Klone

Παρ’ όλο που οι Γάλλοι Klone κλείνουν φέτος τη δεύτερη δεκαετία τους, υπάρχει μία αίσθηση φρεσκάδας λόγω της ηχητικής τους εξέλιξης που ξεκινάει, χοντρικά, από το "The Dreamer’s Hideaway" (2012), που ενίσχυσε τον ήχο τους με περισσότερο post και alternative. Ακολούθησε το "Here Comes the Sun" το 2015, το δικό τους - ας πούμε - "Damnation", μιας και σημείωσαν μία μεγάλη στυλιστική αλλαγή, έριξαν τους τόνους, καθάρισαν τις κιθάρες, πάτησαν φρένο στους ρυθμούς, και άρχισαν να παίζουν πιο πολύ με τη μελωδία και την ατμόσφαιρα των Porcupine Tree και των ύστερων Anathema, μειώνοντας (αλλά όχι αφαιρώντας) το σκοτεινό riffing συγκροτημάτων, όπως οι Katatonia, οι Tool, και - ακόμη πιο πίσω στη δισκογραφία τους - οι Gojira και οι Meshuggah. Το δε "Le Grande Voyage" που το διαδέχτηκε τρία χρόνια αργότερα, ήταν ακόμη πιο artsy, επαναφέροντας το βάρος στις κιθάρες, αλλά διατήρησε τον αιθέριο χαρακτήρα των δύο προκατόχων του.

Πρόχειρες και συμβατικές οριοθετήσεις, φυσικά, στον ήχο ενός συγκροτήματος που δοκιμάζει συνεχώς νέα εργαλεία, χωρίς ωστόσο να κάνει τρομερά ηχητικά άλματα από άλμπουμ σε άλμπουμ. Μόνο εκ των υστέρων μπορούμε να δούμε τη χασματική διαφορά με το ντεμπούτο "Duplicate", που είναι και ενδεικτική του πόσο δρόμο έχουν διανύσει οι Klone, και των αλλαγών που έχουν συμβεί στη σύστασή τους.

Στο όγδοο δίσκο τους έχουμε ξανά το metal στο προσκήνιο, γαληνεμένο μέσα από τα χρόνια ωρίμανσης και αφομοίωσης των διαφόρων επιρροών τους. Με την εισαγωγή του "Within Reach" καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουν αλλάξει σημαντικά πράγματα από την τελευταία μας συνάντηση. Βαριές αλλά συγκρατημένες κιθάρες, mid-tempo συνθέσεις, μία εκφραστική φωνή με ξεχωριστό μέταλλο, και ένα μπάσο πιο πολύ σαν μελωδικό lead παρά ρυθμικό αντίβαρο. Παρά τις αυξομειώσεις της έντασης, όμως, δεν παρατηρείται ιδιαίτερη διαφοροποίηση στην ταχύτητα, κάτι που εν πολλοίς χαρακτηρίζει το υλικό του "Meanwhile". Υπάρχει μία ηχητική ομοιογένεια, που εντείνεται από την απουσία διακριτών leads και τονικής ποικιλίας, με τις συνθέσεις να βασίζονται για διάνθισμα κυρίως στη φωνή του Yann Ligner, τις λεπτεπίλεπτες μπασογραμμές του Enzo Alfano, και των διακριτικών παρεμβάσεων του πληκτρά/σαξοφωνίστα Matthieu Metzger.

Με επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, αυτή η κρούστα σπάει κάπως, και η ταυτότητα κάθε κομματιού ξεδιπλώνεται, ενώ και η δόμηση του δίσκου γίνεται πιο ξεκάθαρη, με το δεύτερο μισό να φιλοξενεί και τις πιο άγριες στιγμές, με τις κιθάρες των Aldrick Guadagnino και Guillaume Bernard να ζωντανεύουν και να παίρνουν τα ηνία. Τα μοτίβα που απαρτίζουν το "The Unknown" καρφώνονται αμέσως στη μνήμη και προς το τέλος το πανηγύρι που έρχεται είναι ίσως από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές, και παρ’ όλο που επικροτώ τη σύντομη διάρκεια του κρεσέντου, δεν θα είχα κανένα παράπονο αν έβγαινε σε extended version. Το πολυεπίπεδο "Disobedience" έρχεται από το παρελθόν, με έντονες επιρροές από Gojira, ειδικά όταν γίνονται τραχιά τα φωνητικά, ενώ το ομώνυμο "Meanwhile" κλείνει με φιλόδοξο τρόπο τον δίσκο. Ισορροπώντας ανάμεσα στα ξεσπάσματα, στις μελωδικές διακυμάνσεις, τα ανοιχτά ρεφρέν, τα post χτισίματα, τα εφέ και τα grooves, δείχνει έναν μουσικό πλούτο που ξεπερνάει τις προσδοκίες, και δίνει αναδρομικά το κάτι παραπάνω που μπορεί να έλειπε από τα προηγούμενα κομμάτια.

Βέβαια, μην αφήσουμε να μας παρασύρει η συζήτηση στο βεβιασμένο συμπέρασμα πως οι Klone είναι καλοί μόνο στις πιο επιθετικές στιγμές τους - παρ’ όλο που τα ντραμς του Morgan Berthet είναι σταθερά παρόντα και στιβαρά, ακόμη και σε στιγμές ηρεμίας. Αντιθέτως, ο λυρισμός είναι εκείνος που τους χαρακτηρίζει, και ο σταδιακός ενστερνισμός αυτής της ηχητικής προσωπικότητας υπήρξε σωτήριος ώστε οι Klone να μην γίνουν κόπιες των επιρροών τους (βλέπετε, απέφυγα τoν προφανή αστεϊσμό με μαεστρία). Μπορεί οι δυναμικές εναλλαγές να είναι άλλη μία δομική συνήθεια πια στο είδος, όμως σπάνια γίνεται με την χάρη και τη φυσικότητα κομματιών όπως το εκτυφλωτικό "Bystander", ενώ ο άπλετος εσωτερικός χώρος που ανοίγεται με το "Apnea" με τα αρπίσματά του μου θύμισε κάτι από το "The Art of Navigating By the Stars" των Sieges Even.

Ένας βρυχηθμός από τον ουρανό, εν ολίγοις, όπως προμηνύει το ταιριαστό αν και λίγο αδιάφορο εξώφυλλο. Οι Klone επιστρέφουν με έναν δίσκο-επιστέγασμα της πληθωρικής και ιδιότυπης πορείας τους, που μπορεί να συγκεράσει τις ποικίλες ηχητικές τους καταβολές, χωρίς να ακούγεται βεβιασμένος και ασύνδετος. Ενδεχομένως ο λόγος περί "Meanwhile" να ήταν πιο ενθουσιώδης αν εκτός από τρομερές ιδέες είχε και μεγαλύτερο συναισθηματικό βάρος, κι αυτό είναι ένα στοίχημα που δεν κερδίζει επαρκώς, παρ’ όλο που ορισμένες στιγμές θα άφηναν διαφορετική επίγευση σε ένα live πλαίσιο. Κοιτάζοντας πέρα από αυτήν την έλλειψη, όμως, το "Meanwhile" επιβεβαιώνει κάθε οπαδό τους που αγανακτεί με την περιορισμένη αναγνώρισή τους. Πρόκειται για ένα σπουδαίο άλμπουμ ατμοσφαιρικού alt prog, ουσιώδες, μεστό, και φτιαγμένο με ένα ταλέντο που, αλήθεια το διαολεμένο, δεν κρύβεται με τίποτα.

Bandcamp