Ανασκόπηση 2023: Progressive Rock/Metal

Εννοείται πως είναι

Ωραία, ας δεχτούμε ότι το ηχητικό κομμάτι των Sleep Token δεν είναι ξεκάθαρο αν εμπίπτει στην prog περιοχή , αν και οι ομοιότητες με άλλα σχήματα που θεωρούνται prog είναι εμφανείς. Δηλαδή δεν ακούγεται το Tesseract και γενικά το djent στοιχείο στην μουσική τους; Οι Tesseract δεν είναι prog; Ακόμα καλύτερα, ας πάρουμε την λέξη progressive αυτολεξεί: οι νεωτερισμοί των Sleep Token, ο τρόπος που αναμιγνύονται το djent, το μοντέρνο metal, η pop και τα λοιπά, δεν συνιστούν ένα στυλ προοδευτικό; Πέραν των ρητορικών ερωτήσεων, αισθάνομαι πως ο χαρακτηρισμός prog τους αρνείται από ανθρώπους που απλώς δεν τους αρέσουν οι Sleep Token και η αισθητική τους. Διότι εκτός του γούστου, δεν μοιάζει λογικό αυτό το σχήμα να μην θεωρείται ως ένα prog/pop γκρουπ - δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι μόνοι!

Αντώνης Καλαμούτσος

Εννοείται πως δεν είναι

Εξαιρετικό άλμπουμ το breakthrough των Sleep Token σε πιο μεγάλα ακροατήρια, μα - καλώς ή κακώς - prog metal δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παρά μόνο ως ευφυολόγημα ή γενικευμένη παραδοχή. Σαφώς, οι συγκεκριμένοι νεοτερισμοί του υπάρχουν, προφανώς αυτή η μίξη στοιχείων από διάφορα μουσικά είδη και ιδιώματα λειτουργεί καλά και παράγει παραδόξως εύληπτα αποτελέσματα, αλλά αν για κάθε μια τέτοια προσπάθεια ξεχειλώναμε τον prog όρο και τα όσα τον ορίζουν ως τέτοιο, τότε θα καταλήγαμε να χαρακτηρίζουμε με εκείνον οτιδήποτε σχεδόν φαίνεται «παραβλέπει» τα προκαθορισμένα δημιουργικά στεγανά. Τελικά, μήπως όλα είναι prog;

Σπύρος Κούκας

Η επιστροφή του Mike Portnoy στους Dream Theater

Σε μια κίνηση που μας ξάφνιασε, αυτό που ήταν διακαής πόθος πολλών φίλων των Dream Theater έγινε πραγματικότητα. Μετά από δεκατρία περίπου χρόνια, ο Mike Portnoy επέστρεψε στο σπίτι του. Ποιητική δικαιοσύνη, όπως τη χαρακτήρισε κι ο ίδιος. Οι όποιες κόντρες σταδιακά παραμερίστηκαν, κι αυτό που έμεινε είναι η αδελφική φιλία και η αδιαμφισβήτητη μουσική χημεία. Αυτή τη φορά έλειψε κάθε είδους δράμα, με τον Mike Mangini να παραδίδει μαθήματα επαγγελματισμού και ήθους, και να αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά, έχοντας βάλει το λιθαράκι του στην ιστορία της μπάντας (και με ένα Grammy στο βιογραφικό του). Όποιο και να είναι το επόμενο βήμα των Theater, φαντάζει δίκαιο να προχωρήσουν στην τελευταία φάση της καριέρας τους όλοι παρέα, όπως άλλωστε μεγαλούργησαν στο παρελθόν.

R.I.P. Charlie Dominici

Πιθανότατα η έλευση του James LaBrie, η κυκλοφορία του ογκόλιθου που λέγεται "Images & Words" και η όλη μετέπειτα θριαμβευτικη πορεία των Dream Theater, να έχουν επισκιάσει κάπως την σημαντικότητα που είχε η κυκλοφορία του "When Dream And Day Unite" το 1989. Η απώλεια του τραγουδιστή των Theater εκείνου του άλμπουμ, του πολύ τίμιου και αξιοπρεπή Charlie Dominici αποτέλεσε ένα στενάχωρο reminder της αξίας εκείνης της δουλειάς και του μικρού αλλά σημαντικού ρόλου που είχε στο να καταφέρουν όσα κατάφεραν οι μετέπειτα ηγέτες ενός ολόκληρου ιδιώματος. Και μας έκανε να αναγνωρίσουμε ότι εκφράζουμε σπανιότερα την αγάπη και την εκτίμηση που έχουμε σε αυτό. Όπως είχαμε και σε αυτόν.

Επανηχογράφηση Dark Side of the Moon

Το "Dark Side of the Moon Redux" κέντρισε την προσοχή και συγκέντρωσε την μήνη του κοινού. Αναμενόμενο, αφού ουδόλως επιχείρησε να μείνει πιστό στην αρχική μουσική μορφή του. Η ερώτηση, λοιπόν, είναι αν θα καθίσουμε να το ακούσουμε ως τον ίδιο τον δίσκο, ή ως έναν τρόπο να μιλάμε για τον δίσκο του 1973. Μία ιδέα, είναι πως πρόκειται για το υπερκειμενικό σχόλιο του συγγραφέα, που δεν πέθανε, πάνω στο έργο, πενήντα χρόνια μετά, ως κείμενο. Κατά σύμπτωση, βλέπουμε το εξώφυλλό του να γυαλίζει πάνω σε ένα μάτι, κι έτσι παύει η καθαρή αίσθηση επαφής με το ίδιο το έργο, καθώς διαμεσολαβείται πάντα από έναν παρατηρητή. Αν ο Waters, ή εμείς, πιστεύουμε πως ξέρουμε την αληθινή ουσία του έργου κι όχι μόνο έναν τρόπο θέασής του, τότε ίσως να είμαστε πιο προσκολλημένοι στο παρελθόν απ’ όσο θα ήταν μία πιστή επανηχογράφηση του έργου. Εδώ, μία απ’ τις πολλές αναγνώσεις, ηχογραφείται. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Sleepy Time Gorilla Museum is open again

Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς σε λίγες γραμμές την ιδέα ή και τη μουσική με την οποία καταπιάνονταν οι Sleepytime Gorilla Museum μέχρι να εξαφανιστούν από το προσκήνιο το 2007, έπειτα από τρεις συγκλονιστικές κυκλοφορίες. Το μοναδικό συγκρότημα που μπορεί να συγκριθεί με την τρέλα των Mr. Bungle και τον πειραματισμό των The Residents, ανακοίνωσε ότι επιτέλους επιστρέφει μετά από δεκαεπτά χρόνια και το μουσείο ξανανοίγει! Ήδη έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε ένα ή δύο δείγματα από τη νέα τους δισκογραφική δουλειά, ενώ μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι πρόκειται για μία από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της νέας χρονιάς!

Beardfish are back!

Αν το τέλος τους ήταν στο μακρινό 2015 με το "+4626 Comfort Zone", θα ήταν ένα ένδοξο μεν, αλλά πρόωρο δε τέλος. Οι Σουηδοί άρχοντες του neo-prog, όμως, μετά από 9 χρόνια φαίνεται ότι επιτέλους το ’24 θα ξαναρίξουν κάρβουνα στη μηχανή τους, και θα ξαναμπούν στις ράγες. Την ανακοίνωση πριν μερικές εβδομάδες ότι θα πάρουν μέρος στο "We Lave Rock" με τους νεοσύστατους Miracles of Father Robin δεν άργησε να διαδεχτεί η πληροφόρηση ότι δουλεύουν σε νέο υλικό. Ένα συγκρότημα που ποτέ δεν λάθεψε, και πάντα ήταν πρόθυμο να πειραματιστεί, χαρίζοντας μερικά από τα σπουδαιότερα prog rock άλμπουμ του 21^ου αιώνα (ενδεικτικά, "Sleeping In Traffic", "Destined Solitaire" και "Mammoth"), επιτέλους κάνει την δυναμική επιστροφή που δεν μας χρωστούσε, και παρ’ όλα αυτά μας δίνει. Για να τα λέμε όλα, είναι η δεύτερη μεγάλη επιστροφή του χώρου για την χρονιά, καθώς οι Αυστραλοί Unitopia κυκλοφόρησαν το "Seven Chambers" ύστερα από 11 χρόνια απουσίας. Ευχόμαστε και σ’ αυτούς καλή επιστροφή.

Peter Gabriel - i/o

Υπάρχουν μουσικοί (ή τραγουδιστές) και υπάρχουν και κάποιου που επιπλέον αυτών είναι και καλλιτέχνες. Ο Peter Gabriel είναι σαφώς ένας από τους δεύτερους. Τα είκοσι χρόνια δισκογραφικής απουσίας με πρωτότυπο υλικό θα μπορούσαν να εγείρουν ανησυχίες για στέρεμα έμπνευσης και η επιστροφή να αντιμετωπιστεί με καχυποψία. Όχι όμως για κάποιον που παίρνει την Τέχνη του τόσο στα σοβαρά και ξέρεις πως αν βγαίνει και πάλι στην (δισκογραφική και συναυλιακή) επιφάνεια, αυτό θα είναι επειδή έχει όντως κάτι να πει. Η απόδειξη έρχεται με έναν αριστουργηματικό δίσκο, ισάξιο πολλών εκ των καλύτερων κυκλοφοριών του. Τόσο σε ατμόσφαιρα όσο και συνθετικά, και φυσικά σε ό,τι έχει να κάνει με την άψογα διατηρημένη φωνή του, δεν παρουσιάζει κάτι διαφορετικό από τον χαρακτήρα που γνωρίζαμε. Απλά το παρουσιάζει τόσο μα τόσο καλά.

Yes - Mirror To The Sky

Και μόνο η παρουσία των Yes στη σύγχρονη ενεργή δισκογραφία αποτελεί ένα μικρό επίτευγμα κι ένα σημαντικό λόγο σεβασμού κι εορτασμών. Πόσο μάλλον με δίσκους σαν το "Mirror To The Sky", ήτοι ένα άλμπουμ μεστό, ενδιαφέρον και με λόγο ύπαρξης, έστω και με τις μανιέρες του ήχου τους, την αυτοαναφορικότητα και τις σαφώς πιο ήπιες διαθέσεις να φαντάζουν βροντερό παρόν.

Jethro Tull - RökFlöte

Πριν μερικά χρόνια το να έχουμε έστω και έναν νέο δίσκο των Jethro Tull φάνταζε απίθανο. Πλέον συνηθίσαμε σε έναν δίσκο τον χρόνο και αν μετρήσουμε και τις προσωπικές, «tull-ίζουσες» δουλειές του Ian Anderson έχουμε 4 μέσα σε δέκα χρόνια. Και να ήταν μόνο αυτό; Είναι και από αξιοπρεπείς μέχρι αξιόλογες. Το «ροκ φλάουτο» αυτής της χρονιάς είναι μία hard rock-prog-folk ελεγεία βγαλμένη από το 70s παρελθόν του ιστορικού συγκροτήματος. Και ευτυχώς με έναν κιθαρίστα που «μεταλλίζει» μεν, συγκρατημένα δε, κάνοντάς μας να νοσταλγούμε λίγο λιγότερο τον εδώ και καιρό απομακρυσμένο Martin Barre. Προφανώς υπάρχει μία αίσθηση μανιέρας και επανάληψης αλλά οι φίλοι του συγκροτήματος μπορούν εύκολα να μεταφράσουν ως επίδειξη χαρακτήρα. Να το πούμε και πιο απλά; Υπάρχουν πολύ χειρότεροι δίσκοι υπό το όνομά τους.

Trevor Rabin - Rio

Στο ίδιο μήκος κύματος με το "Mirror To The Sky", ο έτσι κι αλλιώς συνδεδεμένος με τους Yes πολυοργανίστας επέστρεψε στην προσωπική δισκογραφία έπειτα από το 2012 - κι ενώ στο μεσοδιάστημα από το 1989 μέχρι και τότε υπέγραψε πάμπολλα OST σε γνωστές χολιγουντιανές παραγωγές. Ένα απρόσμενα φρέσκο αποτέλεσμα στα πλαίσια του παραδοσιακού prog rock ήχου, το "Rio" δεν άλλαξε το ρου της ιστορίας, αλλά αποτέλεσε μια ευπρόσδεκτη επιστροφή ενός ικανότατου βετεράνου μουσικού.

Soft Machine - Other Doors

Όχι ότι και όταν ονομάζονταν Soft Machine Legacy υστερούσαν ιδιαίτερα, αλλά η αλήθεια είναι ότι από τότε που οι Marshall, Etheridge και Travis έκοψαν την τρίτη λέξη και επισήμως (επανα)υιοθέτησαν το όνομα του θρυλικότερου των συγκροτημάτων του Canterbury υπάρχει μία ακόμα μεγαλύτερη αύρα να τους περιβάλλει που αποτυπώνεται και στο αποτέλεσμα των κυκλοφοριών τους. Το φοβερό "Hidden Details" του 2018 ακολουθεί φέτος το εξαιρετικό "Other Doors". Φυσικά η κατεύθυνση είναι κοντά στη fusion όπως εξάλλου και η πορεία του συγκροτήματος μέσα στις δεκαετίες έχει ορίσει. Αυτό που αλλάζει είναι η θέση του μπασίστα με τον Fred Baker να αντικαθιστά τον Roy Babbington μετά την απόσυρση του δεύτερου.

Check Also: Μάλλον ως ατόπημα μπορεί να χαρακτηριστεί η απόπειρα του Roger Waters να επαναπροσδιορίσει/επαναπροσεγγίσει το "Dark Side Of The Moon", αφού όσο κι αν η καλλιτεχνική ελευθερία πρέπει να είναι αχαλίνωτη και δίχως στεγανά, τα αριστουργήματα αυτής της μουσικής δεν αγγίζονται ούτε επιδέχονται «βελτιώσεων». Τουλάχιστον, αυτό φαίνεται να το γνωρίζουν οι Eloy, το ψευδεπίγραφα «αντίπαλο δέος» των Pink Floyd για μια γενιά ακροατών, αφού στο "Echoes From The Past" αντηχεί κάτι αμυδρό από το περασμένο τους συνθετικό μεγαλείο, έστω και με τις αναμενόμενες παραδοχές από κάθε πλευρά. Ο David Cross, το βιολί των King Crimson, μαζί με εκλεκτούς μουσικούς, ανάμεσά τους κι ο David Jackson (υπεύθυνος όλων των πνευστών στους Van der Graaf Generator), κυκλοφορεί έναν ακόμη δίσκο ορθόδοξου, παλαιικού prog με το "Ice Blue, Silver Sky".Τέλος, Strawbs και Hawkwind επανήλθαν δημιουργικά κι επέκτειναν την έτσι κι αλλιώς πλούσια δισκογραφία τους, με μπόλικη νοσταλγία μα ελάχιστες πραγματικές συγκινήσεις.

Riverside - ID.Entity

Πέντε χρόνια πέρασαν από την τελευταία τους κυκλοφορία και η αισιοδοξία επέστρεψε στο αγαπημένο μας κουαρτέτο. Η δυστοπική έρημος του "Wasteland" δεν έχει ξεχαστεί όμως το "ID.Entity" με την Orwellική του ρητορική είναι μουσικά η φυσική συνέχεια του πετυχημένου "Love, Fear and the Time Machine", του τελευταίου δίσκου με τον αδικοχαμένο Piotr Grudziński στις κιθάρες. Παρόλο το ανεβαστικό single του "Self-Aware", τα μονά μέτρα, τα μινομάτζορα και οι γλυκόπικρες μελωδίες του αειθαλή Mariusz Duda κατακλύζουν κάθε πτυχή του "ID.Entity". Παρόλο που ο δίσκος ίσως και να αδικήθηκε λιγάκι από την χρονική συγκυρία της κυκλοφορίας, η επιστροφή των Riverside στην δισκογραφία παραμένει σπουδαία για την προοδευτική κοινότητα.

Steven Wilson - The Harmony Codex

Η επιστροφή των Porcupine Tree από το πουθενά, ίσως εχει κάνει αρκετούς να πιστέψουν ότι και η νέα προσωπική δουλειά του ηγέτη τους θα είχε μια (παρόμοια) νοσταλγία για το παρελθόν του. Η σύντομη έκδοση της ιστορίας είναι ότι στον νέο, έβδομο κατά σειρά προσωπικό του δίσκο, ο Wilson καταφέρνει για μια ακόμα φορά να γεννήσει ένα ασυμβίβαστο έργο τέχνης και να τσιγκλήσει όλους αυτούς που τον ακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια. Στο "The Harmony Codex" ο Wilson φαίνεται να είναι απελευθερωμένος από την υποχρέωση να ανήκει κάπου και παράλληλα κινείται με επιτυχία και σε χωράφια που έχει ξανακινηθεί και στο παρελθόν.

OK Goodnight - The Fox & The Bird

Μετρώντας μόνο τέσσερα χρόνια στον ανηλεή κόσμο της δισκογραφίας, οι συμπαθείς Βοστωνέζοι μοιάζουν η κλοπή της χρονιάς και δικαίως σκαρφάλωσαν σε ουκ ολίγες προοδευτικές και μη λίστες για την χρονιά που μας πέρασε. Με concept, φρέσκιες ιδέες, κοινωνικό στίχο και το "The Bear" να φαντάζει το πιο εντυπωσιακό από τα single του "The Fox & The Bird", οι OK Goodnight δεν χάνουν την ευκαιρία που τους έδωσε το πνεύμα του prog rock και δηλώνουν παρών για όλους τους καλούς λόγους που αναφέραμε παραπάνω.

Crown Lands - Fearless

Με το ιδιαίτερο progressive rock βάρος του να είσαι μια σύγχρονη μπάντα που προέρχεται από τον Καναδά, η επιρροή των Rush μπορεί μόνο να είναι αναπόφευκτη, μα όταν είναι και δημιουργική καταλήγει και τελείως ευχάριστη. Η περίπτωση των Crown Lands όπου στο δεύτερο δίσκο τους, "Fearless" συνθέτουν ένα prog rock έπος επιστημονικής φαντασίας με αψεγάδιαστη παραγωγή, είναι από αυτές που ακούς την υπογραφή των Rush, ενσωματωμένη όμως σε ένα προσωπικό εντελώς στυλιζάρισμα των Crown Lands, αφήνοντας πίσω έναν δίσκο που συναρπάζει και εξάπτει το φαντασιακό. Από το εναρκτήριο δεκαοκτάλεπτο έπος "Starlifter: Fearles Pt. II" μέχρι κάθε κρυμμένη του ιδέα, το "Fearless" θα διασκεδάσει με αγαλλίαση κάθε οπαδό του είδους.

Pattern-Seeking Animals - Spooky Action At A Distance

Οι Pattern-Seeking Animals μπορεί να ξεκίνησαν ως side project των Spock Beard, χάραξαν όμως τη δική τους πορεία με τρεις πολύ αξιόλογους δίσκους. Η πορεία αυτή κορυφώνεται στη φετινή, τέταρτή τους κυκλοφορία “Spooky Action At Distance” όπου σε μία εντυπωσιακή διάρκεια μιάμιση ώρας ξεδιπλώνεται ένας διπλός δίσκος άριστης παραγωγής, γεμάτος όμορφες ιδέες. Ταυτόχρονα, το “Spooky Action At Distance διακατέχεται από μια ροή που δε σε αφήνει να βαρεθείς ή να διακρίνεις κάποια μουσική κοιλιά παρά τη διάρκεια του. Ένα progressive παραμύθι για μικρούς και μεγάλους που θα σου κερδίσει την καρδιά.

Zopp - Dominion

Μοιάζει αδιανόητο πόσο πειστικό κι εμπνευσμένο στέκεται το sophomore πόνημα αυτού του εκ Nottingham ορμώμενου ντουέτου, το οποίο έχει βαλθεί να αναβιώσει τον Canterbury ήχο σε όλο του το μεγαλείο. Η χρυσή εποχή των prog ‘70s ακούγεται σαν να διαδραματιζόταν ακόμη πέρυσι, με το "Dominion" να είναι vintage, να κρατά τις prog νόρμες και παραδόσεις, αλλά να εντυπωσιάζει με την απόδοση, την δημιουργικότητα και την συνολική του τραγουδοποιία.

Amoeba Split - Quiet Euphoria

Ισπανοί από το Canterbury οι Amoeba Split, γιατί η πνευματική συγγένεια είναι πάντα πολύ ανώτερη της συγγένειας εξ αίματος ή καταγωγής. Στον τρίτο και πιθανότατα καλύτερο δίσκο του μέχρις στιγμής, το πολυπληθές συγκρότημα, συνυπολογίζοντας τους κάθε λογής μουσικούς που συνδράμουν στο αποτέλεσμα, επιδεικνύει πανέμορφα τις δεξιότητές τους και κυρίως τις πολλές ιδέες τους ανά τραγούδι. Τα πνευστά και βιμπράφωνο έχουν τα ηνία δίπλα σε πιο αναμενόμενα όργανα όπως τα διαφόρων τύπων πλήκτρα (moog, hammond κτλ) και τη ρυθμική βάση μπάσου-ντραμς, με την απουσία lead κιθάρας να είναι χαρακτηριστική αλλά καθόλου αποθαρρυντική. Σίγουρα δεν είναι δίσκος για όποιον δεν θέλει jazz-ίστικη προσέγγιση, μακρά solo και αυτοσχεδιαστική λογική.

Arabs In Aspic - The Magic Of Sin

Έξι χρόνια έπειτα από το εκπληκτικό "Syndenes Magi", οι Νορβηγοί retro progsters αποφάσισαν να το επαναπροσεγγίσουν, υλοποιώντας την αρχική τους ιδέα για αγγλόφωνη έκδοση του. Όχι ιδιαίτερα διαφοροποιημένο κατ’ ουσίαν, το "The Magic Of Sin" παραμένει ένα αξιοπρόσεκτο ‘70s άλμπουμ χαμένο στο χωροχρόνο, με μαγευτική ατμόσφαιρα και μοναδικά παιξίματα, το οποίο πιθανόν να μπορεί να προσεγγιστεί πιο εύκολα σε ένα - μαθημένο στην αγγλική - κοινό. Παρόλα αυτά, φαντάζει μάλλον περιττό σαν κίνηση, ένα όμορφο μα δευτερεύον alter ego ενός έτσι κι αλλιώς σπουδαίου άλμπουμ.

Moon Safari - Himalbacken Vol 2

Μια από τις ωραιότερες εκπλήξεις του 2023 για τον progressive rock χώρο ήρθε λίγο πριν το τέλος του έτους, από αυτούς εδώ τους καταπληκτικούς Σουηδούς, οι οποίοι κυκλοφορούν ένα άλμπουμ ικανό να εντυπωσιάσει και να ενθουσιάσει. Απαράμιλλα μελωδικό, με πάρα πολλές όμορφες αναφορές σε γίγαντες των 80s και των 70s, με μια τεχνική κατάρτιση και μια ευκρίνεια στον ήχο που σαγηνεύουν και κυρίως έχοντας την πολυτέλεια τριών εξαίρετων lead τραγουδιστών, όχι μόνο να εναλλάσσονται στα φωνητικά αλλά να γεμίζουν το άλμπουμ με απολαυστικές αρμονίες. Ακούστε το 2λεπτο "Beyond The Blue" και το 21λεπτο "Teen Angel Meets The Apocalypse" και δείτε πως βγάζουν και τα δυο νόημα. Και απολαύστε το συναίσθημα στο "A Lifetime To Learn How To Love".

Seven Impale - "Summit"

Jazz prog από το πάνω ράφι, το τρίτο πόνημα των Νορβηγών, το οποίο άργησε επτά χρόνια, αλλά φέρει στάμπα ποιότητας πάνω, οπότε τους το συγχωρούμε. Ξεκάθαρο ραβασάκι στο ορθόδοξο prog, με σαξόφωνα και εκκεντρικά φωνητικά να φέρνουν στο νου Van Der Graaf Generator, αλλά και μία σκληρή και βαριά ατμόσφαιρα, που εμπνέεται από τους King Crimson. Πρόκειται για τέσσερα δεκάλεπτα (λίγο παραπάνω, λίγο παρακάτω) κομμάτια, μία δομή οικεία για τους λάτρεις του είδους, και παρ’ όλο που το ημερολόγιο δείχνει την δεκαετία του ’70, δύσκολα θα το μπέρδευες ως ένα παλιό, ή έστω ρετρό δίσκο. Οι Seven Impale δεν το γυρίζουν στη νοσταλγία, αλλά παίζουν μαζί της τόσο όσο. Τα δε πλήκτρα στο "Hydra"… λουκούμι! Μην μένουμε στις λεπτομέρειες, όμως, το μουσικό θηρίο τoυς είναι άγριο, απρόβλεπτο, και συναρπαστικό. Θα είναι και η κορυφή τους; Ίδωμεν.

Check Also: Οι πάντα ποιοτικοί ρετρό Jordsjo μας επιφύλασσαν ένα ακόμη καλογραμμένο δίσκο Νορβηγικού jazz-prog με λίγο από folk στο "Salighet", ενώ το νεοσυσταθέν supergroup Strange New Dawn, με μέλη από Green Carnation και In the Woods κυκλοφορούν το δεύτερο δίσκο τους, "New Nights of Euphoria", και οι αδερφοί Botteri συνεχίζουν να γράφουν doomοειδές prog στα πρότυπα που μας έχουν μάθει. Οι RPWL μπορεί να μην έχουν πια λόγο να ονομάζονται έτσι, μιας και τα αρχικά του συγκροτήματος δεν ανταποκρίνονται πια στα αρχικά των μελών, αλλά συνεχίζουν παρ’ όλα αυτά στα στάνταρ που μας είχαν μάθει, με το λυρικό/Floydικό τους prog να έχει εξελιχτεί αρκετά στο "Crime Scene" ώστε να έχουν δική τους ταυτότητα. Οι Manna/Mirage του πολυοργανίστα Dave Newhouse κυκλοφορούν το "Autobiographie", το πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο στην δισκογραφία τους, σε ένα Canterbury / RIO δίσκο που μπορεί να μην ήξερες, αλλά μάλλον χρειάζεσαι, μιας και προσφέρει πληθώρα ήχων, υφών, και οργάνων. Οι Advent Horizon παίρνουν το χρόνο τους, και καλά κάνουν, καθώς ο τρίτος τους δίσκος "A Cell to Call Home" μπορεί να ενθουσιάσει τους φαν του συναισθηματικού prog rock. Τέλος, οι eMolecule, του υιού Collins και του πρώην συμπαίκτη του στους Sound of Contact, Kelly Nordstrom, κυκλοφορούν τον ογδοντάλεπτο γαργαντούα "The Architect", και ξαφνιάζουν με ένα έργο σκοτεινό, παράδοξο, και αρκετά φουτουριστικό.

The Chronicles Of Father Robin - The Song & Tales of Airoea Book 1 & 2

Κλέβουμε λίγο αφού πρόκειται για δύο ξεχωριστές κυκλοφορίες σε ό,τι έχει να κάνει τη φυσική τους μορφή όμως πρόκειται για μία ενιαία υφολογικά και θεματικά. Τι πιο φυσικό θα πείτε για ένα συγκρότημα του symphonic prog με πολλά folk στοιχεία από το να διηγείται ένα μουσικό παραμύθι. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο άλμπουμ είναι μάλλον ότι το πρώτο «βιβλίο» μπαίνει πιο γρήγορα στο «ψητό». Οι ιδέες εισάγονται πιο νωρίς, η ενορχήστρωση και τα παιξίματα προβάλλονται από την αρχή. Αντίθετα το δεύτερο «βιβλίο» είναι πιο βραδύκαυστο, ξεκινάει με αραιότερα μουσική και αυξάνει ένταση σταδιακά για να κλείσει με το ίσως ομορφότερο τραγούδι αμφότερων των πρώτων τόμων. Υπάρχει και τρίτος τόμος που όμως για την ώρα είναι διαθέσιμος μόνο στο box set που συλλέγει όλες τις φετινές κυκλοφορίες σε ένα ενιαίο φιλόδοξο έργο. Ίσως μας απασχολήσει ως ξεχωριστή κυκλοφορία του χρόνου.

The Flower Kings - Look At You Now

Ο μουσικός κόσμος που οραματίζεται ο Roine Stolt μέσω των Flower Kings μοιάζει απέραντος, οπότε και η ανάγκη για ένα ακόμη νέο κεφάλαιο του γεννιέται ταχύρρυθμα, με περιοδικότητα 1-2 χρόνων. Έτσι και το 2023, το "Look At You Know" συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν η προκάτοχοι του, με τον Stolt να αναλαμβάνει ξανά μετά από χρόνια και τα μέρη των πλήκτρων και το αποτέλεσμα να είναι και πάλι ένα αναμενόμενο μεν, στιβαρό κι ενδιαφέρον δε άλμπουμ κλασικού prog rock, κατά τις γραφές των ‘70s γιγάντων του είδους.

Silent Skies - Dormant

Οι Silent Skies αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση progressive δημιουργίας, μιας που από τον ήχο τους απουσιάζει πλήρως η κιθάρα όπως και κάθε αίσθηση ρυθμικού οργάνου. Αποτελούν τη σύμπραξη της βασικής φιγούρας των Evergrey, Tom Englund, καθώς και του παραγωγού/πληκτρά Vikram Shankar, οι οποίοι ενισχύονται από τη συμμετοχή του τσελίστα Raphael Weinworth-Browne, επίτιμου μέλους των Leprous. Στην τρίτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία, οι Silent Skies δημιουργούν το "Dormant" έναν δίσκο αξιοζήλευτου βάθους και πολυεπίπεδο σε σημείο δύσκολο αν αναλογιστούμε τη σύμπραξη τόσο λίγων συντελεστών - φωνή, πλήκτρα, samples και ενίοτε τσέλο. Το αποτέλεσμα είναι αμείωτα συγκινητικό και συναισθηματικό, ιδανικό για μελαγχολικά απογεύματα.

Neal Morse - The Dreamer - Joseph: Part One

Παρά το γεγονός ότι τα χρόνια περνάνε και φαίνονται πλέον, παρά το γεγονός ότι οι βλέπει τους βασικούς του συμπαίκτες και συνοδοιπόρους να χαράζουν νέες πορείες και να βάζουν άλλες προτεραιότητες, παρά το γεγονός ότι έχει γράψει τόση πολλή μουσική που πραγματικά είναι απορίας άξιο το που βρίσκει τόση έμπνευση, ο Neal Morse πάντα βρίσκει τρόπο να τα καταφέρνει. Μια από τις διεξόδους του είναι οι κάτι σαν progressive rock όπερες που σκαρώνει, οι οποίες συνήθως εκτείνονται σε παραπάνω του ενός άλμπουμ, περιλαμβάνουν διάφορους καλεσμένους, και κινούνται πάντα γύρω από την θρησκευτική θεματολογία στην οποία είναι χρόνια αφωσιομένος. Το πρώτο μέρος του "Joseph" ανήκει σε αυτή την κατηγορία και χωρίς να ξεχωρίζει ή να συγκλονίζει συγκρινόμενο με προγενέστερες προσπαθειες είναι μια αξιόπιστα καλή Neal Morse κυκλοφορία, για όσους αγαπούν και ακολουθούν την πορεία του.

Motorpsycho - Yay!

Όλα τα σερί κάποια στιγμή σταματάνε. Οι Motorpsycho μας καλόμαθαν πολλά χρόνια τώρα να παραδίδουν το ένα αριστούργημα μετά το άλλο. Το πότε ξεκινάει αυτό το σερί μπορεί να είναι θέμα αντιδικίας. Είναι το 2010, είναι νωρίτερα; Το πότε σταματάει όμως λογικά δε θα είναι, αφού ο φετινός, καθαρά ακουστικός, ελάχιστα prog και εκ τούτου πιο πειραματικός δίσκος τους δε θα περιλαμβάνεται μελλοντικά στους «μεγάλους» δίσκους τους. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι εν γνώση τους. Όντως παίρνοντας αυτή τη στροφή σίγουρα ήταν ξεκάθαρο και στους ίδιους ότι μπαίνουν σε νέες περιοχές που ίσως δεν αποδώσουν εξίσου καλά ή πιο συγκεκριμένα δε θα αποδώσουν κάτι που θα έχει τη σφραγίδα τους. Τι μπορούσαν να διασφαλίσουν και όντως διασφαλίζουν; Ότι ακόμα και σε αυτή την προσπάθεια θα έχουν όλη την έμπνευση, τη μουσικότητα, την περιπέτεια που τους χαρακτήριζε ανέκαθεν. Υπό αυτή την έννοια, κανένας δεν πρέπει να είναι παραπονεμένος.

Check Also: Το τρίο των Neal Morse, Nick D’Virgilio και Ross Jennings μπορεί να συνεχίζει να κινείται μακριά από τις πιο παραδοσιακές prog δομές, αλλά αφενός είναι και οι τρείς τους σεσημασμένοι στον χώρο και αφετέρου όλο και κάπου χωράει λίγο prog στις χαραμάδες του "Sophomore" των D'Virgillio, Morse & Jennings.

Haken - Fauna

Ο φετινός δίσκος των Haken, αναδείχθηκε με ευκολία στα αγαπημένα μας για τη φετινή χρονιά. Ο απλοϊκός, μονολεκτικός τίτλος του, "Fauna" αποπροσανατολίζει από το πληθωρικό του περιεχόμενο, σε αντίθεση με το πολύχρωμο, μαξιμαλιστικό του εξώφυλλο που απεικονίζει σχεδόν όλους τους «πρωταγωνιστές» του δίσκου. Μετά το djent αριστούργημα "Virus", οι Haken εξαπολύουν τον πιο prog metal εαυτό τους και δημιουργούν έναν δίσκο πλουραλιστικό μα όχι φλύαρο, γεμάτο κιθαριστικές ιδέες που εναλλάσσονται με εντυπωσιακή ευκολία. To "Fauna" είναι ένας δίσκος που δεν σταματά να φαίνεται καινούριος σε κάθε του επανάληψη ενώ διόλου απίθανο δεν βρίσκω να σημαδέψει και τη γενικότερη κατεύθυνση του progressive metal της δεκαετίας που διανύουμε.

Tesseract - War Of Being

Η δισκογραφική συνέπεια των TesseracT είναι αδιαμφισβήτητη, ωστόσο στο "War Of Being" έκαναν αυτό το βήμα παραπάνω που ξέραμε ότι έχουν μέσα τους. Φέρνοντας ξανά την ορμητικότητα των πρώτων δίσκων, παντρεύοντάς την με την ευαισθησία και τη συνθετική ωριμότητα που απέκτησαν με την πάροδο των χρόνων, δημιούργησαν ένα συνεκτικό κι εμπνευσμένο άλμπουμ, που ξεφεύγει από τα στενά όρια του εντυπωσιασμού. Ουσιώδες, με ερμηνείες καριέρας από τον Daniel Tompkins στα φωνητικά, αποτυπώνει στα εννιά κομμάτια που το αποτελούν ποιοι πραγματικά είναι οι TesseracT, και γιατί πρέπει να λογίζονται ως μια εκ των κορυφαίων μπαντών στο χώρο του μοντέρνου progressive metal.

Avenged Sevenfold - Life Is But A Dream

Σχεδόν απρόσμενα για κάποιους, όχι και τόσο για τους πιο μυημένους στη δισκογραφία και την εξελικτική/δημιουργική πορεία των Avenged Sevenfold, οι Αμερικάνοι κέρδισαν με το σπαθί τους την αναφορά τους μαζί με λοιπές δυνάμεις του προοδευτικού χώρου. Βλέπετε, το "Life Is But A Dream" στέκεται πολυσυλλεκτικό και καλλιτεχνικά ριψοκίνδυνο, δημιουργημένο από μουσικούς που συνεχίζουν και ψάχνουν την δημιουργική του εξέλιξη παρά τις όποιες φωνές - εμπορικές ή μη - τους εγκαλούν για το αντίθετο.

Earthside - Let The Truth Speak

(...) Αλήθεια, πόσες φορές χαρακτηρίζουμε ως progressive κάτι το οποίο απλά έχει τεχνική και κάποιες ρυθμικές ιδιαιτερότητες; Η πραγματικά προοδευτική μουσική είναι αυτή που αψηφά νόρμες και συμβάσεις (...) γράψαμε για το πανέμορφο ντεμπούτο των Earthside "A Dream In Static". Κοντά εννιά χρόνια μετά, τα κομμάτια του "Let The Truth Speak" θα προσελκύσουν αρκετές συμμετοχές μουσικών εντός και εκτός progressive. Κάθε σύνθεση είναι και μια νέα έκπληξη, υιοθετώντας καινοτόμα στοιχεία και παίζοντας με τις δυνάμεις του εκάστοτε καλεσμένου. Στο "Let The Truth Speak", οι Earthside μοιράζονται τη δική τους αλήθεια. Αξιοποιούν κάθε ρανίδα έμπνευσης και πάθους, δημιουργώντας ένα κορυφαίο δίσκο προοδευτικής μουσικής, αξιοποιώντας την αναμφίβολη υπέρμετρη μουσική τους ικανότητα, αλλά κυρίως, ξυπνώντας συναισθήματα στον ακροατή.

The Ocean - Holocene

Τους The Ocean είναι γενικώς δύσκολο να τους κατατάξεις, καθώς στην πορεία τους δεν υπήρξαν ποτέ μονοδιάστατοι, προβλέψιμοι και στατικοί. Περνώντας από το extreme και το post, με τα χρόνια μοιάζουν να καταλήγουν πιο σταθερά στον prog κόσμο, και το "Holocene" αποτελεί ένα ακόμα τεκμήριο επί αυτού του συμπεράσματος. Όντας ακόμα πιο μελωδικό από το δεύτερο "Phanerozoic" και με περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία να αποτελούν την πρώτη ύλη των τραγουδιών, τα καταφέρνουν υπέροχα για μια ακόμα φορά, διατηρώντας την ταυτότητα τους και αλλάζοντας δέρμα τους, με έναν απόλυτα οργανικό κι επιτυχημένο τρόπο. Ο οποίος δεν μας αφήνει περιθώριο παρά να τους υποκλιθούμε.

Periphery - Periphery V: Djent Is Not A Genre

Πέραν του γεγονότος πως αξίζουν βραβείο για τον πιο cool τίτλο της χρονιάς, οι Periphery καταφέρνουν κάτι ακόμα σπουδαιότερο με το πέμπτο τους άλμπουμ: παραδίδουν ίσως τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους ως τώρα, σίγουρα τον πιο μεστό. Φυσικά, το djent είναι genre και στα χέρια τους μάλιστα γίνεται και πάρα πολύ διασκεδαστικό, βρίσκοντας την χρυσή τομή ανάμεσα σε τεχνικότητα, δύναμη και αγνό fun. Ακούγονται δε περισσότερο εκλεκτικοί από ποτέ, με δεκάδες διαφορετικές αναφορές να αναπαύονται μέσα στα τραγούδια. Όσοι δεν χωνεύετε τους Periphery δεν θα αλλάξετε ούτε τώρα γνώμη. Όλοι οι υπόλοιποι σπεύσατε: εδώ θα βρείτε έναν από τους ποιοτικότερους prog δίσκους του 2023.

Subsignal - A Poetry Of Rain

Σύμφωνοι, στο αισίως έκτο τους άλμπουμ οι Subsignal δεν μπορούν πια να εκπλήξουν ή να αιφνιδιάσουν. Αυτό που όμως μπορούν να κάνουν είναι να μας προσφέρουν απλόχερα και γενναιόδωρα το λυρικό τους progressive metal, το είδος εκείνο που τείνει να εκλείψει και ταυτόχρονα μοιάζει πιο αναγκαίο από ποτέ. Όλα είναι όπως πρέπει, οι μαγικές κιθάρες του Steffen, οι ζεστές ερμηνείες του Menses, οι ποιητικές, στοχαστικές συνθέσεις που κουβαλούν κάτι από το πνεύμα των Sieges Even. Το "A Poetry Of Rain" είναι ένα θαυμάσιο και φιλικό άλμπουμ που συντροφεύει και θεραπεύει.

Redemption - I Am The Storm

Για όσους δεν ψήνονται ιδιαίτερα με τους όποιους νεωτερισμούς του genre και προτιμούν το progressive metal τους να δίνει έμφαση στο δεύτερο συστατικό, οι Redemption είναι μπάντα-όαση. Το σχήμα του Nick Van Dyk φτάνει αισίως στη όγδοο full length του και η συνταγή είναι ήδη δοκιμασμένη: δεκάδες riffs και solos, μεγάλα πλήκτρα και τύμπανα, συνθέσεις καταιγιστικές μα και λυρικές, κι ένας Tom Englund στο μικρόφωνο να αποτελεί εγγύηση με τις ώριμα δυναμικές του ερμηνείες. Το σχετικά παραδοσιακό στυλ των Redemption δεν τους εμποδίζει να κυκλοφορούν σταθερά ποιοτικές δουλειές - οι δε μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις είναι πάντα απολαυστικές!

Enslaved - Heimdall

Είναι βέβαιο πως ο metal ιστορικός του μέλλοντος, θα ασχοληθεί εκτενώς με το φαινόμενο Enslaved. Δεν είναι μόνο ότι οι τύποι έχουν κυκλοφορήσει μόνο πολύ καλούς δίσκους, είναι κυρίως πως ανανεώνουν συνεχώς την τέχνη τους. Φτάνοντας στο 16ο τους άλμπουμ, τολμάνε - διότι περί τόλμης πρόκειται - να επαναδιατυπώσουν ξανά το καλλιτεχνικό τους όραμα, κινούμενοι αυτή την φορά σε έναν πυκνό, περίτεχνο μουσικό δρόμο που φαντάζει ως ένας από τους πιο προοδευτικούς στην σπουδαία καριέρα τους. Το progressive στοιχείο αναμιγνύεται σεμιναριακά με το extreme και το μυθολογικό και το αποτέλεσμα είναι ακόμα ένα θαυμάσιο και πολυεπίπεδο άλμπουμ που ανταμείβει τον ακροατή που θα επενδύσει προσοχή και χρόνο.

Ice Age - Waves Of Power And Loss

«Όσοι αγαπάνε το progressive rock καταλαβαίνουν αυτό που κάνουμε» μας είπαν οι Ice Age στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησαν, για να υποστηρίξουν το πόσο αναπολογητικά πρεσβεύουν ένα κομμάτι του prog που μοιάζει να έρχεται από μια άλλη - για πολλούς χρυσή για το ιδίωμα - περίοδο. Προφανώς, πολύ καλά έπραξαν, καθώς, 22 χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά τους, το υπέροχο "Waves Of Power And Loss" μας προσφέρει ένα progressive metal άλμπουμ που έχει μεν μια νοσταλγία, αλλά στέκεται εξαιρετικά στο σήμερα και μας προσφέρει ένα είδος prog που κοντεύουμε να ξεχάσουμε πόσο αγαπούσαμε.

Katatonia - A Sky Void Of Stars

Οι Katatonia έχουν καταφέρει να φτάσουν σε ένα σημείο που είναι δύσκολο να λαθέψουν με κάθε νέα δισκογραφική δουλειά που κυκλοφορούν. Ο Jonas Renkse έχει βρει τη φόρμουλα να γράφει καλά τραγούδια που φέρουν ξεκάθαρη την δική του ταυτότητα (άρα και της μπάντας) και σχεδόν αβίαστα συνθέτει ένα σύνολο καλών τραγουδιών, όπως αυτό που περιλαμβάνει το "A Sky Void Of Stars". Σε ένα βαθμό, αυτό από μόνο του είναι αρκετό, αλλά η αλήθεια είναι πως μας έχουν συνηθίσει να ζητάμε και κάτι παραπάνω, επιζητώντας να βάλουμε μια νέα δουλειά τους στην ζυγαριά με τα άλμπουμ τους που κάποτε μας έριχναν στα πατώματα.

Ray Alder - II

Παρόλο που οι Fates Warning φαίνεται να έχουν πάρει απόφαση να μην συνεχίσουν τη μουσική παραγωγή, ο τραγουδιστής τους Ray Alder, αρνείται να τα παρατήσει. Γιατί να το κάνει άλλωστε, όταν έχει μια φωνή που έχει διατηρηθεί σχεδόν αναλλοίωτη στο χρόνο και ενδιαφέρουσες μουσικές ιδέες να προσφέρει; Στην δεύτερη προσωπική του δουλειά, "II", ο Ray Alder συνεχίζει στην πορεία που χάραξε με τον προκάτοχό του, "What The Water Wants". Όμορφες μελωδικές συνθέσεις με το progressive metal στον πυρήνα τους, εμπλουτισμένες όμως από περισσότερο εμπορικές, θα λέγαμε ακόμη και pop ιδέες που θυμίζουν την εποχή των "Disconnected" και "FWX" των Fates Warning. Ένας δίσκος αντίστοιχος της αξίας του τραγουδιστή που διαβεβαιώνει πως έχει ακόμη πολλά να μας προσφέρει μουσικά.

Unprocessed - "…And Everything In Between"

Οι Γερμανοί Unprocessed δεν λένε να καθίσουν σ’ έναν τόπο, κι αυτό φαίνεται από το πόσο χαμαιλεοντικά κυκλοφορούν δίσκους, άλλοτε σε πιο prog, άλλοτε σε πιο djent, κι άλλοτε σε πιο pop/alt ύφος. Με το περσινό "Gold" μας έκαναν να τους προσέξουμε, και τώρα με το "…And Everything In Between" μας κάνουν να τους ξαναθυμηθούμε εμφατικά. Επιθετικοί, ρομποτικοί, σε μία κυκλοφορία που μοιάζει αντισταθμιστική με το πόσο τραχιά ακούγεται, αλλά και πόσο γρήγορα κυκλοφόρησε. Παίζουν ό,τι γουστάρουν, μιας και φαίνεται ότι από ικανότητα δεν τους λείπει δράμι. Σε κάθε περίπτωση, πλέον ανήκουν στα αναγνωρίσιμα συγκροτήματα που, εσκεμμένα ή μη, κρατάνε σε αναμμένα κάρβουνα μία σκηνή που στην καλύτερη προσκολλάται σε άλλα είδη για να αντέξει, και στην χειρότερη έχει καταντήσει meme.

Soen - Memorial

Με έναν σχετικά παράδοξο τρόπο οι αγαπητοί (όλο και περισσότερο όπως εξελίσσεται η σχέση τους με το ελληνικό κοινό) Σουηδοί καταφέρνουν με το έκτο τους στούντιο άλμπουμ να ικανοποιήσουν, χωρίς απαραίτητα να πείθουν ότι προσπάθησαν για το κάτι παραπάνω. Εισάγουν μεν κάποια νέα στοιχεία, κυρίως στον ερμηνευτικό τόνο του Ekelof και σε κάποια πιο μοντέρνα στοιχεία που ίσως φέρνουν λίγο Disturbed στο νου, αλλά στην πραγματικότητα στηρίζονται και πάλι στα δομικά χαρακτηριστικά που έχουν κάνει επιτυχημένες τις τελευταίες δουλειές τους και κυρίως στις μεστές συνθέσεις που ξέρουν να γράφουν. Όλα καλά, συνεχίζουμε…

Ne Obliviscaris - "Exul"

Όχι, οι Ne Obliviscaris δεν έχασαν το πάτημά τους. Έξι χρόνια μετά το "Urn", επέστρεψαν και κυκλοφόρησαν άλλη μία εντυπωσιακή δισκάρα στα πρότυπα που οι ίδιοι έθεσαν. Εντελώς ο εαυτός τους, γράφουν ξανά μακροσκελή έπη που η μία ορμητική και βαριά φάση διαδέχεται την άλλη, με λυρικά ξεσπάσματα που συγκινούν με την ομορφιά και την λεπτεπίλεπτη ύφανσή τους. Τι κακό να βρεις να πεις για έναν τέτοιον δίσκο; Ίσως ότι πλέον δεν υπάρχει ουδεμία έκπληξη σε αυτό που κάνουν, κι έτσι το πρώτο κόψιμο εξακολουθεί να είναι και το βαθύτερο. Σε παραλληλία με τον μυθικό Νάρκισσο, είναι πιθανόν οι Αυστραλοί να ερωτεύτηκαν τόσο παράφορα το είδωλό τους στον καθρέφτη - το οποίο δεν υπάρχει αμφιβολία πως είναι πανέμορφο - ώστε δεν μπόρεσαν ποτέ να το ξεπεράσουν, παρά μόνο να το επαναλάβουν: ξανά, και ξανά, και ξανά.

Check Also: Για άλλη μία φορά εντυπωσιακοί οι Hypno5e, με το "Sheol" να κάνει δυνατό comeback στον έρωτά τους στο concept του τελευταίου τους δίσκου, χωρίς όμως και να απειλεί την πρωτοκαθεδρία του, ενώ οι Άγγλοι Sermon με το "Of Golden Verse" συνεχίζουν στο σκοτεινό ύφος τους εμπνεόμενοι από τα καλύτερα alt-prog συγκροτήματα. Οι Ιταλοί DGM περνούν την πιο σταθερή φάση της καριέρας τους, συνεχίζοντας να κυκλοφορούν ποιοτικό, παραδοσιακό prog metal με το "Life". Το spin-off των Threshold, οι Oblivion Protocol του πληκτρά Richard West, αναλαμβάνουν να συνεχίσουν το concept του "Legends of the Shires", και κυκλοφορούν το "The Fall of the Shires", στο οποίο με δεδομένη την ποιότητα του επαγγελματισμού κυκλοφορούν έναν δίσκο που απευθύνεται μάλλον σε βαμμένους οπαδούς. Οι δε Βέλγοι Omnerod με το "The Amensal Rise" εξελίσσονται σε πραγματικά υπολογίσιμη δύναμη, με έναν εντυπωσιακό και λαβυρινθώδη δίσκο που παρά τον όγκο και το μέγεθός του, παραμένει αλλόκοτος και ενδιαφέρων σε κάθε του στιγμή. Τέλος, ο Γάλλος Lalu - έχοντας πάντα στο πλευρό του τον πολύ Damian Wilson - στην τέταρτη δισκογραφική δουλειά του δείχνει το ως τώρα καλύτερο πρόσωπό του και αφήνει υποσχέσεις.

Closure In Moscow - Soft Hell

Πόσο απαιτητικό είναι άραγε να συνθέσεις και να εκτελέσεις ένα δίσκο που καθ’ όλη την σχετικά μεγάλη του διάρκεια δεν έχει σταματημό στη γκρούβα του, στις καλές του ιδέες και στο πόσο δυνητικά επιτυχίες θα ήταν τα κομμάτια του; Όπως φαίνεται άνετο για τους Closure In Moscow, αν και τους πήρε εννέα χρόνια για να ολοκληρώσουν το "Soft Hell". Οι Αυστραλοί στον τρίτο δίσκο τους, έχουν όλα όσα χρειάζονται: πανέξυπνες συνθέσεις, την progressive πολυπλοκότητα, την math επιθετικότητα, την alternative εύπεπτη μελωδία, τη γνώση των οργάνων τους στην εντέλεια. Το "Soft Hell" επιτυγχάνει μια συνέπεια χωρίς δέκα βαρετά δευτερόλεπτα εντός του που σε οδηγεί να το βάζεις από την αρχή και να το χαζεύει κάθε φορά. Απολαυστικό.

Einar Solberg - 16

Είμαι από αυτούς που πίστευαν ότι οι Leprous άγγιξαν το όριο της υπέρ-παραγωγικότητας για τα δεδομένα τους κι αυτό έφερε μια μικρή στασιμότητα στο "Aphelion". Υπό αυτή τη λογική προσέγγισα κάπως διστατικά το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Einar, φοβούμενος ότι θα είναι στην ίδια λογική και συνέχεια. Αμ δε! Ο Einar δεν μπορεί φυσικά να μην είναι ο χαρακτηριστικός εαυτός του, αλλά απομακρύνεται όσο χρειάζεται, ενσωματώνει φρέσκιες και διαφορετικές ιδέες, μοιάζει να έχει ακόμα έμπνευση και παρουσιάζει μια πραγματικά δυνατή δουλειά, που είναι και prog και pop και γενικά αξίζει τα εύσημα.

Black Orchid Empire - "Tempus Veritas"

Δύσκολη πίστα η τέταρτη για τους Black Orchid Empire, που ναι μεν συνεχίζουν να δισκογραφούν με αξιόλογα στάνταρ, δεν καταφέρνουν όμως να ξεπεράσουν τις προσδοκίες που οι ίδιοι θέτουν - στην καλύτερη απλώς ανταποκρίνονται σε αυτές. Με ένα κόνσεπτ που αντλεί από μεγάλες στιγμές της ιστορίας, οι Λονδρέζοι παίζουν prog, χωρίς να αντιγράφουν συγκεκριμένες μανιέρες, ωστόσο δεν είναι σαφές και τι νέο προσκομίζουν, καθώς το αμάλγαμά τους από prog και djent με λίγο από κολλητικά ρεφραίν, οι μικρές διάρκειες και οι σαφείς δομές, σχηματίζει ένα καλοκαμωμένο και λείο αποτέλεσμα, που εν τέλει μπορεί να είναι και ακίνδυνο. Not great, not terrible: επαρκές.

Dream The Electric Sleep - American Mystic

Μπορεί το τρίο από το Kentucky να φτάνει πλέον στο πέμπτο του άλμπουμ, μοιάζει όμως ακόμα με καλά κρυμμένο μυστικό. Ισως να έφτασε η ώρα για αυτό το υπέροχο γκρουπ να ακουστεί περισσότερο. Η δισκογραφία έχει αρκετές περιπτώσεις εξαιρετικών κυκλοφοριών που πάτησαν επιτυχημένα σε όλο το φάσμα του προοδευτικού ήχου. Πάντως αν έχουν κάτι προοδευτικό, αυτό βρίσκεται περισσότερο στον αέρα τους παρά στον ήχο τους, με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι δίσκοι των Kansas, των Queen ή των Queensryche έμοιαζαν κάπως prog, χωρίς να είναι. Το "American Mystic" είναι ένα πανέμορφο κι ευγενικό hard rock άλμπουμ. Κι όπως κάθε καλός hard rock δίσκος, κυριαρχείται από τις εξαιρετικές φωνητικές μελωδίες της μπάντας.

Klone - "Meanwhile"

Αν έπρεπε να διαλέξω ένα συγκρότημα το οποίο έχει δείξει τρομερή συνθετική άνθιση, και κυκλοφορεί ποιοτικούς δίσκους, και δυστυχώς δεν παίρνει όση δημοσιότητα του αναλογεί, θα ήταν οι Klone. Ανάθεμα που έχασα την ζωντανή τους εμφάνιση στην Ελλάδα λίγο πριν κλειστούμε σε lockdown, μιας και από το 2014 στο "Here Comes the Sun" που τους έμαθα, τους λατρεύω, κι ας αλλάζουν διαρκώς πρόσωπα. Το "Meanwhile" είναι το πιο βαρύ άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει εδώ και καιρό, με τα πατριωτάκια τους, Gojira, να έχουν σαφές στίγμα πάνω τους. Όμως, οι Klone πάνε πέρα από αυτό, και σαγεινεύουν με το ατμοσφαιρικό τους χαρμάνι, προϊόν τόσο ενός εξαιρετικού ρυθμικού τμήματος (ντραμς και μπάσο πάντα είναι απόλαυση να τα ακούς σε τούτους εδώ), όσο και μίας φωνής που ξεχωρίζει από χιλιόμετρα με την εκφραστικότητά της.

Check Also: Οι Voyager μέσα στο 2023 δεν πήραν μόνο μέρος στη Eurovision, αλλά κυκλοφόρησαν και το όγδοο άλμπουμ τους, "Fearless In Love", ενώ οι Godsticks χωρίς να κάνουν ποιοτικούς συμβιβασμούς, μας έχουν αφήσει με παραπάνω μέλι απ’ όσες τηγανίτες προσφέρουν στο "This Is What A Winner Looks Like".To "The Redshift Blues" των Dispirited Spirits εντυπωσιάζει με την πολυσυλλεκτικότητά και την ευαισθησία του, κι οι Drott παρ’ όλο που αποτελούν supergroup δεν μεταφέρουν τη συνηθισμένη κατάρα, και συνεχίζουν να αιχμαλωτίζουν με την δουλειά τους στο "Troll", διαγράφοντας πορεία διαφορετική απ’ τις προηγούμενες μπάντες τους. Οι Astral Hands με το "Lords of Data" πείθουν με το stoner prog rock τους, ενώ ο Bruce Soord σόλο στο γλυκόπικρο "Luminescence" καταφέρνει να συγκινεί και να συντροφεύει, χωρίς να έχει την υποχρέωση να ακουστεί ούτε περίπλοκος ούτε και καινοτόμος.

Atsuko Chiba - Water, It Feels Like It’s Growing

Μετά από δέκα χρόνια καριέρας και φτάνοντας στο τρίτο τους άλμπουμ, οι Καναδοί Atsuko Chiba μοιάζουν απολύτως έτοιμοι για ένα καλλιτεχνικό breakthrough. Η μουσική τους είναι ήδη υπέροχη, ένα φρέσκο, σύγχρονο χαρμάνι από κλασικά στυλ - prog, psych, kraut, ίσως και λίγο post-rock - δοσμένα όμως με ένα προσωπικό και πρωτότυπο τρόπο. Ήχοι, τεχνοτροπίες και μελωδίες αναμειγνύονται ιδανικά και το συνολικό αποτέλεσμα αποτελεί ένα μεγάλο, απρόσμενο ψυχεδελικό ταξίδι. Ίσως το πιο φρέσκο και νεανικό από τα σχήματα που παρουσιάζονται εδώ. Ελπίζουμε να κάνουν σύντομα το πέρασμα προς Ευρώπη, οι πληροφορίες για τα live τους μιλάνε για κάτι εξόχως ψυχεδελικό.

Pixie Ninja - Hypnagogia

Αφήνοντας για την ώρα πίσω την λατρεία τους προς τον H.P Lovecraft και τους κοσμικούς του τρόμους, οι Νορβηγοί Pixie Ninja φτάνουν στον τρίτο τους δίσκο, διατηρώντας τα βασικά τους στοιχεία σε πρώτο πλάνο: η παρέλαση από synths χτίζει ένα βαρύ και πυκνό space/psych περιβάλλον ενώ η απουσία φωνητικών συμβάλλουν ιδιαίτερα σε μια έντονα κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Η μουσική τους, έξυπνη, ονειρική και περιπετειώδης, διαθέτει μεν κάτι το ρετρό, καταλήγει όμως να ηχεί άχρονη και ανεξάρτητη από τα συμφραζόμενα της. Ένα σχήμα που παντρεύει ιδανικά το prog και τα διαστρικά ταξίδια της ηλεκτρονικής μουσικής.

Hashshashin - Saranam

Αν είσαι από εκείνους που αισθάνονται πως η ψυχεδέλεια γίνεται πιο έντονη και μεθυστική καθώς κινούμαστε προς την Ανατολή, οι Hashshashin θα γίνουν το νέο σου κόλλημα. Το χαρισματικό trio από την Αυστραλία αγαπάει τους υπνωτικούς ρυθμούς, το rhythm section αρέσκεται ισόποσα σε math και prog παιξίματα, είναι όμως το έγχορδο όργανο rhubab που επιβάλλει την παρουσία του. Η μουσική έτσι μετατρέπεται σε ένα μυστηριακό eastern fusion που παρασέρνει τον ακροατή στα βουνά του Αφγανιστάν και σε αρχαίους ξεχασμένους πολιτισμούς. Παρά την σύντομη διάρκεια του, το "Saranam" αποτελεί ένα άχαστο οδοιπορικό σε ήχους και κόσμους μυστικούς.

Ozric Tentacles - Lotus Unfolding

Άλλη παλαβή περιπτωσάρα οι Ozric Tentacles, έχουν βρει τον τρόπο να σταματήσουν τον χρόνο και να παραδίδουν μόνο όμορφα άλμπουμ. Το "Lotus Unfolding" θαρρείς πως ξεπετάχτηκε από τα 90s - τότε που γράφανε την μία αλμπουμάρα μετά την άλλη - και παρουσιάζει τις ίδιες περίπου αναλογίες: ψυχεδέλειες, αίσθηση τζαμαρίσματος, αυτοσχεδιασμοί, στοιχεία από ηλεκτρονική μουσική και jazz. Οι Tentacles παραμένουν μια εξόχως δημιουργική μπάντα που δημιουργεί νέους κόσμους και προσφέρεται για καλά escapism και καλά trips παντός είδους. Τα 45 λεπτά του "Lotus Unfolding" κυλάνε σαν γάργαρο νερό και δείχνουν στους νεότερους πως γίνεται η δουλειά.

Gong - Unending Descending

Κι ενώ οι γκρινιάρηδες διαμαρτύρονται ότι οι σημερινοί Gong είναι όλοι νεότερα μέλη, αυτοί - με τις ευλογίες του εκλιπόντος Daevid Allen - συνεχίζουν να γράφουν ψυχεδελική ιστορία. Το νέο τους "έχω χάσει το μέτρημα" άλμπουμ είναι ένα υπέροχο κατασκεύασμα που δεν έχει πολλά να ζηλέψει από την κλασική 70s περίοδο. Space rock έπη, χασίματα σε άλλες διαστάσεις, jazz και prog εκλεκτικές περιπλανήσεις, όλα βρίσκονται εδώ σε τέλειες αναλογίες κι ακόμα τελειότερη αισθητική. Επιμένουμε ότι τέτοιες δουλειές, ναι μεν δεν φέρνουν τίποτα καινούριο, μας χαρίζουν όμως εκλάμψεις μιας τέχνης που σιγά-σιγά χάνεται.

Check also: Τους είχαμε ξεχάσει τους Mondo Drag να όμως που επέστρεψαν με μία αντάξια του (undergound) ονόματός τους. Χαράς ευαγγέλιο για τους φίλους του ψυχεδελικού και space rock κι ας μην είναι η πρωτοτυπία αυτό που τους χαρακτηρίζει.

PoiL Ueda - PoiL Ueda

Μία από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις για το underground prog της χρονιάς που πέρασε, η σύμπραξη των Γάλλων PoiL και της γιαπωνέζας τραγουδίστριας Junko Ueda άφησε πίσω έναν πραγματικά ξεχωριστό ηχητικό κόσμο. Το avant-prog των PoiL είναι πολυρυθμικό και φουτουριστικό, το δε παραδοσιακό τραγούδι της Ueda αφορά μεσαιωνικά ιαπωνικά έπη και η ένωση των δύο δημιουργεί ένα μείγμα πολύχρωμο, φολκλορικό, επικό και απρόβλεπτο. Το πρώτο άλμπουμ αυτής της συνεργασίας ήταν απλά εκπληκτικό. Ακολούθησε ένα δεύτερο μέρος με τον τίτλο "Yoshitsune" το οποίο είχε παρόμοιες αρετές αλλά μικρότερο αιφνιδιασμό. Μην χάσετε αυτή την συνεργασία!

Univers Zero - Lueur

Εννέα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το εξαιρετικό "Phosphorescent Dreams" και οι Βέλγοι θεοί του Rock In Opposition επιστρέφουν με το "Lueur". Οι απαιτήσεις γύρω από αυτό το σχήμα είναι πάντα τεράστιες όμως και οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι το νέο τους άλμπουμ δεν τις ικανοποιεί πάντα. Σε αρκετές στιγμές ακούγεται σαν ένα πείραμα, σαν συλλογή ιδεών και νεωτερισμών, με την μικρή παρουσία φωνητικών να ξεχωρίζει. Υπάρχουν όμως και οι άλλες στιγμές, εκεί που ο ντράμερ Daniel Dennis συνεχίζει την μεγάλη, κακόφωνη chamber rock παράδοση των UZ, ξυπνώντας ανατριχίλες. Συνολικά το "Lueur" είναι άνισο, ακόμα κι έτσι όμως φαντάζει απαραίτητο.

Ni - Fol Nais

Ακούγοντας ξανά και ξανά το "Fol Nais" των Γάλλων Ni, αισθανόμαστε πως ακούμε το πιο βίαιο, επιθετικό και πυκνό avant-prog για την χρονιά που πέρασε. Τα riffs δαγκώνουν άσχημα κι έρχονται πάρα πολύ κοντά σε math και djent περιοχές, ενώ το rhythm section ακολουθεί με έντονες πολυρυθμίες, γκάζια αλλά και υψηλή εκτελεστική ακρίβεια. Αυτό που περισσότερο χαρακτηρίζει τον ήχο των Ni είναι αυτό που θα ονομάζαμε υψηλή ακαδημαϊκή παράνοια, το να χρησιμοποιούν δηλαδή την πιο ακραία τεχνική για να φτάσουν σε ένα μουσικό βασίλειο που όλα μοιάζουν ανισόρροπα και κάπως παραμορφωμένα. Αν θέλεις να κρατήσεις έναν μόνο brutal-prog δίσκο από το 2023, μάλλον πρέπει να είναι αυτός.

Tangled Thoughts Of Leaving - Oscillating Forest

Αναφέρθηκαν και σε άλλη ανασκόπηση ως πειραματικό rock διότι είναι αλήθεια πως δεν ξέρουμε που να τοποθετήσουμε αυτό το αυστραλιανό πάλαι ποτέ post-rock γκρουπ. Στο εκπληκτικό νέο τους άλμπουμ η μουσική τους παίρνει άλλη, πιο προοδευτική τροπή, με την χρήση αυτοσχεδιασμών, θορύβων αλλά και εκτεταμένων κινηματογραφικών μερών. Η μουσική διαδρά με την ομορφιά και τους κινδύνους που συναντάει κανείς σε ένα φανταστικό και παρθένο δάσος, εστιάζοντας ηχητικά στο χάος της ζωής και τους μικρόκοσμους της. Ένα αληθινά περιπετειώδες άλμπουμ που δεν διστάζει να επιχειρήσει λίγη πρωτοπορία.

Sonar with David Torn J. Peter Schwalm - Three Movements

Για τους Sonar του Stephen Thelen έχουμε μιλήσει πολλές φορές και κάθε μία επιχειρούμε την εξής ανάλυση: πρώτον, η θεσπέσια μουσική τους πρόταση μοιάζει να χρωστάει αρκετά στους σύγχρονους King Crimson και δεύτερον, ο χαρακτηρισμός prog είναι μάλλον φτωχός στην περίπτωση τους. Εδώ, μέσα από γενναίες δόσεις μινιμαλισμού κι ακόμα πιο γενναία ρυθμικά μοτίβα, οι Sonar κι οι εκλεκτοί τους συνεργάτες προσεγγίζουν έναν ήχο τόσο τρισδιάστατο που μοιάζει αφύσικος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι κιθαριστικοί αυτοσχεδιασμοί του τεράστιου David Torn παίρνουν νέα ζωή και το "Three Movements" συνολικά μοιάζει με το contemporary διαμάντι που ακόμα δεν μπορεί να κατανοηθεί πλήρως.

Horizon's End - The Great Destroyer

Τέσσερα χρόνια μετά το σπουδαίο "Skeleton Keys", οι εγχώριοι prog metal ήρωες επέστρεψαν ανανεωμένοι και με διευρυμένη την ηχητική τους παλέτα. Το "Great Destroyer" εισήγαγε αρκετά πιο σκληρά σημεία στην ονειρική τους μουσική πρόταση, τα πλήκτρα του Σάκη Μπαντή συνεχίζουν να χαράσσουν μονοπάτια προς τη φαντασία, συνεπικουρούμενα από την έτσι κι αλλιώς γνωστή εκτελεστική τους δεινότητα και τη διάθεση για περαιτέρω εξέλιξη του αγαπημένου ήχου τους.

Mask Of Prospero - Hiraeth

Πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο της, η Αθηναϊκή πεντάδα μας παρουσιάζει τον άξιο διάδοχο του "The Observatory". Το "Hiraeth" φέρνει τους Mask Of Prospero ένα βήμα πιό κοντά στην εδραίωση τους στην νέα θαρραλέα εγχώρια σκηνή. Σε σχέση με το ντεμπούτο τους οι djent αναφορές βγαίνουν περήφανα στο φως και η παραγωγή σφίγγει, αποκτώντας επιπλέον όγκο. Τα χτισίματα, οι εναλλαγές στα φωνητικά, τα ξεσπάσματα, οι γλυκές μεταβάσεις, τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους. Οι Mask Of Prospero ξέρουν ακριβώς τι εικόνα θέλουν να ζωγραφίσουν και πόσο λευκό να χρησιμοποιήσουν για να σπάσουν το μαύρο. Επιπλέον είμαστε υποψιασμένοι και οι απαιτήσεις ανεβαίνουν.

Residuos Mentales - A Temporary State Of Bliss

Ο βασικός πυρήνας του συγκροτήματος είναι δύο μόλις μουσικοί αλλά με τη συνοδεία καλεσμένων (αλλά και επειδή είναι ικανοί να προσφέρουν σε παραπάνω από ένα όργανα ο καθένας) το απολύτως ορχηστρικό "A Temporary State Of Bliss" είναι πολύ πλούσιο μουσικά και με αρκετές ιδέες και μελωδίες ώστε να κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή ζωντανό από την αρχή μέχρι το τέλος. Όντας προσανατολισμένο σε 70s φόρμες καλώς αγνοεί (ως επί το πλείστον) όποια βαριά όψη έχει πάρει το prog rock με τα χρόνια ενώ στηρίζεται περισσότερο στη φαντασία και τον ήχο παρά στο περίτεχνο/πολύπλοκο παίξιμο. Τηρημένων των αναλογιών προφανώς, είναι ένα "Snow Goose" της ελληνικής σκηνής.

Glen - I Can See No evil

Ακροβατεί ανάμεσα στο post και το prog αυτό το ελληνογερμανικό σχήμα ο πυρήνας του οποίου αποτελείται από τον Wilhelm Stegmeier και την Ελένη Αμπελακιώτου και κυκλοφορεί αυτή όπως και την προηγούμενη δουλειά του στην ελληνική Sound Effect. Πρόκειται για έναν ορχηστρικό δίσκο που βασίζεται στο υπομονετικό χτίσιμο των συνθέσεων μέσα από τους επαναλαμβανόμενους ρυθμούς, τον ηλεκτρικό θόρυβο αλλά και τις σαφείς μελωδίες και την γεμάτη ενορχήστρωση. Παρότι οι μισές συνθέσεις τους υπερβαίνουν τα 8 λεπτά, ακόμα και στα μικρότερης διάρκειας τραγούδια όπως το 5λεπτο "Anthem" προλαβαίνουν όμορφα να παρουσιάσουν τις ιδέες τους επιβεβαιώνοντας εμμέσως ότι στα υπόλοιπα δεν πλατειάζουν αλλά αντιθέτως παίρνουν το χρόνο που χρειάζεται για να αναπτύξουν το καθένα μέχρι τη φυσική του ολοκλήρωση.

The Gloria Effect - The Gloria Effect

Ένας δίσκος που ίσως να πέρασε κάτω από το ραντάρ φέτος, είναι το ομώνυμο ντεμπούτο των Αθηναίων The Gloria Effect. Ένας ιδιαίτερος δίσκος που ενσωματώνει στοιχεία κυρίως από progressive rock και διάφορες εκφάνσεις πειραματικής μουσικής, με στιγμές punk rock ξεσπασμάτων στα ρεφρέν τους, έχουν να φέρουν μια ξεκάθαρη πρόταση το τραπέζι. Με τα ιδιαίτερα φωνητικά τους, που αν και προέρχονται από θηλυκό λαρύγγι, η χροιά τους μπερδεύει πανεύκολα και θυμίζει λίγο από The Mars Volta και Pavlov’s Dog στις πολύ ψηλές της νότες. Με πλουραλιστικό υπόβαθρο και πολλούς καλεσμένους, οι The Gloria Effect επιτυγχάνουν να προσεγγίσουν το ενδιαφέρον μας και να μας αφήνουν ανυπόμονους για το μέλλον τους.

Night Verses - Every Sound Has A Color In The Valley Of Night: Part 1

Η δημιουργία ενός instrumental δίσκου που δεν ακούγεται φλύαρος, αλλά έχει ουσιαστικά τραγούδια είναι ένα δύσκολο επίτευγμα. Οι Night Verses δείχνουν πως δεν φοβούνται να το προσπαθήσουν. Αξιοποιώντας τις εξωπραγματικές τεχνικές δεξιότητές τους για να εξυπηρετήσουν τις συνθέσεις κι όχι τον μουσικό εγωισμό τους, μας καλούν σε ένα αλλοπρόσαλλο χορό, τη μια εκστατικό, την άλλη υποτονικό και υπνωτικό. Μέσα στις εναλλαγές των ιδεών, ρυθμών και μελωδιών, η συνοχή που πετυχαίνουν είναι αξιοθαύμαστη. Αν είναι τόσο εντυπωσιακό το "Part 1", δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε από τη συνέχεια. Ο πήχης τέθηκε ψηλά.

Agusa - Prima Materia

Φολκλορικό, occult, παγανιστικό. Το ορχηστρικό, ψυχεδελικό krautrock των Σουηδών Agusa, παραμένει, αν είχε κανείς την τύχη να τους γνωρίζει νωρίτερα, ένα μυσταγωγικό ταξίδι στα δάση της Σκανδιναβίας. Το "Prima Materia", μια ελεγεία τεσσάρων μακροσκελών συνθέσεων, είναι από αυτές τις μουσικές που θα έπαιζαν εάν ένας παμπάλαιος τόμος σχετικά με τις επιτόπιες παγανιστικές δοξασίες λειτουργούσε ως μουσική χριστουγεννιάτικη κάρτα - κάθε φορά που το άνοιγες, θα έπαιζε αυτόματα αυτός ο δίσκος. Μια κυκλοφορία ζεστή και στοργική σαν ένα τζάκι ή την φωτιά του εξωφύλλου του, περιμένει να σε σαγηνεύσει χωρίς καμία δυσκολία ή ανάγκη να χρησιμοποιήσει λέξεις.

Abel Sequera - Soundscapes

Ο Abel Sequera είναι ένας Καταλανός (έτσι το λέμε οι μπασκετικοί) drummer και συνθέτης, που αφενός είναι τρομερά ταλαντούχος και αφετέρου έχει σπουδάσει όλο το καλό prog σύμπαν που δημιούργησαν κάποτε οι Theater. Σε αυτό εδώ το άλμπουμ, όπου περιλαμβάνονται περίπου 50 (!) guest μουσικοί - μερικοί πολλοί γνωστοί / ψάξτε τους - υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν να έχω βάλει ένα VR headset και να ταξιδεύω σε έναν υπέροχα πλασμένο prog κόσμο. Ναι, υπάρχουν σημεία που είναι τόσο καλό κι εντυπωσιακό! Παιξίματα, παραγωγή, ιδέες, όλα είναι χοθτοπ επιπέδου, σε μια συνολικά πολύ προσεγμένη δουλειά, για την οποία κακώς δεν πρήξαμε κόσμο νωρίτερα.

Trees Speak - Mind Maze

Κάπου ανάμεσα στο chill ηλεκτρονικό στοιχείο (βλ Air), τη σχολή του Βερολίνου και κυρίως το Krautrock (Kraftwerk, Tangerine Dream, Klaus Schulze κτλ), ευδοκιμούν οι Trees Speak. Με πολύ γκρουβάρισμα, σποραδικές μελωδίες με κινηματογραφική ανάπτυξη, δυσοίωνες ατμόσφαιρες και λιτά παιξίματα οι Trees Speak μας προσφέρουν έναν δίσκο που ίσως επειδή αποτελείται από μικρές μπουκιές μουσικής αντί για μεγάλα δυσχώνευτα κομμάτια, δεν απαιτεί καμμία προσπάθεια για την απόλαυσή του παρά τη σχεδόν ωριαία διάρκειά του. Το γεγονός ότι προέρχονται από την Αριζόνα είναι παράταιρο εκ πρώτης όψης αλλά η συνοδεία της μουσικής τους με τα ερημικά τοπία της περιοχής τους ειδικά της νυχτερινές ώρες μάλλον βγάζει πολύ νόημα.

Arch Echo - Final Pitch

Στο "Final Pitch" το ταλαντούχο κουιντέτο από το Tennessee μας παρουσιάζει ένα έργο με αρκετές πρωτότυπες συνθέσεις που στο τεχνικό τους σκέλος δεν έχουν ταβάνι. Με την δουλειά τους στο "Aluminosity" και την συμμετοχή του Jordan Rudess, μας επιτρέπουν να τους κατηγοριοποιήσουμε χωρίς αναστολές σε τέκνα του υψηλότερου υπαρκτού τεχνικού επιπέδου, όμοιο με εκείνο των Liquid Tension Experiment, του Plini ή ακόμα ακόμα του Tigran Hamasyan. Αν αυτό σας κάνει κέφι και είστε ήδη οπαδοί τόσο της fusion μουσικής όσο και του progressive metal, στο "Final Pitch" θα βρείτε νέες προκλήσεις σε ένα κόσμο χωρίς παρθενογενέσεις.

Check Also: Για μία ακόμη φορά ο Plini κάνει τα δικά του πράγματα στο EP "Mirage", θυμίζοντάς μας ότι μετά την τριλογία δεν ξαναπέταξε τόσο ψηλά, αλλά και πως σε μαζεμένες εκτάσεις μπορεί να έχει καλύτερα αποτελέσματα. Αντιθέτως, με πολλή όρεξη και τρομερούς καλεσμένους (η λέξη Aristocrats σας λέει κάτι, για αρχή;) φορτσάρει η Ινδή μπασίστρια Mohini Dey στο ομώνυμο άλμπουμ της. Να δούμε αν εν τέλει ισχύει πως κανείς δεν προσέχει όσο το μπάσο σολάρει… Οι Kanaan στο "Downpour" συνεχίζουν να προσφέρουν σε αφθονία την instrumental ψυχεδέλειά τους, κι η Γερμανική κολλεκτίβα Art Against Agony στο "Sound of Inevitability" ακούγεται ορμητική και ασυγκράτητη στο djent/core/experimental υβρίδιό της, το οποίο απλώνουν σε έναν διπλό δίσκο ενενήντα τεσσάρων χορταστικών λεπτών.

Temic - Terror Management Theory

Όταν μαζεύεται η "αφρόκρεμα" του νέου αίματος του prog, οι πιθανότητες να πάει καλά το εγχείρημα είναι αυξημένες. Οι νεοσύστατοι Temic λοιπόν, δεν απογοητεύουν. Μπολιάζοντας το παραδοσιακό, Theater-ικό prog metal με ηλεκτρονικά στοιχεία, μια πιο pop φωνητική προσέγγιση και προσεγμένες, περιπετειώδες συνθέσεις, το "Terror Management Theory" τραβάει την προσοχή και μας ανοίγει την όρεξη για το μέλλον που (ελπίζουμε) να έχει η μπάντα. Χωρίς να παρουσιάζει κάτι ιδιαίτερα πρωτοποριακό, αλλά με μπόλικη όρεξη και μαεστρία, έφερε τους Temic στα ραντάρ του prog ήχου με το καλημέρα. Ένα εξαίσιο ντεμπούτο με μπόλικες ιδέες, μια υπόσχεση για ακόμη καλύτερη συνέχεια.

Avkrvst - The Approbation

Το "The Approbation" ηχογραφήθηκε σε μια καμπίνα στην Νορβηγία κατά τη διάρκεια ενός βροχερού, κρύου χειμώνα και φέρνει στα υπόψιν του ακροατή τα καλύτερα υλικά από το λεγόμενο σκανδιναβικό θαύμα ή αλλιώς το progressive του βορρά. Οι Avkrvst σαν αγγειοπλάστες πλάθουν τις επιρροές τους σε 49 λεπτά εμπνευσμένης μουσικής. Από Opeth, Ihsahn, Leprous μέχρι και Anekdoten. Το "The Approbation" ως concept άλμπουμ απλώνεται σαν τεράστιο μουσικό χαλί και περιλαμβάνει τα πάντα, από πλούσιες, μελαγχολικές συνθέσεις μέχρι βαριές και επιθετικές κιθάρες. Το ξεδιάντροπο κοπιαρισμα στις μανιέρες των μεγάλων, ουδόλως επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα που στέκεται εντυπωσιάκα ανάμεσα στα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς που μας πέρασε.

Nospūn - Opus

Κάπου μεταξύ της παλιάς και της νέας prog metal φρουράς, οι πρωτοεμφανιζόμενοι Nospūn μας έρχονται από την πολιτεία που πήγε κολλέγιο ο Michael Jordan και μας απασχόλησαν όμορφα με το ακόμη άγουρο ντεμπούτο τους. Επιρροές από Dream Theater, Haken, αλλά και Between The Buried & Me βρίσκονται διάσπαρτες στη διάρκεια του "Opus", το οποίο προβάλει ικανές προοπτικές και υψηλό ταβάνι για τις δυνατότητες των νεαρών Αμερικάνων. Είθε να μας απασχολήσουν σύντομα και περισσότερο.

Exploring Birdsong - Dancing In The Face Of Danger

Οι Exploring Birdsong από το Liverpool είναι ένα neo-prog σχήμα χωρίς κιθάρες και με έντονες pop ανησυχίες. Πρόκειται για ένα τρίο με κυρίαρχο όργανο το πιάνο - αν και τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο κυρίαρχο από την μαγική φωνάρα της Lynsey Ward. Το "Dancing In The Face Of Danger" περιέχει πέντε υπέροχες συνθέσεις, με το "Bear The Weight" να συναρπάζει και να αποκαλύπτει ένα πραγματικά εξαιρετικό γκρουπ που φανερώνει μια αξιοσημείωτη χημεία, εκφραστικό ταλέντο και πληθώρα καλών ιδεών. Τα καλύτερα είναι προ των πυλών.

The Anchoret - "It All Began With Loneliness"

Αν ψάχνεις παντού για το next-big-thing της progressive metal, τότε το ντεμπούτο των The Anchoret είναι για σένα, αν δεν το έχεις ήδη πετύχει κάπου (ίσως με συγκρίσεις που σπάνια μπορούν να σηκώσουν τα ντεμπούτα). Η αλήθεια είναι, ότι όσον αφορά το καλογραμμένο, ορθόδοξο αλλά ορεξάτο prog, το "It All Began With Loneliness" είναι ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ. Έχει νεύρο, έχει πνευστά έχει φωνητικά με δική τους προσωπικότητα, έχει και ευφάνταστα κιθαριστικά σόλο - what’s not to like? Η μουσική τους θυμίζει εκείνα τα progressive άλμπουμ που δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, κι ωστόσο γουστάρεις απλά που τα κάνουν όλα τόσο καλά, με οπαδική σχεδόν αφοσίωση. Έχει στοιχεία Steven Wilson εποχής "H.C.E.", θυμίζει το "The Sea Within" στον ηχητικό πλούτο και την ατμόσφαιρα, και θυμίζει τις πιο prog rock στιγμές των Between The Buried And Me. Αρχετυπικός prog δίσκος για λάτρεις του είδους.

Check also: Από τις στάχτες των εμβληματικών This Heat αναδύεται ως αγέραστος φοίνικας ο Charles Hayward με το νέο του σχήμα, Abstract Concrete και αφήνει στόματα ανοιχτά με το πειραματικό, ομώνυμο "Abstract Concrete". Παρέα με μια εντυπωσιακή λίστα από καλεσμένους, ο κιθαρίστας των Amorphis, Tomi Koivusaari εντυπωσιάζει με τον πρώτο μα αδυσώπητο του progressive metal με έντονα στοιχεία death και black, δημιούργημα ως Bjørkø, με τίτλο "Heartrot". Από τα έγκατα των μουσικών αλλά και gaming υπογείων, για το τέλος έχουμε την πρώτη προσπάθεια των The War Against Giygas, όπου εμπνευσμένοι από τον μεγάλο κακό του παιχνιδιού Earthbound, μπλέκουν την progressive ψυχεδέλεια με το math rock στο χαοτικό "Your Sanctuary".