκέμβριος 1972. Ο Σαββόπουλος - μόλις 28 - κυκλοφορεί κάτω από τη μύτη της Χούντας τον πιο πολιτικό δίσκο του. Κορυφαία στιγμή όχι μόνον του τραγουδοποιού αλλά της ελληνικής δισκογραφίας εν γένει. Στις ηχογραφήσεις του οργισμένου δίδυμου αδελφού τού εξαίσιου "Μπάλλου" και οι Γιάννης Bach Σπυρόπουλος, Βαγγέλης Γερμανός, Κώστας Καραμήτρος. Στο γνώριμο πια σαββοπουλικό σύμπαν, με έναν φύλακα-«Άγγελο» σταλμένο από τον Dylan στο πλάι του, ένα ηρωικό «Τραγούδι» ξεκινάει το ταξίδι του από το beat μυαλό του Φαληρέα. Στροβιλίζεται στο πιο βαρύ «Ζεϊμπέκικο» άνευ Μπέλλου, μετουσιώνεται σε αντι-ναζί καφκικό εμβατήριο και σαν «Μωρό» πια, κοντοστέκεται μπροστά στην πύλη. Υποκλίνεται στην άρχουσα «Δημοσθένους Λέξιν» και, πιάνοντας απαλά το χέρι της Δόμνας Σαμίου, βυθίζεται τελικά σε μια 12λεπτη «Μαύρη Θάλασσα» που έπνιγε τότε τη χώρα ολόκληρη. Ο Νιόνιος «είχε και ήχο και υλικό», αφού κατάφερε σε 37 λεπτά να τραγουδήσει όσα κανείς δεν τολμούσε να πει. (Κ.Μ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Η Δημοσθένους Λέξις"
7
Κώστας Τουρνάς - Απέραντα Χωράφια
(1972)​
Κώστας Τουρνάς - Απέραντα Χωράφια
Η διάλυση των Poll ήρθε ίσως νωρίτερα απ' ότι θα ήλπιζε κανείς, έγινε όμως αμέσως εμφανές ότι ο Τουρνάς είχε διαφορετικά πράγματα στο μυαλό του. Τα "Απέραντα Χωράφια" ως η πρώτη του δουλειά μετά τους Poll, είναι ένα έργο που διαφοροποιείται από όλη την υπόλοιπη δισκογραφία του δημιουργού του. Η σύμπραξη rock μπάντας και ορχήστρας (με τη συμμετοχή της Ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής) ήταν μια κίνηση καινοφανής για την εποχή - και όχι μόνο - και η ομώνυμη 35λεπτη σύνθεση αποτελεί ένα από τα πιο τολμηρά εγχειρήματα που έχει να επιδείξει το ελληνικό rock. Δεν ξέρω αν η βασική επιρροή του ήταν ο Beethoven, είναι εμφανής όμως η διάθεση προσέγγισης της διεθνούς progressive/symphonic rock σκηνής, μαζί με τα pop/folk κατάλοιπα των Poll. Ταυτόχρονα μια δουλειά με μεγάλο στιχουργικό ενδιαφέρον, τα "Απέραντα Χωράφια" δεν είναι μόνο φόρος τιμής στη μνήμη της παιδικότητας κι ένα κάλεσμα για έναν καλύτερο κόσμο, αλλά και μια λυρική, συμβολική επανάσταση προς τους συνταγματάρχες... Ένα μνημείο που ίσως δεν έχει αποτιμηθεί ακόμα πλήρως. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Απέραντα Χωράφια"
8
The Blue Birds - Οδός Αγάπης Ενταύθα
(1972)​
The Blue Birds - Οδός Αγάπης Ενταύθα
Προερχόμενοι από τον Πειραιά, όπως καθόλου τυχαία αρκετοί από τους πρωτοπόρους της ροκ μουσικής στη χώρα μας, οι Blue Birds ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του '60 με αγγλικό στίχο κυκλοφορώντας μια σειρά από 45άρια και με ελληνικό πλέον, χριστιανικής κατεύθυνσης στίχο, κυκλοφόρησαν το 1972 το μοναδικό μεγάλο τους δίσκο, χωρίς να καταγράψουν κάτι αξιόλογο στη σύντομη συνέχειά τους. Όπως και να 'χει, το "Οδός Αγάπης Ενταύθα" αποτελεί εξαιρετικό δείγμα άψογα εκτελεσμένου ψυχεδελικού/folk rock της χρυσής εποχής με κυρίαρχο χαρακτηριστικό τις εξαιρετικές μελωδικές γραμμές. Οι ερμηνείες και οι διφωνίες των Μανώλη και Ευαγγελίας Λαουτάρη είναι υποδειγματικές, όπως και οι κιθάρες του βασικού συνθέτη Γιάννη Ψιμόπουλου. Ειδικής μνείας χρήζει το single "Ο Ξύλινος Σταυρός" παρότι δεν περιλαμβάνεται στις δεκατρείς συνθέσεις του δίσκου, ενώ για την ιστορία και για εσωτερική κατανάλωση αξίζει να καταγραφεί ο στίχος «στηρίζαν με καρφιά ξύλινα σπαθιά, ημερεύανε τα θεριά» από "Το Παιχνίδι Της Φωτιάς". (Θ.Ξ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ο Μάγος"
9
Ακρίτας - Ακρίτας
(1973)
Ακρίτας - Ακρίτας
Η διάλυση των Poll άφησε ελεύθερο το πεδίο (και) στον Σταύρο Λογαρίδη να εξερευνήσει την έμπνευσή του προς κατευθύνσεις που δεν είχε καν δείξει μέχρι τότε ότι θα μπορούσε να ακολουθήσει. Και πράγματι εγένετο Ακρίτας. Ένα συγκρότημα καθαρόαιμα progressive rock με επιρροές από την ελληνική μουσική μέχρι την jazz, που κυκλοφόρησε δυστυχώς έναν και μόνο μεγάλης διάρκειας δίσκο. Παρότι στην εποχή του μάλλον υποτιμήθηκε, το μέλλον του υπήρξε λαμπρό και διάφοροι συλλέκτες (ακόμα και του εξωτερικού, αναζητώντας κι άλλους Aphrodite's Child - η κοινή συμμετοχή του Κώστα Φέρρη ίσως βοήθησε εδώ) του έχουν πλέον δώσει την αξία που του πρέπει, ως ένα αριστούργημα του είδους. Παρότι τυπικά χωρίζεται σε ενότητες-τραγούδια, ουσιαστικά λειτουργεί ως ενιαίο έργο και παραλίγο instrumental καθώς το σποραδικό τραγούδι είναι μάλλον συμπληρωματικό. Άρης Τασούλης σε πλήκτρα (συμπεριλαμβανομένου του VCS3 που λόγω Pink Floyd μόλις αποκτούσε δημοφιλία) και Δήμης Παπαχρήστου σε κιθάρα δίνουν ρέστα. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Αγάπη"
10
Μαρίζα Κωχ - Μια Στο Καρφί Και Μια Στο Πέταλο
(1973)
Μαρίζα Κωχ - Μια Στο Καρφί Και Μια Στο Πέταλο
Είναι η Κωχ η Ελληνίδα Sandy Denny; Φυσικά, έστω και χωρίς θητεία σε κάτι εφάμιλλο των Fairport Convention. Το όραμά της όμως ήταν επίσης να παίξει παραδοσιακή ελληνική μουσική φέρνοντάς τη σε μοντέρνα ενορχήστρωση, με φοβερούς μουσικούς να την υποστηρίζουν και με απώτερο στόχο την ανάκτηση του δικαιώματος στην παράδοση που εκείνη την εποχή είχαν εργολαβία οι συνταγματάρχες και οι εθνικιστές υποστηρικτές τους. Η Κωχ καταφέρνει να δημιουργήσει folk rock με την ουσιαστική έννοιά του, όπου folk είναι η λαϊκή μουσική του εκάστοτε τόπου και όχι ντε και καλά η αγγλοσαξωνική παράδοση. Λίγο ως πολύ στη σκιά του Σαββόπουλου, δικαίως ομολογουμένως αφού βασίστηκε σημαντικά και σε δικά του τραγούδια, η συνεισφορά της Κωχ στο μοντέρνο ελληνικό τραγούδι είναι μάλλον υποτιμημένη. Το ντεμπούτο της, "Αραμπάς", έκανε μεγαλύτερη αίσθηση όταν κυκλοφόρησε, αλλά αυτός εδώ ο δεύτερος δίσκος της είναι συνθετικά καλύτερος, πιο ώριμος, με μία από τις καλύτερες ερμηνείες του "Σ'το Πα και Σ'το Ξαναλέω" και το ομώνυμο διαμαντάκι. (Κ.Σ)
 
11
Κώστας Τουρνάς - Αστρόνειρα
(1973)​
Κώστας Τουρνάς - Αστρόνειρα
Όποιος επιχειρήσει να καταλάβει την πορεία του Τουρνά στα τρία πρώτα χρόνια των 70s κινδυνεύει από σχιζοφρένεια. Ο folk χιπισμός των Poll έδωσε τη θέση του στο prog έπος του ντεμπούτο και από εκεί στην glam λάμψη του "Αστρόνειρα". Λες και το είχε κάνει προσωπική υπόθεση να καλύψει μόνος του όλο το χαμένο έδαφος του ελληνικού rock και να μας φέρει στην εποχή του "Alladin Sane" (κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά). Παίρνοντας λοιπόν το ρόλο του Έλληνα Ziggy Stardust και με ταιριαστή διαστημική/εξωγήινη στιχουργική δημιουργεί έναν δίσκο που έμεινε ιστορικός όχι μόνο για την ποιότητά του, όχι μόνο για τις πρώτες του επιτυχίες αλλά και για τις ιστορικές εμφανίσεις του με πλήρες βάψιμο και ντύσιμο στη Σοφίτα που γέννησαν πολλούς μουσικούς (ο Κωνσταντίνου των Purple Overdose είχε να το λέει). Ουσιαστικά με το δίσκο αυτό κλείνει πριν καν αρχίσει η πιο ποιοτική και πρωτοπόρα περίοδος του Τουρνά. Το μέλλον έμελλε να είναι πιο επιτυχημένο εμπορικά, αλλά ποτέ εξίσου περιπετειώδες. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Αστρόνειρα"
12
Δημήτρης Πουλικάκος - Μεταφοραί-Εκδρομαί ο Μήτσος
(1976)​
Δημήτρης Πουλικάκος - Μεταφοραί-Εκδρομαί ο Μήτσος
Η παρακαταθήκη του Πουλίκα από αυτόν και μόνο τον δίσκο είναι ήδη τεράστια. Μπορεί να βγήκε μόλις το 1976, αλλά γράφτηκε - και παρουσιάστηκε ζωντανά - κατά τη διάρκεια της επταετίας, πράγμα που σίγουρα απαιτούσε «άντερα». Στο στιχουργικό μέρος ο δημιουργός σφάζει σε κάθε τραγούδι τον μικροαστισμό με το γάντι και, δυστυχώς, ακούγεται επίκαιρος ακόμα και σήμερα, μισό σχεδόν αιώνα μετά. Η ερμηνεία του στο «Μωρό Μου» είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική, με τον πρωταγωνιστή να είναι πότε ερωτικός Δόκτωρ Τζέκυλ και πότε ανθρωπάκος Μίστερ Χάϊντ, με τη φωνή κάθε προσωπικότητας να ακούγεται από ξεχωριστό κανάλι. Στο μουσικό κομμάτι έχουμε παρέλαση πληθώρας σημαντικών ονομάτων, από Σταμάτη Σπανουδάκη μέχρι Δημήτρη Πολύτιμο και Γιάννη Σπάθα. Όπως είναι επόμενο, εκτελεστικά ο δίσκος είναι αψεγάδιαστος. Η προσθήκη πνευστών σε πολλά από τα κομμάτια δίνει μια ακόμα διάσταση στην ήδη εξαιρετική ενορχήστρωση. Όσα λόγια κι αν ακουστούν γι' αυτόν τον δίσκο, ποτέ δε θα είναι μεγάλα. Εμπρός όλοι μαζί παιδιά για μια καινούργια Μεγάλη Ελλάδα! (Π.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Σκόνη Πέτρες Λάσπη"
13
Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης - Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης
(1976)​
Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης - Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης
Εφόσον ισχύει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό το αξίωμα που καταδεικνύει ότι η συλλεκτική αξία ενός δίσκου συμβαδίζει με την ποιότητα του, σίγουρα δεν γινόταν να λείπει από τη λίστα μας το άλμπουμ με τη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αξία στην αυθεντική του έκδοση. Έρχεται κατόπιν και ο κύριος Jay Z, «φορτώνει» το συγκρότημα με δύο Grammy και η εξωπραγματική ιστορία γίνεται ταινία στην κυριολεξία. Η ιστορία θέλει στα μέσα των '70s μετά από ανακατατάξεις τέσσερεις νεαρούς στα δυτικά προάστια να αφήνουν το αποτύπωμά τους για πάντα στο βινύλιο, πριν τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του. Οι αλλόκοτοι στίχοι, η τρομερή μουντή ατμόσφαιρα, οι δεδομένες ατέλειες στις δέκα ώρες ηχογράφησης, οι ικανότητες των παιδιών και το δέσιμό τους, εκφρασμένο σε μια μοναδική μίξη ψυχεδέλειας, progressive, hard rock και εγχώριων μουσικών δρόμων συντελούν σε ένα πραγματικά ξεχωριστό άλμπουμ, με κερασάκι τις συγκλονιστικές lead κιθάρες του Νίκου Γράψα. Μοναδικό τέλος το συναίσθημα για οποίον δύναται να νιώσει. (Θ.Ξ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Μεταμορφή"
14
Ηρακλής Τριανταφυλλίδης Και Η Λερναία Ύδρα - Σε Άλλους Κόσμους
(1976)
Ηρακλής Τριανταφυλλίδης και η Λερναία Ύδρα - Σε Άλλους Κόσμους
Έχει αναφερθεί και με διαφορετική αφορμή, ότι ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης αποτελεί πιθανόν τον αφανή πατριάρχη του ελληνικού progressive rock, με το άλμπουμ "Σε Άλλους Κόσμους" να αποτελεί το magnum opus του και τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η παραπάνω άποψη. Ως ένα από τα πιο φιλόδοξα projects των '70s, η ηχογράφηση του περιελάμβανε συνολικά περίπου στους 80 (!) μουσικούς και συμμετέχοντες όπως τους Δημήτρη Πουλικάκο, Νίκο Ζιώγαλα, Αφούς Κατσιμίχα κ.α. Πρόκειται για ένα από τα πιο «συνειδητά» prog rock εγχειρήματα της ελληνικής δισκογραφίας κι ένα πλήρες από κάθε άποψη έργο: δομή απευθείας επηρεασμένη από τα ευρωπαϊκά symphonic prog τεκταινόμενα της περιόδου 70-72, καλαίσθητες βαλκανικές folk πινελιές αλλά και ολοκληρωμένο κοινωνικό-πολιτικό/ποιητικό στιχουργικό concept. Μία δουλειά που ρίχνει εδώ και 45 χρόνια την πυκνή του σκιά στην ημεδαπή prog ιστορία, όντας ταυτόχρονα ένα, σχεδόν τραγικά, μοναχικό άλμπουμ - πυροτέχνημα, σε μία εποχή που η ελληνική μουσική ασχολούταν με το Νέο Κύμα. Οι Άλλοι Κόσμοι όμως, σε πείσμα των καιρών, δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Μαγική Απόκλιση"
15
Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα - Φλου
(1979)​
Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα - Φλου
Και εγένετο ελληνικό rock. Το "Φλου" είναι ο πρώτος δίσκος ελληνικού rock όπως το ορίσαμε και στην εισαγωγή του κειμένου. Η δημιουργία του υπήρξε μία πραγματική τομή για την ελληνική δισκογραφία για λόγους που όσο και να αναδείξουμε είναι πάλι δύσκολο να υπερτιμηθούν. Από τη μία η μουσική αποκτά έναν χαρακτήρα που αποτελεί μίξη δυτικών επιρροών ώστε να καταλήγει πολλά πράγματα και τίποτα συγκεκριμένο ταυτόχρονα. Αυτό έμελλε για τις επόμενες τουλάχιστον δύο δεκαετίες να χαρακτηρίσει το ελληνικό rock που λες και γεννήθηκε απευθείας από το δίσκο αυτό. Το πόσο σημαντικό υπήρξε ως επίτευγμα γίνεται αμέσως αντιληπτό αν αναλογιστεί κανείς τη μεταπολιτική ανομβρία στο rock στην Ελλάδα όπου το πολιτικό τραγούδι αναθαρρούσε μετά από δεκαετίες καταπίεσης. Ταυτόχρονα ο Σιδηρόπουλος αποτελεί έναν εκπληκτικό στιχουργό, ποιητικό μεν αλλά για πρώτη φορά επίσης αστικό, σύγχρονο, εσωστρεφή, σκοτεινό, εν τέλει προσιτό να μιλάει στην ψυχή μίας νέας γενιάς ροκάδων. Από κοντά ένα εκπληκτικό συγκρότημα που θα συναντήσουμε και παρακάτω με τη δική του ξεχωριστή κατάθεση. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Μου Πες Θα Φύγω"
16
Βαγγέλης Γερμανός - Τα Μπαράκια
(1981)​
Βαγγέλης Γερμανός - Τα Μπαράκια
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε σχεδόν αυτούσια τα λόγια του παραγωγού Διονύση Σαββόπουλου στο οπισθόφυλλο του δίσκου και σε μεγάλο βαθμό να καλύπτουμε γιατί το ντεμπούτο του 30άρη τότε Βαγγέλη Γερμανού είναι ένα πραγματικό σπουδαίο άλμπουμ για τα εγχώρια και όχι μόνο δεδομένα. Οι πανέμορφες και πανίσχυρες μελωδίες του «τακτοποιημένου καθηγητή μαθηματικών» διανθίζονται με τις φωνές της μικρής του κόρης Αλίκης, της Ελευθερίας (χωρίς επώνυμο ακόμη τότε Αρβανιτάκη) και του Σαββόπουλου, ενώ η διακριτική συνεισφορά σπουδαίων μουσικών όπως ο Νίκος Πολίτης και ο Τάκης Μαρινάκης δεν αλλοιώνει επουδενί το μεγαλείο των δώδεκα πλούσιων στις απλότητά τους συνθέσεων. Ως ξεχωριστή περίπτωση singer/songwriter made in Greece, ο Γερμανός προσάρμοσε ιδανικά στα δεδομένα της γλώσσας που μιλάμε την καθαρή ουσία της μουσικής που αγαπάμε. Μάρτυς ο πεντάχρονος εαυτός μου που γοητευόταν από τα "Τα Μπαράκια" δεκαετίες πριν μπροστά σε ένα πικάπ. (Θ.Ξ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Μάσκες"
17
Φατμέ - Φατμέ
(1981)
Φατμέ - Φατμέ
Εκτός από βάπτισμα του πυρός για τον Νίκο Πορτοκάλογλου στην ελληνική δισκογραφία και ιστορικό ντεμπούτο για ένα από τα κορυφαία σχήματα της εγχώριας ροκ σκηνής τη δεκαετία του '80, το "Φατμέ" υπερέχει όσων αξιόλογων ακολούθησαν από τους ίδιους δημιουργούς για μια σειρά λόγων. Δεν είναι φυσικά μόνο το εμβληματικό "Άσωτος Υιός" που ανοίγει τον δίσκο, αλλά και όσα ακολουθούν στις υπόλοιπες εννέα συνθέσεις. Τα παιξίματα του trio, παρακαλώ, είναι υποδειγματικά, με τον Οδυσσέα Τσάκαλο στα τύμπανα και τον Δημήτρη Καλατζή στο μπάσο να θέτουν τον καμβά πάνω στον οποίο ο Πορτοκάλογλου ζωγραφίζει υπέροχα κιθαριστικά θέματα και περιγράφει με απλή αλλά σε καμία περίπτωση απλοϊκή γλώσσα εικόνες και καταστάσεις, προβάλλοντας τις αγωνίες της επόμενης γενιάς. Πότε στο φως και πότε στο σκοτάδι, αρκετά διαφορετικά μουσικά στυλ που χαρακτήρισαν διεθνώς την προηγούμενη δεκαετία τέμνονται στο σταυροδρόμι ανατολής και δύσης, με ιδανικό παράδειγμα το φινάλε του "Μένεις Ορφανός". (Θ.Ξ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Άσωτος Υιός"
18
Λένα Πλάτωνος - Σαμποτάζ
(1981)
Λένα Πλάτωνος - Σαμποτάζ
Είναι δύσκολο να βρούμε το rock στοιχείο στο ντεμπούτο της ανυπέρβλητης Λένας Πλάτωνος. Βασικά, είναι δύσκολο να βρούμε οποιοδήποτε στοιχείο, από οποιοδήποτε ύφος. Το "Σαμποτάζ" αποτελεί έναν από τους πιο αυτόφωτους καλλιτεχνικά δίσκους που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα, ένα έργο τόσο «λογικό» όσο και ο υπέρ-ρεαλισμός των στίχων της Μαριανίνας Κριεζή. Η Σαβίνα Γιαννάτου και ο Γιάννης Παλαμίδας χαρίζουν απλόχερα τις σχιζοφρενικές τους ερμηνείες, πάνω σε συνθέσεις που είναι αδύνατον να διακρίνεις τις ηλεκτρονικές, rock ή κλασικότροπες πηγές προέλευσης τους - αν και η ενηλικίωση της "Λιλιπούπολης" μπορεί να γίνει αντιληπτή. Όπως όλα τα πραγματικά σπουδαία έργα τέχνης, το "Σαμποτάζ" μοιάζει να επανεξετάζεται από κάθε νέα γενιά δημιουργών, κι είναι πιθανό ο κάθε εκκολαπτόμενος indie/experimental δημιουργός στην Ελλάδα, να ατενίζει αυτό το άλμπουμ σαν τον μεγάλο μαύρο μονόλιθο του Kubrick. Το 1981, η ελληνική μουσική ξαμολήθηκε στην αναζήτηση του αστερισμού του πιγκουίνου. Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, η τοποθεσία του δεν έχει βρεθεί ακόμα. (Α.Κ)
 
19
Λουκιανός Κηλαηδόνης - Χαμηλή Πτήση
(1982)
Λουκιανός Κηλαηδόνης - Χαμηλή Πτήση
Πίσω από την οικειότητα και τη feel good ελαφρότητα που αισθανόμαστε για τα τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη, ίσως παραγνωρίζουμε τον τρομερό μουσικό πλούτο που μπορεί να βρει κανείς εντός τους. Ο Λούκι ήταν ένας τραγουδοποιός που κατάφερε να ενσωματώσει στοιχεία από rock n roll, blues, ragtime, bluegrass αλλά και την παράδοση της '60s folk μπαλάντας, με τρόπο μοναδικό για τα εγχώρια δεδομένα. Η "Χαμηλή Πτήση" είναι μια υπέροχη συλλογή τραγουδιών που έβρισκε τον δημιουργό τους στην κορυφή ίσως της φόρμας του. Η νοσταλγία, η ελεύθερη ζωή, ο μικροαστικός σαρκασμός και μια συγκαλυμμένη αναρχικότητα διακοσμούν τραγούδια που ήταν πάντα ικανά να αποτελούν μικρά soundtrack των στιγμών μας: μεθύσαμε τραγουδώντας τη "Νύχτα Καταστροφής", καβαλήσαμε μηχανές σαν "Χαμηλή Πτήση", ψάξαμε το όνομα μας στο "Που Βαδίζουμε Κύριοι;", βρήκαμε τον δικό μας Tom Waits στα "Θερινά Σινεμά", ακούσαμε την κολλητή μας να γελάει σαρδόνια στη "Μέρα Μιας Μαίρης". Αν υπήρχε ένα άλμπουμ για το μεγάλο Πάρτυ της ζωής μας, ίσως θα έπρεπε να ήταν αυτό. Μαζί και μ' ένα μπουκάλι ρούμι. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Νύχτα Καταστροφής"
20
Λάκης Με Τα Ψηλά Ρεβέρ - Άκυρο
(1982)​
Λάκης Με Τα Ψηλά Ρεβέρ - Άκυρο
Με το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, ο Λάκης Με Τα Ψηλά Ρεβέρ - αργότερα, Λάκης Παπαδόπουλος, πάντα Λάκης - πέφτει οικειοθελώς στα βαθιά μελοποιώντας στίχους των Γιώργου Χρονά, Παύλου Μάτεσι, Μπουκόφσκι, Γκίνσμπεργκ. Και βγαίνει απευθείας στον αφρό των εγχώριων ροκάδων! Γιατί υπάρχουν κάποια βασικά συστατικά στη rock συνταγή και αυτός ο δίσκος τα έχει όλα. Δεν είναι απλό, ούτε κι εύκολο, να χωρέσει τόσος θάνατος, τόσο περιθώριο, τόσος ηλεκτρισμός σε δυο ελληνόστιχες πλευρές. Και, όπως αποδεικνύει ο Λάκης, καθόλου «Άκυρο»... «Ιωάννα και Μαριέττα» ή «Μενεξεδιά», στην «Οδό Ασκληπιού» ή «Στη Μεσογείων». (Κ.Μ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Φάλτσα Μενεξεδιά"
21
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Φοβάμαι
(1982)​
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Φοβάμαι
Η περίπτωση αυτού του δίσκου είναι χαρακτηριστική του τι μπορεί να πετύχει κάποιος όταν πλαισιωθεί με τους κατάλληλους μουσικούς. Ο Παπακωνσταντίνου ήταν (και παραμένει) ένα αδιαμφισβήτητο λαρύγγι, τέτοιο που το rock στην Ελλάδα δεν έχει άλλο να επιδείξει. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πλαισιωθεί από μουσικούς που να αναδείξουν όλες τις δυνατότητές του. Αυτοί ήταν ο Κώστας Γανωσέλης κυρίως (ενορχήστρωση και πλήκτρα) και δευτερευόντως ο Γιώργος Ζηκογιάννης (μπάσο). Τι άλλο έμενε; Κάτι διόλου αμελητέο, τα τραγούδια που θα εκμεταλλευτούν το ταλέντο που είχε μαζευτεί. Βρέθηκαν από τα χέρια των Λοίζου, Ζουγανέλη, Λάκη Παπαδόπουλου και άλλων και την πένα των Οικονομέα, Ρασούλη, Μάτεση, Καρυωτάκη (ποίημα) και άλλων. Το ένα αριστούργημα διαδέχεται το άλλο και όλα μαζί είναι κλασικά, αλλά ούτε ο ίδιος ο Βασίλης ούτε κανένας άλλος κατάφερε ποτέ να φτάσει το μεγαλείο του "Κουρσάρου", ένα fusion αριστούργημα όπου το σόλο του Γανωσέλη και οι μπασογραμμές του Ζηκογιάννη θα έπρεπε να διδάσκονται στα Ωδεία. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ο Κουρσάρος"
22
Μουσικές Ταξιαρχίες - Μουσικές Ταξιαρχίες
(1982)
Μουσικές Ταξιαρχίες - Μουσικές Ταξιαρχίες
Η δεκαετία του '80 αρχίζει να εμφανίζει μία νέα γενιά ροκάδων, που δεν έχουν σχέση με τη Χούντα, το πολιτικό τραγούδι και τους Μεγάλους Συνθέτες, τα '70s, το χιπισμό ή τις μπουάτ, ροκάδων που συνδέονται περισσότερο με το πρώτο Χημείο παρά με το Πολυτεχνείο και έχουν πιο σύγχρονες μουσικές αναφορές. Οι Μουσικές Ταξιαρχίες είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αυτών. Εμπνεύστηκαν από το new wave (Talking Heads) όσο και από το classic rock, αλλά στιχουργικά υπήρξαν μοναδικοί στο είδος τους, γέννημα της οξυδέρκειας του Τζιμάκου και του άναρχου (αν όχι αναρχικού) χιούμορ του. Είναι τρομακτικό το πόσο επίκαιρες είναι ακόμα φράσεις όπως: "μικροαστοί, θα σας φάνε τα παιδιά σας ζωντανούς". Οι ντανταϊστικές αναφορές του Πανούση βέβαια δεν πρέπει να καλύψουν την υπέροχη μουσική και το καταπληκτικό κιθαριστικό δίδυμο των Πάζιου/Δρόλαπα. Όλα τα τραγούδια παρέμειναν αγαπημένα στη μετέπειτα πορεία του Πανούση, αλλά, πώς να το κάνουμε, το "Ερωτικό" έχει ιδιαίτερη θέση στις καρδιές όλων μας, γτχ μου! (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ερωτικό"
23
Παύλος Σιδηρόπουλος & Οι Απροσάρμοστοι - Εν Λευκώ
(1982)​
Παύλος Σιδηρόπουλος & Οι Απροσάρμοστοι - Εν Λευκώ
Μπορεί το "Φλου" να έχει τον τίτλο της πιο "ιστορικής" κυκλοφορίας του Παύλου Σιδηρόπουλου όμως, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε κι εσείς πως στους Απροσάρμοστους, ο καλλιτέχνης βρήκε τους ιδανικούς συντρόφους για να δώσει μορφή στο προσωπικό του μουσικό όραμα. Και στο "Εν Λευκώ", που για μένα αποτελεί την κορυφαία του κυκλοφορία, αυτό αποδεικνύεται περίτρανα. New wave και post-punk επιρροές μπλέκονται με funky περάσματα και Bowie-ικά ξεσπάσματα σε έναν δίσκο που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα ήχου, ξεκινώντας από τα blues και φτάνοντας μέχρι το πρώιμο goth rock. Κοφτές κιθάρες, rhythm section που σαρώνει, φάλτσες μελωδίες, κι ένας Σιδηρόπουλος να δημιουργεί κατάμαυρες ατμόσφαιρες, τις οποίες διανθίζει άλλοτε με ειρωνεία και άλλοτε με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Το "Εν Λευκώ" είναι ένας ηχητικός θρίαμβος φτιαγμένος από πολλές προσωπικές και συλλογικές τραγωδίες που, σε μεγάλο βαθμό, διαμόρφωσε τον τόνο πάνω στον οποίο βασίστηκε όλο το εναλλακτικό rock της δεκαετίας του 1980. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Η"
24
Σύνδρομο - Σύνδρομο
(1982)​
Σύνδρομο - Σύνδρομο
Παραδόξως, οι Σύνδρομο για δεκαετίες αποτέλεσαν ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της εγχώριας rock σκηνής. Προσαρμόζοντας το new wave των Talking Heads στην ελληνική πραγματικότητα και μ' εμφανείς επιρροές από τον ήχο του David Bowie, των Roxy Music και των New York Dolls, οι Σύνδρομο κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ που, συνθετικά τουλάχιστον, φανερώνει ένα πολύ αξιόλογο συγκρότημα. Δυστυχώς, η μέτρια -στην καλύτερη- παραγωγή του ντεμπούτου τους δεν είναι αντιπροσωπευτική των μυθικών live εμφανίσεων τους, ενώ η χροιά της φωνής του Νίκου Γκίνη μπορεί να ξενίσει μερικούς. Ακόμη κι αυτοί όμως, οφείλουν να αναγνωρίσουν πως ο άνθρωπος ερμηνευτικά έδινε τον καλύτερο του εαυτό. Πολλά τα αν για το τι μπορεί να είχε συμβεί αν το συγκρότημα δεν είχε διαλυθεί. Κάποια από αυτά, απαντήθηκαν με την πρόσφατη κυκλοφορία του ηχογραφημένου από το 1984 δεύτερου άλμπουμ τους. Το ντεμπούτο τους όμως παραμένει μια δουλειά που σίγουρα αξίζει περισσότερη προβολή από όση έχει λάβει μέχρι σήμερα. (Α.Α.)
 
25
Θάνος Μικρούτσικος - Αραπιά Για Λίγο Πάψε Να Χτυπάς Με Το Σπαθί
(1983)​
Θάνος Μικρούτσικος - Αραπιά Για Λίγο Πάψε Να Χτυπάς Με Το Σπαθί
Όλοι οι λεγόμενοι Μεγάλοι Έλληνες Συνθέτες (Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος, Μικρούτσικος) φλέρταραν κάποια στιγμή με το rock, κανένας όμως τόσο πολύ, καλά και πιστά όσο ο τελευταίος. Παρότι των περισσότερων το μυαλό θα πάει στις μελοποιήσεις των ποιημάτων του Καββαδία, στην πραγματικότητα αυτό αποτελεί το magnum opus του, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με το rock, το οποίο εδώ παίρνει τη fusion μορφή του. Ουσιαστικά λειτουργώντας (και) ως μαέστρος, συγκεντρώνει μια πλειάδα βιρτουόζων από τον rock και jazz χώρο (π.χ. Στρατηγόπουλος, Σπάθας στις κιθάρες, Τουλιατος στα drums) και είτε ριζικά επανεκτελεί παλαιότερες συνθέσεις του σε βαθμό που τους αλλάζει και όνομα, είτε παρουσιάζει νέες, με βασικό άξονα την απόλυτη μουσική ελευθερία. Είναι αδύνατον να περιγραφεί με λόγια το τι συμβαίνει στις μόλις πέντε συνθέσεις του αλλά το σίγουρο είναι ότι ξεχειλίζει από μουσικότητα και είναι ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα, από τη μία άγνωστο στο rock κοινό λόγω του διαφορετικού χώρου προέλευσης του δημιουργού του και από την άλλη δυσπρόσιτο για το σύνηθες κοινό του. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Κι Αυτό Κακόηθες Παιδιά;"
26
Μουσικές Ταξιαρχίες - Αν Η Γιαγιά Μου Είχε Ρουλεμάν
(1984)​
Μουσικές Ταξιαρχίες - Αν Η Γιαγιά Μου Είχε Ρουλεμάν
Το rock χρειάζεται απεγνωσμένα τις ακραίες του περσόνες - και λίγες προσωπικότητες ήταν τόσο μοναδικές σε αυτήν εδώ τη χώρα όσο ο Τζίμης Πανούσης. Ο εξαιρετικά δουλεμένος του λόγος μπορούσε να είναι ιδιαιτέρως καυστικός και σατιρικός ταυτόχρονα, σε βαθμό που δεν είναι πάντα εύκολο να ξεχωρίσεις πότε λέγονταν τα σοβαρότερα ή τα κωμικότερα πράγματα. Το δεύτερο επίσημο άλμπουμ των Μουσικών Ταξιαρχιών ήρθε μαινόμενο στην ελληνική δισκογραφία για να σοκάρει, να εκθρονίσει κάθε ιερό και όσιο και φυσικά να προβάλλει τον λόγο του Τζίμη σε όλο του το σαρκαστικό μεγαλείο, πίσω από τη γλυκιά του φωνή. Η μουσική που τον υποστήριζε ήταν ένα καλοπαιγμένο μελωδικό rock που δεν του έλειπαν οι '70s αλλά και οι folk/reggae αναφορές. Προστάζοντας μας "Γαμάτε Γιατί Χανόμαστε", οι Ταξιαρχίες (και) σε αυτόν τον δίσκο αναποδογύρισαν το τραπέζι και χάρισαν κάποια από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια τους, με το "Ένα Τραγούδι Για Τον Χειμώνα" ν' αποτελεί πιθανόν το κορυφαίο όλης της δισκογραφίας τους. (Α.Κ)
 
27
Ex-Humans - Ανώφελη Επιβίωση
(1984)​
Ex-Humans - Ανώφελη Επιβίωση
Αδιανόητη δισκάρα και μια από τις πιο πλήρεις κυκλοφορίες της ελληνόφωνης punk σκηνής. Οι Ex-Humans είναι ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που έφεραν, και σε μεγάλο βαθμό οριοθέτησαν με τον ένα και μοναδικό τους δίσκο, το punk στην Ελλάδα. Πέρα όμως από την ιστορική σημασία της εν λόγω κυκλοφορίας, μιλάμε για έναν εξαιρετικό δίσκο. Εξάλλου, το άλμπουμ ξεκινά με την τριπλέτα των "Ανώφελη Επιβίωση", "Στρατοδικείο" και "Σε Είδα Να Κλαις", τρία από τα πιο εμβληματικά εγχώρια punk κομμάτια όλων των εποχών, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως η συνέχεια δεν είναι εξίσου δυναμική. Ο πρώιμος ήχος της κιθάρας έγινε για πολλούς ο ορισμός του "πώς πρέπει να ακουγόμαστε", ενώ οι θαυμάσιες μπασογραμμές συνεχίζουν να κλέβουν μέχρι σήμερα την παράσταση. Δυστυχώς, οι γνωστές υποχρεώσεις της ελληνικής πραγματικότητας είχαν ως αποτέλεσμα τη διάλυση του συγκροτήματος αφού πρώτα όμως είχαν συμμετάσχει στη συλλογή "Διατάραξη κοινής ησυχίας" με την "Εκτυφλωτική Λάμψη" και το εκπληκτικό "Αυτοκτονία Σε Αργή Κίνηση". (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ανώφελη Επιβίωση"
28
Metro Decay - Υπέρβαση
(1984)​
Metro Decay - Υπέρβαση
Ο κρίκος του ελληνικού rock που συνδέει το Manchester με τα Πατήσια. Έχοντας συστηθεί στο ελληνικό κοινό με το 7-ιντσο single ''Σκιές/Κειμήλια'', το συγκρότημα κυκλοφόρησε το 1984 τον ένα και μοναδικό του δίσκο από την Creep Records. Αν και διάφοροι εγχώριοι καλλιτέχνες είχαν από τις αρχές τις δεκαετίας πειραματιστεί με το post-punk, η "Υπέρβαση" πετυχαίνει να συνδυάσει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο τη μελαγχολία των Joy Division και τον ρομαντισμό των New Order και των The Cure με τους ηχητικούς πειραματισμούς του Brian Eno. Ο Κώστας Μάστορης και τα αδέλφια Αντώνης και Γιάννης Μανιάτης μέσα από μόλις οκτώ κομμάτια, εκ των οποίων τα τρία είναι ορχηστρικά, κατάφεραν να ανοίξουν νέους δρόμους και να διευρύνουν, όσο ελάχιστοι άλλοι, τις δυνατότητες της ελληνόφωνης σκηνής. Ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ από ένα συγκρότημα που, ακόμη και σήμερα δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αξίζει. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Μαύρος Κύκνος"
29
Νίκος Ζιώγαλας - Το Τζάμπο
(1985)
Νίκος Ζιώγαλας - Το Τζάμπο
Η δεκαετία του '80 εκτός των άλλων είχε και την πλαστική πλευρά της. Επίπεδες παραγωγές με drum machine και synthesizer στο πρώτο πλάνο και ένα rock που γειτνίαζε με την pop. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό θα έδινε δίσκους που δεν έχουν "γεράσει" καλά, υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις και "Το Τζάμπο" είναι μία από αυτές. Ο Νίκος Ζιώγαλας σε ένα καθυστερημένο ντεμπούτο, αφού ήταν αρκετά χρόνια ήδη μπλεγμένος στα μουσικά δρώμενα, καταφέρνει να γυρίσει όλα τα παραπάνω συστατικά υπέρ του και η ακρόαση του δίσκου να αποτελεί πλέον κάτι παραπάνω από μία νοσταλγική διαδικασία. Φυσικά για να το πετύχει αυτό χρειάστηκε ένας πυρήνας καταπληκτικών συνθέσεων με την πρωτοκαθεδρία του "Σαν Σταρ Του Σινεμά" να μην αμφισβητείται αλλά να ακολουθούν από κοντά τα "Θα Αντέξω", "Το Τζαμπο" και "Μην Υποκρίνεσαι". Ομολογουμένως δεν αποτελεί ένα ορόσημο του ελληνικού rock όμως παραείναι καλός δίσκος ώστε να λείπει από τη λίστα μας. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Σαν Σταρ Του Σινεμα"
30
Χωρίς Περιδέραιο - Χορός Για Μουσική
(1985)​
Χωρίς Περιδέραιο - Χορός Για Μουσική
Οι Χωρίς Περιδέραιο αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα της δεκαετίας του 1980. Παίρνοντας το synth-punk των Suicide και διανθιζοντάς το με new wave ανησυχίες, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το 1983 το θρυλικό 7-ιντσο με τίτλο "Άνωση" και, δύο χρόνια μετά, επέστρεψε με τον πρώτο -και τελευταίο- δίσκο του. Δεν έχουν μείνει και πολλά να ειπωθούν γι' αυτό το τόσο επιδραστικό αριστούργημα που έκανε αρκετούς πιτσιρικάδες να αφήσουν τις κιθάρες και να στραφούν στα synthια. Στοιχειωτικές μελωδίες, ριζοσπαστικές καλλιτεχνικές αναζητήσεις, και στίχοι που κινούνταν λίγο πιο πάνω από τον μέσο όρο της σκηνής, είχαν ως αποτέλεσμα το συγκρότημα να αποκτήσει αρκετούς φανατικούς οπαδούς, πριν διαλυθεί το 1986. Το 2014 επανενώθηκαν δίνοντας την ευκαιρία σε μια ολόκληρη γενιά ακροατών να τους δει ζωντανά, αλλά ο θάνατος του Νίκου Αγγελή, βασικού συνθέτη και τραγουδιστή του συγκροτήματος, το 2018, έδωσε οριστικό τέλος σε ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ελληνόφωνης μουσικής. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "48 Σιωπές"
31
Stress - Ο Ήχος Της Ανασφάλειας
(1985)​
Stress - Ο Ήχος Της Ανασφάλειας
Ένας από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, εγχώριος D.I.Y. δίσκους. Ο μοναδικός τους. Αυτός που ξεσήκωσε μια ολόκληρη σκηνή, που μέσω του θρυλικού διαμοιρασμού του χέρι-χέρι και των θεματικών του, διαμόρφωσε προσωπικότητες. Δεν μπορείς να τον αποκόψεις από τη συμμετοχή στη "Διατάραξη Κοινής Ησυχίας" ή από τις συναυλίες σε αυτοοργανωμένα φεστιβάλ και καταλήψεις. Από το άγχος και τον εγκλωβισμό της τσιμεντούπολης. Από την Crass-ίζουσα νοοτροπία που συναντά το βρετανικό punk και το αμερικανικό rock ‘n' roll. Ο "Ήχος Της Ανασφάλειας", είναι ακρογωνιαίος λίθος του εγχώριου punk, είναι από αυτές τις περιπτώσεις που οι ακροάσεις φέρνουν ανατριχίλες. Οι λακωνικοί τίτλοι, η ευθεία και ουσιώδης επίθεση στο μυαλό του ακροατή, οι ιδέες πίσω από τα μεγάλα τραγούδια. "Αθήνα", "Χαφιές", "Άγχος", "Φόβος", "Περιθωριακός". Πολύ σπάνια ένας δίσκος αιχμαλώτισε σε άχρονο πλαίσιο, όπως το ντεμπούτο των Stress, την ψυχολογική φθορά των μεγάλων αστικών κέντρων. Φήμες λένε πως στο άκουσμα του δίσκου η αστυνομία ακόμη πανικοβάλλεται. (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Άγχος"
32
Αδιέξοδο - 38 Χιλιοστά
(1986)​
Αδιέξοδο - 38 Χιλιοστά
Πιθανά η πιο οργισμένη κυκλοφορία της δεκαετίας του 1980 και, για μένα τουλάχιστον, το απόλυτο ελληνικό punk άλμπουμ. Οι Αδιέξοδο υπήρξαν εμβληματικοί από κάθε άποψη και στο ντεμπούτο τους, που κυκλοφόρησε σε μόλις 800 αντίτυπα, κατάφεραν να χωρέσουν όλη την εναλλακτική κουλτούρα της εποχής και να μας τη σερβίρουν μέσα από έναν δίσκο που διαλύει κάθε ψευδαίσθηση για τη χρυσή Πασοκ-ική δεκαετία. Και είναι από τις λίγες φορές που η ωμή και πρώιμη παραγωγή ενός δίσκου καταλήγει να λειτουργεί τόσο υπέρ του αφού δεν θα άλλαζα τίποτα στον ήχο του. Τα τσιτωμένα πρίμα της κιθάρας του Δημήτρη Σπυρόπουλου, ο οποίος στη συνέχεια δημιούργησε τους Deus Ex Machina, το υπέροχα ρυθμικό μπάσο του Νίκου Χαραλαμπόπουλου και, φυσικά, η μοναδική ερμηνεία του Σωτήρη Θεοχάρη καθιστούν το "38 Χιλιοστά" μια γενναία κατάθεση που δεν γνωρίζει ιερά και όσια, ένα πανίσχυρο μουσικό μανιφέστο που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του, κι ένα από τα σημαντικότερα ελληνόφωνα άλμπουμ όλων των εποχών. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Εξακρίβωση Στοιχείων"
33
Νικόλας Άσιμος - Δεύτερη Τριπλή Κασέτα: Η Ζαβολιά / Ο Σάλιαγκας / Πάλι Στην Ξεφτίλα
(1986)
Νικόλας Άσιμος - Δεύτερη Τριπλή Κασέτα: Η Ζαβολιά / Ο Σάλιαγκας / Πάλι Στην Ξεφτίλα
Οι κασέτες του Άσιμου είναι ένα DIY μανιφέστο του δημιουργού απέναντι στην εμπορευματοποίηση της μουσικής του από τις δισκογραφικές. Η δεύτερη τριπλή «κυκλοφορία» του έρχεται το '86, δυο μόλις χρόνια πριν το τέλος, και είναι το πιο ολοκληρωμένο του δημιούργημα. Με τα "Βενσερέμος", "Φαλιμέντο", "Δωμάτιο Στο Άμστερνταμ", "Στην Πιο Σκληρή Σου Φάμπρικα", "Σάλιαγκας" και άλλα πολλά σημαντικά κι ωραία, ο Άσιμος ακροβατεί με χάρη ανάμεσα στο rock και το ρεμπέτικο, υμνώντας με τον δικό του αντισυμβατικό και βαθιά αισθαντικό τρόπο τη διαφορετικότητα, τον αγώνα ενάντια στον κομφορμισμό και τον καταναλωτισμό, το περιθώριο, τον έρωτα. Στη γενική εποπτεία, ενορχήστρωση, οργάνωση, ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης. Εσείς, ακούτε Κροκ; (Κ.Μ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Στο Φαλημέντο"
34
Αντί... - Αντί...
(1986)
Αντί... - Αντί...
Το punk δεν είναι μουσική. Το punk είναι άτεχνη κακοποίηση της κιθάρας με γραφικό στίχο. Το punk είναι τρία ακόρντα. Οι Αντί… δεν χρειάστηκαν ούτε καν κιθάρες για να διαψεύσουν τέτοιες γραφικότητες. Δύο synthesizer, ένα μπάσο και ένα drum machine. Μια κασέτα με δύο ένθετα και μια τσίχλα. Ιδιοφυείς στίχοι. Δεν έχει σημασία η παραγωγή. Ούτε η διαπεραστική ροζ μελαγχολική γραμμή, όπως αυτή του ιδιοφυούς κολλάζ του εξωφύλλου. Ούτε το γεγονός πως δεν περιλαμβάνεται εντός το, πιθανώς, διασημότερο τραγούδι τους. Διαθέτει όμως ένα "Άνθρωποι Φυτά", ένα "Υπερασπιστές Δικαιοσύνης", ένα "Στρατός, Ελλάδα Εξουσία". Και όχι μόνο. Οι Αντί… κατάφεραν, σε μια εποχή κοινωνικών ζυμώσεων, καλλιτεχνικής έξαρσης και αντίστασης, να ξεχωρίσουν από το ρεύμα. Το synthpunk τους, δεν είναι απλώς, ακόμη επιδραστικό. Οι στίχοι τους δεν είναι απλά από τους πιο εντυπωσιακούς και πολιτικοποιημένους που παρουσίασε αυτή η αντικουλτούρα. Το θέμα με αυτό το άλμπουμ είναι πως, από κάθε άποψη, είναι μοναδικό. (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Η Γενιά Της Αντίδρασης"
35
Γενιά Του Χάους - Γενιά Του Χάους
(1986)
Γενιά Του Χάους - Γενιά Του Χάους
Βάζεις να παίξει ο δίσκος, ξανά. Κάθε φορά, τα "Κοινωνικά Υποπροϊόντα" θα καμπυλώνουν τον χωροχρόνο. Από τη μία οι θεματικές, η απόγνωση, η πολιτικοποιημένη αγανάκτηση και η διαδοχή των, κλασικών συνθέσεων, αποδεικνύουν τη διαχρονική τους κρισιμότητα. Από την άλλη, ένας άλλος, όχι μακρινός, κόσμος. Το ιδιαίτερο artwork. Μεταφέρεσαι σε μια εποχή, με τους δικούς της συμβολισμούς, επιρροή και εν τέλει πραγματικότητα. Κοιτάζεσαι στον καθρέπτη. Ο χρόνος τρέχει, μέλη αλλάζουν, από την Αντι-κουλτούρα στη Chaos Generation, έως τη συλλογή-(δια)δήλωση "Διατάραξη Κοινής Ησυχίας", τα δύο, μυθικά, split με Αδιέξοδο και το παρόν αυτού εδώ του μνημείου. Που μαζί με τις ζωντανές τους εμφανίσεις διαμόρφωσε συνειδήσεις γενεών ακροατών. Αν το ομότιτλο, οι "Ψυχρές Τοξίνες" και οι "Ηλίθια Αθώοι" δεν σε πείσουν, έρχεται η riff-άρα του "Καμμία Ελπίδα", τα "Παράσημα του Παραδείσου" και το αξεπέραστο "Στίγμα". «Ένας ήχος που σπάει τη σιωπή, φως που διαπερνά τη σκοτεινιά, γιατρειά ανίατης αρρώστιας, ελπίδα για μικρά παιδιά». (Α.Ζ.)
 
36
Τζίμης Πανούσης - Κάγκελα Παντού
(1986)​
Τζίμης Πανούσης - Κάγκελα Παντού
Ο Τζιμάκος της καρδιάς μας βγαίνει μόνος στη σέντρα από αριστερά με το απόλυτο τραγούδι-γροθιά στη νεοελληνική πραγματικότητα των '80s και βάζει το πιο σημαντικό γκολ της καριέρας του. Για να αντιληφθούμε τον εξ αρχής αντίκτυπο του «Κάγκελα Παντού», αρκεί να θυμηθούμε ότι για το τραγούδι αυτό γυρίστηκε το πρώτο βιντεοκλίπ εταιρικής παραγωγής στην Ελλάδα από την ΕΜΙ, κατόπιν παραγγελίας του Διονύση Σαββόπουλου. Αν και ο στόχος ήταν να παιχτεί το κλιπ στην εκπομπή του, «Ζήτω Το Ελληνικό Τραγούδι», η μετάδοση τελικά κόπηκε από τον ίδιο τον Σαββόπουλο, λόγω του «προκλητικού του περιεχομένου». Ο Μάνος Χατζιδάκις το έμαθε και συμπεριέλαβε το κλιπ στο πρόγραμμα του Σείριου στο ΖΟΟΜ. Στον υπόλοιπο δίσκο, ο Πανούσης τραγουδάει με βαθιά ευαισθησία για κάθε Μαρία και Ελένη, κάθε μάγισσα μανούλα και την Ελλάδα, ενώ ισοπεδώνει ανελέητα με την μπουλντόζα της sui generis ευφυΐας του κάθε ανυποψίαστη έκφραση μικροαστισμού, ψευτοκουλτούρας και καθωσπρεπισμού. (Κ.Μ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Κάγκελα Παντού"
37
Ζωρζ Πιλαλί - Ζωρζ Πιλαλί
(1986)​
Ζωρζ Πιλαλί - Ζωρζ Πιλαλί
50% πρόζα και 50% μουσική, η περίπτωση του Πιλαλί δεν έχει όμοιά της στην ελληνική δισκογραφία. Κι αυτό όχι γιατί ήταν ο μόνος που συνδύασε την κωμωδία με το rock αλλά γιατί ενδύθηκε έναν ρόλο, μία περσόνα που από τότε που μας τη σύστησε με την "Επιθυμία" (1983) την εξέλιξε σχεδόν σαν να ήταν πραγματικός χαρακτήρας, της έδωσε παρελθόν και ιστορία. Σατιρικός όσο και σατυρικός, έπαιξε με τις φόρμες του λαϊκού (σκυλάδικου) αλλά και των blues/funk με rock πάντα υπόβαθρο. Και μπόρεσε να το κάνει όχι μόνο γιατί είναι εξαιρετικός κιθαρίστας αλλά και βαθιά σκεπτόμενος κάτω από μία φαινομενική ελαφρότητα. Ο δίσκος αυτός (ηχογραφημένος στις θρυλικές παραστάσεις του στο Κύτταρο) ουσιαστικά δεν κυκλοφόρησε ποτέ και παραμένει συλλεκτικός. Η από στόμα σε στόμα διάδοση όμως, καθώς φυσικά και το internet, έχουν κάνει πολύ κόσμο που ακολουθεί ακόμα τα show του να τραγουδάει κάθε στίχο και να επαναλαμβάνει κάθε ατάκα από τις πρόζες του. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Μπατσόνια"
38
Δήμος Μούτσης - Να!...
(1987)​
Δήμος Μούτσης - Να!...
Είναι ο Δήμος Μούτσης rock; Η αλήθεια είναι ότι μας ταλαιπώρησε ελαφρώς η συγκεκριμένη επιλογή. Εξάλλου, για έναν τόσο μεγάλο δημιουργό, το να τον χαρακτηρίσουμε απλά rock μάλλον, στην προκειμένη, μειώνει τη συνολική συμβολή του. Κατόπιν ήρεμης διαβούλευσης (λέμε τώρα), καταλήξαμε πως ναι, ο Μούτσης είναι και rock. Και το "Να!..." είναι μια κυκλοφορία όπου αυτό αποδεικνύεται περίτρανα. Η συνθετική και στιχουργική στροφή του σπουδαίου τραγουδοποιού προς τον Bob Dylan είχε ήδη ξεκινήσει στο "Ενέχυρο", όμως εδώ κορυφώνεται κι έχει ως αποτέλεσμα ένα άλμπουμ που μέχρι σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς για την προσωπική του πορεία αλλά και ευρύτερα, για το ελληνικό τραγούδι. Από "Το Όνειρο", το οποίο θεωρώ πως είναι μέσα στα 5-10 καλύτερα ελληνικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, μέχρι το - πάντα επίκαιρο- ομώνυμο κομμάτι, και από εκεί στο "Κ. Πρόεδρε" που μας υπόσχεται πως "Θα έρθει κάποια μέρα, που όλα θα ναι σιωπηλά, όχι από φοβέρα, ούτε από σκλαβιά", ο Δήμος Μούτσης άγγιξε εδώ κορυφαία επίπεδα τραγουδοποιίας, κάτι που δεν προκαλεί φυσικά καμία εντύπωση σε όσους είναι έστω και λίγο εξοικειωμένοι με το συνολικό έργο του. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Το Όνειρο"
39
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Χαιρετίσματα
(1987)​
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Χαιρετίσματα
Το 1987, έχοντας προηγουμένως κυκλοφορήσει τη "Διαίρεση" και δώσει μια ιστορική συναυλία στο Σ.Ε.Φ., o Βασίλης, κυκλοφορεί έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς δίσκους της εποχής. Τα "Χαιρετίσματα", τον βρήκαν πλαισιωμένο από μια ανεπανάληπτη ομάδα, προεξάρχοντος του Νικόλα Άσιμου, που ευθύνεται για τις μισές συνθέσεις του δίσκου. Το αποτέλεσμα; Αδιανόητα εθιστικό, με συνθετικό βάθος, αψεγάδιαστο. Οι στίχοι της Μάνου στο ομότιτλο θα τραγουδηθούν από χιλιάδες, ο Τόλιος και οι Νορμάλ με την τεχνική τους χρωματίζουν τις ενορχηστρώσεις πέραν της πεπατημένης, οι Στρατηγόπουλος, Γιοκαρίνης, Μπίκος και Δερτιλής αφήνουν το προσωπικό τους στίγμα και δεν ξέρεις τι να πρωτοθυμηθείς: Την ιδιοφυία του Άσιμου στο "Ο Σάλιαγκας Και ο Μάλιαγκας", το αλήτικο "Καταρρέω", το τεράστιο "Κρύψου", την ερμηνεία του Βασίλη στο "Αγαπάω Και Αδιαφορώ", τα "Venceremos" του "Θα Νικήσουμε", το άστρο του "Θα Έρθω Να Σε Βρω". Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την πορεία, έκτοτε, του Παπακωνσταντίνου. Εγώ, ξαναβάζω τον δίσκο, «κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι». (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Χαιρετίσματα"
40
Morel - 10.000 Μέρες Από 'δω...
(1987)​
Morel - 10.000 Μέρες Από 'δω...
Συγκρότημα με αρκετά μοναδικά δικό του ήχο οι Morel και αυτό εδώ το ντεμπούτο τους τούς φέρνει μέσα στα 80s, όπου ανήκουν τυπικά, αλλά και με το βλέμμα στο μέλλον. Δεν είναι εύκολο να χαρακτηρίσει κάποιος τον ήχο τους παρότι είναι πιο κοντά στο dark wave της εποχής. Στην πραγματικότητα όμως η προσωπικότητα τους είναι τέτοια που σπάνε τα αυστηρά δεσμά των ειδών. Ως πρωταρχικό δείγμα αυτής της προσωπικότητας δεν μπορεί να είναι άλλο από τη φωνή του Γιώργου Κούκιου που εύκολα μπαίνει στη love or hate κατηγορία. Ομολογουμένως περιορισμένων δυνατοτήτων, έχει όμως την απαραίτητη εκφραστικότητα να στηρίξει τις πανέμορφα δομημένες συνθέσεις τους. Αν αυτός είναι ο λόγος που η επόμενη κυκλοφορία τους είναι instrumental είναι άγνωστο, το σίγουρο όμως είναι ότι και εδώ η μουσική είναι τόσο πλούσια και η ενορχήστρωση τόσο προσεγμένη που ξεκάθαρα αυτές βρίσκονται στο προσκήνιο. (Κ.Σ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Βουβά Τοπία"
41
Λευκή Συμφωνία - Ηχώ Του Πόθου
(1988)​
Λευκή Συμφωνία - Ηχώ Του Πόθου
Η Λευκή Συμφωνία αποτελεί μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας που για μια γεμάτη δεκαετία άφησε έντονο αποτύπωμα στην πρωτοπορία του ελληνόφωνου ροκ και κατάφερε να περάσει τα στενά γεωγραφικά όρια. Εξαιρούμενου του φετινού αξιόλογου άλμπουμ επιστροφής "Σαν Τον Ήλιο" για ευνόητους λόγους, από τις τέσσερις εξαιρετικές δουλειές του παρελθόντος που χαρακτηρίζονται υφολογικά από τη συνεχή πρόοδο, επιλέγουμε τη δεύτερη δισκογραφική προσπάθεια, ως πληρέστερη και χαρακτηριστικότερη του τι πρεσβεύει η μπάντα. Μεγάλο μερίδιο της ιδιαιτερότητας οφείλεται στους ξεχωριστούς στίχους του τραγουδιστή Θοδωρή Δημητρίου. Σε καθαρά μουσικούς όρους, η τετράδα, σε απόλυτη αρμονία με την εποχή, επιχείρησε την αφαίρεση στον κλασικό ελληνικό ροκ ήχο, ενσωματώνοντας σε ένα συνεκτικό χαρμάνι στοιχεία πρωτοεμφανιζόμενα ή επανεμφανιζόμενα στα '80s. Η εκτελεστική δεινότητα αποτέλεσε απλά τον καταλύτη για το υπέροχο τελικό αποτέλεσμα και τα σπουδαία, ενδεικτικά μιας αλλοτινής εποχής τραγούδια. (Θ.Ξ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Το Φεγγάρι Αιμορραγεί"
42
Μωρά Στη Φωτιά - Μωρά Στη Φωτιά
(1988)​
Μωρά Στη Φωτιά - Μωρά Στη Φωτιά
Πρώτη δισκογραφική εμφάνιση για τον Στέλιο «Σαλβαδόρ» Παπαϊωάννου, πρώτη και για τον Παύλο Παυλίδη όμως. Μπορεί η συνύπαρξή τους να μην τελείωσε καλά, όμως σίγουρα ξεκίνησε εξαιρετικά με τούτο εδώ το πολύ αξιόλογο δείγμα ελληνόφωνου rock. Με το τρίτο ψηφίο της χρονολογίας να είναι ακόμα το «8», οι έντονες μπασογραμμές είναι κάτι το αναμενόμενο. Ο ήχος είναι κατά βάση μια μίξη post punk με new wave. Τα φωνητικά του Σαλβαδόρ ίσως και να ξενίζουν λίγο με το πρώτο άκουσμα, αλλά με τα πολλά να αποδεικνύονται άκρως κατάλληλα για να ντύσουν αυτά τα τραγούδια. Τα τραγούδια όπως το «Σκυλίσια μέρα», το «Ηρωίνη», το «Μανιφέστο», που μιλάνε για τα αδιέξοδα και τους προβληματισμούς που βιώνει ένας νέος άνθρωπος και που στιχουργικά μπορούν ακόμα και σήμερα, τρεις δεκαετίες αργότερα, να εκφράσουν τα ίδια πνιγηρά αισθήματα. Διαχρονικό. (Π.Κ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Κάτω Στην Πόλη"
43
Εν Πλω - Εν Πλω
(1989)​
Εν Πλω - Εν Πλω
Τα τελευταία χρόνια έχει αποκατασταθεί η αδικία που ήθελε τους Εν Πλω να είναι κάποιο μυθικό σχήμα-φάντασμα της δεκαετίας του 1980. Εξάλλου, ο Ντίνος Σαδίκης πλέον έχει πάρει τη θέση που του αξίζει ανάμεσα στους κορυφαίους εγχώριους δημιουργούς της γενιάς του. Συγχρόνως όμως, η επανέκδοση του ντεμπούτου τους, μας έδωσε την ευκαιρία να πιάσουμε επιτέλους στα χέρια μας έναν σπουδαίο δίσκο. Συνδυάζοντας το post-punk των Gang of Four, των Savage Republic και τις απόκοσμες καταθέσεις των Birthday Party με την ελληνική παράδοση, οι Εν Πλω μας παρέδωσαν ένα ανατριχιαστικό άλμπουμ που, δικαίως, για αρκετούς αποτελεί την κορυφαία στιγμή του ελληνόφωνου εναλλακτικού rock. Δεν μου αρέσουν οι υποθέσεις, αλλά δεν γίνεται να μην σχολιάσω ότι οι Εν Πλω είχαν όλα τα φόντα για να γίνουν τεράστιοι. Μουσικά και στιχουργικά ήταν ανάμεσα στα κορυφαία σχήματα της εποχής τους και, όσον αφορά το ηχητικό τους όραμα, πιθανά, να ήταν πιο μπροστά απ' όλους, οπότε είναι πραγματικά κρίμα που δεν συνέχισαν. Και πάλι όμως, αυτό το αριστουργηματικό άλμπουμ είναι, χωρίς αμφιβολία, αρκετό για να τους μνημονεύουμε στον αιώνα τον άπαντα. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Χωρίς Κανόνα"
44
Γενιά Του Χάους - Ρέκβιεμ
(1989)​
Γενιά Του Χάους - Ρέκβιεμ
Οι ιστορίες που παραλάβαμε από τους λίγο παλιότερους μιλούσαν για μια punk μπάντα που οι συναυλίες της στη Θεσσαλονίκη των '80s ήταν θρυλικές. Εξάλλου, η Γενιά Του Χάους - με όση βαρύτητα μπορεί αυτό να έχει - ήταν άμεσα αναμεμιγμένοι σε όσα τραγουδούσαν και η μουσική τους ήταν η αλήθεια τους, όχι κάποιος θεωρητικός ιδεαλισμός. Αυτό δεν εμπόδισε το δεύτερο (και τελευταίο, όπως αποδείχτηκε) full length τους να είναι απροσδιόριστα «καλλιτεχνικό» για την εποχή του. Πίσω από τους σφιχτούς του ρυθμούς, το "Ρέκβιεμ" είναι ένα άλμπουμ που αναβλύζει μια ιδιαίτερη μελαγχολία και ατμοσφαιρικότητα. Οι προσεκτικοί ακροατές θα διαπιστώσουν ότι οι κιθάρες κουβαλάνε προσεκτικούς πειραματισμούς, η δε στιχουργική κι ερμηνευτική προσέγγιση στα φωνητικά διαφοροποιεί αρκετά την μπάντα από τις σύγχρονες της, φέροντας έναν βιωματικό λυρισμό. Θα τολμήσουμε να ισχυριστούμε ότι το "Ρέκβιεμ" θα ταίριαζε ακόμα καλύτερα στο σήμερα, έτσι ή αλλιώς όμως, ύμνοι σαν τον " Χορό Της Σιωπής" ή το "Άγγελοι Χωρίς Φτερά" έμειναν ως κάτι παραπάνω από παρακαταθήκη: έμειναν ως σύντροφοι. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ο Χορός Της Σιωπής"
45
Ήταν Είναι Και Θα Είναι - Μ' Όλα Τα Χρώματα Στην Τσέπη
(1989)​
Ήταν Είναι Και Θα Είναι - Μ' Όλα Τα Χρώματα Στην Τσέπη
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, το μικρόβιο του post-punk και του indie είχε περάσει για τα καλά στο DNA μέρους της ελληνικής νεολαίας. Έτσι, το 1989, κυκλοφόρησε το ένα και μοναδικό άλμπουμ των Ήταν Είναι Και Θα Είναι που, σε αντίθεση με αρκετά άλμπουμ της λίστας μας τα οποία με την πάροδο των χρόνων αποκαταστάθηκαν ως αριστουργήματα στη συνείδηση του κοινού, συνεχίζει να κινείται στα όρια του underground. Και είναι κρίμα καθώς σε αυτό ο τσαμπουκάς του punk μπλέκεται με την ψυχεδέλεια και το noise rock, σε έναν δίσκο που πιθανά να αποτελεί ό, τι πιο κοντινό έχουμε εγχώρια στους Big Black, στους Mission Of Burma, ή στους πρώιμους Sonic Youth. Στο ντεμπούτο του συγκροτήματος, ο θόρυβος και οι ηχητικοί πειραματισμοί δένουν με τους ποιητικούς στίχους και καταλήγουν σ' ένα αντισυμβατικο αμάλγαμα επιρροών που όμοιο του δεν νομίζω πως υπάρχει στην ελληνική δισκογραφία. 31 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το "Μ' Όλα Τα Χρώματα Στην Τσέπη", νομίζω πως είναι καιρός να πάρει τη θέση που του αρμόζει ανάμεσα στα σπουδαιότερα άλμπουμ της ελληνόφωνης rock σκηνής. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Βουτιά Στον Άνεμο"
46
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Απρίλη, Ψεύτη!
(1989)​
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Απρίλη, Ψεύτη!
Τα πιο γνωστά αδέρφια στην ιστορία του ελληνικού rock έχουν μία αξιοθαύμαστα σταθερή ποιοτικά δισκογραφία από το υπέροχο ντεμπούτο τους μέχρι και το εσωστρεφές αλλά απόλυτα άρτιο καλλιτεχνικά "Τρύπιες Σημαίες". Μέσα σε αυτή την πορεία παρουσίασαν πολλά πρόσωπα, άλλοτε πιο εμπορικά, άλλοτε πιο δύστροπα, πιο rock ή μελαγχολικά ή νοσταλγικά ή χαρούμενα. Πουθενά όμως δεν τα συνδυάσαν τόσο πολύ και τόσο καλά όσο στο "Απρίλη, Ψέυτη!". Από το εναρκτήριο και απόλυτα feelgood τραγούδι "Όμορφη Μέρα" στο "Σαντορίνη" που είναι ικανό να σε κάνει να ερωτευτείς στη στιγμή, από την κινηματογραφική εφηβική μελαγχολία του "Μάρκος Και Άννα" στα ξεσηκωτικά "Αθήνα" και "Δώσ' Μου Το Ψεμα Σου", από το απόλυτο χιτάκι "Μη Γυρίσεις" στο πολυεπίπεδο "Θεόφιλος Χατζημιχαήλ", οι Κατσιμιχαίοι παραδίδουν μαθήματα μουσικότητας, διφωνίας, στιχουργικής, ενορχήστρωσης. Το "Απρίλη, Ψεύτη!" είναι η αιώνια απόδειξη ότι ποιότητα και εμπορικότητα δεν είναι αντίθετες έννοιες αν ξέρεις τι κάνεις. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Σαντορίνη"
47
Panx Romana - Αντάρτες Πόλεων
(1989)​
Panx Romana - Αντάρτες Πόλεων
Το ποιο ο καθένας θεωρεί το κορυφαίο ελληνικό punk συγκρότημα είναι μεγάλη κουβέντα που, σε μεγάλο βαθμό, βασίζεται και σε υποκειμενικά κριτήρια. Οι Panx Romana όμως είναι σίγουρα το πιο ολοκληρωμένο, το πιο επιδραστικό, και αυτό με τη μεγαλύτερη κληρονομιά. Και για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, οι Panx Romana δεν έχουν κακά άλμπουμ. Δεν έχουν καν μέτρια άλμπουμ δηλαδή. Μια ακρόαση της δισκογραφίας τους εξάλλου το αποδεικνύει περίτρανα. Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, το συγκρότημα επέστρεψε με την κορυφαία του, για εμάς, κυκλοφορία η οποία αποτελείται από μερικά σπουδαία κομμάτια που έγραψαν ιστορία. Χωρίς τη μαυρίλα και τον μισανθρωπισμό που χαρακτήριζε πολλά punk συγκροτήματα της εποχής, το "Αντάρτες Πόλεων" πετυχαίνει να μεταδώσει στον ακροατή μια ολόκληρη κοινωνικοπολιτική κοσμοθεωρία μέσα από ένα άκρως διασκεδαστικό ηχητικό κοκτέιλ. Με ξεκάθαρη up-tempo διάθεση, οι Panx Romana ακολούθησαν την προσέγγιση των Clash κι έτειναν το χέρι στη νεολαία της εποχής λειτουργώντας ως μια γέφυρα επικοινωνίας με την punk κουλτούρα, κάτι που συνεχίζουν να κάνουν με επιτυχία μέχρι και σήμερα. (Α.Α.)
 
Τραγούδια: "Διακοπές Στο Χακί"
48
Αντίδραση - Κατάσταση Κινδύνου
(1990)​
Αντίδραση - Κατάσταση Κινδύνου
Ας μου συγχωρεθεί μια προσωπική μαρτυρία. Το πρώτο live που είδα στη ζωή μου ήταν οι Αντίδραση (μαζί με Χαοτικό Τέλος και Rotten Minds) τον Οκτώβρη του 1992 και μπορώ να ξέρω, από πρώτο χέρι, ότι οι αντιδράσεις του κοινού που είχαν κατακλύσει τη Villa Amalias ήταν πιο φρενήρεις από πολλών τεραστίων σε μέγεθος rock/metal γκρουπ. Υπήρχε καλός λόγος: οι Αντίδραση είχαν παραλάβει τη σκυτάλη από τα κλασικά punk μεγέθη των '80s (Stress, Γενιά Του Χάους κλπ) και το μετέφεραν στις απαιτήσεις της νέας γενιάς/δεκαετίας. Απαιτήσεις που έψαχναν να εκφραστούν με μεγαλύτερη ηχητική και λεκτική ωμότητα. Χωρίς ιδιαίτερη «τέχνη» αλλά με σαφή punk/hardcore επιθετικότητα και πιασάρικα τσιτάτα, το "Κατάσταση Κινδύνου" ήταν ξέχειλο από μια ταξική οργή που γιγαντωνόταν, όπως και οι όροι του καπιταλισμού γύρω της. Αν και αρκετές συζητήσεις αναλώθηκαν τότε για το αν ήταν true ή όχι, η ιστορικότητα των Αντίδραση είναι αδιαμφισβήτητη, όχι μόνο γιατί υπήρξαν η πρώτη hardcore μπάντα που τυπώθηκε σε βινύλιο αλλά κυρίως διότι έφταναν εν έτει 1990 στα πρόθυρα της έννοιας του hit με το "Αυτή Είναι Η Ελλάδα". Τριάντα χρόνια μετά, ο θυμός ακούγεται πέρα για πέρα αληθινός. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Αυτή Είναι Η Ελλάδα"
49
Γκούλαγκ - Στην Αυλή Των Θεαμάτων
(1990)​
Γκούλαγκ - Στην Αυλή Των Θεαμάτων
Το "Στην Αυλή Των Θεαμάτων" δεν είναι απλά ένας δίσκος που αποθεώθηκε από οπαδούς, μουσικό τύπο της εποχής, από εμένα και εσένα. Εδώ, κυρίες και κύριοι είμαστε μάρτυρες. Μάρτυρες μιας στιγμής στην εξέλιξη του εγχώριου κιθαριστικού ήχου, όπου η punk αμεσότητα, βρήκε τη rock αλητεία, φέρανε στο τραπέζι heavy metal επιρροές, και το αποτέλεσμα ηχεί διαολεμένα ισορροπημένο. Προσοχή! Μιλώντας για ισορροπία, δεν εννοώ κάποιο συμβιβασμό ή υπαναχώρηση. Όχι, αγαπητοί. Το "Στην Αυλή Των Θεαμάτων" είναι από τις κορυφαίες, αλάνθαστες κυκλοφορίες, που, αν και θα συναντήσετε πολλές στο τρέχον αφιέρωμα, διαθέτει επίσης μια τρομερά επιδραστική συνθετική νοοτροπία. Η μουσικότητα δεν επισκίασε την οργή, η αυθεντικότητα δεν χαλιναγωγήθηκε προς όφελος της αμεσότητας. Τα φωνητικά είναι εξίσου υπέροχα με τα leads. Το τζαμάρισμα του εναρκτήριου "Ελιγμός" θα θερμαίνει το αίμα για το ξέσπασμα του "Απολογία". Το ομότιτλο θα στέκει στην κορυφή. Οι "Νομάδες" αναδεικνύουν το βάθος της μπάντας. Κήπος επίγειων απολαύσεων, όχι απλά θεαμάτων. (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Απολογία"
50
Διονύσης Τσακνής - Αλήτης Καιρός
(1991)​
Διονύσης Τσακνής - Αλήτης Καιρός
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτό που στην Ελλάδα ονομάζαμε rock συχνά δεν ήταν παρά "μόνο" ηλεκτρική μπαλάντα. Αυτό το είδος υπηρέτησαν και σε αυτό έκαναν καριέρα αρκετοί καλλιτέχνες που κάπως από την πλάι πόρτα χαρακτηρίστηκαν rock. Σίγουρα ο Τσακνής είναι ένας από αυτούς, με κάποια σημαντικά ελαφρυντικά όμως που συγκεντρώνονται κυρίως στο "Αλήτης Καιρός". Αρχικά απέδειξε ότι μπορούσε να ροκάρει μία χαρά και το "Ρωγμές" είναι, όπως και να το κάνουμε, ένα τραγούδι που έβαλε πολλούς πιτσιρικάδες στο rock της δεκαετίας του 90. Εν συνεχεία, ακόμα και την ηλεκτρική μπαλάντα εδώ την υπηρετεί συνεπώς και με ποιότητα (π.χ. "Σε Βλεπω Να Γελάς", "Διαδρομή") με τη γλυκιά φωνή του να αποδεικνύεται το μεγαλύτερό του όπλο. Και εν τέλει δε βρίσκονται οπουδήποτε τραγούδια όπως τα "Mass Media" και "Νοέμβρης 90". Τυχαίο το γεγονός ότι και εδώ σε ενορχήστρωση και μπάσο δίνει ρέστα ο Γιώργος Ζηκογιάννης; Κάθε άλλο. (Κ.Σ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ρωγμές"
51
Γιώργος Τσίγκος & Οι Μαύροι Κύκλοι - Τετραγωνισμένα Φύλλα
(1991)
Γιώργος Τσίγκος & Οι Μαύροι Κύκλοι - Τετραγωνισμένα Φύλλα
Μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για λίγο ή λίγους για πάντα, όχι όμως όλους για πάντα. Το κοινό δεν είναι χαζό, κύριοι. Μπορεί να αισθανθεί την αλήθεια του καλλιτέχνη. Ίσως αυτός να είναι ο βασικός λόγος που ο Γιώργος Τσίγκος και οι Μαύροι Κύκλοι βρήκαν το κοινό τους από την πρώτη στιγμή, ίσως χωρίς να το χάσουν ποτέ. Η ποίηση και οι ερμηνείες του Τσίγκου στα "Τετραγωνισμένα Φύλλα" (και έκτοτε) είναι ιδιαίτερες το λιγότερο. Είναι η ποίηση του αληθινού περιθωρίου, μια ποίηση πιο ασυμβίβαστη και πικρή από πολλές ιλουστρασιόν εκδοχές της. Τα τρία τραγούδια αυτού του ντεμπούτου mini-LP τους αποτέλεσαν κυρίως την πλατφόρμα για τα παραπάνω, μέσα από rock ήχους που λοξοκοίταζαν προς το hard rock και την ψυχεδέλεια, ως και το ατόφιο metal στα κιθαριστικά solo. Παρά το γεγονός ότι η μουσική του σήμερα ίσως να φαντάζει λίγο άγουρη, τα "Τετραγωνισμένα Φύλλα" ήταν μια δουλειά που μας γνώρισε έναν καινούριο μικρό ήρωα του ελληνικού rock, έναν ήρωα αυθεντικό, ειλικρινή, περιθωριακά ποιητικό, έναν καλλιτέχνη που ποτέ δεν κορόιδεψε κανέναν. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Τετραγωνισμένα Φύλλα"
52
Ναυτία - Ευρωπαϊκή Αναγέννηση
(1992)
Ναυτία - Ευρωπαϊκή Αναγέννηση
Ο πρώτος δίσκος των Ναυτία διαθέτει σχεδόν μυθικό status. Είναι από αυτές τις κυκλοφορίες, που δεν είναι απλά μουσική. Δεν είναι απλά ιδεολογία. Δεν είναι απλά μια κυκλοφορία υποδειγματικού, ελληνικού hardcore/crust, αυτής της τόσο ξεχωριστής σκηνής που άνθισε στα ‘90s. Πιστεύω ειλικρινά πως η "Ευρωπαϊκή Αναγέννηση" είναι ένα απτό και αξεπέραστο τεκμήριο του πως η καλλιτεχνική έκφραση μπορεί να ταυτιστεί με μια συνειδητή στάση ζωής, δίχως εκπτώσεις. Τα κομμάτια που απαρτίζουν αυτό τον δίσκο, είναι το καθένα, με τη μουσική και τις στιχουργικές του θεματικές, κεφάλαια μελέτης και αναστοχασμού. Το artwork της Μαρίας-Ηλέκτρας, οι στίχοι και τα διπλά φωνητικά της Σόνιας και του Βαγγέλη. Κάθε σπιθαμή, κάθε νότα, κάθε κραυγή. Θα διατύπωνα την άποψη πως η "Ευρωπαϊκή Αναγέννηση" θα έπρεπε να είναι ευαγγέλιο, αλλά κάτι τέτοιο θα πήγαινε ενάντια στο πνεύμα της. «Μείνε, σκέψου, πολέμα τους συνέχεια, σκέψου πόσο υπέφερες, μάθε από το παρελθόν σου, αν σταματήσουμε εδώ, χανόμαστε για πάντα». (Α.Ζ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Προσπάθησε Ή Ψόφα"
53
Αρνάκια - Στο Στόμα Του Λύκου
(1993)​
Αρνάκια - Στο Στόμα Του Λύκου
Είναι κάποιοι δίσκοι που όταν τους ακούς σε κάνουν να πιστεύεις ότι είναι οι καλύτεροι που έχουν υπάρξει ποτέ. Όχι «στο είδος τους», όχι «ανάμεσα στους καλύτερους», μιλάμε για κορυφή αδιαπραγμάτευτη. Το ντεμπούτο των Αρνάκια είναι ένας από αυτούς τους δίσκους. Φυσικά η ψύχραιμη προσέγγιση μπορεί να αποκαλύψει ότι δεν είναι μάλλον ούτε ο καλύτερος της λίστας αυτής, αλλά ποιός τη χρειάζεται την ψυχραιμία και ποιός μπορεί να τη διατηρήσει εξάλλου, μπροστά στη νεανική ορμή, στην punk rock ένταση, στο υψωμένο μεσαίο δάχτυλο που περικλείεται σε τραγούδια ύμνους όπως τα "Ζεις Για Να Πεθάνεις" και "Ο Κακός Σου Εαυτός"; Τι μαγική συνταγή βρήκε αυτή η τριάδα από τα Εξάρχεια για να συνδυάσει τόσο εξαιρετικά μελωδία, πιασάρικα ρεφρέν και ανόθευτη δύναμη; Και τελικά πού θα μπορούσαν να είχαν φτάσει αν δεν χανόταν αιφνίδια ο drummer τους; Απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα δίνει μία απλή ακρόαση του δίσκου. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ζεις Για Να Πεθάνεις"
54
Πίσσα Και Πούπουλα - Πίσσα Και Πούπουλα
(1993)
Πίσσα Και Πούπουλα - Πίσσα Και Πούπουλα
Η ιστορία της εγχώριας punk σκηνής αναδεικνύει αμέτρητες περιπτώσεις συγκροτημάτων που κυκλοφόρησαν μόνο ένα δίσκο. Η μακροβιότητα, εξαιτίας των συνθηκών, δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Σε αυτό το πλαίσιο, ο μοναδικός, ομότιτλος δίσκος των Πίσσα Και Πούπουλα, (θα μπορούσε να) είναι άλλη μια obscure κυκλοφορία. Η πραγματικότητα όμως, είναι πως αυτή η μπάντα άφησε ένα αδιαπραγμάτευτο αποτύπωμα στην ιστορία του ελληνικού rock. Οι έντεκα συνθέσεις του "Πίσσα Και Πούπουλα" αποτελούν απολύτως προφανή παραδείγματα, τεκμήρια για την ακρίβεια, της μουσικότητας και της τεχνικής η οποία συχνά παραμελείται κατά τις αναδρομές στη σκηνή. Ελάχιστες φορές συμπεριλήφθηκαν σε εγχώριο punk δίσκο τόσα εκπληκτικά riff. Μελαγχολία, φοβερά κιθαριστικά θέματα, εξαιρετικά φωνητικά και παραγωγή, και κυρίως, μια σοβαρότατη αλλά διόλου σοβαροφανής, αυτό είναι ξεκάθαρο και από το εξώφυλλο, προσέγγιση που απλά δεν γίνεται να προσπεράσεις. Το "Πίσσα Και Πούπουλα" είναι κλασικός δίσκος. Τόσο απλά. Συμπαγής, ευκολομνημόνευτος, γαλήνιος, οργισμένος, μουσικός, χειμαρρώδης, αλληγορικός και πάνω από όλα στοχευμένος. (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ξυπνάτε Πεθαίνω"
55
Στέρεο Νόβα - Ντισκολάτα
(1993)​
Στέρεο Νόβα - Ντισκολάτα
Όχι οι Στέρεο Νόβα δεν είναι rock. Ή τέλος πάντων, είναι όσο rock είναι οι Chemical Brothers, οι Faithless ή οι Prodigy. Εμείς πάντως θεωρήσαμε πως η λίστα μας θα ήταν ελλιπής αν δεν εμπεριείχε ένα από τα πιο αναζωογονητικά εγχώρια άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ. Και παρόλο που πλέον επιστρέφω πιο συχνά στο ντεμπούτο τους, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσω πως η "Ντισκολάτα", πέραν της ιστορικής της αξίας, αποτελεί και την κορυφαία στιγμή του συγκροτήματος. Έχοντας αναβαθμίσει τον ήχο τους αλλά διατηρώντας αυτούσια όλα τα στοιχεία που είχαμε ήδη λατρέψει σε αυτούς, οι Στέρεο Νόβα κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που ισορροπεί μεταξύ εξωστρέφειας κι εσωστρέφειας, ανάμεσα στη μελαγχολία και την ανάγκη να χορέψεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Είναι εξάλλου μια κυκλοφορία που μπορεί να καταλήξει ο ιδανικός συνοδοιπόρος είτε είσαι στο λεωφορείο στον δρόμο για τη δουλειά, είτε βρίσκεσαι στο καλύτερο πάρτι του κόσμου, είτε βιώνεις τη μεγαλύτερη ευτυχία, είτε προσπαθείς να επιβιώσεις από τη χειρότερη μέρα του κόσμου. Κοινώς, είναι ένας δίσκος ικανός να σε συντροφεύει στα καλά και τα δύσκολα, για πάντα. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Μικρό Αγόρι"
56
Τρύπες - Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια
(1993)​
Τρύπες - Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια
Δε γινόταν να καθυστερήσει άλλο η εμφάνιση τους στη λίστα. Ήδη από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας σταδιακά δεσπόζουν στο χώρο, κάνουν το κοινό να τραγουδάει "ω είναι ωραία στον Παράδεισο" ακόμα και σε συναυλίες άλλων, είναι όμως το 1993 που όχι μόνο πραγματοποιούν ένα ξεπέταγμα που όμοιό του δεν έχει κάνει άλλο συγκρότημα από τον ελληνικό underground χώρο, αλλά σηματοδοτεί και την αρχή μίας τριάδας δίσκων που το βρίσκουν στην καλύτερη φάση του. Μπορεί το "Εδώ" τα προηγούμενα χρόνια να ακούστηκε πολύ, αλλά το "Δε Χωράς Πουθενά" ακούγεται πλέον παντού. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι, το ψευδοσταμάτημα και η επανεκκίνηση του τραγουδιού μέσα σε ένα κρεσέντο κιθαριστικού θορύβου λέει περισσότερα για το ελληνικό rock από όσα μπορούν χιλιάδες λέξεις. Δίπλα σε αυτό, καταπληκτικά τραγούδια (+ ένα ορχηστρικό) όπου οι στίχοι του Αγγελάκα είναι πιο ώριμοι από ποτέ και η ενορχήστρωση έχει πάει τη μουσική τους πολλά βήματα μπροστά απόρροια εμφανώς της προσθήκης δεύτερου κιθαρίστα από τούδε και στο εξής. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Δε Χωράς Πουθενά"
57
Χαοτικό Τέλος - Μπροστά Στην Παράνοια
(1993)​
Χαοτικό Τέλος - Μπροστά Στην Παράνοια
Ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος των Χαοτικό Τέλος, διαθέτει τέτοια κληρονομιά και αποτύπωμα που πιθανώς τα λόγια να περιττεύουν. Το "Μπροστά Στην Παράνοια" είναι η ιδανική σύνοψη, μα κυρίως παρουσίαση, αυτού που είναι γνωστό ως «ελληνικό 90s hardcore/crust». Ένας ήχος που συνδύασε ιδανικά τις διδαχές των Amebix και Axegrinder με την ατμόσφαιρα του πρώτου κύματος του ελληνικού punk, ενσωματώνοντας extreme metal στοιχεία και ατμόσφαιρες. Παρατήρησε το λογότυπο και το εμβληματικό εξώφυλλο. Ένας ήχος, που, έπειτα από τις (απαραίτητες) κυκλοφορίες των Ξεχασμένη Προφητεία και Ναυτία, ανέδειξε κρυφές δυνατότητες στο "Πέρα Από Τα Τείχη Της Σιωπής" demo των Χαοτικό Τέλος, αλλά, που, η τελειοποίησή του στο, βιωματικό, αλλά κοινωνικά συνειδητοποιημένο "Μπροστά Στην Παράνοια" ξεπέρασε τα στεγανά της ανεξάρτητης εγχώριας σκηνής. Οι Χαοτικό Τέλος, οφείλει να διατυπωθεί, εκ νέου, απερίφραστα, πως, με τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο άφησαν ανεξίτηλο στίγμα σε ολόκληρη την τότε ευρωπαϊκή σκηνή. Ελάχιστοι δίσκοι του παρόντος αφιερώματος πέτυχαν κάτι αντίστοιχο. (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Εποχή Της Παρακμής"
58
Magic De Spell - Διακοπές Στο Sarajevo
(1993)​
Magic De Spell - Διακοπές Στο Sarajevo
Κυκλοφορία σε παραγωγή του Jean Jacques Burnel, μπασίστα των The Stranglers σηματοδοτεί την αρχή της ελληνόφωνης περιόδου των Magic De Spell, του μακροβιότερου ενεργού ελληνικού rock συγκροτήματος. Στα τραγούδια του δίσκου συμπεριλαμβάνεται η διασκευή στο τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα "Ο Μαθητής", για το κλιπ της οποίας κερδίζουν το Α' Πανευρωπαϊκό Βραβείο Low Budget Videoclip το 1994. Το αντιπολεμικό μανιφέστο "Sarajevo (Φώναξε)" του Θοδωρή Βλαχάκη με τη φωνή του Ηλία Ασλάνογλου απαιτεί με τον πιο απόλυτο τρόπο την αφύπνιση του νεοέλληνα μπροστά στην τραγωδία που μαίνεται τότε στη Γιουγκοσλαβία, γίνεται ύμνος και τραγουδιέται από μια ολόκληρη γενιά. (Κ.Μ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Διαφορετικός"
59
Εκτός Ελέγχου - Εκτός Ελέγχου
(1994)​
Εκτός Ελέγχου - Εκτός Ελέγχου
Το "Εκτός Ελέγχου" διαθέτει αρκετά επιχειρήματα υπέρ του στην οποιαδήποτε κουβέντα περί θέσης στο πάνθεον του ελληνικού (punk) rock. Αρχικά, η μουσικότητα και το ύφος της μπάντας, της επέτρεψαν να εισάγει γνήσιο rock ‘n' roll συναίσθημα και νοοτροπία στην punk αναρχία του πυρήνα της μπάντας. Το ιδιαίτερο, καυστικό και ειρωνικό στιχουργικό χιούμορ, που σκάει στα μούτρα όπως τα φτυσίματα του εξωφύλλου, δεν παύει να αποτελεί ταυτόχρονα αιχμηρή αλληγορία κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού. Ο Παπάζογλου συναντά τα βίτσια του Lou Reed και οι post-punk ρυθμοί μπλέκονται με riffs και leads αρκετά πιο ορθόδοξα, με το αποτέλεσμα να εκλύει τόνους ενέργειας. Οι Εκτός Ελέγχου, που, εξαιτίας και της αλήτικης παρουσίας των φωνητικών, μετέδωσαν, όσο ελάχιστες μπάντες, καθημερινούς προβληματισμούς πάσης φύσεως, διαθέτουν σε πιο ωμή έκφανση τις ίδιες ηχητικές λεπτομέρειες για τις οποίες μνημονεύονται άλλες, πολύ πιο προβεβλημένες εγχώριες μπάντες. Τέλος, όπως γράφει και ένα graffiti: «Φασίστα Λούκυ Λουκ - Λευτεριά στους Ντάλτον». (A.Z.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Είμαστε Ένοχοι"
60
Ντίνος Σαδίκης - Μολυβένιες Ιστορίες
(1994)
Ντίνος Σαδίκης - Μολυβένιες Ιστορίες
Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου των Εν Πλω, ο Ντίνος Σαδίκης επέστρεψε με τον πρώτο προσωπικό δίσκο της καριέρας του. Χωρίς να έχει εγκαταλείψει τις post-punk καταβολές του, ο καλλιτέχνης αφουγκράζεται κι ενσωματώνει πλήρως τον εναλλακτικό ήχο της εποχής, τον οποίο, όπως έκανε και με τους Εν Πλω, μπλέκει με εντυπωσιακή επιτυχία με την παράδοση. Βιολιά, τρομπέτες και τρομπόνια χορεύουν ανάμεσα σε ηλεκτρικές μελωδίες καθώς ο Σαδίκης συνεχίζει να καινοτομεί, προχωρώντας σε μια εξομολόγηση που φανερώνει έναν καλλιτέχνη που βρίσκεται στο απόγειο της δημιουργικότητάς του. Χωρίς άχρηστους εντυπωσιασμούς, με μοναδικό όπλο τους την ποιότητα των συνθέσεων και των ενορχηστρώσεων, οι "Μολυβένιες Ιστορίες" είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα σημαντικότερα και πιο προσιτά εγχώρια rock άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ και, σ' ένα δίκαιο κόσμο, θα βρίσκονταν σε κάθε δισκοθήκη που θέλει να σέβεται έστω και υποτυπωδώς τον εαυτό της. (Α.Α.)
 
61
Σπυριδούλα - Ταξίδι Στο Κέντρο Της Πόλης
(1994)​
Σπυριδούλα - Ταξίδι Στο Κέντρο Της Πόλης
Δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία δισκογραφική παρουσία τους, δεκαέξι μετά τον δίσκο που τους έδωσε για πάντα μία θέση στην Ιστορία και εν μέσω αναγέννησης του ελληνικού rock, ένα συγκρότημα ο πυρήνας του οποίου είναι βετεράνοι της δεκαετίας του '70 προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες και να κλέψει λίγο από την επιτυχία της νεότερης γενιάς. Θα ήταν πιθανό. Διάολε, θα ήταν ακόμα και θεμιτό. Είναι όμως τόσο μα τόσο μακριά από την πραγματικότητα. Οι αδελφοί Σπυρόπουλοι στρατολογούν τον Σωτήρη Θεοχάρη που, φωνητικά και στιχουργικά, κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά σε σχέση με τους Αδιέξοδο, τον Νίκο Δόικα από τους Echo Tattoo που συμμετέχει στις συνθέσεις και όλοι μαζί παραδίδουν έναν δίσκο που όσο και να τον εκθειάσεις πάλι πιθανότατα τον αδικείς. Οι καταπληκτικές κιθάρες με τα riff που δεν εκβιάζουν τη «ροκιά», οι ρυθμοί και οι δυναμικές που ορίζουν τα τραγούδια, τα ρεφρέν που επιστεγάζουν μία σεμιναριακή ανάπτυξη τραγουδιών συνθέτουν ένα έργο που είναι τελικά από τα πιο αδικημένα της δεκαετίας και της λίστας αυτής. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον:"Είμαι Ελεύθερος"
62
Στίγμα 90 - Φεύγω, Γειά
(1994)​
Στίγμα 90 - Φεύγω, Γειά
Αν χρειάζεται κάποια απόδειξη ότι, όχι μόνο οι γυναίκες έχουν θέση στο ελληνικό rock, αυτό εξυπακούεται, αλλά ότι έχουν τον τρόπο να είναι και πιο σκληρές από αυτό που ο πολύς κόσμος αναμένει από αυτές, τότε οι Στίγμα 90, κατά τα ⅘ γυναικείο συγκρότημα, είναι μία τέτοια. Το στυλ τους είναι πολύ κοντά στο hard rock με τα power chords και τις διπλές κιθάρες να καθορίζουν τον ήχο τους. Παρότι σίγουρα δεν χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία σε αυτό που κάνουν, ελάχιστα άλλα συγκροτήματα κατάφεραν τόσο καλά να συνδυάσουν αυτό το είδος με ελληνικό στίχο και κανένα άλλο με γυναικεία φωνή (ή καλύτερα, φωνές, αφού η δεύτερη αποδεικνύεται εξίσου σημαντική). Η ισορροπία των φωνητικών ανάμεσα στη δύναμη και την ευαισθησία αποτελεί τόσο χαρακτηριστικό τους όσο και τα riff τους ενώ καταφέρνουν και το δύσκολο, τα solo κιθάρας να βγάζουν ουσία και τόση δεξιοτεχνία όση χρειάζεται. (Κ.Σ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Δρόμος"
63
Horror Vacui - Μία Τριλογία Για Τον Άγγελο: Πόθος
(1994)​
Horror Vacui - Μία Τριλογία Για Τον Άγγελο: Πόθος
Ιδιαίτερη περίπτωση οι Horror Vacui, πολύ περισσότερα από ένα συγκρότημα, συνδεδεμένοι από γεννησιμιού τους με τις καταλήψεις στο κέντρο της Αθήνας και με συλλογικότητες με καθαρό πολιτικό και καλλιτεχνικό στίγμα όπως η Ομάδα Στον Τρόμο Του Κενού (αργότερο Κενό Δίκτυο) που διοργανώνουν επί σειρά ετών το, ίσως, σταθερότερο rock (και όχι μόνο) φεστιβάλ της Ελλάδας, το Indie Free Festival. Οι μετέπειτα καλλιτεχνικές ανησυχίες του τραγουδιστή και στιχουργού Τάσου Σαγρή έτσι κι αλλιώς αποκαλύπτουν μία συνολική θεώρηση της σημασίας της Τέχνης στην κοινωνία. Ανεξάρτητα όμως από τη θέση των Horror Vacui στο ελληνικό underground, αυτό το πρώτο μέρος μίας τριλογίας που έμελλε να μην ολοκληρωθεί ποτέ, αποτελεί ένα από τα εξαιρετικότερα δείγματα ελληνικού dark wave και το δε "Κύκνειο Άσμα" έχει σημαδέψει όποιον/α το άκουσε έστω και μία φορά και εξέφρασε μία ολόκληρη γενιά (που ποτέ δεν τόλμησε). (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Το Κύκνειο Άσμα"
64
Υπόγεια Ρεύματα - Ο Μάγος Κοιτάζει Την Πόλη
(1994)​
Υπόγεια Ρεύματα - Ο Μάγος Κοιτάζει Την Πόλη
Η μοίρα έχει παίξει περίεργα παιχνίδια στα Υπόγεια Ρεύματα, καθώς από τη μία ήρθε εξαρχής η μεγάλη επιτυχία στο ξεκίνημα με το "Μ' Αρέσει Να Μη Λέω Πολλά", ενώ από την άλλη, σχεδόν ταυτόχρονα προέκυψαν ζητήματα που για πολλούς θα μπορούσε να ήταν ανυπέρβλητα. Η συνεχής παρουσία του συγκροτήματος στα δρώμενα αποτελεί μεγάλο παράσημο, όχι όμως ισχυρότερο γεγονός από την ποιότητα σε μουσικό επίπεδο, ήδη από τον πρώτο του δίσκο. Τα δυνατά απ' όλες τις απόψεις φωνητικά, ο ποιητικός ως επί το πλείστον στίχος και οι όχι και τόσο συνήθειες για τον χώρο classic/hard/blues rock βάσεις και αναπτύξεις των εμπνευσμένων στο σύνολό τους συνθέσεων είναι οι βασικοί λόγοι που καθιστούν το ντεμπούτο του συγκροτήματος μία πραγματικά ξεχωριστή δουλειά. Κομμάτια άλλωστε όπως το "Σαν Φως" και το μελοποιημένο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη "Ανδρείκελα" καταδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο την ιδιαίτερη περίπτωση που ονομάζεται Υπόγεια Ρεύματα. (Θ.Ξ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Σαν Φως"
65
Έρεβος - Αίμος
(1995)​
Έρεβος - Αίμος
Ο δεύτερος δίσκος των Έρεβος, "Αίμος", ξεδιπλώνει στον μέγιστο βαθμό τις αρετές που τους ανέδειξαν σε μια από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες της γενιάς τους. Οι έξι συνθέσεις του "Αίμος" είναι από τις πιο ξεχωριστές και ιδιότυπες στιγμές του εγχώριου rock. Η μπάντα συνδύασε κλασικό rock με ψυχεδέλεια, με έναν τρόπο όμως, όπου η σκοτεινή, ηπειρωτική, σχεδόν παγανιστική, αύρα που συχνά υπόβοσκε σε άλλες περιπτώσεις, τοποθετήθηκε στην εμπροσθοφυλακή ως πρωτίστως ατμοσφαιρικό εργαλείο. Μην περιμένετε να συναντήσετε τη folk ανατολίτικη ταυτότητα που τον επόμενο αιώνα στιγμάτισε την εγχώρια σκηνή. Εδώ θα βρείτε ένα οριακό έργο τέχνης, του οποίου το βλέμμα είναι καταθλιπτικό και συνάμα ριψοκίνδυνο, μια φωνή η οποία προσδίδει μέγιστη δραματουργία στους εξαιρετικούς στίχους, κιθαριστικά riff που καθοδηγούν κομμάτια ("To Πάρτυ", "To Σπίτι Με Τα Παράξενα"), πλήκτρα που συνθέτουν ένα σχεδόν γοτθικό κάδρο ("Τίποτα Χειρότερο"), και κυρίως το ανατριχιαστικό "Δεν Χρωστάμε Κανενός" που όσο διαρκεί σηκώνει ένα δυσβάσταχτο υπαρξιακό φορτίο. (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Tο Σπίτι Με Τα Παράξενα"
66
Μάσκες - Μάσκες
(1995)​
Μάσκες - Μάσκες
Είμαστε στα μέσα της δεκαετίας του '90 στη Θεσσαλονίκη και τα ελληνικά rock συγκροτήματα ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Η σκιά των Τρύπες και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, Ξύλινα Σπαθιά και Μωρά Στη Φωτιά πέφτει αρκετά βαριά πάνω στα νεότερα συγκροτήματα. Οι Μάσκες, πνευματικό παιδί του Νίκου Ιωακειμίδη είναι από τις περιπτώσεις που παρά το ότι φανερά ακολουθούν το δρόμο των συντοπιτών τους, έχουν τη συνθετική ικανότητα να δημιουργήσουν πραγματικά όμορφα τραγούδια και τόση προσωπικότητα όσο ήταν απαραίτητη ώστε να μην ευσταθεί οποιαδήποτε κατηγορία αντιγραφής. Όσο κι αν "Το Καράβι Του Νότου" θυμίζει την παρέα του Παυλίδη, στην πραγματικότητα το μόνο για το οποίο μπορείς να κατηγορήσεις τους Μάσκες είναι ότι υιοθετούν και δοκιμάζουν τόσα στυλ που δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις το πιο δικό τους. Αυτό δεν τους εμποδίζει από το να δημιουργήσουν ένα σύνολο που ακούγεται νεράκι, που έβγαλε δύο-τρία μεγάλα χιτάκια στην εποχή του και χαρακτηρίζεται ακόμα φρέσκο. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Άρωμα"
67
Ξύλινα Σπαθιά - Πέρα Από Τις Πόλεις Της Ασφάλτου
(1995)​
Ξύλινα Σπαθιά - Πέρα Από Τις Πόλεις Της Ασφάλτου
Η αξία κάποιων δίσκων μπορεί να αποτυπωθεί μόνο με βάση τη συναισθηματική επίδραση που είχαν στο συλλογικό συνειδητό μιας ολόκληρης γενιάς. Σε αυτό το πλαίσιο, σήμερα είναι αδύνατο να φανταστούμε τον κόσμο χωρίς το "Λιωμένο Παγωτό" ή το "Ατλαντίς", ή το "Φωτιά Στο Λιμάνι". Παρ' όλα αυτά, προσπαθώντας να διατηρήσουμε την αντικειμενικότητα μας, επιχειρήσαμε να κάνουμε μια, όσο το δυνατόν, αποστασιοποιημένη κριτική του δίσκου και, όπως μάλλον ήταν αναμενόμενο, καταλήξαμε στο ίδιο συμπέρασμα. Το "Πέρα Από Τις Πόλεις Της Ασφάλτου" δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο αφιέρωμα καθώς είναι ένας πραγματικά άψογος δίσκος. Λίγο πριν τα Ξύλινα Σπαθιά αρχίσουν να βυθίζονται σε πιο ηλεκτρονικά και ψυχεδελικά μονοπάτια, μας παρέδωσαν ένα αριστούργημα γεμάτο επιτυχίες που, 25 χρόνια μετά, φαντάζουν εξίσου επίκαιρες και αναζωογονητικές. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, που το άλμπουμ για πάρα πολλούς συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς και να θεωρείται η επιτομή του ελληνικού rock. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ατλαντίς"
68
Υπόγεια Ρεύματα - Παραλογές
(1995)​
Υπόγεια Ρεύματα - Παραλογές
Υπήρξε μία εποχή εκεί μετά την κυκλοφορία του "Παραλογές" και ακόμα περισσότερο μετά την κυκλοφορία του "Live" που ακολούθησε, που φαινόταν ότι τα Υπόγεια Ρεύματα θα μπορούσαν να απειλήσουν το δίπολο Τρύπες - Ξύλινα Σπαθιά. Τελικά αυτό δε συνέβη ποτέ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έφτασαν πραγματικά καλλιτεχνικά ύψη (και) με το δεύτερο δίσκο τους. Οι πλούσιες επιρροές τους και πώς αυτές ωρίμασαν ήταν αισθητές σε ένα πολύ εκτεταμένο ρυθμικά και ενορχηστρωτικά εύρος τραγουδιών που άγγιζε από παραδοσιακές κλίμακες μέχρι funky ρυθμούς και από αργόσυρτα blues μέχρι κλασικό rock. Το σημαντικότερο όμως, υπήρχαν τραγούδια που ήταν ποτισμένα με την προσωπικότητά τους, που δεν μπορούσαν να βρίσκονται στο δίσκο κανενός άλλου, και αυτές ήταν οι καλύτερες στιγμές τους. Διάφορα δυσάρεστα γεγονότα στην πορεία τους (ένας θάνατος, αλλαγές μελών, να βάλουμε και τη συνεργασία με τον Νταλάρα;) άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα τους και παρότι κυκλοφορούν αξιοπρεπέστατους δίσκους μέχρι σήμερα, υπάρχει κάτι στο "Παραλογές" που χάθηκε στην πορεία. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ασημένια Σφήκα"
69
Διάφανα Κρίνα - Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας
(1996)​
Διάφανα Κρίνα - Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας
Σ' αυτό το αφιέρωμα, σε όλους μας έτυχε να παρουσιάσουμε κάποιον εμβληματικό δίσκο που δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Με τη μουσική σε ρόλο καλλιτεχνικού μέσου έκφρασης, το περιεχόμενο του ντεμπούτου των Κρίνων είναι η μετουσίωση των ερεθισμάτων, των βιωμάτων και των συναισθημάτων από τον πραγματικό κόσμο, από την ίδια τη ζωή σε τραγούδια. Η έμπνευση προφανώς έπαιξε πρωτεύοντα και καταλυτικό ρόλο. Οι βαθιά προσωπικές ερμηνείες του Ανεστόπουλου, επίσης. Ο δίσκος δίνει την αίσθηση του αληθινού, στεκόμενος μαρκριά από επιτηδευμένες «καταραμένες» καλλιτεχνικές εμμονές. Νομίζω ότι αυτός είναι κι ένας λόγος που τόσοι ταυτιστήκαμε μαζί τους. Τα Κρίνα επέλεγαν τις πιο πονεμένες στιγμές της ημέρας τους για να εκφραστούν και να εκθέσουν σε κοινή θέα τον εσωτερικό τους κόσμο, όπως έλεγαν οι ίδιοι. Τούτη είναι μια από τις πρώτες στάσεις ενός ιδιαίτερου και υπέροχου ταξιδιού, το οποίο δυστυχώς έμελε ουσιαστικά και αμετάκλητα να έχει τελευταίο του σταθμό τον θάνατο του Θάνου. (Π.Κ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Μέρες Αργίας"
70
Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
(1996)
Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Λένε πως είναι δυσκολότερο να διατηρηθείς στην κορυφή από το να φτάσεις σε αυτήν. Οι Τρύπες εν έτει 1996 είχαν ήδη καταφέρει και το ένα και το άλλο, κι όμως, από την πρώτη μπασογραμμή του Καρρά και το πρώτο riff στο "Χάρτινο Τσίρκο", όλοι ξέραμε ότι το είχαν καταφέρει ξανά. Το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι" είναι το άλμπουμ μιας μπάντας που τα έχει πια όλα: προσωπικό ύφος, ποιότητα, διάρκεια, αποδοχή, εμπορικότητα, κύρος, υστεροφημία. Οι δεκατρείς συνθέσεις του άλμπουμ - όλες μικρά ή μεγάλα classics - περνάνε σαν ανεμοστρόβιλος, με το γνωστό alternative/post-punk τους στυλ, με διακριτικούς ενορχηστρωτικούς πειραματισμούς, όμορφη παραγωγή κι έναν Αγγελάκα - φωτιά να ενώνει ξανά τους δαίμονες του με τους δικούς μας. Οι Τρύπες ίσως να μην ήταν η καλύτερη μπάντα στον κόσμο, πιθανόν ήταν όμως η καλύτερη του δικού μας, ομόγλωσσου κόσμου. Και στην τελική, το ίδιο μας το rock δεν έκανε ποτέ τίποτα άλλο από το να περιφέρεται από πόλη σε πόλη, με το κεφάλι του γεμάτο χρυσάφι. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ακούω Την Αγάπη"
71
Xaxakes - Hey Mister Όμορφε
(1996)
Xaxakes - Hey Mister Όμορφε
Όπως πολλά ωραία της ίδιας περιόδου, οι Xaxakes προήλθαν από τη Θεσσαλονίκη στα μέσα των ένδοξων '90s. Αρκετά μακριά από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως rock, το ντεμπούτο του ντουέτου των Γιάννη Νάστα και Ντόμινι Λυμπέρη έχει έναν κοσμοπολίτικο και lounge αέρα, ενώ ρέπει λίγο προς soul, λίγο προς pop, λίγο προς jazz. Παρά τα ελαφρώς μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, η πολύ προσεγμένη παραγωγή (και σκεφτείτε ότι ήταν self-released η πρώτη έκδοση) βοήθησε να ακουστούν τω καιρώ εκείνω ακόμα και στο ραδιόφωνο, κάνοντάς τους σχετικά δημοφιλείς. Τα τραγούδια με τη μπάσα φωνή του Νάστα να βρίσκεται στο επίκεντρο, με τις ωραίες τους μελωδίες, ντυμένες με πλούσιες ενορχηστρώσεις όπως στο "Fly" και στο "Στα ξαφνικά", συνθέτουν έναν διαφορετικό δίσκο, που άντεξε όμως στον χρόνο. (Π.Κ.)
 
Άκου τουλάχιστον "Fly"
72
Ενδελέχεια - Βουτιά Από Ψηλά
(1997)​
Ενδελέχεια - Βουτιά Από Ψηλά
Οι Ενδελέχεια υπήρξαν συγκρότημα πρώτης γραμμής στην περίφημη για το ελληνόφωνο rock δεκαετία του '90 προσφέροντας αξιόλογες δουλειές, ενώ έβγαλαν και τα δύσκολα zeros πριν διαλυθούν. Το τρίτο τους άλμπουμ εν έτει 1997 με τίτλο "Βουτιά από Ψηλά" ξεχωρίζει, καθώς διέθετε δύο εκ των γνωστότερων και καλύτερων τραγουδιών του σχήματος, το ομώνυμο και το "Διαμαντένια Προβλήτα", διαμαντάκια όπως το "Η Φάρσα", αλλά και μερικά χαρακτηριστικά που το αναδεικνύουν στην πρωτοπορία της σκηνής, παρά τις μερικές αδυναμίες στους τομείς της παραγωγής και της εκτέλεσης. Απλός, άμεσος και σκληρός στίχος που φλερτάρει με τα ραπαρίσματα της εποχής και πιασάρικες, κιθαριστικές συνθέσεις που συμβαδίζουν με τα τεκταινόμενα σε διεθνές επίπεδο, τουλάχιστον σε σύγκριση με την πλειονότητα των εγχώριων σχημάτων (άπαντα με την υπογραφή του ντράμερ Δημήτρη Μητσοτάκη) απαρτίζουν ένα συνεκτικό σύνολο που κατέχει δικαιωματικά τη δική του θέση στην ιστορία. (Θ.Ξ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Βουτιά Από Ψηλά"
73
Αντώνης Λιβιεράτος - Το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα
(1997)
Αντώνης Λιβιεράτος - Το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα
Ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί την παρθενική εμφάνιση του Αντώνη Λιβιεράτου, τον οποίο αργότερα συναντήσαμε τόσο στους Sigmatropic, όσο και στους Illegal Operation. Πρόκειται κατά βάση για ένα one man show, το οποίο εκτός από το ότι έχει ωραία τραγούδια στέκεται σε πολύ καλό επίπεδο και από άποψη παραγωγής. Η εκφραστική μπάσα φωνή του Λιβιεράτου ντύνει όμορφα τα layers από μελωδίες, τα οποία αρκετά συχνά αναπτύσσονται πίσω από μια ambient ατμόσφαιρα. Μπορεί τα μοτίβα να είναι σχετικά μινιμαλιστικά και κινηματογραφικά, αλλά η ηλεκτρική κιθάρα παραμονεύει πάντα και ξεπετάγεται σχεδόν σε κάθε κομμάτι για να το πλουτίσει. Χωρίς να υστερεί κάποιο κομμάτι, ξεχωρίζω «Το Τραγούδι Των Λύκων», το «Περί Γήρατος», αλλά «Και Το Φεγγάρι Από Ψηλά». Πειραματικός δίσκος που κινείται από την ψυχεδέλεια μέχρι την κινηματογραφική μουσική, με αρκετές ενδιαφέρουσες ενδιάμεσες στάσεις. (Π.Κ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Το Τραγούδι Των Λύκων"
74
Ξύλινα Σπαθιά - Μια Ματιά Σαν Βροχή
(1997)
Ξύλινα Σπαθιά - Μια Ματιά Σαν Βροχή
Είναι ωραία η ασπίδα αλλά σου κρύβει όλη τη θέα, θα λέγαμε στον κάθε έναν που θα ισχυριζόταν πως το τρίτο άλμπουμ των Σπαθιών είναι με οποιοδήποτε τρόπο κατώτερο των δύο πρώτων classics. Ναι, το "Μια Ματιά Σαν Βροχή" δεν διαθέτει κάποιο υπέρ-hit όπως το "Λιωμένο Παγωτό" ή τον "Βασιλιά Της Σκόνης", ίσως όμως κανένα άλλο άλμπουμ τους δεν έχει αριστουργήματα όπως "Το Καράβι" ή το "Στον Βράχο". Τα Σπαθιά εδώ διεύρυναν κατά πολύ τα όρια τους, πειραματιζόμενοι ανοιχτά με υβριδικούς electronic rock ήχους κι ενορχηστρώσεις, φέρνοντας τα synths στο προσκήνιο, χωρίς ωστόσο να θυσιάζουν ούτε στιγμή την οικεία αισθητική τους ταυτότητα. Το όλο εγχείρημα αποπνέει υγεία και δημιουργικότητα, τα τραγούδια είναι όλα ένα κι ένα κι η παραγωγή ένα βήμα μπροστά για την μπάντα. Ειδική μνεία στην πανέμορφη στιχουργική δουλειά του Παυλίδη και στους κόσμους που εκείνη πλάθει, κόσμους αριστοτεχνικά φτιαγμένους για να υποδεχτούν, θαρρείς, μια ειδικά κάστα ανθρώπων που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ελαφρώς διαφορετικά. Σε κάθε περίπτωση, ένα σπουδαίο άλμπουμ που θα αγαπήσεις, αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Το Καράβι"
75
Ωχρά Σπειροχαίτη - Ωχρά Σπειροχαίτη
(1997)​
Ωχρά Σπειροχαίτη - Ωχρά Σπειροχαίτη
Βαφτίστηκαν με το όνομα του βακτηρίου που προκαλεί την ασθένεια που οδήγησε τον Κώστα Καρυωτάκη στην τρέλλα και ίσως στην αυτοκτονία. Οι Ωχρά Σπειροχαίτη ενδεχομένως θεωρούνταν από ορισμένους (δυστυχώς, μιας και έχουν διαλυθεί πια) περισσότερο μια συλλογικότητα με πολιτικές προεκτάσεις και λιγότερο μια μπάντα. Ε λοιπόν, σας έχω νέα, και οι τρεις δίσκοι τους - όλοι ομότιτλοι! - είναι φοβεροί, με τον πρώτο να ξεχωρίζει. Μουσικά κινείται γύρω από το έντεχνο («Εσωτερική διαδρομή», «Μπαλάντα για μια λυπημένη χώρα» και γενικώς τα περισσότερα από τα κομμάτια που έχουν ακορντεόν), όχι όμως κοντά στα στερεότυπα που μπορεί να φέρνει κάποιος στον νου του ακούγοντας τον συγκεκριμένο όρο. Ακροβατεί εξάλλου, πηδώντας πολύ συχνά στο rock, όπως στο «Κιθάρες» ή στο «Καπετάν Σιαφάκας». Οι δε κοφτεροί και εύστοχοι στίχοι είναι το πραγματικό σημείο αναφοράς του δίσκου. Πώς θα το βρούμε το CD που μόνο χαριζόταν και δεν πουλιόταν, θα μου εξηγήσει επιτέλους κάποιος; (Π.Κ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ρέκβιεμ Για Τον Νίκο"
76
Lost Bodies - Ζωή
(1997)​
Lost Bodies - Ζωή
«Ζωή, αυτό που μου 'δινες εσύ». Και, πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς την υπέροχα ντανταϊστική ματιά των Lost Bodies. Έχοντας συμπληρώσει 15 χρόνια ύπαρξης, το 1997, το συγκρότημα κυκλοφόρησε από τη Lazy Dog Records τον πρώτο του δίσκο στον οποίο συναντάμε κάποια από τα κομμάτια που εμπεριέχονταν στις κασέτες που είχαν κυκλοφορήσει στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Λίγα χρόνια πριν τη στροφή τους προς την ηλεκτρονική μουσική και τον ηλεκτρισμό, οι Lost Bodies εδώ μας παρουσιάζονται μέσα από ένα σουρεαλιστικό αριστούργημα όπου το αποδομημένο punk συναντά την αφηγηματική μαγεία των blues. Το "Ζωή" κινείται σε μια απολύτως δική του τροχιά μακριά από εμπορικές συνταγές και μουσικές φόρμες, καθώς προσεγγίζει με χιούμορ αλλά και με ειλικρίνεια τη ματαιότητα της καθημερινότητας των αστικών κέντρων. Στο ντεμπούτο των Lost Bodies η τέχνη δεν συναντά την πολιτική αλλά οι δύο έννοιες γεννιούνται και πεθαίνουν μαζί, αλληλένδετες σε ένα ηχητικό αμάλγαμα που γενναία διακηρύττει το τέλος κάθε μουσικής σύμβασης. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ζωή"
77
Διάφανα Κρίνα - Κάτι Σαράβαλες Καρδιές
(1998)​
Διάφανα Κρίνα - Κάτι Σαράβαλες Καρδιές
Τα Διάφανα Κρίνα αποτέλεσαν μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις συγκροτημάτων στην ελληνόφωνη rock σκηνή. Η παραγωγή τους υπήρξε σχεδόν εξωπραγματική, με τρεις κορυφαίους διπλούς δίσκους, διάρκειας άνω των 70 λεπτών έκαστος, μέσα σε μια πενταετία. Το ύφος που διαμόρφωσε εντέχνως το συγκρότημα, από τα ακουστικά κατά βάση τραγούδια έως τα ιδιαιτέρως βαριά, ειδικά στις ζωντανές εμφανίσεις, και σκοτεινά κομμάτια σαφέστατα δημιούργησε ρεύμα. Οι στίχοι του Ροδοστόγλου, του Ανεστόπουλου και των υπόλοιπων ποιητών που μελοποιήθηκαν χαράχτηκαν βαθιά στις ψυχές των ακροατών. Το κοινό που συστρατεύτηκε στην πορεία, παρά τη στοχευμένη έλλειψη εν δυνάμει επιτυχιών, υπήρξε προς τιμήν τους από τα πλέον ετερόκλητα στον χώρο. Δραματικά γεγονότα, από την επεισοδιακή διάλυση μέχρι την ασθένεια, τις ιστορικές συναυλίες στην Τεχνόπολη και τον θάνατο του Ανεστόπουλου είναι από εκείνα που συντελούν στη διαμόρφωση ενός μύθου. Τραγούδια όπως το "Βάλτε Να Πιούμε", το "Καταρχήν" και αρκετά ακόμη στο "Κάτι Σαράβαλες Καρδιές" είναι πολύ απλά καταξιωμένα ως κλασικά, τουλάχιστον για τη γενιά που τα πρωτοέζησε. (Θ.Ξ)
 
78
Τρύπες - Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων
(1999)​
Τρύπες - Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων
Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για τους λόγους που το "Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων" αποτελεί τον θριαμβευτικό επίλογο του σημαντικότερου ελληνόφωνου συγκροτήματος. Παράλληλα όμως, το άλμπουμ σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, και φανερώνει το πόσο μακριά τελικά έφτασε αυτό που, για λόγους συνεννόησης κυρίως, αποκαλούμε ελληνικό rock. Μου φαίνεται αδιανόητο πάντως το ότι αυτός ο δίσκος τελικά δεν αποτέλεσε το ευαγγέλιο για μια ολόκληρη νέα γενιά μουσικών και δεν οδήγησε τη σκηνή σε νέα, ανεξερεύνητα μονοπάτια. Από την άλλη βέβαια, εδώ, το συνθετικό κι ενορχηστρωτικό επίπεδο των Τρυπών φαντάζει μέχρι και σήμερα απλησίαστο, αφού όλα όσα ακούμε ξεπερνάνε, όχι μόνο τα στεγανά της εγχώριας μουσικής παραγωγής, αλλά, γενικότερα, όλα όσα ξέρουμε για το πώς πρέπει να ακούγεται ένα rock συγκρότημα. Άλλα οι Τρύπες δεν ήταν ποτέ απλά ένα rock συγκρότημα. Ήταν η ενσάρκωση μιας εναλλακτικής προσέγγισης που, με προσωπικό κόστος και σε πείσμα της ελληνικής πραγματικότητας, κατάφερε να αγγίξει χιλιάδες ανθρώπους και να αποδείξει πως η αξιοπρέπεια και η πίστη στο όραμα σου μπορεί να αποτελέσει ένα βιώσιμο μονοπάτι απέναντι σε όλα όσα μας σερβίρουν καθημερινά ως μονόδρομο. Το ότι πέτυχαν κάτι τέτοιο χωρίς να γράψουν στην πορεία ούτε μισό μέτριο τραγούδι, απλά αποδεικνύει το τεράστιο καλλιτεχνικό τους μέγεθος. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων"
79
Χάσμα - Τα Χρώματα Του Μίσους
(1999)​
Χάσμα - Τα Χρώματα Του Μίσους
Είναι κοινό μυστικό πως όταν κυκλοφόρησαν τα "Χρώματα Του Μίσους" οι Χάσμα πιθανώς να μην είχαν «αντίπαλο». Το ολοκληρωμένο ντεμπούτο της μπάντας, δεν επέτρεψε στην άσβεστη φλόγα του εγχώριου punk να σβήσει, ακόμη και όταν έδειχνε πως έφτανε σε τέλμα. "Ξέρεις" πως όσο διαρκεί αυτός ο δίσκος οι αναμνήσεις σου γυρνάνε, το αίμα βράζει εκ νέου. Μπαίνει η τραγουδάρα που ονομάζεται "Κλώνος" και θυμάσαι τότε που το τραγουδούσες αγκαλιά με τους φίλους σου, χαμογελώντας. Αυτή ήταν η δυναμική των Χάσμα. Αλάνθαστα φωνητικά, heavy metal κοψίματα, ολοκληρωμένα riffs και δομές, ογκώδης ήχος, αλλά κυρίως αυτή η ευφορία που δημιουργείται όταν μια μπάντα σου δίνει φωνή. Οι Χάσμα, με τη νοοτροπία τους και μόνο, έφτασαν, από το ντεμπούτο τους κιόλας, στα αυτιά σχετικών ακροατών με κάθε τρόπο. Δεν γίνεται να μην ταυτιστείς με το "Κάτι Σαν Ψέμα" ή να μην τραγουδάς στο "Όλοι Τόσο Μόνοι". «Όλοι βαμμένοι με τα χρώματα του μίσους». (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Κάτι Σαν Ψέμα"
80
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βραχνός Προφήτης
(2000)​
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βραχνός Προφήτης
Όταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επιχείρησε στις αρχές του αιώνα να διαβεί νέα καλλιτεχνικά μονοπάτια, εν τέλει χάραξε δρόμους φαινομενικά βατούς μα ριψοκίνδυνους. Στα "Λάφυρα", είχε ξεπροβάλει, σχετικά δειλά, το όραμα του δημιουργού. Τα συναισθήματα που γέννησαν όμως, ο ανώνυμος τελάλης του εμβληματικού εξωφύλλου και το σοκ της πρώτης ακρόασης, δεν μπορούσαν να προβλεφθούν. Ο "Βραχνός Προφήτης" υπερβαίνει τα άριστα και πολυσυζητημένα επιμέρους συστατικά. Είναι μια συμπαγής και πλήρης καλλιτεχνική πρόταση, της οποίας το συνθετικό (με την καθοριστική και αδιαπραγμάτευτη συμβολή του Μπάμπη Παπαδόπουλου αλλά και τις τρείς συμμετοχές του Αγγελάκα) και στιχουργικό (με παραδοσιακά τραγούδια και ποιήματα να εμπλέκονται με έναν αισθαντικό αναστοχασμό λαϊκών αξιών υπό ανατολίτικο πρίσμα) υπόβαθρο, δημιουργούν έναν ενστικτώδη συγκερασμό ετερόκλητων κόσμων που επαναπροσδιόρισε την υπόλοιπη σκηνή. Η rock εποποιία συναντά παραδοσιακά αρχέτυπα, που όπως στο, κοσμογονικό, φινάλε του "Πεχλιβάνη", η τελική αίσθηση που αφήνει η διαλεκτική τους, είναι ο ασυμβίβαστος αέρας του νέου, αλλά όχι νεωτερικού. (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Όταν Χαράζει"
81
Βαλπουργία Νύχτα - Βαλπουργία Νύχτα
(2004)​
Βαλπουργία Νύχτα - Βαλπουργία Νύχτα
Όπως έχει τονισθεί επανειλημμένα στο παρόν αφιέρωμα, αρκετά punk συγκροτήματα της ανεξάρτητης σκηνής, έδρασαν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η ολιγόχρονη πορεία των Βαλπουργία Νύχτα, κατάφερε να αποτυπωθεί στις συνειδήσεις όσων ήρθαν σε επαφή με το έργο τους. Στο ομότιτλο ντεμπούτο του, το συγκρότημα παρουσίασε ωμά και παθιασμένα τις πτυχές που όρισαν την ταυτότητά του. Αντλώντας δύναμη από τον γνώριμο ήχο της εποχής, οι Βαλπουργία Νύχτα του προσέδωσαν, ειδικά στα φωνητικά, μια μελαγχολική αίσθηση με τρόπο που η «καταραμένη» τους αύρα θα μπορούσε να τους είχε σπρώξει προς το death rock. Αντιθέτως, το "Βαλπουργία Νύχτα", που διαθέτει από ska έως heavy metal στιγμές, είναι από τους πιο σκοτεινούς δίσκους που θα συναντήσετε σε αυτό το ύφος. Οι στίχοι δε, είναι απλά από τους καλύτερους που έγραψε ελληνική πολιτικοποιημένη μπάντα. Το underground είναι γεμάτο παραγνωρισμένες περιπτώσεις, με τη μουσική των Βαλπουργία Νύχτα να αξίζει να λογίζεται ισάξιο της στάσης τους, αντί να έπεται. (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Κατάργησε"
82
Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες - Από Δω Και Πάνω
(2005)
Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες - Από Δω Και Πάνω
Σε συνέχεια του τεράστιου στοιχήματος που αποτέλεσαν οι Τρύπες, ο Γιάννης Αγγελάκας έκανε το "double or nothing" και τίναξε την μπάνκα στον αέρα. Χωρίς πολλά λόγια, το "Από Δω Και Πάνω" αποτελεί έναν από τους 2-3 εγχώριους δίσκους που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τον τίτλο του "καλύτερου" της τελευταίας 20ετίας. Οι Επισκέπτες έπιασαν το νήμα από εκεί που το άφησε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με τον "Βραχνό Προφήτη", διευρύνοντας όμως, παράλληλα, το προσωπικό ηχητικό όραμα του Αγγελάκα. Και κάπως έτσι, ο μανιασμένος χορός των Τρυπών έδωσε τη θέση του σε μια μουσική γιορτή που ενσωμάτωσε με φοβερή επιτυχία όλες τις διαφορετικές εκδοχές της ελληνικής μουσικής. Πνευστά, έγχορδα, μπαγλαμάδες, samples, και ηλεκτρικές κιθάρες μπλέκονται επιδέξια μεταξύ τους δημιουργώντας μια ηχητική πανδαισία που δένει άψογα με τους εκπληκτικούς στίχους του Αγγελάκα, σε έναν δίσκο που έγινε κλασσικός με το που κυκλοφόρησε. Και, φυσικά, οι ζωντανές τους εμφανίσεις αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά ακροατών οι οποίοι δεν είχαν δει ποτέ τις Τρύπες και θα τολμήσω να πω πως αποζημιώθηκαν και με το παραπάνω. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Άγρια Των Άστρων Μουσική"
83
Γιάννης Αγγελάκας/ Νίκος Βελιώτης - Οι Ανάσες των Λύκων
(2005)
Γιάννης Αγγελάκας/ Νίκος Βελιώτης - Οι Ανάσες των Λύκων
Ας δουλέψουμε καταρχήν πάνω σε μια παρανόηση: οι Ανάσες των Λύκων δεν πρέπει να κρίνεται ως δουλειά του Αγγελάκα. Όλος ο μουσικός σκελετός του άλμπουμ προέρχεται αποκλειστικά από τις λούπες του τσέλο του Νίκου Βελιώτη, ενός εξαιρετικού μουσικού που ενώ το ελληνικό κοινό έψαχνε να βρει ποιος είναι, το Wire είχε γράψει γι αυτόν ήδη αφιέρωμα… Ο πειραματικός μουσικός χαρακτήρας του άλμπουμ είναι εύγλωττος και εύλογος και ο Αγγελάκας δεν θα μπορούσε παρά να προσθέσει τους σκοτεινότερους στίχους κι ερμηνείες που διέθετε. Μουσική και λόγος συμπορεύονται στο μαύρο μιας ποιητικής βαρβαρότητας. Υπήρξε όμως χώρος και για λυρισμό - τα υπέροχα "Ο Κόσμος Μου Θυμίζει" και "Σ' Ένα Ανοιξιάτικο Λιβάδι" μοιάζουν σαν να βγήκαν απευθείας από ταινία του Bela Tarr - αλλά και για δύο σχεδόν σοκαριστικές διασκευές ("Πλημμύρα", "Κάθε Τρελό Παιδί"). Το εγχείρημα ήταν καθόλα επιτυχημένο και συνεχίστηκε, με το επόμενο άλμπουμ (Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ) να ηχεί ωριμότερο αλλά και αρκετά πιο άκακο από τους άγριους αυτούς λύκους. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ο Κόσμος Μου Θυμίζει"
84
Ρόδες - Στη Γιορτή Της Φαντασίας
(2005)​
Ρόδες - Στη Γιορτή Της Φαντασίας
Αν αναρωτιέστε πώς βρέθηκαν οι Ρόδες με τις λούπες και τις ρίμες τους σε λίστα με τα καλύτερα ελληνόφωνα ROCK ακούσματα, τότε δεν έχετε ακούσει πραγματικά Ρόδες. Ο ταλαντούχος κύριος Κλιντ διαχωρίζει εν έτει 2002 τη θέση του από τον κόσμο του low bap για να δημιουργήσει τον δικό του ήχο, να ακολουθήσει τον προσωπικό του καλλιτεχνικό δρόμο. Πρώτο δείγμα της προσπάθειας αυτής είναι αυτός ο εξαιρετικός experimental δίσκος-«ακτινογραφία» μιας σύγχρονης πραγματικότητας σκληρής και ρομαντικής ταυτόχρονα. Ένας ευρηματικός χείμαρρος λέξεων και εικόνων με μουσική επένδυση όπου η hip hop ένταση συνεργάζεται άψογα με την ευθύτητα μιας ροκ μπάντας. Με συμμετοχές από τους Ενδελέχεια και την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον "Ρεβιζιονιστή" να κρατάει από Άσιμο μεριά, το αποτέλεσμα δικαιώνει δημιουργούς και ακροατές, αλλά κι εμάς που το συμπεριλαμβάνουμε σε αυτήν εδώ τη λίστα. (Κ.Μ)
 
85
Παύλος Παυλίδης - Άλλη Μια Μέρα
(2006)​
Παύλος Παυλίδης - Άλλη Μια Μέρα
Δύο χρόνια μετά το αριστουργηματικά λυρικό "Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα", ο Παύλος Παυλίδης επέστρεψε δισκογραφικά, έχοντας δίπλα του τους B-Movies, το συγκρότημα δηλαδή που θα τον συντρόφευε σε όλη τη μετέπειτα δισκογραφία του, ενώ, σε αρκετά κομμάτια συναντάμε στις κιθάρες το όνομα του Ασκληπειού Ζαμπέτα. Η επιστροφή του Παυλίδη στον ηλεκτρισμό ήταν πανηγυρική αφού το άλμπουμ, σε μεγάλο βαθμό, μας επανασύστησε τον δημιουργό στο ρόλο του ανθρώπου που, σχεδόν μόνος του, θα έσωζε την αξιοπρέπεια του ελληνόφωνου rock για όλη την επόμενη δεκαετία. Το "Άλλη Μια Μέρα" φαντάζει σήμερα σαν ένα best-of του αφού όλα τα τραγούδια κέρδισαν το στοίχημα του χρόνου και τα περισσότερα σήμερα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ζωντανής εμφάνισης του καλλιτέχνη. Η συνέχεια ήταν εξίσου αξιόλογη όμως το "Άλλη Μια Μέρα" για πάντα θα έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας ως ο δίσκος που ο Παυλίδης κατάφερε να ισορροπήσει τέλεια όλες τις καλλιτεχνικές πλευρές του βάζοντας τις βάσεις για όλη τη μετέπειτα πορεία του. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Δεν Είμαι Από Εδώ"
86
Socos & The Live Project Band - Kafka
(2007)​
Socos & The Live Project Band - Kafka
Το καλλιτεχνικό βάρος του "Kafka" είναι απλά τεράστιο, μόνο με προσεκτική ακρόαση μπορεί να αποκαλύψει το μεγαλείο του. Είναι αδύνατον να περιγραφεί το τι συμβαίνει στα δύο cd που το αποτελούν παρά μόνο να περιγραφούν κάποιοι βασικοί άξονες του. Ένας από αυτούς είναι σίγουρα η κιθάρα του Socos, σκληρή ή μελωδική, με εφέ ή καθαρή, είναι πανταχού παρούσα αλλά ποτέ φλύαρη. Ένας άλλος άξονας είναι οι στίχοι που είναι τόσο αστικοί και ταυτόχρονα τόσο ποιητικοί όσο χρειάζεται για να συνοδέψουν φωνητικά που, είτε αντρικά είτε γυναικεία, αποπνέουν ένταση σε κάθε τους μορφή. Τέλος, αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να παραληφθεί είναι ότι η μουσική και οι εναλλαγές της, οι μελωδίες της και οι ενορχηστρώσεις της, το είδος που αψηφά τα είδη και ταυτόχρονα τα χρησιμοποιεί ένα και δύο και τρία καμμιά φορά στο ίδιο τραγούδι ή στο τραγούδι μέσα στο τραγούδι, είναι απόλυτα ταιριαστή με την εμμονή στο έργο του Κάφκα στο οποίο αφιερώνεται ο δίσκος. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ταξιαρχία Του Baksheesh"
87
Εγγονόπουλος-Πουλικάκος-Socos - Η Ύδρα Των Πουλιών
(2010)​
Εγγονόπουλος-Πουλικάκος-Socos - Η Ύδρα Των Πουλιών
«Ακούγοντας Μπο Ντίντλεϊ, πίνοντας γάρα και διαβάζοντας Εγγονόπουλο». Έτσι περιγράφει ο τιτανομέγιστος Πουλικάκος το δικό του 1958, περιγράφοντας τη βαθιά σχέση του με τον αείμνηστο ζωγράφο και ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο. Χρειάστηκε η απαράμιλλη μουσική παράνοια που έχει σε κάθε σπιθαμή του είναι του ο Socos ώστε να συναντηθούν οι δύο σπουδαίες αυτές προσωπικότητες ξανά. Η μελοποίηση της ποίησης του Εγγονόπουλου γίνεται με τον πλέον αρμοστό τρόπο... Δύστροπη, έντονη, σκιαχτική, εξεζητημένη, σαν τις ίδιες τις λέξεις του ποιητή. Ο Πουλικάκος σχεδόν απαγγέλει, μα η χροιά του είναι τόσο μοναδική που μπορεί να υπερνικήσει οποιαδήποτε ερμηνεία. Το συνολικό αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να αποτελείται από βρυκόλακες αλλαλάζοντες και σιδηροπαγείς αύραι - για δύσκολες ώρες και απαιτητικές συγκυρίες, ώστε να οδηγήσει σε μια εξουθενωτική κάθαρση με το πέρας της ακρόασης, που όμοια της λίγα ακούσματα μπορούν να επιφέρουν. (Μ.Π)
 
Άκου τουλάχιστον: "Άνθη"
88
Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος
(2011)​
Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος
Ο Δεληβοριάς βγάζει καλούς δίσκους πάντα. Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε αυτούς και τον "Αόρατο Άνθρωπο" είναι η εμφατική προσήλωση του καλλιτέχνη στο εσώτερο όραμά του. Πρόκειται για έναν δίσκο αιχμηρά προσωπικό, που «ξεχνάει» τον ακροατή, του γυρίζει ευγενικά την πλάτη και χάνεται στα μονοπάτια των πιο μύχιων σκέψεων του δημιουργού του. Ενώ ο συνήθης Φοίβος μας βγάζει παιδικά τη γλώσσα με μια συμπαθητική αυθάδεια, ο «Αόρατος» μας αγνοεί επιδεικτικά και αποφασίζει να εκφράσει τον ενήλικο κυνισμό του χωρίς καθόλου να αναζητεί τη συμπάθειά μας, απελευθερωμένος. Σκιώδεις μελωδίες και γυμνές λέξεις. Απώλεια. Ηλεκτρισμός. Μηδαμινές προσδοκίες για airplay. Rock. (Κ.Μ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Μηδέν Εισερχόμενα"
89
Μανώλης Αγγελάκης - Τι Κάνουν Οι Σκιές Τη Νύχτα
(2011)​
Μανώλης Αγγελάκης - Τι Κάνουν Οι Σκιές Τη Νύχτα
Ο δίσκος αυτός κινείται σε πολλά και ενδιαφέροντα μεταίχμια. Τί κι αν ο Μανώλης Αγγελάκης σε αυτό το one man show πιθανότατα στόχευε στα blues; Πέτυχε υποχθόνια και το κέντρο της εναλλακτικής rock! Η φτώχεια, η ξενιτιά, η μοναξιά, το σκοτάδι της ζωής είναι θέματα άλλωστε που κληρονόμησε η rock από τους προπάτορές της, εκτός από την κιθάρα. Σ' ένα συσκοτισμένο 40λεπτο με πένθιμο τέμπο και lo-fi παραγωγή, ο Tom Waits πίσω από τους καπνούς ενός καταγώγιου κλείνει πονηρά το μάτι στους «Λύκους» του Αγγελάκα, ενώ στο βάθος κάποιος ρεμπέτης γρατζουνάει στο μπάντζο ένα παραδοσιακό από τα Επτάνησα. Ιδού, λοιπόν, τι κάνουν οι σκιές τη νύχτα... (Κ.Μ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Όλα Τα Ξέρουν Τα Σκυλιά"
90
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
(2011)​
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
Έχουν παρέλθει δέκα ολόκληρα μουσικά χρόνια, σχεδόν, από τον τελευταίο πραγματικά μεγάλο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Όχι πως θα μπορούσαμε να έχουμε το οποιοδήποτε παράπονο από τον τραγουδοποιό, που χρόνια τώρα πλάθει με τα δημιουργήματά του όνειρα ενός βαθέος παρελθόντος, με τρόπο που κανείς άλλος ουδέποτε κατάφερε. Ο ελάχιστος εαυτός, ο νοσταλγός της αρχής, που το άσπρο στο μάτι του έχει γεμίσει με βρύα παρουσιάζεται πιο μοντέρνος και ευθύς σε σύγκριση με τον μακρινό κεραυνό μιας "Αγρύπνιας", ωστόσο παραμένει λουσμένος στη σκάφη μιας άχραντης εποχής. Εξετάζοντας ξανά το άλμπουμ σήμερα, ο χαρακτηρισμός «ακόμα επίκαιρο» είναι λίγος για να περιγράψει τη σύνδεση της ευφυούς στιχουργίας του Θανάση με το DNA και το θυμικό του Έλληνα - του Εγώ το ωμέγα - ενώ η ενορχήστρωση, με τη βασική επιμέλεια του Φώτη Σιώτα, μόνο εντείνει την αξία του αποτελέσματος. (Μ.Π)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ανταρκτική"
91
Socos & The Live Project Band - Αντάρτικο Πόλεων
(2011)​
Socos & The Live Project Band - Αντάρτικο Πόλεων
Και ενώ με το "Kafka" ο Socos ήταν μεν δύσκολο ακρόασμα (sic), τέτοιο που θα μπορούσε να μπει στην (μη) κατηγορία experimental/avant garde, στον επόμενο δίσκο του κρατάει τη δυσκολία αλλά αφαιρεί την όποια ζεστασιά προσθέτοντας στη θέση της φωτιά και οργή. Βόμβα μολότοφ σε συσκευασία βινυλίου είναι το "Αντάρτικο Πόλεων" και ξυράφι μαζί, αν λάβει κανείς υπόψη του τους κοφτερούς στίχους του. Η καταπληκτική του δεξιοτεχνία στην κιθάρα όπως εξάλλου και των υπόλοιπων μουσικών αλλά και φωνών, η άψογη παραγωγή, τα ηχητικά τρικ είναι όλα εργαλεία, όχι εντυπωσιασμού ευτυχώς, αλλά στην υπηρεσία του μηνύματος. Η φωνή του Σώκου, είτε βγαίνει από λαρύγγι είτε από μουσικό όργανο είναι η φωνή που πιθανότατα κάθε ακροατής του ήθελε να εκφράσει, και τελικά συμπυκνώνει την εποχή του (θυμηθείτε τι γινόταν το 2011), αν όχι ολόκληρη τη δεκαετία καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο δίσκο, τουλάχιστον στο rock της Ελλάδας. (K.M)
 
Άκου τουλάχιστον: "Εντός Ορίων"
92
Antimob - Antimob
(2012)​
Antimob - Antimob
Η δεκαετία που ολοκληρώθηκε, είδε, κατά την ταπεινή μου άποψη, μια εκπληκτική αναζωπύρωση της εγχώριας ανεξάρτητης hardcore/crust σκηνής. Οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που στην αρχή των '10s οδήγησαν σε μια παντός φύσεως έκρηξη, το δυσοίωνο μέλλον που είδαν οι νεότερες γενιές να γίνεται πραγματικότητα, η οικονομική ασφυξία, το σκυμμένο κεφάλι και η αποστροφή προς τον συνάνθρωπο, έδωσαν εκ νέου τροφή στο D.I.Y. με μια ορμή που, στην περίπτωση της κυκλοφορίας αυτής των Antimob, αποτυπώθηκε όσο λίγες στην ιστορία της σκηνής. Το "Antimob" οφείλει να τοποθετηθεί ισάξια δίπλα στα μνημεία των '90s. Ο τρόπος που κάθε νότα, κάθε στίχος, κάθε κομμάτι, κάθε ακρόαση, κάθε συναυλία και κάθε αναφορά στο δίσκο, ανασυνθέτουν μονομιάς την εποχή τους, είναι αδιανόητος. Οι Antimob ήταν απειλητικοί και αδυσώπητοι στην κορυφαία τους αυτή στιγμή. Δεν έκαναν βήμα πίσω. Ένας κυκεώνας επιρροών μετατρέπεται σε μια μοναδική ηχητική ταυτότητα που δεν μπορείς να πεις πως δεν σε προειδοποίησε: «Έρχεται κηδεία». (Α.Ζ.)
 
93
Καταχνιά - Καταχνιά
(2014)​
Καταχνιά - Καταχνιά
Πώς πάει το ρεφρέν του "Νεκροβατώντας"; «Πάλι σε είδα στα μονοπάτια που η θλίψη περπατά». Κάπως έτσι πρέπει να είναι. Η προαναφερθείσα έκρηξη της προηγούμενης δεκαετίας, είχε πολλά πρόσωπα. Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα, είναι αυτή εδώ η μπαντάρα. Που αν έχεις βρεθεί σε συναυλία τους ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει. Που τα τραγούδια του ντεμπούτου της, έχουν μια πνιγηρή χροιά, μπουκωμένη, φορτισμένη. Ένα χτικιό που, το, τόσο ιδιαίτερο, σκοτεινό neocrust ύφος της μπάντας του έδωσε στίχους, εικόνες, νότες, συναισθήματα. Όπως αυτά που ξεπροβάλλουν στην "Ανατριχίλα Της Προδοσίας". Αυτά, που η χρεοκοπημένη σύγχρονη κοινωνία φροντίζει να τσακίζονται υπό τον ζυγό της ανασφάλειας και του φόβου. Αλλά όχι, δεν ειπώθηκε η τελευταία λέξη. Και αυτός ο δίσκος καθ' όλη του τη διάρκεια, είτε συγκλονίζει με το "Επικίνδυνοι Φίλοι", είτε σε ωθεί να ξεσπάσεις με το μεγαλειώδες τελευταίο riff του "Ξεψυχάμε", θα προφέρει μια παράκληση που ηχεί ως ανάσα σωτηρίας: «Θέλω να θυμάσαι ό,τι ονειρεύτηκες». (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Επικίνδυνοι Φίλοι"
94
Villagers Of Ioannina City - Riza
(2014)
Villagers Of Ioannina City - Riza
Ο πιο πρόσφατος δίσκος στο ελληνόφωνο rock που δημιούργησε καριέρα αυτοστιγμεί, είναι αυτός εδώ και αυτό είναι μία αντικειμενική αλήθεια. Με μοναδικό εφόδιο μέχρι πρόσφατα το "Riza", οι VIC (για τους φίλους) γέμισαν γήπεδα και έγιναν headliners σε ελληνικά φεστιβάλ,έφτασαν στο εξωτερικό και είδαν τα βινύλιά τους να πωλούνται σε εξωπραγματικές τιμές. Το ερώτημα είναι αν αξίζει αυτός ο ντόρος και εμείς λέμε ένα εμφατικό ναι. Επιτέλους ένα συγκρότημα μπόρεσε να πάρει την ελληνική παράδοση και χωρίς να τη φθηνύνει, αντιμετωπίζοντας τη με σεβασμό, την περνάει μέσα από τον σκληρό ήχο του stoner και αναδεικνύει την έμφυτη ψυχεδέλειά της. Οι στίχοι είναι μεν παραδοσιακοί αλλά στο πλαίσιο της σημερινής πραγματικότητας έχουν πολύ περισσότερα να πουν από ό,τι κάποιος μπορεί να νομίζει. Ήταν εμφανές ήδη από την πρώτη τους προσπάθεια το πόσο ικανοί μουσικοί ήταν και ότι υπάρχει βάθος στη μουσική τους, αλλά όποιος τη θεωρούσε απλό τρικ που θα ξεφτίσει γρήγορα πήρε απαντήσεις και με το δεύτερο, επίσης αξιόλογο, δίσκο τους με αγγλικό στίχο αυτήν τη φορά. (K.M)
 
Άκου τουλάχιστον: "Τι Κακό"
95
Κουμπότρυπες Α.Ε. - Ηχογραφήσεις 1981-1984
(2015)​
Κουμπότρυπες Α.Ε. - Ηχογραφήσεις 1981-1984
Οι Κουμπότρυπες Α.Ε. δημιουργήθηκαν, με πρωτοβουλία του Μιχάλη Κουμπιού το 1979, και μέσα στα επόμενα χρόνια αναδείχθηκαν ως πρωτοπόροι της post-punk σκηνής, κάτι που δικαιολογείται απόλυτα από τα πρώτα λεπτά αυτού του δίσκου που μπορεί να άργησε τριάντα χρόνια, όμως μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Στο "Ηχογραφήσεις 1981-1984" συναντάμε κομμάτια που το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει σε κασέτες τη δεκαετία του 1980, καθώς και κάποια ακυκλοφόρητα τραγούδια, με αποτέλεσμα, για πρώτη φορά ο ακροατής, να μπορεί να έχει σαφή και ολοκληρωμένη εικόνα του ήχου τους. Στο άλμπουμ το συγκρότημα συνδυάζει punk και post-punk στοιχεία με new wave πειραματισμούς, μελαγχολικές μελωδίες με φάλτσα ξεσπάσματα, ενώ οι στίχοι τους λειτουργούν άλλοτε ως μανιφέστο μιας γενιάς κι άλλοτε ως βαθιές προσωπικές καταθέσεις. Δεν μπορείτε να έχετε σαφή εικόνα των ζυμώσεων που συνέβαιναν εντός της ελληνικής rock σκηνής τη δεκαετία του 1980, αν δεν έχετε ακούσει αυτόν το δίσκο. (Α.Α.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Νέα Επανάσταση"
96
Οδός 55 - Οδός 55
(2016)​
Οδός 55 - Οδός 55
Ο δεύτερος, επίσης ομότιτλος, δίσκος του ιδιότυπου αυτού σχήματος, εδραίωσε το σοκ που προκλήθηκε με το "Οδός 55" του 2012. Το αθηναϊκό ντουέτο, με μια πρώτη αίσθηση καθίσταται σαφές πως τιμάει την κληρονομιά των Αντί…, Χωρίς Περιδέραιο και γενικότερα της "Συνταγής Αντί Θανάτου". Εφέ, επαναλαμβανόμενα μοτίβα, φωνητικά σε απόγνωση, κοινωνικός στίχος, synthesizer και drum machine. Ο δίσκος αυτός, επιθυμεί, λογίζεται ως ένα soundtrack και όχι ως μια συμβατική αλληλουχία κομματιών. Σίγουρα έχεις περπατήσει συνοικίες μιας μεγαλούπολης, νύχτα, με κρύο, και μια ανάσα που παλεύει με την υγρασία της ατμόσφαιρας. Σε αυτές τις βόλτες, σίγουρα θα έχεις αποκομίσει εμπειρίες. Αναζήτησε το απόσταγμα. Τα υποβόσκοντα μοτίβα. Ένας δυστοπικός μινιμαλισμός, δηλητηριασμένα ειρωνικός, αλλά επίκαιρος, ξεπροβάλλει. Το "Οδός 55" πλέον γίνεται προέκταση της φωνής σου. Κάθε βήμα είναι πεισματικό, όπως το κτίσιμο του "Ακτίνες Θανάτου". Η σκέψη θα ταξιδέψει όπως στο εντυπωσιακό "Ισταμπούλ". Και όταν απορρίψεις την πλασαρισμένη, επίπλαστη πραγματικότητα θα ουρλιάξεις μαινόμενος, "Είναι Αυτοί". (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ακτίνες Θανάτου"
97
Bazooka - Άχρηστη Γενιά
(2016)​
Bazooka - Άχρηστη Γενιά
Όταν έσκασε μύτη η "Άχρηστη Γενιά" των Bazooka ψάχναμε με το μικροσκόπιο να βρουμε ενα συγκρότημα με ελληνικό στίχο που να παίζει ευθύ και δυναμικό rock, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, προσιτό στον ακροατή και όχι για τους λίγους, αλλά ταυτόχρονα χωρίς συμβιβασμούς και pop (ή "έντεχνες") βλέψεις. Η παρέα από το Βόλο μας έδωσε κάτι παραπάνω από αυτά. Μας έδωσε ένα μελωδικό punk rock από και για την εποχή τους. Αψηφώντας τις επιταγές της μόδας που θέλουν η "φάση" να γίνεται με αγγλικό στίχο, έδειξαν ικανοί σχεδόν μόνοι τους να ξαναφέρουν τον ελληνικό στίχο στο προσκήνιο. Όλα αυτά με την απαραίτητη δόση αυθάδειας και άγνοιας κινδύνου που αποδεικνύεται τελικά ο καλύτερος παράγοντας ποιότητας. Οι στίχοι βγάζουν ένα μεσαίο δάχτυλο προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα και τον εαυτό τους υποψιάζομαι, και, ίσως με την πιο αγνή pretty vacant παράδοση του punk δεν εκφέρουν ακριβώς άποψη αλλά ταυτόχρονα βγάζουν το αδιέξοδο και τη μοναξιά της (άχρηστης;) γενιάς τους. (Κ.Σ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Άχρηστη Γενιά"
98
Ω-Ray - Ω-Ray
(2017)
Ω-Ray - Ω-Ray
Μπορεί ο Γιώργος Καρανικόλας ως κιθαρίστας των The Last Drive να έχει χαρακτηριστικό ήχο, στην καριέρα όμως που κάνει με τα υπόλοιπα σχήματά του, επιδεικνύει έναν αρκετά διαφορετικό εαυτό, όπως με το σχήμα των Ω-Ray. Στην παρουσίαση του ντεμπούτου το είχαμε χαρακτηρίσει παγανιστικό, psych, αρχέγονο, γήινο, θρησκευτικό. Δίπλα σε όλα αυτά τα εύστοχα λόγια, θα πρόσθετα ότι το "Ω-Ray" ξεδιπλώνει την ομορφιά του κατά τη διάρκεια της ακρόασης και σε συνεπαίρνει τόσο πολύ, που χάνεται η αίσθηση του χρόνου. Πέντε κομμάτια όλα κι όλα, με ξεχειλωμένες διάρκειες αν τις δεις γραμμένες στο χαρτί, που ως αριθμοί όμως δε λένε απολύτως τίποτα ούτε στο αυτί, ούτε στο μυαλό. Ο «Φάρος» και ο «Ξενιστής» σου κάνουν την εισαγωγή, για να έρθει ο περίπου εικοσάλεπτος «Κυκλικός χορός» να σου φέρει στο μυαλό τους Crazy Horse, να σε ρουφήξει μέσα στην περιδίνησή του για να σε εκβάλλει τελικά η «Αίτνα» από τον κρατήρα της. (Π.Κ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Ξενιστής"
99
Σείριος Σαββαϊδης - Το Αξιακό Σύστημα Των Άστρων
(2018)
Σείριος Σαββαϊδης - Το Αξιακό Σύστημα Των Άστρων
Από τις πρώτες νότες του "Οφιοδαίμων" - κατά τη γνώμη μου ένα από τα ωραιότερα ελληνόφωνα τραγούδια της περασμένης δεκαετίας - καταλαβαίνει κανείς ότι η περίπτωση του Καβαλιώτη Σείριου Σαββαΐδη είναι μοναχική και μοναδική. Πρόκειται ίσως για το πιο αυθεντικά τοπικό psych/folk που μπορεί να βρει κανείς εκεί έξω. Κι αν ο Θανάσης φέρνει τα αρώματα του κάμπου στην πόλη, ο Σείριος σε μεταφέρει απευθείας στις βουνοκορφές του Παγγαίου, στο αρχαίο εκείνο μέρος όπου ζει και δημιουργεί. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι η μουσική στρέφεται στη γλώσσα του μύθου και στα παραδοσιακά όργανα για τη διαμόρφωση μιας μεθυστικής, σχεδόν παγανιστικής εμπειρίας που ζαλίζει το νου. Δεν τραγουδάει όμως γι άλλες πραγματικότητες αλλά για την πραγματικότητα που οι άνθρωποι της πόλης νομίζουμε ότι μοιάζει με όνειρο. Η κιθάρα και η ζεστή του φωνή παντρεύουν το αίσθημα της ανάτασης με αυτό της φιλίας και συνολικά διαμορφώνουν έναν ποιητικό κόσμο που όμοιο του δεν μπορούμε να βρούμε στο μουσικό μας παρόν. (Α.Κ)
 
Άκου τουλάχιστον: "Οφιοδαίμων"
100
Ξεχασμένη Προφητεία - Έξοδος
(2020)​
Ξεχασμένη Προφητεία - Έξοδος
Η μοναδική επίσημη κυκλοφορία των Ξεχασμένη Προφητεία, ήταν το split με τους Mushroom Attack πίσω στο 1990. Η φετινή κυκλοφορία υπό το όνομα "Έξοδος", βρίσκει την μπάντανα κυκλοφορεί συγκεντρωμένο ολόκληρο το υλικό της 30 χρόνια μετά. Τα πέντε θρυλικά τραγούδια του split, μαζί με τα ακυκλοφόρητα "Οι Αλυσίδες Σου" και "Έβδομη Σφραγίδα", σε νέο mastering από τις αρχικές ταινίες, συνθέτουν την παρούσα συλλογή η οποία, πέρα από ότι τεχνικά «επιτρέπει» στην ιστορική και επιδραστική μπάντα να καταλάβει δικαιωματικά ξεχωριστή θέση στο αφιέρωμα μας, αποκαλύπτει σε όσους δεν έζησαν εκείνες τις εποχές, πως ήταν πραγματικότητα, όχι απλά μύθος. Οι Ξεχασμένη Προφητεία κατάφεραν με αυτές τις επτά συνθέσεις να συνδιαμορφώσουν ένα ολόκληρο παρακλάδι, να αποτελέσουν soundtrack πολιτικών δράσεων, να εμπνέουν ανθρώπους να φτιάχνουν μπάντες. Επέδειξαν, όπως αρκετές μπάντες της σκηνής, μια συνειδητοποιημένη, ανυποχώρητη, D.I.Y. κοσμοθεωρία. Το ισοπεδωτικό, οργισμένο και συχνά ανατριχιαστικό, hardcore που έπαιξαν οι Ξεχασμένη Προφητεία, στέκει ακόμη αυτόφωτο, ανυπέρβλητο, συγκλονιστικό. (Α.Ζ.)
 
Άκου τουλάχιστον: "Το Μεγάλο Σπίτι"

Συλλογές

Η επισκόπηση του ελληνόφωνου rock δε θα ήταν ολοκληρωμένη αν δεν λαμβάναμε υπόψη ορισμένες ιστορικές συλλογές που είτε μας σύστησαν σε συγκροτήματα που αργότερα έκαναν καριέρα, είτε αποτελούν λίγο ως πολύ τη μοναδική επαφή μας με κάποια εξ αυτών ή εν πάσει περιπτώσει αποτελούν ένα σύνολο που όχι μόνο περιλαμβάνει καλά τραγούδια, αλλά αντικατοπτρίζει πλήρως την εποχή του και συνετέλεσε στην ανάπτυξη του ελληνικού rock. Από τις πολλές επιλογές που είχαμε κρατήσαμε αυτές που ήταν οι πιο σημαντικές και ταυτόχρονα τουλάχιστον πλειοψηφικά με ελληνικό στίχο.

V/A - Ζωντανοί Στο Κύτταρο
(1971)

V/A - Ζωντανοί Στο Κύτταρο

Πρόκειται για το πιο ιστορικό live στην ιστορία του ελληνικού rock, όχι μόνο για την ποιότητα των τραγουδιών και των ονομάτων που περιλαμβάνει, όχι μόνο γιατί κάποια από αυτα δεν έχουμε την ευκαιρία να τα ακούσουμε πουθενά αλλού (π.χ. Εξαδάκτυλος, Δάμων Και Φιντίας) αλλά κυρίως γιατί αποτυπώνει το τι συνέβαινε ως ένα βαθμό σε ένα μαγαζί που υπήρξε πραγματικό κύτταρο πολιτισμού και Τέχνης για το ελληνικό rock στα 70s. Ένα μαγαζί ελεύθερης μουσικής έκφρασης όπως αποτυπώνεται από τις συνθέσεις που αποτελούν και τη συλλογή αυτή. Συμπληρώνει ένα ιστορικό κενό χωρίς την κάλυψη του οποίου θα είχαμε στρεβλή εικόνα για το rock της συγκεκριμένης δεκαετίας στην Ελλάδα. Εξίσου απαραίτητο συμπλήρωμα, το single-άκι που το το συνόδευε. (K.M)

Άκου τουλάχιστον: Εξαδάκτυλος - "Το Ξεχασμένο Πηγάδι"


V/A - Pop Festival '73
(1973)

V/A - Pop Festival '73

Αν σκεφτεί κάποιος ότι πρόκειται για ηχογραφήσεις από άγουρα συγκροτήματα που ουσιαστικά έπαιρναν μέρος σε έναν διαγωνισμό για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, υπάρχει απρόσμενα μεγάλη ποιότητα στα τραγούδια που περιλαμβάνονται και αποτελεί απόδειξη ότι υπήρχε μεγάλη δεξαμενή ταλέντων στην Ελλάδα που δεν αξιοποιήθηκε απαραίτητα. Βέβαια με τα πρώτα τους συγκροτήματα συμμετέχουν εδώ οι Β. Σπυρόπουλος, Γ. Γιοκαρίνης, Μ. Ρακιντζής, Κ. Μπίγαλης, Δ. Δημητράκας κ.α.οπότε ίσως τελικά πήραμε μία γεύση από αυτούς στο μέλλον. Κατά κύριο λόγο εδώ βρίσκουμε το ψυχεδελικό-χίπικο στοιχείο που ακόμα στην Ελλάδα δεν είχε δώσει τη θέση του σε πιο σύγχρονα ακούσματα. Εντυπωσιάζει όμως και το έντονο funky στοιχείο σε πολλές συνθέσεις, ειδικά στο τραγούδι των Πεταλούδα που συνδυάζεται και με afro ρυθμούς! (K.M)

Άκου τουλάχιστον: Πεταλούδα - "Τι Μπορείς Να Κάνεις Στη Ζωή Σου"


V/A - Διατάραξη Κοινής Ησυχίας
(1984)

V/A - Διατάραξη Κοινής Ησυχίας

Το 1984, κάποιες εγχώριες punk μπάντες ένωσαν τις δυνάμεις τους και κυκλοφόρησαν αυτήν εδώ τη συλλογή υπό την επιμέλεια του Σπύρου Περιστέρη και της Enigma Records. Τότε, οι Αδιέξοδο, Γενιά Του Χάους, Ex Humans, Stress, Panx Romana και, μοναδικοί εκπρόσωποι της Θεσσαλονίκης, Γκρόβερ, συνεισέφεραν από δύο πρωτότυπες συνθέσεις έκαστοι, με σχεδόν κανέναν να μην έχει κυκλοφορήσει επίσημο ντεμπούτο LP. Το αποτέλεσμα, είναι αυτή η ιστορική συλλογή που αποτέλεσε σημείο εκκίνησης ολόκληρου του ελληνικού punk. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο μετά την κυκλοφορία της. Ναι, αυτές οι εμβληματικές μπάντες δεν ήταν ανέκαθεν το ίδιο «καταξιωμένες». Συνεπώς, αν ξανακούσεις αυτή εδώ τη συλλογή, ή αν τώρα τη συναντάς για πρώτη φορά, μην μείνεις σε όσα εμβληματικά περιέχονται, ή στο αν ο τίτλος θεωρείται πλημμέλημα ή κακούργημα. Αφουγκράσου τις συνθέσεις, προσπάθησε να φανταστείς το πλαίσιο και τότε θα δεις αυτό το ωμό πάθος που εξέθρεψε πολλά από τα άλμπουμ που συνάντησες στο αφιέρωμα. (Α.Ζ.)

Άκου τουλάχιστον: Γενιά Του Χάους - "Μπασταρδοκρατία"


V/A - Συνταγή Αντί Θανάτου
(1986)

V/A - Συνταγή Αντί Θανάτου

Αν η "Διατάραξη Κοινής Ησυχίας" αποτέλεσε σύζευξη των «punk δυνάμεων» της σκηνής, η "Συνταγή Αντί Θανάτου" έπραξε το ίδιο για συγκροτήματα του post-punk/ new wave χώρου. Οκτώ μπάντες επιχείρησαν να αποτυπώσουν με τις συμμετοχές τους την ελευθεριακή τους νοοτροπία, διατυμπανίζοντας μέσω του ύφους των κομματιών πως η «υπόγεια» σκηνή της εποχής είχε πολύ περισσότερο βάθος και ποικιλομορφία από όση συχνά της καταλογίζονται. Οι Clown, Εναλλάξ, Κουμπότρυπες Α.Ε., Scoria, Mess, Αντί…, Παρανυχίδες εκπροσωπούνται με ένα κομμάτι, με τα Αρνάκια να είναι το μόνο γκρουπ με δύο συμμετοχές. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, πέραν του ιστορικού, που παρουσιάζει η "Συνταγή Αντί Θανάτου", είναι πως το προσωπείο της πλειοψηφίας των συγκροτημάτων είτε διαφέρει του μελλοντικού, είτε παραδίδει έστω και σε τόσο πρώιμο στάδιο, μερικά από τα πιο ώριμα δείγματα γραφής τους. Τα "Σκουριασμένη Μονωδία" και "Σύμβολα" πιθανώς να ξεχωρίζουν αλλά, «σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου, δεν το νιώθεις; Αυτή η νύχτα είναι διαφορετική…». (Α.Ζ.)

Άκου τουλάχιστον: Αντί... - "Σταμάτα Να Μιλάς Για Θάνατο Μωρό Μου"


V/A - Το Μαγικό Βοτάνι
(1994)

V/A - Το Μαγικό Βοτάνι

Τη δεκαετία του 1990, η εναλλακτική σκηνή βίωσε μια τεράστια ακμή. Συνεπώς, είναι αδύνατον να μην αναφερθούμε στη θρυλική συλλογή της Wipe Out! Records που κυκλοφόρησε το 1994, και στην οποία συναντάμε μερικά από τα σημαντικότερα rock και punk συγκροτήματα της εποχής. Οι Panx Romana, Χαοτική Διάσταση, Αρνάκια, Στίγμα '90, Έρεβος Διάφανα Κρίνα, Γιώργος Τσίγκος & Μαύροι Κύκλοι, Υπόγεια Τροχιά, Μεταμεσονύκτια Προβολή, Spectors και Φάρμα των Ζώων, μέσα από αυτή τη συλλογή αποτυπώθηκαν στο συλλογικό συνειδητό της ελληνικής νεολαίας. Στο "Μαγικό Βοτάνι" η Wipe Out! κατάφερε να αποτυπώσει μία εποχή κατά την οποία η εγχώρια rock σκηνή έβραζε, ενώ παράλληλα νέα συγκροτήματα ετοιμάζονταν να ξεπηδήσουν από το underground. Δεν είναι τυχαίο που, σε όσους ήταν αρκετά μεγάλοι για να το θυμούνται, το εξώφυλλο μέχρι και σήμερα ξυπνάει μνήμες μιας άλλης εποχής όπου η επικράτηση του εγχώριου εναλλακτικού rock στη μαζική κουλτούρα ήταν ένα όντως πιθανό σενάριο. (Α.Α.)

Άκου τουλάχιστον: Αρνάκια - Να'σαι Έτοιμος

ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ

Ποια είναι για εσάς τα καλύτερα άλμπουμ ελληνόφωνου rock
Τρύπες - Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια
5.82%
Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα - Φλου
4.45%
Διάφανα Κρίνα - Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας
4.25%
Μωρά Στη Φωτιά - Μωρά Στη Φωτιά
3.58%
Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
3.5%
Μουσικές Ταξιαρχίες - Μουσικές Ταξιαρχίες
3.27%
Ξύλινα Σπαθιά - Πέρα από τις πόλεις τις ασφάλτου
2.99%
Magic De Spell - Διακοπές στο Sarajevo
2.6%
Δημήτρης Πουλικάκος - Μεταφοραί-Εκδρομαί ο Μήτσος
2.2%
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Φοβάμαι
2.2%
Panx Romana - Αντάρτες Πόλεων
2.09%
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βραχνός Προφήτης
2.09%
Παύλος Σιδηρόπουλος & Απροσάρμοστοι - Εν Λευκώ
2.01%
Τζίμης Πανούσης - Κάγκελα Παντού
1.93%
Διάφανα Κρίνα - Κάτι Σαράβαλες Καρδιές
1.89%
Γενιά Του Χάους - Γενιά Του Χάους
1.85%
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Χαιρετίσματα
1.85%
Τρύπες - Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων
1.81%
Ξύλινα Σπαθιά - Μια Ματιά Σαν Βροχή
1.73%
Ενδελέχεια - Βουτιά από Ψηλά
1.57%
Villagers Of Ioannina City - Riza
1.53%
Πελόμα Μποκιού - Πελόμα Μποκιού
1.42%
Αρνάκια - Στο Στόμα Του Λύκου
1.3%
Στέρεο Νόβα - Ντισκολάτα
1.3%
Διονύσης Σαββόπουλος - Βρώμικο Ψωμί
1.3%
Διονύσης Σαββόπουλος - Μπάλλος
1.26%
Πίσσα & Πούπουλα - Πίσσα & Πούπουλα
1.22%
Εν Πλω - Εν Πλω
1.18%
Poll - Άνθρωπε…
1.1%
Λένα Πλάτωνος - Σαμποτάζ
1.06%
Metro Decay - Υπέρβαση
1.06%
Αδιέξοδο - 38 Χιλιοστά
1.02%
Stress - Ήχος Της Ανασφάλειας
1.02%
Γενιά Του Χάους - Ρέκβιεμ
1.02%
Γιάννης Αγγελάκας & οι Επισκέπτες - Από Εδώ Και Πάνω
1.02%
Νικόλας Άσιμος - Δεύτερη Τριπλή Κασέτα (Η Ζαβολιά / Ο Σάλιαγκας / Πάλι Στην Ξεφτίλα)
0.98%
Λευκή Συμφωνία - Ηχώ Του Πόθου
0.98%
Υπόγεια Ρεύματα - Ο Μάγος Κοιτάζει Την Πόλη
0.94%
Μουσικές Ταξιαρχίες - Αν Η Γιαγιά Μου Είχε Ρουλεμαν
0.94%
ΑΝΤΙ... - ΑΝΤΙ…
0.94%
Various Artists - Διατάραξη Κοινής Ησυχίας
0.94%
Γκούλαγκ - Στην Αυλή Των Θεαμάτων
0.91%
Ακρίτας - Ακρίτας
0.87%
Κώστας Τουρνάς - Αστρόνειρα
0.83%
Κώστας Τουρνάς - Απέραντα Χωράφια
0.83%
Νοστράδαμος - Νοστράδαμος
0.75%
Αντίδραση - Κατάσταση Κινδύνου
0.75%
Εκτός Ελέγχου - Εκτός Ελέγχου
0.71%
Γιώργος Τσίγκος & οι Μαύροι Κύκλοι - Τετραγωνισμένα Φύλλα
0.71%
Καταχνιά - Καταχνιά
0.67%
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Απρίλη Ψεύτη!
0.67%
Ex Humans - Ανώφελη επιβίωση
0.63%
Γιώργος Ρωμανός - Δυο Γαλάζια Άλογα
0.59%
Ωχρά Σπειροχαίτη - Ωχρά Σπειροχαίτη
0.55%
Βαγγέλης Γερμανός - Τα Μπαράκια
0.55%
Various Artists - Live Στο Κύτταρο
0.55%
Ηρακλής Τριανταφυλλίδης και Λερναία Ύδρα - Σε Άλλους Κόσμους
0.55%
Χάσμα - Τα Χρώματα Του Μίσους
0.55%
Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης - Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης
0.47%
Ναυτία - Ευρωπαϊκή Αναγέννηση
0.47%
Ξεχασμένη Προφητεία - Έξοδος
0.47%
Μάσκες - Μάσκες
0.47%
Μαρίζα Κωχ - Μια Στο Καρφί Και Μια Στο Πέταλο
0.43%
Στίγμα 90 - Φεύγω, Γειά
0.43%
Φατμέ - Φατμέ
0.43%
Χαοτικό Τέλος - Μπροστά στην παράνοια
0.39%
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
0.39%
Xaxakes - Hey Mister Όμορφε
0.39%
Λάκης Με Τα Ψηλά Ρεβέρ - Άκυρο
0.35%
Υπόγεια Ρεύματα - Παραλογές
0.35%
Bazooka - Αχρηστη Γενιά
0.35%
Εγγονόπουλος, Πουλικάκος, Socos - Η Ύδρα Των Πουλιών
0.31%
Οδός 55 - Οδός 55
0.31%
Ρόδες - Στη Γιορτή Της Φαντασίας
0.28%
Αγγελάκας - Βελιώτης - Οι Ανάσες Των Λύκων
0.28%
Χωρίς Περιδέραιο - Χορός Για Μουσική
0.28%
Δήμος Μούτσης - Να!...
0.28%
Various Artists - Μαγικό Βοτάνι
0.28%
Antimob - Antimob
0.28%
Διονύσης Τσακνής - Αλήτης Καιρός
0.28%
Ντίνος Σαδίκης - Μολυβένιες Ιστορίες
0.28%
Σπυριδούλα - Ταξίδι Στο Κέντρο Της Πόλης
0.24%
Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος
0.24%
Έρεβος - Αίμος
0.24%
Λουκιανός Κηλαηδόνης - Χαμηλή Πτήση
0.24%
Παύλος Παυλίδης - Άλλη Μια Μέρα
0.2%
Lost Bodies - Ζωή
0.2%
Ζωρζ Πιλαλί - Ζωρζ Πιλαλί (Live)
0.16%
Νικος Ζιώγαλας - Το Τζάμπο
0.16%
Horror Vacui - Μια Τριλογία Για Τον Άγγελο: Πόθος
0.16%
Θάνος Μικρούτσικος - Αραπιά Για Λίγο Πάψε Να Χτυπάς Με Το Σπαθί
0.12%
Αγάπη Πιο Κρύα Από Το Θάνατο - Αγάπη Πιο Κρύα Από Το Θάνατο
0.08%
Σύνδρομο - Σύνδρομο
0.08%
Socos & The Live Project Band - Αντάρτικο Πόλεων
0.08%
Socos & The Live Project Band - Kafka
0.08%
Μανώλης Αγγελάκης - Τι Κάνουν Οι Σκιές Τη Νύχτα
0.08%
Omega Ray - Omega Ray
0.08%
Morel - Δέκα Χιλιάδες Μέρες Από 'δώ…
0.08%
Various Artists - Pop Festival 73
0.08%
Βαλπουργία Νύχτα - Βαλπουργία Νύχτα
0.08%
Σείριος Σαββαίδης - Το Αξιακό Σύστημα Των Άστρων
0.04%
Αντώνης Λιβιεράτος - Το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα
0.04%
Κουμπότρυπες ΑΕ - Ηχογραφήσεις 1981 - 1984
0.04%
The Blue Birds - Οδός Αγάπης Ενταύθα
0.04%
Various Artists - Συνταγή Αντί Θανάτου
0.04%
  • SHARE
  • TWEET