Riverside

Love, Fear And The Time Machine

Inside Out (2015)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 13/08/2015
Ένα από το ομορφότερα άλμπουμ που θα ακούσετε φέτος, γεμάτο εικόνες, μελωδίες και συναισθήματα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αν υπήρχε ένα αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης στα μουσικά είδη, οι Πολωνοί Riverside θα σκόραραν μεταξύ των πρωτοπόρων στο progressive rock ιδίωμα των ημερών μας. Στα πέντε στούντιο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα δεν βρίσκω ούτε μισό ψεγάδι, κάτι που δεν θα ισχυριστώ για σχεδόν κανέναν άλλο καλλιτέχνη. Στην έκτη της δουλειά, η παρέα του Mariusz Duda αποφασίζει να κάνει μια στροφή που θέτει σε ρίσκο αυτό το σερί.

Αν κάτι χαρακτηρίζει τις μουσικές των Riverside, αυτό είναι το έντονο συναισθηματικό στοιχείο, το οποίο τις περισσότερες φορές κλίνει προς τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, αλλά, όσο κι αν ακούγεται τετριμμένο, υπήρχε πάντα έντονο ένα στοιχείο κάθαρσης μέσω αυτών. Εδώ, αντιθέτως, για πρώτη φορά αφήνουν το φως και την αισιοδοξία να κυριαρχήσουν, κάτι που ίσως ξενίσει αρκετούς υφιστάμενους οπαδούς τους.

Η εν λόγω στροφή δεν αποτυπώνεται μόνο στους στίχους, αλλά και στη μουσική. Οι κιθάρες έχουν απαλλαχθεί από τις βαριές παραμορφώσεις, μην αφήνοντας ίχνος μεταλλικού στοιχείου, αλλά ταυτόχρονα είναι αυξημένες, με το πνεύμα του David Gilmour να είναι πανταχού παρόν στο εντυπωσιακό παίξιμο του Piotr Grudziński. Παράλληλα, ο Mariusz Duda έχει αποβάλλει την επιθετικότητα και το νεύρο από τις ερμηνείες του, δεν ακούγεται θυμωμένος κι απεγνωσμένος, αλλά πιο ήπιος και μελαγχολικός.

Όπως μου εξήγησε ο ίδιος, αυτό έχει να κάνει με την κεντρική ιδέα του άλμπουμ, η οποία αφορά τα συναισθήματα που περικλείουν έναν άνθρωπο που πρέπει να πάρει μια σημαντική απόφαση για τη ζωή του. Όσα πράγματα τον τραβάνε προς αυτή την απόφαση και του δίνουν προοπτική ανήκουν στην αγάπη, η ανασφάλεια και το άγνωστο είναι ο φόβος, ενώ οι αναμνήσεις από το παρελθόν του και η προσπάθεια να προδιαγράψει το μέλλον δημιουργούν μια νοητή μηχανή στον χρόνο. Τα τρία αυτά στοιχεία αποτελούν τους πυλώνες πάνω στους οποίους τα τραγούδια του δίσκου δημιουργούν ένα ταξίδι σκέψεων και συναισθημάτων του πρωταγωνιστή. Ένα ταξίδι που στην αρχή του είναι χαμένος και στο τέλος έχει βρει αυτό που ψάχνει...

Παρ' όλο που δεν χρειάζεται κάποιος να δίνει τόσο μεγάλη σημασία στους στίχους, η ακρόαση των δίσκων των Riverside αποτελεί συχνά βιωματική εμπειρία κι ως εκ τούτου πολλοί ίσως προβληματιστούν στην αρχή από αυτή η στροφή, γι' αυτό και το ρίσκο που προανέφερα. Στην πραγματικότητα, όμως, θα χρειαστούν πολύ λίγες ακροάσεις για να αντιληφθούν ότι το μόνο που έχει διαφοροποιηθεί είναι η διάθεση και η προσέγγιση. Όλα τα δομικά στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν είναι εδώ...

...oι μελωδίες, το συναίσθημα, ο ήχος, οι χαρακτηριστικές γραμμές στο μπάσο και οι ερμηνείες του Duda, η προσωπικότητα. Το μόνο που έχει μειωθεί αισθητά είναι το στοιχείο της πολυπλοκότητας και των τεχνικών σημείων.

Το εναρκτήριο "Lost" είναι μια από τις πιο όμορφες συνθέσεις που έχουν γράψει, με κολλητική μελωδία φωνητικών, ενώ το "Under The Pillow" αρχίζει ήρεμα, αλλά στην πορεία η ροή του το πηγαίνει αλλού με πιο δυναμικό ρεφρέν. Στο "#Addicted" είναι εμφανές ότι ο Mariusz αντλεί ιδέες από τον ίδιο καμβά χρωμάτων με τον Steven Wilson, ενώ στο "Caterpillar And The Barbed Wire" γίνεται πραγματικά αντιληπτό το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Όμως, το τέλος του τραγουδιού, όπου τα απανωτά layers πλήκτρων χτίζουν μια καταπληκτική κορύφωση και η συνέχεια με το εξαιρετικό "Saturate Me" -την πιο prog στιγμή του άλμπουμ- έρχονται να θυμίσουν πιο έντονα το παρελθόν τους.

Το "Afloat" είναι μια ιδιαίτερη σύνθεση, μόνο μπάσο / φωνή και πλήκτρα, μικρή σε διάρκεια κι από αυτές με τις οποίες ο Mariusz ξέρει να καθηλώνει με την ερμηνεία του, έχοντας ταυτόχρονα κι έναν μεταβατικό χαρακτήρα, καθώς από εκεί και ύστερα το άλμπουμ γίνεται ακόμα πιο ήρεμο, μελαγχολικό, με πιο χαλαρές συνθέσεις σαν το "Discard Your Fear" που στην ροή του άλμπουμ ακούγεται πιο ταιριαστό. Το οχτάλεπτο "Towards The Blue Horizon" ξεχωρίζει, εναλλασσόμενο μεταξύ του ακουστικού και του πιο δυνατού χαρακτήρα της μπάντας, φέρνοντας λίγο πρόσφατους Opeth στην τεχνοτροπία και τη μελωδία του, ενώ τα "Time Travellers" και "Found" αποτελούν δυο ακόμα πιο ήρεμες, ακουστικές και μελαγχολικές συνθέσεις, κλείνοντας ιδανικά το άλμπουμ.

Ίσως δεν γίνει ποτέ το αγαπημένο των παλιών οπαδών των Riverside λόγω της βιωματικής σχέσης που ανέφερα και νωρίτερα, αλλά ενδεχομένως να αποτελέσει το εφαλτήριο για μια ολόκληρη νέα γενιά τέτοιων. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα από το ομορφότερα άλμπουμ που θα ακούσετε φέτος, γεμάτο εικόνες, μελωδίες και συναισθήματα. Μην έχετε καμία αμφιβολία για αυτό.

  • SHARE
  • TWEET