The Ocean

Το 2007, η Γερμανική μουσική κολεκτίβα The Ocean κυκλοφορεί το "Precambrian", έναν πολυεπίπεδο δίσκο εμπνευσμένο από τον πρώτο γεωλογικό μεγααιώνα. Το συγκρότημα δεν μιλούσε για πέτρες, αλλά χρησιμοποιούσε την ιστορία της Γης ως όχημα για να μιλήσει για ανθρώπινα προβλήματα. Η συνέχεια αυτού το κόνσεπτ ήρθε μία δεκαετία αργότερα, με τη διαδοχή των "Phanerozoic I" και "Phanerozoic II" το 2018 και το 2020 αντίστοιχα, εδραιώνοντάς τους ως μία από τις εξέχουσες καλλιτεχνικές δυνάμεις στον post / sludge / prog χώρο, αφού συνδύαζαν δυνατή συνθετική ικανότητα, με πολύπλοκες θεματικές, και είχαν και ένα πραγματικά πρωτότυπο και ιδιογενή τρόπο να τα παρουσιάζουν. Διόλου τυχαία, λοιπόν, οι The Ocean αυτή τη στιγμή θεωρούνται εμπροσθοφυλακή, και ανήκουν στο πάνθεον σύγχρονων συγκροτημάτων όπως οι Cult of Luna, οι Mastodon, και οι Gojira.

Από το πρωτόγονο σφυροκόπημα του "Precambrian", την βραδυκίνητη πομπή του "Phanerozoic I", και την εκτυφλωτική ποικιλία του "Phanerozoic II", η μουσική αντανακλούσε τις κινήσεις της ζωής πάνω στη Γη, και γινόταν ολοένα και πιο πλούσια, σύνθετη, και ιδιαίτερη. "Holocene", μάλιστα, ονομαζόταν το κομμάτι που έκλεινε τον τελευταίο δίσκο τους, και έδειχνε προς μία κατεύθυνση πιο ηλεκτρονική, γεμάτη ατμόσφαιρα, ήπια αλλά και με υφέρπουσα ένταση. Αν χρειαζόταν να συνοψίσουμε, δηλαδή, τον ήχο του νέου τους άλμπουμ, το έκαναν οι ίδιοι πριν τρία χρόνια.

Πράγματι, το υλικό του "Holocene" συνεχίζει στο ίδιο μονοπάτι, γραμμένο με ιδέες που αντάλλαζαν ο πληκτράς Peter Voigtmann με τον ιθύνοντα νου και μοναδικό σταθερό μέλος Robin Staps, πίσω στο 2020. Ηρεμεί περισσότερο από ποτέ, και γίνεται σχεδόν ρευστό, με μετρημένες εκρήξεις και μειωμένες ταχύτητες. Ακόμη και οι τίτλοι αλλάζουν για πρώτη φορά, αφού υπάρχουν κομμάτια που δεν ακολουθούν τα τυπικά μοτίβα ονοματοδοσίας. Φαίνεται πως η ιστορική αναδρομή ολοκληρώνεται, με την έλευση σε ένα παρόν ακόμη δυναμικό και υπό διαμόρφωση, που δεν έχει απολιθωθεί σε ιζηματογενή πετρώματα, ούτε έχει προλάβει να αποκρυσταλλωθεί σε μία σταθερή ταυτότητα. Οι ηχητικές κατευθύνσεις του δίσκου είναι πολλές, όμως δεν εξελίσσονται με την γενεσιουργό δυναμική του προκατόχου του, αλλά πηγαίνουν μπρος-πίσω μεταξύ ειδών και στυλιστικών αποφάσεων, σαν οι The Ocean να παλινδρομούν μεταξύ αναστοχασμού και επινόησης του ήχου τους. Το "Holocene" δεν είναι το «ολοκαίνουργιο» πρόσωπο ενός συγκροτήματος, για την ακρίβεια ακόμη δεν ξέρει τι είναι. Αλλά εκεί είναι και η γοητεία του.

Η κολεκτίβα βρίσκεται πια με το ένα πόδι στα χωράφια της ηλεκτρονικής μουσικής, με trip-hop πινελιές, ambient ηχοτοπία, και drum machines. Έχουν ξεχάσει εντελώς το εξαγριωμένο παρελθόν τους; Όχι, προφανώς, αλλιώς δεν θα επρόκειτο για μεταβατικό δίσκο, όμως δεν δίνουν προτεραιότητα στα riffs και στην ακρότητα - αν και πρέπει να ομολογήσω ότι το drumming του Paul Seidel παραμένει ενδιαφέρον και ορμητικό, πάντα προσαρμοσμένο στην διάθεση του κομματιού. Οι εναλλαγές στη δυναμική χτίζονται στο καλαίσθητο πάντρεμα ηλεκτρονικής και metal, με τρόπο που θυμίζει - χωρίς να αντιγράφει - την πρόσφατη στροφή των Leprous με το "Pitfalls". Θα χρειαστεί να φτάσουμε ως το τέταρτο κομμάτι του δίσκου, το "Atlantic", για να ακούσουμε τα τραχιά φωνητικά του Loic Rosetti, αλλά και ξεχωριστές κιθαριστικές μελωδίες, είτε σε leads, είτε σε ογκώδη riffs. Εκεί που δίνουν περισσότερη έμφαση είναι στα στρώματα ηλεκτρονικών ήχων, αλλά και στα πνευστά που έχουν την τιμητική τους. Το "Preboreal" είναι ίσως ενδεικτικό, καθώς περιλαμβάνει την πιο αλλόκοτη στιγμή των The Ocean, και αναφέρομαι στο ντουέτο Loic Rosetti / Noam Maoz να διαβάζει στα γαλλικά ένα τμήμα της «Κοινωνίας του Θεάματος» από τον Γκυ Ντεμπόρ, πάνω από επεξεργασμένα ντραμς και τρομπέτες.

Tο "Subboreal" είναι το πιο διπολικό κομμάτι, με τα πλήκτρα να διαπλέκονται με djentοειδείς κιθάρες, και έναν Rosetti εκτός εαυτού, στην πρώτη φορά που φτάνουμε σε πραγματικά οικείο έδαφος. Τοποθετημένο στρατηγικά στη μέση, σηματοδοτεί και το δεύτερο, πιο ισορροπημένο μέρος του δίσκου, όπου τα τραχιά σημεία επιστρέφουν ως αυτόνομες οντότητες, κι όχι ως δυναμικά συμπληρώματα. Το σχεδόν δεκάλεπτο "Unconformities" καταφεύγει σε alternative φόρμες, με τα αρπίσματα και τα ιδιαίτερα φωνητικά της Karine Park, και από τη μέση κι ύστερα, εξισορροπείται απότομα από την πιο βίαιη επίθεση που επιφυλάσσει ο δίσκος, και με μία έντονη κορύφωση που σε ζωντανό περιβάλλον δύναται να είναι ακόμη πιο αποστομωτική και υπερβατική απ’ ό,τι στην ηχογραφημένη του εκδοχή. Στο ίδιο ύφος κινείται και το "Parabiosis", για να κλείσουμε με το εντυπωσιακό "Subatlantic". Η μυστικιστική ατμόσφαιρα, τα τελετουργικά φωνητικά και τύμπανα, αλλά και το ανατριχιαστικό μοιρολόι του, διαλύονται σε ένα αργόσυρτο, σχεδόν doom, μοτίβο, πριν ξεδιπλωθεί προς την πιο Neurosis στιγμή τους, και με δυσαρμονικά leads που μας ταξιδεύουν σε παλαιότερες εποχές των ίδιων και των Mastodon.

Σύμφυση παρόντος και παρελθόντος, λοιπόν, στο "Holocene", που επιχειρεί να μαλακώσει το ύφος του και να ισοσκελίσει την αγριάδα του, μέσα σε ένα ηχητικό κολάζ (μετα)μοντέρνο, όπως και η εποχή στην οποία αναφέρεται, την εποχή των ανθρώπων - το εναλλακτικό όνομα της περιόδου που διανύουμε είναι και Ανθρωπόκενος. Με την πολιτική φόρτιση των στίχων διακριτική αλλά αισθητή, σχολιασμό φαινομένων όπως οι θεωρίες συνωμοσίας - ενδεχομένως και η ρομαντική νοσταλγία ενός ανύπαρκτου παρελθόντος από τον εθνικισμό; -, αναφορές στην κοινωνική διάσπαση όπως την βιώσαμε μέσω (κι εξαιτίας) της πανδημίας, λόγο για την κλιματική αλλαγή, τη φιλοσοφία της νεωτερικότητας, την τεχνολογική εξάπλωση, και τη βιοεξουσία, υποψιαζόμαστε πως ο κοινωνικός αποπροσανατολισμός ταυτόχρονα συνδέεται με προσωπικές αγωνίες, καθώς οι στίχοι του Staps είθισται να ενώνουν το ατομικό με το συλλογικό.

Το όραμα του "Holocene", βέβαια, δεν φτάνει τα επίπεδα των προκατόχων του, και ίσως η μετριασμένη του φύση ξενίσει ορισμένα αυτιά, όμως αδιαμφισβήτητα κλείνει επάξια την γεωλογική αναδρομή, λειτουργώντας από τη μία ως την κατακλείδα ενός μακρόπνοου σχεδίου, αλλά και ως μετάβαση σε μία νέα εποχή για τους The Ocean, που καταφέρνουν πάντα να ενώνουν το μικροσκοπικό με την μεγάλη κλίμακα. Ιδωμένος ως τμήμα ενός κόνσεπτ, και όχι ως μία αυτοτελή οντότητα, ούτε ως ένα σκέτο πακέτο από τραγούδια, ο δίσκος μπορεί να αποκτήσει μεγαλύτερο νόημα και να εξηγήσει καλύτερα το ρόλο του. Ας ακούσουμε, λοιπόν, το "Holocene" μέσα στη θέση που έχει στην δισκογραφία της κολεκτίβας, καθώς θα αναλογιζόμαστε με τη σειρά μας τη δική μας θέση μέσα στην βιομηχανία της μουσικής, την κοινωνία που μας περιβάλλει, την Ιστορία, και τον κόσμο ολόκληρο.

Bandcamp