Mask Of Prospero

Ξεκινώντας ανάποδα, η πρώτη δουλειά των Mask Of Prospero δεν είναι για όλους. Οι αισιόδοξοι θα πουν ότι όσο περνούν τα χρόνια, το κοινό είναι όλο και περισσότερο ανοιχτό σε ήχους που δεν ακολουθούν πιστά κάποιο καθορισμένο μοτίβο ή σε παράξενους υφολογικούς πειραματισμούς. Στους πιο ρεαλιστές, σαν και του λόγου μου, ωστόσο, το ποτήρι δε μοιάζει τόσο μισογεμάτο· πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για μουσική που κινείται στο ευρύτερο πλαίσιο του σκληρού ήχου, όπου κόσμος προσκολλημένος σε υπό-είδη αρνείται να αναγνωρίσει οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτά και πάντα θα υπάρχει κάποιος που απαξιώνει κάτι χωρίς λογικά επιχειρήματα ή χωρίς καν να έχει ασχοληθεί.

Το σύγχρονο, ατμοσφαιρικό, στα όρια του προοδευτικού, metal της πεντάδας απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο. Η ταμπέλα του djent ίσως να είναι εκείνη που έρχεται ευκολότερα κατά νου, όμως οι παραλληλισμοί είναι περισσότερο επιφανειακοί. Οι εναλλαγές από σκισμένα/brutal φωνητικά σε γραμμές στα όρια του πιασάρικου είναι παρούσες, ενώ οι φίλοι των Tesseract θα βρουν συνειρμικά κάποια από τα vibes των βρετανών. Από την άλλη, τα κιθαριστικά κοψίματα ξεφεύγουν αρκετά συχνά από την πεπατημένη του στυλ για να δικαιολογούν μια τέτοια συσχέτιση και η συνολική αισθητική κατευθύνεται περισσότερο προς μια εκμοντερνισμένη progressive λογική, παρά σε κάτι αυστηρά καθορισμένο.

Από τα ξεσπάσματα των εισαγωγικών "Dust In The Sky" και "Drown In Grey" στα πιο τυπικά-djent-y περάσματα του "Frozen In Time", γίνεται γρήγορα σαφές ότι οι συνθέσεις στηρίζονται εξίσου στις γκριζαρισμένες μελωδίες και τα ογκώδη, heavy θέματα, με τα φωνητικά να λειτουργούν κατά κανόνα ως συνδετικός κρίκος. Όπως μας είπαν και οι ίδιοι, οι εναλλαγές ανάμεσα στις ήρεμες ατμόσφαιρες και τα distorted σημεία είναι κάτι που επιδιώκουν, και κοιτώντας συνολικά το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Ακούστε πώς και πόσες φορές αλλάζουν οι διαθέσεις από το ταξιδιάρικο "The Journey", στο roller-coaster του "The Way Back Home" κι από κει στο φορτισμένο ομότιτλο, και θα έχετε μια κατατοπιστική ιδέα.

Ξεχωριστή μνεία αξίζει η δουλειά που έχει γίνει στο στιχουργικό μέρος, ενώ ιδιαίτερα θετική εντύπωση αφήνει το γεγονός ότι τα εννέα κομμάτια του δίσκου δίνουν την αίσθηση ενός έργου με αρχή, μέση και τέλος, αντί για μια «απλή» συλλογή ιδεών. Στην αντίθετη πλευρά, σε αρκετά σημεία η παραγωγή μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα και με μια περισσότερο οργανική προσέγγιση πιστεύω ότι το σύνολο θα ανέβαινε ακόμα πιο ψηλά. Συνειδητοποιώντας, ωστόσο, ότι έχουμε να κάνουμε με μια ανεξάρτητη δουλειά και την πρώτη ολοκληρωμένη απόπειρα της μπάντας, το παραπάνω δεν είναι αρκετό για να μειώσει τις αρετές του "The Observatory" ή τις υποσχέσεις που αφήνει για το μέλλον.