Haken

Κάθε νέα δουλειά των Haken τραβάει την προσοχή των φίλων του "παραδοσιακού" prog metal. Στο προ τριετίας "Virus", που κατά διαβολεμένη σύμπτωση έπεσε πάνω στην αρχή της πανδημίας, φάνηκε πως μάλλον έκλεινε ένας κύκλος βαρύτερης προσέγγισης και φλερτ με το djent. Όπως μας είχε πει και ο βάρδος της μπάντας Ross, μετά θα ήταν η ώρα για δοκιμή νέων πραγμάτων.

Στο μεταξύ, μεσολάβησε και η αλλαγή πληκτρά, με τον Pete Jones να επανέρχεται στο προσκήνιο, ένα μέλος που ήταν εκεί στα πρώτα βήματα τους καθως και στο demo "Enter the 5th Dimension". Αναμενόμενα λοιπόν, το "Fauna" δημιούργησε προσδοκίες αλλά και περιέργεια, για την κατεύθυνση των Haken σε αυτή τη νέα εποχή. Ανακύκλωση, ή ανασύσταση;

Αυτό που ενδόμυχα ήθελα και περίμενα, φάνηκε να ξεδιπλώνεται από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις. Η πιο proggy/παιχνιδιάρικη πλευρά της μπάντας έχει επανέλθει εμφατικά. Τι σημαίνει αυτό;

Τρελιάρικες συνθέσεις που σε εκπλήσουν σε κάθε αλλαγή; Check!

Φωνητικά που παίζουν με μελωδίες, αρμονίες και ρυθμό, φέρνοντας στο μυαλό 70’s prog; Check!

Κοφτά, πολυρυθμικά riffs; Check!

H τετράδα των singles που έχουν κυκλοφορήσει ήδη, αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό την πολυπλοκότητα αλλά και την ποικιλία του άλμπουμ. Στο "Taurus" μπροστάρηδες τα riffs. Το υπέροχο "Nightingale" φέρνει στο μυαλό ένδοξες στιγμές εποχής "The Mountain", χωρίς όμως να ακούγεται αναμάσημα παλιών ιδεών.

Στο "The Alphabet In Me", οι κιθάρες κεντάνε με πανέξυπνο τρόπο, υποδεικνύοντας θέματα που αργότερα έρχονται στο προσκήνιο, ενώ η πιο poppy χροιά του ήχου έρχεται να δέσει αρμονικά αυτό το συνονθύλευμα ιδεών που τελικά δουλεύει υποδειγματικά. Το "Lovebite" με τον 80’s αέρα του και τη φαινομενικά αισιόδοξη πρόσοψη, κρύβει στιχουργικά μια σκοτεινότερη ματιά για τις αποτυχημένες ανθρώπινες σχέσεις.

Η ομορφιά του "Fauna" κρύβεται κυρίως στην ουσιώδη πληθωρικότητα του. Οι ιδέες είναι πολλές και καταιγιστικές. Αυτό ίσως να φέρει μια αρχική δυσκολία και να φαντάζει υπερβολικά απαιτητικό σαν άκουσμα. Εκεί η μαεστρία των συνθέσεων έρχεται να λειτουργήσει καταλυτικά, με τα hooks και τις μελωδίες να δίνουν τις απαραίτητες ανάσες.

Απτό παράδειγμα το "Sempiternal Beings", ενός κομματιού που είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο ρυθμικά και γεμάτο δυναμικές. Καταφέρνει εύκολα να μπει στο repeat με το κολλητικό του ρεφραίν. Όταν οι ρυθμοί κάνουν το "κλικ" στο μυαλό, ξαφνικά το τραγούδι μεταμορφώνεται και κάθε κόψιμο μοιάζει τοποθετημένο εκεί ακριβώς που πρέπει.

Προφανώς και σε έναν prog metal δίσκο τα βλέμματα (και τα αυτιά) θα προσανατολιστούν στην πιο μακροσκελή σύνθεση. Έτσι κι εδώ, το "Elephants Never Forget", γεμάτο από αλλαγές, riffs και διαφορετικές ατμόσφαιρες, αποτελεί ένα κλασσικό "epic" με μια πιο μοντέρνα προσέγγιση.

Το κλείσιμο με το μελαγχολικό "Eyes Of Ebony", αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση προβληματισμού, για την συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους πάνω σε αυτό τον πλανήτη, με τις κιθάρες να ακούγονται σε στιγμές σαν τη φωνή του εξαφανισμένου λευκού ρινόκερου, για τον οποίο μεταφορικά μιλάει και το κομμάτι συνδέοντάς το με τον πόνο της μόνιμης απώλειας.

Η αγάπη και η προσοχή που έχει δώσει η μπάντα σε αυτό το δίσκο φαίνεται τόσο στο ηχητικό του κομμάτι, με μια αψεγάδιαστη παραγωγή, αλλά και το εντυπωσιακό artwork που είναι μάλλον το πιο άρτιο της καριέρας τους.

Τελικά, το "Fauna" μοιάζει σαν ένα από τα highlights της δισκογραφίας των Haken. Παίζοντας με τις δυνάμεις τους, κρατώντας όλα τα στοιχεία που τους κάνουν ξεχωριστούς, χωρίς να φοβούνται όμως να πειραματιστούν αλλά και χωρίς να χάνουν την ταυτότητά τους. Η αυθεντικότητα της μουσικής αλλά και η προσήλωση που έχουν στην τέχνη, τους φέρνει ξανά στο προσκήνιο του ευρύτερου φάσματος που καλούμε prog, και δε θα αφήσει κανέναν φίλο του ήχου ανικανοποίητο.