Into Battle Festival Day 1: Satan, Spitfire, Acero Letal, Stash, Stygian Path @ Κύτταρο, 26/09/25

Αποτελώντας πλέον θεσμό στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα που έχει αγκαλιαστεί από τους φίλους του underground και παραδοσιακού heavy metal, το διήμερο και εν τέλει τριήμερο Into Battle Festival της Eat Metal Records επέστρεψε για μία ακόμη χρονιά στον φυσικό του χώρο. Η έκτη εκδοχή του φεστιβάλ με ένα άκρως ενδιαφέρον line-up θα προσέφερε αναμενόμενα σπουδαίες στιγμές και δυνατές συγκινήσεις στο αγαπημένο μας και πάντοτε φιλόξενο Κύτταρο.

Stygian Path

Τον χορό των εμφανίσεων έσυραν το απόγευμα της Παρασκευής οι Αθηναίοι Stygian Path, με το πολύ δυνατό φετινό τους ντεμπούτο "The Lorekeeper" να αποτελεί το κατάλληλο εχέγγυο. Καταγράφοντας στα θετικά της εικόνα του δίκασου drum set που θα χρησιμοποιούνταν από όλα τα συγκροτήματα της ημέρας, απολύτως ταιριαστή με την μυθολογία του heavy metal, απολαύσαμε το σετ της κλασικής πεντάδας που θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί από τα καλύτερα opening act που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε αντίστοιχα φεστιβάλ.

Ικανοποιητική σκηνική παρουσία, αρκετά καλός ήχος και βεβαίως το πρωτότυπο υλικό συνέτειναν σε ένα εξαιρετικό συνολικό αποτέλεσμα, με την ιδιαίτερα ελκυστική φωνή του Πάνος Μπαμπίλη να ξεχωρίσει, γεγονός όλο και πιο σπάνιο στις μέρες μας, ενώ το άνετο και γουστόζικο παίξιμο στα τύμπανα έδωσε επιπλέον πόντους. Οι Stygian Path έχουν καλές επιρροές και τον τρόπο να την αφομοιώνουν, βάζουν με μαεστρία και το folk στο heavy/power παιχνίδι, κατά την γνώμη μου η πιο ενδιαφέρουσα τάση στον ήχο τα τελευταία χρόνια, οπότε έχουν τις βάσεις να αναδειχθούν πολύ περισσότερο, δουλεύοντας παράλληλα τα παιξίματα τους.

Stash

Οι Ολλανδοί Stash αποτελούσαν στα χαρτιά μια αρκετά ενδιαφέρουσα περίπτωση συγκροτήματος, έχοντας στις τάξεις τους τον συμπαθέστατο και ινανότατο ερμηνευτή Bert Kivits, γνωστό μας από τους Emerald, και πίσω στα 1987 ένα demo που υπό προϋποθέσεις τους έφερνε στην πρωτοπορία της εποχής, ενώ το μοναδικό τους άλμπουμ με το παλιό και νεότερο υλικό έχει αισίως μόλις μία δεκαετία ζωής. Στην πράξη όμως δυστυχώς, η εμφάνισή τους δεν μπόρεσε να σταθεί αντάξια της ιστορίας τους, μένοντας περισσότερο απλά ως καταγραφή, με κυρίαρχη την εικόνα μιας πεντάδας βεταράνων που κατά τα άλλα ευχαριστήθηκαν παίζοντας εκτός έδρας την μουσική τους και σε ένα διπλό μπασκετάκι θα είχαν μάλλον άνετα οποιαδήποτε άλλο σύνολο του φεστιβάλ.

Βασικότερο πρόβλημα ήταν ο ήχος και δευτερεύον η φύση των συνθέσεων, ίσως και οι εκτελεστικές ικανότητες. Όσο παραπάνω και αν κράτησε το changeover, δεν είχαμε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, με τα απλά να ακούγονται αποσπασματικά. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι τις στιγμές που ο Kivits απευθυνόταν στο κοινό, ήταν σαν να ακούγεται από ντουντούκα, ενώ  κατά βάση δεν δυσκολευόταν να βγάλει τις χαρακτηριστικές ερμηνείες του. Όσον αφορά το ιδιαίτερο ύφος, οι μεταβάσεις από τυπικό '80s heavy metal με δίκασα σε κιθαριστικά σόλο που παρέπεμπαν ευθέως σε '70s progressive rock φαίνονταν κάπως παράταιρες, ενώ στα ρυθμικά μέρη, η κυριαρχία των πλήκτρων ήταν μάλλον υπερβολική. Δεν μας έμειναν πολλά πράγματα, βγάζουμε όμως το καπέλο στους μουσικούς για την διάθεσή τους παρά τα χρόνια που βαραίνουν τις πλάτες τους.

Acero Letal

Παρόμοια σχετικά obscure περίπτωση ήταν και οι Χιλιανοί Acero Letal, με αρκετά όμως διαφορετικά δεδομένα και σιγουρότατα πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα. Δεν βλέπουμε καθόλου συχνά μπάντες από την Λατινική Αμερική στα μέρη μας, και αυτό το γεγονός από μόνο του είχε το ενδιαφέρον του. Επί προσωπικού, με έναν πρόχειρο υπολογισμό, όλα αυτά τα χρόνια έδω δει ζωντανά στην Ελλάδα τους Βραζιλιάνους Angra και Sepultura, και κάποτε στο An τους Αργεντίνους stoners Los Natas. Οι συστάσεις δε που συνόδευαν τους Acero Letal συνέτειναν σε μια σαρωτική εμφάνιση που προς ικανοποίηση όλων είχαμε την τύχη να βιώσουμε στην Αθήνα και το Κύτταρο. Και επειδή τέτοιες ευκαιρίες πρέπει να τις εκλεταλλευόμαστε, το trio θα έπαιζε και την Κυριακή ένα μεγαλύτερο σε διάρκεια σετ, μετά την στεθερή εγχώρια αξία των Convixion και πριν τους Ιταλούς θρύλους του '80s heavy metal Strana Officina, στην πρώτη τους παρουσία στην χώρα μας.

Κεντρική φιγούρα ήταν ο κιθαρίστας και τραγουδιστής JAG που προφανώς τράβηξε το περισσότερο κουπί και μαζί με τον μπασίστα όργωσαν τη σκηνή. Υφολογικά οι Acero Letal κινούνται πάνω κάτω στο στυλ των Enforcer, δηλαδή επιδεικνύουν έναν εξαιρετικό όσο και σπάνιο συνδυασμό heavy και speed metal. Η χρήση ισπανικής γλώσσας δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα για να επικοινωνηθούν τα τραγούδια ακόμη και σε όσους δεν είχαν επαφή με το υλικό. Αντιθέτως αποδείχθηκε ότι τα ισπανικά μπορούν να ταιριάξουν γάντι στο heavy metal, με αρκετούς να τραγουδούν σχεδόν καθ' όλη την διάρκεια, αρκεί βεβαίως να συντρέχουν και οι κατάλληλες συνθήκες, καθώς οι Χιλιανοί μοίραζαν απόχερα hooks και κολλητικά ρεφρέν, χρησιμοποιώντας σοφά την επανάληψη. Ειδικά από τη μέση περίπου του 50λεπτου και μετά έγινε κακός χαμός, με το ορχηστρικό "El Trueno Cruza Sudamérica" να ανοίγει ένα τρομερό σερί που με τα "Opositor", "Legiones", "Rayo Μortal" και ολοκληρώθηκε ιδανικά με το "Pacto Εternal". Χωρίς εμφανή κενά ανάμεσα στα κομμάτια και με πιο εντυπωσιακό ντράμερ θα μιλούσαμε για 11 στα 10, οπότε γίνεται αντιληπτό πόσο γαμάτοι ήταν.

Spitfire

Τα τελευταία 20 χρόνια και ειδικά από το άλμπουμ επιστροφής "Die Fighting" και έπειτα έχουμε την τύχη να βλέπουμε ζωντανά σχετικά συχνά τους Spitfire, πολύ απλά ένα από σημαντικότερα κεφάλαια της εγχώριας heavy metal ιστορίας. Όλες αυτές οι φορές είναι ωραία, κάποιες φορές όμως είναι πιο ωραίες από της άλλες (σε αντιστοιχία με το οργουελικό «όλα τα ζώα είναι ίσα, κάποια όμως είναι πιο ίσα από τα άλλα»). Η εμφάνιση του θρύλου Ηλία Λογγινίδη και της εκλεκτής παρέας του στο Κύτταρο και το Into Battle Festival άνηκε στην δεύτερη κατηγορία, καθώς φάνηκε πως συνέτρεχαν οι κατάλληλες συνθήκες.

Ο σωστός κόσμος ήταν εκεί, γεμίζοντας κατά το μεγαλύτερο ποσοστό το Κύτταρο, αν και λίγο λιγότερος από την αντίστοιχη ώρα του Σαββάτου, ο ήχος ήταν «μπόμπα», η απόδοση της πεντάδας εξαιρετική και το setlist ιδανικό, με λίγο περισσότερο βάρος στα αρχαία χρόνια και το εμβληματικό ντεμπούτο "First Attack". Στα επί μέρους, προφανώς το μπάσιμο ήταν δυνατό με το εναρκτήριο "Evil Thoughts Around", ακολούθησε βροντερό sing along στο "Guilty Dreams", το ομώνυμο του τελευταίου δίσκου "Denial To Fall" δεν ήταν καθόλου κακό, το μυθικό "Whispers" το οποίο δυστυχώς δεν ακούμε συχνά ζωντανά μας έπιασε λίγο απροετοίμαστους, έστω και σε «ακουστική εκδοχή» προλογίζοντας το μεγάλο "Lady Of The Night" με τρομερή πενιά από τον Λογγινίδη και ένα ακόμη πιο βροντερό sing along, εξαιρετικό ήταν το "Taste The Fire" με σολάρα από τον έτερο κιθαρίστα Πάνο Χατζηιωαννίδη, και βεβαίως τρομερό φινάλε με τρία κλασικά και σολάρες από τον Ηλία. Πάντα τέτοιους Spitfire θέλουμε.

Satan

Όσοι είχαν την τύχη να δουν Satan στο παρελθόν, ήξεραν πάρα πολύ καλά τί να περιμένουν. Όσοι δεν είχαν δει, θα πρέπει να έμειναν αποσβολωμένοι. Ένα από τα καλύτερα και πιο ιδιαίτερα συγκροτήματα του NWOBHM, υφίσταται ακόμη με την ίδια πεντάδα που κυκλοφόρησε το θρυλικό full-length ντεμπούτο "Court In The Act" πριν 42 χρόνια, και συνεχίζει με αστείρευτη έμπνευση και ορμή, έχοντας πλέον στο παλμαρέ της ένα τρομερό σερί πέντε δίσκων από το 2013 και έπειτα. Η περίπτωση βαραίνει περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς τα υπόλοιπα πεπραγμένα των μελών: Ramsey και English με τους Skyclad, Tippins με τους Tanith και Brian Ross με τους Blitzkrieg.

Το μπάσιμο με δύο ύμνους του "Court In The Act" δεν αφήνει περιθώρια για οποιαδήποτε κακή σκέψη. Τα παιξίματα κυρίως του Tippins αλλά και του Ramsey στον επίσης ύμνο "Break Free" αλλά και γενικότερα είναι ανατριχιαστικά, με την Gibson SG του πρώτου και την Fender Stratocaster του δεύτερου να αποδεικνύουν περίτρανα το άχαστο του συνδυασμού. Τραγουδάρες όπως το "Burning Portrait" και "Twenty Twenty Five" αποδεικνύουν γιατί οι πρόσφατοι δίσκοι χαίρουν τέτοιας εκτίμησης. Η φωνή της περιπτωσάρας που λέγεται Brian Ross κυριολεκτικά μιλάει από μόνη της. Δυσκολεύομαι να αναλογιστώ πόσοι εβδομηντάρης διατηρούν τόσο αναλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου τη φωνή τους. Το δέσιμο των πέντε είναι αναμενόμενα παροιμιώδες και ο ήχος ακριβώς όπως πρέπει, με μικρή εξαίρεση κάποια χτυπήματα του Sean Taylor, εν πολλοίς υπεύθυνο με τον χαρακτηριστικό παίξιμό του για το μοναδικό ύφος, που δεν ήταν τόσο καθαρά.

Αρκετή ώρα αργότερα και ενώ έχουμε δει το ιδεατό heavy metal live, με τις κλασικές προφανώς μακροσκελείς παρεμβολές του Ross, ενός εν δυνάμει stand-up κωμικού που ενσαρκώνει την βρετανική παράδοση του ρόλου (σε κάποια φάση ο Tippins έκατσε σταυροπόδι στη σκηνή), έρχεται το κλείσιμο του main set με ένα τρομερό "Kiss Οf Death" και στα καπάκια το encore "Kiss Οf Death", το μυθικό "Kiss Οf Death". Απλά και όμοφρα, τρομερό φινάλε με μία ακόμη σολάρα από τον Tippins. Σε αρκετή προχωρημένη ώρα με τις προβλεπόμενες αποχωρήσεις, ο Ross έβαλε τον επίλογο με τα λόγια του Paul McCartney από το "The End" των Beatles": "And in the end, the love you take is equal to the love you make". Και αν είπε και καμιά κουβέντα παραπάνω που δεν έπρεπε, δεν το κρατάμε μανιάτικο. Όσοι ήταν στο Κύτταρο, δυσκολεύομαι να καταλάβω με τί καρδιά δεν θα ήθελαν να ξαναδούν Satan, όσι δεν ήταν απλά πρέπει να δουν έστω και μια φορά τους Satan εχθές.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης